tommy
Steele
en veelzijdi
talent
Film
Hollywood blijft zoeken
naar de sexbom
Mieke
Bos:
„Ik mag
mezelf
zijn
1
Lament uit Half a six-pence". Arthur Kipps (Tommy Steeleop
klijksreis met zijn jeugdvriendinnetje Ann (Julia Forster).
linger, danser, acteur,
chter en componist
jmmy Steele was één van Engelands
eerste popzangers, maar zijn „rock 'n
|roU"-tijd ligt al lang in het verleden,
deze 28-jarige arbeiderszoon uit een
nse havenbuurt, is een veelzijdig,
jtief natuurtalent. Zonder formele ar-
Èke scholing heeft hij zich ontwikkeld
ganger, danser en acteur, meestal een
binatie van deze drie ten beste gevend,
indien schrijft hij gedichten en compo-
ft hij niet alleen lichte, maar vooral ook
tige muziek. Binnenkort verschijnt
eerste gedichtenbundel in de Verenig-
iaten.
In vrouw, het danseresje Ann Donou-
Lheeft deze gedichten, die een aantal
h bestrijken, uit Tommy's paperassen
pgezocht. Amerika geeft hem op 't
blik zijn beste kansen. „Ja", zegt hij
pnd, „het gaat net als met de meeste
ïlse uitvindingen. De Amerikanen ne-
I ze over en Engeland moet er dure
Irs voor betalen".
rij konden een minuutje met hem
praten tijdens een onderbreking
van de verfilming van de op de ro-
van H. G. Wells gebaseerde musical
|f a sixpence".
larin vervult Tommy de hoofdrol, even-
Jj dat. enkele jaren geleden met zoveel
Hes op de planken heeft gedaan. Het was
hartverwarmende persoonlijkheid die
■nogal sentimentele verhaal tot zijn
Ht deed komen.
■mmy rust in lange beige jacket en va-
Hoordenaar even uit tegen een pilaar
■de gereconstrueerde Edwardiaanse pub,
■r de grote hit van de show, het dans-
■iangnummer, Flash, bang, wallop" ein-
■os werd gerepeteerd. Er zit enorme
Hrt en zwier in, met iets van de sfeer van
blouse Lautrec's „Moulin Rouge". Wijd
jlien de rokken en hoog gaan de mooie
-pjwenbenen de lucht in. Burgers, arbei-
tri en matrozen, vrolijke deernen, allen
rrijke kledij, dansen zingen en drinken-
LSjen vibrerende uitbarsting van levens
vreugde. Want dit is het huwelijksfeest van
Arthur Kipps (Tommy Steele) en zijn
jeugdvriendinnetje, de knappe brunette
Ann (Julia Foster).
De liefdesgeschiedenis tussen Arthur
Kipps en Ann begint wanneer zij als
kinderen bij een beek een glanzend
nieuw muntstuk vinden. Zij besluiten het
muntstuk als herinnering te bewaren. Als
ze later verliefd op elkaar worden, snijden
zij de sixpenny in tweeën en bewaren zij
ieder de helft als symbool van trouw. Het
verhaal bevat verschillende autobiografi
sche elementen. H. G. Wells begon evenals
Kipps zijn loopbaan als bediende in een
manufacturenzaak. De dingen lopen de
jonge Kipps tegen en er komt een tweede
jonge vrouw op de proppen, Helen (Penelope
Horner), maar zoals in de romantiek be
taamt, leidt alles naar een gelukkig slot.
In Amerika wordt op het ogenblik de eer
ste uitvoering voorbereid van een door
Tommy Steele geschreven „tone poem", een
soort oratorium, met korte tekst, over de
Berlijnse muur, met muziek geïnspireerd
op Tsjaikowski en Wagner. „Het stuk is
droevig van sfeer, maar bevat elementen
van hoop", zegt Tommy.
De kleine Steele met zijn rond onbevan
gen jongensgezicht en lachende blauwe
ogen, is een zuivere idealist. Bij hem geen
spoor van nihilisme of cynisme.
Hij heeft gezonde positieve opvattingen,
gelooft in het goede van de mens, is diep
religieus, maar behoort niet tot enige kerk.
Hij bezit datgene, waar miljoenen ont
wortelde jongeren om worstelen. Daarom
was hij al meteen een buitenbeentje in een
halfverziekte popwereld. Het komt daarom
niet als een verrassing, dat hij drank bijna
niet aanraakt en andere kunstmatige op-
kikkeringsmiddelen volkomen negeert. Hij
zorgt ervoor zijn lichaam in de beste con
ditie te houden. Elke ochtend om zeven uur
loopt hij 3 kilometer hard in de omgeving
van Teddington waar hij in een verbouwd
koetshuis aan de Theems woont. Hij is een
enthousiast voetballer en zodra men deze
sport ter sprake brengt gaat hij er met
overtuiging op in. Hij speelt in het „show
biz"-elftal en oefent tweemaal per week bij
Queen Park's Rangers. Schaken is een an
dere hobby die hij beoefent.
Zijn roem en rijkdom (auto, raceboot,
kostbare antieke meubelen, kunstver
zameling) hebben hem niet over het
paard getild. Hij is de eenvoudige volksjon
gen gebleven. Zijn open glimlach doet den
ken aan Charlie Chaplin, tot wie Tommy
zich bijzonder aangetrokken voelt. Chaplin
kwam uit dezelfde arme buurt als hij. Tom
my's liefste wens is een musical over het
leven van de grote Chaplin te maken. „Ik
hoop dat hij mij toestemming daartoe
geeft".
Steele ging tegen de wens van zijn ouders
op 15-jarige leeftijd naar zee. Hij was er
hutjongen, koksmaat, liftboy, assistent-ste
ward en assistent-sportleraar. Bijna vijf
jaar bleef hij varen. Toen hij op een nieu
we aanmonstering wachtte, werd hij in een
koffiebar in Soho, waar hij liedjes zong bij
zijn gitaar, door een fotograaf ontdekt. Er
kwam een fotoserie over hem in de krant.
Dit leidde tot zijn eerste plaat die hij
samen met een jonge drukker, zijn vriend
Lionel Bart maakte. Binnen enkele weken
behoorde dit nummer „Rock with the cave
man" tot de top tien. Zijn naam was ge
maakt.
Overal trok hij volle zalen. In 1957 wijd
de de BBC een programma van een uur
aan hem. Hij maakte tournees over de hele
wereld. Zijn filmdebuut maakte Tommy
met „The Tommy Steele story".
Het is vooral dank zij Tommy Steele dat
er thans in Engeland voor de eerste
maal een grote musical wordt ver
filmd in plaats van in Hollywood. Het was
Tommy, die tegen Paramount zei: „Zeg,
waarom kunnen we het eigenlijk niet in
Engeland doen?"
zo heerlijk"
zo zwaar til ik daar ook weer
niet aan: vfjf maanden lang sta
ik in Carré het is al weer vier
jaar geleden, dat ik voor het
laatst in dat theater heb ge
staan. Al maar televisie, op een
gegeven moment verlang je dan
Dok wel weer eens naar mensen
in een zaal en naar voetlicht,
hoe gek dat ook klinkt".
Na vijf maanden wordt het
dan met een busje rond
trekken door de provincie.
Om vijf uur verzamelen, om één
uur 's nachts thuis zijn mijn
liefje, wat wil je nog meer? Het
seizoen vliegt dan zo voorbij.
Eerst heb ik gedacht: Mieke,
dat kan je je man en je kin
deren niet aan doen. Karin is
drieëneenhalf, Marjan Is zeven
maanden ze hebben je nog
zo hard nodig. Maar 's avonds,
als ik moet optreden, slapen ze
toch. Bovendien heb ik een hulp
en mijn man vindt het enig dat
ik wat omhanden heb. Trou
wens ik kan het werken toch
niet laten, want ik vind mijn
vak zo heerlijk. En bovendien
heb ik dit overwogen: De Slees-
wijk-revue zal toch niet het
eeuwige leven hebben en het is
toch fijn om nog één keer lid
van deze club te zijn geweest
vóór hij eventueel verdwijnt".
WAAROM ik denk dat
Sleeswijk eens zal op
houden? Wel, Willy
Walden en Piet Muyselaar
en daar komen de mensen per
slot van rekening toch voor
zullen toch wel ééns ophouden
met werken en wat moet er dan
met die show gebeuren? Mis
schien wordt het roer dan hele
maal omgegooid, maar dat zie
ik toch nog niet zo duidelijk.
Een traditie gooi Je nu eenmaal
niet zo snel overboord. De laat
ste jaren heb ik óf veel musi
cals gedaan (niet alleen hier,
maar ook in Duitsland en Bel
gië) óf veel televisie. Bij de
NCRV had ik een hele serie
showtjes op stapel staan, maar
door geldgebrek, waar alle ra
dio- en tv-verenigingen op het
ogenblik aan lijden, is mijn
tweede showtje tevens mijn
laatste. Jammer".
Wat ik na Slees ga
doen? Geen idee,
eerst maandenlang
vakantie houden en dan mis
schien ophouden. Ach nee", valt
ze zichzelf meteen in de rede,
„dat is natuurlijk nonsens. Er
echt mee uitscheiden kan ik
toch niet. Hoogstens kan ik iets
minder hooi op mijn vork ne
men. Als je een carrière stapje
voor stapje, van onkundigheid
tot lets-meer-weten hebt opge
bouwd, schuif je zoiets niet zo
maar aan de kant".
Enkele jaren geleden speelde Mieke Bos de vrouioelijke
hoofdrol (naast Johan Heesters) in de beroemde musical
„Sound of music".
„Dit vak is
ALS straks, hartje zomer.
René Sleeswijk zijn nieu
we revue gaat presenteren
kunt u weer een bekende vrou
welijke ster als gast en middel
punt van het programma be
groeten: Mieke Bos, de oude (dit
dan met respect voor haar toch
nog wel jonge jaren) Selvera en
zachtjes-aan zeer bekende mu
sical-ster.
Ik word gelukkig geen gepo
seerde ster met de microfoon
in de hand en dan maar
braaf zingen. Dat ligt me niet.
Ik ben er te beweeglijk voor.
Sleeswijk wilde van dat ideetje
deze keer ook af: nu eens niet
een mooi aangeklede, goed ge
conserveerde vrouw die je
ademloos twintig minuten lang
zit te bekijken. Ik word deze
keer als het ware in beeldjes ge
zet. Voor en na de pauze ga ik
acht minuten vullen. Dat wordt
na een klein showtje, met koor,
ballet, belichting en figuranten.
Kortom: ik mag mezelf zijn en
gewoon een beetje spelen. Wat
het wordt? Musical natuurlijk
een potpourri van de Sound
of Music, My fair lady en Ma
ry Poppins, compleet met ver
kleedpartij. Natuurlijk, het zal
een grote verandering worden,
ook In mijn privé-leVen. Maar
toch al sterk aangevreten firma
ment is er zeer dunnetjes mee be
zet.
Harde feiten. Toch lijken de Ame
rikaanse filmbazen eraan voorbij te
willen gaan. De herinnering aan
de tijd van de gouden haantjes is
ook zo heerlijk. Ze dromen nog
steeds van nieuwe kasmagneten.
Van een nieuwe Rudolf Valentino,
James Dean. Van nieuwe Garbo's,
Harlows en Monroes. Telkens pro
beren ze het weer. Steeds weer ko
men de namen door van nieuwe
lingen die met de nodige'!) poeha
worden voorgesteld als een „nieu
we sensatie", de nieuwe sexbom.
Meer dan voetzoekers blyken het
meestal niet te zijn. Een enkele
zevenklapper, maar de meesten ko
men niet eens zover. Het lawaai,
waarmee ze worden afgeschoten is
omgekeerd evenredig aan de stil
te. waarmee ze terugduiken in de
vergetelheid. Slechts een enkeling
is het gegeven om meer te zijn
dan een ééndagsvlieg. En dat is
dan vrijwel altijd te danken aan
hun particuliere levenswandel, zel
den aan hun escapades op het wit
te doek.
Dat weerhoudt de Amerikaanse
filmproducenten er niet van het
met vernieuwde energie nog eens
te proberen. Een van de driftig ge-
pouseerde Hollywoodse nieuwe ingen
van nu is Raquel Welch. Inderdaad
een wezentje, dat alles lijkt te be
zitten, wat men onder vrouwelijk
schoon (althans uiterlijk) kan
verstaan. Zal het voldoende zijn
voor een meer dan kortstondige
faam? Zal deze ..sexbom" einde
lijk de explosie bewerkstelligen,
waarvan haar bazen al geruime
tijd dromen? Slechts de toekomst
kan antwoord geven. Wij twijfelen
er vooralsnog aan.
Raquel Welch heeft trouwens zelf
ook geen hoogdravende aspiraties.
Dat bleek wel uit antwoorden, die
zij gaf aan een journalist tijdens
opnamen in Rome.
„Heb je nog verdere ambities
als actrice?
„Weineen", was het eerlijke ant
woord. „Ik vind het voldoende als
ik het publiek kan vermaken. Een
groot actrice behoef ik niet te zijn.
Marilyn Monroe dacht ook dat het
publiek haar zo wilde zien. Dat was
haar ondergang".
Ijl
„Vind je jezelf sexy?".
„Dat zeg je nooit van jezelf",
meent Raquel Welch. Maar ze vindt
het wel prachtig om sexbom te
worden genoemd. „Waarom niet?
Welke vrouw zal het niet fijn vin
den als de mensen haar sexy vin
den?"
Nou, dat weten we dan weer.
Raquel Welch is gelukkig met haar
huidige status, die haar snel be
kendheid heeft verschaft. Overi
gens protesteert ze tegen dat laat
ste. ..Voor mfj ging het niet zo plot
seling. Ik ben er al van mijn vijfde
Jaar voor bezig. Ik volgde dans-,
zang- en toneellessen. Ik poseerde
voor honderden fotografen. Ik ben
nu 23. Zo snel is het dus niet ge
komen."
Haar eerste rol had zij te dan
ken aan een kapconcours. Ze was
een van de twaalf modellen. Film
producent Saul David was met zijn
vrouw meegekomen en zag wel wat
in het meisje. Hij liet haar komen
voor een filmtest. Ze kreeg een
rol In „Fantastic Voyage", de film,
die onlangs enkele Oscars in de
wacht sleepte. Maar dat had niets
met Raquel Welch te maken. Wel
was voor haar het balletje aan het
rollen gegaan. Van de science fic-
tion-reis stapte ze over ln de pre
historie met „One million years".
De vele foto's, die na deze films
overal ter wereld van haar ver
schenen. deden de rest. In haar
derde film „The biggest bundle of
them all" speelt zij een „aardig"
meisje met een heel dure smaak
temidden van een bende, die voor
vijf miljoen dollar aan platina uit
een trein wil stelen. Met sterren
als Vittorio de Sica en Edward G.
Robinson. Daarna staat er een ko
medie met Marcello Mastroianni
op het programma. Vervolgens
een film, waarvan opnamen wor
den gemaakt in Spanje en Enge
land. En ze is met producenten in
gesprek voor nog meer rolprenten.
Raquels kostje lijkt voorlopig ge
kocht. De filmmakers uit Hol
lywood willen maar al te
graag gebruik maken van de plot
selinge roem. die haar ten deel is
gevallen. Daarom maken zij haast.
Want hoe lang zal Raquel Welch
het kunnen volhouden?
de:
g1
II
Het lfjkt wel of Hollywood er zich
niet bij kan neerleggen, dat
de gouden tijd van de echte
film-„sterren" tot het verleden be
hoort. Voorgoed. We kennen ze van
daag niet meer. De Clark Gables
en de Marilyn Monroes. De ster
ren, die alleen door hun verschij
ning bioscoopzalen deden volstro
men. Hun roem stoelde op uiter
lijkheden. Op stoere mannelijkheid
of vitale vrouwelijke maten. Zij
vormden goudmijntjes voor Holly
wood. Maar zij behoren tot een
vrijwel afgesloten periode. Ze pas
sen niet meer in een tijd, dat de
televisie de hele wereld thuisbe
zorgt. Zij hoorden thuis in het ver
leden, toen het publiek nog gemak
kelijk warm kon lopen voor klater
goud en schijnglamour. Toen het
in moeilijke jaren zich graag wilde
vergapen aan een droombeeld, ge-
personificeerd in een welgeschapen
actrice of een onaantastbare acteur.
Het welvarender bioscooppu
bliek van nu laat zich niet meer
zo simpel verleiden. Het geeft meer
om een goede film met minder be
kende figuren dan om een flodder-
verhaaltje met klinkende namen.
En die ontwikkeling betekent de
hond in de pot voor het sterren
dom.
De Amerikaanse film bonzen
hoe nuchter voor het overige
lijken deze waarheid niet
te willen inzien. Ze blijven naarstig
zoeken naar een methode om die
lucratieve persoonsverheerlijking
van weleer te doen herleven. Tot
nu toe vergeefs. Gary Grant is de
laatste der mannelijke Mohikanen.
Jayne Mansfield hangt nog slechts
aan wat dunne draadjes van ver
sleten roem. Doris Day vecht een
vergeefse strijd tegen de duidelijke
rimpeltjes van Vader Tijd. Zelfs
Shirley MacLaine heeft geen
schim' van de glamour, waarin de
„sterren" van weleer schenen te
baden, al heeft zij echt niet over
gebrek aan succes te klagen. We
zouden zo kunnen doorgaan. De he
dendaagse sterren flonkeren min
der stralend dan vroeger. En Hol-
lywoods door de tv-concurrentie
