Bretagne
Wie afwijkt van het rechte
toeristenpad9 vindt rust en
natuurschoon in overvloed
ERVARINGEN
VAN EEN
REISLEIDER
Wegwijs
TOERISTISCHE BIJLAGE LEIDSCH DAGBLAD 1967
PAGINA
FELE ho?iderdduizenden
toeristen zullen straks
weer naar alle wind
streken uitzwermen om
daar rust nou ja, rust! te
vinden na een jaar van inge
spannen arbeid. De mogelijk
heden daartoe en daarom
juist deze bijlage zijn vele.
Naast het individuele toerisme
kent ons land ook het groeps-
toerisme. dat door verenigingen
wij denken aan de N.R.V. en
de N.C.R.V. en tientallen reis
bureaus wordt gestimuleerd.
Aantrekkelijk verzorgde reis
gidsen en folders verschijnen in
de komende maanden weer aan
de lopende band. De keuze wordt
er dan niet gemakkelijker op.
Terwijl vele zon- en vakantie
zoekers nu pas met ideeën spe
len: wordt het de Drentse hei.
de Friese meren, het Limburgse
heuvelland of zoeken zij het in
EgypteMajorca, Costa Brava.
Joego-Slavië, Zwitserland of
Oostenrijkstaan voor de
reisverenigingen en -bureaus,
die werken met een team van
reisleiders, de plannen al maan
den vast.
In oktober/november worden
deze reisleiders want daar
over willen wij het hébben
reeds benaderd voor het leiden
van een reis in het a.s. zomer
seizoen. Het ligt voor de hand,
dat bonafide bureaus in de eer
ste plaats letten op de capaci
teiten van zulk een leider, de
centrale figuur, waarop allen
onder wat voor omstandigheden
ook moeten kunnen terugval
len Hij 'ook wel eens een
zij moet dan ook aan zeer
veel eisen vomoen, t.w. tact om
met mensen, die hij nog nooit
eerder heeft ontmoet, om te
gaan, ervaring, taalbeheersing
kennis van de te bezoeken
streek etc. etc.
Nu kan een reisleider zich nog
zo goed op een reis hébben voor
bereid, hij moet er rekening mee
houden, dat hij onverwachts
voor moeilijke situaties kan wor
den geplaatst. En dan hébben
ADVERTENTIE
door een rustiek dorpje met een
rijtje kapitale villa's, een kolonie
huis voor Franse bleekneusjes en
een enkel café, het geheel nog on
beroerd door de vreemdelingenin
dustrie. De naam: Les Rosaires.
Alleen te vinden op een zeer gede
tailleerde landkaart van Bretagne
als een nietig stipje even ten noor
den van St. Brieuc. Het is geen
vindingrijkheid of zin voor avon
tuur geweest, die ons vorig jaar
naar dit met veel natuurschoon
gestoffeerde rustoord voerde, maar
gewoon een stommiteit: we sloegen
de verkeerde weg in.
Al jaren zijn wij trouwe bezoe
kers van het schiereiland Quibe-
ron aan de Bretonse zuidkust. En
daarheen ging ook deze keer de reis
met omweggetjes, want juist in
Bretagne is het zo dankbaar werk
van de geijkte routes af te wijken
toen het na dagenlang mieze
rige regen plotseling prachtig weer
werd. Op dat moment waren we in
St. Brieuc en we wilden zo gauw
mogelijk een duik in zee nemen,
reden waarom wij koers zetten naar
Binic, een badplaats die aan een
tamelijk grote verkeersweg ligt.
Kort na St. Brieuc maakten wij een
fout: we dwaalden van het rechte
(toeristen) pad af en kwamen op
een smal landweggetje, dat na en
kele kilometers scherp daalde. En
toen, na een flauwe bocht, lag in
eens pal voor ons de zee, afgezoomd
met een hagelwit strand.
Les Rosaires is uiteraard
een klein plaatsje zonder noe
menswaardig toeristisch com
fort. Het ligt in een inham en het
water is er even helder als aan de
Middellandse Zee. Nog geen twee
kilometer van het strand kort
voor Les Rosaires als men de gro
te weg heeft verlaten ligt een
camping, pas vorig jaar geopend.
De eigenaars hebben op het ter
rein een kampwinkel met een vries
kast en bij het woonhuis een soort
van conversatiekamer, waar je
koffie en een drankje kunt kopen.
De slager en de bakker komen el
ke dag aan de deur. En lest best
het sanitair (douches, toiletten en
wasbakken), dat zo perfect en keu
rig is als je maar zelden op Fran
se campings ziet.
Ons tentje was in juli! de
meeste dagen dat wij er waren, het
enige op de camping, verder ston
den er nog twee, drie caravans
Les Rosaires beviel ons wel, maar
we gingen het pas goed waarderen,
toen wij een paar dagen later
het regende weer onze reis
naar Quiberon vervolgden. Aan
schiereiland bewaarden wij de h
te herinneringen, maar we m
er tot dusver uitsluitend in mei
juni geweest. Nu kwamen wij d j
in juli en we konden onze ogenl
na niet geloven. Het veertien
meter lange en op sommige pis
sen nauwelijks twee kilometer h
de schiereiland was afgeladenl
Quiberon is bijzonder m
maar kom er niet in juli,
half Frankrijk vakantie 1
te vieren. Men vindt er dan gi
rustig plekje, zelfs niet aan del
roemde Cote Sauvage, de „wi
kust", een langgerekte keten j
lige rotsformaties waarover
-langs men uren kan dwalen.
Deze keer wemelde het er
de stevig aangeklede badgas
Fransen hoofdzakelijk, verder
veel Engelsen en ook wel Ned
landers. Belgen en Duitsers. Op
campings die rond het dorp Qui
ron op de gekste plaatsen uit
grond waren gestampt, vonden
geen vrije vierkante meter m
Pas in St. Pierre, halverwege!
schiereiland, vonden wij een plas
je tussen ruim duizend tenten. 0
in het nabijgelegen Carnac, n
de befaamde velden zijn met
„dolmens" en „menhirs" die r(
achtige mysterieuze stenen, stout
de bussen met toeristen te wai
ten.
We vluchtten het binnenli
in, waar het overigens!
•egende, en kwamen na i
tijdje weer niet helemaal 6
vallig overigens uit in Les Fos
res. Strandweer was het nog sta
niet en we hadden gelegenheid
over om de omgeving te verkent
Zo ontdekten we o.a. een paar ki
meter verder Port Martin, eend
gelegen (want de rotskust is'
plaatse enkele tientallen n
ters hoog), nietig plaatsje metf
piepklein strandje, dat bij vlo
grotendeels onderloopt. By R
Martin gaat een smal voetpas!
steil omhoog en van daaraf 1
men hoog langs de kust en d!
de velden wandelen, urenlang
zonder iemand tegen te komen.
Kortom, Les Rosaires was 4
„rustige" verrassing in vergelijk
met de toeristische badplaats
langs de rest van de Franse tol
Op weg daarheen kan men dj
nog even rondkijken in St. MS
een beeldig oud vestingstadje, ml
wel druk, vooral in juli.
FRITS KOFFYBEW
wij het nog maar niet eens over
het missen van een aansluiting
op één van zijn buitenlandse
reizen, met als gevolg een on
herroepelijk te laat voor lunch
of diner. Even telefoneren, dat
de groep later arriveert. De
stemming onder het gezelschap
daalt tot beneden het vries
punt en de leiderhij
houdt er de moed maar in.
Straks smaakt het eten veel lek
kerder
Neen er zijn wel andere si
tuaties, waarvoor een leider kan
worden geplaatst. Mogen wij
eens uit eigen ervaring putten?
ET gebeurde ons op een
reis naar Maderno aan
het Gardameer. Vrij
veel verpleegsters en
echtparen die hun zilveren
bruiloft reeds achter de rug
hadden, behoorden tot onze
groep. Een (wat leiders denken,
nooit zeggen!) „stroef" gezel
schap, waarin weinig beweging
was te krijgen. Ook het weer, be
langrijk voor het al dan niet
slagen van een reis, hadden wij
niet mee: kil, regen en wind. De
tweede dag de stemming was
niet om over naar huis te schrij
ven hadden wij een „stop" in
het Oostenrijkse Ehrwald. Voor
de koffie... maar er was geen
koffie. De apparatuur ivas de
fect Een heer van in de ze
ventig deed een suggestie:
„maar laten wij dan een viertel
(twee glazen) muscatella drin
ken De groep ging akkoord
en dronk muscatella. Aan die
dronk, na anderhalve dag rei
zen, had ik en mijn gezelschap
het te danken, dat de reis naar
Maderno uitstekend slaagde.
Reeds na het eerste glas zat de
stemming erin. Er werd gepraat
alsof men elkaar reeds jaren
kende. En mededeelzaam dat
men was restanten bleven
niet in de flessen en glazen
achter. De muscatella redde
mijn reis en ivas de directe aan
leiding, dat het gezelschap op
gang kwam. Het is zo gebleven
totdat wij terug in Holland
in Arnhem uit elkaar gingen.
T IET alleen in het leven,
l\ doch ook op een va-
_L v kantiereis ontmoet men
soms excentrieke, veel
al schuchtere mensen. Zonder
lingen, die zich afzijdig van het
gezelschap houden en zeer wan
trouwend zijn. Op een reis naar
Adelboden had ik eens zo'n type
in de bus. Na de overnachting
men, dat het „kleinood" was ge
vonden. Met de eigenaar van het
hotel maakte ik de afspraak, dat
het aangetekend zou xoorden
verzonden naar een hotel in
Nice, waar wij drie dagen later
zouden aankomen. Aldus ge
schiedde. Van de vermissing
heeft nooit iemand iets gemerkt.
|/7° 1ST U dat souvenirwin-
1/1/ keltjes en in niet
ff mindere mate de ka
merindeling een
leider voor zeer veel moeilijk
heden plaatsen? Denkt men met
allemaal kerngezonde mensen
op reis te gaan, bij een kamer-
indeling in een hotel komen de
klachten. Zij variëren van „ik
mag geen trappen lopen" tot „ik
kan zo slecht slapen, heeft u
voor mij een kamer aan de
achterkant van het hotel". Da
gen van tevoren als hij de
lijst van deelnemers(sters) in
zijn bezit heeft zit de man te
puzzelen wie bij wie moet sla
pen. Bij echtparen levert dit
uiteraard nimmer moeilijkheden
op.
En dan die souvenirwinkeltjes.
Wat een tijd gaat daar in zitten.
Op één van onze reizen naar de
Drachenféls misten wij prompt
de Dampfer in Köningsiuinter
omdat de helft van ons gezel
schap in de talrijke winkeltjes
aan het „souveniren" was. Te
leurstelling bij hen, die loei op
tijd bij de boot waren. De leider
moet het maar iveer oplossen.
En wat komt men vaak be
drogen uit. Een dame, die in Der
Schweisz een Zwitsers horloge
had gekocht, bij de Nederlandse
grens in panische angst had
moeten „smokkelen"kwam vier
wéken later bij een reünie tot de
voor haar sombere conclusie, dat
één van de deelneemsters aan
de vakantietrip naar Zwitser
land hetzelfde horloge in een
Hollands grootwinkelbedrijf
voor tien gulden goedkoper had
gekocht.
EEN REISLEIDER
TT\ E geschiedenis van het
m B vergeten kunstgebit zal
JLr ik ook niet licht verge
ten. Het was op een
vijflandentocht, met als eind
doel de Rivièra, dat na een over
nachting in het Zwarte Woud
een lief en innemend verpleeg
stertje in de bus naar mij toe
kwam, met de voor haar wel
pijnlijke mededeling, dat zij een
stukje van haar kunstgebit (in
goud gezet) op de toilettafel van
haar hotelkamer had laten lig
gen. „Of ik het toch vooral maar
niet aan het gezelschap vertel
de Weer een puzzel, daar
ook nu van terugkeren geen
sprake kon zijn. Aan een reis
schema moet een reisleider zich
nu eenmaal houden. Bij onze
eerstvolgende stop dook ik de
telefooncel in om in die over
dekte vierkante meier te verne
in Reutte ik zat rustig in de
„cockpit" te genieten van het
landschapsschoon kwam zij
naar mij toe en hield fluisterend
een gesprek. Met een asgrauw
gezicht vertelde ze mij „dat ze
al haar geld onder het bedde-
kussen in het hotel had laten
liggen". Schuchter ging zij ver
der: „Overdag draag ik het geld
in een zakje op mijn blote lijf
Zie zo, dat wist jk weer. Van te
rugkeren was op dat moment
geen sprake, want circa honderd
kilometer scheidden ons van
„onthulling" en beddekussen in
Reutte. In Steinach am Brenner
bracht een telefoontje uitkomst:
het geld was inmiddels gevon
den. De hotelier zou zich erover
ontfermen totdat wij op de te
rugreis weer in Reutte zouden
overnachten. Al die tijd fun
geerde ik bij het nu gerustge
stelde vrouwtje als „voorschot
bank". Ik heb er een persoonlijk
geschenk (je) aan overgehouden.
M. BRINKS
IcIMNN F.N VF-STGR ACHT 1 21905
