SCHEEPSK^lBERiCHTEN ...xutx Nacht zonder einde PONDERDAO 1 DECEMBER 1988 LEIDSCH DAGBLAD Ons dagelijks vervolgverhaal door Alistair Maclean Maandag middernacht Jackstraw hoorde het geluid het Het was altijd Jackstraw, scherp gehoor niet onderdeed zijn buitengewoon scherpe ogen, reemde geluiden het eerst waar- Daar lk het beu was gewoi- i4Jn handen om beurten te la- had ik mijn boek maar en de ritssluiting van tot mijn kin dichtge- Wat slaperig lag ik naar te kijken, die figuurtjes uit een stuk stoottand van de maar plotseling zijn liet rusten en roerloos bleef Even rustig als altijd wierp stuk tand daarna in een pan kokend water die naast onze stond verzamelaars van betaalden fantastische voor wat ze aanzagen als het ivoor van de slagtand van versteende olifant kwam over- en liep naar de luchtkoker, hij met in de verte starende een ogenblik gespannen luister- n paar seconden waren al ge- kondigde hij als ter- aan. Ik steunde me op en staarde hem aan. Je nu alweer van de brand gedronken. Jackstraw?" drup, dokter MasonEr een lach in zijn blauwe opnieuw viel me het dat ze met zijn gebruind en de brede jukbeen- vormden. Het pittigste dat dronk, was koffie en we het beiden. „Ik hoor het nu duidelijk en misschien kunt u komen luisteren". had me vijftien minuten ge- om de bevroren condensatie in 6laapzaak te ontdooien en ik het voor het eerst warm te De hemel wist dat een vlieg- boven het hartje van dit ver een zeldzaam ver- Chijnsel genoemd mocht worden iet was de eerste maal in vier maan. len dat we in onze eenzame |.G.Y-post contact kregen, zij het $an Indirect, met de beschaafde we- Ald die zo onbeschrijfelijk ver van ps verwijderd lag maar het zou vliegtuig in kwestie noch |ij van nut kunnen zijn als ik op- leuw ijskoude voeten opliep. Ik ing dus weer op mijn rug liggen probeerde een blik door onze twee pekoeken van spiegelglas te werpen, foals gewoonlijk echter waren ze be- fckt met een dikke laag rijp en •heeuw en kon geen mens er iets oor zien. Van de koekoeken dwaal- en mijn ogen naar Joss, onze Jon- Londense marconist, die zich on- stlg in zijn slaap bewoog. Dan irde ik weer naar Jackstraw. „Hoor je het nog?" „Steeds duidelijker, dokter Mason. geluid wordt sterker en komt Ier en nader". Doezelig en ook wat geërgerd de .kte was namelijk onze eigen, ieine wereld, waar bezoekers niet ilkom waren vroeg ik me af wat oor vliegtuig het zou kunnen zijn. ïogelijk een toestel van de weerkun dige dienst in Thule. Mogelijk, maar 'plet waarschijnlijk. Thule lag meer negenhonderd kilometer van ons **ndaan en werd driemaal per dag <(kn onze eigen weerberichten voor den. Misschien was het een bom- lenwerper van de Amerikaanse ■ichtmacht, die radaroefeningen fdeld, of anders kon het een ver keersvliegtuig zijn dat een nieuwe poolroute probeerde. Wellicht ook hadden we te maken met een toe stel van de basis Godthaab „Dokter Mason', zei Jackstraw op eens met een dringende klank in zijn stem, „ik geloof dat het in moeilijk heden verkeert. Het vliegt in cirkels en steeds lager en dichterbij. Een groot vliegtuig, neem ik aan, in ieder geval meennotorig". Ik greep naar de handschoenen, die 's nachts altijd boven mijn hoofd hingen, trok ze aan, rukte de rits sluiting ran de slaapzak open, vloek te zacht toen de ijskoude vrieslucht me deed rillen en grabbelde mijn kleren bij elkaar. Ik had ze een half uur geleden pas uitgetrokken, maar ze voelden nu alweer stijf aan, waren moeilijk te hanteren en afschuwelijk koud het kwam namelijk zelden voor dat de temperatuur in de hut zich boven het vriespunt bewoog. In precies dertig seconden was lk ech ter gekleed: lang ondergoed, wollen hemd, rijbroek, wollen en met zijde gevoerde parka, twee paar sokken en viltpantoffels. Het in dit tempo aan schieten van mijn hutkleding had ik wel geleerd op 72'40" noorderbreed te en bijna vijfentwintighonderd me ter hoog op de barre ijskap van Groenland. Het was een soort van zelfbehoud. Ik liep naar Joss, door een smalle spleet in de slaapzak was alleen het puntje van zijn neus zichtbaar. „Wakker worden!" Ik schudde hem heen en weer tot hU zijn hand uit stak en de parkakap van zijn ver warde, donkere haren trok. „Het ziet er naar uit, dat we Je nodig hebben". „Wat is er?" Joss veegde de slaap uit zijn ogen en staarde ongelovig naar de chronometer boven zijn hoofd. „Middernacht! Ik heb pas een half uur geslapen". „Het spijt me, maar kom er toch maar uit". Langs de radiozender en de olie- kachel liep ik weer terug en bleef staan voor het instrumentenbord. De windmeter wees een windsnelheid van bijna zevenentwintig kilometer per uur. In de nacht als deze ech ter, met voortjagende sneeuw en ijs kristallen die op de bollen van de windmeter klonterden en een vertra gende werking uitoefenden, moest de werkelijke windsnelheid minstens de helft groter zijn. De stift van de alcoholthermograaf bewoog zich gestadig langs de rode cirkel van veertig graden beneden nul! Ik dacht aan deze zeer slechte combinatie van wind en niet te ge loven kou en rilde opnieuw. Intus sen Worstelde Jackstraw zich zwij gend in zijn bontkleding. Ik volgde zijn voorbeeld broek van kari- boevel, parka met een kap die af gezet was met rendierbont (bei de keurig gemaakt door Jackstraws vrouw), laarzen van robbevel, wollen handschoenen en daarover wanten van rendierhuid. Ik kon het vliegtuig nu duidelijk horen en zag aan Joss dat het geronk van de motoren zonder veel moeite te herkennen tus sen het wilte geratel van de windme- terbollen ook hem niet was ont gaan. „Verrek", zei hij, „dat lijkt wel een vliegtuig!" Wordt vervolgd ADVERTENTIE O ja, even naar Prononce voor een St. Nicolaas cadeau Posities Nederlandse - schepen JAi'jt.k.rk 30 tv Maneill» vtrwschl lAaltJ* 30 Londen t« Rotterdam Accrei 28 v Lloabon n t ^Achillea 30 te Psremerlbo Adlnp p 29 de CMquPt* n Dublin Admln.l Courbei 28 v Wiiklot n III L» Ptlllee |S Admiraal Nelton 29 v Way* n Sch» venlngen ..Advent 29 v Stettin n MAhU 29 800 m WZW Landrand Acne*. 2» v Petra» n Rtredoe 15 Acne» 30 te Rotterdam Alflon p 20 VIlMlnaen n Londen Altmak p 29 Rm Fartek n Suei Albert V 29 v Rotterdam n Aberdeen Albion 29 v Antwerpen te Vllctlr Alcetes p 30 Gibraltar Alcor 29 OP 675 m ZO Guard Alderd L p 29 Kiel n Hamlna Alnati 29 480 r Alnltek 29 Alpha 29 Amaterdam Ij Amrtalborp 30 te Delfzijl verwacht Amataldlep 29 Amiteldyk 29 375 Amctelkroon 29 ot Vancouver tf] Amttellend 30 te Bueno» Alrei Ametelelula 30 200 m ZO Jemalca And* 28 te Appledore 4n.ol.kust 29 125 m ZW Llfta Ank T 28 v Skutckar 30 Argonaut 30 dw. Uaaabon Arlen 30 te Londen verweck Arittotele* 29 585 m W Fit Arneborg p 30 Lowestoft K Arnhem 29 v Rotterdem n 8tr u Artemis 29 v Amsterdam n Curacao Arvo 30 v Hutl n Immlngharn Aamldleke 29 ep 400 m ZO Keep A Farewell Astra 30 te Londen «arwaeh» Atlantic Faari 26 ta Antigua Atlas 29 te Amsterdam -I A til» 30 v New York te King! ,1 Audacla 2» ta Hamburg Tank vaart Abida 29 op 75 m NO Bonaire n Napels Anco Spray 29 500 m O Bermuda Afgeknipte „cadeaux per meter" mogen geruild worden. Overzicht werk van Peter Alma Van 24 november t.m. 1 januari wordt in het Stedelijk Museum In Amsterdam een overzichtstentoon stelling gehouden van het werk de Amsterdamse kunstenaar Peter Alma, die in het begin van dit jaar is geworden Bij die gelegenheid werd hem de zilveren erepenning van de gemeente Amsterdam uitgereikt Eveneens in kreeg hij de Albert Schweltzer- prijs (afdeling kunst). Alma behoorde omstreeks 1912 met Mondriaan, Schelfhout en Kickert tot de groep Nederlandse tounstenaars in Parijs, die allen door het kubisme beïnvloed waren. Later, in de jaren 30, werd Alma vooral bekend door zijn strakke houtsneden, zijn beeldstatistieken en zijn wandschilderingen in openbare gebouwen in Amsterdam. PANDA EN DE MEESTER ETER 21-91. Joris plaatste de zak met geld en Hapwap naast zich op de laadbak van de auto en zette zich gemakkelijk neer. „Foei!" prevelde hij, afkeurend naar de rennende gestalte van Jollipop kijkend. „Toen wij nog jong waren, draafden livreiknech ten niet langs de wegen! Zij bewogen zich statig voort en gaven hoogstens van hun afkeuring blijk door een licht optrekken van de wenkbrauwen. Deze om babies roepende dienaar is hoogst stui tend. Gelukkig zullen we hem snel uit het oog verliezen!" En zo was het. De vrachtauto zette er een aardige vaart in, die de bediende helaas niet bij kon houden. „Nu dat probleem naar de achtergrond is verhuisd", vervolgde Joris, „krijgen we het volgende; hoe deze wagen tot stilstand te brengen, opdat ik mij heen kan reppen. Met medeneming van het geld en achterlating van deze peuter natuurlijk Nauwelijks was hij uitgedacht, of het voertuig zakte krakend door zijn achteras en kwam in het geluid van scheurend metaal en tuimelend houtwerk tot stilstand RECHTER TIE EN HET ANDERE ZWAARD 37. ,Mijn man is een goed mens, Edelachtbare, vol begrip", vervolgt mevrouw Seah. ,JHj zei dat we de jongen uitstekend konden gebruiken voor onze troep, en hij hield van hem of het zijn eigen kind was. De vader van mijn zoontje, met wie ik negen jaar geleden in Woe-yie getrouwd was, had mijn hoofd op hol gebracht met verhalen over het rijke leven dat ik bij hem zou krijgen. Zijn eerste vrouw zou weldra doodgaan en dan zou ik haar plaats innemen. Het bleken allemaal leugens te zijn. Al gauw was ik niet meer dan een sloof in zijn huis. Na een jaar ben ik van hem gescheiden en gelukkig ontmoette ik toen Seah, mijn tegen woordige man". „Hebt u uw man ooit verteld met wie u vroeger getrouwd beiit geweest?" vraagt de Rechter. „Nee, Edelachtbare" antwoordt mevrouw Seah na een lichte aarzeling. „U zult het mis schien vreemd vinden, maar ik heb er nooit over willen spreken. Wat zou het ook voor zin hebben gehad? Hij heeft mij wel slecht behandeld, maar waarom zou ik hem zwart maken? Hij was ten slotte de vader van mijn zoon. Bovendien heeft mijn man er nooit op aangedrongen dat ik zou vertellen wie mijn eerste man was geweest". De Rechter knikte peinzend. Hij begint licht te zien in de zaak, maar hij moet heel voorzichtig te werk gaan. „Leidt de gevangene Lau voor", zegt hij. DE WONDERLIJKE AVONTUREN VAN GRAMMETJE FOK 686. Die schipbreukelingen merkten nu pas, dat zij niet Bram te slim af waren geweest, maar dat hij hen met een stalen gezicht in de maling had genomen. Want terwijl iedereen wegvoer, was de oersterke Tutu achtergebleven en sneller dan je je kunt voor stellen, had hij de stenen voor de deurtjes verwijderd. De dankbaarheid van de Eiermannen was groot. Zij huppelden en dansten en dat was het, wat de schipbreuke lingen op de vlotjes zagen. Toen ze ook nog Tutu zagen terug vliegen, begrepen ze eindelijk hoe Bram toch nog zijn zin had gekregen. Ze schreeuwden, ze tierden, ze eisten wraakmaar Bram lachte hen vierkant uit, net zoals zij het even tevoren hèm hadden gedaan. Bedenkelijk keek hij pas, toen Tutu hem vertelde hoe de koning hen had uitgenodigd om nog eens te komen logeren en herinne ringen aan vroeger op te halen. „Erg vriendelijk", zei Bram, „ik ben er werkelijk door getroffen. Maar ik heb zo'n idee, dat het héél lang kan duren voordat ik die uitnodiging kan aannemen". En toen lachten ze nog harder dan tevoren! EINDE VAN DIT VERHAAL

Historische Kranten, Erfgoed Leiden en Omstreken

Leidsch Dagblad | 1966 | | pagina 21