SCHEEPSK^lBERiCHTEN ...xutx
Nacht
zonder
einde
PONDERDAO 1 DECEMBER 1988 LEIDSCH DAGBLAD
Ons dagelijks vervolgverhaal
door
Alistair Maclean
Maandag middernacht
Jackstraw hoorde het geluid het
Het was altijd Jackstraw,
scherp gehoor niet onderdeed
zijn buitengewoon scherpe ogen,
reemde geluiden het eerst waar-
Daar lk het beu was gewoi-
i4Jn handen om beurten te la-
had ik mijn boek maar
en de ritssluiting van
tot mijn kin dichtge-
Wat slaperig lag ik naar
te kijken, die figuurtjes
uit een stuk stoottand van de
maar plotseling zijn
liet rusten en roerloos bleef
Even rustig als altijd wierp
stuk tand daarna in een pan
kokend water die naast onze
stond verzamelaars van
betaalden fantastische
voor wat ze aanzagen als het
ivoor van de slagtand van
versteende olifant kwam over-
en liep naar de luchtkoker,
hij met in de verte starende
een ogenblik gespannen luister-
n paar seconden waren al ge-
kondigde hij als ter-
aan.
Ik steunde me op
en staarde hem aan.
Je nu alweer van de brand
gedronken. Jackstraw?"
drup, dokter MasonEr
een lach in zijn blauwe
opnieuw viel me het
dat ze met zijn gebruind
en de brede jukbeen-
vormden. Het pittigste dat
dronk, was koffie en we
het beiden. „Ik hoor het nu
duidelijk en misschien kunt u
komen luisteren".
had me vijftien minuten ge-
om de bevroren condensatie in
6laapzaak te ontdooien en ik
het voor het eerst warm te
De hemel wist dat een vlieg-
boven het hartje van dit ver
een zeldzaam ver-
Chijnsel genoemd mocht worden
iet was de eerste maal in vier maan.
len dat we in onze eenzame
|.G.Y-post contact kregen, zij het
$an Indirect, met de beschaafde we-
Ald die zo onbeschrijfelijk ver van
ps verwijderd lag maar het zou
vliegtuig in kwestie noch
|ij van nut kunnen zijn als ik op-
leuw ijskoude voeten opliep. Ik
ing dus weer op mijn rug liggen
probeerde een blik door onze twee
pekoeken van spiegelglas te werpen,
foals gewoonlijk echter waren ze be-
fckt met een dikke laag rijp en
•heeuw en kon geen mens er iets
oor zien. Van de koekoeken dwaal-
en mijn ogen naar Joss, onze Jon-
Londense marconist, die zich on-
stlg in zijn slaap bewoog. Dan
irde ik weer naar Jackstraw.
„Hoor je het nog?"
„Steeds duidelijker, dokter Mason.
geluid wordt sterker en komt
Ier en nader".
Doezelig en ook wat geërgerd de
.kte was namelijk onze eigen,
ieine wereld, waar bezoekers niet
ilkom waren vroeg ik me af wat
oor vliegtuig het zou kunnen zijn.
ïogelijk een toestel van de weerkun
dige dienst in Thule. Mogelijk, maar
'plet waarschijnlijk. Thule lag meer
negenhonderd kilometer van ons
**ndaan en werd driemaal per dag
<(kn onze eigen weerberichten voor
den. Misschien was het een bom-
lenwerper van de Amerikaanse
■ichtmacht, die radaroefeningen
fdeld, of anders kon het een ver
keersvliegtuig zijn dat een nieuwe
poolroute probeerde. Wellicht ook
hadden we te maken met een toe
stel van de basis Godthaab
„Dokter Mason', zei Jackstraw op
eens met een dringende klank in zijn
stem, „ik geloof dat het in moeilijk
heden verkeert. Het vliegt in cirkels
en steeds lager en dichterbij. Een
groot vliegtuig, neem ik aan, in ieder
geval meennotorig".
Ik greep naar de handschoenen,
die 's nachts altijd boven mijn hoofd
hingen, trok ze aan, rukte de rits
sluiting ran de slaapzak open, vloek
te zacht toen de ijskoude vrieslucht
me deed rillen en grabbelde mijn
kleren bij elkaar. Ik had ze een half
uur geleden pas uitgetrokken, maar
ze voelden nu alweer stijf aan, waren
moeilijk te hanteren en afschuwelijk
koud het kwam namelijk zelden
voor dat de temperatuur in de hut
zich boven het vriespunt bewoog. In
precies dertig seconden was lk ech
ter gekleed: lang ondergoed, wollen
hemd, rijbroek, wollen en met zijde
gevoerde parka, twee paar sokken en
viltpantoffels. Het in dit tempo aan
schieten van mijn hutkleding had ik
wel geleerd op 72'40" noorderbreed
te en bijna vijfentwintighonderd me
ter hoog op de barre ijskap van
Groenland. Het was een soort van
zelfbehoud. Ik liep naar Joss, door
een smalle spleet in de slaapzak was
alleen het puntje van zijn neus
zichtbaar.
„Wakker worden!" Ik schudde hem
heen en weer tot hU zijn hand uit
stak en de parkakap van zijn ver
warde, donkere haren trok. „Het ziet
er naar uit, dat we Je nodig hebben".
„Wat is er?" Joss veegde de slaap
uit zijn ogen en staarde ongelovig
naar de chronometer boven zijn
hoofd. „Middernacht! Ik heb pas een
half uur geslapen".
„Het spijt me, maar kom er toch
maar uit".
Langs de radiozender en de olie-
kachel liep ik weer terug en bleef
staan voor het instrumentenbord. De
windmeter wees een windsnelheid
van bijna zevenentwintig kilometer
per uur. In de nacht als deze ech
ter, met voortjagende sneeuw en ijs
kristallen die op de bollen van de
windmeter klonterden en een vertra
gende werking uitoefenden, moest de
werkelijke windsnelheid minstens de
helft groter zijn.
De stift van de alcoholthermograaf
bewoog zich gestadig langs de rode
cirkel van veertig graden beneden
nul! Ik dacht aan deze zeer slechte
combinatie van wind en niet te ge
loven kou en rilde opnieuw. Intus
sen Worstelde Jackstraw zich zwij
gend in zijn bontkleding. Ik volgde
zijn voorbeeld broek van kari-
boevel, parka met een kap die af
gezet was met rendierbont (bei
de keurig gemaakt door Jackstraws
vrouw), laarzen van robbevel, wollen
handschoenen en daarover wanten
van rendierhuid. Ik kon het vliegtuig
nu duidelijk horen en zag aan Joss
dat het geronk van de motoren
zonder veel moeite te herkennen tus
sen het wilte geratel van de windme-
terbollen ook hem niet was ont
gaan.
„Verrek", zei hij, „dat lijkt wel
een vliegtuig!"
Wordt vervolgd
ADVERTENTIE
O ja, even naar Prononce
voor een
St. Nicolaas cadeau
Posities Nederlandse -
schepen
JAi'jt.k.rk 30 tv Maneill» vtrwschl
lAaltJ* 30 Londen t« Rotterdam
Accrei 28 v Lloabon n t
^Achillea 30 te Psremerlbo
Adlnp p 29 de CMquPt* n Dublin
Admln.l Courbei 28 v Wiiklot n
III L» Ptlllee
|S Admiraal Nelton 29 v Way* n Sch»
venlngen
..Advent 29 v Stettin n
MAhU 29 800 m WZW Landrand
Acne*. 2» v Petra» n Rtredoe
15 Acne» 30 te Rotterdam
Alflon p 20 VIlMlnaen n Londen
Altmak p 29 Rm Fartek n Suei
Albert V 29 v Rotterdam n Aberdeen
Albion 29 v Antwerpen te Vllctlr
Alcetes p 30 Gibraltar
Alcor 29 OP 675 m ZO Guard
Alderd L p 29 Kiel n Hamlna
Alnati 29 480 r
Alnltek 29
Alpha 29
Amaterdam
Ij Amrtalborp 30 te Delfzijl verwacht
Amataldlep 29
Amiteldyk 29 375
Amctelkroon 29 ot
Vancouver
tf] Amttellend 30 te Bueno» Alrei
Ametelelula 30 200 m ZO Jemalca
And* 28 te Appledore
4n.ol.kust 29 125 m ZW Llfta
Ank T 28 v Skutckar
30
Argonaut 30 dw. Uaaabon
Arlen 30 te Londen verweck
Arittotele* 29 585 m W Fit
Arneborg p 30 Lowestoft
K Arnhem 29 v Rotterdem n 8tr
u Artemis 29 v Amsterdam n Curacao
Arvo 30 v Hutl n Immlngharn
Aamldleke 29 ep 400 m ZO Keep
A Farewell
Astra 30 te Londen «arwaeh»
Atlantic Faari 26 ta Antigua
Atlas 29 te Amsterdam
-I A til» 30 v New York te King!
,1 Audacla 2» ta Hamburg
Tank vaart
Abida 29 op 75 m NO Bonaire n
Napels
Anco Spray 29 500 m O Bermuda
Afgeknipte
„cadeaux per meter"
mogen geruild worden.
Overzicht werk
van Peter Alma
Van 24 november t.m. 1 januari
wordt in het Stedelijk Museum In
Amsterdam een overzichtstentoon
stelling gehouden van het werk
de Amsterdamse kunstenaar Peter
Alma, die in het begin van dit jaar
is geworden
Bij die gelegenheid werd hem de
zilveren erepenning van de gemeente
Amsterdam uitgereikt Eveneens in
kreeg hij de Albert Schweltzer-
prijs (afdeling kunst). Alma behoorde
omstreeks 1912 met Mondriaan,
Schelfhout en Kickert tot de groep
Nederlandse tounstenaars in Parijs,
die allen door het kubisme beïnvloed
waren. Later, in de jaren 30, werd
Alma vooral bekend door zijn strakke
houtsneden, zijn beeldstatistieken en
zijn wandschilderingen in openbare
gebouwen in Amsterdam.
PANDA EN DE MEESTER ETER
21-91. Joris plaatste de zak met geld en Hapwap naast zich op
de laadbak van de auto en zette zich gemakkelijk neer.
„Foei!" prevelde hij, afkeurend naar de rennende gestalte van
Jollipop kijkend. „Toen wij nog jong waren, draafden livreiknech
ten niet langs de wegen! Zij bewogen zich statig voort en gaven
hoogstens van hun afkeuring blijk door een licht optrekken van
de wenkbrauwen. Deze om babies roepende dienaar is hoogst stui
tend. Gelukkig zullen we hem snel uit het oog verliezen!"
En zo was het. De vrachtauto zette er een aardige vaart in, die
de bediende helaas niet bij kon houden.
„Nu dat probleem naar de achtergrond is verhuisd", vervolgde
Joris, „krijgen we het volgende; hoe deze wagen tot stilstand te
brengen, opdat ik mij heen kan reppen. Met medeneming van het
geld en achterlating van deze peuter natuurlijk
Nauwelijks was hij uitgedacht, of het voertuig zakte krakend
door zijn achteras en kwam in het geluid van scheurend metaal en
tuimelend houtwerk tot stilstand
RECHTER TIE EN HET ANDERE ZWAARD
37. ,Mijn man is een goed mens, Edelachtbare, vol begrip",
vervolgt mevrouw Seah. ,JHj zei dat we de jongen uitstekend
konden gebruiken voor onze troep, en hij hield van hem of het
zijn eigen kind was. De vader van mijn zoontje, met wie ik negen
jaar geleden in Woe-yie getrouwd was, had mijn hoofd op hol
gebracht met verhalen over het rijke leven dat ik bij hem zou
krijgen. Zijn eerste vrouw zou weldra doodgaan en dan zou ik
haar plaats innemen. Het bleken allemaal leugens te zijn. Al gauw
was ik niet meer dan een sloof in zijn huis. Na een jaar ben ik van
hem gescheiden en gelukkig ontmoette ik toen Seah, mijn tegen
woordige man". „Hebt u uw man ooit verteld met wie u vroeger
getrouwd beiit geweest?" vraagt de Rechter. „Nee, Edelachtbare"
antwoordt mevrouw Seah na een lichte aarzeling. „U zult het mis
schien vreemd vinden, maar ik heb er nooit over willen spreken.
Wat zou het ook voor zin hebben gehad? Hij heeft mij wel slecht
behandeld, maar waarom zou ik hem zwart maken? Hij was ten
slotte de vader van mijn zoon. Bovendien heeft mijn man er nooit
op aangedrongen dat ik zou vertellen wie mijn eerste man was
geweest". De Rechter knikte peinzend. Hij begint licht te zien in
de zaak, maar hij moet heel voorzichtig te werk gaan. „Leidt de
gevangene Lau voor", zegt hij.
DE WONDERLIJKE AVONTUREN VAN GRAMMETJE FOK
686. Die schipbreukelingen merkten nu pas, dat zij niet Bram
te slim af waren geweest, maar dat hij hen met een stalen gezicht
in de maling had genomen. Want terwijl iedereen wegvoer, was de
oersterke Tutu achtergebleven en sneller dan je je kunt voor
stellen, had hij de stenen voor de deurtjes verwijderd.
De dankbaarheid van de Eiermannen was groot.
Zij huppelden en dansten en dat was het, wat de schipbreuke
lingen op de vlotjes zagen. Toen ze ook nog Tutu zagen terug
vliegen, begrepen ze eindelijk hoe Bram toch nog zijn zin had
gekregen. Ze schreeuwden, ze tierden, ze eisten wraakmaar
Bram lachte hen vierkant uit, net zoals zij het even tevoren hèm
hadden gedaan.
Bedenkelijk keek hij pas, toen Tutu hem vertelde hoe de koning
hen had uitgenodigd om nog eens te komen logeren en herinne
ringen aan vroeger op te halen.
„Erg vriendelijk", zei Bram, „ik ben er werkelijk door getroffen.
Maar ik heb zo'n idee, dat het héél lang kan duren voordat ik die
uitnodiging kan aannemen".
En toen lachten ze nog harder dan tevoren!
EINDE VAN DIT VERHAAL