31
SCHEEPS
ERICHTEN
zilveren hamer"
Sx^^-teyS stMZZ
ELISABETH BAS
ÖS®-
ftfifrl
rilJDAG 25 1
Hulp aan Latijns
Amerika
S«a$3 °"v'-"«tsriSmH i?
PANDA EN DE MEESTER ETER
*2
ssssïsa
hts iets niet in orde, dat maakte J"™?™ nae eno
Kun werk ded"' W^r°P de r0e'" deM Set anders dm
«de" over de terugkeer^van^de heiland verlaten'"had "m*»*'dat
aan boord, stil ook de wachten- ?®V<ptaJlS Nesjar had plaats
gevonden. Maar meer had ze niet
verierwte vwteld.»^
sonfnbuWerdeenh«rIte?w«1iX hil^een
schop tegen de stoel gaf. Tarn-
barskjelve, Hrut van Vigg, je eigen
broer Tore oude wijven zijn het
I sSd^TrSldr?™"iiï?'£i
ze bijna viel.
- En jarl Svein! ze hoorde
.s: ^aar hep le het 10011 over? si-
gnd was naast hem op het bed gaan
knopen aan wat ^""egt™
H« keerde zich haar haar toe en
ADVERTENTIE
"PARAAT"
16-91. Joris
in te
,Het hwvb vine runaa wei slecht gaan!" mompelde hij langs zijn
sigarettenpijpje, terwijl hij aanbelde. „Dat zou toch al te treurig
hij mij ooit helpen uit de geldelijke nood als hij
zelf Ewel, we zullen zien!"
Op dat moment
buiten om te kijken wie de bezoeker"wm ',uu'
zijn; zelfs 'geenTtr °.ms^"lt^eden moeten mei zorgelijk
eenromel De baby neemt ook al ome tffd in b
,-De wat?!?!?" riep Joris uit. ,,De baby
ook al ome tijd in beslag!"
RECHTER TIE EN HET ANDERE ZWAARD
32. Tspao Tai is nogal verbaasd door
„En wie is de oplichter die ie de o
vroeg hij argw
egt Hoe onverst
Hoe Ta-
gal om zijn rijst
„Ach, een van die
genoeg een zaakje voor hem opgek
leerde ik hem kennen. Hij had toen
het beste
ttoe is het
orting van bakermoer of ba- t
fermoeder, zoals besje of bestje
jn verkorting is van bestemoer t
h min van minnemoer. Een f
kkermoeder is de vrouw die
kt pasgeboren kind bakert. Het t
jerk woord bakeren, dat familie i
van bakken, betekent: ver- f
rmen, koesteren, verzorgen, t
Ken verwarde vroeger de -er-
jan baker met het gewone ach-
krvoegsel voor mannelijke per
bonsnamen als in bakker, spre
[er, schrijver en ging toen de
paze vorm baakster gebruiken,
[hans is met het beroep zowel
lak er als baakster uitgestorven.
Men geloofde vroeger dat de
Wjze waarop een kind geba- r
[erd werd, invloed had op zijn f
karakter. Daarom spreken wij
cog van iemand die heetgeba
kerd is als hij opvliegend is en
üoemen een ongeduldig man:
gebakerd.
Posities Nederlandse
schepen
in een gewond dier.
Al werden we dan ook versla
gen, al enterden ze onze schepen en
moest Svein de voorsteven van zijn
schip laten afhakken om te kunnen
ontsnappen we zijn toch met
ze hele vloot weggekomen. Maar
toen, toen Zijn gebalde vuisten I
beukten tegen het bed.
Nooit had ik kunnen denken,
dat lk Svein nog eens een lafaard,
een onderkruiper zou noemenriep
hij hartstochtelijk uit.
Sigrid zweeg ontzet. „Onderkrui
per", zo werden de mannen genoemd, I
zich bevreesd toonden ln de
strijd.
Hij vloog als een hond met de
staart tussen de benen naar het
land der Zweden om hulp te halen
bij de Zweedse koning, zei Olve ver
achtelijk. En jouw broer Tore,
was er alleen maar op uit zijn eigen I
huid te redden. Hij hoorde tot dege-
l, die Svein de verfoeilijke raad
[gaven naar de Zweden te gaan.
Wordt vervolgd
Vanmiddag heb ik nog c
pingelen. Voor de moeite
Tai heeft zijn oren gespitst bij het horen
wel eens iets met de
daar trapte hij niet in"
iet horen van de naam
zaak te maken hebben! „Hoe
in Woe-yie, in alle stilte natuurlijk Ik heb
het schijnt dat Lau zelfs een kind bij haar had. Ik t
Ts' iaar hee,t Lau altVd een '«>ak
Tspao Tai denkt even na. Misschien speldt Hoe hem i
efn^m'k jfy "loetJlem au zijn tent lokken. „Waaro,
eigenlijk die zwaarden verwisseld?" vraaot hij p
Een gladde jongen, die Lau. Altijd nummer één al!er wat te mat- dader te "Zdej!-" °"draaien' omdat je te stom be
DE WONDERLIJKE AVONTUREN VAN BRAMMET JE FOK
681. Nog duurde het even, voordat de schipbreukelingen op
Brams uitroep reageerden. Zij konden bijna niet geloven, dat er in
derdaad nog uitkomst was gekomen, terwijl zij zich er al op had
den ingesteld hun hele leven op dit eiland te moeten blijven.
Maar elke minuut was kostbaar!
Schiet dan toch op", schreeuwde Bram. „Die Eiemiannen kun
nen ieder ogenblik weer tevoorschijn komen en onze gedachten le
zen. Dit is onze enige en laatste kans om weg te komen".
Dat deed alle gevangenen in beweging komen. Op aanwijzing van
Bram holden ze weg om grote stenen te halen welke zij tegen de
deurtjes van de kleine woninkjes opstapelden.
„Vlugger, vlugger", riep Bram, die zelf ook zwoegde als een
paard. ,,Sta d-aar niet te kletsen daar is nu geen tijd voor".
Erg beleefd vonden de schipbreukelingen hem niet, maar ze be
grepen wel, dat zij nu iets door de vingers moesten zien. Zwetend
en zwoegend droegen zij de stenen aan, hoe groter hoe beter, en
iedere steen droeg een steentje tot hun vrijheid bij.
,,Mooi zo", riep Bram. „We zijn zover!"
Inmiddels was de koning van de Eiermannen tot de conclusie
gekomen, dat hij toch wel graag eens naar buiten wilde
Ouwifi n Oporto
■MEL.
vS;t
SS
a if?
'awa.v
"o" f"..Ü
