PUNTOREN ALS
HANDELSMERK
ugh M. Hefner is Playboy nummer Eén
□□□□□■HM
i HII li li li li IIIM
EBE3B
i li H li H li li
EEN nieuwe cultuur komt op ons af. De cul
tuur van de krap geklede doch deugdzame en
nauwelijks verleidelijke Bunnies van de Play
boy Club. Overgestoken uit Amerika, met
Engeland als wip voor ons werelddeel, staan
de konijntjes nu te springen om zich naar de
aard van hun ras over Europa te verspreiden.
Genève is de eerste plaats op Playboy-presi
dent Hugh M. Hefners lijstje, Amsterdam heeft
hij voor daarna op de korrel. Als het de kei
harde business-mannen achter de fluweelzachte
konijnemeisjes luikt en waarom niet, kapi
taal sloopt hoge barrières wordt onze hoofd
stad verrijkt met een merkwaardig instituut,
dat het slim uitgedachte midden houdt tussen
een exclusief theehuis, een duur casino en een
luxueuze nachtclub. Bunnies met satijnen flap
oren en een diep decolleté zorgen er voor de
bediening. Zij dragen een rozetje met hun
naam op de plaats waar het dijbeen begint en
ze werken onder het strikte credo: „Bekijken,
dat mag, maar aankomen niet". Wie het over
treedt, klant zowel als meisje, gaat eruit en
komt van z'n leven niet meer binnen.
tégen het taaie puritanisme, dat de sa
menleving in de VS nog zo sterk be
heerst. Soms ook lokt hij diepgaande
discussies uit over actuele, controver
siële onderwerpen in de religieuze en
sociale sfeer, altijd weer ingeleid door
deskundigen van naam. Zijn formule is
fris, zijn aanpak origineel. In het eerste
nummer stak hij heel zijn vermogen,
600 dollars groot en hij verkocht er
50.000 van de 70.000 gedrukte exempla
ren van, net genoeg om de tweede
uitgave mogelijk te maken. In augus
tus 1966 beliep de oplage 3.710.000. Play
boy Magazine is nu in elk land ter
wereld te koop en ondanks de pittige
prijs 5 in Nederland) gaat het grif
van de hand.
Dit razende succes, dat tot soortgelij
ke bladen in overeenkomst staat als
Jayne Mansfield tot Brigitte Bardot,
had andere grote zaken tot gevolg. Ten
eerste werd Hefners mascotte he:
konijntje met de lange oren een in
slaand succes. Hij drukte het af op de
omslag en op haast elke bladzijde van
zijn tijdschrift, maar hij leende het
ook aan de makers van manchetkno
pen, mannenpullovers, dasspelden en
rollen chocoladeflikken, wier produkten
nu in zijn clubs en per post via het
tijdschrift, te koop zijn. In dertien jaar
was er voor 70 miljoen gulden omzet
Zijn tweede idee was van morele aard.
Mannen, zo redeneerde Hugh, hebben
na een dag zwoegen in het zakenleven
behoefte aan een rustpunt. Misschien
bekennen ze het niet, maar ze vinden
het fijn vertroeteld te worden. Ze wil
len omringd worden door zachte, molli
ge meisjesdieren, bescheiden in hun op
treden maar toch onder handbereik om
drankjes aan te dragen en sigaretten
aan te steken. Zo ontstond de Playboy
Club, zo ook werden de Bunnies gebo
ren. Er zijn er nu 750 in zestien clubs
in de VS en Londen en het eigen 200-
kamer-hotel-met-strand op Jamaica.
Streng geselecteerde, keurig nette meis
jes, waaraan geen steekje los mag zijn.
Ze serveren namelijk alles, eten, drin
ken, rookgerei, maar geen Bunnies.
Statistisch bezien moeten het voltref
fers zijn en al mag men zeggen dat ze
met de zaken die Moeder Natuur hun
cadeau deed aardig te koop lopen, te
koop zijn ze niet. Op straffe van ont
slag is het hun verboden met de klan
ten aan te pappen. Binnen twee weken
na de opening in Londen, werden vijf
meisjes die de balans tussen „aantrek
kelijk" en „afwerend" zijn niet voldoen
de in evenwicht hielden, eruit geknik
kerd.
Het is Hugh M. Hefners onverbidde
lijke wens, dat Moeder de Vrouw, die
in Amerika immers de dienst uitmaakt,
haar „hubby" met een gerust hart naar
de Playboy Club kan laten gaan. Ze is
er trouwens zelf ook een graag geziene
gast. Als ze weet dat manlief er geen
kwaad kan, zal ze hem op zijn verjaar
dag een Playboydas of een Playboy
trui geven en misschien zelfs zijn jaar
contributie betalen. Allemaal zaken die
meneer Hefner welkom zijn. In zijn le
vensbeschrijving vermeldt hij graag, dat
zijn bruto ontvangsten over 1965 meer
dan 48 miljoen dollar (170 miljoen gul
den) beliepen.
„Ik vind het een boeiende opgave la
cunes te zoeken in de menselijke sa
menleving en deze dan te vullen", zegt
hij. „Mensen, die zeggen dat er geen
kansen meer zijn, hebben het mis. De
mogelijkheden zijn nog oneindig, voor
wie ze weet te vinden".
Is de vraag hoe hij het doet nu dus
geen vraag meer, twee andere kunnen
we misschien nog stellen.
Ten eerste: wie wordt Playboy Club
lid?
Ten tweede: wie wil Bunny worden?
Hugh M. Hefner heeft geen moeite
met de antwoorden. „Onder mijn gas
ten tel ik kunstenaars, schrijvers, ar
tiesten, politici en zakenmagnaten. Ze
komen, omdat ze weten dat er bij mij
niet gezwendeld wordt met drank en
eten en omdat ze bij mij gezien mogen
worden". Inderdaad is het Playboy-lid
maatschap in de VS een statussymbool,
al lijkt de hoogte van de toelatings
drempel alleen maar omgekeerd even
redig aan die van het banksaldo. Of
misschien wel juist daarom. In de VS
is veel geld hebben geen zonde. In Lon
den bestaat zeventig procent van de le
den ook uit Amerikanen; mede daarom
blijft het een vraag of Nederland wel
voldoende Playboys zal kunnen opleve
ren, want het lijkt een type waarvan
ons land er niet al te veel telt.
Bunny te mogen worden beschouwt
het meisje, dat er geknipt voor is, als
een uitverkiezing. Tussen de 18 en 25
jaar oud vrijgezel, getrouwd of ge
scheiden, dat kan Hefner in het kader
van zijn filosofie niet schelen trekt
ze graag de flaporen, het kraagje en
de manchetten, die het satijnen bad
pak completeren, aan. Ze krijgt dit uni
form naar maat van de club, in een
kleur die haar het beste staat. De bij
behorende netmaillots en de hoogge
hakte schoentjes, geverfd in dezelfde
kleur als het pakje, moet ze van haar
eigen geld aanschaffen. Voor vijf dagen
werk van niet meer dan acht uur per
dag, al zijn de clubs open van 's och
tends elf tot 's nachts drie, ontvangt ze
in Londen een weekloon van 350 en in
de States twee- tot driehonderd dollar.
Fooien gaan in een pot, waaruit de meis
jes volgens traditie veel weggeven aan
kindertehuizen, liefdadigheidsacties en
sociale instellingen. Ze zijn ook te huur
bij de Playboydirectie om geld
inzamelingsfeestjes te komen opluiste
ren en ze mogen in hun vrije tijd voor
model spelen, mits de afspraak wordt
gemaakt door Playboy Models Incorpo
rated. De Playboy-publiciteitsmanager
bepaalt waar en wanneer ze bloed af
staan aan het Rode Kruis (de pers
wordt gewaarschuwd) en vaak verschij
nen ze op de televisie in Hugh M.
Hefners „Playboy Ur".
De belangstelling voor het ambt is
groot. Er zijn altijd lange wachtlijsten.
Eén advertentie via een Engelse pira
tenzender leverde zoveel sollicitaties op,
dat de postzakken per afzonderlijke be
stelwagen bij de Londense manager
moesten worden afgeleverd. Tweehon
derd meisjes zocht hij uit op basis van
de gevraagde getallen omtrent borst-
omvang, middel- en heupwijdte en na
een nad< r onderzoek naar hun gedrag
hield hij er honderd over. Die beman
nen nu de club met vrouwelijk schoon
op uiterst aangename wijze. Bunnies
ontvangen de gast '•«ij de deur, begelei
den hem naar de registratiedesk, verko
pen hem de Playboy-artikelen uit de
„gift shop", spelen tégen hem aan de
roulettetafels, kondigen artiesten aan
voor de floorshow, maken Polaroidkie-
ken van wie zich het avondje-uit herin
neren wil en trippelen bedrijvig heen en
weer met dienblaadjes. Aantrekkelijk
voor de Engelse meisjes is, dat ze na
een half jaar dienst in Londen over
plaatsing kunnen aanvragen naar één
van de clubs in Amerika.
Behalve de honderd Bunnies werken
in de Londense club nog eens 145 man
nelijke employés. Als restaurantchef,
barkeeper, speelzaalopzichter, discjoc-
key, filmoperateur, portier of musicus
doen ze hun best het de 350 maximaal
toegelaten klanten in alles naar de zin
te maken. Naar Amerikaanse smaak
zijn ze gekleed in wonderlijke uniformen,
waarin een opzichtig kleurtje niet wordt
geschuwd. De autodeuropener op de
stoeprand bij voorbeeld tracht zijn
waardigheid op te houden onder een
bijzonder klein oranje-bruin petje, dat
nogal komisch afkleedt bij een chocola
debruin rijkostuum. Blauw met zilver is
de uitmonstering van de kelners in het
dure restaurant en in een brokaten ha-
rembewaardersuitmonstering houdt een
geweldige neger de wacht bij de shish-
kebab en pllaffrijst, die in de „Living
Room" in koperen ketels op open vuren
voor zelfbediening gereed staat.
Kleurig is ook de stoffering van de
verschillen de zalen, maar alles ademt
een sfeer van milde luxe, die nog wordt
ondersteund door het donkerrode Play
boy-tapijt mèt konijnekopjes, dat van
de lobby beneden tot aan de logeer-
flatjes op de bovenste etages gangen en
trappen bedekt.
„Speelmakker" van meneer Hefner te
zijn is geen goedkope affaire. Het in
schrijfgeld bedraagt 35 en de jaarcon
tributie 55. Wie na de officiële ope
ningsdatum lid wil worden, mist de
Charter Rolls en is voor het leven ver
oordeeld tot de dubbele bijdragen. Di
neren in de blauw met zilver gestof
feerde VIP-room komt op een goede der
tig pop, elk drankje kost vijf gulden en
wie de „woonkamer" binnen wil om
naar muziek te luisteren moet aan de
deur nog eens hetzelfde afdragen. Een
zitplaats in de nachtclub „Alstublieft,
praat u niet tijdens de show; uw be
leefdheid wordt gewaardeerd door an
deren" kost een tientje en een biet
stukje met patat weer vijf gulden. Play-
boy-cluppers bloeden geld uit vele won
den.
Toch weet Hugh genoeg mannen te
vinden, die dergelijke aderlatingen re
gelmatig met gemak doorstaan. Meestal
zullen ze beschikken over een handig
transfusiesysteem, „direct van fabriek
naar verbruiker", of over een baas die
hoge onkostenrekeningen als een bewijs
voor hard werken beschouwt. In Lon
den is avond aan avond geen plaats on
bezet. Aan de bar heerst een gedrang,
waarin je niemand herkent, maar tele
visieschermpjes tussen de hessen ver
raden wie er binnenkomt, zodat rela
ties snel tot stand zijn gebracht.
Dat zijn dan een paar van de ideetjes
van meneer Hugh M. Hefner uit Chica
go. Een jonge Amerikaan, die met een
tijdschrift puritanisme en preutsheid
ging bestrijden op een manier die de
NVSH naar de kroon steekt. Die het
instituut van „Playmate van de
maand" uitvond, een naaktfoto over
vier pagina's waarvoor het meisje dat
zich voor deze blote pose leent 18.000
krijgt. Die het eerste nummer van een
abonnement voor het leven door zo'n
„Speelkameraadje" thuis laat bezorgen
en die dat met een stalen gezicht óók
deed toen een peloton soldaten in Viet
nam de grap uithaalde de benodigde
150 dollar te „lappen". Fotomodel Jo
Collins moest worden ingeënt en naar
Saigon vliegen, om in een tank naar
de frontlijn te worden gereden. Haar
anatomie heeft nu met die van twin
tig andere meisjes een ereplaats tus
sen de helder verlichte kleurendias ach
ter de Playmate Bar.
Op zijn veertigste is Hugh M. Hefner
multimiljonair en een begrip voor iede
re Amerikaan. Playboy Clubs schieten
omhoog als raketten op Kaap Kennedy.
Bunnies vermenigvuldigen zich als ko
nijntjes. Straks wortelen ze ook in Am
sterdam en wie er al een punthoofd
van krijgt, Hugh Hefner niet.
Puntóren zijn zijn handelsmerk.
van Nederland, houdt uw
de aanslag, want als de
de Amsterdamse Playboy
wordt opengesteld is het
In Londen waren de
sleutels in drie maan-
en 22.000 spijtoptanten,
eerst nog eens uit de
willen kijken, staan sma-
wachtlijst. Niets rest hun
sip gezicht voorlopig ai-
aan het zestien miljoen dure,
hoge Playboygebouw op
te mogen snuffelen. Wat ze
leven daarbinnen te
is niet meer dan een schim-
op het televisiescherm in de
feitelijk bedoeld om de bui-
te waarschuwen dat een VIP
Playboy) zich opmaakt
itiven, zodat hij diens chauffeur
en.
naar niets aan te doen. De
Club is een uiterst secure club
beng houdt Hugh Hefner zich
jgels van het land, waar hij
'gt en omdat er in zijn Lon-
Iwerk gegokt kan worden, wat
en is toegestaan in besloten
kien, komt niemand binnen zon
en van het enig echte symoool
lidmaatschap, de Playboy-sleu-
taat op hoe hij heet en waar
tekening wordt bijgehouden en
de twee gegevens is belangiij-
de ander.
W- Hefner werd geboren op 9
I in Chicago. Hij ging er naar
werd „bachelor of arts" aan
fsiteit van Illinois en diende in
van 1944 tot 1946. Zijn eigen
begon hij met de uitgave van
•boy Magazine in december
dan toe had hij als copywri-
frkt op de advertentieafdeling
Daandblad Esquire en een goed
wat nu het succes uitmaakt
£lgen blad, nam hij daarvan
'ale foto's van niet bleu uitge-
pisjes, interessante artikelen
beste auteurs, verhalen over
>e sporten als automobilisme,
Vissen en alleen die adverten-
dure, hoogwaardige en luxeuze
f irtikelen aanprijzen. Daartus-
Iroolt hij het winnend water-
I 1 zijn Hefnerfilosofie, een plei-
I een vrijer seksueel leven en
Kelly Collins in vol ornaat,
pakje met oren en schoenen in
kleur, staartpompoen.
DOOR HENK W. VAN DER BIE
SLEUTEL tot veel heerlijks: het bewijs van
het Playboylidmaatschap.
EN dit is de man die het allemaal heeft bedacht. Hugh M. Hefner (40), omgeven
door de symbolen van zijn succes.
