Tv-reparatrice
a#
Post met vakantie
diny hoefs (21):
,;t is eigenlijk
vanzelf gegaan"
Princesseboontjes
assi „Men moet zijn vakan-
gifeer
XHdAG 13 AUGUSTUS 1966LEIDSCH DAGBLAn LD-EXTRA J
(W)ETEINSWAARD
In deze maand kunnen we in de groentewin
kels te kust en te keur verse groenten vinden:
sperciebonen. slabonen of princesseboontjes zijn
daarvan een voorbeeld. Ze kunnen gewoon als
groente worden gebruikt, maar ze zijn ook goed
te verwerken in salades en groentemacédoines.
Ook gegratineerd, d.w.z. met een béchamelsaus
en bestrooid met oude kaas die in de oven een
bruin korstje heeft gekregen zijn deze spercie-
boontjes heerlijk.
school, ze het ben hele andere am
bities of zijn in de verpleging.
Diny. nog bruin van een
fijne vakantie aan het Garda-
meer, moet 's avonds nog aan
het werk. Drie mensen ver
wachten haar omdat hun tv
het niet doet. Meestal zijn het
de vaste klanten waar repara
ties wprden verricht en die
kennen haar natuurlijk wel.
Maar voor een vreemde is het
wel eens moeilijk te begrijpen
dat 't blonde bescheiden meisje
van amper anderhalve meter
hoog. 'n echte tv-reparatrice
is!
Na afloop van het programma
bood Willem Duys zijn excuses aan
voor de wat rommelige gang van
zaken. „Het is me uit de hand ge
lopen", verontschuldigde hij zich.
Trouwens, niet alleen 't program
ma die avond, ook de manier van
voorbereiding voor Diny Hoefs, was
bepaald wanordelijk. Ook haar va
der. die het gesprek af en toe aan
vult, vond de gang van zaken maar
vreemd. „De woensdag voor de uit
zending werd ze opgebeld", vertelt
hij, „door iemand van de Rijks
voorlichtingsdienst uit Den Haag
(de week daarvoor had ze voor die
instantie een radio-interview opge
nomen» met de vraag of Diny er
iets voor voelde in „Voor de vuist
weg" te komen. Dat zou hij dan
overleggen met de heer Duys. In
derdaad belde deze donderdags op
om de uitnodiging te bevestigen. 11:
vroeg nog of hij het niet te gek
moeilijk zou maken, want ingewik
kelde reparaties doen wij zelf ook
niet. Nes, dat kwam prima in orde.
Vrijdag zou hij weer opbellen om
wat nadere gegevens te verstrek
ken. Maar wie er vrijdag opbelde
(de dag van de uitzending». Duys
niet. Dus belde ik naar Bussum.
waar de portier me vertelde dat
iedereen die aan de uitzending
meedeed, voor negen uur in de stu
dio moest zijn. De heer Duys was
gaan eten en ik vroeg de portier
hem te vragen mij even terug te
bellen. Maar het telefoontje kwam
niet. Weer belde ik op", vertelde
de heer Hoefs, „en ik kreeg ten
antwoord dat we nog gebeld zouden
worden. Intussen was het avond
geworden en terwijl iedereen al
naar de tv z?t te kijken, kwam er
ovens een telefoontje dat ze moest
komen.
ZENUWEN
Enfin, ik reed maar op haar ver
zoek. want ze was vreselijk zenuw
achtig. Ik dacht: daar komt geen
spaan van terecht".
..Ik zat in de zaal", vervolgt de
heer Hcefs, „en zag he: allemaal
steeds rommeliger worden. Tij
dens de discussie tussen de heer
Koekoek ep de schrijver van het
boekje werd. er zelfs „leugenaar"
in de zaal geroepen.
Enfin, na afloop gingen we dus
weer naar huis. Daar hoorden we
dat. die mijnheer uit Den Haag van
de Rijksvoorlichtingsdienst weer
had opgebeld en had gezegd dat hij
het maar een vreemde gang van
zaken had gevonden. Hij zou een
brief aan Duys schrijven en als
Diny er nog vcor voelde zou ze een
andere keer weer in een program
ma kunnen optreden". En wat ant
woordt Diny daarop?
Ze lacht verlegen en zegt: „Eerst
wilde ik pertinent niet, maar nu
weet ik het nog niet".
Na het gepraat over alle verwik
kelingen rond de tv-uitzending
komt natuurlijk de vraag aan de
orde hoe Diny juist in dit vak te
recht is gekomen. Haar vader heeft
weliswaar een radio- en televisie-
zaak en is ook installateur, maar
voor een meisje is het toch geen
veel voorkomend beroep.
„Het ging eigenlijk vanzelf", ver
telt Diny, „nadat ik voor mijn
eindexamen mulo was gfezakt op
mijn talen (natuurkude was mijn
liefste vak), vroeg ik aan mijn va
der of ik bij hem in de zaak mocht
komen".
Haar vader legt uit dat Diny met
de zaak is opgegroeid. Vooral vóór
1964, toen ze nog een winkel had
den, met het huis achter de zaak.
Ze leerde er spelenderwijs van alles
over het vak en natuurlijk keek ze
ook wel eens als de monteurs een
tv of radio repareerden. (Daar is
het trouwens niet bij gebleven,
want in februari heeft ze zich met
een van de monteurs verloofd). „En
toen ze vroeg bij mij in de zaak te
komen, zei ik: best. maar dan eerst
je diploma's halen".
Zo ging Diny naar de Handels-
avondschool om haar midden
standsdiploma te halen Dat ge-
gebeurde in 1961. waarbij ze trou
wens met haar puntenlijst de
tweede van Utrecht werd. Het jaar
daarop hielp ze al in de winkel en
's avonds ging ze naar Amsterdam
voor de radiocursus. Het diploma
daarvan haalde ze twee jaar later,
ja" lacht de eenentwintigjarige,
"dat was me wel een tijd. Ik werk
te tot zes uur in de winkel en moe d
clan hard fietsen naar het station
om de trein van kwart over zes u
ïalen".
Maar het is haar allemaal gelukt
Nu is ze 'n onmiisbare kracht in
de zaak van haar vader gewor
den, want ze repareert niet alleen
t.v's, ze verzorgt ook de hele in
koop. „En dat gaat haar prima
af", vindt haar vader,
NOOIT ENG
„Vindt ze het nu nooit eng om
overal naar boe te gaan en de tele
visie te repareren?"
„Het is elke keer leuk als je het
vlot voor elkaar hebt", lacht Diny
bescheiden. Ze zou geen ander vak
willen hebben, het bevalt haar
prima.
Haar vader vertelt dat het eigen
lijk wel gek is dat Diny, op een na
oudste van zeven kinderen, de
enige is die voor dit technische vak
voelt. De anderen zitten of nog op
Heel Nederland heeft haar
enige tijd geleden in het pro
gramma ..Voor de vuist weg"
van Willem Duys op de tele
visie kunnen zien: de blonde
Utrechtse tv-reparatrice Diny
Hoefs.
..Het ging allemaal niet zo
goed" vertelt ze later in de
huiskamer van haar ouders.
..Ik werd dan ook vreselijk ze
nuwachtig en het verliep heel
anders dan ik me had voorge
steld. Ik dacht dat het een
interview zou worden en dan
'n tv repareren, maar het liep
alleen op dat laatste uit".
Het televisie-apparaat dat Dinv
moest repareren was nogal oud.
„De eerste fout had ik direct ge
vonden", zegt ze, „maar voor de
tweede had ik een aanwijzing no
dig". Ze legt uit dat het ging om
een zwart lampje, waaraan je niet
kon zien of het brandde. Dat was
losgedraaid. „Het gekke was echter
dat toen ik het resultaat moest la
ten zien, iemand de stekker uit het
stopcontact had gehaald en daar
door gebeurde er niets".
Nog een andere originele manier
om deze groente te verwerken
vin 't U in het recept hieronder,
een quick-recept. speciaal voor
vakantiegangers, die zelf hun potje
moeten koken.
Boontjes rijstgerecht
250 gram mager rooks pek in
blokjes
1 ui
4 tomaten
3 kopjes rijst
500 gram princessebonen
50 gram geraspte oude kaas
peterselie
Bak de blokjes spek tot ze licht
bruin zyn. Voeg de gesneden ui toe
en bak deze ook lichtbruin. Voeg
de gewassen en in vieren gesneden
tomaten toe en smoor deze 5 minu
ten. Schenk 6 kopjes water bjj deze
tomatenmassa en laat alles aan de
kook komen. Strooi de rijst erin en
voeg de afgehaalde, gewassen en
klein gebroken rincessebonen toe.
Breng alles aan de kook en laat
het gerecht in ongeveer 30 minuten
gaar worden. Roer er tot slot de
kaas. peterselie en kruiden door.
Spaanse rijst
Kook 3 kopjes rijst gaar in 5
kopjes water met zout. Fruit een
klein gesneden uitje met 2 klein
gesneden paprika's in wat boter.
Bak 100 g. gesneden ham even mee
Meng alles door de gare rijst en
roer er ten slotte gehakte peterselie
door. Geef er apart geraspte kaas
bij.
van Eqeraat heeft ge-
ef gebtknutten om het gezinsle-
verhevigen.
kee*As/nooi qezeqd. maar als
elijk al J i
:ijn fcpnsleven al zo hevig is,
moet je dan doen? Pre-
uiteenvallen. Bij toerbeurt,
l uittrekken om voor een
slaagdfjuiteenvallen. Bij toerbeurt,
3.54.51
verbetef
op i weken incompleet door
i i n
te rollen en bi) te
ver
?rmoeitn.
Tokio-
de
toons zijn te groot om nog
gereisd te worden in vaders
:enstaJe, en af te wachten wat er
print ®beuren; zij gebeuren liever
;e andaar dat ons gezin tijdens
len ni antie maar uit drie Personen
t: de rest blijft thuis en ver
als wij terugkomen. En dan
ls „gezin" maar als levens-
vrijgezellen- Amuseer je,
»ugles,
nadat
jgetroki
acht;
lurlijk snij je niet zomaar al-
iden door. 't Blijven je kin-
en ze mogen best weten dat
:m opÉj Marian en ik daar ergens
rotsen, water en nachtega-
Met dan de thuisblijvers denken,
zijn vn m stuur ik ze briefkaarten,
ag één, volgekrabbeld met on-
re avonturen en hartelijke
Op de keerzijde staat in
color de illustratie van onze
nissen: het landschap. Zó on-
werd.
dan
rekken
n het
eeds op
was
eiken:
i. HU
izy's 3
beland
is w
ju ertje z.o.z. is 80 m. diep.
iden, we blijven hier zeker 3
gisteren 2 lekke banden. Nu
leet maar vannacht onweer.
Jgen te schudden in de tent, 3
tenten waaiden het meer in.
aag qog hopen we alles weer
te krijgen. Zorg goed voor de
:n van het hevige gezins
tal schrijvend denk je je in.
mens&e dat zullen lezen, er over
zicht? i gniffelen (wat een stijl» en
we zullen gaan met voorbereidin-
loor hun eigen vakantie. In
plaats waar je komt koop je
m en postzegels en stel je je
afgezet op de hoogte van d(
de attfhtingen. Op de veertiendi
staat:
We zijn op de terugweg, auto
drie nieuwe krassen, water-
eitje is lek. Zyn Tour-de-
nce tegengekomen, dat kostte
ur oponthoud, we zagen wiei
ers voorbijflitsen, konden hei
t herkennen, ze waren te zwari
)ben toch gejuicht. Zullen
wel lezen wie gewonner
ft. Jullie kunt ons omstreekt
t uur verwachten. Houdt de
fie warm, we zijn hevig aar
vervellen".
dan kómen we thuis en zien
wee-en-een-halve week onze
terug. Dat wil zeggen: straks
als we de deur openen zijn
r niet. Ze komen pas tegen
n en lijken verrast,
erroest, zijn jullie er al? Ik
dat jullie morgen pas kwa-
heb geschreven", antwoorr
aardig en een beetje teleurge
in hoe!" gieren ze. „Mams, j
het nooit!"
dacht dat jullie minstens tot
Pyreneeën zouden gaan", brom-
iriaan.
ir waren we ook
a Of we nu hoog of laag sprin- o
4; gen. we zullen met duidelijk
i zichtbare knieën de winter in
moeten. Maar het hangt natuur- o
lijk van uw knieën èn uw leeftijd
g af hoe het zicht zal zijn. Voor het
Poolse model (boven) moet u A
3 wel veel meehebben. Het War- 3
schause huis ..Moda Polske"
bracht het in collectie vol motie- h
ven uit de Poolse volkskunst. 2
t Het ontwerp hiernaast is van
Jean-Louis Armand uit Parijs.
ij Het is lichtbruin en niet erg ori-
gineel. De hoed is geïnspireerd
f op de helm van Engelse politie- 8
agenten.
Paca Rabanne, Parijs, brengt
een japon van lichte metalen
strips.
„De laatste kaart komt uit Tou
louse".
„Hè?"
„En die arriveerde vanmorgen".
„Dat kan niet, die heb ik tien
dagen geleden gepost".
De volgende ochtend komt er een
kaart uit Carcassone, de daaropvol
gende ochtend een uit Andorra, de
derde ochtend uit Collioure
Maar de zoons zien en lezen ze
niet meer, ze zijn nu zelf ver
trokken. Ze zeiden niet waarheen
of hoelang, dat merken we wel. Ze
hebben wel beloofd te schrijven.
Efên week lang vlieg ik de postbode
tegemoét en eindelijk, eindelijk
komt een kaart gedateerd
op vijf dagen eerder, behalve dat
korte berichtje uit Brabant of
Friesland zijn er ook drie Franse
kaarten bij, waarop ik zo hartelijk
mijn best had gedaan.
't Is hopeloos. Fotokaarten zijn
de stiefkinderen der posterijen, zo
wel hier als over de grens. Ze biy-
ven dagen liggen en reizen met
stoptreinen en worden onderweg op
stationnetjes gezet en daarna ver
geten en na een week ontdekt een
verbaasde mbtenaar het verzuim
en sleept de loodzware zak weer in
de trein die naar het noorden gaat
en zo komen de kaarten, bestemd
voor Vlissingen, eerst nog in Gro
ningen terecht, worden teruggezon
den via Enschede Amsterdam en
Maastricht nar de plaats van be
stemming. En na 'n week of twaalf
dagen vallen ze in de brievenbus
van geadresseerde. Ze zijn wat ver
kreukeld, enigszins doorgelopen
soms is de postzegel eraf gevallen
en moet je ook nog strafport be
talen voor de mededeling dat je
over twee dagen veilig thuis hoopt
te komen en je bent al elf da
gen thuis. Nu ja postbeambten
hebben óók recht op vakantie.
THEA BECKMAN
Moederlijke
overiieinzuiQ
Tegenwoordig kan men alles in
blikken; zelfs een gil!
Een Australische firma slaagde
erin maarliefst 50 ijselijke kreten
in één blikje van 10 cm hoog en
een gewicht van 100 gram te ver
zamelen. Dit ten gerieve van hen
die worden aangevallen en van
schrik niet in staat zijn een nood
schreeuw voort te brengen.
Politierapporten over aanrandin
gen hebben namelijk aangetoond,
dat de slachtoffers dikwijls van
angst hun stem verliezen of niet
kunnen gillen, omdat hun een
hand over de mond wordt gelegd.
Met een druk op de knop van
„Aida", zoals het gilblik wordt ge
noemd, wordt het gewenste geluid
alsnog geproduceerd.
Vooral voor dames zal deze „gil
ler" op het kritieke moment een uit
komst blijken.
