Gé Hofenk
Signor Kuipers (27)
Baseball is amusementsbedrijf
nummer één van Amerika
TOPPERS irs,
Kom er ACHT-er
VOORAANSTAAND HORECA-MAN
IN SNEL GROEIEND
SPAANS TOERISTENCENTRUM
ZATERDAG 2 JULI 1966
LEIDSCH DAGBLAÊ
L.D.-EXTRA 6
DE ZAAK VOOR LEIDEN EN OMSTREKEN
Muziek- en
grammofoonplatenhandel
HAARLEMMERSTRAAT 66
Kunt u de acht afwijkingen ln de belde bovenstaande tekeningen
vinden? De Juiste oplossing vindt U elders op deze pagina.
lllllllllllllllllillNllllllllllllllllllllllllllllillllllllllUlllllllllllllllllHllllllllllllllinilllllllllllllllllllllllllllllllllllllllll
(Van onze correspondent
in Washington)
Er was een tijd, dat baseball een
sport was, waaraan duizenden
Amerikanen zich overgaven in hun
vrjje tijd. Dat was, toen de spe
lers nog uit louter plezier hun runs
probeerden te lopen, de bal pro
beerden te raken met hun knup
pelachtig bat of spectaculaire van
gen poogden te doen. Lang, lang
geleden was dat en voor de stevi
ge basebalspelers, die nu Amerika's
sportvelden bevolken, klinkt dit
verleden als een sprookje. Voor hen
is baseball namelijk werk. Hard,
veeleisend, enerverend en vaak on
bevredigend werk.
Een baseballspeler in één van de
hoofdklassen moet per jaar rond
200 werdstrijden spelen, en wel tus
sen half februari, wanneer het sei
zoen begint, en half oktober. In
die tijd verwacht zijn club, dat hij
steeds topprestaties levert, zodat de
spanningen waaronder de spelers
leven niet gering zijn. Niet alleen
zakenlieden krijgen vaak maag
zweren en hartkwalen van hun
werk. Ook de baseballcracks, die
volgens een nu totaal verouderd
totaalgebruik voor hun boterham
„spelen", lijden aan dergelijke ziek
ten en vaak op piepjonge leeftijd.
Een eersterangs-speler is trouwens
altijd onder de 36. Daarna moet
hij een ander vak zoeken, als hU
tenminste niet als baseballtrainer
in de buitenlucht wil blijven.
Twee factoren maken het leven
van een beroeps-baeeballer extra
vermoeiend. In de eerste plaats het
constante reizen. Er gaat geen dag
voorbij, of een speler ln een
hoofdklasse te am zit in een vlieg
tuig om te gaan apelen in New
York, Chicago, Los Angeles of
ook plaatsen als Tailahasee of
Walla Walla. Sommige clubs heb
ben hun eigen straalvliegtuig, zo
vla de bekende Dodgers uit Los An
gles. Afstanden zijn peuleachillen
n wedstrijden van clubs van de
•ostkust tegen concurrenten van
e westkust zijn schering en in-
lag. Dat de spelers daarbij steeds
oor verschillende tijdzones heen-
uizen, waarop hun lichamen ei-
enlijk tijd voor aanpassing nodig
Duden hebben, lijkt vaak te wor-
en vergeten.
Een tweede extra belasting is het
>elen bij kunstlicht. Om in een
eizoen van acht maanden 200
wedstrijden te persen, moet uiter-
xard vaker gespeeld worden dan
vlieen in de weekeinde. Gedurende
A* week werkt het publiek, waar
voor het basballamueement be
doeld is, echter overdag, waardoor
's avonds gespeeld moet worden.
Een genoegen blUkt echter geen
speler deze wedstrijden te vinden,
die in een nachtmerrie-achtJg sta
dion vol prlkkerlge lichten plaats
vinden.
GELD
Tegenover al deze bezwaren
.taat natuurlijk wel een compen
satie voor de spelers, die in hun
beroepsleven het spel, dat zij vaak
als jongens verafgoodden, met
scepsis of zelf afkeer bezien. Die
compensatie is: geld. Het mini
mumsalaris per jaar voor een be
roepsspeler in de hogere competi-
Kom er ACHT-er
1. mond van zangeres
2. boekje onder man *ijn arm
3. zangeres haar hand
4. man rechts zijn schoen
5. studio S is veranderd ln studio 8
6. snoer van camera
7. man links zijn zakje op colbert
8. knopje onder aan camtra ls weg.
tie is 7000 dollar, wat in koopkracht
gelijk staat met rond 14.000 gul
den. Maar een baseball-ster komt
heel wat hoger dan dit bedrag.
Juan Marichal bijvoorbeeld, de uit
de Dominicaanse Republiek af
komstige pitcher (degene die de
bal naar de batter werpt) van de
club Giants uit San Francisco,
verdient 70.000 dollar per jaar. Wil
lie Mays en Don Drysdale komen
iets over de 100000, terwijl base-
ball-idool Sandy Koufax van de
Dodgers in Los Angeles (de zoon
van een advocaat) het recordsa
laris van 130.000 dollar per jaar
verdient, in koopkracht meer dan
een kwart miljoen gulden.
De financiële compensatie voor
de nervositeit, de slapeloze nach
ten, de maagzweren en hartkwa
len is voor de topspelers dus niet
gering. Maar de hierboven ge
noemde bedragen ïyken aan de
andere kant ook weer mooier dan
zij zijn. De belastingen snoe
pen heel wat van die verdien
ste weg, het aantal jaren waarin
dergelijke topsalarissen verdiend
worden is beperkt en: zelfs bij een
inkomen van 100.000 dollar is de
baseballspeler niet veel anders dan
de door zijn club gehuurde amu
sementsartiest.
„STUK BEZIT"
„Vanaf de dag dat je je eerste
baseballcontract ondertekent ben
je een stuk bezit, dat verkwanseld,
verkocht of weggegooid kan wor
den" zei nog kortgeleden Sandy
Koufax, wiens gebakkelei met de
Dodgers om meer geld door dag
en weekbladen op de dollar werd
gevolgd. En de*e uitspraak moet
men heel letterlijk opvatten. De
miljoenenbedrijven, die de Ameri
kaanse baseballclubs zijn, verkopen
of verruilen hun spelers inderdaad
als stuks vee en men moet niet
denken dat de schijn wordt opge
houden dat baseball toch eigenlijk
niet meer dan een wat harde bal-
sport is. Integendeeld, iedereen
weet: „baseball is business", een
belangrijke tak van de recreatie-
Industrie, waarin niet alleen door
d« spelers, maar ook door de ma
nagers en de eigenaars van de
clubs grof geld verdiend wordt.
Natuurlek kan men zeggen, dat
de topspelers naast, de financiële
compensatie voor hun ontberingen
nog iets anders oogsten: roem. Dat
De naam Torremolinos heeft ln
een enorm tempo een bekende
klank gekregen bU hen en dat
zijn er zeer velen die hun
vakantie hebben doorgebracht aan
de Spaanse Costa del Sol. Het is
een bijzonder snel groeiend plaats
je, dat «ijn bestaan thans vrij
wel geheel op het toerisme fun
deert. Langs dit gedeelte van die
heerlijke zonnekust zijn de laatste
jaren tal van fraaie hotels en an
dere horecabedrijven gebouwd en
dit toeristisch proces gaat nog al
tijd onverflauwd door. Een jonge
man, die in dit opzicht bijzonder
stimulerende arbeid verricht, is
de 27-jarige Amsterdammer Wim
Kuipers.
Als Iemand de gedachte, dat de
Jeugd het tegenwoordig wel ge
looft, logenstraft dan is hU het
wel. Met een nachtrust van door
gaans enkele uren runt hy het
grootste restaurant van Torremo
linos, op het dak waarvan het
woord Florida ln kleurige neon
letters pry kt. Gebrilde Kuipers
die met vlotte tred door het hore-
caleven gaat, neemt ln dit bedryf,
dat ook een klein hotel bevat, al
lerlei functies waar: directeur
maitre d'hótel, oberkelner en als
het moet springt hy nog by in de
keuken ook. Zwaar werk onge
twijfeld, maar het ls de moeite
dubbel en dwars waard, vindt de
jonge Amsterdammer, die reeds
heel wat van de wereld heeft ge
zien.
In zyn directiekantoor („Een si
gaar, een echte Hollandse?") weet
hy een ogenblik tyd te vinden om
een „horecaboekje open te doen".
„M'n ouders hadden op het Dam
rak een leuk bedryf, dus ik heb
het wel een beetje van huls uit.
Ik ben op de hotelvakscholen in
Maastricht en Lausanne geweest.
Dat Lausanne is verschrikkeiyk
streng. Zonder aanziens des per-
soons. Ik heb er een zoon van Hil
ton weg zien sturen. Na een poos
je in het Amstelhotel te hebben
gewerkt ben ik naar het buiten
land gegaan. Frankrijk, Zwitser
land, Costa Brava in Spanje, de
Canarische eilanden en toen het
gloednieuwe hotel Al-Andalus ln
Torremolines. In Andalus ben ik
begonnen als chef van de recep
tie: na een Jaar was lk adjunct
directeur. In maart van dit jaar
ben ik met Florida gestart, maar
ik heb nog altyd bemoeienis met
Andalus".
BU al zUn drukke werkzaamheden
zag Kuipers nog kans een open
luchtrestaurant naast zijn Florida
in te richten. VUfewaeventig perso
nen kunnen zich er in het heerlijk
klimaat, dat deze streek eigen is,
overgeven aan culinaire geneugten.
Met vuurwerk en welluidende gi
taarklanken is deze openlucht-eet-
gelegenheid geopend.
„Zeker, er is hier genoeg perso
neel te krUgen, maar goed perso
neel Ze zyn allemaal erg wel
willend, maar je moet ze over het
algemeen helemaal zelf vormen,
wat de bediening betreft. Boven
dien spreekt het gros geen woord
over de grens," verzucht Kuipers,
niet-roker en bovendien nlet-drin-
der-tydens-zyn-werk. „Ik heb een
ober-kelner gehad, die toch schoon
zo'n duizend gulden in de maand
verdiende, wat voor Spanje lang
niet slecht is. Deze man bestond
het om elke morgen onder invloed
van wyn of zo op zyn werk te ko
men. Laatst had ik een kok.Een
aardige vent. maar hU had ook
iets te veel wyn gedronken. In-
plaats van een aardappel stopte
hy zyn hand in de schilmachine.
Kok naar het ziekenhuis en ik tus
sen de bedryven door de keuken
in. Het duurt een poosje, maar
vanzelfsprekend en dat is myn
persooniyke ervaring ln Al Anda
lus kun Je toch wel een aar
dige kern kweken. Men moet niet
vergeten, dat hier de ontwikkeling
van het toerisme byzonder storm
achtig is gegaan."
Kuipers heeft een typisch Neder
lands organisatie talent, dat hem
een grote voorsprong geeft. Wie in
Torremolinos met autoriteiten of
horecamensen spreekt en de naam
Wim Kuipers noemt stoot stellig
geen onbekende klanken uit. Ja, ze
kennen die altyd bedryvige Ne
derlander heel goed. De man, die
's morgens zelf de vis voor zyn
restaurant gaat kopen, die er zich
beslist niet voor schaamt ln Malaga
een paar balen met bloem ln zyn
sportwagen te laden om er ln yi-
tempo mee naar Torremolinos te
ryden.
is ook onloochenbaar als men ziet
hoe ln Amerika topspelers veraf
good worden door het publiek en
hoe de pers eindeloze artikelen
wydt aan persoonlijnheid, styi,
techniek en mentaliteit van een
beroemde speler. Over Sandy Kou
fax byvoorbeeld kan men byna
dageiyks in de Amerikaanse pers
uitvoerige stukken lezen, terwyï de
Dominicaan Juan Marichal net de
eer bewezen werd op de omslag
van het weekblad Time te mogen
verschenen (in negenvoud).
Koufax en Marichal zyn overi
gens in de eerste plaats beroem
de pitchers, die met kieharde en
geniepig draaiende ballen het de
batters van de tegenparty prak
tisch onmogelyk maken een run
te slaan.
De miljoenen Amerikanen, die
naar hun wedstryden gaan of op
het televisiescherm de beroemdhe
den volgen, beschikken voor een
groot deel over genoeg kennis van
het spel om niet alleen de snelheid
van het gooien (volgens een bere
kening soms rond 150 km per uur)
te appreciëren, maar ook de vari
anten tussen een schroefbal, een
glybal en een bochtbal waarmee
de door Lee Marvin gespeelde Wil
liam Denny in „Ship of Fools" ao'n
last bleek te hebben gehad» naar
waarde te schatten.
Psychologisch is het verder in
teressant, dat op het ogenblik de
pitchers zo populair zyn. Vroeger
waren het vaak de batters, die de
sympathie van het publiek hadden.
Als de psycho-analytische opvat
ting over baseball (waarby het he
le spel een uitbeelding van het oe-
dipus-complex is: de zoon poogt als
de batter het balverkeer tussen de
vador-pitcher en de moeder-cat
cher te doorbreken) hout snydt.
dan betekent dit dat het Ameri
kaanse baseballpubliek volwaasener
is geworden en zich nu meer met
de vaderfiguur dan met het hin-
deriyke zoontje vereenzelvigt.
POLITIEK
Tenslottebaseball hoeft nog een
politiek tintje. Niet alleen omdat
Cuba's premier Fidel Castro zo'n
goede pitcher is (jammer ls alleen
dat hij niet tegen zyn verlies
schynt te kunnen), maar ook omdat
het spel volgens sommigen een
prachtige uitlaat is voor «moties,
die anders misschien ln revoluties
uitgeleefd zouden worden. De
Amerikaanse ambassadeur in de
Dominicaanse Republiek ln 1916 zei
al aan de vooravond van de mili
taire Interventie, die president
Woodrew Wilson toen beval, dat
baseball in de toekomst een wer
kelijk vervangmiddel zou kunnen
zyn voor de emotie», die normaal
•evoluties met zich meebrengen.
De verkiezingen in de Domini
caanse Republiek van 1 Juni jl.
bewyaen deze stelling wellicht.
Terwyï immers velen ongeregeld
heden en relletjes hadden ver
wacht op deze dag, verliep de gang
naar de stembus in grote orde, mis
schien wel omdat een enorm deel
der Dominicaanse bevolking de
avond tevoren aan de radio ge
kluisterd had gezeten om de emo
tionele wedstryd tussen de twee
Amerikaanse ploegen Giants en
Reds uit Cincinnati mee te beleven,
waarin de Dominicaanse nationa
le held Juan Marichal optrad sis
Pitcher voor de Giants.
Als de maasapaychologen der
Amerikaanse regering ooit vaststel
len dat deze relatie bestaat, kan
men misschien nog beieven dat
Washington naast het brood der
onstabiele ontwikkelingslanden,
waardoor deze sport behalve een
amusementsbedrijf ook nog een in
strument van buitenlandse politiek
Wim Kuipers (tweede van rechts) bij de opening van een
kunsttentoonstelling in de tuin van zijn Florida.
„Als lk moet wachten totdat ze
het brengen
En hy duikt er het magazyn al
mee ln.
Even later heeft hy een bespre
king met de directeur van een
gloednieuw appartementencomplex,
Reysol (Koning van de Zon). Sla
pen en ontbyten in het complex,
lunchen en dineren bij de Hollan
der. De pen van Kuipers krast over
het papier, waarop het zwart op
wit staat.
En als straks in november het
hoogseizoen zo'n beetje voorby is
al wyst de thermometer aan de Cos
ta del Sol dan altyd nog een ho
ge temperatuur aan stapt hy
in het vliegtuig. In één vliegtuig?
In vele, om contacten te leggen
en te verstevigen, ook in Neder
land. Nee, veel tyd om zich over
te geven aan zyn hobby's, water
skiën en tennis, ls er niet.
Uiteraard heeft hy veel met reis
bureaus te maken.
„Nog niet zo lang geleden heeft
de directeur van een groot Scan
dinavisch bureau me bezocht.
Ieder mens, en vooral in deze
branche, heeft natuuriyk zyn
eigenaardigheden, maar deze man
had wel een heel byzondere. Of
misschien is het niet eens een
eigenaardigheid, maar louter show.
Hij verscheen namelyk in gezel
schap van zeven fraai gevormde
„Signor Kuipers, signor Kuipers,"
roept de chef van de receptie, die
eens burgemeester van Torremoli
nos was. En Wim neemt de bestel
lingen van zyn gasten op. Vandaag
hoeft hy niet de witte keukenjas
aan te trekken, want de hand van
de kok ls weer aardig genezen
Vorig jaar ging een groep fla-
mengoz&ngers en -dansers naar
Ierland. Wim Kuipers werd ver
zocht als reisleider op te treden. In
het vliegtuig liet hU de artiesten
zich verkleden. BU aankomst op het
vliegveld konden de Ieren zo al ge-
lUk een voorproefje krUgen van
