LOU VAN REES
jjjlfj KENT
DE POPPENKAST
"MIJN GEHEIM:
ALTIJD OP HET JUISTE
OGENBLIK MET IETS KAPPEN"
Tachtig
orkesten
ZATERDAG 4 JUNI 1968
LEIDSCH DAGBLAD
L.D.-EXTR
Playboy klinkt wat onvriendelijk. Maar hij heeft er wel het uiterlijk van. Niet groot, sportief en
zwaar gebouwd. Een gegroefd gezicht, flink gebruind, en donker haar dat niet te lang is, maar ook
niet te kort en een tikkeltje grijs. Een donkerblauwe coltrui onder een lichtblauwe trui met V-hals.
en open slippers. Zijn donkere, waakzame ogen achter een gouden bril verraden echter dat hij zich
allerminst als een playboy gedraagt, maar als een hard en uitgekookt zakenman. Lou van Rees, een
impresario die goud verdient.
„Mijn geheim?" Hij gaat even verzitten en zegt lachend: „Ik heb altijd op het juiste ogenblik
met iets gekapt. Altijd proberen het toeval te vlug af te zijn".
Vóór de oorlog was lk musicus.
In '47 ben ik ermee gestopt. Want
vroeg of laat word je aan de kant
gezet. Dat heb ik aan mijn vader
gezien, die zat ook in de muziek.
Nu coach ik zo'n tachtig orkesten
door Europa, voornamelijk West-
Duitsland. Dat verdient goed.
Ik ben 25 jaar getrouwd. We heb
ben geen kinderen. Dus we kunnen
alles voor onszelf gebruiken. Het
meeste gaat op aan de watersport".
„Zaken als het Knokke-festival
doe ik er eigenlijk naast. Het is
ten goede business. Als de ploeg
wint, gaan ze met een paar mille
naar huis. Toch niet gek. Ik ver
wacht veel van dit groepje. Mar-
tine Bijl is voortreffelijk. Een knap
kind. zy zal het met haar chan
sons goed doen in het chauvinis
tische Knokke. Ik werk altyd een
jaar vooruit. Toen ik van het vorige
festival thuiskwam, begon ik de
zelfde dag plannen te maken voor
nu. Een goed ploegje, maar ik heb
een hard hoofd in de eerste plaats.
We hebben nu twee keer gewonnen.
Dat Nederland voor de derde ach
tereenvolgende keer eerste wordt,
zullen ze tot elke prijs proberen te
voorkomen. Maar je weet het nooit.
De tegenstanders kunnen heel zwak
zyn. Dan moéten ze ons wel kie
zen. In het land der blinden is één
oog koning. Ik herinner me
die Oostenrijkse zanger een paar
jaar geleden. Hij kwam zó (beeft
zelf met zijn behaarde bruine han
den) de Bühne op. Hij zong niet
eens en ging af als een gieter. De
volgende dag sprong een landge
noot in, een journalist die toevallig
kon zingen. Dan lachen de anderen,
begryp je wel. Weer een kansheb
ber minder. Net als bij de Rallye
van Monte Carlo. Als er aan de
struiken inrijdt, wrijft de rest zich
in de handen".
In '64 zorgde ik zelf voor hila
riteit. Toen had ik mijn witte smo
king thuis laten hangen. Ik had
er niet op gerekend dat we zouden
winnen".
SLAVENDRIJVER
„Ik moet een slavendrijver zyn
anders wordt het niets. Niet té
streng natuurlijk. Trouwens dat
hoeft ook niet. Ze begrijpen het
zelf drommels goed. Vooral de pla
tenmaatschappijen moet ik achter
hun vodden zitten. Zij verzorgen
de kostuums en kapsels. Het moet
allemaal af zyn. De arrangementen
en teksten moeten ruim op tijd
klaar zijn en niet op het laatste
nippertje geschreven worden. Zelf
stel ik het programma samen niet
omdat ik zo'n hoge dunk heb van
mezelf, maar omdat ik geloof dat
één man dat moet doen. Anders
wordt het los zand. De presentatie
en de verschijning is op zo'n festi
val doorslaggevend".
„Janneke Peper is een typisch
meisje. Als ze hier met haar moe
der op bezoek is, zit ze twee uur op
de bank zonder een woord te zeg
gen. Ik vrees het ergste als ze ge
ïnterviewd wordt: er komt niets uit.
Maar op het toneel verandert zij
op slag. Dan leeft ze. Omgekeerd
is erger. Ik heb het meegemaakt
met een zangeresje, dat in Duits-
guur, een lief gezichtje en de band
opnamen klonken heel aardig.
Maar toen ik haar in werkelijk
LOU VAN REES
uitzicht over de Vinkeveense plassen
SCHIJNHEILIG
„Beatmuziek? Er zijn veel goeie
groepen. De Beatles, de Motions ook
en de Tielman Brothers. Maar het
is niets nieuws, dat ritme bedoel
ik. En het draait allemaal om het
geld. Het is harde business. Ik ge
loof niet in dat culturele gedoe zo
als bij die protestsongs. Met een
schijnheilig engelengezicht op de
Bühne en dan de winst met schep
pen over de balk smijten. Alleen
zo'n vrouw als Nina Simone, in zo
iemand geloof ik. Zij is een negerin
Zij meent wat ze zegt, als ze
rassendiscriminatie zingt. Ik hf
ner me het Modern Jazz Qui
Op het toneel gedroegen ze ziel
priesters met baarden en erd
gezichten. Allemaal show, aan
image bouwen. In de kleedk*
liepen ze te vloeken en aten ze;
hun handen".
^iOU van Rees kent ie pop
kast. HU Is in zUn levtn in
wat kleedkamers geweest Oo!
die van Knokke. Maar zjn i
smoking zal er in juli wel har
HANS MCLT
Lou van Rees met zijn tenorsaxofoon op de voorgro nd) in het [ietsregiment in Den Bosch
(1937).
In dienst zat ik by het fietsregi
ment in Den Bosch. Ik speelde in
de band en blies tenorsax op de
fiets. Een paar jaar geleden heb
ik nog eens op diezelfde flets ge
zeten in het televisieprogramma Dit
is uw leven. Ik heb ook nog samen
gewerkt met myn vrouw. Ze zat
ook in het amusementsvak".
Lou van Rees denkt vooruit waar
het geld verdienen betreft. Na de
oorlogmusiceert hy nog twee jaar-
Dan breekt de impresarioperiode
aan en daarmee het tydperk van
de nachteiyke jazzconcerten. „Fan
tastische tyd. Van Count Basie
hield ik het meest. Lekkere onge
compliceerde swing. Ik heb hem
vier keer hier gehaald- Als de band
speelde, stond ik tussen de coulis
sen. Ik had het gevoel dat ik zo
zou kunnen meeblazen als er
iemand uitviel. Ik maakte grote
winsten, maar verloor soms ook in
één klap 1300 gulden".
RISICO
„Je hebt nooit honderd procent
zekerheid. Dat is het risico van dit
vak. Ik heb Sammy Price eens hier
CULTUREEL
„Culturele waarde van een song
festival? Is er niet. Maar dat hoeft
ook niet. Daar lopen ze hier nou
altyd over te zeuren. Alles moet al
tyd op een cultureel hoog niveau
staan, anders is het zonde^of ver
derf eiyk. Daar kan ik me zo aan
ergeren. De mensen willen geamu
seerd worden. Dat worden ze toch
met zo'n Knokke-festival? Er ge
beurt van alles".
„Er wordt in verschillende talen
gezongen, er lopen leuke meisjes
rond en er zit spanning in door
het wedstrydelement. Meer willen
de mensen niet als ze 's avonds in
hun luie stoel naar de televisie zit
ten te kyken. Dat schynheilige ver
zet tegen reclametelevisie vind ik
ook zo zielig. Net of we nu zulke
hoogstaande programma's hebben.
En dat eindeloze geklets over gods
dienst en seksualiteit. Wat gaan my
andermans seksuele problemen
aan? Als ik 's ochtends in de auto
naar Hamburg ryd, wil ik muziek
horen, by dat geleuter val ik in
slaap. In Duitsland zet lk altyd de
AFN aan".
Een geschenk van Louis Armstrong
gehad, voor een tournee door Euro
pa. In het begin liep alles op rol
letjes. Het beloofde een goede zaak
te worden. Bovendien veel pret on
derweg, want je kon lachen met
Sammy. Toen kwam de klap. De
paus stierf. Alle concerten ten zui
den van de Franse grens kon ik af
schrijven. De tenten gingen dicht-
Sammy nam het niet zo ernstig op.
Hy stelde voor om nog wat meer
in het noorden te gaan werken.
Maar ik zat met de brokken. Met
een concert op 'de vliegbasis Soes-
terberg en iets voor de televisie
heb ik toen nog wat terugverdiend,
maar best was het niet".
„Met die jazz ben ik op tyd ge
stopt. Na tien jaar voelde ik het
aankomen. De gouden tyd was
voorby. Anderen zyn ermee door
gegaan. Maar het levert niet veel
meer op".
Lou van Rees aait de dwergpoe
del op zyn schoot. Hy is ydel en
houdt van publiciteit. Hy praat met
een licht Haags accent, graag en
veel, maar nooit te veel. Hy weet
hoe hy zyn zaken moet verkopen.
Hy zwygt over de rel rond Willeke
Alberti en haar man Joop Oonk.
Maar hy geeft toe, dat deze on
frisse affaire ook Ronnie Tober
schade heeft berokkend. „Over het
peil van de lichte muziek in ons
land laat ik me liever niet uit. Als
ik zeg wat ik daar over denk, of
namen noem, krijg ik ruzie met
een heleboel mensen".
FIETSREGIMENT
heid hoorde, schrok ik me dood.
Verschrikkelyk, om te huilen. Op
de band had het zo mooi geklon
ken. Ze hadden er net zo lang aan
geknipt en geplakt tot elk foutje
eruit was".
BUITENHUISJE
's Ochtends aan de Vinkeveense
Plas- Het platte houten buiten
huisje met de vier patrijspoorten
ïykt op een luciferdoosje. Een ge-
riefelyk interieur met luie stoelen,
waarin we laag over het water uit-
kyken. De telefoon gaat vaak. Lou
van Rees doet altyd zaken- Een
houten bruggetje zonder leuningen
geeft toegang tot het stuk grond,
dat hy gekocht heeft toen het nog
net te betalen was. Ze wonen er
alleen in de zomermaanden, de rest
van het jaar in Amsterdam. De
blauwe Mercedes met zwarte lin
nen kap staat aan de overkant van
de landweg, haaks erop, als een
herkenningsteken, een wegwyzer.
De ruime raceboot ligt klaar. Straks
zal de impresario assisteren by
luchtmachtoefeningen op en boven
de plas. „Dat doe ik altyd. Ze zet
ten mannetjes in volle bepakking
overboord. Die moeten zich een
paar uur in het water bezighou
den tot een helikopter ze oppikt.
Als er iets misgaat, spring ik by".
Lou van Rees houdt van het bui
tenleven. ,A1 myn geld gaat er aan
op". Waterskiën met of zonder pa
rachute. Zyn vrouw doet niet voor
hem onder. „Ik was de eerste die
zweefskiën in ons land introduceer
de. Louis Armstrong bracht er één
voor me mee uit de Verenigde Sta
ten".
Hy zegt ook van planten en bloe
men te houden. „Ik heb als jongen
aan de rand van Den Haag ge
woond- By de duinen en de zee. Op
het lyceum (afgemaakt, goed in ta
len, ongeïnteresseerd nog steeds
in geschiedenis) was ik voorzit
ter van een jeugdvereniging van
natuurvrienden. Zou je niet zeggen
hè? Ik was van plan om in Leiden
biologie te gaan studeren. Ik ben er
nooit aan begonnen. Ik speelde toen
clarinet en saxofoon. Het verdien
de aardig en ik werd beroeps. Een
avontuurlyk leven en ik zag veel
van de wereld".
