ANGELA CASH
Progressief kapper
Voorjaar op tafel
Bolhoed
af voor
Britse
mode Zeg het met ponsgaatjes
ÜOTRDAO 7 MEI 1066
MHDACH DAGBLAD
Zondags moesten we grijs dragen,
door de week paars. Onder de les
zat lk al te tekenen wat ik later,
als ik van kostschool af zou zijn,
wilde dragen. Na m'n examen heb
ik nog 'n tijdje op een secretaresse-
opleiding gezeten, 't Was niets voor
mij. Toen kon ik hier bij mijn
ouders in de zaak komen. Maar ik
wilde voor me zelf beginnen. Ze
vonden 't best. 't Is handig, om
dat zij al jaren werken met con
fectie fabrieken.
„Het gesprek wordt onderbroken
door een geel-wit lakjasje met wit
te broek. Er zijn trouwens veel
pantalon-pakken in de collectie.
Mooi van stijl en van snit.
Als de show voorbij is moet ik
beslist alle lovende modekritieken
zien uit Amerika. Krante- en tijd
schriftenpagina's met foto's zijn
keurig op grote kartonnen vellen
geplakt.
,,Hoe kan dat nou," bromde
vader wijzend op een ponskaart
die ons aanmaande nu eindelijk
eens te betalen. „Die aanslag
hebben we drie maanden gele
den al voldaan." Ik haalde het
giroboek erbij en knikte. „Ze
zijn gek. Stuur dat ding maar
terug," zei vader. „Wat is dat
voor een administratie?"
Ik stuurde de kaart terug met de
mededeling dat er al betaald was
en dacht er verder niet aan.
Prompt kwam er weer een aan
maning vol met ponsgaatjes. Ver
twijfeld greep ik naar de telefoon,
draaide het nummer van „betref
fende instantie" en stortte mijn ver
ontwaardiging in het zwarte
speakertje. Ik had me de moeite
kunnen besparen, ik had de ver
keerde afdeling en zou worden
(W)ETENSWA ARD
De verse voorjaarsgroenten hebben hun in
trede gedaan. Ze geven onze maaltijden kleur
en fleur een voorproefje van betere tijden.
Natuurlijk zult u zoveel mogelijk willen profi
teren van deze voorjaarskinderen.
De onderstaande menu's geven u er volop ge-
legenheid voor.
Bouillon met groenten- runder
lapjes- gemengde sla- aardappe
len- beschuit met aardbeien.
Gehakt- worteltjes- aardappelen,
vruchtensla van appel, banaan, si
naasappel met yoghurt.
Slavinken- andijvie met pinda
kaassaus- aardappelen, vanille-
vla met rabarbermoes.
Lamsvlees- spinazie- aardappe
len, sin^asappelvla.
Spinaziesoep- gebakken kaasplak
-stamppot bietjes, fruit.
Gebakken vis- veldsla- aardap
pelen, chocoladepudding met cus-
tardsaus.
Raapsteelragoüt met rijst, fruit.
De eerste dag van de week heeft
een bouillon op het menu staan,
waarin allerlei verse groenten van
verschillende kleur en smaak een
plaatsje kunnen vinden: worteltjes
tomaten, bloemkool, prei.
Afgemaakt met verse, kleingesne
den peterselie is dit een feestelijke
voorjaarssoep!
Voor de bouillon kunt u een bot
of mergpijp met wat poelet of
schenkel, eventueel met kruiden,
aftrekken.
Voor 1 liter „huiselijk bereide"
bouillon is plm. 250 g poelet vol
doende.
De vruchtensla op het tweede
menu zorgt voor het nodige vita
mine C.
Het derde menu krijgt door het
pindakaassausje bij de „oude" ver
trouwde andijvie een Oosters tint
je het proberen zeker waard.
Dit pindakaassausje kan vlak
voor 't opdoen over de groente wor
den geschonken. Behalve bij groen
te kan het ook bij vlees worden
gegeven.
De sinaasappelvla is een zacht
smakend besluit van het vierde me
nu, eenvoudig te garneren met
schijfjes sinaasappel en geconfijte
vruchten.
overpeinzing j
doorverbonden. Na driemaal het
zelfde verhaal te hebbem verteld
en opnieuw aan iemand te zijn
doorgegeven, kreeg ik antwoord van
een onzichtbare ambtenaar die
scheen te begrijpen waarover ik
het had.
„Ten onrechte aangemaand, o dat
komt wel eens voor. Gooit u die
kaart maar op de post en schrijf
er bij op welke datum u het be
drag heeft voldaan, dan zoeken we
het hier wel uit".
„Dat heb ik gedaan, en wéér
krijg ik een dreigkaart".
„Dan zit u in de verkeerde bak,
ik zal het noteren. We zijn geauto
matiseerd, ziet u en als er een keer
een fout is gemaakt, wordt die tot
in het oneindige herhaald, zolang
tot iemand ons erop attent maakt.
Maar nu kunt u gerust zijn, we
zullen het uitzoeken".
Weliswaar kwamen er nog twee
geponste standjes, waarop we
maar niet meer reageerden en toen
hield het op. Misschien had iemand
de computor een schop gegeven.
„Ik dacht", zei Adriaan, „dat
Jullie je abonnement op dat tijd
schrift hadden opgezegd".
„Hebben we ook", antwoordde
ik, „twee maanden geleden".
„Maar ze sturen het nog steeds
over de post".
„Dat moeten zij weten".
Een heel kwartaal kregen we
het blad toegestuurd, toen hield
het plotseling op. Een half jaar na
dien kregen we een rekening over
het tijdvak waarin we het blad
niet ontvangen hadden. Daarna
volgde de mededeling dat in geval
van wanbetaling de toezending van
het tijdschrift onvermijdelijk zou
worden stopgezet. „Hoe kunnen ze
stoppen met iets dat ze niet doen?"
informeerde Adriaan die het een
grote klucht vond.
„Afwachten", meende ik en het
wonder voltrok zich: een week la
ter kregen we opnieuw het week
blad toegezonden.
„Als je het mij vraagt", zei Adri
aan gnuivend, „dan is het bij die
administratie een grote kabboel".
„Dat is geen janboel zoon dat
is automatisering. Twee jaar gele
den zijn ze er mee begonnen, ik
herinner me een juichbrief aan al
le abonnees. Van dat moment af
zouden er geen fouten meer ge
maakt worden: tenzij je pons
kaart in het verkeerde vakje viel
of een verkeerd gaatje kreeg of.,
nu Ja, honderd mogelijkheden om
de zaak in het honderd te doen
lopen. Nu ja, laat maar tobben, ze
zullen te zijner tijd onze kaart wel
lichten en ons als wanbetalers boe
ken. MIJ een zorg".
Intussen hadden we ons geabon
neerd op een periodiek, die gezien
de betrekkelijk kleine oplage nooit
aan automatisering zou toekomen.
Gezanik was er nooit Wie er op
kantoor zat deed kennelijk zijn
werk accuraat en met geestdrift, of
alleen maar goed.
Ook een van onze geregelde
leveranciers begon te automati
seren en nu werd het zaak zijn
rekeningen goed na te kijken,
want ze klapten van de fouten,
waarbij een kilo zout plotseling
f 2,50 kostte en een diepvrieskip
zesendertig cent. Toen hij voor
een half pond koekjes echter
negentig gulden aansloeg veran
derde ik van leverancier. Deze
automatisering dreigde me te
veel tijd en geld te gaan kosten.
„Let op", zei vader, „ze gaan bij
ons op de zaak de administratie aan
machines toevertrouwen. Dat wordt
narekenen geblazen".
„Machines maken geen fouten"
„Neen, maar berg je, als er toch
ergens iets fout gaat, dan worden
we straatarm of miljonair. Zie je
de mensen moeten wennen aan die
automatisering, ze moeten leren er
mee om te gaan. En eer ze het
feilloos onder de knie hebben kun
nen er de gekste dingen gebeuren.
Een machine moge zich dan niet
kunnen vergissen, 't is en blijft een
stomme robot, zonder denkvermo
gen of intuitie. De mensen die het
apparaat in werking houden kunnen
niet weten dat er ergens een fou
tieve kaart tussen steekt, de machi
ne vertelt het hun niet, dat moe
ten andere mensen doen. Mensen
zoals wij, die voortdurend op hun
hoede dienen te zijn, thuis alles
zorgvuldig dienen te controleren of
ze niet toevallig door het verkeer
de radertje zijn gedraaid. Maar
automatisering schijnt over het al
gemeen toch lonend te zijn en ont
zaglijk veel tijd te besparen".
„Behalve ons", zuchtte ik.
THEA BECKMAN
Advertentie)
Dit kan....maar voor de afwas
Zijn ze ideaal! DDDDD
theedoeken, een product van Hedeman-Almelo
Angela Cash (21) ontwerpt typisch
voor meisjes, die houden van rages.
Haar kleren haken in op het grilige
en onberekenbare van de tiener, die
vandaag dit, morgen dat wil. Ze is ten
slotte zelf nog maar nauwelijks over
die leeftijd heen. Haar ontwerpen zijn
het beste te typeren als wegwerpkle
ding. Ze boeien hooguit één seizoen en
dan ben je erop uitgekeken. Angela
Cash, die onder het etiket „Angela al
London Town" verkoopt, heeft hel
grote voordeel dat zij een goed geolied
confectie-apparaat achter zich heeft
staan. Dat van haar ouders. Wezenlijk
nieuwe impulsen geeft zij de tiener
mode niet. Wat ze maakt is leuk en
draagbaar en ze voelt goed aan wat het
tienerhart begeert.
Angela Cash wordt over het alge
meen meer gewaardeerd in Amerika
dan in Engeland.
dü' Hij heeft het halve twienvolk
na» Londen en New York aan zijn
jKeten, drie salons in beide we-
réldsteden en de reputatie
's werelds meest progressieve
■opper te zijn. Zijn naam: Vidal
«rossoon (3S). Een half jaar gele
ien had het vastelandnog nooit
')an hem géhoord.
Toen haalde de jonge couturier
ümanuel Ungaro, die net weg was
Courrèges, hem naar Parijs,
passoon zette zijn schaar in de ha-
Vn van de mannequins en de ,hit"
nas daar. Het publiek op de gou-
len stoeltjes keek zijn ogen uit op
jge wonderlijke happenkapsels van
P® Londenaar. Ze pasten precies
de koele astronautenstijl van de
ïctie.
[«Ik ben nooit zenuwachtig, maar
het zweet stond in m'n
nden", zegt mooie Vidal achter
glas vruchten-yoghurt in zijn
psalon aan de Londense Park
«t. „Toen ik de mannequins
;on te kappen wist ik niet eens
t voor kleren ze zouden dragen
de show. De collectie was voor
een gesloten boek".
^Helemaal toevallig zal de keuze
~i Ungaro niet zijn geweest. Sas-
a was al eerder in Engelse
nten genoemd als de man wiens
irstyi perfect zou aansluiten bij
i kleren van Courrèges. Deed Un-
iro dus met de Londense figaro
~i goede greep, Sassoon zelf kreeg
breed applaus van de 'wereld-
Kappers in Rome en Parijs
fègonnen hem te imiteren.
Het Franse succes van Sassoon
tiet lange en het korte
piratenkapsel van Sassoon
was alleen maar een bevestiging
van zijn artistieke kunnen. Enge
land en Amerika hadden hem al
eerder ontdekt. Modeontwerpster
Mary Quant liet zich al door hem
kappen, toen hij nog een piepklein
salonnetje had driehoog ergens in
Bond Street. Beiden hadden toen
nog nauwelijks naam. Zij was het
ook, die hem inspireerde tot de
korte haarmode. De reden was
simpel. Haar mannequins moes
ten tijdens een shows mantels met
hoge kragen dragen. Ze haalde
Sassoon over om daar een pas
send kapsel bij te creëren.
Het resultaat was een haar-
dacht met twee zwierende lange
lokken opzij en kort geknipt in de
hals. Het samenspel van het twee
tal leidde naar het volgende suc-
cesie: de a-symmetrische stijl. Het
haar aan één kant kort, aan de
andere kant lang. Het ging Sas
soon en Quant voor de wind. Ma
ry veroverde Engeland en Amerika
opende een tweede salon In het
chique Grosvernor House.
Toen begin '64 de Beatlerage
losbrak op het „vasteland", haakte
Vidal daar op in met zijn pony
kapsel. Hij schoot daarmee midden
in de roos. De Londense modmeis-
jes en wat later de Europese tie
ners adopteerden de stijl grif.
Maar de meeste furore maakte hij
toch met zijn happenkapsels In
1964. Kappers met een reputatie
als Alexandre en Carita in Pa
rijs dachten er anders over. ZJJ
haalde dat seizoen een oud beestje
van stal: de krullige Jean-Harlow-
pruik. Vidals commentaar: „We
ontwerpen toch ook geen vliegtui-
ges, schepen of auto's in de stijl
van de dertiger jaren, waarom zou
ik dan een vrouw er net zo laten
uitzien als dertig jaar terug. Weer
volgde de jonge Londense genera
tie hem blindelings. Gewoon, om
dat zijn wil nu eenaal wet is. Zijn
laatste nieuwtje is de piraten-look,
een kapsel dat maar een oog vrij
laat. Onpraktisch? De Londense
meisjes is niets te dol.
Vorig jaar wierp Sassoon zijn
anker uit in New York. Hij open
de een salon in het wereldbe-
faamde cosmetica-huis Charles
of the Ritz aan de Madison
Avenue. De drie kapsalons in bei
de wereldsteden zijn goudmijn
tjes, die worden „bemand" door
115 mensen.
De meester zelf bedingt voor
wassen en knippen 40 gulden. Daar
voor krijgt de klant dan ook een
heel persoonlijke behandeling Ten
gerieve van het Newyorks publiek,
laat hy zich daar vier maanden
per jaar zien. Hanteert zijn rech
terhand kn-Tn en schaar, dan zakt
de prijs tot 20 gulden. Het „gewo
ne" personeel berekent een tien
tje. Toch zegt Vidal: „Wij drijven
echt niet op een exclusieve klan
tenkring. Het kantoormeisje komt
hier even goed als het fotomodel.
Als ze het niet kunnen betalen, la
ten ze hun haar eens in de maand
doen".
Enige schroom overvalt je toch
wel als je de luxueuze sfeer bin
nenstapt van Grosvernor Hause.
In de hal met zijn houten wan
den en marmeren vloer wachten
twee receptionisten Je op onder een
geweldige kroonluchter. Levensgrote
foto's van de laatste Sassooncrea-
ties bezorgen Je onmiddellijk het
gevoel dat je verkeerd geknipt bent.
Er loopt ook een Jongen rond,
die de krullen mag opvegen in de
ze tempel van de haar kunst Vi
dal Sassoon zelf is ook zo begon
nen: „Ik wist eigenlijk nooit wat
ik wilde. Op m'n veertiende ging ik
naar de kappersschool, omdat ik
er leuke meisjes kon ontmoeten.
Later heb ik overal en nergens
gewerkt. Op mijn achttiende ging
ik naar Israël. Mijn vader is een
Turkse Jood. Toen ik terugkwam
had ik over veel dingen nagedacht,
maar ergens op gericht was mijn
ambitie niet. Toen ik voor mezelf
begon, is 't heilige vuur pas geko
men.
Zijn wensdroom is nog een zaak
te kunnen openen in Parijs.
„Voorlopig zie ik 't daar nog niet
van komen. De Franse regering
bepaalt, dat er op tien Frans
werknemers maar één buitenlan
der mag zijn. Dat betekent, dat ik
al die mensen zou moeten oplei
den. Mijn stijl heb je niet zo maar
onder de knie".
„Twee jaar geleden ben lk er voor
't eerst heengegaan. In een hotel
in New York en later in een dis
cotheek heb ik een show georgani
seerd. Ik kwam terug met een op
dracht voor 22 duizend modellen.
Nu heb ik 'n eigen showroom op
Broadway. Ik vlieg er vijf keer per
jaar naar toe."
Het komt er allemaal heel gede
cideerd uit, maar soms met iets
kinderlijkopgetogens. En dan reali
seer je je weer, dat Je tegenover
een meisje van 21 jaar zit,
KRITISCH
Ze verkoopt ook naar Nederland.
In Londen prijken haar mo
dellen in een eigen boutique in de
chique Regent Street en in enkele
warenhuizen. Ze ontwerpt gemid
deld 200 modellen per jaar.
Haar moeder vindt: „Ze wordt
steeds beter. Toen ze begon, vroeg
ik me af wie er in hemelsnaam
in zulke kleren zou willen lopen.
Ik had er een hard hoofd in. Wij
hebben zelf een damesconfectiebe
drijf, dus je weet wat erbij komt
kijken. Angela had altijd iets op
mijn collectie aan te merken. Ze
is erg kritisch. Als moeder laat je
dat toch niet op je zitten, dus zei
ik: nou probeer 't dan maar eens
zelf als je 't zo goed weet.
Strepen hebben een streepje
voor in de London Look-coltec-
ties. Op de grote foto een
mouwloos gabardine jurkje met
witte geplisseerde biezen
Rechts daarvan een a-symme
trisch gesloten jasje met bolle
knopen en witte kartelkraag
Beide modellen zijn van Angela
Cash.
Toen kon ik haar bekritiseren,
maar eerlijk is eerlijk, ze heeft be
wezen dat ze 't kan. Misschien heb
ik haar onderschat".
Angela Cash,
de benjamin onder de Londense
ontwerpers.
Een grote spiegelruit waarach
ter witte gedrapeerde vitrages doet
een restaurant vermoeden. Het
bordje aan de gevel wijst anders
uit: Angela at Londen Town. In
het kantoor één hoog bedient een
blond meisje een ouderwetse tele
foon. Uit een matglazen deur stapt
een klein, mollig wezen met veel
zwart haar: Angela zelf.
„Gaat u even mee naar beneden?
U wilt de collectie zeker wel zien?"
De showroom achter de witte
vitrages heeft veel weg van een
Parijse salon: gouden stoeltjes,
beige vloerbedekking, grote spiegels.
Op de achtergrond bU het raam
zit moeder Cash. Tenslotte is zij
nog altijd de baas in huis. Enkele
inkopers wandelen binnen. De show
kan beginnen. Een lange manne
quin, niet veel ouder dan Angela
zelf, loopt langs in een wit-geel
broekpak met een koket wit ba-
retje op het oor. Een van de in
kopers wil de prijs weten. Moeder,
die aangesproken wordt met
mevrouw Cash door dochterlief,
moet eraan te pas komen. Man
nequin nummer twee laat vlie
gensvlug een superkort heuprokje
zien met cowboy-ceintuur.
Angela zegt, dat een paar huizen
verder het Londense filiaal van
Dior zit.
't Is mode om te zeggen, dat
Parijs niet belangrijk is. Nou, ik
vind van wel. Als daar iets fijn
„in" is„ hou je er toch rekening
mee. t Is gek, maar mijn col
lecties en die van Parijs lijken soms
op elkaar". Vertelt dat haar kleer
tjes ook in enkele boutiques in de
lichtstad te koop zijn.
STREEPDESS1NS
De twee mannequins, die de
show moeten houden, hebben 't
moeilijk. Het duurt een hele tijd
voor ze weer voor de dag komen.
Dit keer loopt er een streepje
voorbij. Streepdessins vormen het
thema van de collectie, die voor de
zomer bestemd is. Angela tussen
twee modellen door tegen mij:
„Op kostschool ontwierp ik al.
We liepen er verschrikkelijk bij.
SASSOON
