SCHEEPStCVlBERICHTEN
ad
de
des levens
Uw Kunstgebit
Al'ns achter
deze teller een
lange rit
gemaakt...?
SAAB
-
IENSDAO 8 APRIL 1968
LEIDSCB DAGBLAD
PAGINA 25
oorspronkelijk verhaal van Joseph I. elnander
tmerkten zich door een
[zekere gang, zonder gejaagd-
nervositeit. Doch sommige
keken instinctmatig naar
[ten, alvorens de straat over
Anderen, blijkbaar reeds
[wend aan deze van ver
in bevrijde stad, wandel
midden op straat en be
lch met gezapigheid,
ital nog slechts bij de be-
ran het eenzame platteland
[tateren.
»ten de kleine Susan, wier
Life City werkzaam is op
,u van de stichting „Life
met haar des avonds naar
in Bronx zou terugrij-
iter onder de hoede van
en wandelden urenlang
droomstaddokter Mal-
lotti en ik.
Ity is in alle opzichten een
stad, al is haar vorm van
iplossing, die men hier
;epast, natuurlijk af wij-
die welke men bij andere
ien aantreft. Het reeds
[bestaande plaatsje Pemmi-
slechts een vierkante ki-
:oot. De rest is afgebro-
,rmee niets verloren is ge-
folkloristisch of cultureel
Want Pemmican was een
itig gebouwde, uit lelijke
iderkomens en primitieve
bestaande woon-
die men helaas nog zovele
id aantreft. Wat men be-
•ft is het kerkgebouw, een
architectonisch verant-
>uwwerken van het oude
met daaromheen een
park, met de aanleg
het bestuur van Pemmican
en voordat de plannen
City" geboren werden. Zo
stad een hart van groen
met in het midden daar-
stige, bekoorlijkste plekje
een wit, sierlijk ge-
»rkje, dat op een lage heu-
>n waarvan de kleine klok-
een welluidende bronzen
»ft, die zich op bepaalde
r de ganse stad doet horen
klok „Susan", die door de
van Life City aan het
tuur ia aangeboden op de
Susan Richardson, gezeten
invalidenwagentje, het lint
bij de ingang van de
ce verkeerstunnel, waannee
_werd opengesteld.
We wandeling langs de hel-
t winkeletalages, de hoge
en fabrieksgebouwen en de
exen liepen wij de heuvel
het kerkje, door een kron-
aan tussen heesters, gazons
n. Op het voorplean van
hielden wij een ogenblik
daaruit konden wij een ge-
n de stad overzien, omdat
t centrum gelegen deel der
l met opzet laaggehouden
t middelpunt strekten zich
tl uit in de vorm van een
ins, waarvan de uiteinden
>ren tussen de hoge bouw-
n de verde. Het was een
ins van wazig groen licht,
ünderop de muren en men
teen en het leek alsof de
:de een lichtende edelsteen
>rden.
ize hoofden klonk de brom-
Ibrerende stem van de klok
die het uur van negenen
gde. Verder was het stil
een ijl, muzikaal geluid
or, een constant trillen van
Uuidende tonen. Ik vroeg
alloway wat het was.
pg Jm van Life City" zei hij
Hiergens op de wereld heeft
Byeen stad van louter mensen
Huid kunnen doen horen in
Hlstilte. Altijd en overal zijn
H^ijke stemmen en de men-
I Hetstappen overdonderd door
het geluid van denderende treinen,
gierende en claxonnerende auto's,
razende motoren en schurende, gil
lende banden .Hier is de mens de
enige, die geluid maakt. Zijn opge
wekte stem, zijn voetstap, zijn bewe
ging door de veilige, rustige straten
wordt duizendmaal versterkt, omdat
hij met duizenden anderen in deze
stad leeft. Wij hebben niet alleen
het doodsgevaar op straat, doch ook
het zenuwslopende lawaai overwon
nen en geketend. In Life City zal
een mensentype ontstaan, dat weer
na eeuwen zal hebben ontdekt welk
een weelde de stilte en de veiligheid
tezamen voor hem kunnen zijn. Ik
vrees enkel "en hij glimlachte
„dat de inwoner van Life City lang
zamerhand ongeschikt zal worden
om elders te leven en te wonen. Hij
zal onvoorzichtig en gevoelig zijn, zo
dat hij het verkeersgevaar en het
verkeersgeluid van andere steden niet
meer zal kunnen verdragen. U hebt
straks een waar woord gesproken,
meneer London. We moeten de ge
hele wereld tot een groot Life City
maken
Wij gingen in het kerkje. De eike
houten banken stonden glimmend in
de schemer. Wij knielden neer en
waren geruim te tijd met onze eigen
gedachten bezig. Geen geluid stoor
de ons.
Ik kreeg daar, op die plaats van
vrede en verhevenheid des geestes,
een aantal denkbeelden die mij nu,
terwijl ik dit neerschrijf, nog een
zekere onrust bezorgen. Ik had Life
City gezien. Hier hadden een paar
doortastende, bezielde mannen een
techniek en ethiek, tussen ken-
er. waarde-erkenning des levens,
eerste stap was geslaagd, zij
den de wereld wakker geschud
en mochten rekenen op bezinning.
Doch hoevele van die dwaalwegen
zijn er niet overgebleven? In hoeveel
opzichten heeft de mensheid niet
het verband tussen levensvreugde en
technische ontwikkelingen uit het oog
verloren en stormt zij niet met blinde
snelheid naar de vernietiging van
haar eigen restje geluk?
Is Life City eigenlijk niet veel
méér dan een poging tot oplossing
van verkeersgevaarlij ke problemen
is zij niet een teken aan de wand,
dat onmiskenbaar wijst op wat zovele
grote geesten reeds tevergeefs in dik
ke boeken waarschuwend neerschre
ven? Dat wij, moderne mensen, met
onze wetenschap en technische ken
nis, met onze ontzaglijke vermogens
en prestaties, onzelf voorbijge
streefd zijn? Dat wij de ene helft van
ons menszijn, het materiële deel, on
gebreideld op hol hebben gejaagd en
de araerc helft, uns naar vredig ge
luk snakkende spirituele wezen ver
loren in een wilde, koude chaos heb
ben achtergelaten?
Wij veroorzaken zeeën van leed,
oceanen van ongeluk, wervelstormen
van angst in onze pogingen, de we
reld gelukkiger te maken. Waarom?
Zijn ons die goede gaven van tech
niek en wetenschap niet gegeven tot
ons waarachtige geluk?
(Wordt vervolgd)
Tioe houdt U de gehele dag
stevig op zijn plaats?
Hei is niet nodig, dat U angst heeft,
dat Uw gebit losschiet bij net eten,
lachen of niezenl Een weinig Dentofix
- 's morgens op de gebitsplaat ge
strooid - houdt Uw gebit onwrikbaar
op zijn plaats en doet U alle vroe
gere ongemakken vergeten. Verkrijg
baar in discrete, neutrale plastic fla
cons, prijs f. 2,35, bij apotheken en
drogisterijen.
U bent beroepshalve een "kilo
metervreter". Dan spreekt comfort
een woordje mee. Comfort zoals u
dat aantreft in een modern vlieg
tuig. Of, zoals in Saab. Comfort met
vliegtuigprecisie. Zweeds comfort!
Ontdek het zelf. Maak een gratis
proefrit.
DEALER IS'
GARAGE
A.B. OUDSHOORN
'EEVENDAAL 138 LEIDEN
TJSL '-3/10 L\-W3S..;SA47b
Aan de lezers van dit
feuilleton
Door een bijna onbegrijpelijke
oorzaak is de nummering van
ons feuilleton beginnende bij de
dertiende aflevering in ons blad
van 17 maart, volkomen in de
war geweest. Gelukkig ztfn de
dagelijkse afleveringen wel In de
juiste volgorde gepubliceerd, zo
dat de lezer, die geen acht heeft
geslagen op de nummering, het
verhaal zonder stoornissen of
hiaten heeft kunnen volgen.
Voor hen evenwel, die gewend
zjjn de dagelijkse afleveringen
uit te knippen en te bewaren om
vervolgens het feuilleton eerst
te lezen, wanneer het in zijn
geheel is gepubliceerd, laten wü
hierachter de volgorde volgen
waarin de dus verkeerd genum
merde afleveringen moeten wor
den gelezen.
12, 20, 19, 13, 18, 17, 16, 15, 14,
15, 16, 17, 18, 19. 20, 21, 22, on
genummerd, 30, enz.
Wij raden de laatstbedoelde
categorie van lezers aan ook deze
noot uit te knippen en te be-
Redactie L.D.
PANDA EN DE WEGDOENER
12. Nu mijnheer Evert de Breek eenmaal besloten had, de Weg-
doener te weigeren, greep een nerveuze onrust hem aan. Stel voor
dat Oom Piet, of erger nog, de oude heer Ratel, hem hier zo zag
staan tussen niet-arbeidende arbeiders, lediglopend doorbetaald en
zwaar van sociale lasten!
„Pak je weg!" riep hij dus de uitvinder toe. „Je kost me man
uren met die fopmachine! Verwijder je van het werkterrein, of ik
roep de politie!"
Professor Kalker en Panda hadden dus geen keus dan met de
Wegdoener terug te keren naar het huisje van de eerstgenoemde.
„Uitvinder zijn is moeilijk", klaagde de geleerde. Hoe meer on
derwijs, hoe minder geloof men aan ons hecht. Mijn voorganger
dieeh het wiel uitvond, die had geen last. Want het volk kon
nog niet lezen en schrijven. Als ik nu eens een bom uitvond, dan
zouden ze me geloven! En ehdat doet me denken; help me
onthouden, Pafma, dat ik knop C moet indrukken, anders krijgen
we een ontploffing
Terwijl ze nu terneergeslagen het huis betraden, merkten ze niet
dat ze bespied werden door de geheimzinnige voorbijganger die ons
al enkele keren is opgevallen.
„Beilo ik voorzie dat ik enig lonend nachtwerk te doen zal
krijgen", prevelde deze.
Wij willen onze lezers niet langer in het onzekere laten betref
fende zijn identiteit. Hij was een oude bekende met wie Panda niet
altijd gunstige ervaringen had gehad, een zekere Joris Goedbloed.
RECHTER TIE EN HET SPOOK VAN DE TEMPEL
70. „Jammer dat we niet hebben kunnen ontdekken wie die
vriend van je bazin is", zegt Tsjiao Tai. „Stil". Lentebloesem komt
dicht bij hem staan. floor je de poort knarsen? Ze laat hem uit!"
Tsjiao Tai legt zijn arm om haar schouder. „Zal ik nog maar even
blijven, PrinsesOm de spoken van je weg te houden?" Lentebloe
sem gaat op haar tenen staan en geeft hem een zoen. De volgende
ochtend, na het ontbijt, brengt Tsjiao Tai aan Rechter Tie verslag
uit. Nadat hij verteld heeft, dat hij niet heeft kunnen ontdekken
wie de nachtelijke bezoeker van de abdis ivas, besluit hij vlug: „Nou,
toen ik hier terugkwam, was het al zo laat geworden dat ik u maar
niet meer heb gestoord". De rechter trekt kwaad aan zijn baard
Hij roept uit: „Schandalig, dat die abdis 's avonds een man ont
vangt!" Dan glimlacht hij en zegt: „Je hebt weer uitstekend werk
gedaan, Tsjiao Tai! We weten nu dat de dubbele moord in de tem
pel niets met chantage te maken had. Yang en Seng-san wisten
dat een dief daar zijn buit verborgen had. De dief ontdekte echter
dat die twee hem bespiedden en daarom heeft hij hen vermoord.
Die Lentebloesem mag wel op haar tellen passen! Als de moorde
naar ontdekt dat haar vader haar in de tempel heeft laten dienst
nemen om de schat te vinden
DE WONDERLIJKE AVONTUREN VAN BRAMMETJE FOK
488. De man op de staande klok lag bij de wedstrijd voor gekke
vaartuigen vooraan. De golfslag iverd zo hevig, dat de klok van
slag raakte. Af en toe pingelde hij maar eens, dat het half twee
2oas of kwart voor twaalven maar het kon de man weinig sche
len, zolang de klok in de wedstrijd vóór liep.
In de spanning van de wedstrijd lette- hij niet op de ivallekant
en dat was jammer. Want als hij goed had gekeken zou hij hebben
gezien, dat één der deelnemers op een zeer onsportieve manier pro
beerde om vóór te komen.
Het was de clown, die de plankjes van zijn fiets had gehaald en
nu over gevaarlijk terrein, tussen het riet door, veel sneller vooruit
kwam dan op het water.
Aan het winnen van de wedstrijd dacht de cloion evenwel niet.
„Straksstraks komt Bram Fok in de ladenkast voorbij. Dan
zal ik eindelijk mijn doel bereiken", prevelde de clown voor zich
heen, terwijl hij zijn hand uitstak om linksaf te slaan.
!e<= Nederlandse
