EEP
BERICHTEN
des levens
yïlïNKLf
WOU®
r
jjjjjpAO 18 MAART I960
LEIDSCH DAGBLAD
PAGINA n
oorspronkelijk verhaal van Joseph I. elnander
juist. En aangezien de heer Ga-
j geen belangstelling meer heeft
r de aangelegenheid, waarmee u
j»oent, kan ik verder niets doen.
I jpyt me, meneer Hunter." Wat-
hoorde hoe aan de andere kant
boom op het toestel werd ge
ld. Hij zuchtte opnieuw,
fatkins was in meer dan een op-
,t een Ideale privésecretaris. Hij
jong, niet ouder dan dertig, doch
zag er nog jonger uit. Hij was
nu, doch tegelijk zeer zelfstandig
bij had een onfeilbare intuïtie,
eigenschap die hem in dienst
een zo onberekenbaar man als
fttti voortdurend uitstekend te
kwam.
m minuut lang staarde Watkins
bet schrijf bloc, waarop hij tij-
zyn gesprek met Hunter een
\lr lo«e woorden geschreven had.
(/I waren niet meer dan een paar
neer ge tekende letter-
doch Watkins scheen er
Ader belangstelling voor te heb-
Hij las: GROND - KANS-
RGEN niet meer.
sloot even de ogen en belde
opnieuw het telegraafkantoor.
h(j nu ging doen, had iets
lijn intuiïtie te maken,
accesco Galotti kreeg de twee
jammen vlak na elkaar, en de
m die ze bracht lachte schaap-
ig toen hii zo kort na zijn eer-
bezoek opnieuw de tuin van
iouw Galotti binnenliep,
moeten u hebben," zei hij vrü-
g. „Alstublieft".
tuin lag in een der buitenwij-
ran Caracas en Francesco Ga-
voelde er zich alsof hij in de
d was. Zijn moeder zat tegen-
l«|hem onder de schaduw van een
'I rlge tuinparasol, en haar ma-
bruine handen waren voort-
md bezig met een peuterig bor-
lerkje. Zij praatte met hem zon-
lM p te kijken.
grote Galotti wordt over-
md door telegrammen uit de
wereld, terwijl hij vergetelheid
in de kleine. Francesco, als je
groot en dik geworden was, zou
over mijn knie leggen en je een
slaag geven, omdat je je in een
gestoken hebt waaruit je nooit
los komt".
lachte
et eerste telegraam heeft niets
de grote wereld te maken, moe-
sei hij langzaam. „Het is een
schap vol vreugde. De kleine is
Et oe is het ontstaan?
Dit woord: PEDANT
fij noemen iemand pedant,
i inneer hij verwaand en op-
tepperig is. We hebben te ma-
met een woord dat in ver-
idene talen het Italiaans,
ifliet Frans en vroeger ook het
b ederlancls als zelfstandig
lamwoord en tevens als bij-
[Hjk naamwoord voorkomt,
sprak vroegei van een p e-
int en bedoelde dan een
ïoolvos, een waanwijze. Het
voeglijke naamwoord wordt
n gebruikt voor: handelend
a 5 een schoolvos, verwaand,
it uitgangspunt voor de ver-
aring is t Griekje werkwoord
ideueinopvoeden en het
arvan afgeleide Latijnse peda-
gare: handelen als een onder-
PQ jzer, dus: optreden als een
J'" meent alles te weten.
„Dus Je voorgevoel is uitgekomen.
Je wist het immers, zei je? Wel, dat
is niet iets om trots op te zijn, zoon.
Wij mensen van het rustige .eenvou
dige leven weten de dingen dikwijls
vooruit. Ik wed dat je je voorgevoel
in een ongestoorde, geluidloze nacht
gekregen hebt. Dat overkomt mij
dikwyls. Gisteren wist ik, dat je naar
hier zou komen en je was in twin
tig jaar niet thuis geweest." Dat
laatste klonk niet verwijtend, doch
als een uiting van medelijden.
„De kleine Susan is gered", her
haalde Galotti stil voor zich uit.
„Francesco Galotti heeft geen men
senleven op zijn geweten".
„Dat heb je niet aan jezelf te
danken," zei zijn moeder effen. „Je
hebt je best genoeg gedaan om het
arme kind om het leven te bren
gen. Ik moet zeggen dat ik me over
je schaam, Francesco. Waarom moet
je in een auto rijden? En waarom
moet je er zo hard in rijden? Is je
geluk daarmee gemoeid'? Kijk naar
Silvo, kijk naar Alfierio, kijk naar al
je jeugdvrienden hier. Ze werken op
het land en ze leven rustig, zonder
anderen te benadelen. Waarom moet
jij door het leven gaan alsof je
meer recht hebt dan anderen? Als
je iemand ontmoet, zou je een pas
opzij moeten gaan en je hoed af
nemen, en zeggen: goedendag. Neen,
jij loopt door, blind, doof, onge
manierd. En als ze niet voor jou
opzijgaan, loop je ze omver. Je loopt
zelfs zo hard d'at ze niet meer opzij
kunnen gaan. Dat is barbarisme,
Francesco. Ik meende dat ik je an
ders had opgevoed."
Hij zuchtte en zweeg.
De zon scheen mild op het grove
gras, dat pas geknipt was en geurde
van de ïegen, die er in de vroege
morgen met de plotselinge overvloed
van een tropische bui op was los
gebroken. Francesco Galotti zat met
de twee telegramformulieren in
de hand. Het tweede was nog onge
opend Hij had de ogen gesloten en
voeide zich opgenomen in de rust en
de vrede die hem omringden. Hij her
innerde zich zijn jeugd, in deze om
geving gesleten, en al die voorvallen
waaraan deze herinnering was vast
geklonken: de huiselijke feesten, de
ruzies met zijn broers en neven, de
uitstapjes met zijn vader en moe
der, de ongevallen en ziekten in het
gezin, de dood van zijn vader. Hij
kon zich nog woordelijk de sobere
woorden herinneren, waarmede zijn
moeder destyds, na de begrafenis,
haar echtgenoot en de vader van
haar kinderen had herdacht in de
kring /an het gezin, toen de gas
ten waren vertrokken.
„Een mens sterft nooit, tenzjj men
hem vergeet. Een dierbare dode is
meer dan ooit op aarde mogelijk is,
wanneer wij hem in ons hart een
liefdevolle lustplaats gunnen. Ver
geet hem niet, kinderen, doch spreek
met hem en blijf hem liefhebben. Hij
weet meer dan wij. Hij kan ons hel
pen en zijr. middel is de liefde".
Francesco had dat destijds maar
half begrepen en nauwvlyks geloofd.
Hij moest zich thans met schaam
te bekennen, dat hij zijn vader spoe
dig vergeten had. Wat had hij niet
vergeten, sinds hij was opgenomen
in het jachtende leven van de Sta
tes? Hij keek naar het ongeopende
telegram, waarvan hij wist dat het
van zfjn secretaris afkomstig was.
Waarom viel die jongen hem lastig?
Het moest belangrijk zijn. Maar was
er eigenlijk nog wel iets belangrijk,
nu hij hier zat bij zijn moeder, op
de grond van zijn geboorteland, in
de sfeer van zijn vergeten jeugd?
Hij zuchtte opnieuw, en zijn moe
der keek op.
(Wordt vervolgd)
Vlllaric* p 16 Rccit* n N«w Ton
Viola p 10 Noordhlndar n Balfaal
Vllit 16 1100 m NO Hawaii l
Acapulco
Volanta 17 v Nykoblltfl ft
Vryburgh 10 60 m NO Boupta t
p 10 Gibraltar n Ravanna
Zeesleepvaart
Groningen 12 v Montavldao
HECHTER TIE EN HET SPOOK VAN DL TEMPEL
54. Tsjiao Tai strijkt nadenkend langs zijn kin. „Tja", zegt hij,
„de boef Seng-san en de student Yang werden in de verlaten tem
pel vermoord. Hun lijken werden onthoofd en verwisseld om te
voorkomen dat de tatoeage op Seng-san's rug de aandacht op het
geld in de tempel zou vestigen. Uw theorie is dat Seng-san en Yang
daar iemand wilden chanteren en dat die onbekende hen toen
heeft vermoord". „Ja, Tsjiao Tai, ik geloof nog steeds dat chantage
ons beste uitgangspunt is om de dubbele moord op te lossen. De
grote vraag echter is: bestaat er verband tussen de moord op de
student Yang en de ontvoering van zijn vriendin Jade? Verbazend
jammer dat de ontvoering verleden jaar plaats vond, zodat ik
alleen maar over tweedehands gegevens beschik!" „We hebben
waarachtig niet over gebrek aan werk te klagen, edelachtbare
Want we hebben ook nog de diefstal van het goud van de Keizer
lijke Schatmeesterook al van verleden jaar!" Rechter Tie knikt
somber. „Laten we hopen. Tsjiao Tai, dat onze schrijver in het
buurdistrict nieuwe aanwijzingen omtrent die diefstal zal ontdek
ken. Maar laten we nu eerst nog een praatje met de schilder Lie
Ko gaan maken. Hij en Yang vormen de schakel tussen de dubbele
moord in de tempel en de ontvoering van Jade".
DE WONDERLIJKE AVONTUREN VAN BRAMMETJE FOK
472.
Gorgel en Galgenaas hadden inmiddels hun achtervolgers ont
dekt. Zij schaterden van het lachen.
„Een stier zij hebben een stier als rijpaard", schreeuwde Gor
gel. Hé, Bram gééf 'm de sporen".
„Zet 'm in een draaimolen, daar kan je goud mee verdienen"
riep Galgenaas en hij hief plagerig één der gestolen zakjes met
goudklompjes op.
De baron werd paars van woede.
„Als ik mijn sabel had, dan zou ik ze wel eens eventjes
Bram onderbrak vinnig.
„We hebben geen sabel, maar tcel een stier. Ze moeten de land
tong nog passeren".
„Maar die is zo breeddaar kunnen we ze nooit pakken", riep
de baron.
Bram wist, dat de baron gelijSc had. Veel kans had hij niet meer
Maar alles was beter dan hier machteloos te blijven toezien hoe zijn
schip èn de schurken uit zijn gezichtsveld verdwenen.
„Hou je vast", riep hij dus en meteen stormde de stier langs de
helling omlaag, in duizelingwekkende vaart. Gorgel en Galgenaas
zagen hen komen en lachten zich tranen.
Ontslag voor 147 inan
Crane in Venlo
staakt produktie
Op 1 juli 1966 zal de gehele pro
duktie van de fabriek van Crane Ne
derland N.V. in Venlo worden stop
gezet. Door de ongunstige marktposi
tie moest reeds in het begin van dit
jaar in Venlo de vervaardiging van
sanitair en stapelkoper die circa
75 procent van de totale produktie
uitmaakt worden gestaakt.
Het aantal bij de sluiting betrok
ken personeelsleden bedraagt 147
man, waaronder 25 zgn. grensgan-
gers.
De voor de sluiting gestelde ter
mijn stelt de fabriek in staat de nog
lopende orders af te werken. Overwo
gen wordt een deel van de afsluitpro-
duktie over te brengen naar het
hoofdbedrijf in Deventer.
In het overleg met de vertegen
woordigers van de werknemersorga
nisaties is inmiddels volledige over
eenstemming bereikt over de af
vloeiingsregeling voor het personeel,
waarbij rekening wordt gehouden met
de leeftijd en de sociale omstandig
heden van de betrokkenen en met
de duur van het dienstverband. Er
zijn voorzieningen getroffen, zowel
op kortere als op langere termijn.
De ondernemingsraad en het per
soneel zijn intussen van een en ander
op de hoogte gesteld.
Wat een verrukkelijk weefsel!
Super-elastisch in lengte en
breedte, en toch zo wonderbaar
lijk zacht en soepel. Het knelt
niet, spant niet.
De hele kous zit daardoor veel
mooier en gladder. f 2,95
3 Sterren Nylons f 2,95 en f 1,95
PANDA EN DE GRUBBEL
80. ,JJit is allemaal heel ongeregeld," klaagde Minister Brokke-
loos; „ik had me het regeren veel rustiger voorgesteldEn wat
moet ik beginnen? Reken maar dat de schandaalpers hier gebruik
van zal maken! En dan tekenen ze weer allemaal van die lelijke
prenten van me waar m'n vrouw zo'n hekel aan heeft
„Vlug, vlug, minister," zei Panda, „kom mee ik denk dat ik
weet waar Joris Goedbloed heen zal vluchten
Maar waar dat dan ook mocht zijn het was de vraag of hij
het wel zou halen. Een jarenlange training in leeglopen stelde Joris
in staat tot een fikse spurt, maar de Grubbels waren rappe we
zentjes en keer op keer scheen het dat ze hem zouden grijpen.
„Laat af, kleine engerds!" riep Joris uit. Gaat toch henen en
maakt uw eigen grappen! Scherts ten koste van een oudere is
uiterst ongepast!"
„Gragra! Grootgrap!" gierden zij, zich vastgrijpend aan het kost
baar presidentiële ambtsgewaad. Er volgde een scheurend geluid.
,£)aar gaat mijn goede goed!" klaagde Joris zonder de pas in te
houden. „Niets is deze kleine barbaren heilig maar deze beschei
den somme gelds, de vrucht van mijn onverpoosd zwoegen, die
krijgen ze niet!"
osities Nederlandse
