de
des Sevens
jn
fOENSDAG 16 MAART 1966
LEIDSCH DAGBLAD
oorspronkelijk verhaal van Joseph I. elnander
f net monster opsluiten", herhaal-
L.' ftU, terwijl hij langzaam knikte.
1 ff is' in de geschiedenis nóg eens
L/n monster opgerreden, doch merk-
ig genoeg hebben onfce voor-
indertijd aangevoeld hoe ge-
j^jk het zou worden, wanneer
ii het vrij liet rondlopen. Zij heb-
j er maatregelen tegen genomen,
]ater de spotlust van hun klein-
deren opwekten. Weet u het nog?
i man met een rode vlag, afge-
rijbanen, overwegbomen
ïpe trein", zei Galotti verrast. „U
fbt gehjk- Spoordijken, afrasterin-
i Een opgesloten monster. Inder-
id. Maar hoe ter wereld kunnen
De dokter stond op, en ijs-
door het vertrek, alsof hij
gaf. Hij keek beurtelings naar
jplafond en naar Galotti, en koos
ffoorden zorgvuldig.
[oe ter wereld kunnen wij het
,-erkeer nog opsluiten, nu het al
jit genomen heeft van al onze we
ll en straten, van onze pleinen, van
te levensruimte. Vergeet niet dat
weg voor iedereen is. Het is een
jezaagd argument, dat meestal ge
nikt wordt als twee weggebruikers
hebben. Maar het is zo. De
ls voor iedereen. En als we dat
Citeld hebben, moeten we con-
t zijn en zeggen: de weg is
iedereen, dus het moet voor
jtreen een veilige weg zijn. De vei
heid is echter verdwenen. Zij komt
meer terug. Denk aan Susan,
^eende in haar argeloosheid dat
de weg geduld zou worden,
het maar even. Zij werd er
iMti"1temTderden hET
let spijt me", zei dokter Mallo-
„Ik had dat niet moeten zeg-
Doch het feit dat u niet uit
te heerszucht, doch tengevolge
een volkomen getolereerde han-
tog de kleine Susan wegvaagde,
dat de gemeenschap heden
iets tolereert, dat zij niet
mocht. Er is iets fout, dat
ik u toch al?"
hü een
uist, zuster. Ik dank u", zei hij
lotte. „Ik zal haar morgenoch-
zelf behandelen. Houd haar zo
|g mogelijk met u weet het.
zuster Kathrony". Hij hing de
n op en wendde zich tot Galotti.
merkwaardig verloop" zei hij
wend. „Susan is veel eerder dan
tacht mocht worden bij kennis
men. Ze is onrustig, maar de
en de temperatuur zijn tame-
geruststellend. Dit belooft een
i4de kans op behoud. Ik had het
l durven hopen".
a iaiotti herademde. Er was een
gIt ikbeeld in zijn geest opgekomen,
*Lhem niet meer losliet. Zijn zui-
temperament, dat hem onop-
idelijk de diepste diepten der ge-
dsbewegingen van hoop, vertwij-
dankbaarheid, verdriet en
igde deed kennen, voerde hem
leze ogenblikken tot de toppen
er activiteit. Nu hij op directe
niets voor Susan kon doen,
mg alles in hem tot een daad die
ninste in verband zou staan met
ie, wat hem thans meer dan
ook bezighield; het leven van Su
san Richardson was potseling zo nauw
niet het zijne verbonden geworden,
aat haar doodsgevaar het zijne was.
Galotti vocht voor zijn eigen le
ven hjj vocht echter met de enige
wapenen, die hem gegeven waren:
hoop, angst, vertwijfeling. Hij dacht
aan zijn rijkdommen en vervloekte
ze. Doch tegeijk flitste het door zijn
brein, dat dit bezit wellicht op de
een of andere manier dienst zou
kunnen doen om zijn strijd te steu
nen. Hij dacht na.
Zijn diep-religieuze aard deed hem
bidden zonder woorden tot hij in
zyn kinderlijke gemoed eindelijk
woorden vond: ik moet offeren,
dacht hij. Ik moet iets beloven aan
de hemel, opdat ik geholpen worde.
En met de impulsiviteit van zijn
simpele ziel, die noch door zijn suc
ces, noch door zijn zakelijke beslom-
neringen de oorspronkelijke eenvoud
verloren had, bad hij: ik zal mijn
ganse bezit in dienst van de men
sen stellen, als Susan gezond wordt.
Het was waarlijk een gebed, geen
heilig dreigement. Want het was
meer dan angst of wanhoop, die hem
dit deed beloven. Het was een uit
geheimzinnige verten tot hem geko
men besef, dat hij een roeping had.
„Zij zal genezen", zei hij plotse
ling en hij luisterde met verba
zing naar zijn eigen stem. „Zij zal
genezen. Ik ben er zeker van".
Dokter Malloway keek ver
baasd naar hem. Het was alsof er in
deze onbeheerste, ongelukkige Zuid>-
Amerikaan iets veranderd was. Van
waar kwam die onomstotelijke ze
kerheid in deze man, die kort tevo
ren nog vol twijfel en angst geweest
was? Het stond voor de dokter nog
geenszins vast, dat hij Susan zou
kunnen behouden. Zijn woorden naar
aanleiding van de boodschap van
zuster Katrony waren voorzichtig en
vo voorbehoud geweest.
„Wees niet te optimistisch," zei hij
ernstig. „Het is „Zij zal
zei Galotti nog eens, hard e
Maar haar genezing zal
beiden grote consequenties
De dokter legde een hand
lotti's arm.
„M'n beste meneer Galotti", zei hij.
„Ik raad u aan naar huis en naar
bed te gaan. U hebt rust en slaap
nodig. Ik zal u morgenochtend op
helen. Zet alles uit uw hoofd en ga
slapen. We kunnen nu toch niets
doen".
Galotti stond op en reikte hem de
hand.
„Natuurlijk ga ik", zei hij vriende
lijk. „U zult uw rust ook hard genoeg
nodig hebben. Doch u hoeft mij niet
te bellen. Ik zal er namelijk niet
zijn".
n voordat dokter Malloway van
verbazing bekomen was, reed
otti reeds de straat uit, het duis-
van de Newyorkse nacht in.
Bevestig Uw kunstgebit voor de gehele
dag door het s morgens eerst even
met het speciale Dentofix-poeder te be-
stroo.en. D.t onschadelijke, smaakloze
hechfmiddel verleent Uw tandprothese
gedurende de gehele dag een steviq
en betroowboar houvast. U kunt nu
weer eten wat U wenst, U kunt lachen,
i cf hoesten zonder in moei-
hlkheden te geraken. Als U iedere
ochtend wat Dentofix op de gebits
plaat strooit, kunt U verder vergeten,
dat U een kunstgebit draagt. Probeert
U het eens; U zult meteen het verschil
constateren I
Meer dan 40.000 tand
artsen in de gehele
wereld raden hun pa
tiënten aan Dentofix te
gebruiken. Het is ver
krijgbaar in alle apo
theken en drogisterijen
a f. 2,35 per plastic
sfrooiflacon.
DENTOFIX-
Scholieren gepakt
wegens straatroof
(Van onze correspondent)
Twee 13-jarige scholieren uit Hil
versum zijn betrapt op straatroof.
Zij overvielen twee dames in de Leid-
seveertunnel in Utrecht. Eén van hen
trachtte de 63-jarige mevrouw De
Vos uit Utrecht een handtas te ont
rukken. maar dit mislukte. Op
het hulpgeroep van de dames na
men de jongens de vlucht.
Iemand slaagde er echter in twee
hoofdagenten te paard, die zich in
de buurt bevonden op surveillance, te
waarschuwen.
Onmiddelijk werd in galop een
achtervolging ingesteld, met het re
sultaat dat één van de jongens op de
Croeselaan werd aangehouden en de
ander later op het Stationsplein.
Beide jongens zijn op transport ge
steld naai- hun woonplaats Hilver
sum. Daar hadden zij zich schuldig
gemaakt aan diefstal van twee brom
fietsen, twee fietsen en verschillende
voorwerpen uit geparkeerde auto's.
De jongens waren maandagoch
tend van huis weggelopen met de be
doeling naar Frankrijk te gaan. In
Hilversum stalen zij zaterdag een
bromfiets, waarmee maandag de
tocht naar Utrecht werd aanvaard.
Hier wilden zij in een goederentrein
kruipen die naar Frankrijk ging. Zij
hadden geen geld en geen etenswa
ren by zich, maar zij waren gewa
pend met een ijzeren staaf van 30
centimeter lang. Voorts hajiden zij
een houten stok meegenomen met de
bedoeling iemand bewusteloos te
slaan om aan geld te komen voor
eten en onderdak. De knaapjes ver
schaften zich bovendien verschillen
de auto- en huissluitels, die ook wel
te pas zouden komen bij hun
praktijken. Hun rooftocht eindigde
evenwel in Utrecht.
PANDA EN DE GRUBBEL
78. De verwarring die ontstond bij het binnendringen van de
talloze, altijd op grappen bedachte Grubbels, is eenvoudig niet te
beschrijven, zodat de lezer wat dit betreft genoegen moet nemen
met bijgaande afbeelding. (Het werkt verwarrend dat Grubbels on
derling zo sterk op elkaar lijken; we zullen misschien nooit meer
loeten wie de oorspronkelijke Grubbel was, maar vermoeden dat
het degene is die zich oneerbiedigheden veroorlooft met 's ministers
hoofddeksel)De enige, die zijn kalmte bewaarde, was Panda.
„Wel, Joris," merkte hij op; „hier heb je een mooie kans om dat
geld te verdelen onder hen voor wie het bedoeld is
„Neem me niet kwalijk, mijnheer de excellentie," zei hij, terwijl
hij zich de buidel toeeigende, ,maar de kwitantie zal eventjes moe
ten wachten. Dringende zaken roepen mij thans naar elders, dus
ik hoop dat ge me verschonen wilt. Vaarwel; het was een genoegen
met u samen te werken!"
En onder het uiten van deze eenvoudige, maar welsprekende
woorden, bereikte hij de noorduitgang.
Hij hebbe de lachgeld en de eetgeldGragra!" merkte een der
Grubbels schrander op (en dat moet dan wel de oorspronkelijke
geweest zijn).
Knaapjes al vroeg
op dievenpad
De kinderpolitie in Utrecht heeft
vier jongens aangehouden, één van
14. en drie van 15 jaar, die in een
tijd van elf dagen in 18 scholen en
clubhuizen in Utrecht en Maarssen
hebben ingebroken. De knaapjes
stalen bovendien zes bromfietsen. In
de scholen hebben de jongelui niet
veel buit gemaakt. Zij richtten wel
veel schade aan. In een school ver
oorzaakten zij een schade van onge
veer f 700. Alle vier bleken on
danks hun prille leeftijd al oude
bekenden van de politie.
RECHTER TIE EN HET SPOOK VAN DE TEMPEL
52. Als de goudsmid vertrokken is, merkt Tsjiao Tai op: „Die
Lie Mai is een vent uit één stuk, edelachtbare! Heel wat beter dan
die rare schichtige broer van hem, die kladschilder Lie Ko!" „Bo
vendien", zegt Rechter Tie, „heeft de schilder de medeminnaar van
zijn broer in dienst genomen: de gesjeesde student Yang, die in de
verlaten tempel werd vermoord! Ik kan er geen touw meer aan
vast knopen!" Tsjiao Tai denkt na. Na een poosje zegt hij: „Mis
schien heeft de schilder die Yang in dienst genomen om samen
met hem een of ander komplot tegen de goudsmid op touw te zet
ten. We weten al dat die twee broers verleden jaar met ruzie uit
elkaar zijn gegaan!" Rechter Tie strijkt langzaam langs zijn baard.
„We moeten deze hele verwarde situatie eens rustig doorpraten,
Tsjiao Tai. Maar haal eerst de voorman even!" Als de voorman ver
schenen is, zegt Rechter Tie: ,Je kunt het onderzoek naar een
vermiste jongeman staken, voorman. Die zaak heeft zich als het
ware vanzelf opgelost. Prefect Woe kwam me echter zo juist ver
tellen dat zijn dochter Jade verleden jaar ontvoerd werd. Heeft
mijn ambtsvoorganger naar haar laten zoeken?" ,JIou en of, edel
achtbare! Ik ben met m'n beste speurders hieraan twee weken
bezig geweest, echter zonder een schijn van een spoor te vinden!"
DE WONDERLIJKE AVONTUREN VAN BRAMMETJE FOK
470. Na de eerste teleurstelling over het feit, dat de grote prijs
van de rodeo niet uit geld, maar uit de woeste stier bestond, ver
mande Bram zich snel. Het moest toch eenvoudig zijn zo'n gewel
dig dier voor een goede prijs te verkopen.
„Wie wil de stier kopen?", riep hij uit. „Op een goed tehuis zal
meer worden gelet don op geld. Wie biedt er wat?"
Niemand antwoordde. Hier en daar slopen bezoekers schuw weg.
Want dankzij Tutu, die op de horen van de stier had plaatsgeno
men, was de stier wel rustig, maar niemand kon voorspellen hoe
lang dat duren zou. Al gauw drong het tot Bram door, dat hij het
dier nog voor geen geld toe zou kwijt rakenniemand wilde die
lastpost meenemen.
De baron zat in zak en as, want de laatste kans om Gorgel en
Galgenaas in te halen scheen nu wel verkeken. Voordat zij ergens
anders geld genoeg bijeen zouden brengen om paarden te kopen,
waren de schurken al hoog en breed het land uit.
Maar Bram wilde van geen opgeven weten.
,JStap op", riep hij driftig. ,^ls het dan niet per paard gaatdan
gaan we per stier".
En spoedig galoppeerden zij al het stadje uit.
