elefoon voor de dode
if
ONTPLOFFING
IN BOSTON:
VELE DODEN
MORGEN
NAAR
GARANT
imm
mm»
ZATERDAG 29 JANUARI
LEIDSCH DAGBLAD
[dagelijks
T T 2»
(Copyright Victor Qöüancz Ltd 1961}
27)
„Kun je me niet van de CID ver
lossen? Ze zijn nu al drie keer bij
me geweest en natuurlijk zyn ze
s wijzer geworden. Zou je hier-
voorlopig niet een zaak van de
jhtingendienst kunnen maken?
beetje geheimzinnig doen en ze
«rat sussen?"
I „Ja, ik denk van wel".
I „Ik weet dat het moeilijk is, Pe
ter, omdat ik niet meer
„O, nog iets anders om je wat op
te vrolijken. Ik heb Fennans zelf
moord brief en de anonieme brief la-
et«n vergelijken. Ze zijn door ver-
jchillende personen op dezelfde ma
chine getikt. Verschillende aanslag
en spatiering, maar dezelfde letter.
Tot ziens, ouwe jongen. En werk je
Iruiven nu maar naar binnen".
Guillam sloot de deur achter zich.
Ze hoorden zijn voetstappen luid
weerklinken in de kale gang.
Mendel rolde een sigaret.
I „Goeie genade", zei Smiley. „Ben
1 je dan nergens bang van? Heb je de
l|Averpleegster hier niet gezien?"
fW Menael grijnsde en schudde zijn
T*»fd
„Och Je kunt maar één keer ster-
n", zei hij en stak de sigaret tus
sen zyn dunne lippen. Smiley keek
toe terwijl hij hem aanstak. Hij
haalde zijn aansteker voor de dag,
het dopje eraf en draaide het
wieltje met zijn vlekkige duim,
waarna hij snel zijn beide handen
Iai eromheen boog en het vlammetje
vl naar de sigaret bracht.
„Wel, jij bent de misdaadexpert",
zei Smiley „Hoe pakken we het
ian'"
„Het is een zootje", vond MendeL
„Slordig."
„Waarom?"
„Overal losse eindjes. Geen poli
tiewerk. Niks gecontroleerd, 't Moet
net algebra zijn".
OORSPRONKELIJKE ROMAN
DOOR JOHN LE CARRÉ
T T 2* V X
„Ik smeer 'm om een beetje
schoonmaak te gaan houden. Om de
constanten te vinden."
„Je zult geld nodig hebben", zei
Smiley en gaf hem wat uit de por
tefeuille naast zijn bed. Mendel nam
het zonder er drukte over te maken
aan en vertrok.
Smiiey ging liggen. Zijn hoofd bons
de en brandde als vuur. Even dacht
hij erover de verpleegster te roepen,
maar iets weerhield hem daarvan.
Langzaam nam het bonzen af. Bui
ten hoorde hij nog het bellen van
een ambulance-auto, die van de
Prince of Wales Drive de binnen
plaats van het ziekenhuis opdraai
de. „Misschien hoorde hij alleen
graag een bel", mompelde hij. Toen
viel hij in slaap.
Hij werd wakker door het geluid
van een woordenwisseling op de gang,
hij hoorde de verpleegster luid pro
testeren; hij hoorde voetstappen en
de stem van Mendel, die haar heel
beslist tegensprak. De deur ging open
en iemand stak het licht aan. Hij
knipperde met zijn ogen en ging met
een blik op zijn horloge overeind zit
ten. Het was kwart voor zes. Men
del praatte tegen hem, schreeuwde
bijna. Wat probeerde hij te vertel
len? Iets over Battersea Bridge
de rivierpolitie sinds gisteren ver
mist Hij was opeens klaar wakker.
Adam Scarr was dood.
Het verhaal van de maagd.
Mendel reed uitstekend, met een
soort schooljuffrouwachtige pedan
terie die Smiley komisch gevonden
zou hebben. De Weybrifge Road was
propvol verkeer zoals gewoonlijk.
Mendel haatte automobilisten. Geef
een man een eigen wagen en hij
laat nederigheid en gezond verstand
in de garage achter. Het maakte
niets uit wie het was, hij had bis
schoppen in het purper honderd
In het centrum van Boston is
gisteravond een ernstige ontploffing
voorgekomen, waardoor brand ont
stond in twee hotels, bars en restau
rants die gedeeltelijk in een groot
gebouw nabij de theater- en handels
wijk zijn ondergebracht. Ruim 50
personen liepen verwondingen op.
Tot dusver zyn twaalf verkoolde
lichamen onder het puin vandaan
gehaald. Een aantal personen wordt
nog vermist.
Het ongeluk ontstond door het
ontploffen van een gasleiding onder
het gebouw. De kracht was zo groot
dat het plaveisel de lucht invloog
en de vloer van een der bars instort
te. De schade is zeer groot.
De brand was zo hevig dat de
politie twee uur na de ontploffing
nog niet het brandende gebouw kon
binnengaan, ondanks een geweldige
opkomst van de brandweer. Ver
scheidene hotelgasten moesten met
brandladders worden gered. Drie
blokken van de plaats der ontplof
fing werden ruiten versplinterd. Door
de bittere kou vormde zich veel ijs
tijdens de blussing.
De vermisten bevinden zich waar
schijnlijk onder het puin van de
bar waarvan de vloer instortte. De
getroffen hotels heten „Plymouth"
en „Paramount".
P INDA EN DE GRUBBEL
8739. Het kostte
Stichting ter Beschavh
zelfs Bewoners te vinden. Maar het kwam hem voor dat het ge-
houw minder voornaam was dan de naam en de vormelijke taal
van de ijlbrief, die hem hierheen had gebracht. Ook het interieur
was niet helemaal zo deftig als hij het zich misschien had voorge
steld, maar enig nadenken bracht Panda tot de conclusie dat hij
niet anders had mogen verwachten.
,J)it is", dacht hij, „tenslotte een weldadige stichting en dat soort
moeten al hun geld besteden aan het goede doel. Nee, het is juist
mooi dat het hier zo eenvoudig is en ik zal dan ook alles doen wat
ik kan om te helpen!"
Vervuld van deze en dergelijke gedachten had hij in het overi-
n gebouw al spoedig de deur van
aar hij nu na een kordaat klopje bin
aan!" sprak een beschaafde stem.
En ja hoor; de directeur die oprees van achter het wankele i
RECHTER TIE EN HET SPOOK VAN DE TEMPEL
Een lange, magere man, gekleed in een versleten bruin ge
waad, doet de deur open. Hij kijkt heel verbaasd, blijkbaar heeft hij
iemand anders verwacht. Als de rechter hem vertelt wie hij is.
ivordt Lie Ko vaalbleek en begint onthutst te stamelen. Maar Rech
ter Tie stelt de schilder gerust door hem te zeggen dat hij veel be-
een ruwhouten tafel op schragen, beladen met schildersgereed
schap. Lie Ko vraagt zijn gasten de rommel te willen excuseren. Als
Rechter Tie de schilderstukken die aan de wand hangen, heeft be
keken en een paar waarderende opmerkingen heeft gemaakt, zegt
hij opeens: „O, ja, ik heb onlangs een aardig antiek ebbenhouten
doosje op de kop getikt. De man bij wie ik het heb gekocht, heeft
gezegd, dat het uit uw verzameling i
ter het doosje uit zijn mouw haalt,
meegebracht om het u te late
u weten hoe oud dit doosje is".
