Resounds: .Presentatie'
Flying Arrows: „Voor elk publiek"
Geen belangstelling
w1
M
Runawayskomen
volgend jaar terug
Jaterdag 11 december 1965
Pagina 3
Weekeindbijlage L.D. Extra
Op deze pagina presen
teert zich een aantal heat-
groepen uit Leiden. Het is
uiteraard onmogelijk om
ze allemaal aan bod te la
ten komen. Leiden telt be
halve de hier genoemde
groepen nog vele goede en
nog meer minder goede
beat-groepen. Om er een
paar te noemen: The Real
Jumping Stars, de Moen
piepers en de Tarantella's,
allemaal groepen, die nog
helemaal aan het begin
van hun loopbaan staan,
maar zoals ons is ge
bleken allemaal van
plan zijn een flinke gooi te
doen naar de populariteit.
IN krap drie jaar tijd zijn in Nederland honderden beat-groepen
als paddestoelen uit de grond geschoten. Geïnspireerd door
Engelse jongelui met voorop de Liverpoolse Beatles wier
pen Nederlandse jongens van Breskens tot Raalte en van Gulpen
tot Roodeschool zich op de beat-muziek. In clublokalen, op zolders
en in kelders werd verwoed geoefend op de gitaargrepen en het
kenmerkende ritme van de beat, waarbij de meeste jongelui als
ideaal voor ogen stond: bekend worden, roem vergaren en platen
maken. Anderen deden het wat nuchterder en leefden zich in hun
muziek alleen maar uit. Allemaal bij elkaar zijn zij maar nau
welijks in staat om te voldoen aan de enorme vraag, welke in
Nederland naar deze vorm van muziek ontstond.
ER is dan ook geld te verdienen in de beat-muziek. Ook in
Nederland, waar vaak voor beroepsmusici niet veel meer dan
een belegde boterham is te verdienen, bleken tientallen ama-
teur-beat-groepen zich een fors inkomen te verwerven met het
optreden voor alle mogelijke verenigingen en instanties. Werkelijk
talentvolle jongelui verdienen zelfsyheel veel geld. Namen als Rob
de Nijs en de Lords, (onlangs in opspraak) Johnny Lion en de
Jumping Jewels en ZZ en de Maskers bleken in staat om veiling
hallen en andere grote zalen te vullen met duizenden grif betalen
de tieners. Even leek het of er na deze befaamde bands geen
Nederlandse jongens een belanrijke rol in het vaderlandse beat-
leven zouden gaan spelen. De genoemde groepen raakten door hun
succes de wilde haren en de ruwe kantjes kwijt en voor de tieners
is dat niet meer je ware.
Leiden kan
niet uitslaan
AAR met de Haagse Motions, de Eindhovense Phantoms en
andere jonge groepen diende zich een nieuwe beat-generatie
aan, die op het ogenblik met een forse platenverkoop be
wijst, dat er schot zit in de Ne
derlandse beat-muziek. "Wasted
words" en "If you leave me I'll
go crazy" worden hoog geno
teerd in de „hit"-lijsten en dat
s een plezierig verschijnsel, om
dat deze nummers puur Neder
lands zijn. Optimistische gelui
den dus uit de Nederlandse
beat-gemeenschap.
Lelden brengt het er helaas
wat slechter af. Hoewel er in
Leiden bands zijn, die verdienstelijk spelen en die ook wel een
mooie „staat van dienst" achter de rug hebben, gaan de Leidse
beatliefhebbers voor goede muziek de stad uit. Op naar Den Haag,
Scheveningen, Beverwijk of Amsterdam is in de weekeinden voor
heel wat Leidse jongelui het devies.
Het grootste compliment,
dat Danny and his Flying Ar
rows in de (bijna) vier jaar
van hun bestaan hebben gekre
gen kwam van een verwoed
Bach-liefhebber, die beroeps
halve bij een van hun voorstel
lingen aanwezig moest zijn.
„Ik verwachtte het ergste, maar
ik Jullie heb gehoord, vond ik
het nog muzikaal ook". Daar stre-
de zes jongens, die onder de
naam Danny and his Flyiiig Ar
rows een respectabele staat van
dienst in de Leidse Beat-wereld
hebben opgebouwd, zeer bewust
naar. „Wij zijn in staat om ook
voor een wat ouder publiek muziek
te verzorgen", vertelt Adri Leest,
achttien jaar en leider van de
2roep. De Flying Arrows stemmen
hun programma af op hun publiek:
is dat overheersend de tienerleef
tijd gepasseerd, dan klinkt de mu
ziek wat zachter, dan zijn de num
mers wat rustiger en dragen de
jongens nette pakken. Maar als het
moet, kan het ook behoorlijk rauw
toegaan. Eind '63 begonnen de
Flying Arrows hun loopbaan op
talentenjacht in Zoeterwoude.
Hoewel ze daar geen prijs in de
wacht sleepten, werden er wel heel
wat contacten gelegd, onder meer
voor een show met Rob de Nijs en
zijn Jumping Jewels in de Stads
gehoorzaal, een proefopname voor
een grammofoonplaatje en een
contract je met het theaterbureau
Joop de Knecht, voor wie zij in
middels heel wat avonden in het
westen van Nederland hebben ver
zorgd.
burger (18> en zanger Bart („Dan
ny") Disselvelt (16).
Organist Gigi Casu is de benja
min van de band, zij het niet in
leeft.yd hij is 22 maar de
jongens hebben hem gezamenlijk
een tweede thuis bezorgd. Want
Gigi is Italiaan en hij kon aan
vankelijk maar moeilijk aarden in
Nederland, maar de muziek heeft
hem daar aardig overheen gehol
pen. Gigi Casu werkzaam in een
Leidse machinefabriek is van
grote betekenis voor Danny and
his Flying Arrows. In Italië volg
de de bedeesde Siciliaan namelijk
een driejarige opleiding aan een
conservatorium en zijn muzikale
kennis stelt hem in staat de arran
gementen voor zijn groep op uitste
kende wijze te verzorgen, terwijl
zijn elektronisch orgelspel een
apart cachet geeft aan de zo be
langrijke „sound" van de band.
Danny and his Flying Arrows heb
bel. het razend druk. Ze treden
op het ogenblik alleen in de week
einden op, „want", vertelt de heer
J. Rol vader van Adri Rol
„de jongens studeren bijna alle
maal in de avonduren en dat is
ook een van de redenen waarom ze
alle aanbiedingen uit 't buitenland
voorlopig afslaan". Bij die aanbie
dingen varen er uit Duitsland en
Indonesië. De Arrows hebben een
fanclub. Er zijn bijna 300 leden en
het gekke is, dat de meeste daar
van uit Beverwijk en Rotterdam
komen", zegt Adri Rol. In Bever-
wijk wijk en Rotterdam hebben
de Leidse jongens veel werk en dat
verklaart deze wat vreemde toe
stand.
Een man die wat leeftijd be
treft niet meer helemaal in de
tienermuziekwereld thuishoort
is de 33-jarige Leidse retou-
cheur Wim Sierat. Toch is hij
een van de meest markante fi
guren in het Leidse beat-leven,
die zich met overmatig enthou
siasme inzet voor de belangen
van de door hem geleide „Re-
sounds".
Zijn haardos doet niet onder
voor die van vele tien Jaar (of
meer) Jongere beat-collega's en wie
hem achter de microfoon te keer
ziet gaan de haren schuddend,
gillend, lachend en transpirerend
waant zich ln de beginperiode
v^n de beat, ln de oervorm in
Liverpoolse caverns. „The Re-
sounds" begonnen als zoveel gi
taar groepen eind 1961, geïnspireerd
door het succes van Cliff Richard
en zdjn Shadows. Lang hielden de
Resounds die stijl niet vast zij
Wim Sierat (getrouwd met een al
net zo enthousiaste vrouw, die geen
optreden overslaat).
Talentenjacht-
De voorstellingen in „De Stad
Rome" volgden elkaar op met de
regelmaat van een klok. Dat was
zo omstreeks september 1964 en de
Resounds achtten zich toen sterk
genoeg om deel te nemen aan een
talentenjacht, die toen ln het ka
der van de viering van het 65-jarig
bestaan van het Leidse Volkshuls
werd georganiseerd. Daar werd
prompt de eerste prijs behaald en
dat leverde weer het nodige werk
op. „Presentatie is erg belangrijk",
vinden de Resounds, die een bij
zonder goed op elkaar ingespeelde
groep vormen, iets, waaraan de
hechte vriendschap tussen de le
den van de groep niet vreemd is.
Gerard Burgerhout (21) speelt so-
lo-guitaar (voor ingewijden: hij
houdt van .struikelen"), Bert Lan-
kester bedient de slaggitaar, maar
9?
'laatje
Verder hebben de Flying Arrows
als enige Leidse groep een plaatje
op de markt gebracht: „Mijn Ten-
ee baby/Java". „Dat is niet
groot succes geworden", is
het unanieme oordeel van bas-gi-
'arlst Adri Leest, solo-gitarist Adri
Sol (18), slag-gitarist Piet Chau-
dron (19), drummer Tonny Rijns-
The Runaways behoorden enkele maanden geleden tot de
beste Leidse beatgroepen, maar deze band, die in 1962 werd
opgericht, heeft op het ogenblik te kampen met moeilijk
heden. „Het is eigenlijk altijd een beetje tegengelopen", ver
telt leider-drummer-gitarist Dick Florijn (19), die op het
ogenblik echter weer vol goede moed is en stevig oefent om
met zijn nieuwe Runaways in het voorjaar weer voor het
publiek te kunnen optreden. In de jaren '63/'64 hadden de
Runaways dank zij de Haagse zanger Dean Holly een
uitstekende naam in Leiden en Den Haag. Er was volop werk,
maar toen Dean de benen nam naar Duitsland, liep het een
beetje mis. „We speelden toen maanden lang in „La Gaité" in
Den Haag, aldus Dick Florijn, die op het ogenblik bijzonder
gehandicapt is door de diensttijd van sologitarist Joop van
der Zeeuw (20). Ben Seller („de witte") speelt slaggitaar,
André van der Linden basgitaar en de Runaways hebben een
nieuwe drummer in opleiding. Wisselingen in de samenstel
ling hebben de Runaways de laatste maanden voortdurend
parten gespeeld, maar in het voorjaar van 1966 is alle leed
geleden en hopen Dick Florijn en zijn mannen hun (nog
steeds goede) naam waar te gaan maken.
i Leidse vereniging of een Leidse organisator een avond
op touw zetten met goede beat-muziek, dan moeten er bands
van buiten de stad komen. Er is hier sprake van een wissel
werking: het publiek accepteert Leidse beat-groepen veel moei
lijker onder het motto „het zal wel weer niets zijn" en voor jongens
die werkelijk iets gaan presteren is er in Leiden geen arbeidsterrein.
Zo kan zich het vreemde verschijnsel voordoen, dat een beat-groep
als „Danny and his Flying Arrows" puur Leids een fanclub
heeft, waarvan het gros van de (300) leden in Beverwijk en Rotter
dam woont. Er zijn ln Lelden heel wat groepen. Hun niveau is
doorgaans erbarmelijk. Slechts vijf of zes groepen handhaven zich
op een redelijk niveau en zij boeken hier en daar aardige succesjes.
ER is overigens voor alle groepen in Leiden goed of minder
goed volop werk. Alle clubhuizen, verenigingen en studenten
organisaties hebben op zijn tijd graag de heftige klanken
van de Leidse beat-groepen op hun feestavonden en ook in het
drietal bescheiden beat-dancings, dat Leiden kent, zijn zij veel ge
ziene gasten. Die meer dan grote belangstelling voor de beat roept
de vraag op of Leiden niet rijp is voor een echt beat-centrum zoals
dat in Scheveningen, Amsterdam en Utrecht is opgericht.
Bekende en minder bekende bands treden daar geregeld op en de
„groten" laten zelfs buitenlandse groepen overkomen. Er wordt in
Leiden wel met dergelijke gedachten gespeeld, maar het is als met
zoveel initiatieven: er kan geen geschikte ruimte worden gevonden.
De Stadsgehoorzaal is de enige zaal, die voldoende mensen kan
bevatten om het optreden van dure groepen mogelijk te maken,
maar deze is door het kostbare interieur niet geschikt voor wat al
te enthousiaste beat-liefhebbers. Sporthallen, veilinghallen of der
gelijke ruimten zijn er niet en het ziet dan ook naar uit, dat initia-
ven in de richting van een Leids beat-centrum voorlopig dood zul
len lopen.
ER zijn plannen voor een maandelijkse grote beat-avond, te
beginnen in januari (idee: Frits Hofenk), maar die zijn nog in
een heel pril stadium, evenals de plannen van de Hagenaar
Jacques Senf. Verder zijn in Leiden actief op dit gebied de Twenty
Society, de dansleraar Tibboel (De Burcht), de „Morschpoort" en
„De Kleine Burcht".
bands, die
de Beatle-stijl onder de knie kre
gen, een genre, dat zij nog steeds
graag spelen. Hun beginperiode ls
een Rotogravure-periode, want
ontstaan uit de personeelsvereni
ging van dat bedrijf beperkte
het eerste optreden zich tot eigen
publiek en via allerlei feestavon
den van personeelsverenigingen,
het Leidse Volkshuls en andere in
stellingen kregen de Resounds wat
meer bekendheid. Dat resulteerde
in meer werk (onder meer in
Doom, Warmond en een vakantie
ln Hattem), maar de grote stap
ln het beat-leven was voor deze
enthousiaste groep een optreden in
hotel „De Stad Rome" in War
mond. „Daar speelden we eigenlek
voor het eerst voor een vreemd en
dansend publiek", vertelt een olijke
r It De Resounds tijdens a
een recent optreden in de f
I Leidse Stadsgehoorzaal, f
omdat hij binnenkort ln dienst
gaat, wordt op het ogenblik de
16-Jarige Jos Nieuwenburg in die
functie ingewijd. Fred Roozendaal
(19) speelt basgitaar. Jacques Mark
(17) is een drummer, die als een
razende te keer kan gaan. Wim
Sierat zingt (evenals de andere le
den van de groep) en behartigt de
zakelijke belangen en Fred Bok
(19) heeft zich een onmisbare po
sitie als technicus verworven. Tech
nisch gaaf spel, een razend en
thousiasme en stug repeteren ma
ken de Resounds een van de toon
aangevende Leidse groepen.
De Leidse dansleraar Tibboel
is een man met veel ondervin
ding in het Leidse amuse
mentsleven. Ruim tien jaar
lang organiseert hij in de
weekeinden dansavonden in
de Jacobazaal in Leiden.
In die tien jaar heeft de heer
Tibboel volop gelegenheid gehad
een oordeel te vormen over de
smaak van het Leidse publiek en
met overtuiging geeft hij dan ook
zijn mening: „Er is in Leiden geen
belangstelling voor een amuse
ments vorm, die ik zou willen om
schrijven als „nachtleven". Bij mij
moeten ze dus niet aankomen met
argumenten als „er is in Leiden
geen ruimte om iete te organiseren".
De zaak is heel eenvoudig: gebrek
aan belangstelling verhindert elke
vorm van nachtleven". Deze lijn wil
de heer Tibboel doortrekken in het
Leidse beat-leven. Dat heeft hi) aan
den lijve ondervondeni naast zdjn
wekelijkse dansavond „constant
zper goed bezet" organiseert hij van
tijd tot tijd grotere dansevenemen-
ten in de grote zaal van De Burcht.
Dan laat hij bekende beat-groepen
en zangers komen, en dan blUkt tel
kens weer dat de belangstelling
maar matig is. Deze tendens wordt
ook wel ondersteund door ervarin
gen als met het grote tienerfestijn
in de Stadsgehoorzaal van enkele
weken geleden: nauwelijks 100
tieners bevolkten toen de Stads
gehoorzaal. De heer Tibboel He
zich pas de laatste vier jaar met het
beat-genre ging bezighouden ziet
geen gouden toekomst voor de beat-
muziek in het algemeen, zeker niet
in Leiden.
Vervolg op
pagina 4
