een reputatie
Jos Brink
vestigde in
anderhalf jaar
als presentator
PLATEN
r
.Iedereen staat versteld.
K heb echt armoe gekend, dagen die ik met
heel weinig of geen geld doorkwam. Ik at
jmag^fingskoekjes! Pakken vol, omdat het zo
liter vulde. Nu ben ik een dure jongen. Ik ben
11 «/erhalf jaar geleden als presentator begon-
n. Toen er nog geen behoefte aan ene fos
ink was. Maar ik heb een fos Brink gecreëerd.
heb me kapot gewerkt. Of presenteren een
kis? JazekerEen presentator is er niet alleen
de programma's aan elkaar te praten, maar
k als golfbreker. Het is geen kunst om pro-
amma's aan te kondigen, maar wel om een
'J! nctie in de show te vervullen. Je hebt er een
30 oot improvisatievermogen voor nodig, een van
pijlers waarop je werk gebaseeerd is. Er zijn
ito tl presentatoren, maar weinig goede. Herman
Dat is een vakman; hij kondigt de pro-
jmma's keurig af en aan".
die anderhalf jaar is het Jos
goed gegaan. Slaan we zijn
■n u 23 jaar tellende levensboek
n by 1958, dan vinden we hem
by de hoorspelkern van de
;Jerlandse Radio Unie. „Daar heb
ten fabelachtige stemtechniek
idaan. Maar ik ben vrij onge
leid en ik paste niet in die „fa-
Het touwtje van de jonge
an spelmarionet brak tijdens de
li igdedans die hij maakte toen
ijju ontslag kreeg. „Ik had een
abbel bij een platenfirma. Ik
prookjes. En dat kon niet door
jugel". Maar Jos Brink floot
n vrij en blij. Hij was vry. Na
kroodarme periode kwam er
tur" op zijn visitekaartje te
n. Acteur bij het Amsterdams
t [dtoneel waarmee hij door het
Ti I trok. Hij speelde met zijn
jesharten veroverende voorko-
H i, heldenrollen. Maar by die gla-
1DI r hoorde doodserieus werken
Qdl ran „een zalige tijd" genieten,
xr' deed toen dingen die je nu niet
r kan doen. Ik liep met blote
A. en over het Rembrandtplein, in
3i ouwe spijkerbroek. Dat kon je
i omdat je je tussen je artis-
I leeftijdgenoten bewoog en de
Ij lacht wilde trekken. Nu zit ik
r. en keurig bedrijf. Het kan niet
n" want het lijkt me niet pret-
&Is ouders het. idool van hun
me leren in een oude spijkerbroek
s de straat zien zwalken."
Stem
8 [dens de periode by het Am-
lams Jeugdtoneel ging hij het
ikale (AVRO) radio-program-
u roor de jeugd. „Tussen tien plus
Hl' twintig min" presenteren. De
e-muziekjournalist Skip Voogd,
hiervan de produktie heeft,
D de voor de stap van de anoni-
It naar de bekendheid. Skip
I fd nam kordaat de publici-
touwtjes in handen; Jos Brink
!e zich toe op de stemtechniek.
Iet toete, gevoileerde stem, waar-
sdi;' de luisterdichtheid van het
omhoog vloog. Jos
l. k werd Jos „Pas goed op je-
soo Brink een zwoele kreet die
het eind van het programma
9i (her werd ingefluisterd. Nog niet
H geleden veranderde het „Pas
1 8 d in „Blij blyven", dat
ik der sexy is en tevens geschikt
infl de wat oudere luisteraars.
Brink werd bekend in Hilver-
-ü waar hij „al zo lang liep rond
fcaven" en een bekende in het
ggi; I De meisjes van de HEM A
j de Eerste Jan van der Heij-
deE straat in Amsterdam, waar hy
'vr. smaakvol ingerichte zolder-
n itt woonde, liepen achter hem
li voor handtekeningen en sta-
haar affectie niet onder de
Ibank. In jeugdige overmoed
S hij het „zalig" als een van
hem aanraakte. Zij hoorden
het kordon fans die zyn popu-
j5 "it bepaalden. Daarom smeet
®et handtekeningen en betaal-
dch blauw aan postpapier en
lUr' wegels en foto's.
Jos Brink
tijdens het
presenteren
van een van
zijn
programma's:
„Het is
routinewerk
geworden.
Alleen hij de
televisie hen ik
nog wel eens
nerveus".
V__
waar men zeer critisch is, is echt
wel 'ns niet leuk". En dan de kri
tiek van het publiek, die hij accep
teert en waarvan hy leert, zonder
blasé te zyn door de inmiddels ver
worven populariteit. Hy leeft ook
by de gratie van de seizoenen. ..Ik
ben gewoon een seizoenarbeider. Je
weet het ene seizoen niet wat je het
andere gaat doen". Dat risico wuift
hy dan met een handgebaar weg.
Hij haat de negen-tot-vijf-uur -
dagtaken met 'n gegarandeerd pen
sioen. Terug naar de tijd dat z'n
maag met vulkoekjes tevreden
werd gesteld, is een grote stapach-
teruit, die waarschijnlijk niet meer
in het verschiet ligt. „Maar", zegt
hy reeël, „ik zou best weer op m'n
zolderkamertje kunnen zitten.
Want ik weet hoe het is met f 50
in de maand te moeten rondko
men".
DE NU „DURE JONGEN" (hij
laat het presenteren van shows
„behoorlijk betalen") heeft tot
nu toe gemerkt dat alles ieder
seizoen wel goed komt. Mocht er
eens een eind komen aan het
presentatorschap, dan wil hij
naar het cabaret of de klein
kunst om „een kruising te wor
den van Toon Hermans en Wim
Sonneveld. Want wat Toon kan
kan ik niet en wat Wim kan kan
ik ook niet. Er is dus een tussen
weg". Nu mag wel even gezegd
ivorden dat we Jos eens Wim
Sonneveld hebben horen imite
ren. Dat leek niets op Toon,
maar met de ogen dicht
was het of Sonneveld naast ons
stond. Voorlopig echter is de
fanmail voornamelijk afkomstig
van het tienerpubliek dat hem
om andere kioaliteiten adoreert.
„ledereen staat versteld
over het steeds toenemende
succes van de plaat. Ik heb
m'n hart op Katendrecht
verloren/Vous permettez.
Madame? gezongen door on
ze onvolprezen Slome Japie.
Hij begrijpt het zelf eigenlijk
ook niet goed, maar hij is na
tuurlijk reuze in z'n schik
met de enorme belangstelling
voor zijn opname. Hij liet er
daarom geen gras over groei
en en maakte direct 'n nieu
we plaat in hetzelfde (ondeu
gende) genre".
Dit onthullende nieuws pluk
ken wy uit het blaadje „Club
zonder naam" (secretariaat Jac-
quemine Hoes). Ere-voorzitter is
Johnny Hoes, producent van
platen-met-een-traan, of met
iets anders. Het blad druipt
deze keer van moederromantiek.
vanwege 9 mei: moederdag. De
„zangeres zonder naam" wordt
de lievelingszangeres" van veel
Moeders genoemd en daarom
deze moeder plaatjes. Bloemen
aan moeder, Moeder wy zijn zo
gelukkig, Mama, Moeder, hoe
kan ik je danken. Rozen voor
moeder. Bloemen aan moeder.
Loop nooit je moeders deur
voorbij!, Moederdag, Hou altijd
je moeder in ere!
Kortom, haal een bloemetje
in huis! En dan hebben wy nog
niet eens gesproken over Blonde
Sjaantje, Dikke Leo, Johnny en
de feestneuzen, Het zingende
bruidspaar, Het havenduo, De
Binkies, De jodeljerry's en Leo
en de zingende katers. Allemaal
Johnny Hoes produkties, die
zelf ook nog 28 vrolijke drink
liedjes produceert onder de
naam „Wy hebben dorst". Mede
werkenden o.m. De dorstige ke
len en De vrolijke drinkebroer-
tjes.
Ook het stoute vadertje komt
aan de beurt. Vadertje, kom
weer naar huis, jy bent m'n
eerste liefde is een plaat van
Blonde Sjaantje en haar kinde
ren. Hierover staat in het Hoes
blaadje te lezen: „Vooral het
eerste liedje doet het bijzonder
goed en welke vader zou het nog
over z'n hart verkrijgen om lan
ger weg te blyven, als er zo lief
wordt gevraagd om naar huis
te komen. Gelukkig zingen ze
niet over hun eigen Vader want
er is geen gezelligere en huise
lijkere man dan vader Van der
Lem, want zo heet de familie".
Wij vragen ons bescheiden af,
voor welke vader zingt Blonde
Sjaantje dan wel?
Maar goed, de lezer weet wat
hem (haar) te doen staat als er
eens een vader verdwijnt: stuur
een plaat en hy komt zó
weerom!
Rijper
Hy is nu wat rijper in het vak
geworden. Hy apprecieert de pu
blieke belangstelling maar negeert
hysterie. Zyn ogen blyven even
vragend stilstaan als hy ver
telt over dat meisje, een fan, die
een pluk haar uit z'n zwarte haar
dos knipte. Die excessen gaan hem
te ver. Maar om die twee meisjes
uit Groningen, die zich in een kast
wachtend tot hun idool in de ka
mer was. zodat ze te voorschijn
konden komen om hem écht te zien.
kan hy smakelijk lachen. „Ik heb
ze iets te drinken aangeboden en
we hebben gezellig gepraat".
Zyn dagen, die met het naar
heinde en ver in het land reizen
niet altijd thuis in Tilburg by zyn
vader, moeder en broers, beginnen,
zyn gevuld met het opnemen van
„Tussen tien plus" waarvan hy
„kortgeleden de honderdste uitzen
ding verzorgde, de opnamen van
het (AVRO) televisie-jeugdpro
gramma „Combo", het presenteren
van tienershows en talentenjach
ten, het schrijven in tienerbladen
en van eigen teksten voor zyn ca-
baretwerk. „Ik ben net. een pastoe-
meubel. Je kan er wat by doen en
afhalen", zegt Jos. die ook neg
zingt. In zyn shows en op de plaat.
Bokken
Over zijn werk, zyn functie, in
„Combo" zegt hij: „In het televisie
werk heb ik in het begin bokken
geschoten. Ik heb al een heel wild
park vol. Ik kijk iedere keer naar
de uitzending en zie dan precies
wat ik er fout in deed. Een ander
moet me dat niet vertellen. Dat
maakt me woedend. Ik heb genoeg
zelfkritiek".
En over „Tien plus": „Dat levert
geen moeilijkheden meer op. Het is
routinewerk geworden. By de tele
visie heb ik nog wel reden om ner
veus te worden. Vooral by „Com
bo" waar publiek by is, dat je van
de centrale plaats afdringt. Dan
moet je improviseren, afgesloten
door de mensen om je heen toch
presenteren. Dan voel ik me wel
eens onzeker. Maar dat komt door
je niet-geroutineerd zyn. Dat ligt
dus aan mezelf Ik heb in één
seizoen veel moeten leren".
Kritisch
Jos Brink leeft bij de gratie van
het publiek. Daar hoort ook zyn
familie by. „Kritiek van thuis
JW TOP TIENJW TOP TIEN JW TOP TIEN
2
w
p
O,
O
t-
1 A ticket to ride (The Beatles)
2 Heart of stone (The Rolling Stones)
3 Hello Josephine (The Scorpions)
4 Rock and roll music (The Beatles)
5 The last time (The Rolling Stones)
6 Goodbye my love (The Searchers)
7 Een spel kaarten (Cowboy Gerard)
8 Bring it home to me (The animals)
9 For your love (Yards Birds)
10 Poupee de cire, poupee de son (France Gall)
N3IT dOl MI N3IldOT Ml N3IJ, dOl Ml
De Commissie bevordering goed destyds die heerlijke nieuwe spel- ven een brief aan een ongehuwde maar klein ten opzichte van Am- lend aan voorbij. De doctor in de
taalgebruik wil iets trachten te lüig heeft bezorgd, is eveneens et- gravin, een commissaris der Ko- sterdam, Den Haag, Rotterdam en letteren, die vroeger schuin tegen-
doen aan de slordigheid, waarmee telijke jaren bezig geweest. Over ningin enz. Utrecht. Zou je mr. v d. Willigen over ons woonde, riep vaak tegen
onze taal wordt gehanteerd; zij zal het resultaat, waarmee die zonder Onze agenda ruimt daar altijd tot in de vingertoppen krenken als myn vader als de brievenbesteller
ook grote aandacht besteden aan twijfel hooggeleerde heren tevoor- trouw een pagina voor in. Zo we- je je met niet meer dan „edelacht- hem enkele poststukken in handen
het zonder noodzaak gebruiken van schijn kwamen, is iedereen met een ten wy dan. dat een graaf in
vreemde woorden. beetje liefde voor de taal nu nog brief onder hooggeboren heer vragen.
Het is heel mooi van die Com- diep ontmoedigd. Daarom was het schuil gaat. een baron heeft men
missie, dat zy daarover eens het toch wel beter geweest als men het verstopt onder hoogwelgeboren heer
geleerde hoofd gaat buigen, want werkterrein van de commissie een en zyn vrouw «of wellicht heet dat
de barbarismen slippen de laatste tikje had begrensd. Dan heeft men gemalin) onder hoogwelgeboren
jaren zo ongeveer bij regimenten tenminste een kans, dat het werk- vrouwe. Een minister, gezant, am-
de Nederlandse taal binnen. Zo le- stuk geen stuk van jaren werk bassadeur, gouverneur en staatsse-
zen wy over „image-builders", van wordt,
verschijnselen die „in" en „out"
zijn en al die andere, vaak ook
door ons jongeren in het leven ge- \J @rOU.Q.0rQ.
houden taaischimmen. De staats-
baar" tot hem richtte? Toch eens gaf: „Myn dag is weer goed. Ik zie
dat ik weer weledelzeergeleerd ben.
Je kunt wel merken, dat tegen-
woordig iedereen een zakagenda
Pannetje "een-.
Ach, ja, waarom ook niet ge-
Verder blijkt de inspecteur der woon meneer of mevrouw? Dat res-
belastingen, wat titulatuur betreft, peet wordt en zeker tegenwoor-
cretaris tooien zich met excellentie, in één pannetje te zitten met con- dig niet bepaald door dat woord-
Sommige officieren vallen ook on- suis, vice-consuls, notarissen, met-een-eind-zonder-eind.
der deze noemer, maar anderen schoolopzieners, hoofdcommiezen Eer. van de redenen, waarom ik
(niet zulke hoge natuurlijk) zyn en allen die de titel van mr., ir. of destyds zo heb genoten van het be-
ilechts hoogedelgestreng en weer ing. voeren. Dat zyn allen weledel- faamde tv-debat tussen (toen) se-
secretaris heeft de Commissie geen Maar goed, nu die commissie dan anderen brengen het niet verder gestrenge heren: een tikje de ver- nator John Kennedy en vice-pre-
richtiynen meegegeven teneinde toch aan de slag gaat in een oever- dan weledelgestreng. Met burge- gaarbak dus. Leden van gerechts- sident Nixon was gelegen in de
haar voldoende vry spel te geven, ioos meer vol mogelijkheden, mag meesters is het een heel tere zaak. hoven en curators van universitei- eenvoud en de correcte beknopt-
Dat is toch een beetje jammer. zij ook wel eens kijken naar zaken Onze agenda rapporteert, dat de ten slaan het tot dusver toch zeker heid, waarmee de vragenstellers de
Tegen zo'n commissie met een en uitdrukkingen die hopeloos ver- eerste burger van °en grote stad de imponerende lystje met stukken, kandidaten voor Amerika's hoogste
naamlengte. dat je er een volledige ouderd zyn. Precies dus het tegen- term lT>ogedelachtbare heer in huis Voor hen is ontworpen: edelgroot- post tegemoet traden. Geen ge-ex-
inktpot aan leegschrijft, hebben deel van nieuwe, vreemde insluip- haalt. Voor die van een kleine ge- achtbare heer. cellentie of iets dergelijks, maar
wy dit bezwaar, dat zij in acht seis overblijfselen uit een peilloos meente heeft men niet meer inge- Het is allemaal zo nietszeggend, gewoon. keurig netjes, meneer
van de tien gevallen een niet te ver verleden, die in omloop zyn ge- ruimd dan een wat teleurstellend co pijnlijk gezwollen, zo totaal uit Kennedy en meneer Nixon of me-
begroten, maar altijd gioot, aantal bles-en, maar alle inhoud hebben edelachtbare heer. Maar wat is nu de tijd. Ook de personen, die dan neer de vice-president,
jaren nodig heeft om iets ter tafel verloren. Eén zo'n fossiel is de titu- klein en wat groot? Leiden bijv. is recht hebben op al die opgeblazen- J
te brengen. Die commissie, die ons latuur. Je weet wel: wat zet ik bo- groot ten opzichte van Koudekerk, heid, gaan er vaak schouderopha-
V..
Meestal zacht, altijd zuiver,
een tikje kinderlijk en een tikje
sensueel ,zo klinkt typerend voor
de smaak van de Italianen? zo
wel de stem van Ornella Vanonl
als die van Wilma Goich. Beide
zangeressen zijn te beluisteren op
een vijftal plaatjes met hoofdzake
lijk songfestivalsuccessen (San Re-
mo, Zurich, Napels, Rome en Bar
celona) van het Italiaanse merk
Ricordi, in ons land geïntrodu
ceerd door het huis Artone. Het ia
lichte muziek die op hoger niveau
staat dan wat doorgaans wordt ge
ïmporteerd. niet in de laatste plaats
door de smaakvolle begeleidingen.
Een uitschieten is het contrastrijke
„Non dirmi niente" van Ornella
Vanoni.
Hoewel we doorgaans geen
voorstander zyn van het vertalen
van chansons, zeker niet in het En
gels, geven we ons direct gewon
nen voor „Seasons in the sun" van
Rod McKuen, een plaatje dat te
lang onbesproken is gebleven.
McKuen, van wie we alleen weten
dat hy ontzettend veel pech had
bij het laatste Grand Gala du
Disque, heeft een mannelijke, iet
wat rauwe stem, die heel goed past
bij het karakter van dit Br el-chan
son. Op de keerzijde staat het aar
dige „So long stay well" (capitol).
„The Latin Album" heet de
langspeelplaat van Trinl Lopez,
waarop al zijn Zuidamerikaanse
successen van de laatste maanden
staan verenigd, waaronder „Ade-
lita", „Besame Mucho" en „Grana
da" (Reprise).
Een lekker dwaas liedje is
..Come a little bit closer", op zich
zelf el vrij bekend, maar in de
pittige vertolking van Jay and the
Americans (United Artists) waar
schijnlijk nog niet. Aanbevolen,
evenals „Greensleeves" van ZZ en
de Maskers, een van de beste gi-
taaicombo's die wij kennen, ook
als we over de grenzen kyken. Op
de keerzijde staat „North Sea Me
lody". een geraffineerd en verma
kelijk arrangement van „Ferme
jongens, stoere knapen", de tune
ran wijlen de REM (Artone).
ii
