MERKWAARDIG DUO
Listige
slagzet
beslissend
Biedsystemeii
die tijd roven
Breed centrum
Hier rust mijn geliefdeschildpad
Kom er ACHT-er
Zaterdag 15 mei 1965
Pagina 4
Wekelijks bijvoegsel Uw WerelJ
In de zevende ronde van de on
langs geëindigde wedstrijd om het
persoonlijke damkampioenschap
van Nederland 1965, besliste Wim
van der Sluis uit Amsterdam met
wit zjjn party tegen zyn jeugdige
stadgenoot Tony SUbrands, kort na
de opening met een heel listige
slagzet.
1. 32—28, 1&—21; 2. 31—26, 18—22;
3 .37—32, 11—16; 4. 41—37, 7—11; 5.
34—29, 20—24; 6. 29x20, 15x24; 7.
40—34, 1—7; 8. 37—31, 21—27; 9.
32X21, 16x27; 10. 46—41, 10—15; 11.
42—37, 11—16; 12. 48—42, 7—11; 13.
3721, 1621; een Roozenburg-
systeem dat ni
partie-Bonnord. 14. 4137, 1318
15. 45—40, 5—10; 16. 34—30, 9—13
17, 4034, 39; Zie diagram.
DAMMEN
33—28, 22X33; 31x22, 17x28; 32x5.
Rest zwart dus niet ander dan
1520 waarna hij snel verliest door
3025. Nu is 1823 verhinderd we
gens 3329 waarna wit met 3429
komt en later 2823 laat volgen.
In de vierde ronde werd Bom op
listige wijze door Van Dijk ver
schalkt.
BOM
Bridgevraag van deze week:
West gever, niemand kwets
baar, parenwedistrijd.
Zuid heeft:
4 B 10 9 5 3
-
West één schoppen noord
past oost twee harten
zuid drie ruiten west vier
harten noord vijf klave
ren oost doubleert zuid
past west vijf harten
allen passen. Waarmee moet
zuid uitkomen? Antwoord
elders op deze pagina.
BRIDGE
VAN DER SLUIS
Wit voerde nu de volgende fraaie
damcombinatie uit: 18. 2823,
18X40; 19. 33—28, 22x33; 20.
38x20, 14x34; 21. 31x22, 17x28; 22.
32x5 en zwart gaf op In plaats
van 173—9; zou 4—9 niet heb
ben geholpen omdat dan dezelfde
combinatie zou volgen. Ook 1420
is niet goed wegens: 2823, 18x40;
Hier vervolgde zwart met: 56
4944? en bood in verband met de
dreiging 18—23 zijn tegenstander
remise aan. Wit verraste hem nu
met: 57. 27—21, 26x17; 58. 33—29,
44x22; 59. 37—31 (dreigt 31—27)
22—44; 60. 32—28, 44x22; 61.31—27,
22x31; 62. 36X27, 17—22; 63. 29—23!
18X20; 64. 27x9 en zwart gaf op.
In de laatste ronde van het kort
geleden geëindigde persoonlijke
damkampioenschap van Den Haag
kwam in de partij tussen F. N. v. d.
Ende en A. J. Bom de volgende
fraaie combinatie voor:
In hevige tijdnood vervolgde
zwart hier met 302832; Wit
won nu door: 31. 27—21, 16x27; 32.
24—20, 15x24; 33. 34—39, 23x34; 34.
39x19. 13x24; 35. 33—29, 24x42; 36.
48x23, 22x33; 37. 31x2.
F. Gordyn.
Kom er ACHT-er
1. balletje meer in sok
2. hoedje vrouw
3. knoopje meer op mouw mid
delste man
4. tasje vrouw kleiner
5. vrouw heeft vinger minder
6. sokken in hand man rechts
7. omslagen van broek man in
het midden
8. das man rechts smaller.
Indien u niet zó'n goede be
kende bent in de wereld van de
topbridgers, zullen de namen
"Little Major" en Monaco" u
weinig zeggen. Ik moge deze
dan bij u introduceren als de
laatste Engelse en Franse bied-
systemen die, blijkens mijn er
varingen, hoofdzakelijk ten
doel heben een handjevol brid
gers gelukkig te maken.
De voorvechter van het Little
Major-systeem is de Engelsman
Terence Reese, terwijl in Frankrijk
dam-, schaak- en bridge-wonder
Pierre Ghestem zich op de perfec-
tionerin gvan zijn Monaco-systeem
heeft gestort.
Onlangs heeft het Franse bridge-
blad „Le Bridgeur" een uit tien
spellen bestaande biedwedstrijd uit
geschreven, die gelijktijdig in Lon
den en Parijs plaatsvond. De be
langen van de Major werden ver
dedigd door Reese-Flint en Monaco
werd gehanteerd door Ghestem-
Delmouly. Er waren 200 punten in
totaal te winnen (maximaal 20 per
spel) en de Kleine Majoor moest
met hangende schouders het strijd
perk verlaten: de Engelsen scoor
den in totaal slechts 25 punten
(12y2%!), terwijl de Fransen tot de
prachtige score van 142 kwamen
(71%!!).
De bange vraag echter, die men
zich na dergelijke gebeurtenissen
altijd stelt is „wat hebben derge-
toekomst van het bridgespel". Na-
lij ke systemen voor waarde voor de
tüürlijk is het prachtig als men
een methode gevonden heeft, waar
mee zelfs de moeilijkste en grieze
ligste kaart/verdelingen overmees
terd kunnen worden. Maar stééds
ziet men weer, dat deze methodes
voor het bridge-plezier van de ge
middelde speler volkomen onbruik
baar zijn en dat zij zóveel bedenk
tijd vragen om tot het gewenste
doel te komen, dat men er eenvou
dig niet aan denken moet wat er
gebeuren gaat als „men" er toe
zou overgaan ze in normale vier
tallen- of parenwedstrijden te ge
bruiken.
Kortom: is het In overeenstem
ming met de aard en de bedoeling
van het bridgespel, dat de proble
men ervan opgelost worden in het
tempo waarmee men byv. een
lastige kruiswoordpuzzel te ïyf
gaat?
Ziehier spel no. 2 van deze bied
wedstrijd:
West
4 8 4 3
H V 10 9 6 4 2
A85
-
Robert Pinget. Het Verhoor.
(Vertaling uit het Frans) De
Tijdstroom, Lochem.
Evert Zandstra. De Straat
der Vrouwen. Contact. Am
sterdam.
Twee uitzonderlijke verschij
ningen op de boekenmarkt zijn
inderdaad Het Verhoor" (l'In-
quisitolre) van Robert Pinget en
„De Straat der Vrouwen" van
Evert Zandstra. De schrijver
van het eerstgenoemde heeft
voor dit boek de Prix des Criti
ques ontvangen. Nu zegt dat
niet zoveel aangezien men in
Frankrijk zoveel prijzen heeft
ingesteld, dat men de indruk
krijgt dat er wel dagelijks een
bekroning aan de orde zal zijn.
Dit neemt evenwel niet weg dat
deze roman de aandacht zeer
verdient.
De schrijver heeft een uitzonder
lijk procédé toegepast, te weten een
verhoor zonder begin en eind. De
vorm van het verhoor is weliswaar
al vele malen toegepast in de let
terkunde, doch bepaald niet op
deze manier. Tot nog toe wist men
wie het verhoor afnam en waartoe
het diende en dat is hier niet het
geval. Desondanks bereikt Pinget
iets heel bijzonders. Wij moeten
aannemen dat degene die het ver
hoor afneemt, bekleed is met gezag
in de een of andere vorm, want
anders zou de ondervraagde wel
weigeren te antwoorden; iets wat
hij overigens herhaaldelijk pro
beert te doen. De ondervraagde in
kwestie is een dove huisknecht
de vragen worden hem schriftelijk
voorgelegd die indienst is of ge
weest is op een groot landhuis er
gens in de Franse provincie. Het
huis wordt bewoond door „de
heren". Blijkbaar is de secretaris
van deze heren verdwenen en mo
gelijk ik zeg mogelijk, omdat er
weinig feitelijks zeker is in dit
boek heeft deze ondervraging
met die verdwijning te maken.
Hoewel er van een intrige in de
gewone zin van het woord geen
sprake is en dus ook niet van een
verhaal, is dit boek een in hoge
mate fascinerend werk om te lezen.
Tijdens het intense spel van vraag
en antwoord raakt men hoe langer
hoe meer betrokken bij de vele
personen, bij de gebeurtenissen, bij
de omgeving en vooral bij de ver
schuivingen in de beelden die op
den duur ontstaan. De vragen wor
den met ijzeren consequentie ge
steld en de antwoordgever wordt
hoe langer hoe meer losgewikkeld
uit zijn oorspronkelijke, zonden veel
nadenken gegeven antwoorden.
n wonderlijke
leven terecht,
an tijd tot tijd
hemels -
echter met
Men komt in e
maalstroom van
waarbij men zich ve
afvraagt waar men
naam mee bezig is i
volle belangstelling uit te 2
het antwoord op de volgende vraag.
De situatie wordt steeds uitgebrei
der en helderder, hoewel het beeld
niets statisch heeft, integendeel,
met elk antwoord verandert er iets
Boeken mackt
Zo wordt er steeds dieper gegra
ven naar een waarheid die in we
zen de authenticiteit van het men
selijk leven moet zijn. Dit boek is
inderdaad een stuk leven van een
groep mensen waarvan ons op een
gegeven ogenblik de draden in
handen gegeven worden die we bij
het eind ook weer los moeten la
ten gewoon omdat het niet verder
gaat. Het is alsof men een tijdlang
in een huis vol mensen gewoond
heeft en op een moment voorgoed
de deur achter zich dichttrekt. Al
die levens gaan door; we zijn er
alleen maar niet meer bij om ver
der te luisteren. „Het Verhoor"
heeft zoiets fascinerends en mee
slepends, dat ik op het ogenblik het
gevoel heb dat ik alle „normale"
romans in het vervolg vervelend
zal vinden. Maar dat zal wel weer
meevallen, denk ik.
Zoals ik al zei, is ook ,J)e
Straat der Vrouwen" een merk
waardigheid en wel om zijn in
houd. Evert Zandstra, bekend
om zijn reisboeken, heeft een
roman geschreven over de hu
nebedbouwers, het volk van de
trechterbeker cultuur. Dit klinkt
heel geleerd, maar ik moet eer
lijk bekennen dat ik, voor dat ik
dit woord hier aantrof, nog
nooit van een trechterbeker cul
tuur gehoord had. Circa vier
duizend jaar geleden schijnen
de voortbrengers van deze cul
tuur zich opgehouden hebben in
wat wij thans Drenthe noemen
bij de rivier de Hunze, in dit
verhaal de Oena.
Het is duidelijk, dat Evert
Zandstra zich uitvoerig op de hoog
te heeft gesteld van datgene wat er
over dit oervolk te weten valt. Via
opgravingen en het moderne
onderzoek is het mogelijk zich een
beeld te vormen van zulk een pri
mitieve gemeenschap, waar het be
treft hun huizen, hun voedsel, hun
godsdient, hun ambachtelijk
heid. Om echter een beeld op te
roepen van levende primitieven,
moet men zijn fantasie duchtig
aan het werk zetten, want men
kan hoogstens te rade gaan bij be
schrijvingen van andere, thans nog
levende primitieven. Nog moeilijker
wordt het als men zijn primitieve
volk een zekere psychologie mee
wil geven. Wanneer men hun ge
dachten, hun gevoelens, kortom
hun geestelijke bezigheden moet
beschrijven. Want gegevens daar
over zijn vierduizend jaar geleden
vervlogen met de rook van hun
etensvuren. Hierbij moet men dus
totaal op het eigen voorstellings
vermogen bouwen. Dit heeft Zand
stra dan ook uit en ter na gedaan,
zozeer zelfs dat hij simpele liede
ren, van eigen vinding naar ik
aanneem, heeft 'ingevoegd. Voor de
volledigheid van een dergelijk werk
kan men dus niet anders dan be
wondering hebben.
Persoonlijk moet ik echter be
kennen dat ik enigszins versteld heb
gestaan te ontdekken dat dit volk
uit het neolithische tijdperk be
staan heeft uit een soort voorlo
pers van degenen die aan het be
gin van deze eeuw de kolonie Wal
den beroemd en berucht hebben
gemaakt. Natuurlijk zijn er im
mense verschillen op te merken
tussen dit volk van Zandstra en
dat van Frederik van Eden. Al wa
ren het alleen maar de hoogst
eigenaardige seksuele gewoonten
die die primitieve vrouwspersonen
er op na schenen te houden; zowel
om gewenste contacten tot stand
te brengen als om zich te bescher
men tegen ongewenste. Ik vrees
ook dat er wel meer in deze ro
man voorkomt dat, hoe ernstig ook
bedoeld, humoristisch aandoet.
CLARA EGGINK
Viea- harten
Vijf klaveren
Pas
Vier SA
Zes harten
Einde
Kunt U de acht afwijkingen in de beide bovenstaande tekeningen
vinden? De juiste oplossing vindt U elders in dit Bijvoegsel.
Oost
4 H V B 5
V A 5
O H V 7
4 9 8 5 4
West gever, allen kwetsbaar. De
te winnen „premies" waren: zes
harten 20 punten, vier of vijf
harten =10 punten.
De Engelsen kwamen niet verder
dan vijf harten: west één klaveren
oost één schoppen west twee
harten oost drie ruiten west
vier ruiten oost vier harten
west vijf klaveren oost vijf har
ten einde. Als men weet, dat de
klaverenopening een hartenkleur
aangeeft, zal het biedverloop mis
schien iets van zijn mysteries ver
liezen, maar tooh
En nu de bridge-puzzelaars uit
Frankrijk. Het commentaar op hun
bieden zal ik u besparen, maar het
is zeker aardig van het gecompli
ceerde gezwoeg kennis te nemen:
West Oost
Eén harten Eén schoppen
Eén SA Twee klaveren
Twee harten Twee schoppen
Dr. Em. Lasker (18681941), we
reldkampioen van mei 1894 tot mei
1921), heeft eens een aantal vrij po
sitieve openingsregels gegeven, die,
in hun algemeenheid, ook nu nog
gelden. Eén ervan luidt: „Speel in
de opening steeds één pion in het
centrum, nooit meer dan twee". Een
klein centrum is gemakkeiyker te
vormen en te handhaven dan een
brede pionnenmassa, waartegen de
tegenstander zyn aanvallen kan
richten. Niet de grootte van het
centrum is belangryk, maar diens
stoot- en verdedigingskracht.
Hoe een te breed centrum tot een
snelle nederlaag kan leiden, demon-
i volgende partij
Wosinza; Zwart: Stein
(Oekraine 1959). 1. d2—d4, Pg8—f6;
2. c2c4, g7g6; 3. Pb 1—c3, Lf8—
g7; 4. e2e4 (dat ls dus, volgené
Lasker, reeds één te veel) 4
00; 5. e4e5? (En dit gaat in te
gen Philidor's (17261795) regels
de centrumpionnen hebben hun
grootste kracht, indien zij op de
vierde rij staan! (5Pf6e8;
6. f2f4 (nog breder wordt het
centrum) d7d6 (het begin van de
oprollingsactie)7. Pglf3, Pb8
d7; 8. Lfle2, c7c5! (de tweede
aanval op 't witte centrum), 9. e5x
streert zwart in
Wit:
SCHAKEN
d6 (met de bedoeling het centru
wat vastere vorm te geven, ma
dit zal niet gelukken) Pe8xd6;
d4d5, Pd7b6 (En wit zit al dan
in de verdediging), 11. Ddl—1
e7—e6 (de derde en laatste mai
tevens beslissende aanval op 't i
versplinterde centrum), 12. Lel—
e6xd5; 13. Le3xcö, Tf8—e8;
zijn pogingen het te stoutmoe
opgespeelde centrum te handhavi
heeft wit geen tijd gekregen
rochade en nu komt de konli
lelijk op de tocht te staan.)
Lc5xb6, a7xb6; 15. Pc3xd5, 1
b5! 16. c4xb5, Dd8a5t; 17. Kei
fl, Lc8—e6; 18. Pf3—gö, Le6—d
19. A2a4, Da5d2 (de zet 18.
die weliswaar Le6 terug droi
maakte dit indringen van de zwb
te dame mogelijk), 20. Le2—
Lg7d4 (de merkwaardige figurt
stand op de d-lijn is een diagn
waard)
Het merkwaardigste van deze
biedserie was nog wel, dat onmid
dellijk toen deze was geëindigd en
voor hij de kaarten van zijn part
ner kende, Ghestem (oost) aan
kondigde: „Mijn partner heeft
zeven hartens van heer vrouw, drie
kleine schoppens en ruitenaas
derde!"
Prachtig, prachtig! Bedenktijd?
Vermoedelijk zo'n kwartier k twin
tig minutenalléén voor het
bieden! Stel je zulke lieden voor op
uw clubavondelke keer 's ochtends
om drie uur thuis!
H. W. FILARSKI.
Antwoord op bridgevraag t
Een eenvoudige opgave
zuid moet met ruiten uitko
men, omdat hij verwachten
mag daar éérder slagen in te
zullen maken dan in klave
ren. West liep uit het doublet
weg, zodat bij hem tenihoog-
ste één, misschien zelfs geen
klaveren verwacht kunnen
worden. Bij ruitenuitkomst
winnen OW het contract
precies bij klaverenuit
komst maken OW twee
overslagen! Het spel kwam
voor in de meesterklasse
competitie NBB. Eén OW
paar bood zelfs zes harten,
waarna zuid de verleiding
niet kon weerstaan om te
doubleren enmet klave
ren uit te komen. Zeven ge
maakt.
LADDERWEDSTRIJD
Een van de bekendste begrafenis
ondernemers in Londen begraaft
uitsluitend huisdieren en met ver
bazing merkt hij op „De rouw-
dragenden komen geregeld naar
het kerkhof om de graven te be
zoeken. Men kan altyd vaststel
len, dat de graven op het dieren-
kerkhof beter worden onderhou
den dan die op de meeste be
graafplaatsen V'
De Engelsen spotten altijd met de
ingewikkelde begrafenisgebruiken
in Amerika, zoals die zijn beschre
ven in „the loved one" van Eve
lyn Waugh en „The American
way of death" van Jessica Mit-
ford. Thans worden zij gecon
fronteerd met een aantal eigen
buitensporigheden zoals het be
graven van vogeltjes en zelfs
schildpadden in een „tuin der
rust".
Frank Petit, districtsinspecteur van
de Vereniging tot bescherming
van honden, is bijna een jaar ge
leden met tegenzin in het begra-
niswezen gegaan, toen een bejaar
de weduwe maar bleef soebatten
om een begrafenis van haar ge
liefde schildpad, Jimmy.
„Eerst vond ik 't een beetje vreemd
en probeerde ik haar kwijt
te raken", zegt Petit, „maar ten
slotte stemde ik toe. Ik wist niet,
waar ik aan begon. Ik dacht,
dat we misschien één begrafenis
per maand zouden krijgen, maar
nu zijn er reeds 250 graven op
ons kerkhof en we hebben meer
dan tien begrafenissen per week.
De eigenaars van tweehonderd
nog levende dieren hebben reeds
bij voorbaat een graf voor hun
huisdieren gekocht. Het zijn
hoofdzakelijk honden en katten,
maar ook veel vogels en twee
apen die op onze begraafplaats
ter aarde zijn besteld. De laatste,
die op onze wachtlijst is inge
schreven, in een paard. Dat zal
een heel karwei zyn, maar we
zullen het wel klaarspelen".
De onderneming is zo groot gewor
den, dat de Vereniging voor de
bescherming van honden van
plan is om binnenkort een nieuwe
begraafplaats met zevenduizend
graven te openen. Annex een ei
gen crematorium en een „tuin
der rust" onder tuinachitectuur
en omzoomd met rozenstruiken.
Een Londense steenhouwer, die
grafstenen maakt, profiteert ook
van deze hoogconjunctuur. Hij
heeft een brochure laten drukken
met afbeeldingen van mooie graf
stenen voor dieren.
Het enige dat de vereniging niet
levert, is een rouwdienst. „Er is
naar gevraagd, maar we wimpe
len die verzoeken af," zegt Pe
tit.
huisdier werkelijk een lid van het
gezin is geworden en die niet wil
len, dat hun geliefde dieren als
ze dood zijn met het huisvuil
in de ovens van de gemeente te
rechtkomen".
De kosten van een gewone begra
fenis bedragen ongeveer dertig
gulden. Zij dekken het stukje
grond voor het graf, de graf-
delving, de begrafenis en het on
derhoud ,maar dat is voor bijna
de helft van de begrafenissen
slechts een begin. Er zijn op
drachtgevers die wel 1500 gulden
uitgeven.
„Wij hebben in onze toonzaal dood
kisten, waarvoor de mensen drie
honderd gulden betalep en graf
stenen, die zeshonderd gulden
kosten" vertelt Petit. „Bovendien
nemen sommige dierenvrienden
bij bloemisten abonnementen
voor geregelde leveringen."
Bij de meeste begrafenissen wordt
veel gehuild. „De meeste mensen
willen er graag bij zijn. Als de
kist wordt gesloten willen ze al
lemaal zelf de eerste schep aarde
op de kist werpen. Het is nooit
erg opwekkend. Vaak moet ik
wegleiden" aldus Petit.
Wit speelt, en wint.
N.B. In opgave 189 is Lc8 vanzd
sprekend een zwarte loper.
