LEIDSCH DAGBLAD MAANDAG 5 APRIL 1965
DAGELIJKS VERVOLGVERHAAL
|||Ri»""-aa|||
<2>e tweecle oorbel
Oorspronkelijk verhaal door Hans Martineit
blllWMMllllI
„Ach, mijnheer Van Akkeren, wat
(jt me dat nou. Ik heb u de thee
ét gebracht en daardoor heeft u al
tijd op een droogje gezeten. Die
mis van u zal ook wel hebben
lacht: wat een kale boel. Maar
dacht, dat u wel zou bellen, wan-
sr u voor twee thee wou hebben,
e, hoor, er kwam geen seintje van
Zeker iets zakelijks, zei ik bij
self. Heb ik gelijk?"
Ja, nee," zei hij gemelijk. Om
ïaf te zijn, vroeg hl) onnaden-
nd: „En hoe gaat het met uw
osje? Komt hij al gauw thuis?r'
ja, gelukkig, het gaat goed. Ik ben
toch zo blij m. Eventjes moet ik
ie snoezige tekeningetjes laten zien
de engel ln zijn bedje voor me
ft gemaakt.
vanmiddag uit het zie
ihuis meegebracht. Het lijken wel
te schilderstukjes. Waar halen ze
vandaan, waag je Je af".
tegenzin liet hij zich meetro-
Het was op zijn minst onver-
haar nu teleur te stellen,
benauwdheid had Je hospita's
hard nodig. En dan kon je niet
poeslief worden. Allee dus,
Met geveinsde belangstelling
hl) zich over de kleurige krab-
Zo dadelijk zou ze op haar
rèlingsthema komen: kinderen van
{enwoordig: kinderen in haar tijd.
i dan moest hij maar zien hoe hl)
»t fatsoen wegkwam.
.Alleraardigst zijn ze. En zo'n peu-
}nog"!
?an Akkeren overhandigde haar
vellen. Daarbij viel zijn blik op
essers Napoleon, dat tussen haar
aiwerk op tafel lag. Ietwat ver-
it keek hij van het boek naar
ar en van haar naar het boek.
Jljn verwonderde blik legde ze ver-
ird uit.
sjGunst mijnheer Van Akkeren, u
ft ook wel denken. Neem me asje-
niet kwalijk. Het is me totaal
or het hoofd gegaan. Mijnheer
fman heeft het al een poosje ge
en teruggebracht. Ik had het er-
jgis weggeborgen en u weet hoe dat
at, dan ben je het kwijt. Zo even
S ik het weer tegengekomen en
fa had ik het klaargelegd om het
H de thee naar u toe te brengen.
lar door die vreemde meneer
;0, het hindert helemaal niet", on-
brak hij haar woordenstroom.
m hij met zijn boek onder de
-'•i de kamer wilde verlaten, raakte
■pas recht op dreef met haar ge
renteer.
po iets gebeurt me nou toch
Ét niet waar? Maar er was aan-
!ing toe. Zal ik u nou eens precies
tellen hoe het gegaan is? Het was
die vreselijke zaterdagmiddag,
q Koosje hals over kop naar het
tenhuis moest. Mijn hoofd liep
dat begrijpt u. En laat me daar
i net ook nog meneer Lom an ko-
q aanzetten. Later dacht ik nog
sen alle opwindingen door, dat hij
boek best zelf op uw kamer had
men leggen, vooral, omdat hij bo-
i een heel poosje bij u binnen was.
k, waaraan een mens in zo'n si-
,tie niet allemaal denkt, hè?"
kdrie van Akkeren knikte haar af-
sig toe, mompelde nog eens, dat
niet erg was en verliet peinzend
kamer.
Vanneer mevrouw Moorman niet
.it die vreselijke zaterdag had ge-
and, was bij Van Akkeren beslist
ts ongewoons opgekomen. Het was
Vies dezelfde zaterdag die hem la-
in zulk een onaangename relatie
t inspecteur Beels had gebracht,
n zijn kamer, die hem vandaag
[onder triest voorkwam, Ijsbeerde
/zenuwachtig op en neer. Als een
p schoot hem door het hoofd: de
Bf, die ellendige brief die hij om
loorgrondelijke redenen nog altijd
t had vernietigd. Daar konden de
Kitste ongelukken van komen.
)p die bewuste zaterdagochtend
had hij Nels brief ontvangen. En
precies die middag was Dick Lom an
in zijn kamer geweest. Door de on
nozele opmerking van zijn hospita
had hij dit nu pas vernomen. Als
Dick die brief eens zou hebben ge
vonden? Uitgesloten. Ik draaf door,
overwoog hij. Zou hij dan tegen
over hem hebben kunnen zwijgen,
hij, Dick Loman, die indertijd het
grootste aandeel in deze tragedie te
verwerken had gehad? Kom, laat ik
nou niet dramatisch worden, ver
maande hij zichzelf. Liever met een
koel hoofd alle nieuwe mogelijkheden
die zich voordoen, onder de loep ne
men. Om te beginnen, eerst even
rustig naar de brief te zoeken.
Van Akkeren woelde tussen de pa
perassen op zijn schrijftafel en wierp
een blik in de laden. Geen brief. Hij
herinnerde zich opeens, dat hij hem
hier onder geen beding zou hebben
gelaten. Hij bladerde het boek op
zijn nachttafeltje door, merkte dat
hij er pas aan was begonnen en
meteen schoot hem te binnen, dathfj
de fatale brief zeker in het vorige
boek had laten liggen. 'Hij greep
naar de Faulkner op de boeken
plank en, daar lag hij tussen de
bladzijden van „Intruder in the
Dusk."
Er viel een pak van zijn hart. Ner
veus streek hij over zijn donkerbruin
haar, vouwde het velletje open en
ging in een gemakkelijke stoel zit
ten. Nee, de inhoud was allerminst
geschikt om zijn positie plezieriger
te maken. Vooral na het onderhoud
van vandaag zou inspecteur Beels
zich in zijn vermoedens nog meer
gesterkt voelen.
Opnieuw gingen zijn gedachten
naar Dick Loman terug. Dat hij al
leen in zijn kamer was geweest,
kwam wel meer voor. Dat was op
zichzelf niets bijzonders. Gesteld nu,
dat Dick die brief had gevonden,
wat zou bij hem dan de overhand
hebben.
Adriaan van Akkeren vond, dat er
van alles in stak. Misschien was de-
nieuwste verwikkeling voor hem
nog wel een meevaller. Een duivelse
gedachte boorde zich vast in zijn
brein. Wanneer hij deze brief eens
Beels in handen speelde met de op
merking, dat Dick Loman op de za
terdagmiddag, voorafgaande aan de
avond van het misdrijf, alleen in
zijn kamer was geweest? Mogelijk,
dat de inspecteur hem dan liet schie
ten en met Ijver het nieuwe spoor
begon te volgen? Hoe zou dat zijn?
Plotseling sloeg hij zichzelf voor het
hoofd. Wat een imbiciel was hij toch.
Had hij niet zelf Dick Loman het
mooiste alibi aan de hand gedaan?
Dat kon hij achteraf bezwaarlijk te
niet doen. Of wacht, daar zat mis
schien juist nog meer in. Natuurlijk
mocht hij geen nieuwe stommitei
ten begaan. Geduld, hij moest dit
plan eerst beter uitwerken. Waar
zou Loman die avond werkelijk zijn
geweest? Hij had hem er niet naar
gevraagd. Om te beginnen moest hij
dit zien te achterhalen. En dat kon
hfj nergens beter doen dan bij Dick
zelf.
Langzaam stond Van Akkeren op,
borg de brief als een kleinood in
zijn portefeuille. Misschien is de idee
dat ik hem nog eens zou kunnen ge
bruiken, al had ik er tot zo even nog
geen voorstelling van, wel de onbe
wuste reden waarom ik hem niet heb
verbrand. Op zijn gezicht verscheen
een geniepig lachje. Hij pakte hoed
en jas en verliet de kamer. Ergens
zou hij Dick Loman wel opduikelen.
Adrie van Akkeren trof het. Hfj
vond Dick Loman in zijn kamer,
druk bezig met het ontwerpen van
een affiche. Rondom lagen bonte vel
len te drogen en de hele werktafel
maakte een fleurige indruk. Hij keek
op, toen Van Akkeren binnentrad en
wuifde hem naderbij, terwijl hij een
stoel voor hem leegmaakte.
(Wordt vervolgd)
Man neergestoken
bij vechtpartij
In de Poelestraat in Groningen is
zaterdagnacht een man neergestoken
tijdens een vechtpartij tussen een
groepje van vijf inwoners van Veen
dam, dat in Groningen uit was ge
weest en twee echtparen uit Gronin
gen.
Er was ruzie ontstaan, nadat één
van de V eendammers een niet al te
fraaie opmerking had gemaakt over
één van de vrouwen van het andere
groepje. De ruzie liep uit op een al
gemene vechtpartij. Op een gegeven
moment trok een 35-jarige dakbedek-
ker uit Groningen een scherp voor
werp uit zijn zak, waarschijnlijk een
briefopener die overigens tot dus
ver nog niet is teruggevonden en
stak een 23-jarige plaatwerker uit
Veendam ermee in de rug. Het slacht,
offer werd ernstig gewond onder ln
de rug ter hoogte van de nieren. De
man verloor veel bloed, maar wist
nog op eigen gelegenheid naar het
politiebureau te gaan. Daarz akte hij
in elkaar. Onmiddellijk werd hij over
gebracht naar het Academisch Zie
kenhuis. Zijn toestand was gisteren
kritiek. De dader kon drie kwartier
later in zijn woning in de buurt van
de Poelestraat worden gearresteerd.
Hij heeft bekend gestoken te hebben
en is ingesloten, verdacht van het
toebrengen van zwaar lichamelijk
letsel. De man zal aan de officier van
Justitie worden voorgeleid.
BANKBILJETTEN
TUSSEN OUD PAPIER
By de strokartonfabriek Free ei
in Oude Pekela heeft eed arbeider
tussen balen oud papier zestien bank
biljetten gevonden van f 100,— en
twee van f 25,—. Het geld is- in de
kluis van de fabriek opgeborgen. De
verliezer heeft zich nog niet gemeld.
Nieuwe regeling
voor studenten
in Spanje
Het kabinet in Madrid heeft een
nieuwe regeling voor de Spaanse stu
dentenvereniging goedgekeurd welke
ln het volgende academische jaar,
dat in oktober begint, van kracht
wordt. Bijzonderheden werden niet
bekendgemaakt.
In welingelichte kringen verklaar
de men, dat de regeling rekening
houdt met de eisen der studenten
die een democratische verkiezing van
alle verenigingsbestuurders wensen.
Op het ogenblik worden alleen de
lagere bestuurders van de (door de
regenng gesteunde) studentenvereni
ging gekozen. De hogere woorden
door de regering benoemd.
Volgens genoemde kringen zullen
alle bestuurders in het vervolg wor
den gekozen maar er zal bovendien
door de staat een commissaris, waar
schijnlijk een hoogleraar, worden
benoemd die alle administratieve pro
blemen zal behandelen. De Studen
ten zullen zich met academische
kwesties bezighouden.
De politie in Lissabon heeft de
ongeveer zestig studenten, vrijgelaten
die donderdag waren gearresteerd bij
een razzia in de universiteitsgebou
wen. Van alle gearresteerden werd
echter het hoofdhaar afgeschoren.
Medestudenten hebben verklaard dat
de kaalgeschoren studenten de colle
ges weer hebben bijgewoond.
Inmiddels hebben zestig studen
tenleiders die eerder dit jaar werden
gearresteerd en nog worden vastge
houden, een clandestien commu-
niaué uitgegeven, waarin de regering
wordt beschuldigd van „fascistische
onderdrukking en onmenselijke mar
telingen".
Arti-medaille 1965
voor A. P. van Mever
Zaterdagmiddag is ter gelegenheid
van de opening van de voorjaars
salon van de Maatschappij „Arti et
Amicitiae" in Amsterdam in het ge
bouw van de Maatschappij de Arti-
medaille 1965 uitgereikt aan de 65-
Jarlge kunstschilder A. P. van Mever
uit Heiloo.
PANDA EN DE DRUMDRUMS
25—53. Meneer Edelstein was helemaal niet blijdat Pat en
Panda de drumdrums hadden meegebracht.
„Sufferds!" riep hij. Jullie verknoeien ook alles! Die ontvoe
ring was juist zo'n mooie reclame voor de drumdrums; de kranten
staan er vol van! Straks komen persfotografen om vast te leggen,
hoe wanhopig ik ben!"
„Maar u hoeft toch niet meer wanhopig te zijn?" zei Panda.
„Ze zijn terecht!"
De manager haalde even diep adem.
„Luister", zei hij met gedwongen kalmte. Als de persmensen
de drumdrums hier aantreffen, zullen ze denken dat de hele ont
voering een reclamestunt was. En als de fans horen, dat ze zich
voor niets ongerust hebben gemaakt, zullen ze razend zijn".
,JDaar komen de fotografen al", zei Joris, die bij het raam
stond. „Ik zou de knapen maar gauw verbergen, als ik u was!"
„Jaja! Verbergen!" riep de manager, zenuwachtig rondkijkend,
„Maar waar? In de kast maar vlug!"
Hij greep de oververmoeide drumdrums, die op de grond ln
slaap waren gesukkeld, en sloot ze op in het meubel. Dat was
maar net op tijd, want het volgende ogenblik kwamen de pers
fotografen binnen.
„Zeker nog niets van de drumdrums gehoord, hè?" riepen zij.
„Dat is u wel aan te zien, meneer Edelstein. Tjonge jongewat
ziet u er ontredderd uit. Dat zal een mooi gevoelig plaatje wor
den: de ongeruste manager vraagt zich af. waar de drumdrums
zijn!"
En gretig fotografeerden zij hem, terwijl hij trillend tegen de
kastdeur leunde
RECHTER TIE EN „DE DODE BRUID"
door Robert van Gulïlc
r OM U UIT Tc
NODIGEN IN DE HAL EEN N
HEILDRONK OP HET JONGE
V PAAR TE DRINKEN... J
DE WONDERLIJKE AVONTUREN VAN KRAMMETJE FOK
182. Opgenomen door de grote hoorn van de enorme gram
mofoon dook Brammet je Fok een duizelingwekkende diepte in.
Hij draaide honderden malen rond, wist niet meer van tijd of
uur. Slechts één ding kon hij in gedachten nog vasthouden:
Arme Karo. Arme Tutu. Hoe zou het nou met ze zijn? Zal ik
ze ooit nog terugzien?"
De scheepskat en de papegaai waren op dezelfde manier in de
diepte geduikeld, nadat ze door de wonderlijke muziek in de
hoorn waren gelokt.
Tutu was erheen gevlogen, en dus ook als eerste naar binnen
gegaan. Nu bereikte hij als eerste weer vaste bodem met
een smak, die hem even deed suizebollen. Lang duurde het niet
of door een opening in een witte muur kwam Karo de Kat te
voorschijn en ook hij had even tijd nodig om van de emoties
te bekomen.
Daardoor zagen ze geen van beiden, dat het wel een heel
eigenaardige muur was. waardoor ze naar buiten waren gekomen
