EDERLANDSE MEISJES OP
AMERIKAANSE VLEUGELS
het voor het zeggen had
„ZE SLINGEREN
JE ZO OP EEN
WEEGSCHAAL
„ROOK JE MEE,
JA OF
Leids Jeugdkamerorkest gaat jubileren
'A
Zestien Nederlandse meisjes
JE] ijn door de Pan American
iirways uitgekozen voor de
stewardessenopleiding van
eze Amerikaanse, luchtvaart-
iaatschappij. Zestien van de
PI jim driehonderd die hadden
n 01 esolliciteerd.
Ai) Eens temeer is gebleken, dat dit
1 "fuchtige" beroep op vele meisjes
magische aantrekkingskracht
toefent, hoewel de eisen niet ge-
a ng zijn. De gegadigden moesten 21
27 jaar, ongehuwd en 1.61 tot
■iï3 meter lang zijn, 50 tot 63 kg
>n, middelbaar onderwijs geno-
n hebben en vloeiend Engels en
ut derlands kunnen spreken, terwijl
'™t nnis van andere talen tot
reling strekte. Een paar weken
Itleden kwam een speciaal team
'kn de personeelsafdeling van de
uit New York over om de
ijes te testen. In een opmerke-
tempo werd de reeks sollicitan-
gedecimeerd tot een groepje
zestien, dat binnenkort naar
r een trainings
jaar.
(Volgens Norma Boogaard (byna
uit Urecht was de selectie snel
waarby de jarenlange
an het Amerikaanse per-
jieelsteam wel een rol zal hebben
eld. „Je werd meteen op een
ichaal geslingerd en ze pakten
1 centimeter 'om je maten
len. Typisch Amerikaans,
j KLM is in dat soort zaken ge-
elijker en dat vind ik gezon-
Het wordt op besliste toon
„Charme is iets betrekke-
Het uiteriyk is niet zo be-
padat zij iin 1963 eindexamen
had gedaan, heeft Norma
1 maanden op een advocaten-
in Parijs gewerkt („daar
ik vloeiend Frans leren spre-
Jl") Daarna volgde zij aan het
jtituut voor Volksgezondheid
Bilt een cursus voor medisch
Op het ogenblik werkt
:en advocatenkantoor in
Panam-directeur te krijgen en nog
geen week later kreeg ik bericht
dat ik was aangenomen."
Willy heeft zich na het doorlopen
van de HBS laten inschrijven als
studente in de tandheelkunde.
Maar daar ziet ze niet veel meer
in. „Het is eigenlijk te zwaar hoor,
voor een meisje." Vorig jaar is zij
In Zwitserland geweest, waar zij
om haar Frans te perfectioneren
geruime tijd in de huishouding
heeft gewerkt.
Ja, zy weet dat het beroep van
stewardess hard werken betekent.
„Op de transatlantische vluchten
ben je acht uur aan één stuk
haastig bezig. Wat mij precies in
dat beroep aantrekt, is moeiiyk te
zeggen. Waarom wilde u tandarts
worden, waarom wilt u stewardess
worden? Dat vroegen ze in Am
sterdam ook by de Panam. Ik kan
dat eigeniyk niet onder woorden
brengen." Ze kijkt ons vragend aan,
alsof ze van ons het antwoord ver
wacht.
Willy Hoekstra houdt van con
tact met vele en verschillende
mensen. Dat heeft ze vanaf haar
Jeugd al gehad. Zij werd geboren
op de Antillen, waar zij de eerste
vijftien jaar van haar leven heeft
gewoond. Met de vakanties werd er
veel gereisd, ook naar de Verenig
de Staten. Misschien dat het reizen
haar ook aantrekt in haar aan
staande functie.
Bang voor Duits
'59
WILLY HOEKSTRA
goed. Met Frans, denkt ze, zal ze
het ook wel redden, maar voor het
Duits is ze wel bang. „Daar heb ik
zo'n moeite mee en dat vragen ze
tegenwoordig toch op de grote
lijnen."
„Ik heb kennissen die zeggen:
Dat je nou zoiets wilt, dat gesjouw
en gedraaf." En zij kijkt weer alsof
zy van ons een opinie verwacht.
Ook dit jaar richt dr. Meinsma's
actie tegen het roken zich in het
bijzonder tot de jeugd, vooral tot
de leerlingen van de lagere scho
len, waarbij opnieuw het onder
wijspersoneel en de ouders wor
den opgewekt hun onmisbare en
ook onschatbare steun te verlenen.
Het belangrykste hulpmiddel bü de
benadering van de jongeren in
de leeftyden waarop als regel met
roken wordt begonnen is een
film „Rook je mee, ja of nee".
Deze film is op instigatie van
dr. L. Meinsma, hoofd van het bu
reau kankerregistratie en voorlich
ting en leider van de anti-roken
acties, gemaakt door de Stich
ting Nederlandse Onderwijs Film
«NOF>. Het scenario van de film
is van Nico Graraa. het draaiboek
en de regie zijn van Ad Krechting.
De scholen kunnen de film aan
vragen bij de genoemde stichting.
Belangstellende organisaties, dis
cussiegroepen enz, kunnen een
aanvraag richten tot het bureau
van dr. Meinsma (De Lairesse-
straat 33 in Amsterdam).
Overigens worden de lagere scho
len meer hulpmiddelen ter beschik
king gesteld als een filmstrip, les-
folders. affiches. Deze affiches wor
den voorts zo ruim mogelijk ver
spreid.
NORMA BOOGAARD
Taalgevoel
-kefrat ze graag doet is omgaan met
nea lensen en ze ontvangen. Van-
'-30^ftar dat ze ook een half Jaar in
receptie van een Amsterdams
bel heeft gewerkt. „Tk heb."
rt ze, „een goed taalgevoel. Als
één keer een woord in een
r£e]| teemde taal heb gehoord en het
eschreven heb gezien, vergeet ik
nooit meer." Haar hobby voor
bracht haar er ook toe
Spaans t
Hoewel zy natuuriyk blij is met
haar nieuwe baan, blijft Norma de
zaken nuchter bekijken. „Wat het
salaris betreft, die 300 dollar in de
maand (ruim f 1000), ïyken wel erg
veel, maar Je moet eerst eens zien
wat Je daarvan in Amerika kunt
doen. Dat heb ik ook tegen de
meisjes gezegd die een gat in de
lucht sprongen.
„Je moet ook nog afwachten hoe
het werk is," meent zij. „Ze spie
gelen het natuuriyk allemaal heel
mooi voor. Tax-free perfume, ciga
rettes, liquor. Maar over het werk
praten ze niet. Dat zal wel poot-
aan spelen zyn." Maar hard werken
vindt Norma niet erg. „Zo lang je
het maar met plezier doet. Het
werk maakt zo'n groot deel van je
leven uit."
De 270ste
Een van de andere uitverkorenen
is Willy Hoekstra (21) uit De Büt.
Een vriend maakte haar attent op
de advertentie van de Panam.
„Toen ik opbelde, zeiden ze: „U
hebt geen kans meer. juffrouw, u
bent al de 270ste." Maar ik wist
toch nog een gesprek met de
Het Leidse Jeugdkamerorkest gaat
op 20 maart het eerste lustrum vie
ren. Het orkest doet dit met een
lustrumconcert in de Zuiderkerk.
Het orkest bestaat nog niet zo lang,
maar heeft toch al een ryke ge
schiedenis. Het plan, om een jeugd
kamerorkest te gaan beginnen, ont
stond in oktober 1959. Jeugdige rei
zigers hadden een bezoek gebracht
aan Zwitserland, waar zy de gas
ten waren geweest van de leden
van het Jugendorchester Zürich.
Tijdens de terugreis per bus werd
besloten, het voorbeeld van de
Zwitsers na te volgen. Henk Briër
werd bereid gevonden de muzikale
leiding op zich te nemen, er werd
een bestuur gevormd, meer leden
meldden zich aan en op 15 april
1961 werd in de aula van het Ste-
delyk Gymnasium het eerste con
cert gegeven. Daarna volgden al
spoedig concerten in Zwitserland,
Krefeld, Leiden, Katwyk en Den
Haag. Op het ogenblik wordt druk
gerepeteerd voor het lustrumcon
cert, want dat moet alle andere
overtreffen.
Het orkest heeft nog wel wensen.
Eén daarvan is, de beschikking te
krygen over een eigen contrabas.
Er is nu een comité gevormd, dat
wil trachten geld byeen te krygen
om deze wens tydens de viering
van het eerste jubileum in vervul
ling te doen gaan. In het comité
hebben zitting genomen: Theo Olof
W. J. La-man, A. J. van der Pompe,
Rien de Reede, G. Steinbach, C.
Zandbergen en mej. A. van Bok
horst als secretaresse. Een bas kost
ongeveer 1250 gulden. Wordt dit
bedrag overschreden, dan zal de
rest worden gebruikt voor een te
stichten instrumentenfonds, zy,
die het orkest een warm hart toe
dragen, kunnen hun bijdrage stor
ten op de rekening J. K. L. Lus-
trum-Instrumentenfonds bij de Al
gemene Bank Nederland N.V., kan
toor Leiden, giro van deze bank no.
9013.
Meer dan vorig jaar worden dit
maal de leerlingen van scholen voor
voortgezet onderwüs, kweekscholen
e.d. in de aceie betrokken. Voor
hen is een Engelse film (..Smoking
and you") met in net Nederlands
gesproken tekst beschikbaar en zal
een aparte brochure worden sa
mengesteld. Hun en ook de leer
krachten van deze onderwysin-
richtingen zal documentatie
materiaal worden uitgereikt „opdat
zü zich voldoende kunnen prepa-
ieren op hun toekomstige houding
t.a.v het roken als onderwyzer en
als opvoeder". Voor adolescenten in
het algemeen is een documentaire
film in voorbereiding.
Australische
onderscheidii tg
Cl
voor Truusje
De 20-jarige Geertruida (Truus
je) van Drempt, wonende te Mur-
willembah, New South Wales, Aus
tralië, is gekozen als de winnares
van de „First national youth coun
cil of Australian citizenship award"
Het is de eerste maal dat deze
onderscheiding werd verleend. Ge
durende de vyftiende Australische
staatsburgerschap-conventie welke
in Canberra is gehouden van 19—21
januari, werd deze onderscheiding
uitgereikt.
Truusje van Drempt emigreerde
in 1950 met haar ouders naar Aus
tralië. In Nederland woonde zy in
Lochem in Gelderland. Haar ouders
wonen met vier van hun kinderen
in Gosford. New South Waies.
De jaariykse ..Australian citi
zenship award" zal steeds worden
uitgereikt aan een emigrant bene
den 25 jaar die zich als staatsbur
ger van Australië heeft onderschei
den door buitengewone prestaties
op studiegebied, in de sport of in
het verenigingsleven.
Mejuffrouw Van Drempt geeft
les in biologie, natuur- en land
bouwkunde. zy was de eerste vrou-
weiyke kwekelinge in de landbouw
kunde. zy won een prys als
„college dux", de Clarke-prys voor
landbouwkunde en de Mary Jack-
sonprys voor „Leadership".
Samen met twee vriendinnen be
woont Truusje van Drempt een
flat in Murw ill umbah. zy maakt
haar eigen kleren, maakt deel uit
van een plaatseiyke toneelgroep,
speelt „squash" en korfbalt.
r
Speciale editie van Fioriteiten, schoolkran t van het Fioretti - College in Lisse j
Ken
■stavond was het. „Vrede
aarde" schreeuwden alle
rstballen en kitschsterren
)r de ramen van volle huizen
de lege straat in. Ik had die
md zin om me te bedrinken.
1 verlangen was nog nooit
der in me opgekomen. Maar
moest weten of alcohol de
:log in mijn binnenste kon
ssen. Vrede op aarde!
3*»
Iet
daarom niet? De mensen, wie
dat?, zeggen toch dat alcohol
verkwikkend geestesvocht is. De
ïsen, verdomme wat weten zy
af toch wel?, zeggen toch, dat
Je, ondanks al je narigheid, by
slok steeds vrolyker gaat voe-
De wereld zinkt hoelanger hoe
weg. Zelf styg je bijkans het
ilhalla binnen. Tenslotte proef je
anders meer dan de volle teu-
an het volmaakte geluk. Dat
leuk vanavond jongen,
vroor 13 graden. Maar ach,
>1 warmt je op, zeggen ze. Zeg-
5 dat? Ja, dat zeggen ze. Ze
1 zoveel zeggen. Maar ze en
ik is s
stapte een kroeg binnen, waar-
ik gehoord had, dat het een
>unt moest zyn van artistieke,
r vooral quasi-artistieke drinke-
iers. Toen ik de deur opende
chtte my echter meteen al een te
rstelling. Maar goed, daar ben ik
gewend. Ik dacht een leuk in-
ite tent te vinden, met lekkere
smakken verf tegen de muur aan.
Aan de bar een blasé redenerende
groep artistiekelingen. Nu zyt wel
lekome. In plaats daarvoor walmde
my een stinkende jeneverlucht te
gemoet, zwevend in een ontklede,
onsympathiek aandoende verlaten
heid, meestal is gelyk eenzaamheid,
nooit is gelijk vryheid.
De halfduistere ruimte werd
slechts bevolkt door een slecht ge
schoren kastelein en een langharige,
voor zich uitstarende oude man.
„Kyk, je toekomst", zei iemand
niet.
Mijn eerste reactie was: Draai je
om! Maar myn slappe wilskracht
zette me naast de levenloze oude
man neer. Levenloos! zou hy leven?
Niet omdat hy denkt, dacht ik.
Een sloom „goedenavond" viel per
ongeluk uit myn mond. Verschrikt
hield de man op met het bestuderen
van zyn kelkje. Langzaam draaide
hy zyn hoofd in mijn richting. Aan
de manier waarop hij terug-groette
merkte ik, dat hy niet aan zyn eer
ste bezig was. Ik bestelde een glas
bier om mee te beginnen. De kaste
lein reageerde traag. Even later
kwam hy futloos aangesloft. Plof,
daar stond myn glas. „Meteen afre
kenen?" „Nee, ik blijf nog wel even"
Vyf minuten van kille stilte
Stilte kan heeriyk zyn. Vooral twee
stiltes, die samen versmelten tot
één. Maar door myn stilte rammel
den roestige gedachten
Toen ik myn glas naar myn lip
pen bracht, begon de oude man
plotseling te praten: „Gespuis is
het. Iedereen, stuk voor stuk. De
hele maatschappy, één stinkende
rotte-hol. Een brok ruïne hebben ze
van me overgelaten. Nee, als ik het
voor het zeggen had". Hy stopte
even. Schijnbaar om zyn spraakver
mogens met de nodige hoeveelheid
alcohol te activeren. Deze korte
pauze had ik wel even nodig om me
te herstellen van die plotselinge uit
barsting.
„Nee, als ik het voor het zeggen
had", begon hy weer, „dan moesten
ze nu meteen op die knop in Ame
rika drukken, zodat alle atoombom
men zouden uitvliegen om deze hele
verrotte maatschappy te vernieti
gen. Als ze vrede op aarde willen
hebben, laten ze dan de boel plat
gooien. Laten ze de oorlog, de haat.
de eenzaamheid, uitmoorden. „De
man gooide nu alle remmen los.
In één teug sloeg hij zyn glas ach
terover. Met stemverheffing ging hy
door.
„Als ik het voor het zeggen had,
zou ik ze godverdomme allemaal in
de verdoemenis storten! Ik zou ze
hun verdiende loon geven". Hy
schreeuwde het uit.
„Als ik het voor het zeggen had,
zou van de hele wereld binnen een
half uur niks anders over zyn dan
een brandende puinhoop. My heb
ben ze kapot gemaakt. Ik hén! Als
ik het Als ik.... Als...." De
man barstte uit in een ongeremde
huilbui.
Wat moest ik ervan denken? Van
deze oude man, die lag te huilen als
een klein kind. Ik moest weg, weg
uit deze rauwe werkelykheid.
Buiten vroor het nu 31 graden. Ik
had medelijden met de man. De
man die het alleen maar voor het
zeggen had in het café, waar een
flauw gebaar voldoende was voor
een volgend glas. Ik liep verder.
daarginds stond iemand niet op me
te wachten.
Ha Ém.
HET SCHOOLSPOOR
Ken je het spook? Het spook van de school?
Het sluipt in de nacht door de klassen!
Het heeft kromme klauwen, nog zwarter dan kool.
En ogen als vuur in zijn kassen!
Het knoeit een inktvlek in een schrift,
het breekt een scherpe potloodstift.
Het scheurt een blad uit het meetkundeboek.
Het maakt gekleurde krijtjes zoek.
Het prutst en knoeit
's nachts, van twaalf tot een.
Dan plotseling: hoeiiiiiü
En vliegt het snel heen.
En 's morgens zegt meneer dan spinnijdig: „Wats dat!"
Zeg, knoeier, kijk daar in je schrift! Wat 'n klad!"
En de knoeier kijkt sip en betreurd
en bromt: ,Jleus meneer, ik weet niet hoe of dat is gebeurd."
Dan is Leiden in last!
Maar in een hoek van de kast
daar grinnikt het schoolspook,
die misselijke kwast!
't Is gek maar dit spook vindt het enkel maar fijn,
in
1 klas waar veel slordige kinderen zijn.
Joke
Tekening van Eddy den Hollander
EEN DAG OP SCHOOL
Opstaan: Willem wordt wakker
Met de trein naar school: I can't get started
De klas in: über den Wolken ist Sonnenschein
De les: Lass mein Herz nicht weinen
Proefwerk: Glück gehort dazu
Ontdekt met spieken: The night has a thousand eyes
Proefwerk nakijken: Any hone who had a heart
Uitslag proefwerk: Niemand zal mijn tranen zien
Speeltijd: Pour moi la vie va commencer
Weer les: Goodbye baby
Einde van de morgen: The bells are ringing
Overblijven: No Bier, no Wein, no Schnaps
Begin van de middag: Wie schön dass du wieder da bist
De weg naar het bord in de klas: Weit ist der Weg
Einde van de schooldag: Jetzt ist alles vorüber
Met de trein naar huisNachtexpress nach St. Tropez
Huiswerk maken: Big girls do not cry
's Avonds uit: Ich hab' das Glück bestellt
's Avonds naar bed: Alles war schön.
Plag. Pleegster.
