Transport
der
verdoemden
LEIDSCH DAGBLAD DONDERDAG 11 FEBRUARI 1965
Dagelijks vervolgverhaal
PANDA EN DE MEESTER - BALLONIST
Oorspronkelijke roman door
WOLFGANG ALTENDORP
De avond was heel zacht. Bleck
messer liep door het dorp. In de eni
ge herberg, die het dorp rijk was,
rond hij wat oude dorpelingen, die
roor het front niet geschikt waren,
m een opgewonden gesprek. Toen zij
hem zagen, zwegen zij.
Het lokaal was smal Er was slechts
één lange tafel Bleckmesser ging er
i&n zitten en bestelde een glas bier.
Zonder een woord te zeggen, keken
de boeren naar hem.
Bent u vanavond hier gekomen?
troeg de waardin.
Bleckmesser knikte.
De boeren keken hem verwachtend
tan.
Daar Bleckmesser bleef zwijgen,
ak een van de boeren over het
:hte weer, dat de laatste dagen
erste. Komt u van het front,
Itenant?
Zo ongeveer.
trad een pauze in. Zij namen
aandachtig op en de indruk, die
maakte, bleek gunstig te zijn.
s luitenant kon
wagen.
Bleckmesser kon nu niet meer
der gaan. Steeds was het hem
bijna smartelijk verlangen geweest
meer van die merkwaardige dokter
te weten. Hij ging op een steen zit
ten.
Mijn geschiedenis, zei Brohm
die begint natuurlijk toen ik nog
een kind was. Als het te roerend
wordt is het mijn schuld niet. In elk
geval heb ik mijn ouders niet ge
kend. Mijn vader sneuvelde in 1917;
mijn moeder stierf na mijn geboorte.
Mijn hele familie werd in de eerste
wereldoorlog uitgeroeid. Maar ik had
geluk. Toen ik tien jaar was, ging
ik weg uit het weeshuis en werd op
genomen bij een familie, waaraan ik
alles te danken heb, een gelukkige
jeugd, mijn beroep en zelfs ook jou.
Wij zouden elkaar mooit ontmoet
hebben, als dit alles niet gebeurd
was. Ik kwam dus in het dokters
gezin Braun. Dr. Braun is een zeer
bekwaam arts. Zij hadden een zoon
en zijn vrouw kon geen kinderen
meer krijgen. De zoon heette Axel
en was van mijn leeftijd. Wij groei
den samen op. Dat was ook belang
rijk voor Axel en om die reden had
42—82. Toen broer Ted op het vliegveld van Pantelona aan
kwam stond de secretaris van de ballonvereniging daar reeds op
uitkijktorentje. Gespannen tuurde hij naar de ballonnen van
de deelnemersdie dicht opeen kwamen aandrijven.
Een gesloten peletonmompelde de secretaris. „Nu zal het
aankomen op de eindsprint Ah, kijk, daar valt er een af.
Vreemd, waarom zou die het opgeven, zo dicht bij het doel?"
De deelnemer, die uit het peleton zakte, had echter helemaal
geen lust, om het op te geven, maar hij werd hiertoe gedwongen
omdat zijn ballon plotseling leeg liep. Dat leeglopen werd veroor
zaakt door een aantal gaatjesdie de prikballon van broer Ed in
het weefsel had gestoten. En reeds prikte het stekelige luchtvaart-
tuig in een ander slachtoffer.
„Nu nog één", bromde broer Ted tevreden, „dan zijn allen op
geruimd en heb ik deze etappe gewonnen".
Maar er was nóg een deelnemer, waarmee hij rekening zou
moeten houden. Achter hem kwam hikkend en schokkend, maar
met grote snelheid, nóg een ballon aan.
RECHTER TIE EN DE TWINTIG GOUDSTUKKEN door Robert van Gulik
