Marika
KILIUS
Hans Jürgen
BAUMLER
VRIJHEID
WIENER EISBEVEE
en
Dochters van Paula Wessely
zijn beiden aan het toneel
zelfs als Ik niet met een miljonair
was getrouwd, zou ik er mee op
willen houden", zegt hoogblonde
Marika. „Per dot van rekening
schaats ik al vanaf m'n derde. Ik
vind 't langzamerhand welletjes".
Van 7 oktober
tot 8 november
i in Amsterdam
Het ijsstadion in 3|annheim zit volgepakt. Achtduizend mensen zijn een
avondje-uit naar de Wiener Eisrevue. Ze zitten of staan op houten banken.
Kijken in het donker naar de verblindend-witte vloer beneden. Alle koste
lijke balletten, kleurige kostuums en walsmaten ten spijt, zijn ze maar voor
één ding gekomen. En dat is voor de tweevoudige wereldkampioenen: het
Zilveren Olympische paar Marika Kilius en Hans-Jürgen Baumler.
nog niet wat ze zal gaan doen, zegt
ze. Haar omgeving is beter op de
hoogte. Ze wordt de laatste tijd
herhaaldelijk genoemd alls toekom
stige partner van Baumler, want
de pas getrouwde Marika Kilius
maakt er geen geheim van, dat ze
binnen afzienbare tijd het ijs
vaarwel wil zeggen.
Contractbreuk
Goed, Marika en Hans-Jürgen
mogen dan een contract hebben
getekend met Holiday on Ice voor
een jaar (na de Wiener Eisrevue),
maar wat dan nog? Op contract
breuk staat duizend mark boete.
En wat betekent zo'n bedrag voor
een miljonairsvrouw? Meneer Zahn,
haar echtgenoot, xifc goed bij kas.
Hij werkt bij zijn vader, die een
aanstekerfabriek heeft. „Maar
Kon het gezelschap zich een beter visitekaartje wensen? Als ze
opkomen davert het applaus uit 16.000 handen. Precies vijf mi
nuten staan ze op het ijsmaar in die korte tijd schaatsen ze het
publiek tot verrukking, met hun beroemde kür, een stukje show
uit de West Side Story en een finale in walsmaat.
Ze verdienen ieder f. 9000 per
week. Dat is een heleboel geld als
je net twintig bent. Maar de Wie
ner Eisrevue haalt dat er dubbel
en dwars uit. In Neurenberg, waar
het paar een maand geleden zijn
showcarrière begon, liep het storm.
In Düsseldorf, dat na Mannheim
op het programma stond, ging het
niet anders. Maar in Nederland?
Zeven oktober gaat de „Wiener
Eisrevue" van start in de Amster
damse Apollohal. Het is de enige
plaats in het buitenland, die het
paar aandoet. Want die revue be
seft maar al te goed, dat zij met
deze sterren de grootste kans op
succes in Duitsland heeft. Uitge
rekend in Amsterdam wordt het
een treffen met de concurrent
Want een jaar honderd meter van
de Apollohal in de R.A.I.
speelt op dat moment „Holiday on
Ice" met Sjoukje Dijkstra. De
directie van de „Wiener" heeft in
die krachtmeting overigens een
minder hard hoofd dan het lijkt.
„Leuk is het natuurlijk niet.
Maar we spelen maar vijf dagen
samen. En dan, we rekenen op de
enorme aanhang die het paar zich
zeker ook in Nederland heeft ver
worven". En de jongelui zelf?
Baumler zegt: „Ik krijg gemiddeld
2000 brieven per dag. Daar zijn er
heel wat bij uit Nederland. Die
fans komen zeker kijken. Ik voor
mij vind die ontmoeting met Holi
day eigenlijk wel leuk. Alle oude
bekenden uit de wedstrijdsfeer zijn
in Amsterdam weer bij elkaar.
Sjoukje en- de Italiaanse Anna
Galmarini en wij. Het is alsof we
de kampioenschappen nog eens
overdoen".
Andere troef
De Wiener Eisrevue heeft overi
gens nog een goede troef in han
den voor haar optreden in Neder
land. Dat is Joan Haanappel. Zij
schaatst nu al weer vier jaar bij
het gezelschap. Als soliste. En dat
doet ze met veel talent. Op de ijs
vloer van het Manmheimer stadion
schaatste ze heel vrat applausjes
los. Want het Haagse meisje is
nog altijd even lichtvoetig en gra
cieus als destijds in de wedstrijd
sport. Ook die sportieve mentali
teit is haar bijgebleven. Op de
vraag of ze zich niet in de schaduw
voelt staan van Marika Kilius en
Hans-Jürgen Baumler, zegt ze
eerlijk: „Nee, waarom?
Deze mensen hebben zo hard ge
werkt voor him succes, dat ik hen
dit écht gun".
We zitten in het kantoortje van
het stadion. Uiterlijk is ze weinig
veranderd. Alleen het bolle kinder
gezicht van toen is smaller gewor
den, De aangeplakte wimpers en
de make up maken haar ogen
hard.
„Het werk is erg vermoeiend",
verontschuldigt ze zich.
Ja, ze heeft Sjoukje gezien in
Valkenburg, Samen met nog enige
mensen van de show. Of ze in haar
nog een concurrente ziet? „Ach,
eigenlijk is er niets veranderd.
Toen we allerbei amateur waren,
was het al zo. Maar daarom kun
nen we nog wel heel goed met
elkaar opschieten".
Over anderhalf jaar loopt Joans
contract bij de revue af. Ze weet
Maar voorlopig schaatst ze nog
met haar partner tot grote vreug
de van het publiek. „Voor ons is de
overgang van amateur naar be
roeps niet zo groot geweest", vindt
Hans-Jürgen. „Ook in het wed-
strijdpaarrijdlen zit een heel sterk
showelement. Alleen de spanning
is nu weggevallen. Nü kan ik
lachen als ik een fout maak. Maar
tochIk ben wel erg zenuwach
tig voor het optreden. Vooral bij ae
premièrfe te Neurenberg. Nu zijn t
dan wel niet meer de jurycijfers,
maar is het het publiek. Wat
vreemd was in het begin, was dat
ik me moest schminken. Dat had
ik nooit gedaan. Je uiterlijk speelt
in de show een grote rol. Ik moet
ook afvallen. Ik weeg nu 78 kilo.
Dat moet minstens 73 worden. Bij
de wedstrijden schaatste Je dat er
wel af. Nu niet meer".
Meeste post
Over zijn uiterlijk hoeft Hans-
Jürgen overigens niet te klagen, hij
is groot, knap en ondanks alle
roem bijzonder aardig gebleven.
Hij krijgt van de twee ook de
meeste post. Maar dat heeft een
andere reden. Sinds het huwelijk
van Marika Kilius krijgt hij dui
zenden troostbrieven en huwelijks
aanzoeken. Hij lacht er maar wat
om: „Ik, de versmade minnaar?
Misschien zijn Marika en ik de
eerste veertien dagen, die we samen
schaatsten, verliefd geweest. Méér
is er nooit tussen ons geweest. We
Is men pas in Leiden is ko-
A men wonen, is het niet
gemakkelijk zich in te
leven in wat de rasechte Leide-
naar voelt bij de 3 oktober her
denking, het ontzet van Leiden.
Men gaat dan vergelijkingen
treffen met wat men wel kent
bijv. de nationale bevrijding op
de 5de mei 1945. Ook toen los
gekomen uit de overheersing,
onder de tyrannie weg, een ge
val van opluchting, het ervaren
van vrijheid. Maar toch moet er
wel een diepgaand verschil zijn
bij gelijksoortig sentiment.
Ons volk, zo zouden we kun
nen zeggen, is in 1945 opnieuw
geboren, geschonden is het
nieuw tevoorschijn gekomen in
het geheel van volkeren. Lei
den werd in 1574 voor de eer
ste keer bewust in de wereld ge
zet. Het werd uitgeheven uit de
anonimiteit, het werd mondig.
Dit vond zijn uitdrukking in
de keuze, die Leiden destijds
deed: een universiteit en niet
Pr ij dom van belasting geduren
de vele jaren. De sleutelstad
had bewezen offers te kunnen
brengen in de tijd van het be
leg, dat het had moeten door
maken. Het had niet ver
trouwd op wat voor ogen was,
maar geloofd in bevrijding. Dat
dit geloof diep gefundeerd was
bleek uit de keuze na het ont
zet. Het greep niet de som gelds,
die voorhanden lag, maar de
universiteit, die er nog moest
komen. Want wat is vrijheid?
WOORD
VAN
BEZINNING
Niet maar kunnen doen wat je
wilt en grijpen naar wat be
geerlijk is. Dat is Juist ónvrij
heid, gebonden zijn aan onze
natuurlijke begeerten en -mo
mentele opwellingen. Een mens,
die denkt vrij te zijn, als hij
kan gaan waar hij wil is in
werkelijkheid nog een slaaf van
zijn oude gevoelspatronen. Hij
draait in de cirkel van zijn
éigen beperkt gezichtsvermogen
rond. Wat Leiden eertijds koos
draagt de klem in zich van ge-
clchtsverruiming, horizonsver
breding. Want wat symboliseert
een universiteit? Inzicht en
objectieve kennis, niet gebon
den willen blijven aan oude pa
tronen en daardoor het verle
den overdragend, maar open
staand voor vernieuwing en op
de toekomst gericht. Daar ligt
de mogelijkheid van werkelijke
vrijheid. Want de voorwaarde
voor vrijheid is het leer
lingschap, het afstand doen
van eigengereidheid en eigen
wijsheid en het zich laten lei
den en inleiden in hogere wijs
heid, Dit is nooit beter en vol
lediger uitgedrukt dan door
onze Heer en Meester Jezus
Christus. Tot Petrus heeft de
Opgestane gezegd: Toen gij
jongen waart, omgordet gij u-
zelf en gij gingt, waar gij wil-
det. maar wanneer gij eenmaal
oud wordt, zult gij uw handen
uitstrekken en een ander zal u
omgorden en u brengen waar
gij niet wüt". Van natuur heb
ben wij de vrijheid niet lief,
wel onze willekeur. De an
der, die ons gordt ook via de
wetenschap brengt ons daar
waar we niet willen komen tot
onze werkelijke vrijheid.
wy klampen ons van nature
aan onze gevangenis vast, oude
principes en opvattingen bieden
ons de zekerheid, die we menen
niet te kunnen missen. Ook de
wetenschap kan weer onder de
oude heerschappj komen en tot
verstarring lelden. Maar toch
draagt de drang naar weten
schap de kiem tot vernieuwing
in zich en tot het zich openstel
len voor de Grote Vernieuwer
Jezus Christus, die gezegd
heeft: „Zie, Ik maak alle din
gen nieuw.
Leiden: het bolwerk der vrij
heid. De universiteit: praesi-
dium libertatis.
Leiden en Universiteit» zij
horen wezenlijk by elkander,
zy vieren belden feest op de
derde oktober en wij met hen.
M. J. Wagenvoorde,
Hervormd predikant
te Leiden
Vrijdag 2 oktober 1964 Pagina 1
Elizabeth Orth en Christiane
Hörbiger hebben veel naam
Vader Attïla
serieuze man
(Van onze Weense correspondent)
Enkele wéken geleden werd een
zeker Elizabeth Orth als de beste
actrice van het festival in Hersfeld
(Duitsland) uitgeroepen. In Duits
land heeft zij zich vooral een naam
verworven als vertolkster van de
Jeanne d'Arc-rol, maar slechts
weinigen weten dat zij eigenlijk
Hörbiger heet en de dochter is van
het bekende acteursechtpaar At
tila Hörbiger en Paula Wessely.
Hun oudste dochter Elizabeth
wilde ook de toneelloopbaan in
slaan, maar om zich geheel vrij te
kunnen ontwikkelen, nam zij een
andere naam aan en ging naar
Duitsland.
De Hörbigers hebben nog een
jongere dochter, Christiane, die nu
25 is en die eigeniyk door haar
ouders bestemd was om een lunch
room in het kurstadje Ischl over
te nemen. Want Paula Wessely is
een vrouw die praktisch denkt.
Kunst is mooi, zegt ze, maar een
goed lopende zaak lijkt me op den
duur beter. Ze stamt trouwens zelf
uit een zakenmilieu. Haar man
komt uit academische kringen. De
vader van Attila en Paul Hörbiger
was indertijd een zeer bekende
professor aan de Weense universi
teit en zyn theoriën over het heel
al deden veel stof opwaaien. Kort
en goed: de lunchroom was voor
Christiane bestemd, maar ook zy
had toneelbloed en na veel gesoe
bat mocht zy de toneelschool be
zoeken. Haar eerste optreden was
echter een catastrofe, zy acteerde
niet vlot en al dadeiyk verspreidde
zich in toneelkringen het gerucht
dat men hier te maken had met
een typisch geval van „protectie".
In tegenstelling met rijn vlotte
broer Paul is Attila Hörbiger ook
in het gewone leven een serieuze
man. Ik vroeg hem op de man af
hoe dat nu eigeniyk zat met de
loopbaan van zyn jongste dochter,
waarop hy openhartig verklaarde,
dat hy zyn dochter had afgeraden
aan het toneel te gaan, dat hy
haar op dit punt ook nooit heeft
ondersteund en haar zelfs geen
tips heeft gegeven, zy hebben
nooit met elkaar gerepeteerd, ook
niet tydens de repetities voor de
komende televisie-film „an der
schonen blauen Donau", waarin
Hörbiger en Christiane als vader
en dochter optreden.
Moeilijke begintijd
Thuis wordt ze „Nanni" ge
noemd en ze geeft zelf toe dat zy
het aanvankelijk heel moeilijk
heeft gehad. De eerste drie jaar
werd zy door de kritiek gekraakt,
men noemde haar optreden styf,
haar gebaren onbeholpen, alleen
haar spreken was goed, maar daar
in probeerde zy haar moeder te
imiteren, aldus de kritiek.
Haar loopbaan heeft zy aan een
toeval te danken. Toen zy als
meisje van 16 de handelsschool
had beëindigd en met haar vader
mee mocht naar het festival van
Hersfeld,waar hy milmde, vroeg de
regisseur Borsody of zij niet met
haar vader in een andere film wil
de optreden. Het werd een klein
succes, daarop volgde de toneel
school. Toen kwamen drie Jaar van
hard Werken en van de grootste
teleurstelling. Nu Is zy bekend uit
de films „Kronprinz Rudolfs letzte
Liebe" en de „Edeelweisskönig" zy
is lid van het Burgtheater-ensem
ble en zy vindt zichzelf het beste
als Rosalinda in „As you like it"
van Shakespeare en als het ver
liefde meisje in „Leutnant Gustl"
van Schnitzler.
Geen imitatie
Men kan Christiane Hörbiger
geen groter plezier doen dan door
te zeggen dat zy geen imitatie ia
van haar moeder. Toch bjkt ze
uiterlijk op Paula Wessely in haar
jonge jaren. Ze hebben alle twee
een donker, duidehjk verstaanbaar
timbre in hun stem en wat nog
begrijpeiyker is een zelfde soort
van gebaren. Alleen de grote don
kere ogen heeft Christiane van
haar vader. Christiane kent haar
grenzen en zy bewondert by voor
beeld haar moeder om de manier
waarop zy tydens een opgewon
den toneelgesprek een handschoen
telkens uit- en aantrekt. Op dit
punt is haar moeder uniek.
Christiane denkt er niet aan
haar moeder te imiteren. Integen
deel, zy heeft intussen haar eigen
styi ontwikkeld en dit is nu ge-
makkeiyker geworden, omdat zij
niet meer by haar ouders in de
prachtige villa achter Grinzing
woont. Zy heeft haar eigen mo
derne woning, nu zy getrouwd is
met de regisseur Wolfgang Gluck.
Op het ogenblik repeteert zy
voor de hoofdrol in het stuk „De
kinderen" van Hermann Bahr, dat
eerst als film voor de Oostenrykse
televisie wordt opgenomen. Daarna
gaat zy er mee op tournee door
Duitsland, Zwitserland en België
en daarna zal zy deze rol ook in
ons land vertolken.
CHRISTIANE HÖRBIGER
„Die Reise'\
Geen zoeklicht op i
boekenmarkt
In verband met vakantie i
van onze medewerkster Clara f
Eggink zal haar wekeiykse
boekbespreking gedurende de f
eerstvolgende weken ontbre- f
ken,
zijn gewoon goede vrienden". Maar
zijn jeugdige bewonderaarsters wil
len niet van die waarheid weten.
De echtgenoot van Marika Kilius
heeft dat tot zyn schade en schan
de moeten ervaren. Toen hy laatst
met zyn vrouw en Baumler een
café binnenstapte, is hy compleet
uitgejouwd. „Ik vind dat allemaal
heel erg vervelend", zegt Marika's
partner. „Al ben je dan een gevier
de ster, dan heb je toch wel recht
op persooniyk geluk? Ikzelf heb
ook nogal eens last van die over
dreven fanverering. 's Avonds na
de voorsteUing moet ik vaak door
de politie naar m'n hotel worden
gebracht, omdat het publiek me
niet wil laten gaan."
Toekomst
Wat zijn hun toekomstplannen?
Zegt Marika: „Ik zou erg graag
kinderen willlen hebben en gewoon
gezellig thuis zyn".
Hans-Jürgen denkt er anders
over: „Voorlopig nog niet trouwen.
Een goed schaatsster wordeh in de
show. Of misschien een filmcar
rière opbouwen. Er is van Marika
en my een film gemaakt. De Grote
Kür, heet die. Ik vind acteren erg
fün. Er zyn me contracten aange
boden". Maar hy heeft plezier in
heel veel dongen. Zingen doet hy
ook heel graag. En de platenmaat
schappij was er als de kippen by
om zijn stem vast te leggen. Van
zijn eerste plaatje, vertelt hy trots,
zijn er al 40.000 verkocht. „Bijna
was ik nog in het Grand Gala du
Diisque opgetreden in Amsterdam.
Maar dat heb ik moeten afzeggen
voor de show".
De Wiener Eisrevue heeft
voor in Amsterdam ook een
Nederlandse troefde gra
cieuze Joan Haanappel.
