MAAS EN MARNE
KEREN DE
KANSEN
J
Vijftig jaar geleden in
begin eerste wereldoorlog
Jaarbeurs kampt met
tekort aan ruimte
VRIJETIJDSKLEDING OP DE
KEULSE MANNENMODEWEEK
1 maart 1860
Donderdag 27 augustus 1964
Vijfde blad no. 31349
slagvelden. De Britse censuur hield ste wereldoorlog. Niet omdat aan de
(Van een medewerker)
Parijs is in paniek. De vijand staat op vijftig kilometer van de
^d. Vijandelijke verkenningsvliegtuigen cirkelen boven de ang-
jge bevolking. Men verdringt zich voor de loketten op de sta
ons. „Aux gares, citoyens! En voiture!" De regering heeft de
Wkofdstad al verlaten en is weg naar Bordeaux.
In allerijl worden loopgraven ten noorden van de stad gegra
pt. De gouverneur heeft elke schop die in de hoofdstad te vin-
Ri is gevorderd. Onder alle Seinebruggen zijn ladingen ge
-iatst. Eén bevel en Parijs is beroofd van al zijn historische
[ververbindingen.
[Pamfletten dalen op de stad
jer. Elke weerstand is zinloos,
lat er op te lezen. Dè geruch-
i groeien. De verbindingen
i gebrekkig en niemand weet
tcies Hoe slecht het land er
or staat. Zal het zinloos blij-
n om de geliefde hoofdstad
an het oorlogsgeweld bloot te
Hellen? Is er nog een kans dat
de Krugtrekkende legers in het
worden en noordoosten de
indelijke opmars kunnen
iten?
i zijn hoofdkwartier staart gene
1 Joseph-Simon Gallieni somber
r de wandkaart. Zijn bange
spelling blijkt uit te komen,
mlcrijk staat weer oog in oog
t een dreigende nederlaag, net
Iflf jaar tevoren toen Joseph-
ion als 21-jarige luitenant onder
muren van Sedan gevangen ge
nen werd. Het is 1 september
PLAN XVII
De meeste generaals bereiden zich
op de vorige oorlog" is een
_jh gezegde dat zeker van toe-
slng is op het Plan XVII dat de
nse generale staf in de zomer van
in de brandkast had liggen,
r een blijk van overspannen
onalisme en hysterische zelfover-
itting dan van exact militair
ken, zou het de Franse legers cot
bij de afgrond van de totale
iletiging brengen en niet op
er den Linden in Berlijn, zoals
bedoeling was.
oewel het Frankrijk van 1914
r zijn oostelijke begrenzing (zon-
Elzas-Lotharingen) en door zijn
rieuriteit in mankracht van na-
tot een defensieve houding was
ffongen, was Plan XVII een aan-
plan - niet gebaseerd op een
ffkeurige berekening van de mi-
re mogelijkheden, maar op een
dat alle militaire tekortko
len zou compenseren: de wil om
rechten en te overwinnen.
lleen de snelle gedurfde storm-
met de bajonet op het geweer
de militaire nazaten van de my-
I Jeanne d' Are en de reyolu-
aire Marianne de overwinning
igen. Aan dit idee „victoire,
st la volonte", zoals Foch het
rukte was alles opgeofferd,
snelle wendbare infanterie had
nodig, geen logge artillerie die
>pmars maar zou ophouden. Geen
visten die aan wouw en kin-
n zouden denken, maar een groot
nd leger gebaseerd op een drie-
[e dienstplicht.
BLIND
it onvermogen om de eigen te-
komlngen te zien maakte de
ue strategen psychologisch blind
5 de mogelijkheden van de tegen-
der. Zij zagen over het hoofd
de Duitsers de kracht van hun
vrijwel verdubbelden door het
«pen van reservisten, dat de
Lfe Duitse artillerie korte metten
maken met de Belgische en
ise forten, dat mechanisering en
communicatie een Duitse aanval
de hele breedte van de Vlaam-
n Noord Franse laagvlakte mo
lk zou maken,
et beruchte plan-von Schlieffen
bekend. Men wist dat België
cr de voet zou worden gelopen,
rekende er zelfs op, want schen-
van België's neutraliteit zou het
fc expeditieleger op Franse bo-
brengen. Maar terwille van
XVII liet men de linkerflank
:1 ongedekt. De Franse ge-
Jkle staf gokte op één kaart: de
i «centreerde aanval vanuit het
Wal op het Duitse centrum in
Vogezen en de Ardennen,
car in de moeilijk begaanbare
hellingen zouden de infanteris-
met slechts lichte artillerie-
i n en gekleed in de rode broek
de beroemde revolutlonare en
Augustus 1914: Leuven ver
woest door een Duits bombar
dement.
de rug was. Niemand kon toen de
consequenties overzien. De misluk
king van Plan XVII leidde tot de
bezetting van België en Noord-
Frankrijk. Het gaf de Duitsers de
beschikking over de fabrieken van
Luik en Lille, de kolen van de Bo-
rinage, het ijzer van Lotharingen, de
rivieren, spoorwegen en opbrengsten
van een rijk en dichtbevolkt gebied.
Dit alles stimuleerde de Duitse heb
zucht en zou Frankrijk dwingen tot
de laatste druppels bloed te vech
ten. Na de „bataille des frontières
was een vrede zonder overwinning
onmogelijk geworden.
MAARSCHALK GALLIENi
keizerlyke legers de vijand ver
slaan. Op dezelfde slagvelden waar
Frankrijk in september 1870 zo sma
delijk was verslagen, zou nu de door
tocht worden opengebroken. Het
centrum van de vijand zou zwak zijn.
zo redeneerde men, want de aanval
van de Duitse rechterflank zou de
sterkte van het centrum moeten ver
zwakken. De hoop op revanche vx>or
1870 deed de Franse generaals recht
vooruit kijken. In de verte lokte de
blauwe horizon van de Vogezen en
daar achter de Rijn, Berlijn, de pa
rade aan de voet van de Bran
denburger Tor.
ONTNUCHTERING
De ontnuchtering was totaal. De
overjarige vestingwerken van Luik
en Namen bezweken reeds in de eer
ste weken van augustus onder de
zware Duitse artillerie. De 420-mil-
limeters, elk voorgetrokken door 36
paarden en met een bediening van
driehonderd man, schoten de for
ten als kaartenhuizen in elkaar, toen
de Franse opperbevelhebber Joffre
het sein gaf tot de „bataille des
frontières" vonden de „pantalons
rouges" geen minderheid maar een
meerderheid tegenover zich.
In de mistige bossen van de Ar
dennen vormden zij een fantastisch
doelwit voor de „feldgraue" Duit
die zich met hun mitrailleurs
hadden ingegraven. „En avant"
schreeuwden de Franse officieren
met hun witte handschoenen en
de doden vielen by tienduizenden.
Geen Fransman groef zich in en
de doden hoopten zich op tot stapels.
Plan XVII bleek een volslagen fias
co. Het „élan" van de Franse sol
daat liep stuk op de Duitse vecht
machine. Van 20 tot 24 augustus ver
loren de Fransen bijna 150.000 man
schappen van hun 1,6 miljoen man
tellend leger.
Joffre wilde van geen vergissing
weten. Het plan was goed, maar de
uitvoerders deugden niet. Hij ont
sloeg in de dagen na de nederlaag
twee ran de zes legercommandanten,
tien van de 38 korpscommandanten
en de helft van alle divisiegeneraals.
Op 24 augustus moesten de Fran
sen wijken. Generaal Lanrezac, de
commandant van het vijfde leger,
vist zijn troepen juist op tijd aan
een dreigende omsingeling te ont
trekken. Het kostte hem later zijn
sterren, want hij handelde in strijd
met de orders van Joffre. Toen de
nederlaag niet meer te ontkennen
was kwam pas het officiële bevel
voor de terugtocht.
De eerste slag was verloren. Plan
XVII had gefaald. Niemand ver
moedde, dat toen reeds de grootste
mensenverslindende slag al achter
PANIEK
Het is een van de verrassingen
van de militaire geschiedenis dat
Frankrijk in de tien sombere da
gen van de terugtocht veer
kracht opbracht om halt te hou
den en de strijd opnieuw te be
ginnen. De vooruitzichten leken
hopeloos.
Het plan-Von Schlieffen was in
volle uitvoering. Een miljoen Duit
sers marcheerde Frankrijk binnen
over een breedte van honderdtwin-
tig kilometer. Helemaal op de rech
terflank marcheerde het eerste le
ger van Von Kluck, daarnaast het
tweede onder Von Bulow, het derde
onder Von Hausen, het vierde onder
hertog Albrecht van Wurtemberg en
het vijfde onder kroonprins Wil
helm. Zijn vader, brallend op de eer
ste overwinning, rukte met het
hoofdkwartier van Koblenz naar Lu
xemburg op. Zelfs de Duitse opper
bevelhebber, de altijd sombere Von
Moltke, begon te geloven in de ge
nialiteit van Von Schieffen, de ar
chitect van het grootste plan.
Tien dagen lang marcheerden de
legers over het golvende Noord
franse land. Tien dagen lang zaten
zij de Fransen en de Britten op de
hielen. De paniek in Parijs groeide
van dag tot dag. Maar Joffre bleef
kalm. De massieve, zwijgzame gene
raal liet de telefoons in zijn hoofd
kwartier in Itry-le-Frangois rinke
len en boog zich over de stafkaar
ten. Hij groepeerde zijn legers. De
oostelijke flank moest divisies af
staan, die per trein naar het westen
werden vervoerd. Uit deze divisies
werd met gamizoenstroepen en re
servisten een nieuw zesde leger ge
vormd, dat in het westen de op
mars tot staan zou moeten bren
gen. Was zijn plan gebaseerd op
reële gegevens en kansen? Niemand
die het wist.
De verbindingen faalden, de ge
ruchten werden dagelijks groter.
Het wantrouwen tegen de Franse
opperbevelhebber groeide met de
dag. Zou hij Parijs wel verdedi
gen? Was zijn kalmte alleen maar
bluf? Vooral de Britten raakten
geprikkeld
In de geheime stafbesprekingen in
de jaren voor 1914 was men er altijd
vanuit gegaan dat de Britisch Ex
peditionary Force (B.E.F.) op de
Franse linkerflank zou aansluiten
en daar vrijwel geen tegenstand zou
ontmoeten. Men geloofde immers
niet in de kracht van een Duitse
opmars door België naar Noord-
Frankrijk. Maar nu het plan-Von
Schlieffen leek te slagen vormden
de 70.000 Britten een belachelijke
minderheid. Sir John French, de
Britse opperbevelhebber, was woe
dend en dreigde zijn troepen terug
te trekken naar Le Havre, de enige
veilige inschepingshaven voor terug
keer naar Engeland.
KOZAKKEN
Sir John commandeerde vrijwel
de hele landmacht die Engeland in
1914 rijk was. Het was een goed
beroepsleger, maar kon bezwaarlijk
aangevuld worden, want een dienst
plicht kende Engeland niet. Zou
men dit kostbare wapen gaan ver
spelen door Franse misrekening? In
het plotselinge besef dat de vijand
de oorlog weieens kon winnen, groei
de in Engeland een gerucht, dat
eindigde in een nationale halluci
natie. Het fantastische verhaal be
gon met een storing in het trein
verkeer tussen Londen en Liverpool.
De storing zou veroorzaakt zijn door
een transport van Russische militai
ren, die in Schotland aan land ge
komen waren en per trein naar de
Kanaalhavens werden vervoerd.
Niemand had deze Kozakken
met bontmutsen en zelfs de sneeuw
nog aan hun laarzen gezien, maar
iedereen kende wel iemand die hen
wél had gezien. Hun sterkte groeide
van uur tot uur: 70.000. nee 250.000.
Tenslotte waren een half miljoen
Kozakken op weg naar de Franse
de geruchten uit de Britse kranten,
maar in Amerikaanse en Nederland
se dagbladen stond het. zwart op
wit. In Parijs liep men uit naar de
stations om de gebaarde Russische
bondgenoten te verwelkomen.
kwam niemand de enige verster
king bestond uit drieduizend Britse
mariniers, die in Oostende voet aan
wal zetten.
Maai- het gerucht was ook doorge
drongen in het Duitse hoofdkwartier
en ondermijnde met vele andere be
richten het zelfvertrouwen. De grote
vraag, die men zich daar voortdu
rend stelde was: wanneer wordt de
beslissende slag geleverd? De suc-
cesssen waren groot maar niet de
finitief. Elke dag werden de aan
voerlijnen langer, de verbindingen
moeilijker, de soldaten vermoeider.
De stoorzender op de Eiffeltoren
maakte een chaos van de Duitse ra
dioverbindingen. De terugtrekkende
Fransen vluchtten nooit in wanorde,
maar boden steeds weerstand. Ver
dun, Reims, Laon, St. Quentin en
Amiens werden genomen, maar de
vijandelijke linies bleven vrijwel
steeds intact. De gaten tussen de
Duitse legers bleven groot: twintig
tot dertig mijl. Elk leger had een
onbeschermde flank, die alleen ge
dekt kon worden door troepen te
onttrekken van de legers in de zui
delijke Vogezen, maar daar kon men
geen man missen.
DUITS DILEMMA
Generaal Von Kluck stond voor
een moeilijk dilemma. Terwijl Jof
fre er in slaagde zijn terugtrekken
de legers meer en meer te concen
treren, pijnigde hij zich met de
vraag of hij het volledige veldtochts
plan moest uitvoeren of moest
improviseren. Het plan schreef een
zwenking om Parijs voor. Von
Schlieffen was er van uitgegaan dat
de Fransen op de hoofdstad zouden
terugtrekken. Maar deed Joffre wat
de Duitsers en zijn eigen regering
hem verwachtten?
Hij dacht er niet aan. Kort en
bondig gaf hij de regering te ver
staan dat Parijs ernstig gevaar liep,
maar dat hij zijn legers in het veld
zou houden. Het kabinet stond op
zijn achterste benen. Gallieni, de
militaire gouverneur, kreeg opdracht
de opperbevelhebber te overtuigen
van de noodzaak de hoofdstad te
verdedigen. De val van Parijs zou
de nederlaag moreel en materieel on
vermijdelijk maken, zo was het ar
gument. Joffre beloofde een paar
duizend man. De hoofdstad moest
zich maar zien te redden. Het leger
had andere zorgen aan zijn hoofd.
De hoofdstad redde zich met
de paar duizend man, een detache
ment mariniers en de gamizoens
troepen. Gallieni organiseerde de
verdediging, maar zijn enige hoop
was het ijlings gevormde zesde le
ger, op de uiterste linkerflank, de
enige strijdmacht die de vijand nog
van de hoofdstad scheidde.
De veldttocht naderde zijn climax.
Een periode van 39 dagen hadden de
Duitse generaals uitgetrokken voor
de afrekening met Frankrijk
daarna zouden de troepen nodig zijn
aan het oostfront, waar de Duitsers
weliswaar een overwinning behaald
hadden bij de Masoerische meren,
maar waar de Oostenrijkers verlie
zen leden. De beslissende slag aan
het westelijk front kon niet langer
wachten.
HISTORISCH
Von Kluck nam zijn beslissing. Op
31 augustus sloeg hij bij Compiègne
niet de weg naar Parijs in, maar die
naai het zuidoosten, waar Joffre zijn
legers poogde te concentreren. Hy
jk de hoofdstad rechts liggen en
de Oberste Heeresleitung in Luxem
burg, onderschreef zijn beslissing.
Von Klucks beslissing was een histo
rische, maar de Fransen hadden
vele uren nodig om de strekking er
van te begrijpen. De Franse rit
meester, die als eerste op de vroege
morgen van de laatste augustus de
Duitse colonnes naar het zuidoos
ten zag marcheren, was meer gefrap
peerd door de camouflage van de
troep dan door de manoeuvre. Op
1 september overvielen de Fransen
een Duitse ordonnans, die het vol
ledige plan van Von Kluck in zijn
tas meevoerde. Diezelfde dag meld
den Franse luchtverkenners dat Von
Kluck naar het zuidoosten mar
cheerde.
Op 2 september zijn de bewijzen
overtuigend. Britse luchtverkenners
landen in Parijs met dezelfde me
dedeling. De lijnen op Gallieni's
stafkaart worden getrokken. De
zwenking van Von Kluck is duide-
iVk *ichtbaar. „Zij geven hun flank
«f schreeuw>en de opgewonden
officieren in het Parijse hoofdkwar
tier. Een flankaanval is mogelijk.
De verdediging van Parijs verlaat
de stad: richting Marne om daar de
slag te openen die de Duitse stoom
wals tenslotte tot staan zal brengen.
DE SLAG
De slag aan de Marne zal men
zich herinneren als de slag van de
PariJse taxi's die in allerijl het Pa
rijse garnizoen naar de onbescherm
de Duitse flank vervoerden. Het is
een romantische detail, maar geen
erg belangrijk. De zeshonderd taxi's
vervoerden slechts zesduizend man
schappen naar het slagveld aan de
Marne. Belangrijker was de bij
drage van het pas geformeerde zesde
leger en van het Britse leger. Met
tranen in de ogen legde generaal
French aan de vooravond van de
wereldberoemde slag zijn vete met
Joffre by. Op 5 september opende
Gallieni, inmiddels benoemd tot be
velhebber van het zesde leger, de
aanval.
Op 6 september was de slag aan
de Marne in volle gang: 1,2 miljoen
ma., over een front van 250 kilo
meter. Bjjna een week duurde het
moordende gevecht. De doodsver
achting en de fanatieke bajonetaan-
vallen, die het Franse leger in de
Ardennen noodlottig waren gewor
den, brachten hier de overwinning.
De slag aan de Marne was een
van ^de beslissende slagen in de eer-
oevers van de Marne werd uitge
maakt dat de Duitsers de oorlog
tenslotte zouden verliezen en dat de
geallieerden zouden winnen, maar
omdat daar werd beslist dat de oor
log zou voortduren. De bewegings
oorlog werd een loopgravenoorlog. De
militaire plannenmakers hadden
zich een kuil gegraven, waarin
Europa vier jaar lang zou leegbloe
den en waaruit geen ontsnapping
meer mogelijk zou zyn.
De Jaarbeurs in Utrecht heeft te
kampen met een enorm tekort aan
expositieruimte. „Meer ruimte is een
levensnoodzaak voor ons, willen we
Europese kunnen blijven meespre
ken", meent de algemeen-directeur
van de Jaarbeurs drs. J. H. D. van
der Kwast, die denkend aan meer
ruimte het oog heeft op de 80.000
vierkante meters van de veemarkt
en de gemeentereiniging aan de
Croeselaan. Gemeentebestuur en
Jaarbeurs zijn het al lang eens over
de overdracht, maar het probleem
is slechts: wie moet de verhuizing
van de veemarkt en de gemeenterei
niging betalen.
Er is 12 miljoen gulden mee ge
moeid, die Utrecht weigert en de
Jaarbeurs niet kan betalen. Als
nationaal instituut meent de Jaar
beurs een beroep op de overheid
te mogen doen. Daarover wordt nu
al lang in Den Haag onderhandeld,
r een beslissing is nog niet in
zicht. i
De tyd dringt, zo meent drs. Van
der Kwast, die het voor maximaal
één jaar van de gemeente Utrecht
voor f 1,— gehuurde terrein aan de
Weg der Verenigde Naties slecht»
een noodoplossing noemt. De bouw
wereld krijgt op dit terrein tyden*
de komende voorjaarbeurs volop ge
legenheid zyn machines te tonen.
Maar onzeker is nog of de Jaar
beurs ook in 1967 voor de vol
gende bouwbeurs over het nood-
terrein kaD Deschikken.
De komende voorjaarsbeurs dreigt
te worden overtekend, zo groot is
de internationale belangstelling. De
ze beurs wordt met zyn 100.000 vler
kante meter netto-oppervlakte vrij
wel zeker groter dan de hele jaar
beurs- oppervlakte- omzet in 1960
<93.000 vierkante meter». Ondanks
de onrendabele investering van ze
ven acht ton voor 't noodterrein (het
gaat waarschijnlijk VN-terrein he
ten) heeft de jaarbeurs de tari.
ven voor de exposanten niet ver
hoogd.
27 augustus t/m 5 september
(behalve zondag 30 augustus)
Aanvang 21 uur
Kaartverkoop bij de V.V.V.'ste Den Haag
(Parkstraat), Rotterdam (Stadhuisplein)
en Delft. Bestelkaarten bij alle V.V.V.'s.
Prijzen: f. 2.-, f. 2.50, f. 3.-, f. 4.-, f. 5.-,
f. 7.50 en f. 10.-.
Nederlander Van Duijl had
succes met speelse collectie
(Van een speciale medewerker)
De vrijetydskleding gaat een steeds
belangryker rol spelen in de inter
nationale herenmode of liever man
nenmode, zoals de voormannen in
deze sector haar graag noemen. De
gewijzigde levensgewoonten, de ge
stegen welvaart, de lossere omgangs
vormen en de grotere dosis vrye tyd,
die de Europese man geniet en die
hy op zoveel verschillende manieren
kan doorbrengen, heeft enkele jaren
geleden een duidelyke behoefte doen
ontstaan aan andere kleding. Kle
ding die naast de conventionele
eisen van stjjl en bruikbaarheid ook
kan beantwoorden aan die van spor
tiviteit en comfort.
Na een wat wijfelende entree is de
ontwikkeling van deze vryetydsmode
in een stormachtig tempo gegaan.
Enkele jaren geleden dacht nog bijna
niemand aan speciale autokleding
en sportieve gemakkeiyke uitgaans-
dracht. De Europese man volstond
met het aanschaffen van goede,
degelyke kostuums die onder alle
omstandigheden aan hun doel moes
ten beantwoorden. Tegenwoordig is
dat anders.
De internationale herenmodeweek,
die dezer dagen in Keulen is gehou
den en waarby op een kolossale
beurs de herenmodefabrikanten uit
de belangrijkste Westeuropese lan
den hun collecties hebben getoond,
is begonnen met de presentatie van
twee belangryke lichamen, die de
Europese mannenmode pousseren, de
„Cotton International" en de „Inter
national Fashion Council".
De Cotton Council International,
een overkoepelende organisatie van
de belangrijkste katoenfabrikanten
ter wereld, heeft voor het ontwer
pen van de collectie vrijetydskleding
1965 de Nederlandse couturier Doede
van Duijl aangezocht.
De collectie van Van DuUl Is
speels, sportief en heeft tegeiykertyd
een mannelyk karakter. De Amstel-
veense ontwerper heeft zyn collectie
gecreëerd in zeven groepen van vier
Het extra lange colbert en de
smal gesneden pantalon zijn
kenmerkend voor de herenmode
in het voorjaar en de zomer van
1965.
modellen. Deze groepen geven een
duidelijke aanwyzing van de secto
ren. waarin de vrijetydskleding kan
worden aangeschaft: „Sun and
stMW", Ship and sail", Run and
retex Forest and field", „Corner
e "Home and hobby" en
tenslotte „Travel and tour".
OpvaHend was zowel in de collec
te-Van Dut) als ln die welke door
werd een. I.aI Fashion Council
""'I gepresenteerd de .„MariUme
look die op de meeste modellen
a«n stempel drukte: hoge opstaand.
kragen of plat op de schouders lig
gende vlerkante matrozenkragen,
jacks rnel epauletten dikwijls ln twee
rijuitvoering, met zeemansknopen of
ankeremblemen de opgestikt.
„Cotton Council"
In de categorie „Travel and tour"
werd de aandacht getrokken door
net model „Byways" van Van Duyi
een stoer mannelijk camelkleurig
shirt met de mouwen tot elleboog
hoogte en een openvallende kraag
waarvan het contrasterende donker
bruine beleg hetzelfde was als het
voor de garnering van de borstzak
ken gebruikte. De pantalon reikte tot
kniehoogte en had zakken opzy van
het dijbeen, hetgeen in de zithouding
een groter comfort geeft.
By de groep „Sun and snow"
viel vooral de strandset Capricorn
op een vlot ensemble van kleurige
badstof bestaande uit een Bermuda
short en shirt met V-hals en matro-
zenstrik.
Toolbox Is de toepasseiyke naam
van een hobbykostuum van de
Cotton Council International, ge
ïnspireerd op de dracht van de
tankstationbediende. Dit hobby-
kostuum, speciaal ontworpen voor
de autoknutselaar, is vervaardigd
van zwart katoen met een marine
blauw tweedachtig hemd. Het jaclc
is uitgevoerd met vaste bretels en
heeft veel grote zakken.
Byzonder geslaagd was ook het
tenniskostuum in de categorie „Run
and relex" bestaande uit een korte
pantalon en shirt van wit katoen
piqué met een daarby behorende
hoogsluitende spencer van hetzelfde
materiaal ln blauw.
„Fashion Council"
Aan de westeiyke zyde van de
RUnoever in het statige gebouw van
de Duitse Automobielclub presen
teerde de International Fashion
Council enkele uren later zyn col
lectie voor 1965. Deze collectie werd
ontworpen door tien vooraanstaande
Europese couturiers onder wie weer
Doede van Duyi. In de HJst van
namen treft men ook hele bekende
ais die van de Spanjaard Enrique
Casanovas, de Duitser Christel Fau-
sel. de Italiaan Angelo Litrico en
Chantal de Crisenoy uit Parijs.
Bepaald extravagant was de
strandset van de Zweed Karl Spang-
berg, bestaande uit een kniebroek
met daarboven een tuniekachtige
dracht, opzij geheel geopend met
een gespslutting op heuphoogte.
Ontwerper Enrique Casanovas toon
de zijn originaliteit met een zeer
practisch ontwerp, Pescador ge
naamd dat bestond uit een driedelig
visserskostuumeen blazer met
zeer hoge zysplltten en Ietwat ge
tailleerd met daarover heen een
mouwloos Jack van dezelfde stof.
Voor de Nederlandse sportvisser, die
erbarmelijke weersom
standigheden zyn sport moet beoefe
nen, ideaal, vooral vanwege de dub
bele rug en opstaande grote kraag
Een duidelijke tendens van deze show
was het feit, dat de cabans, een
duffelachtige zeemansdracht. het
pleit gewonnen heeft. We zagen er
een. ontworpen door Angelo Litrico.
die zelfs op tien knopen double-
was-, Het spreekt vanzelf,
dat bij deze kledij de stoere ze*-
manspet gedragen wordt.
Een charmant ontwerp waa dat
van Christel Fausel. „Fusato" ge
naamd dat bestond uit een met vier
leren knopen uitgerust sportcolbert,
waarvan de voorpanden aan de
onderzijde sterk afgerond weggesne
den waren, met tweedelige revers
gecompleteerd met een knicker-
bpeker. een pantalon waarmee we de
N*d®rJarH»e man nrvr niet direct oo
straat zien verschijnen
