ZOEKLICHT
INPMPUELE
RQPIO- OPROEP
HOE
WERKT
HET
ZESDE DEEL van
uitzonderlijke cyclus
DE RODE MIEREN (I)
gevaarlijke methode
Met een semafoon Ran men
iemand INDIVIDUEEL uit vele
miljoenen (bij internationale
toepassing honderden miljoe
nen) een codebericht sturen.
controle-
schakelaar.
doof toets
De echtgenoten van vele
plattelandsartsen beste
den een Kwart van haar
leven aan de telefoon om
te trachten haar man te
bereiken voor spoed-
boodschappen.
codelampen
huis van
registers,
controle.
toonoscillator
(modulatie)
zend-en
herhaalregister
antenne
reizende
abonnee
eigenlijke
I ontvanger
codelampjes I
code-omzetter
(draaggolf)
Een semafoonbureau bevat een omvangrijke
elektronische apparatuur met geheugens,
registers, code-omzetters enz.
Om de abonnee te kiezen wordt de
draaggolf van de zender (80 MHz)
gemoduleerd meteen combinatie
van 3 (uit 30) laagfrequentesignalen
(„tonen"). De ontvangers bezitten
toon detectors, die alleen bij de ge
zochte abonnee alle resoneren met
de tonen van de zender. Dit opent de
weg voor het ook als toonf requentie
doorgegeven codegetal.
De ontvangers zijn gemakkelijk
mee te nemen, zodat bijv. leden
van een wachtploeg niet aan huis I
of post gebonden zijn.
Bridgevraag dezer week
Zuid speelt een contract in
schoppen. In de achtste slag
speelt hij een hartentje van
tafel (zuid heeft geen harten
meer), de tegenpartij gooit
een hogere harten. Zuid trekt
schoppen (troef) zesje uit
zijn hand, houdt dit even
vast, bedenkt zich en steekt
de troef zes terug in zijn spel.
Vervolgens neemt hij een
ruitentje uitzijn hand en legt
dat (by de harten) bij de
slag. De volgende tegenstan
der reclameert en zegt: „Ik
heb schoppen zes gezien U
moet die spelen". Is dit juist?
Antwoord elders op deze
pagina.
Antwoord op bridgevraag:
De eis der tegenpartij is niet
juist. De leider mag (desge
wenst) met open kaart spe
len. Een kaart van hem, is
eerst gespeeld als deze kaart
de tafel aanraakt. Dit
geldt n ie t voor de tegen
standers: als een kaart door
een tegenstander uit het spel
wordt genomen en door de
leider (of de partner) gezien
kon worden, wordt deze kaart
geacht te zijn gespeeld.
Zaterdag 25 juli 1964
dag sterker wordend gevoel van
isolatie moeilijk te vermijden. Be
halve een paar Laotiaanse kranten
is het enige nieuwsorgaan een ge
stencild bulletin, Lao Presse, uitge
geven door het ministerie van
Voorlichting. Uit het buitenland
komende kranten, een dag oud,
worden al of niet pro forma voor
zien van een rood stempel: „Ge
censureerd".
Telegrammen worden soms een
dag of langer door de censor opge
houden en kunnen alleen in het
Engels of Frans worden verstuurd.
Het telefoonboek van de stad telt
zestien gestencilde schoolschrift
blaadjes: hooguit 800 aansluitin
gen. De uitzendingen van het re
geringsstation Radio-Vientiane,
het enige in Laos, zijn drie keer
per dag te beluisteren. Maar het
nieuws wordt door ambtenaren ver
strekt en de muziek heeft iets van
Chinees aangepaste Amerikaanse
twist-deunen. De meeste straten
hebben geen namen en zijn nau
welijks begaanbaar voor het on
waarschijnlijk grote aantal auto's
in een omgeving die economisch
aan een zijden draadje hangt.
Het water komt ongefiltreerd uit
de bruine Mekong-rivier en tot de
inventaris van elke hotelkamer be
horen dan ook twee flessen met
gedistilleerd drinkwater wat er
uit de kraan komt, is een soort
sterk aangelengde modder die van
een witte zakdoek na één keer was
sen een gore lap maakt.
Isolement
China, is Laos verstoken
van eigen havens en aangewezen op
de altijd kwetsbare gunsten van de
nabuurlanden. Spoorwegen zijn er
niet (buitenlandse films waarin
treinen voorkomen zijn daarom erg
in trek) en de dichtstbijzijnde aan
voerlijn komt uit Thailand en gaat
niet verder dan Nong Khai aan de
overkant van de Mekong-rivier, on
geveer dertig kilometer zuidooste
lijk van Vientiane. Alle via deze
route aangevoerde goederen moe
ten in boten worden overgeladen
om het brede water over te steken
naar Laos.
Het nationale wegennet bestrijkt
in totale lengte niet meer dan
2.000 kilometer, waarvan het groot
ste gedeelte gedurende de regentijd
(mei tot november) zo goed als
onbegaanbaar is. De enige uitbrei
ding van recente datum is een 80
km lange weg van de Chinees-
Laotiaanse grens naar het stadje
Phong Saly een niet geheel be
langeloze gift van de Chinese re
gering in Peking aan de commu
nistische Pathet Lao. (Met Ameri
kaanse hulp zijn nu ook wegen ten
zuiden van Vientiane langs de Me
kong in aanbouw).
Machteloos
Onder deze omstandigheden is
Laos het prototype van een onder
ontwikkeld gebied dat, zelfs wan
neer er geen burgeroorlog was die
alle ondernemingen van niet-mili-
taire aard stagneert, niet in staat
is op eigen benen te staan. Het is
een factor die een mate van na
tionale machteloosheid in de hand
werkt, de traditioneel geringe on
dernemingszin van de Laotiaan
verder consolideert, en lange-ter-
mijn plannen minder realistisch
maakt dan korte-termijn oplossin
gen voor de meest dringende pro
blemen.
Het wachtwoord in Vientiane is
daarom: wachten. Premier Soevan-
na Phoema wacht op ontwikkelin
gen die niet in de eerste plaats
van hem en zijn regering afhan-
Pathet Lao soldaten de lijf
wacht van de twee communistische
ministers, Tiao Soek Vongsack en
Khamfeuane Toenarom, die zelf
sinds de staatsgreep van 19 april
bescherming hebben gezocht in de
Poolse ambassade.
Laos wacht op een bestem
ming die het niet kent. Het enige
zekere is de regen die elke dag
tegen de middag begint te vallen.
En de modder.
Men draait daartoe 1° het
nummer van de semafoon
dienst; 2° dat van de op-
geroepene, 3° het gewenste
codegetal.
EEN
iiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiniiiiiiiiiiiiiiiiin
OP DE BOEKENMARKT
Helma Wolf-Catz. „Aard
vuur". Contact. Amster
dam.
Het wordt langzamerhand moei
lijk te schrijven over een roman
van Helma Wolf-Catz. Moeilijk,
niet omdat er niet voldoende over
dit werk te zeggen zou zijn, maar
omdat een bespreker van boeken
bij dit zesde deel van haar cyclus
zijn woorden van lof vrijwel opge
bruikt heeft. Want datgene dat
men prijzen wil, dat waarover men
in de vijf vorige romans reeds ver
steld heeft gestaan, manifesteert
zich in even grote mate in dit
„Aardvuur". Het is steeds weer die
combinatie van realiteit en buiten
tijdelijkheid, steeds weer dat sa
mengaan van zweven en toch ge
worteld zijn, altijd weer de onont
koombaarheid van het bijna on
aanvaardbare. Zo te kunnen
schrijven op de rand van psycholo
gie en verbeelding, op de rand van
historie en poëzie, zo trefzeker ba
lancerend, dat is iets dat in Neder
land alleen deze schrijfster kan.
Naar aanleiding van „Duizend -
brand" heb ik gezegd, dat het
beeld, dat deze schrijfster op
roept van het leven en de vervol
ging van de Wederdopers, aangrij
pender is dan en even onvergete
lijk als menige historische roman,
waarin getracht wordt op realisti
sche wijze in den brede een verle
den op te roepen. Ditzelfde kan ik
zeggen van „Aardvuur". Want deze
roman speelt zich, op een klei
ne inleiding en een kort slot na, af
in de tijd van de Franse revolutie
en van de Napoleontische. Zoals
wij in „Duizendbrmd" de her
komst hebben leren kennen van
Gia, de vrouw van Alec, zo geeft
„Aardvuur" de afstamming van
Sidonia. Donia, zoals zij genoemd
wordt, is de naamloze studente uit
het eerste deel van de cyclus,
„Diepzee". Zij is het meisje, dat
haar gewezen minnaar Fernant
doodschiet. Deze Donia, die in
„Diepzee" nog niet anders was dan
een meisje, dat levenslang krijgt,
is in de vijfde roman „Zeewier",
uitgegroeid tot de Donia, die dank
zij de onvermoeibare hulp van haar
advocaat Bertrand, vrijgelaten
wordt. Onevenwichtiger dan te
voren komt zij uit de gevangenis.
Haar noodlot brengt haar via Al
giers naar de Verenigde Staten in
een misdadige omgeving. Het is de
figuur Dédé uit „Koraalrif", die
haar als het ware verlost uit de
bron van het kwade.
Met deze situatie vangt „Aard
vuur" aan; Donia en Dédé. De stap
terug van de tegenwoordige tijd
naar het achttiende eeuwse Frank
rijk doen wij als Dédé zijn aan
staande vrouw voorstelt van hun
huwelijk een soort maskerade te
maken in de kleding van die eeuw.
Met die ene stap gaan wij in het
leven van Donia's betovergrootmoe
der (als ik wel geteld heb). Jeanne
Christine, in elk geval de dochter
van lady Spurdon, al of niet de
dochter van de Ierse herbergier
O'Dockey. Deze laatste verhuist
van Cork naar Calais en het kind
met hem. Jeanne Christine be
weegt zich afwisselend in het mi
lieu van de herberg en in dat van
de adel.
„In die tijd was zij lieflijk om
te zien in de knisterende zijde van
een exorbitante omvang, een
hoedje als een vogelnestje en een
neusje als een gepoederd snaveltje,
dat tipte boven haar rozerode
mond. Hoe ze heette of genoemd
werd in verband met haar afkomst,
had haar nooit beschaamd ge
maakt, evenmin als haar minnaars
haar dat gedaan hadden". Ziedaar
het beeld van de frivole en avon
tuurlijke Jeanne Christine. Een
minnares van staatslieden en
volksleiders, een medewerkster van
Mirabeau en van Danton, getrouwd
met een ambtenaar, die haar de
naam De Clermont geeft. Als later
haar dochter Julie geboren wordt,
zal zij niet weten of dit kind haar
echtgenoot of Mirabeau tot vader
heeft. Met de evocatieve kracht
haar eigen, heeft de schrijfster dit
uitermate woelige stuk internatio
naal leven op papier gezet. Ik heb
zelfs de indruk, dat zij met het
leven van deze Jeanne Christine
een van haar grootste prestaties
geleverd heeft. Daardoor komt het
wellicht dat ik door de sneltrein-
behandeling van Jeanne's nage
slacht wat teleurgesteld ben. Maar
ik neem aan dat het alleen de be
doeling van de schrijfster is ge
weest om de lijn aan te geven, die
loopt van Jeanne naar de heden
daagse Donia. Toch vind ik dat
jammer. Maar dit bezwaar is nau
welijks van belang ten opzich
te van de belangstelling, waarmee
ik naar het zevende en laatste deel
uitzie.
CLARA EGGINK
Onze bridgerubriek
De laatste vraag is. of het ver
standig is psychics te gebruiken.
Technisch kan men daar zeker
„neen" op antwoorden de kans
op ongelukken in eigen kamp wordt
er veel te groot door. Dat de fat
soensnormen echter overschreden
zouden worden door dergelijke bie
dingen, is bepaald niet waar. Iedere
tegenstander moet zich kunnen
wapenen tegen elke methode die
tegen hem gebruikt wordt. Toch
neemt dit niet weg, dat de gebrui
kers van zulke biedingen zich in
zwakker milieu op weinig popula
riteit kunnen verheugen. Sommige
tegenstanders voelen de misleiding
als iets onrechtvaardigs aan. Men
mag dan wel kunnen aanvoeren,
dat deze tegenstanders in het wed-
stdfjdbridge nog niet volgroeid zijn,
maar daarmee is de kous niet af.
Bridge spelen doet men niet al
leen voor het eigen genoegen
maar ook voor dat van de clubge
noten en/of de tegenstanders.
Bridge biedt al zóvele moeilijke en
mooie problemen, dat het niet di
rect nodig is de zaken door vreemde
manoeuvres nog extra te compli
ceren. Ik acht het bepaald onge
wenst, dat sterke spelers zich (in
bijv. parenwedstrijden) bedienen
van psychologische biedingen.
Evenmin lijkt het mij prettig, als
men in een milieu van bescheiden
wedstrijdspelers wordt aangezien
voor iemand, die het niet met de
gewone (toch al zo moeilijke) brid-
gemiddeien af kan. Hoewel dus het
psychologisch bieden bepaald niet
verboden is of kan worden, luidt
mijn advies aan de gemiddelde
bridgespelen blijf met uw handen
van de psychics af.
Komt men veel hoger op de
bridgeladder, dan kan men dat wa
pen wel weer uit het arsenaal ha
len: men zal snel genoeg ontdek
ken, dat het met de psychologie
tegen sterke tegenstanders als regel
kwaad kersen eten is.
Prins Soevanoevong, leider van de "W*"^ 11 1 1 "I
Pathet Lao, wacht in Khang Khai |-J li H I A f|*l ll lil Dfl D11
op mogelijkheden van het wachten i O VlIl/lU2ili3^11 J/lv lllyll
van zijn halfbroer Soevanna Phoe- CD
hei eindpunt van de wereld
Van onze reisredacteur, H. L. Leffelaar)
VIENTIANE Elke morgen omstreeks half negen draait
een glanzend zwarte Amerikaanse auto de modderige Rue
Samenthai in. Voetgangers, fietsers en taxi's worden aan de kant
van de weg gemaand door een colonne witgehelmde politie-
agenten, die met oorverdovend lawaai op hun schrille fluiten
blazen. Het is het escorte van de Laotiaanse premier, prins Soe
vanna Phoema, op weg naar zijn kantoor in het ministerie van
Defensie. De dagelijkse stoet is een van de weinige manifestaties
van georganiseerde ordelijkheid in een stad die. schrijlings op
de breuklijn van Aziatische en geïmporteerde Europese cultuur,
gekarakteriseerd wordt door isolement en ordeloosheid.
Vientiane, met e
bevolking van 100.000 (een volks
telling werd in Laos nooit gehou
denis de administratieve hoofd
stad van hot ,,land van een mil
joen olifanten". Maar in de stad
is geen enkele olifant te bekennen,
wel loslopende kleine berg paar d-
jes, veel jeeps, soldaten met rode
baretten, wachtposten, in verval
geraakte huizen en gebouwen,
vervuilde straten zonder riolering,
orange gewaden, Japanse motor
fietsen, en een bevolking die zich
nergens druk over maakt.
„Vientiane", zei een bezoeker na
een dag in de stad te hebben rond
gelopen, „is het eindpunt van de
wereld". Inderdaad is een met de
Ook elders wordt gewacht. Een
groep journalisten uit alle hoeken
van de wereld zit in de lauwe adem
van twee ventilatoren in de lobby
van hotel Constellation en wacht
op een politieke omwenteling die
sommigen voorspellen en anderen
geen schijn van kans geven. Er
wordt weinig gesproken, men leest
„The Bangkok World" van giste-
Buiten op de stoffige, slecht ge
asfalteerde weg stopt een zwarte
Mercedes met de witte standaard
van de internationale controlecom
missie die sinds de Geneefse con
ferentie van 1954 werd belast met
het toezicht op de naleving van het
bereikte akkoord. Twee leden van
de Indiase delegatie stappen uit,
lopen langzaam een winkel binnen,
kopen iets en rijden langzaam weer
weg. De Mercedes passeert een bar
waar een van de Canadezen, toe
gevoegd aan de commissie, alleen
een biertje drinkt. Ook de com
missie wacht op toestemming
van de Pathet Lao om bepaalde
strategische punten binnen het
door hen bezette gebied te inspec
teren.
De bevolking wacht De Chine
zen en Indiërs in hun winkels; de
jongens van de samlods, fietstaxi's,
die in zwermen voor een paar ho
tels in Vientiane staan; de straat
venters met hun vruchten en
koekjes; het handjevol Europeanen
en Amerikanen dat zich hier ge
vestigd heeft. En in twee zwaar
bewaakte villa's wachten honderd
Loslopende bergpaardjes en
een samlod, fietstaxi, zijn in
Vientiane veel te zien. De
meeste fietstaxi's worden door
Chinezen verhuurd aan jon
gens uit Thailand de Lao
tiaan heeft een traditionele af
keer voor het verrichten van
dienstarbeid en bepaalt zich
voornamelijk tot het verbou
wen van rijst.
In een gesprek dat ik on
langs met enkele enthousiaste
bridgers uit de noordelijke pro
vincies mocht hebben, werd mij
de vraag voorgelegd in hoe
verre psychologisch bieden"
in wedstrijd club-bridge
mocht of moest worden toege
staan. Om een eerste bron van
verwarring te verhelderen
merk ik op, dat men een duide
lijk onderscheid dient te maken
tussen psychologische biedin
gen (veelal aangeduid met het
Amerikaanse bridge-woord:
psychics) en taktische biedin
gen.
Een „psychic" is het doen van
een bod „op iets dat je niet hebt":
bijvoorbeeld een één Sansopening
op een volmaakt poploos spel, of
het vroegtijdig bieden van een kleur
waarin slechts één enkele kaart (of
geen kaart) aanwezig is. Voorwaar
de voor de „psychic" is verder, dat
zowel partner als tegenpartij veron
derstellen dat men die klem- (of
het Sansbod) wél zou kunnen heb
ben. Als noord opent met één har
ten, oost doubleert (informatief)
en zuid biedt nu één schoppen op:
Sch. 3; Ha. B, 7, 5. 4, 3; Ru. 7, 5, 4,
3; Kla. 6, 5, 4, is dat een psycholo
gisch bod. De bieder hoopt, de te
genpartij te misleiden wat de schop-
penkleur betreft; in dit geval heeft
hy een uitweg als hij gedoubleerd
zou worden hij kan naar har
ten terugkeren.
Redelijke kracht
Taktische biedingen zyn, in te
genstelling tot de psychics, altijd op
enige redelijke kracht gebaseerd.
Soms geven ze géén verkeerd beeld
van de kleur waarin men zou wil
len spelen. Wanneer noord en oost
passen en zuid opent in de derde
hand met één ruiten op Sch. 9, 5, 4;
Ha. 6, 5; Ru. H. B, 10, 9, 4; Kla. 7,
5, dan is dat geen psychic, doch een
taktisch bod: een lichte opening, in
de hoop de tegenpartij enigszins af
te schrikken en de partner een aan
wijzing te geven in welke kleur hij
eventueel moet uitkomen. Men zou
het gegeven spel óók in de eerste of
tweede hand met één ruiten kun
nen openen: het is een schot op
goedgeluk, maar misschien treft het
een eendvogel. Zou men het gegeven
spel openen met één harten, dan is
het een psychic, want de bieder be
schikt niet over een enigszins rede
lijke hartenkleur.
Een taktisch bod is ook het vol
gende. Noord opent met één ruiten,
oost past en zuid biedt twee klaver
op: Sch. A, V, 3; Ha. H, 10, 9; Ru.
A, B, 7, 5, 2; Kla. 5, 4. De bedoeling
dezer taktiek is, later drie Sans te
bieden en de tegenpartij het uitko
men met klaver moeilijk te hebben
gemaakt.
Zinvol
De volgende vraag die men zich
kan stellen is, of de psychologische
biedingen (en de taktische) „zin"
hebben. Toen in het begin der der
tiger jaren bridge populair begon
te worden, werden de psychics nog
al eens toegepast. Men ging daar
door wel eens twee duizend punten
down, maar men smaakte óók wel
het genoegen de tegenpartij af te
houden van een manche- of slem-
bod.
Bij het stijgen van het spelpeil
bleken de psychics zich nauwelijks
te kunnen handhaven. Het enkele
succesje dat men ermee boekte,
woog niet op tegen de narigheden
die erdoor ontstonden. De voor
naamste was wel, dat de partners
van een paar dat psychologisch
bood. nooit precies wisten waaraan
zij toe waren. Het kwam dan wel
voor, dat de één met één Sansa-
tout. opende en de ander met een
prachtig spel paste, denkende dat
er weer van een psychic sprake was.
Als dat niet het geval bleek, speelde
men één Sans en maakte er zes of
Taktische biedingen hebben wat
meer zin en ze worden dan ook nog
vrij regelmatig toegepast. Toch dra
gen die biedingen ook een groot
risico in zich. Als men, met sterke
hartensteun, twee klaver gaat bie
den op twee kleintjes, is het gevaar
niet denkbeeldig, dat de partner
naar een hoog bod in de klaver
doorholt. Men kan dat dan wel weer
afnemen met een hartenbod, maar
misschien is het leed dan al ge
schied en zit men in een te hoog
contract. In zeer sterk internatio
naal milieu, ziet men dan ook de
psychics vrijwel niet en de taktische
biedingen slechts zéér sporadisch
gebruiken.
Toegestaan
De voorlaatste vraag Is, of psy
chics e.d. zjjn „toegestaan". Volgens
de reglementen van de Ned. Bridge
Bond mag men alle biedingen toe
passen die men maar wenst, mits
deze niet op afspraken berusten, die
de tegenstanders niet kunnen weten.
Gebruikt men dus veelvuldig psy
chics, dan zal men dat tevoren aan
elke tegenpartij moeten meede-
Rue Samenthai een van de drukste wegen in Vientiane.
Het gevelbord Figaro verraadt de invloed van de Franse kolo
niale tijd, toen Laos met Cambodja en Vietnam deel uit
maakte van Frans Indo-China.
