IB IQ, 0 A ID W Ik YI
ZOEKLICHT
Melancholieke herinneringen
van Hemingway aan jaren "2(1
„IMAGE" KOMT NIET OVEREEN MET WERKELIJKHEID
HET MEKKA VAN DE SHOWBUSINESS
j ONDANKS GENIETEN VAN HET LEVEN:
,9Waarachtigheid' in
A moveable feast
Zaterdag 23 mei 1964
Pagina 2
(Van een speciale verslaggever)
New York Broadway: een naam met een magische klank, het
Mekka van de showbusiness, het belangrijkste theatercentrum
van de Verenigde Staten. Broadway: visioenen van prachtige
theaters, spectaculaire shows, schitterende avondtoiletten, suc
cesvolle musicals, grote sterren, mooie vrouwen, licht, kleur,
muziek, dans, vrolijkheid.
Misschien, dat iemand, die nooit in Amsterdam is geweest, zich
toch een vrij natuurgetrouwe voorstelling van het Leidseplein
kan maken. Met Broadway is dat moeilijker. Niet alleen omdat
het oneindig veel uitgebreider en veelzijdiger is dan het Leidse
plein, maar omdat we hier minder te maken hebben met een
plein of straat dan met een begrip. Goed, we zijn in New York
en we gaan eens kijken in hoeverre dat Broadway overeenkomt
met onze fantasie.
Stap in de subway, de onder-
grondse, die in negen van de tien
gevallen wel dat grote overstap
station onder Times Square aan
doet, het punt, waar de 7de avenue
en Broadway kruisen en waar het
eigenlijke theaterdistrict begint.
Tegen het vallen van de avond
worden duizenden en duizenden
mensen bij treinen vol door de in
gewanden van New York naar
Times Square gestuwd. Weinig
Newyorkers, meestal „hicks"
(Amerikanen van buiten) en na
tuurlijk de toeristen en zeelieden
en zakenlieden-op-reis die hun
hotelkamer ontvluchten.
Het beeld v
zoals dat tot alle uithoeken
van de wereld is doorgedron
gen: aan -en uitflitsende licht
reclames in vele kleuren.
BLOOT
Terug
ORGIE
Zij reageren allemaal gelijk als
zij daar op Times Square boven de
grond komen: even stil staan om
de orgie van lucht en beweging op
zich te laten inwerken, dan vaag-
lijk een richting bepalen en ten
slotte met de handen op de rug en
een afwachtend gezicht wegslente-
rend, het onbekende tegemoet, als
sightseeërs op de Amsterdamse
walletjes. Die orgie van licht: de
foto's en de films die ieder van
Broadway kent, liegen niet. Zover
het oog reikt, is er geen gevel zon
der lichtreclame van aan- en uit
flitsende, draaiende, op-en neer-
bewegende en van kleur wisselende
lampen. Zij vertellen van de film
titels en van restaurants, van
tandpasta en lotion, van weerbe
richten en whisky. Tegen een ge
vel staat een tien meter hoge kop
van een sigaretteroker, die om de
twee seconden een enorme stoom
wolk uitblaast.
Waar zijn de theaters? Biosco
pen, jawel, op één vierkante kilo
meter meer dan in heel Amster
dam. en met lichteffecten, die de
voorbijganger murw maken. Maar
naar de theaters moet men zoeken.
Daar, op de hoek van de 50ste
straat, is Winter Garden, waar
top-musical Funny Girl" gaat.
Sinds het weekblad Time een co
verstory van titelrolspeelster Bar-
bra Streisand heeft geplaatst, loopt
het storm. Ze vallen niet op, de
theaters, waaraan Broadway in
feite zijn faam te danken heeft. Ze
zijn er trouwens niet ge moet
er voor in de duistere zijstraten
duiken en dan nóg loopt ge er bij
na ongemerkt voorbij. Hier links
en rechts van Broadway, van de
42ste tot ongeveer de 57ste straat,
staan ruim veertig grote en kleine
theaters.
De praktik is, dat als
bepaald stuk wordt uitge
bracht, het gezelschap een schouw
burg huurt. Als het publiek niet
komt, worden de opvoeringen snel
stopgezet, soms al na enkele da
gen. Want ook hier kent men geen
subsidie.
Omdat
stukken
zijn de theaters van New York
vrywel altijd uitverkocht. De plaat
sen worden vaak maanden tevoren
besproken, een zaak die per post
en giro wordt geregeld. Ook kan
men terecht by een van de talloze
theaterbureaus, die tegen een ge
ringe vergoeding plaatsen reser
veren. Het publiek komt voor het
stuk, niet voor het theater en men
neemt genoegen met een eenvou
dige accommodatie.
naar het licht van
zelf. De bioscopen, ln
felle concurrentie met de televi
sie. kunnen zich niet permitte
ren in stille zijstraten op klan
ten te wachten. Zij schreeuwen
de passanten toe met brutale re
clames en beloven meer dan zij
geven, zelfs bij de beste films. En
als er geen goede film kan wor
den getoond, dan moet het er
een zijn met veel seks. Van
's morgens tien tot 's nachts drie
uur kan men op zijn kaartje de
doorlopende voorstellingen blij
ven bekijken. Men kan er ook
slapen en dat wordt veelvuldig
gedaan, want voor twee dollar
vindt je geen hotel met air-con-
ditioning.
Tussen de bioscopen in de
discountshops met transistorra
diootjes, walkie-talkies, bandrecor
ders, filmtoestellen en tv-ontvan-
gers tegen dumpprijzen, tien, vijf
tig. honderd, misschien wel twee
honderd. En de winkels die er dan
nog overblijven, staan volgestouwd
met afschuwelijke souvenirs, gram
mofoonplaten met blote hoezepoe-
zen, naaktfoto's, pikante lingerie,
seksboekjes en andere prikkellec
tuur of -attributen. Onbestaanbaar
in ons nette Nederland, maar heel
gewoon ln deze stad, waar een man
EEN
Een
ZOEKEN
Ze zien er aan de buitenkant
weinig imposant uit. de theaters
van het Broadway-district, en men
moet werkelijk zoeken naar de
het repertoire, zelfs bij
Hamlet brengt. De officiële thea-
tergids van New York beperkt zich
tot het opsommen van vijftien to
neelstukken en twaalf musicals,
maar een oppervlakkige ontdek
kingsreis langs de vaak vervallen
theatergevels levert al gauw een
tiental extra op. Er zijn maar wei
nig echte theaters, zoals wij die in
Europa kennen. Het dezer dagen
geopende New York State Theatre
in Lincoln Center is er een, ja,
maar dat is dan ook zo luxueus in
gericht dat er een speciaal fonds
nodig is om de exploitatie sluitend
Hall met zijn 6200 plaatsen,
de voorstellingen drie uur duren
en bestaan uit een hoofdfilm en
een aantal duurgemonteerde mon
stershows met o.a. de 48 Rocket-
tes, de beroemde showgirls, en het
grootste theaterorkest van New
York.
De schouwburgen rondBroadway
doen denken aan die van een pro
vincieplaats. zy aUn alle ongesub
sidieerd en kennen geen eigen gc-
'uw, Nina genaamd, ont-
oude secretaire van haar
grootmoeder terug. Deze secretaire
had zij als kind geërfd, maar hij
was lange jaren opgeborgen ge
weest. Nu zij het meubel weer in
haar bezit heeft neen, gelukkig
vindt Nina geen oude, vergeelde
brieven in verborgen laadjes, waar
uit zij het geheime leven van haar
grootmoeder kan samenstellen. Wat
zij in een lade vindt, is heel iets
anders, nJ. haar eigen jeugd in de
vorm van een gehavend vogeltje,
dat eens haar dierbaarste bezit
heeft uitgemaakt. Het vogeltje,
waarvan zij zich als kind verbeeld
heeft dat het voor haar zong. Won
derlijk en ontroerend zijn de her
inneringen aan de kinderjaren, die
zij met haar ouders heeft doorge
bracht in een flat in Praag, in een
joods stadsgedeelte aan de Moldau.
Het meisje Nina heeft een sterk
geëmotioneerd leven geleid, dat
toch niet onkinderlijk geweest is.
Zij groeit op als enig kind tussen
zeer beschaafde volwassenen en zij
is in zekeren zin een kasplantje.
Het kind heeft een mystieke inslag
en bovendien dat wat men ,,het
tweede gezicht" pleegt te noemen.
Zij zegt b.v. op een avond, als zij
in haar bed gelegd wordt, vlammen
te zien, maar de huishoudster
Theresa vindt het onzin en gaat
weg. Die nacht ontstaat er brand
in de flat, terwijl haar ouders niet.
thuis zyn. Door de brand ontmoet
zij een joodse medebewoner van het
flatgebouw, Nathan, die haar uit de
brandende flat heeft gehaald. De
verhalen, welke die oude man het
kind doet, blijven in haar leven, als
een betovering. Hetzelfde overkomt
haar bij haar verblijf aan het
strand in Nederland, als zij bijna
verdronken is en met de herinne
ring aan haar grootvader. Niets is
ooit weg bij dit wonderlijk heftig
levende kind. Later hoort zij haar
ouders spreken over de komst
van Hitier. Ook hoort zij van de
moord op de oude Nathan, die op
weg om passage te bespreken voor
Jeruzalem op geheimzinnige wijze
wordt neergestoken. Bijgeloof,
slechte voortekenens, de Golem. Op
de avond van dat treurige bericht
zit Nina in haar bed en ziet dat
haar vogel een gewoon houten
vogeltje is en zij voelt dat zij aan
het zingen niet meer geloven kan.
Grote mensen horen hem immers
in een volle bus in zijn prikkel-
plaatjes is verdiept en niemand
enige notitie neemt van hem of
van zijn plaatjes.
i danskelder, een restaurant,
een drugstore en een bar. Broad
way, het wereldcentrum van de
showbusiness, is niet meer dan één
grote, goedkope kermis.
BEDELAARS
gerjongetje dat klanten runt voor
een schoenpoetser, door de paffe
rige bink die een aardig meisje
naar uw hotelkamer wil sturen,
door het oude vrouwtje met haar
lucifers, door de man op krukken
die nog niet heeft gegeten, door de
blinde kleurling die een oog wil
kopen voor transplantatie, door de
non die voor daklozen collecteert,
door de dronkaards, die zwygend
de hand ophouden. Broadway, die
wereld van klatergoud, in het hart
van de belangrijkste stad van
Amerika God's own country
is vol bedelaars.
Een goed geklede man vraagt
ons een dime, een dubbeltje.
Waarom? Kan hij dan geen werk
krijgen? „Er is hier werk genoeg,
maar geen werk dat voor mij ge
schikt is", zegt hij. Wat voor werk?
.Allemaal ondergeschikte baantjes'.
Voelt hij zich dan niet te goed
om te bedelen? „Ik doe dit liever
dan minderwaardig werk aanne-
Er zijn ook andere manieren om
aan geld te komen. Op de hoek
van de 46ste straat zit een Jonge
man te vissen in een rooster van
de subway. Als hy ophaalt blijkt
onderaan het touw een magneet te
zitten. „Gisteravond had ik aan de
overkant drie dollar aan klein
geld", zegt hy wrevelig. Waarom
vragen wij ook? Er is hier immers
niemand, die ook maar een blik op
hem werpt.
Geen vermaakscentrum ter we
reld of het Leger des Heils is pre
sent. Ook op Broadway. Men
maakt muziek en verkondigt het
evangelie. Maar er is hevige con
currentie. Tientallen moeilyk de
finieerbare mannen en vrouwen
trachten aandacht te trekken en
met overslaande stem gehoor te
vinden voor hun interpretatie van
bijbelteksten of van bepaalde toe
standen in de wereld. Zij nemen
daarbij geen blad voor de mond.
maar zij kunnen heel ver gaan
voordat een agent hen tot doorlo
pen maant. Voorwaarde is. dat
iedere straatredenaar een Ameri
kaanse vlag bij zich draagt. En
dat is een kleine moeite als je dan
mag zeggen waar het op staat.
Tot de 42ste straat. Times
Square, is Broadway 's avonds een
betrekkeiyk saaie straat met win
kels en kantoren zoals de overige
noord-zuid-avenues en na de 57ste
straat dooft het licht van de ker
mis geleidelijk.
Toch zal het amusementsge
deelte van Broadway zich op den
duur nog meer naar het noorden
verplaatsen. Want voor de. be
roemde straat wegduikt in de
trieste woonwijken van de West-
side jawel, waar Jerome Rob-
bins inspiratie vond voor zijn West
Side Story rijst een prachtig
gebouwencomplex op: het Lincoln
Center. Hier, tussen de 62ste en
66ste street, langs Broadway, wordt
het grootste theatercentrum van
de wereld, bestemd voor de kunst
met een grote K, gebouwd.
Het project gaat byna 600 mil
joen gulden kosten. De eerste zaal,
die gereed kwam, de Philharmonic
Hall, die 2600 muziekliefhebbers
kan bevatten, is reeds beroemd.
Eind april is het New York State
Theatre in gebruik èenomen, cen
zaal met vijf balkons en in totaal
2800 zitplaatsen. Een derde ge
bouw, dat van de Metropolitan
Opera, nadert zyn voltooiing. De
drie theaters zijn gegroepeerd rond
een groot voorplein.
Het nieuwe Lincoln Centti
brengt New York voi
eerst grote, feestelijke theaten
van Europese allure. Maar
omdat het hier Amerika is, 2a!
het alle bestaande theaters
de wereld overtreffen. De«
met roltrappen bereikbar
lounge van de Philharmonk
Hall ziet uit op een voorplein,
waaraan een gigantisch
schouwburg en een enorm opt
ragebouw grenzen.
25 KM
Het Broadway dat in de wereld
bekendheid heeft gekregen, is maar
een bitter klein stukje van die
heel oude en heel lange straat van
die naam. „Brede Weg" noemden
de Hollandse kolonisten 350 jaar
geleden het door hen van het
uiterste zuidpuntje van Manhattan
aangelegde pad, dat toen reikte tot
de muur waar men nu Wallstreet
vindt. Broadway slingert zich nu
als een 25 kilometer lange straat
door het strakke stratenpa troon
van het langgerekte Manhattan.
Aan de basis van Broadway staan
de banken en de kantoren van
Newyorks financiële centrum. Het
loopt langs het aloude stadhuis,
evenwijdig aan de Bowery met zyn
dranklokalen en 13.000 meestal op
straat slapende „bums" en door-
srujdt Greenwich Village, de wijk
waar de schilders, dichters en an
dere kunstenaars byeengroepen en
hun kroegjes vinden. Hier treft
men ook de jazzlokalen. In de zy-
straten ontdekt men hier en daar
oude theaters, meestal niet meer
in gebruik; zy herinneren aan een
kleine eeuw geleden, toen het
theatercentrum nog downtown-
tot
doopte, maar haast op instorten
staande Phoenix Theatre brengt
stripteasekoningin Ann Corio nu
al drie jaar met enorm succes een
show van striptease en kolder met
een uitgelezen gezelschap. Maar
ook dit theater zal binnenkort zyn
deuren voorgoed sluiten.
lilllllilHIIIIIIIIIIIIIIilllillllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllHII
OP DE BOEKENMARKT
ook niet? Nina, uit haar droom ge
rukt door de twyfel aan de alwe
tendheid van de volwassenen, er
kent de realiteit en is daarmee
bezig zelf volwassen te worden.
Dit boek is een eersteling. Ik hoop
dat de schryfster het er niet b(j
laten zal, want zy roept in de verte
en ondanks het volkomen situatie-
verschil, toch herinneringen op aan
die andere grote schrijfster-over-
haar-jeugd: Maria Dermout.
Henri Troyat. „Keizeriyk Luite
nant in Parijs". (Vertaling). L. J.
Veens Uitgeversmy Amsterdam.
Deze roman is geschreven door
een in Moskou geboren Franse
auteur. Henri Troyat, geboren in
1911, is met zyn ouders uit Rusland
gevlucht tydens de revolutie. De
herinnering aan de omzwervingen
tijdens zyn kinderjaren en zyn
vestiging buiten Rusland hebben
hem er waarschyniyk toe gebracht
een reeks romans te gaan schryven
over een Rus, die buiten zyn land
gaat wonen. Deze reeks heet „La
Lumière des Justes" en dit „Kei
zeriyk Luitenant in Parys" is het
eerste deel. Het is een boelend en
zeer avontuuriyk verhaal van de
belevenissen van de jonge Russi
sche luitenant Nicolai Ozareff, die
in 1814 met het Litause regiment
Parys binnentrekt om dit te helpen
bezetten. Bont en kleurig als de
legers met hun vlaggen en hun
uniformen is het verslag van de in_
tocht. Ozareff is verrukt van Parys
en diep onder de indruk van de
Fransen en het zal dus niemand
verwonderen dat hy, na een amou
reus avontuur van ondergeschikt
belang, verliefd wordt op Sophie,
de dochter van zijn tydeiyke gast
heer. Zowel de afkeer van de Fran
sen van de bezetter als de terugkeer
van Napoleon zijn byna onneem
bare opstakels voor hun huweiyk.
Met moeite vindt hy Sophie na de
slag bij Waterloo terug, trouwt
haar en neemth aar mee naar ziin
vaderlijk landgoed, tegen het uit-
drukkelyk bevel van die vader in.
Het bliikt duidelyk. dat de kloof
tussen het Frankryk en het Rus
land van de negentiende eeuw niet
te overbruggen is. Aan het eind
van het boek gaan Nicolai en So
phie terug naar Parys. De roman
is boeiend genoeg om graag te
willen weten hoe het dit ongehjke
paar in Parijs zal vergaan.
CLARA EGGINK.
(Van onze correspondent te Washington)
MARY, de vierde en laatste vrouw van de beroemde auteur
Ernest Hemingway, heeft een postume uitgave verzorgd
van een opmerkelijk boek, waarin men de herinneringen aan die
unieke periode der twintiger jaren, toen Amerika's „lost gene
ration" in Parijs (Montpamasse) woonde enwerkte, kan vinden,
die de schrijver kort voor zijn dood op schrift stelde. In deze
herinneringen geeft Hemingway de grote man van het eenletter
grepige woord in de Amerikaanse literatuur, niet alleen portret
ten van vrienden uit die tijd: Ezra Pound, Gertrude Stein, Scott
Fitzgerald, maar ook herdenkt hij met melancholieke ontroering
zijn eigen geluk als onbekend, arm schrijver, levend in scha
mele klein apartementen samen met zijn eerste vrouw Hadley en
zijn zoontje Bumby. Het boek heet „A moveable feast", sket
ches of the author's life in Paris in the twenties". (Charles
Scribner's Sons, New York).
Het zyn, ondanks de melancholie,
geen zoetige schetsen en iedereen
die Hemingways werk kent zal dat
ook niet verwachten. Maar wel be
steedt hy de meeste aandacht aan
die mensen, die hem sympathiek
waren. Zo zyn er mooie bladzyden
over Scott Fitzgerald, die ondanks
zyn vele drinken en onberekenbaar
heid door Hemingway als een echte
vriend werd beschouwd.
Onverbloemde antipathie laat hy
echter biyken tegen Scotties vrouw
Zelda, die jaloers is op het schrijven
van haar man en geen gelegenheid
voorby laat gaan hem teveel te la
ten drinken opdat hy niet schry
ven kan. Het duurde jaren voordat
Scott zelf begreep dat Zelda zenuw
ziek was. Hemingway begon al aan
haar verstand te twyfelen, zo
schryft hy, toen zy hem in dode-
ïyke ernst vroeg: „Geloof jy ook
niet dat Al Jolson groter is dan
Jezus?"
Gertrude Stein
Gertrude Stein, de „pausin"
van het literaire en schilderkunstige
leven van die tyd, zeker in haar
eigen gedachten. Dat zy op het
schryven van Ernest grote invloed
zou hebben gehad, ontkent hy. Eer
toont hy zich dankbaar voor de
raad en de vriendschap van Ezra
Pound, die beschreven wordt als
volkomen onbaatzuchtig en oprecht
vriendschappeiyk.
Gertrude en haar vriendin Alice
Toklas boeien hem meer dan dat hy
hen sympathiek vindt. Gertrudes
literaire smaak trekt hy overigens
in twyfel en hy aegt in dit verband
ERNEST HEMINGWAï
dat zy alleen positief oordeelde
over mensen, die gunstig over haar
werk geschreven hadden. Een ko
misch verhaal is dat zy Ezra Pound
niet uit kon staan omdat hy een
fragiel stoeltje kapot zou hebben
gezeten (Hemingway acht het ech
ter niet uitgesloten dat met opzet
een forse Pound zo'n breekbaar
meubel was aangeboden).
Dat de term „lost generation" een
eigen vondst van Gertrude Stein
zou zyn geweest betwist Heming
way ook. Het zou de uitdrukking
geweest zyn, die Gertrude Steins
garagehouder had gebruikt tegen
zyn jonge monteur, die de auto van
de fameuze cliënte niet meteen had
gerepareerd.
Opvallend is dat Ernest., wiens
boeken niet altyd het toonbeeld hj-
ken van een Victoriaanse moraal,
in zyn verhouding tot vrienden als
nogal conventioneel tevoorschyn
komt. Hy is erop uit altyd beleefd
te zyn en weigert kritiek te oefenen
op kunstenaars, die door zyn vrien
den bewonderd worden.
Homoseksualiteitbl ykt hem danig
te schokken en Gertrude Stein on
derhoudt hem erover dat hy bitter
slecht op de hoogte is. Als Scott
Fitzgerald hem vraagt of hy met
zyn vrouw Hadley al een verhou
ding had voordat hy met haar ge
trouwd was vindt hy die vraag
schaamteloos. Tegen oudere geves
tigde schryvers ziet hy op, kortom,
papa Hemingway blykt een flinke
dosis schuwheid gehad te hebben
voor al te directe contacten, ook
met zyn vrienden, en lykt graag
zyn toevlucht genomen te hebben
tot algemeen aanvaard fatsoen.
Eereplaats aan
Sylvia Beach
Een ereplaats in het boek neemt
Sylvia Beach in, de beroemde eige
nares van de boekwinkel, uitleen
bibliotheek en uitgevery Shakes
peare and company in de Rue de
l'Odeon, die zich een plaats in
de literatuurgeschiedenis veroverde
door het enige boek dat zy ooit
uitgaf: „James Joyces Ulysses" in
februari 1922.
Sylvia Beach vormde een ander
en minder bizar middelpunt van de
„lost generation" dan Gertrude
Stein. Zy leende geld uit en zorgde
ervoor dat jonge, arme schryvers
als Hemingway konden lezen door
dat zij hen Engelse boeken uit haar
bibliotheek verschafte. Bovendien
fungeerde zy als contactpunt voor
die op de bonnefooi naar Parys ge
komen Amerikaanse artiesten, die
de weg naar haar winkel wisten te
vinden.
Nog meer dan een boek over
vrienden is „A moveable feast" een
melancholiek en vaak ook bittere
herinnering aan het geluk van He
mingway met zyn eerste vrouw
Hadley. Zy blykt ook na byna veer
tig jaar nog een grote plaats in zijn
leven in te nemen. Bitter is hy
tegen de „ryken", die hem. op een
gegeven moment hebben weggelokt
uiit het ware geluk in armoede met
Hadley en Bumby. Bitter is hy te
gen de vrouw, die hem in haar net
ten strikte en hem deed scheiden
van Hadley.
Hemingway noemt hier geen na
men. hy duidt aan met termen als
„een andere rykaard" en „een
loodsmannetje" en alleen diegenen,
die de „ins en outs" van zijn leven
kennen zullen weten wie hij bedoelt.
Maar het is een bitter slothoofd
stuk. waarmee hy zyn terugblik op
de meer dan eens „gelukk g" ge
noemde Parijse jaren besluit. Een
hoofdstuk overigens, waarby men
de opmerking niet kan onderdruk
ken dat het niet het boze nood
was, dat Hemingway uit zijn
moedig paradijs verdreef, maar
getwyfeld zyn eigen verliefdhi
op zyn latere tweede vrouw.
Ondertoon van
hilariteit
„A moveable feast" is een ec
Hemingway, voor een groot di
geschreven als was het e
Het is vaak geestig met een ondij le
toon van hilariteit, die i
kent. Schitterend is de beschrijf
van Pounds geldinzameling
veelbelovende jonge dichter T,
Elliot te bevryden uit de bank, fl
hy moet zwoegen om zyn dagelj
brood te verdienen. Ronduit onii
nig de belevenis met Scott Fitq
raid, die er na het drin
paar glazen wyn plotseling
overtuigd is dat hy elk moment
sterven aan een longembolie.
Typerend voor Hemingways
stelling als schryver is tenslotte»
Mj vertelt over zijn manier
werken. Als je niet weet wat
schryven, zet dan de
die je kent op papier," zo luidt:
methode. Waarachtigheid, authe
citeit, vooral in de gesprekken,
blyft- de leidende idee van zi'
waaraan hy ook trouw bly:
moveable feast".
Hemingways boek over de jas
„twintig" staat niet alleen. Het
een schakel in een serie biografie
autobiografieën en dergelyke, die
laatste tijd over Amerikaanse sch:
uit die j;
boek over Sinclair Lewis Ad
rika's eerste Nobelpryswinnaar,
de beroemde journaliste Dorol
Thompson, die jarenlang met el)
getrouwd zyn geweest.
Andrew Turnbull heeft voorts
biografie over Scott Fitzgerald I
schreven, terwyi ook diens bric
pas verschenen zyn. Dit laatste t
is hoogst interessant en vormt
boeiende tegenmelodie tegen
Positief beeld
De twintiger Jaren, het roerig*'
cennlum kort na de eerste werd
oorlog, zal zeker nog in vele kontf
de boeken tot leven worden ge*d
Hemingway heeft zyn deel daafl1
bygedragen. Het is een
beeld geworden van de hand
een man die van het leven hield1
kon genieten van de liefde,
voorjaar en de jacht, van visset
bergstromen en stierengevechten'
van de stad, „waarover het la*'
woord nooit gezegd zal zyn":
