RIEN VAN
NUNEN
overweldigd door
zijn populariteit
IN KAMER
ENT
70.000 SPORTVISSERS moeten
tegen zichzelf beschermd worden
Kom er
ACHT-er
VADER STIEFBEENvan t.v.
was dertig jaar stie fkind van toneel
Al vier jaar woont hij
aan rand van Hillegom
Kom er ACHT er
Rien van Nunen alias „Va
der Stiefbeen" leunt behaaglijk
achterover op de bank tegen
over ons. Het heeft er veel van
of hij zich even koestert in de
prettige warmte van zijn plot
selinge populariteit.
„Ach man. het is zo'n za
lig gevoel als je nooit nodig ge
weest bent en dan ineens in
een periode belandt, waarin
niemand je schijnt te kunnen
missen", bekent hij.
Uit de mond van ieder ander
zou het verwaand klinken. Van
Rien van Nunen neemt men
het. Men voelt als het ware, dat
het de eerlijke jubelkreet is van
de artiest, die na een langdurige
carrière van hard werken met
weinig ups en veel downs ineens
het zonnetje van succes ziet
doorbreken.
Want het ls nop maar luttele ja
ren geleden, dat zijn eigen Amster
damse Comedie roemloos ten onder
ging in de ongelijke strijd tegen
het gesubsidieerde toneel. Twaalf
jaar illusies in één klap wegge
vaagd. Het kwam hard aan. Totaal
berooid en ziek van teleurstelling
leek het hem of hy stond by de
ruïnes van ztfn artistieke loopbaan.
En nu? Nauweiyks vyf jaar later
noemt Willem Duys hem in een te
levisie-interview „een nationale
held". Overdreven? Natuurlek.
Maar het is een feit, dat hü zich in
zyn woonplaats Hillegom niet op
straat kan vertonen of de jeugd
gaapt hem aan als was hy een be
zienswaardigheid. En zo vergaat het
hem ook in Amsterdam of elders.
Als hy in Herman Ileyermans „Op
hoop van zegen" een gastrol bij
de Nederlandse Comedie de plan
ken van de Amsterdamse Stads
schouwburg opstapt, stoot het pu
bliek elkaar aan: „Kyk, daar heb
je Vader Stiefbeen".
Harde leer schaal
Het betekent een ongekende er
varing voor Rien van Nunen (51).
die meer dan dertig Jaar geleden
zijn loopbaan begon op de ker
mis. Als lid van dan weer het ene
en dan weer het andere kleine to
neelgroep je reisde hy van kermis
naar kermis.
„Een spijkerharde leerschool.
Meer offeren dan leren. Altyd
reizen en trekken. Optreden in
kou. ellende en honger. Maar
ook een goede leerschool. Je deed
alles. Je speelde oude kerels en
jonge broekies, ridders en rovers,
biyspelen en drama's. Niets was
te dol. Neen, er was geen brood
aan te verdienen. Bittere armoe
de. Tooh gingen we door. We
wilden nu eenmaal. We hadden
de vonk. die iedere toneelspeler
moet hebben. Anders kan je dat
vak niet leren. Het moet Je in
merg en been bezielen. Er is
Jets", dat Je er geschikt voor
maakt. Zonder dat behoef Je het
niet te proberen. Ze hebben te
genwoordig wel toneelscholen.
Daar kunnen ze Je veel by bren
gen. maar dat onmisbare Jets"
niet
Maar zelfs de vurigste vonk wordt
gedoofd door gebrek aan emplooi.
En die tyden heeft Rien van Nunen
ook gekend. Vaker dan hem lief
was. Gelukkig had hy. voor hy het
toneel opstapte, een vak (machine-
zetter) moeten leren van zijn
ouders. Bovendien was hy niet te
beroerd om de handen uit de mou
wen te steken. Integendeel, tussen-
tyds slaagde hy er in nog enkele
diploma's te halen, onder andere
die van wynproever. Zo kon hy
het hoofd boven water houden, zy
het met moeite. Maar de liefde voor
het toneel taande nooit. Steeds
weer keerde hy naar de planken
terug, hoe ongeregeld het werk
daar ook was.
Kraan
Rien van Nunen ook langs de wa
terkant zit, het kon niet te lar^
duren. Zyn grafische opleiding
kwam hem toen van pas. Hy werd
tekenaar by het Gemeentel yk Elek-
triciteltsbedryf in Amsterdam.
Maar dat hield lk niet lang vol. Ik
ben toen naar het volkstoneel ge
gaan. Daarmede ben ik drie Jaar
geleden voor de televisie gekomen.
En toen is het gaan lopen. Ver-
schrikkeiyk gewoon. En nu Stief
been en Zoon. Dat is krankzinnig.
Ik weet niet, wat het precies is. dat
het tot het populalrete programma
van nu maakt. Misschien is het wel.
omdat Piet Romer en ik niet pre
tenderen om leuk te zyn. Het grap
pige is Juist, dat wy niet lollig doen.
We maken gewoon wat ruzie en
daaruit ontstaan leuke momenten.
De mensen vinden er zichzelf in
terug. Dat lees Je ook uit die talloze
brieven. De kijkers halen Je als het
ware van het scherm af en zette je
in de kamer. Ze nemen het bitter
serieus. Er worden zakken vodden
by de NCRV gebracht. Ze sturen
zoals je vereenzelvigd wordt met
die figuur. Hoe komt Je daar als
artiest ooit weer vanaf. Maar ja.
ik heb er toch heel wat aan te
danken. Nu een belangrijke gast
rol by de Nederlandse Comedie
Dat zou my vroeger toch nooit
gelukt zyn. En dan, een figuur
als ik ben, met zo'n typisch
stemgeluid, kunnen ze toch ook
wel weer in allerlei rollen ge
bruiken. Voorlopig zal ik my
maar geen zorgen maken. Ik kan
nu de aanbiedingen echt niet
aan. Ik moet nog een musical
doen met Paul Cammermans en
een groot televisiestuk onder
Max Douwes. En vergeet de bur
gemeestersrol in „Swiebertje"
niet. Voor de kinderen, maar het
is echt leuk. Neen, ik heb dik en
dik werk".
Rien van Nunens verhaal ls eens
te meer een bewUs van de indrin
gende macht van de televisie. Hy
kan er zelf niet over uit. Dertig jaar
lang moest hy hard ploeteren om
zyn brood te kunnen verdienen.
Dan komt de televisie en binnen
korte tyd staat hy aan de top van
de bekendheid.
„Man stel je toch eens voor. Van
de week zei Johan Fiolet toch
echt niet de eerste de beste
tegen my: „Ik hen jaloers op je.
In mijn lange loopbaan als ac
teur heb ik zo'n bekendheid als
jy nu hebt niet kunnen verwer-
Koos Post
Kunt U de acht afwykingen in de beide bovenstaande tekeningen
vinden? De juiste oplossing vindt U elders in dit Bijvoegsel.
VOOR ONZE SPORTVISSERS
Zij halen één gulden uit de spaarpot
en stoppen er één cent in!
En na de oorlog leek er een kroon
gezet te kunnen worden op die
hartstocht voor de kunst. Hy richt
te een eigen gezelschap op: de Am
sterdamse Comedie. Het speelde
meest thrillers voor leger, marine
en verenigingen. Twaalf jaar duur
de deze droom. De tijden verander
den. Verenigingen gaven de voor
keur aan cabaret en variété. Het
zelfstandige groepje vocht een on-
geiyke strijd met de gesubsidieerde
toneelgezelschappen. Een lang con
tract met het Centraal Theater in
Amsterdam vormde de nekslag voor
Rien van Nunen en de zUnen. De
Amsterdamse Comedie had zyn
laatste voorstelling gegeven.
Toen alle schulden voldaan waren,
had Rien van Nunen geen cent
meer over
Maar één contract werd niet meer
ongedaan gemaakt. Toen hy de
actrice Hella Faassen engageerde,
tekende hy naar later zou bhj-
ken voor het leven. Uit hun hu-
weiyk werden drie kinderen gebo
ren. Met hun 22-jarige pleegdoch
ter—de actrice Rita Schipper
woont het gezin van Nunen nu al
weer vier jaar aan de Parallelweg
aan de rand van het bollendorp
Hillegom. In een eenvoudige woning
aan een stille weg. Als het ware ver
weg van de schynwerper der pu
bliciteit. die thans In volle hevig
heid op Rien van Nunen gericht
wordt.
Vissen
Maar daar droomde de acteur be
slist niet van toen hy de klap van
de ondergang trachtte te boven te
komen. Van de dokter mocht hij
zyn vak niet meer beoefenen. „Ga
maar vissen zei die. Hoe graag
oude fluitketels per post op. Ze vra
gen Je of ze iets kunnen kopen. Ze
hebben ons aangeboden het oude
radiootje, dat op cfe kast staat te
repareren.
En na de uitzending met die
kunstgebitten (alleen het aanmaken
van die dingen kostte al 1500 gul
den) zyn er vele brieven by de
NCRV binnengekomen met het ver
zoek om zo'n gebit toegestuurd te
krijgen. De NCRV stuurt ze inder
daad. Een vrouweiyke arts schreef
ons heel serieus, dat als ae meenden
zo een bydrage te kunnen leveren
tot de opvoeding van de kinderen,
dat we dan toch wel fout dachten.
Zo kan ik doorgaan. Stapels brie
ven en ontelbare telefoontjes na
iedere uitzending. Kyk hier een en
veloppe met alleen een krantefoto
van mi) met daaronder Hillegom.
De post weet het wel te vinden. En
zoals je ziet is die map alleen
van Sttefbeen-brieven en -knipsels
lyvig genoeg".
Urenlang
Als Rien van Nunen eenmaal
over Stiefbeen begint kan hy uren
lang doorgaan.
„Elgenhjk is het een eigenaar
dige zaak met die serie. De
Britse auteurs schreven geregeld
kleine stukjes voor de BBC
„Pronkstuk", welke ik destijds
met Jan Blaaser voor de televi
sie heb gebracht is ook van hen.
Zo kwamen ze een keer met een
Engelse versie van Stiefbeen.
Gewoon voor één uitzending.
Maar daarop kwamen zoveel
brieven en telefoontjes binnen,
dat de BBC er nog eentje liet
schrijven. Toen die eveneens zo'n
succes had, kregen ze meteen een
opdracht voor twaalf afleverin
gen. En daarna nog voor zes. Ze
hebben er drie televisieprijzen
mee gewonnen en de BBC heeft
de eerste serie van twaalf her
haald. wat iets zeer by zenders is.
Twee Nederlandse omroepvereni
gingen voelden er veel voor om
ze hier op het scherm te bren
gen. De NCRV trok aan het
langste eind. Jaap van der Mer-
we maakte de vertaling en Max
Douwes regisseerde ze. Vergeet
hem vooral niet te noemen, want
het is grandioos zoals hy die
stukjes op de beeldbuis zet. We
hebben er nu twaalf opgenomen
en de andere zes doen we in het
voorjaar. Of er daarna nog meer
afleveringen komen weet ik niet.
Van de ene kant hoop ik van wel
natuurlek, maar van de andere
kantHet is gewoon griezelig,
Rien van Nunen en zijn echtgenotede actrice Hella Faassen
temidden van hun kinderen: de pleegdochter Rita Schipper (22 en
ook actrice) en voorts Pieter (10). Rieneke (5) en Ankie (2%).
Mevr. Van Nunen en Rita Schipper zullen ook op het beeld
scherm te zien zijn in de Stiefbeen-uitzending van 3 januari.
(Foto L.D./Holvast)
Te Goedkoop!
Een toestand die In feite hieruit
bestaat: In een steeds kleiner wor
dend areaal water, met een vis
stand die steeds slechter wordt,
In deze tyd van het Jaar zyn
de verse bloemen niet goedkoop.
Dat kan niet anders; ze kosten
veel brandstoffen. Er zyn nu
echter ook voldoende strobloe-
men; gedroogde grassen zyn er
ook volop en daarmee kan men
ook heel aardige stukjes ma
ken. Op een laag tafeltje, onder
by de trap zullen ze het in een
kan prima doen.
De bloemenman heeft ook wel
strobloemen in voorraad en an
ders kan men by de bloemen
winkelier zeker terecht; die
heeft vele soorten in allerlei
kleuren. Van blauwe, roze en
gele statices kan men heel
mooie stukjes maken. Strobloe
men behoeft men niet in het
water te zetten. De kan of vaas
kan men met schoon wit duin
zand vullen; ze zullen dan niet
zo gemakkeiyk omvallen.
Van echte strobloemen kan
men de hele winter plezier heb
ben. Ook giskruid is alleraar
digst. vooral als het tussen an
dere kleuren verwerkt kan wor
den.
Er zyn voorts de zilveren
schijven van de judaspenning
en niet te vergeten de oranje
lamplonnetjes; die doen het
samen ook altyd heel goed.
Van de platte, gele schermen
van de achillea kan men ook
iets aardigs maken evenals van
maiskolven. Verder is er ook
in de tuin nog wel het een en
ander te vinden, o.a. bestakjes,
waarvan heel mooie winterstuk
jes gemaakt kunnen worden.
O. KROMDIJK.
Diverse grassoorten in een grote bruine kan
Er Ls de laatste tyd veel geschreven en gesproken over het visserij
beleid in ons land. Het werd soms een wanbeleid genoemd, omdat de
visstand steeds slechter wordt. Het IJsselmeer ls door de kuilvlsser kapot
gemaakt, de binnenwateren worden leeggehaald, ze vervuilen of verlanden.
zy die vroeger de status hadden van beroepsvissers, zyn tolgaarders van
de sport geworden.
En dan zijn er zevenhonderdduizend sportvissers, die willen meedelen
ln de vlsstapel.
Er zyn heel wat boze woorden gevallen en er zullen nog veel boze woor
den vallen. Maar in de vurige en oprechte pogingen te achterhalen wie en
wat de schuld ls. ziet men één belangrijk factor over het hoofd. Die factor
zou ik graag visvyand nummer één willen noemen.
De Nederlandse vlsstapel is miljoenen guldens meer waard dan voor de
oorlog. Deze waardevermeerdering ls te danken aan de feiten, dat verschil
lende vissoorten in waarde zyn gestegen en dat de sportvissery veel be
langrijker ls geworden.
Vroeger waren er tienduizend sportvissers, thans zevenhonderdduizend.
Vroeger kostte een snoek van drie pond enkele dubbeltjes, thans ca. f 4.50.
Deze waardevermeerdering heeft men niet tydlg genoeg onderkend en
zo is geleideiyk hetzelfde probleem ontstaan als op verkeersgebied. Geen
rekening houdend met ontwikkeling en prysstyging heeft men een ver-
schrlkkelyke achterstand gekregen.
Die heel kostbare vlsstapel tracht men nog steeds te beheren en ln stand
te houden met middelen, die misschien voor de oorlog toereikend waren,
maar die momenteel slechts een fractie vormen van wat werkeiyk nodig
zou zyn.
maar. die desondanks tienvoudig
kostbaarder is geworden, wordt
door de sportvissers een uitermate
geperfectioneerde vistechniek toe
gepast, waarvoor een vergoeding
van enkele dubbeltjes per week
wordt betaald. En dit is de kern
van het probleem.
De visstand wordt niet beheerd,
hy wordt uitgehold. Men oogst de
vruchten niet, men hakt de boom
om.
Overal in het land kan men
snoekvergunningen verkrygen te
gen een vergoeding van vyftig
cent of een gulden. Dit is de kost
baarste vorm van vissen die ln ons
land mogeiyk is.
Men verschaft zich voor één van
bovengenoemde bedragen het recht
een dag lang op snoek te vissen,
snoek te vangen en snoek mee
te nemen. Men haalt steeds weer
opnieuw een gulden uit de spaar
pot en doet er een cent in terug.
Dat gaat nu al zo jarenlang en
men behoeft heus geen rekenwon
der te zyn om te kunnen voorspel
len wat het resultaat ls.
En nu weet ik wel. dat er vele
goedwillende sportvissers zyn, die
dat allemaal begrypen en al hun
snoek terugzetten, maar de men
taliteit loopt ver uiteen. Duizenden
snoeken worden jaarlijks meege
nomen. Tezamen een kapitaal ver
tegenwoordigend dat astronomisch
is. Als vis gerekend en niet eens
als sportobject.
Aan dit probleem moet spoedig
paal en perk worden gesteld, an
ders hoeft het niet meer.
Beschermen
De snoek en ook de andere kost
bare vissoorten (baars en snoek
baars), moeten op een andere
w-yze worden beschermd dan alleen
door een maatverhoging en een ge
sloten tijd. Ze dienen afdoend te
worden beschermd tegen de sport
visser, die visvyand nummer één Is.
Verenigingen en vergunningge
vers zullen ten spoedigste een an
dere financiële regeling moeten
treffen voor de vissery op snoek,
zodat de gedecimeerde snoekstand
kan worden opgetrokken.
Sportvissers, die geen redelyk
bedrag overhebben voor de vissery
op snoek en zy, die dit niet kun
nen opbrengen, moeten zich op
andere vissoorten richten. Vissoor
ten. die minder kostbaar in aan
schaf zyn en als sportvis toch be
vredigen.
Er kan ook niet door een leder
op grof wild worden gejaagd; eend,
konyn en fazant zyn de rempla-
Canten.
Maar ook de vissers op witvls en
brasem moeten niet al te hoge
eisen stellen, want voor twintig
cent per week zal niet al te veel
witvis kunnen worden wegge
vangen.
Onze vlsstapel zal namelyk nooit
zo'n enorme afmeting kunnen krij
gen, dat zy de hengeldruk van
zevenhonderdduizend sportvissen
zal kunnen weerstaan. Al zou er
voldoende geld zyn.
Met geld kan veel worden ver
beterd. ma ar er Is één factor, die
niet door geld te beïnvloeden ls.
Dat is de natuur. Een vis plant
zich maar éénmaal per Jaar voort
en hy heeft tyd nodig uit te
groeien tot het acceptabele for
maat dat door de sportvisser
wordt gewenst.
Het zal dus altyd noodzakeiyk
biyven de vangst geheel of gedeel-
teiyk terug te zetten.
Opvoeden
En er moet nog Iets zeer nood-
zakeiyks worden gedaan. En dat
zal de taak worden van de vereni
gingen en bonden, omdat zy, door
middel van hun organen een be
langrijke spreektrompet kunnen
zijn. De sportvisser moet worden
opgevoed, op gevaar af enkele le
den te verliezen. Hem moet wor
den bygebracht waaruit de sport
vissery bestaat, van visvanger
moet hy worden omgeschoold tot
sportvisser. Van visvyand tot vis-
vriend.
Er moet hem worden duideiyk
gemaakt., dat de visstand wat
er nog van over is gemeen
scha ppeiyk bezit is. Eigendom van
u en my. We dragen er de verant
woordelijkheid voor en daarom
moeten we er voorzichtig en met
eerbied mee omgaan.
Het moet de sportvisser duideiyk
worden gemaakt, dat iedere vis die
hy vangt een waarde vertegen'
woordigd, die het meervoud is van
de prys die hy betaalt om het
recht te verkrygen er op te vissen.
Niemand heeft het recht vis weg
te geven of weg te smyten. Mis
schien is het zelfs wel mogeiyk te
laten doorschemeren, dat een vis
voor een sportvisser geen voedsel,
maar partner is.
De sportvisser moet Ieren begrij
pen, dat de enige vergunninggever
Moeder Natuur is en dat zy haar
gunsten terugtrekt zodra we haar
wetten overtreden. Er zal moeten
worden gesproken en geschreven,
steeds maar weer opnieuw, over de
grote problemen die de sportvis
sery bedreigen en die af en toe zo
graag te berde worden gebracht om
eigen beleid, eigen falen en eken
misstappen goed te praten. Men
kan door het één te benadrukken,
het andere zo prachtig verbloe
men.
Er moet een oplossing gevonden
worden voor het probleem IJsel-
meer, voor de overbevlssing door
het beroep en voor het vraagstuk
der vervuiling en verlanding. Maar
dat alles zal niet voldoende zijn.
De sportvisser ral ook nog be
schermd dienen te worden tegen
de sportvisser.
JAN SCHREINER.
1. broek man rechts langer
2. schelp meer op het strand
3. bal hoger in de lucht
4. heuvel meer op de achtergrond
5. 3 l.p.v. 5 op zeilbootje
6. fles ligt dieper in het water
7 raampje in strandhuisje
8. reclame achter vliegtuig langer
Zaterdag 28 december 1963
Pagina 2
