in „Annie get your gun
CHRISTINE SPIERENBURG
„Filmgriezels"
maken
komedie
AAN OPERETTE VERPAND
KESSLER-
ZUSJES
SCHEIDEN I
HEEFT HART EN CARRIERE
Graag
eens in
musical
Zaterdag 28 december 1963
De dame, die 14.000 en
thousiaste vereerders ertoe
verleidde een luchtreisje
naar de oude Duitse hoofd
stad te maken en bovendien
meer dan een miljoen bezoe
kers aanlokte, is van het to
neel verdwenen. Na precies
641 voorstellingen heeft de
succes-musical ..My Fair
Lady" haar plaats afgestaan
aan de schietgrage ..Annie"
uit het Wilde Westen. „An
nie get your gun" heeft in
het BerliJnse „Theater des
Westens" haar intrede ge
daan en is nu bezig het pu
bliek voor zich te winnen
Annie, de meesterschutter
in de show van de legenda
rische Buffalo Bill. zou
eveneens met zekerheid mid
den in de roos geschoten
hebben, ware het niet zo.
dat de Berlijners haar be
roemde voorgangster te zeer
in hun harten gesloten had
den. Steeds weer worden er
vergelijkingen getrokken. Zij
beginnen bij de handeling
en eindigen bij de vertolkers.
..My Fair Lady" had als
voorbeeld Shaws „Pygma
lion". ..Annie get your gun"
daarentegen berust op een
ware gebeurtenis uit de tijd.
dat in Amerika figuren als
Buffalo Bill en de Indianen-
hoofdman Sitting Bull le
gendarische roem verwier
ven. Met hen treedt Annie,
het trefzekere natuurkind
uit de prairie, in een revue
op. Niemand kan zich met
Annie meten, ook niet de
schutter Frank Buttler. An
nie wordt echter verliefd op
hem en laat zich tenslotte
door haar „concurrent"
overtroeven om uiteindelijk
des te zekerder te winnen
Ongetwijfeld heeft deze
handeling minder dramati
sche hoogtepunten dan die
van het bloemenmeisje Eliza
Doolittle, die door het toe
doen van professor Hlgglns
een deftige dame werd. Daar
voor in de plaats staat An
nie voortdurend in het mid
delpunt van de handeling.
waardoor de zwaarste last
van de musical op haar
schouders rust. Zij kan niet.
zoals voor haar Eliza dat
wel kon. beschikken over
van humor tintelende, be
zielende pointes en zij moet
zwakke punten in de tekst
overbruggen.
Heidi Brühl. tot voor kort
nog een sterretje aan het
Duitse film- en schlager
firmament. speelt het des
ondanks klaar, een musical
ster van formaat te zijn. ook
al doet zU alles wat minder
..heerlijk" brutaal en met
minder stemvolume dan des
tijds Karin Hübner als Eliza,
die eveneens een ontdekking
van theaterman Hans Wölf-
fer was. Met genoegen kijkt
men naar Heidi Brühl als
Annie en haar partner Ro
bert Trehy als Frank Butt
ler. maar de Amerikaanse
zanger maakt het er som
tijds naar. dat men zich. in
plaats van in een musical-
hall. in een operette theater
waant. De muziek van Irvin
Berlin evenwel en de over
weldigende décors en kos
tuums kunnen het opnemen
tegen die van „My Fair La
dy" en overtreffen deze zelfs.
Ook ..Annie get your gun"
zal met behulp van een
..musical-luchtbrug" zeker
weer vele duizenden bezoe-
gers naar Berlijn lokken en
de grammof oonplatenindu-
strel zal zich de meeslepende
melodieën voor haar pro-
duktie niet laten ontgaan.
De critici zijn het er echter
ook over eenl, dat Annie
het succes van haar grote
voorgangster moet overwin
nen zoals ,My Fair La
dy" na 13 augustus 1961 de
gedeprimeerde Berlyners
weer naar het theater moest
lokken. Destijds had nie
mand gedacht, dat Eliza
twee jaar lang avond aan
avond het publiek een uit
verkocht huis in vervoering
zou brengen. Ditmaal heeft
men echter geen voorspel
lingen durven doen.
Zal de toekomst dat nog mm
brengen? Het «iet er niet naar uit.
Want voorlopig wtl ze op de gewo
ne voet doorgaan.
„Hoe lang? Ik heb nog geen
idee. Maar in geen geval té lang.
Ik ben gelukkig kritisch genoeg
ingesteld om te weten, wanneer
mijn tijd voorbij is. De operette
mag dan tijdloos zijn, ik niet. En
je kan niet te oud romantische
operetteliederen zingen
Koos Post
De drie musketiers van de grie
zelfilms Boris Karloff, Vincent
Price en Peter Lorre, tuilen
gezamenlijk optreden in een
film, die het bioscooppubliek
enerzijds de stuipen op het lijf
jaagt en anderzijds doet gie
ren van het lachen. Gewoon-
lijk valt er om griezelfilms he
lemaal niet te lachen. Het
maakt echter veel verschil uit
als de drie griezelvertolkers
bij uitstek gezamenlijk optre
den in de ..Komedie van ver
schrikkingen", het verhaal
van twee luie begrafenison
dernemers. In deze film speelt
de 75-jarige Karloff de rol
van een stokoude gepensio
neerde begrafenisondernemer
die moet toezien, hoe zijn
dwaze schoonzoon de begrafe
nisonderneming snel bergaf
waarts laat gaan.
Boris Karloff vindt het lach-
griezeleffect een schitterend
idee. ..Teveel zogenaamde
griezelfilms willen de mensen
alleen maar shockeren en be
rusten op verzinsels", ver
klaarde de filmacteur in een
vraaggesprek. ,J)e griezelfilm
heeft zijn toevlucht tot uiter
sten moeten nemen. In de we
reld, waarin wij thans leven,
komen zoveel schokkende ge
beurtenissen voor, dat geloof
waardige griezelfilms geen
kans van slagen hebben, tenzij
ze zeer goed zijn", zei hij. In
het verleden heeft Karloff
dikwijls kritiek geuit op de
bruutheid, die vaak in heden
daagse griezelfilms wordt aan
getroffen. Vele malen verwees
hij naar zijn eigen Franken
steinfilms van jaren gele
den.
„Om de schrik gaat het, niet om
bloedschande of gevechten. In
Frankenstein was weinig
bruutheid te vinden. Het mon
ster had een zacht en edel
moedig karakter. Na de eerste
voorstellingen van deze film
ontving ik honderden brieven,
waarin de schrijvers en
schrijfsters uiting gaven van
hun gevoel van mededogen
voor het monster", zei hij.
Karloff was van mening, dat
aan „Frankenstein" een su
bliem verhaal ten grondslag
lag in tegenstelling tot de
monsters van thans, die
meestal zijn ontleend aan
oude prenten.
première gaat. Dus ik vrees, dat ik
het volgend seizoen zonder hem zal
moeten stellen"
Gouden gondel
Natuurlijk komt de „Gouden
Gondel" nog even ter sprake, wel
ke een AVRO-ploeg in 1956 in
Venetië veroverde. Christine zong
daar met „De Zaaiers" onder lei
ding van Jos Cleber het toepasse
lijke lied „Avond in Venetië".
„Het waren mede door dat
succes acht verrukkelijke dagen.
Bovendien en dat had lk echt
niet verwacht kreeg ik daardoor
nog meer bekendheid. De sneeuw
bal rolde hoe langer hoe harder. Ik
heb dat lied nog vele malen voor
radio en televisie moeten zingen".
Maar het was eigenlijk een zij
paadje van Christine Spierenburg,
die zich steeds meer op de operette
en de moderne versie daarvan, de
musical, ging toeleggen.
„Ik zing ln feite haast niets
anders meer", zegt ze. Maar ze
heeft nog nooit een volledige ope
rette op de planken gezongen
„Daar bestaat ln ons land zo wei
nig gelegenheid voor", aegt ze. Ook
stond ze nog nooit in een musical.
„Maar dat zou lk graag eens een
keer doen" bekent ze.
Al jarenlang wisten de Duitse
Kesslerzusjes, Europa's bekendste
en populairste tweeling dat zij eens
op een dag door Cupido uit elkaar
zullen worden gedreven. Oorspron
kelijk hadden deze dansende, zin
gende en filmende meisjes, Alice en
Ellen, zich hiertegen beschermd. Zij
hadden een uniek contract met el
kaar aangegaan. De inhoud hiervan
kwam er op neer, dat zij elkaar er
van moesten weerhouden, verliefd
te worden. Zou een van belden des
ondanks op een bepaald moment
willen trouwen, dan moest zij wach
ten tot het overblijvende zusje over
zoveel geld beschikte, dat zU niet
meer van haar beroep behoefde te
leven.
In 1957 moest Ellen haar zusje
aan deze clausule herinneren, toen
Alice op het punt stond, verliefd te
worden op een Weense zakenman.
Een jaar later kon Alice met hun
contract wapperen, toen Ellen haar
hart wilde schenken aan een Parij-
se sportjournalist.
Maar in de lente van 1962 werden
Alice en Ellen vrijwel tegelijk ver
liefd. Alice op de Franse zanger en
acteur Marcel Amont. Ellen op de
Italiaanse acteur Umberto Orsini.
Kortbesloten vernietigden zij hun
onderling anti-huwelijkscontract en
in de loop van 1962 werd gemikt op
de 20ste januari van dit jaar als de
dag voor het dubbele Kessler-huwe-
lijk. De Duitse amusementswereld
bereidde zich er helemaal op voor.
een belangrijke attractie armer te
worden. Maar daarmee was men te
vroeg. Op hun „trouwdag" bevon
den Alice en Ellen zich in Holly
wood. Zij hadden een handvol Ame
rikaanse contracten aangeboden
gekregen en de verleiding daarvan
niet kunnen weerstaan. De meisjes
zongen en dansten bij Perry Como
en Red Skelton. een van hun foto's
kwam op de voorpagina van .Xife"
terecht en de beide huwelijken le
ken van de baan. In februari J.L
schreven verschillende Duitse tijd
schriften tevreden, dat Alice en El
len definitief hadden afgezien van
de riskante sprong ln het huwelijk".
Dat „definitief" heeft acht maan
den stand gehouden. Alice schijnt
nu de knoop te hebben doorgehakt-
Zij heeft aangekondigd dat zij zeer
binnenkort in Rome zal trouwen
met Marcel Amont. Ellen aarzelt
nog. maar elk moment verwacht
men van haar te horen, dat zij in
Rome in het huwelijk hoopt te tre
den met Umberto Örsinl. Wellicht
dezelfde dag. Het lijkt allemaal erg
definitief.
Alice en Ellen Kessler werden op
20 augustus 1936 in Leipzig geboren
Alice is de oudste van de twee. Zij
kwam enkele minuten eerder dan
Ellen ter wereld. De zusjes lijken zo
sterk op elkaar, dat bijna iedereen
moeite heeft, hen uit elkaar te
houden. Toch Is het niet zo moeilijk
Alice lacht altijd Iets gemakkelijker,
iets sneller en iets royaler dan El
len.
INI Zoon Rob moet het allemaal nog leren
Schminken en verkleden voor
een optreden in de revue van
René Sieeswijk.
nu Iedere avond omringt. Zonder
de glans van geraffineerd uitge
kiende decors en op effect afge
stelde kostuums. Maar Christine
Spierenburg geeft daar niet om.
Voor haar is en blijft dat bijzaak.
Ze houdt van haar werk. En bo
venal houdt ze van de operette!
Onsterfelijk
„De operette is onsterfelijk".
Ze zegt het niet éénmaal. Ze
zegt. het herhaaldelijk tijdens het
korte, maar prettige gesprekje, dat
wij met haar hadden in haar flatje
driehoog aan de Amsterdamse
Overtoom. Haar echtgenoot Jan
Assman. verwoed knutselaar in de
spaarse vrije uren, die de grammo-
foonplatenhandel hem laat
heeft de woning van vele gemak
ken voorzien. De sfeervolle aankle
ding en de gedurfde, maar harmo
nische kleuren, dragen echter een
duidelijk vrouwelijke signatuur.
Onze ontvangst is hartelijk, de
gast vrouwe charmant. Ons gesprek
verloopt gemakkelijk en ongedwon
gen. vooral als het om de operette
draait. Want daaraan heeft Chris
tine Spierenburg hart en carrière
verpand.
Tenminstenu. Want aan
vankelijk lag die richting niet fti
haar bedoeling.
Oh ja. zingen heeft ze altijd
graag gedaan. Al op heel jonge
leeftijd riep ze uit, dat ze zangeres
wilde worden. Daarom ook werd ze
lid van een koortje onder leiding
van Henk van der Heide Wij ma.
wiens zoon Ko eens de vaste pianist
van Christine zou worden. Maar
dat lag nog in het verre verschiet,
toen ze op aanraden van de diri
gent, die plezier had ln het jonge
frisse sopraantje, haar stem verder
ging ontwikkelen. Op klassieke ba
sis. En na vier jaar was ze zover,
dat ze durfde te solliciteren naar
een vacature bij het koor van de
Nederlandse Opera. Zowaar, het
lukte. Ze was nog geen achttien,
maar toch kreeg ze een plaatsje in
dit koor. De stap naar het profes
sionalisme u-as gemaakt.
„Wel de benjamin, maar echt
niet de lieveling", herinnert ze zich
die tijd in het koor. „Hoe kan het
ook anders. Vergeet niet, dat zo'n
koor een verzameling is van am
bitieuze zangeressen en zangers,
die elk voor zichzelf hopen eens
verder te komen. Maar zo jong als
ik was had ik al wat uitzendingen
bU de radio. Kijk, dat geeft, na
tuurlijk wat haken en ogen. En ik
kreeg steeds meer werk bij de ra
dio.
U weet. hoe zoiets gaat. Ze vin
den het leuk en je krijgt meer en
meer aanbiedingen. Zo'n soort
sneeuwbal. Dolf van der Linden,
Benedict Silberman en Gerard van
Krevelen. Ik heb by" alle drie ge
zongen. Voornamelijk operette.
Mijn voorliefde daarvoor werd
daardoor nog verder gestimuleerd.
Na zes jaar heb ik afscheid geno
men van het operakoor. Ik was in
middels getrouwd en mijn zoon
Rob nu alweer twaalf en begin
nend lyceist was geboren. En
dat radiowerk werd steeds omvang
rijker. Het werd mij te druk. Ik
nam ontslag en noemde mij van
dat moment af: free lance".
Drukke tijd
Christine Spierenburg baret in
een heldere schaterlach uit.
„Ik had toen het heilige
voornemen om het wat kalmer aan
te doen. Iedere dag repeteren, vier
voorstellingen per week. Ik be
dankte ervoor. Maar ik was amper
enkele maanden thuis of daar
kwam de KRO opdagen. Of ik zin
had om mee te gaan met de KRO-
revue. Op tournee. Ik voelde er
niet zo erg veel voor, maar mijn
man vond het toch wel aardig voor
me. „Probeer het eens", zei hij. Ik
heb het gedaan, maar ik heb het
geweten ook. Vijf avonden per
week voorstelling. Zaterdag was de
zesde dag. Altijd wel ergens een 1 os-
lid*'
se voorstelling en bovendien iedere
zaterdagmiddag opnamen voor de
Bonte Dinsdagavondtrein. Het was
verschrikkelijk. Ik doe het nooit
meer. Er volgde prompt een zenuw-
Inzinking. Mijn dokter zei echter:
„Doorgaan. Als je het niet doet.
wordt het nog erger. Alleen wat
kalmer aan.". Nu ja, daar is na
tuurlijk niets van terecht gekomen.
Maar ik was blij, toen dat jaar
achter de rug was".
Daarna kwam het losse werk.
Een avondje hier, een uitvoering
daar. Christine werkte veel met ko
ren. Voor de pauze een wat serieu
zer programma, daarna de operet
te. „Nu ja. u begrijpt wel, wat ik
met serieuzer bedoel. De operette
Is ook serieus natuurlijk, maar an
ders.
Overigens. zelfs bij zulke
schnabbels moet Je nog door er
varing wijs worden. Als in het be
gin een theaterbureau je belt en
vraagt of je dan en dan vrij bent,
zeg Je Ja" zonder meer. Maar dan
kan het gebeuren, dat je ergens
komt, waar geen kleedkamer is,
geen water en nauwelijks een pia
nist. Dat gebeurt me nu echt niet
meer. Als ze opbellen heb ik mijn
lijstje met vragen al klaar. Tot
.voor de revue was Ko van der Heide
Wij ma mijn vaste begeleider. Toen
Sieeswijk my vroeg, heb ik dan
ook toegestemd onder voorwaarde,
dat Ko ook een plaats ln de revue
kreeg. Dat kon, zei Slees, en het ge
beurde. Maar nu heeft Ko zijn
handen vol aan de musical van
René Sieeswijk. die binnenkort in
Heerlijk ontspannen thuis aan
de Amsterdamse Overtoom
Christine Spierenburgs con
tract met de René Sieeswijk
Revue loopt pas in april af.
maar nu reeds bellen theater-
bureaus en impresario's haar
op om afspraken te maken voor
het nieuwe seizoen.
Dan zal de draad weer wor
den opgenomen, welke zij deze
zomer voor de revue even
heeft laten schieten.
Jammer, dat dit artistieke
uitstapje voorbij is? Ach neen.
Ik moet zeggen, het is fijn in de
revue. Leuk werk. Gezellige
sfeer. En natuurlijk prettig re
gelmatig. Het lijkt wel eentonig,
iedere avond dezelfde nummers,
i maar toch voelt het steeds an-
ders aan: het publiek, de reac-
j tie, ja zelfs het applaus. Echt,
t het is fijn. Voor mij natuurlijk
j vooral zolang we hier in Am-
H sterdam waren, 's Avonds niet
jj te vroeg van huis en niet te laat
weer terug. Dat valt nu in Den
Haag en straks in Rotterdam
n wat tegen. Maar ook zonder dat
geloof ik toch wel, dat ik blij zal
z\jn als het in april achter de
rug is. Een jaar is mooi. Maar
dan moet er weer eens wat an
ders komen."
En dat „wat anders" betekent
dan weer terug naar de routine
e van weleer. Veel radio. Af en toe
televisie. Zo nu en dan een gram-
mofoonplaatje maken. Maar voor
de al de „schnabbels", zoals dat in
het vakjargon heet. De avondjes
over al in het land. Feestjes, uit-
voeringen en concerten met plaat-
di aelijke koren. Zonder de schitte-
k ring, waarmee René Sieeswijk haar
a
a:
1
