HENK ELSINK
Gospelsongs op dozijn singles
xeggettf dut ik lijk op,.,99
Dagelijks een dozijn
toppers - of - floppers
BIEDT ZICH AAN:
RUIMTEJONGEN
WIM KAN
CHARLES AZNAVOEK WIM SüNNEVELU
ome
VOOR GEEN KLEINTJE VERVAARD
van
eigen intiem theatertje
12 oktober 1963
radioprogramma's voor de V.A.R.A.
steeds weer met andere artiesten ver-
hebben de jonge cabaretier Henk
(28), die dit seizoen zes televisie- en
moet dat toch?" vraagt hij zich
tegenover ons zit in zijn werkkamer
van een van de weinige nieuwe wo-
aan de Van Oldenbarneveltstraat in
wat sombere buurt, sfeerloos in zijn
fantasieloze eentonigheid. Henk Elsink
weg, maar waar vind je een andere
Hij, zijn vrouw en zijn vierjarig zoontje
rijn al gelukkig met de gemakken van
flatje. En met de mogelijkheid van
waarin Henk rustig kan werken.
toch die vergelykin-
iekert hij hardop. „De een
ik iets heb van Charles
Dat komt door mijn
ander ontdekt iets van
in mij. Nu ja, ik heb
bij hem gewerkt. Weer
denkt aan Wim Sonne-
hij my ziet. Waarom? Ik
niet zeggen. Maar het
op wit. Waarom moet
Hij lykt op die of
heeft het voor zin? We
echt geen behoefte aan een
Toon Hermans of een
Wim Kan. Die hebben we
hoe? Wat we in ons land
is een andere Rudi
als u begrijpt wat ik be
en jong artiest, die op eigen
een carrière opbouwt. Geen
maar met een eigen per-
ïeid. Ach en dan is het toch
jk, dat zulke jonge krach-
van elkaar weghebben. Ze
van één tyd. Zoals Witte
dat ook waren. En zoals
:hilders ook een bepaalde
[kan ontdekken. Ik geloof,
belangryk is, dat het Ne-
„na ja, na twee jaar''
„door mijn stem''
cabaret versterking krijgt,
it kan alleen als jonge ar-
een redelyke kans krijgen.
kan by de televisie lig-
>t is immers een medium
tyd. De jeugd hoort daar
in. Alleen vraag ik my wel
of Hermans en Kan in hun
ook zoveel kritiek hebben
Men is vandaag de dag
tot afbreken geneigd. Maar
•geet, dat het zoveel moei-
geworden. Louis Davids
altyd mateloos heeft ge-
rd) en zyn tydgenoten had-
tarlg de mogelykheid een pro-
an ergens op het platteland
proberen voor zy ermee in
leaters kwamen. Waar moe-
nu naar toe. Gezelschappen
laast niet meer. Wy worden
voor een groot forum gezet.
rvJljoenen publiek, dat zo ge-
s kritisch is".
zou ik het geheel verschillend uit
werken. Ik ben toch een andere
persoon met een andere geaard
heid. Wat ze van hem zouden ne
men, nemen ze van my niet. En
waarschyniyk omgekeerd. Om een
voorbeeld te geven: hy had altyd
een ballètje in zijn show. Daar
houd ik niet van. Ik zoek een wat
intieme sfeer. Ik hoor niet thuis
in een grote produktie. Ik weet het
best, myn eerste televisie-uitzen
ding was niet goed. Ik heb er een
voudig naast gegokt. O.K., dat we
ten we dan. De tweede was al
beter. Laten we zeggen: „Niet on
tevreden, zonder tevreden te zyn".
Maar ik geloof, dat ik de richting
gevonden heb. Vergeet echter niet,
elke uitzending blyft nieuw. Tele
visie wordt niet ouder dan 24 uur.
AIS je een slecht programma
maakt, maar je komt twee maan
den later met een goede, dan zyn
ze dat eerste wel vergeten. Daarom
bbjft het steeds nieuw."
„Weet je wat myn streven is?
Om over een jaartje ergens in Am
sterdam met een cabaretachtig pro
gramma to beginnen in een eigen
theatertje. Zo'n zaaltje, waar 100
tot 150 personen in komen. Prettig
intiem. Daar wil ik dan zo'n zeven
jaar blyven. En daarin wil ik er
varing opdoen voor als ik later nog
een artiest zou worden. Dat wil
niet zeggen, dat ik de televisie op
geef ,maar het theater moet toch
de hoofdzaak worden. Ik hoop, dat
anderen zoiets ook zullen gaan
doen. Het Nederlands cabaret heeft
het nodig".
I Ven
s ver
vu ld
Opvolger
een groot nadeel te moe-
0(kinnen, waar Rudi Carrell
ccesvolle televisieserie af-
100 )e publieke opinie wil dan
ozo
fjjj dat Henk Elsink zyn plaats
IE#?
gU uurt even voor wij antwoord
Zyn blik glydt door het
am over de boomtoppen en
fgjl antennes bezaaide daken,
(241 voortdurend aan de tele-
nn ren.
misschien wordt het wel
maar het is toch niet te
Zyn manier van wer-
^iniek. Ik heb er diep respect
zou het niet kunnen, om-
heel anders ben. Al zou
idee hebben, dan nog
Het was toch nog een goede tyd
voor schnabbelaars. Myn program
ma was niet duur en acceptabel.
Dus trok ik door heel Nederland.
Ik had een vry goede boterham.
Om meer te leren ging ik ander
half jaar by Tom Manders in Saint
Germain des Prés werken. Toen
dat achter de rug was: van alles
wat. Tentoonstellingen organiseren,
jazzconcerten op poten zetten, ja
zelfs kroegbaas in Enschede. „Porte
des lilas" heette dat ding. Voor En
schede was het uniek. Het begin
was goed, maar later ging het toch
in de puree. En juist tegen het
einde van die toestanden kwam
Dick van Bommel met zyn televi
sie-sprookjesserie. Door hem kwam
ik by de televisie terecht. Ik deed
heel veel, by het walgelyke af.
By na iedere week stond ik op het
scherm. Gelukkig maar, dat de te-
Dat is dus het doel van de En-
schedese jongeman, die op zyn
tiende jaar al wist,'dat hy dit vak
in wilde, al heeft het er aanvan-
keiyk niet op geleken, dat zyn wens
in vervulling zou gaan. Want Am
sterdam leek zo ver weg. Hy „ama-
teurde" wel veel, toen hy nog op
school zat eerst de mulo, later
de grafische school (lithograaf).
Hy schreef en zong liedjes en zette
zelfs hele revues op papier. Maar
beroepsartiest werd hy pas, toen
hy als 18-jarige jongeman voor de
zoveelste maal moeilykheden had
in het Enschedese grafische bedryf,
waar hy werkte.
„Ik had in die amateurtyd een
wel redelyk programmaatje opge
bouwd van ongeveer 20 minuten.
Daarmede heb ik de sprong ge
waagd. In Utrecht tekende ik myn
eerste contract. Drie jaar ben ik
opgetreden voor duivensportclubs,
voetbalverenigingen en dergelyke.
levisie toen nog niet zo'n vlucht
had genomen. Anders had het het
einde kunnen betekenen. Het was
een leuke tyd en hoewel het niet
altyd even goed was, kon je er toch
veel van leren. Maar toen het afge
lopen was, ben ik toch bewust weg
gebleven. Het is geen kunst iets te
doen, maar je moet het goed doen.
Daarom voelde ik, dat er iets an
ders moest gebeuren. Ik werd en
tertainer in bars. Een hondebaan.
Je kimt er rijk in worden. Als je
jezelf geheel kunt wegcyferen, kun
je er veel geld in verdienen. Louter
en alleen omdat er zo weinigen zyn,
die het volhouden. En kyk er niet
op neer, want ik heb diep respect
voor de mensen, die dat goed doen.
Ze hebben een heel byzonder vak.
In die tussentyd deed ik tweemaal
„De zaak-HE." voor de televisie.
Luchtig amusement. Het ging weL
„laat mij niet lachen"
Toen twee; jaar by Wim Kan. Daar
wilde ik eens goed rondkyken. Het
bezwaar was, dat we twee jaar het
zelfde programma („Herexamen")
hebben g(ïbracht. Dat wist ik tevo
ren ook miet .anders had ik het
wellicht iriet gedaan. Maar ik heb
Kan vaal: aan het werk gezien,
nou, daar isteek Je wel wat van op".
En nu voorlopig een jaar radio
(„Vry eritree") en televisie. Met
een eigent programmaatje in een
eigen the:ri.ertje in Amsterdam voor
ogen.
„Da?nom doe ik af en toe nog
eens wat top een schnabbelavondje.
Dat kan tik niet missen. Ik moet
toch het «contact met de planken
behouden!^.
Koos Post
Andréa Parisy is
voor geen kleintje
vervaard, 'n Maand
lang zal deze Franse
vedette als enige
vrouw in gezelschap
van dertig mannen
in de Marokkaanse
Atlas-woestijn door
brengen. Maar ja,
dat hoort nu een
maal bij haar werk.
Ze speelt een rol in
de film „100.000 dol
lar au soleil", waar
voor regisseur Henri
Verneuïl opnamen
zal maken in Ouza-
zate. Enige van de
mannen, die Andréa
Parisy daar in de
woestijn élke dag
zal tegenkomen zijn
Jean Paul Belmon-
do, Lino Ventura en
Reginal Kernan. Zij
spelen de mannelij
ke hoofdrollen in
deze film.
In de Bondsrepubliek wor
den dadelijks rond een dozijn
nieuwe pophits geproduceerd.
Bijna 5130 componisten. 100
tekstschcijvers. 170 muziekuit
gevers en 15 grote en kleine
grammcjjoonplaten-maatschap-
pijen proberen van de schlager-
conjunctuur te profiteren, maar
zij slaaiz de plank, of beter de
plaat, dikwijls mis.
De handelaren kunnen allang
niet meer alles, wat hun dagelijks
aan ni<twwe platen aangeboden
wordt, in voorraad nemen. Veel
blyft liggen, veel wordt weer ver
nietigd. En het afgelopen half jaar
konden oit 2400 titels niet meer
dan 50 een plaats op d? top-lijst
veroveren. Van deze 50 titels zijn
tenminste 20 uit het buitenland
afkomst ig en de top-hits, die een
oplage 'tan een miljoen stuks be
reiken, nijn op de vingers van één
hand af'te tellen.
Dit jaiar bleek voor het eerst de
ongunstige uitwerking van de ge
bruikelijke overproduktie. De schla
ger-,.boom" begint tekenen van
vermoeidheid te vertonen, want de
overstroming van de markt met
steeds nieuwe titels heeft er toe
geleid dat de teksten steeds bana
ler worden en de muziek steeds
kleurlozer. Zelfs de teenagers en
de twens, van wie de tophit-pro-
duktle het voornameiyk moet heb
ben, hebben er genoeg van steeds
weer hetzelfde deuntje te moeten
aanhoren.
Stereofonische grammofoonpla
ten hebben tot dusver nog niet
zoveel succes gehad, als men
hoopte. Dat vindt misschien zyn
oorzaak in het feit, dat er dure
apparatuur voor nodig is om de
klank tot zyn recht te laten ko
men. Toch is de omzet in het afge
lopen jaar met 28 procent toege
nomen.
De slechts traag verlopende sty-
glng van de afzet van stereofoni
sche platen baart de grammofoon
platen-industrie zorgen. De beide
opname-mogelijkheden dwingen tot
verschillende procedé's, aangezien
stereoplaten niet op gewone pick
ups kunnen worden gedraaid. Men
wordt dus geconfronteerd met het
probleem van dubbele aanmaak en
dubbele voorraad zowel by de pro
ducent als by de handelaar.
De consument heeft nog geen
definitieve beslissing genomen
stereo-apparatuur is hem nog te
duur.
De grammofoonplaten-industrie
heeft haar hoop gevestigd op de
Berliner Funk Ausstellung van dit
jaar. die de problemen en de re
sultaten van de stereofonie zal be
lichten. Ook verwacht zy van de
omroepverenigingen dat deze ein
delijk gebruik zullen gaan maken
van de langbeproefde stereofoni
sche weergave.
Een negenjarige Australische
jongen heeft president Kennedy
een brief geschreven, waarin hij
hem vraagt de eerste „ruimte
jongen" te mogen zijn.
„U hebt ratten, apen en man
nen in de ruimte gehad en ik
vind het tijd worden een jongen
de ruimte in te zenden", zo
schrijft hij.
De Amerikaanse ambassadeur
in Australië heeft geantwoord,
dat Kennedy hem tot zijn spijt
niet in het ruimteprogramma
kan opnemen".
Nauwelijks is Henk Elsinks
vierjarig zoontje Remco thuis
of hij klautert op zijn vaders
knie om het produkt te laten
zien, dat hij met nog onhandige
vingertjes in het kleuterschool
tje heeft vervaardigd. Op zo'n
moment is Henk Elsink al zijn
zorgen om een volgende tele
visieshow vergeten.
„Gospelsongs" (Stateside
serie singles).
The Staple Singers (HSSA
5008); The Patterson Singers
(HSSA 5009); Princess Stewart
(HSSA 5010); Alex Bradford
(HSSA 5011); The Sally Martin
Singers (HSSA 5012).
elders in Europa, Is de laatste tyd
de belangstelling voor gospelsongs
sterk toegenomen. Het is overigens
niet het religieuze aspect van deze
liederen, dat het vry exclusieve
groepje genieters van enkele jaren
geleden heeft uitgebreid tot de
grote, sterk geschakeerde schare
liefhebbers van nu. De een wordt
aangetrokken door het primitieve
van deze liederen, een ander door
de spontaniteit van de zangers, enz.
Zeker is, dat de serie „Gospel
songs" van Stateside er zdjn in
deze gevarieerde serie al twaalf
singles verschenen in een be
hoefte voorziet. Opnamen van vele
gospelsingers zajn nu binnen het be
reik gekomen van liefhebbers met
een krappe beurs. Wel ontbreken in
deze serie (nog?) de namen van de
Grote Drie: „Sister" Rosetta Thar-
pe, Mary Knight en Mahalia Jack
son. Maar in elk geval hoeft de
discofiel die zich geen langspeel
plaat kan permitteren, niet langer
The Staple Singers te ontberen.
The Simple Singers (vader, zoon
en 2 docltiiïlers) behoren thans tot de
populairs iöe gospel-ensembles van
Amerika, plun voordracht is voor
dit genrej althans vry revolutio
nair. De wijze waarop zy Born in
Bethlehem en Good news zingen, is
„close to» close harmony".
Wy helblben er onlangs nog op ge
wezen inj ons land, en trouwens ook
Van gisoepen als The Patterson
Singers <ai The Sally Martin Sin
gers gaa:n er twaalf in een dozyn:
hun niveau is behooriyk, maar niet
uitzondea cBjk. Het laatste is eerder
het gevat met de groep van Alex
Bradford^ die met zyn enorme vo
lume en dito zeggingskracht de gro
te man was van „Black Nativity"
Op de Skateside-stngle kan men de
Bradford. Singers beluisteren in
Walk thajough the streets en I left
my sins 'behind me. Princess Ste
wart hcxwt al zingt zy Nobody
like Jesus1 en That's God fantastisch
eigenlijk niet in deze reeks thuis,
want zy lis een uitgesproken spiri-
tualzangvaes.
Countg Baste.
„This i time by Basie" (Reprise
MMRR 523 l.pJ.
This could be the start of so
methingf big I left my heart
in San Rrancisco I can't stop
loving you moon river Fly
me to the moon Walk don't
run One mint Julep The
swingin' shepherd blues.
Zelfs van doodgespeelde deuntjes
kan goede muziek worden gemaakt,
schynt het uitgangspunt van Count
Basie te zyn geweest. Hy schrok er
tenminste niet voor terug zyn repu-
COUNT BASIE
tatie te wagen aan schlagers als I
can't stop loving you, Moon river en
Fly me tot the moon. En om het
laatste nummer by de kop te ne
men: dat is in handen van Basie
en arrangeur Quincy Jones goede
muziek geworden.
Niettemin houdt men het gevoel,
dat tijdens dit „experiment" Basie
is blijven balanceren op de scheids
lijn tussen entertainment en Jazz.
Een kennis van ons vond een aar
dige definitie voor deze muziek:
„lichte jazz". Dus toch: jazz. En in
elk geval: volop swing.
De beste nummers van deze plaat
zyn het eerste, met een solo van
tenorist Frank Foster, en het laat
ste nummer, met een spiritueel duet
van de fluitisten Frank Wess en
Erie Dixon. Geen .must" deze
plaat, maar toch wel byzonder ple
zierige muziek.
Dinah Washington (Roulette
RL 21.173 single).
Soulville You're a sweet-
hart.
Soulvllle wordt een combinatie
van gospel en twist genoemd, maar
is net iets teveel twist om door
gospelliefhebbers gewaardeerd te
worden. Beter vinden we de 39-
jarige Dinah trouwens in YouYe a
sweetheart, ondanks de zwymelende
begeleiding.
