COR STEYN
best betaalde
organist onder
meubelmakers
Marijke Ouwejan in Sonnevelds show
Geboren
Leidenaar
iaat
raat
FOTO'S W. DIJKMAN
Opgericht 1 maart 1860
Vrijdag 27 september 1963
Zesde blad no. 31071
Als accordeonist kwam hy bü de
VARA. Er waren in die dagen niet
aoveel personen, die dat instrument
konden bespelen.
„Ik kreeg een briefje van de
VARA of ik eens wilde komen repe
teren. Nu wilde het toeval, dat ik
juist tevoren geschrever had of ik
mij eens mocht laten horen. Ik
dacht dus. dat het een snel ant
woord was. Enfin, na de tiende
uitzending, kreeg ik weer een brief
of ik eens wilde komen proefspelen.
Ik ben heel gewoon gegaan. En
weer een hele tüd later, kwam er
weer een schrijven, dat ik op de
lijst van medewerkers was ge
plaatst. Voor als er eens wat was.
Maar toen had ik inmiddels al heel
wat uitzendingen achter de rug".
Vaste dienst
Later vroeg de VARA hem of hy
ln vaste dienst wilde komen als
pianist-accordeonist. „Het beteken
de een flinke financiële stap terug,
maar ik mocht er op het orgel
oefenen. Na drie weken stond pro
grammaleider Eli Bomli plotseling
achter my. „Over vier weken een
uitzending van 20 minuten", baste
hy my toe. Huilend holde ik ach
ter hem aan: „Dat kan ik toch
niet". Maar hy hield voet by stuk.
„Je kan het en je doet het" Ik
heb heel wat aan hem te danken.
Maar ik studeerde hard. Al myn
vrye tyd bracht ik achter het or
gel door".
Altyd, met slechts een onderbre
king in en kort na de oorlog ka
pelmeester by Snip en Snap is
hy de VARA trouw gebleven. Zelfs
toen hy in het City-Theater speel
de. eerst als organist, later als or
kestleider. is hy aan de VARA ge
koppeld gebleven. Deze omroepver
eniging onthief hem slechts van
zyn contract als hy bereid was uit
zendingen te maken Maar wat
graag! Sinds 1947 zit hy echter
ten opleggen. „Man. dat kan toch
niet, ik heb morgen een directe
uitzending", protesteerde ik. „Dat
gaat niet", meende de dokter.
„Maar ik kan niet by myn baas
komen en zeggen, dat die uitzen
ding maar moet worden afgelast
omdat de organist zich by het za
gen de duim bezeerd heeft". Enfin,
het werd een pleister. Ik had echt
nog geluk gehad. Maar goed. ik
moest myn vrouw beterschap belo
ven. Bovendien kan ik niet meer
alles met de hand doen. Als ik een
kwartier zou zagen, blyven myn
vingers krom staan. En dat kan ik
niet hebben in myn vak".
Hnrde stadie
Want hoe dierbaar Cor Steyn
zijn hobby's knutselen, filmen
en vissen (Oprichter van het ar-
tiestenviscollege „Club der Hon
derd") ook zijn, zijn vak, waar
in hy al meer dan veertig jaar
meeloopt, gaat hem voor alles. In
derdaad. meer dan veertig jaar!
Om precies te zUn 42.
Men ziet het Cor Steyn niet aan,
dat hij byna 57 jaar is. Men geeft
de tengere, pezige man nauweiyks
vijftig. Toch werd hy op 22 de
cember 1906 in Leiden als het ware
voor de muziek in de wieg gelegd.
„Myn moeder beweerde altyd,
dat ik op driejarige leeftyd al zei.
dat ik pianist wilde worden. Voor
de juistheid van deze verklaring
kan ik echt niet instaan. Maar
zeker is. dat ik op vyfjarige leef
tyd al piano- en vioollessen kreeg.
En van' het begin af heel serieus.
Toen ik zeven jaar later vervroagd
toelatingsexamen voor het Konink
lijk Conservatorium in Den Haag
deed, studeerde ik tien uur per dag.
Ja, dat is veel. Veel te veel zelfs.
Helaas heb ik het Conservatorium
niet kunnen afmaken. Een jaar
voor het einde kreeg myn vader
een ongeluk. Het zou vyf jaar du
ren voor hij weer kon werken. Dat
betekende het einde van myn stu
die. Ik moest gaan verdienen om
de zaak thuis draaiende te houden.
Jammer, vooral van myn viool.
Zeven jaar studie voor niets. Ik
kan geen noot meer spelen. Dat
spyt my nu heel erg. Om zo'n di
ploma geef ik niet zoveel, dat
maakt zo weinig uit. Dat biykt wel
by de piano. Daarin heb ik trou
wens veel privelessen gehad van
Jaap Stotyn. Als ik op de piano
iets bereikt heb. heb ik dat beslist
aan hem alleen te danken".
Held
Op zestienjarige leeftyd moest
hy dus geld gaan verdienen. Dat
ging het beste in de lichte muze.
waarin hy trouwens al enige erva
ring had opgedaan. Toen hy veer
tien was had hy al de muzikale
leiding van een revue. „Dat viel in
die dagen niet eens op Er was er
nog éen. Nico de Rooy Hy noemde
zich „Nico, le Roi'. Hij was een
jaar ouder".
Als beroeps begon Cor Steyn in
een Haags bioscooporkest „Dat was
hard werken. Van 's middags half
twaalf tot 's nachts zelfde tyd.
Iedereen had pauze, behalve de
pianist. Die moest zyn boterham
met éen hand opeten, terwijl de
andere doorspeelde. En op vrydag-
ochtend kreeg je een dik pak mu
ziek voor begeleiding van allerlei
Cor Steyn met zijn Deensevrouw en zijn dochter Joyce.
Collega-musici hebben Cor
Steyn eens gekscherend ,.de
best betaalde organist onder
de meubelmakers" genoemd.
Een treffend grapje. Want
niet alleen in studio en theater
achter de piano of het orgel
of met een dirigeerstok tussen
de slanke vingers is Cor
Steyn een volbloed-artiest. Hij
is het ook thuis, in zijn royale
woning aan de Hilversumse
Loosdrechtseweg.
Alleen bespeelt hij daar een
heel ander „instrument". Een
„alles-in-één"-apparaat, waar
aan de meeste amateur-knutse
laars slechts in hun wildste dro
men durven denken. Het staat
in zijn „werkkamer" vlak onder
de dakpannen. De mogelijk
heden, welke het biedt, zijn
schier onbeperkt. En in de ove
rige kamers van zijn woning
kan men talloze bewijzen vin
den ,dat Cor Steyn deze moge
lijkheden tenvolle weet te be
nutten en dit „instrument" met
een vrijwel evengrote vaardig
heid kan bespelen als het orgel.
„Ach, ik heb nu in anderhalf
Jaar haast niets meer gedaan. Geen
tyd", zegt hy byna verontschuldi
gend. Maar deze „werkeloosheid"
zal wel niet zo lang meer duren.
Want hy wil nog een kast maken
voor zyn vrouw «van Deense origi
ne. hoewel dat nagenoeg niet te ho
ren is». De kastjes in de kamer
van dochter Joyce 15zyn wel in
gebruik, maar nog niet af. De
snufjes, die hy tien jaar geleden
by het bouwen van de keuken
maakte, voldoen niet meer hele
maal. En hy denkt er hard over
een nieuw slaapkamerameublement
te gaan maken „Maar dan laat ik
het hout uit Denemarken komen,
want daar hebben ze zon pracht
kwaliteit. En we gaan daar toch
elk Jaar naar toe".
In pla fond
„Kyk, die grote kast daar heb
ik zelf gemaakt. Ja. ook het beeld
houwwerk. Twee jaar heb ik er over
gedaan. Maar dat is wel heel- wat
jaartjes geleden".
De bel gaat. Hy staat op. drukt
op een knopje en de buitendeur
gaat open. Zyn zoontje Ivo <5>, de
jongste van zyn drie kinderen, kan
binnenkomen. „Dat heb ik maar
aangelegd, toen die knaap steeds
maar in en uit draaide".
En als hy voor ons een plaatje
draait op de in een kast ingebouw
de grammofoon, kyken we verwon
derd naar boven, wanneer het ge
luid ineens in volle hevigheid op
ons neerploft. De luidsprekers zit
ten prachtig ingewerkt in het hou
ten plafond van het verbindings
stuk tussen voor- en achterkamer.
Wat indirecte verlichting ertussen
„Vroeger zat daar een schuif
deur. Toen ik het plafond open
brak, daalde er een grote hoeveel
heid havermout op me neer. Er
kwamen twee zakken met dat spul
uit. Ze waren half weggeknaagd.
De vorige bewoners hebben ze zeker
in de oorlog vergeten. Hoe bestaat
het, niet? Zoiets toen vergeten. Ik
kan me er nog kwaad over maken".
Zyn vaardigheid op de „knutsel-
machine" is onmiskenbaar.
„Ik had dat ding al jaren in
Amerikaanse tydschriften zien
staan. Een droom. Maar hy was
hier niet te koop. Myn vrouw heeft
echter doorgedrukt, dat ik hem
liet komen. Die had de schrik te
pakken, doen ik eens myn duim
sneed in een zelf gemonteerde cir
kelzaag. Het was op een middag,
dat ik zeker zeventien keer de trap
pen was afgehold voor de telefoon.
Net was ik weer boven, toen dat
ding weer rinkelde. Even onacht
zaamheid en het was raak. Het
bloed spoot eruit. Ik naar de dok
ter. Die wilde er een dikke dot wat-
weer vgst by de VARA. Ook zyn
werk met Tom (Dorus' Manders
heeft hy als een onderdeel daarvan
gezien.
„Zes jaar lang heb ik als een
soort verlengstuk van Dorus gefun
geerd Toen was het welletjes. Ik
ben met opzet een tydje weggeble
ven Maar alles was een stuk van
myn werk by de VARA. Ook toen
ik met hem op tournee ging. Ik
kom trouwens maar sporadisch op
het toneel. Anderhalf jaar heb ik
een eigen orgel gehad. Maar al dat
gesleep is niets voor my Je houdt je
hart vast. Al was het maar. dat zij
tydens het optreden de stekker er
niet uittrekken, zoals my eens is
gebeurd. Ik heb hem nu verkocht.
Ik heb genoeg aan myn werk voor
de radio. Ik werk daar onder zo n
negen pseudoniemen Eén daarvan
mag u wel weten: Pietro Cordone.
Die verdwynt toch binnenkort In
totaal heb ik zo'n dikke 5000 uit
zendingen achter de rug".
Hiaten
En dan natuuriyk myn gram
mofoonplaten. Precies het aan
tal weet ik niet, maar het moet in
de buurt van de 500 liggen. Zelfs
opnamen van opera-aria's. Onder
anderen met Wilma Driessen. Maar
toen ze er achter kwamen, dat Ik
uit de lichte muze kwam, was het
gedaan met myn naam op het eti
ket. Toen werd het een pseudoniem.
Zoiets mag nu eenmaal niet. Waar
om weet ik niet. Zo is er ook altijd
weer een strydvraag over nieuwe
orgels. Wie kan de muzikale waarde
daarvan bepalen? Zet zo'n ding in
een kerk, speel erop, zoals op een
kerkorgel gespeeld moet worden en
maak dan een vergelijking. Dat ge
beurt niet. Zeker, ze zijn vaak be
knopter in hun mogelykheden,
maar je speelt toch ook geen amu
sementsmuziek in een kerk? En
met het nieuwe Magic-orgel kan ik
wellicht meer doen dan Ik met het
mooiste pijpenorgel zou kunnen be
reiken. Neen, Ik houd er niet van
de muzikale waarde van zoiets te
bepalen."
l (Van onze Arnhemse
4 correspondent
De Nederlandse theater-
v wereld krijgt er dit seizoen
4 een nieuw gezicht by: het is
4 de 23-jarige Maryke Ouwejan,
4 dochter van een Arnhemse
j oogarts. Haar entree in deze
a bruisende wereld van repete-
a ren en optreden is al meteen
f raak. want van 1 september af
is zij geengageerd bij niemand
v minder dan Wim Sonneveld.
f Samen met Riek Schagen zal
4 Marijke Ouwejan de one-man-
4 show van Sonneveld, een vol-
j komen nieuw eabaretprogram-
a ma, gaan assisteren en dirige-
a ren. Het charmante Arnhemse
J meisje, dat enkele maanden
geleden in het huwelijk trad
v met Jacques Luijer van toneel-
4 groep Theater. heeft deze
4 unieke kans heel toevallig ge
il kregen en prompt benut.
Maryke. tot 1 .september
f werkzaam bij de VARA-televi-
4 sie als produktie- en regie-
4 assistente vertelt over de toe-
4 vallige ontmoeting met Son-
f neveld het volgende: „Op die
a bewuste dag in april had ik in
a de studiohal net getelefoneerd
Ik stapte de hal weer in. doch
op dat moment passeerde mij
I Wim Sonneveld Deze infor
4 meerde elders direct wie ik
a was en nog geen dag later had
a ik een gesprekje met hem Hij
J vroeg of ik zin had in zijn
show te willen werken en je
v begrijpt, dat ik deze kans met
beide handen heb gegrepen"
4 En dat. nadat men Maryke
4 aan het eind van haar "tweede
i schooljaar aan de Arnhemse
a Toneelschool zei, dat het maar
beter was dat ze ermee ophield
omdat de leerkrachten er niet
van overtuigd waren of zij
v talent had Marijke was
4 er echter de vrouw niet naar
f om toen by de pakken neer te
4 gaan zitten. Met haar gym-
4 diploma in haar zak. een on-
a voldoende toneelschool-oplei-
a ding. maar een grote dosis
J hoop en vertrouwen in de toe-
komst, werkte zfl verscheidene
maanden in Schotland en
Beleié om de taal te leren
4 Begin 1962 solliciteerde zij
4 bij de VARA als omroepster
4 doch er was op dat moment
a geen plaats vrij. Maar wel kon
ze produktie- en regie-assis-
a tente worden. Het is voor haar
J een enorme goede leertyd ge-
i
„Wel geboren in Leiden, maar niet getogen. Nog voor ik
mijn eerste verjaardag vierde verhuisde mijn ouders naar Den
Haag", zegt Cor Steyn als wij hem daar natuurlijk eens in
het bijzonder naar vragen. „Ik herinner mij er dus niets van,
maar toch heb ik aan die stad een verrukkelijke herinnering.
Ik heb het aanplakbiljet van die avond nooit weggegooid. In
de krant zal je het wel niet zo kunnen lezen, maar links on
der aan staat het duidelijk. Kijk maar: „Cor Steyn, de 14-
jarige kapelmeester"Binnenkort word ik 57, dus reken maar
uit hoe lang het geleden is. Het werd een voor mij onvergete
lijk succes met als bekroning een enorme krans in de Leidse
kleuren. Met een massa distels in elkaar gezet. Het werd laat
die avond. Ik moest hollen voor de laatste trein. Compleet
met krans om mijn nek. In mijn haast om de trein te halen,
gleed ik met mijn krans langs iemands jas. Er zat een fikse
scheur in. Natuurlijk ivas de man boos. Ik moest mijn naam
en adres opgeven. Maar het kon mijn geluk niet verstoren. In
de wolken reisde ik naar huis. Van de kapotte jas heb ik nooit
meer iets gehoord. Ook niet bij de talloze malen, dat ik nog
in Leiden ben teruggeweest".
J
Een nuchter oordeel van een
nuchter mens. Dat blijkt ook
wel. als wij hem de onontbeer
lijke vraag over zijn toekomst
plannen stellen.
„Ach man, ik moet als
muzikant verder. Veel radio,
veel plaatjes ,af en toe televisie.
Ik hoop nog vele jaren mee te
gaaji. Maar een top kan ik niet
gebruiken. Iemand, die binnen
korte tijd een aantal gouden
platen in de wacht sleept, die
moet eens vallen. Dat kan niet
anders, want na elke berg komt
er een dal. En dat is nu iets,
wat ik mij net niet kan permit
teren".
Koos Post
wilde scènes en die moest je 's mid
dags laten horen. Maar ik heb er
wel veel geleerd".
Daarna ging hy zeven jaar met
een eigen trio op stap. Later speel
de hy in bars om meer te kunnen
verdienen. Inmiddels had hy har
monica leren spelen. („Zo'n ding
heet een harmonica als je hem con
tant betaalt, accordeon als hy op
de pof gekocht wordt. Ik zie echt
geen verschil").
Jongste zoon Ivo (5) is er
altijd als de kippen bij als zijn
vader boven in zijn werkkamer
gaat knutselen. Zoonlief heeft
in dat kamertje trouwens een
eigen hoekje, waarin hij naar
hartelust kan spijkeren, zagen,
boren en wat niet al meer.
WASAUTOMATEN
Nog voor het filmspectakel
..Lawrence of Arabia" in de nieuwe
Eurocinema te Den Haag in pre
mière ging. was de langspeelplaat
met de originele filmmuziek in ons
land al in de handel. Of deze
elpee een glorieus verkoopcyfer te
gemoet gaat .zal ook afhangen van
het succes van de film. De muziek
steekt in elk geval boven de mid
delmaat uit. Behalve de hier al be
kende tune „The voice of the guns"
zyn alle werken gecomponeerd
door de Fransman Maurice Jarre,
die ook het London Philharmonic
Orchestra dirigeert. Jarre heeft
bovendien gebruik gemaakt van een
elektronisch instrument, de zoge
naamde Onde Martinot, waarvan
het illustratieve effect de luisteraar
deels ontgaat als hy de film er niet
by ziet (Colpix).
Bekender is al de muziek uit een
andere grote film „55 Days at
Peking". The Brothers Four, op het
ogenblik een van de beste kwartet
ten in Amerika, zingen de prettig
in het gehoor liggende titelsong.
„The Peking theme" (So little
time» en ..Hopeless" worden zowel
in het Duits als in het Engels
twee verschillende plaatjes dus
gezongen door de meer-dan-mid-
delmatige zanger Andv Williams.
Van The Brothers Four willen we
ook nog even ..Ringing bells" noe
men. dat zy al eerder met veel
succes op de Nederlandse platen-
markt hebben geïntroduceerd (alle
vier singles van CBS).
Langzaam maar zeker kerft ook
de country «fc western zich ren
raste plaats in de Nederlandse
discotheken verworven. Het label
Stateside heeft een speciale single
serie aan dit genre gewijd onder
de titel Wonderful West". Enkele
namen uit deze reeks: B i U
Clifton, Cowboy C o p a s
en Chuck Hes s. Vooral de
eerste twee sullen hun weg naar
de liefhebbers wel vinden.
Een gewild artikel is nog steeds
de bossa nova en niet alleen de
Amerikanen zijn er de leveranciers
van Het „Rote Rosen" van de
Duitse zanger Detlef Engel mag er
beslist ook zyn Aan de keerzijde
staat „Himalaja" de Duitse versie
van ..Let's do the limbo" (Telc-
funken).
De bossa nova schiint zelfs tot de
Sowjet-Unie te ziin doorgedrongen,
als we tenminste Betty Dubois mo
gen geloven die ..Russian Rocha
Bossa" zingt (Imperial).
weest en zij werkte met de vele
groten uit de Nederlandse
artiestenwereld, zoals bijv.
Willy van Hemert, Paul van
Steenbergen en Caro van Eyk.
Dé wens van Marijke Ouwe-
Jan is van de schoolbanken af
het toneel geweest Vooral de
zware rollen in het drama
trokken haar De tijd dat zij
nu by de VARA heeft gewerkt,
had zij hiermee dikwijls te
maken Maar van zware
toneelrollen komt nu nieta
meer.
„Misschien Is het cabaret
wel helemaal mijn richting
niet", zegt Maryke. „maar het
kan evengoed zijn dat het mij
geweldig ligt. Je kunt er nu
nog niets van zeggen".
Een feit is in leder geval, dat
op 1 januari 1964 in het De la
Martheater in Amsterdam de
premiere gaat van de juhi-
leumshow van Wim Sonne
veld. die 25 jaar aan het toneel
verbonden is. Ook een combo
tal aan de show meewerken.
i
i
i
t
i
i
i
i
i
i
i
i
i
t
t
t
i
i
i
i
i
i
i
i
i
t
t
i
t
i
i
t
i
i
i
i
