TRUUS KOOPMANS
Iedere Amerikaanse bandleider kent
fheerlijke tijd gehadnu zijn anderen tuut de beurt"
„wat kalmer aanclan
kan ik genieten van
heerlijk thuis zijn"
-V
v
f au alles
HET BEGON MET EEN
LIEDJE OVER GITAAR
Zaterdag 6 juli 1963
Drie plaatjes uit hetheerlijke leventje", waarvoor Truus Koop-
mans gaarne haar carrière langzamerhand opgeeft. Graag kokke
relt ze wat in haar aantrekkelijke keukentje (boven), of speelt ze
gastvrouwe voor haar vele vrienden en kennissen (onder). En
wat is er prettiger dan zich met haar dochter Jolande ontspannen
in haar verrukkelijk lommerrijke tuin (rechts).
M
sl-Sr -
zat op het biljart te zingen. „Myn"
HTO-mannen waren goed gein-
strueerd. Ze zouden heel hard klap
pen. al zong ik nog zo vals. Na
mijn optreden hielden de militaire
toehoorders een korte conferentie
in de hal en ja hoor: „Als u wilt,
kunt u mee". Ik viel compleet ach
terover. Halsoverkop nam ik ontslag
en zweefde in de wolken naar huis.
waar ik mfjn moeder, die natuur
lijk nog van niets wist. helemaal
verpletterde met het nieuws".
Half jaar
Een half jaar heeft Truus Koop-
mans in Indonesië gewerkt. Niet
minder dan 297 voorstellingen wer
den er gegeven door het groepje
artiesten, waarin dus ook „De Spel
brekers" zaten als haar trouwe
vrienden en bewakers. Toen luite
nant Ledel ijverig zijn best deed
om vriendschap met het blonde
zangeresje aan te knopen en einde
lijk zijn pogingen beloond zag met
een afspraakje voor de bioscoop,
moest hij ervaren, dat de Rotter
damse jongens hun beloften aan
Truus' moeder zeer serieus namen.
De stoelen aan weerszijden van het
paartje waren bezet door De Spel
brekers, die op dat moment hun
naam wel heel erg eer aandeden.
En na afloop zeiden ze met een
onschuldig gezicht: „Luitenant, u
hebt toch een jeep, geef ons even
een lift naar het hotel". Luitenant
Ledel kon moeilijk weigeren
Maar zijn vasthoudenheid over
won alle moeilijkheden. Ze bleven
met elkaar corresponderen. En toen
Truus allang weer in Nederland
terug was. kreeg ze van zijn ouders
een uitnodiging om aanwezig te
zijn by zijn thuiskomst.
„Toen ik daar binnenstapte
stond ik stomverbaasd. De hele fa
milie begroette mij als een schoon
dochter. En ik herinnerde mij am
per nog. hoe hij eruit zag
Maar deze en andere hinderpa
len waren spoedig opgelost. Truus
Koopman werd in het particuliere
leven mevrouw Ledel, terwijl haar
artistieke sneeuwbal rustig verder
rolde.
Direct na haar terugkeer uit de
Oost was ze by „Negen heit de
klok" van de KRO gekomen. Van
het een kwam het ander. Ze zong
voor de Wereldomroep. Ze werd
..Marketenster" by het „Orkest
zonder Naam". Later stapte ze van
de KRO over naar de AVRO
(„Windmolens" en „Zing met ons
mee"). Van de radio naar de tele
visie (Onlangs nog in „Sterren en
streken"». En natuurlijk talloze
malen op de planken in binnen-
en buitenland (tweemaal deed ze
mee aan een songfestival in Ita
lië).
.Ach, ik hen nooit wat je noemt
een topster geweest. Je zou. het
meer een evergreen kunnen noe
men. Maar gelukkig altijd op een
behoorlijk niveau. De grote uit
schieter was natuurlijk „Een
recht en twee averecht". Dat is
zelfs door tioee maatschappijen
op de plaat gezet", zo maakt ze
eerlijk en oprecht de balans van
haar carrière op, al heeft ze het
einde nog niet bereikt. Maar ze
heeft het wel ivillens en wetens
binnen schootsafstand geplaatst.
„Ik heb het altijd erg druk ge
had. Tot ik hier kwam wonen.
Toen ben ik het wat rustiger gaan
doen. Ik wil een eigen leventje
leiden. Jarenlang heb ik een huis
houdster gehad. Nu red ik mijzelf
Dat wil ik en ik doe het graag. Ik
kan nu een eigen stempel op mijn
huis drukken. En ik heb tijd voor
kleine pleziertjes, waar ik vroeger
nooit toe gekomen ben. Een kaar
tje leggen met vrienden. Wat
naaien. Wat handwerken. Plant
jes en bloemen verzorgen. En Ita
liaans leren. Op m'n eigen houtje.
Geen stok achter de deur. Dat
kan ik niet velen. Heerlijk, eigen
baas in eigen huis".
KOOS POST
Het Frans-Turkse echtpaar
Gormé kon op 26 februari 1934
niet vermoeden dat het kleine
donkerogige dochtertje Eydie
de eerste nog wat onvaste stap
zette op de lange weg. die leidt
naar roem en rykdom in de
Amerikaanse showwereld. Op die
dag ontglipte de vierjarige Eydie
in een groot Newyorks waren
huis aan de aandacht van haar
ouders en drong zich heel rus
tig tussen lange ryen kinderen,
die aan de hand van vaders en
moeders stonden te wachten op
een auditie voor een radio-kin
deruitzending.
Terwyi de heer en mevrouw
Gormé wanhopig zochten naar
hun dochtertje, vroeg de audi
tie-meneer aan Eydie wat zy
hier kwam doen en waar haar
vader en moeder waren. Het
laatste wist Eydie niet en wat
Eydie Gormé behoort tot dat
kleine gilde van zangeresjes dat
er weinig of geen maniertjes op
na houdt, dat eigeniyk geen
apart stemgeluid bezit en ver
der ook niets heeft dat haar bo
ven de middelmaat doet uitko
men. Behalve dit: moed. zy
zong herhaaldelijk met een be-
lacheiyk korte tyd van voorbe
reiding. waardoor de kaas om te
falen vaak byzonder groot was.
Dat Eydie met mislukte, was
grootdeels te danken aan haar
moed en slagvaardigheid, die
haar uit de penibelste situaties
redden. Eydie verliet de Wil
liam Taft High School met dit
compliment van de directeur
„Nooit werden wy vuriger ge
leid en aangemoedigd in de
schoolcompetitie dan door Eydie
Gormé". („the prettiest, pep
piest cheerleader".
Glenn Miller-band bezorgde
haar nationale bekendheid en
met de in 1953 gelanceerde song
„Gimme, gimme John" raakte
zy ook buiten Amerika bekend.
Eydie Gormé bereikte nimmer
de populariteit van een Doris
Day, Jo Stafford. Brenda Lee.
Vera Lynn, om er maar enke
len te noemen. Maar er is geen
orkestleider in de Verenigde
Staten, die haar niet kent.
Want als het om spectaculaire
stuntjes ging, konden zy altyd
by Eydie terecht.
De Copacabava-show zat op
een bittere januari-avond in
1956 met de handen in het haar.
toen de ster Billy Daniels plot
seling ziek werd. Iemand her
innerde zich Eydie Gormé. die
op dat moment als gast optrad
in Steve Aliens tv-show. Men
reed een taxi naar haar goe, gaf
het eerste betreft: zy wilde
graag een liedje zingen.
De man. doodmoe van ouders,
die hun kroost tot zingen pres
ten. besefte dat hy hier had.
waar hy al zo lang naar zocht.
Toen Eydie het liedje zong.
kwam het echtpaar Gormé ten
einde raad de studio binnen
rennen, zy keken met ogen als
theeschoteltjes tee. Vader Gor
mé moet toen tot zün vrouw
hebben gezegd: ,,'t Zal wel een
fata morgana zyn. Als we dich
ter by komen, is ze het vast
niet". Maar ze was het wel de-
gelyk
Op die dag begon de carrière
van Eydie Gormé, die de laatste
tyd zoveel succes heeft met een
oudje „Yes, my darling daugh
ter" en een nieuw liedje als
„Blame it on the bossanova".
De grote stap naar de show-
wereld zette zij op haar 17de
jaar. zy kwam in contact met
orkestleider Tommy Tucker.
Tucker had haar eens op een
auditie gehoord en nodigde haar
uit voor een tournee van twee
maanden. Hy was een man van
heel weinig woorden. Toen hy
haar het contract voorlegde, zei
hy alleen maar: ..Koop kleren,
zorg dat je over twee dagen ge
pakt bent en neem de 20 liedjes
die ik je hier geef, zo goed mo-
geiyk door als je kunt". Eydie
werkte, zong, mopperde en
transpireerde zich door de
48 gruweiykste uren van haar
bestaan. Velen zouden het heb
ben opgegeven, maar niet Eydie.
Na de trip met Tucker kwam
zy onder de hoede van Tex Be-
neke. Dit voormalige lid van de
haar de nummers en in minder
dan een uur stond Eydie in het
felle licht van de schynwerpers
in „Copa". Zonder make-up.
zonder te hebben geoefend met
het orkest, zonder de garderobe,
die de sterzangeressen in „Co-
pa" altyd ter beschikking heb
ben.
Iedereen stond doodsangsten
uit. maar Eydie redde het. Het
applaus na afloop duurde vele
minuten. Als dank voor deze
prestatie kreeg Eydie een plaats
in de Jerry Lewis-show.
In 1957 trouwde Eydie met
orkestleider Steve Lawrence, die
zy voor het eerst had ontmoet
in de Steve Allen-show. Merk
waardig genoeg had Eydie nooit
in het orkest van haar man ge
zongen. Dat gebeurde pas in
1960 en toen kwamen de succes
sen dan ook snel na elkaar!!
pareren. Om dat niet al te duideiyk
te laten zien. wreef ik de pleisters
met schoensmeer in. Ik heb dat
geweten met myn witte blousje. Vol
met zwarte vegen. Maar dat hin
derde niets, want myn repertoirtje
sloeg meteen in en inderdaad kreeg
ik kort daarop mün eerste uitzen
ding. In „Amateurs stellen zich
voor". De reacties waren verras
send. En prompt mocht ik daarna
in „Bonbonnière" meedoen.
Naar Indië
Zonder aarzeling gaat Truus
Koopmans verder. Ze heeft echt
geen stimulans nodig.
„Maar ja, intussen bediende ik
nog steeds de 600 mannen van het
HTO. Ik zorgde er echter wel voor.
dat ze van myn radiosuccesjes wis
ten. Die bazuinde ik wel uit. Dus
mocht ik ook steeds op hun feest-
avondjes meedoen Tussen echte
artiesten. Zoals eens met ..De Spel
brekers". In de pauze zaten we te
praten. ..We gaan over een maand
voor de Niwin naar Indië", vertel
den ze. „Wat leuk", reageerde ik
spontaan. Zonder enige by bedoe
ling. Daarom stond ik stomver
baasd. toen de Niwin de volgende
dag aan de telefoon hing. „Wan
neer kunnen we u beluisteren?",
vroeg men. Wist ik veel. Ik heb
maar gestameld, dat ik even myn
agenda moest raadplegen. Om tyd
te winnen, want ik had niet eens
een agenda. Ik trad immers nog
niet op. Ik zou later wel terugbel
len. Gelukkig was er die avond in
het HTO het feestelyk sluitstuk
van een biljartcompetitie. De direc
teur vond het best. dat ik dan een
liedje zou laten horen. De Niwin
kwam met een hele delegatie. Ik
)r
„Het kon amper".
Wat verfranst staat deze openhartige bekentenis te
lezen op de verrukkelijke bungalow, welke Truus
Koopmans en haar man vier jaar geleden kochten aan
de Biltseweg in Huis ter Heide.
Een grotendeels glazen woning in een even luister
als lommerrijke omgeving. De vervulling van een har-
tewens. Maar tevens een eigenlijk onverwachte wen
ding in een carrière aan de lichte muze gewijd.
„Weet u, ik vind het namelijk zo heerlijk om
thuis te zijn. Gewoon mevrouw Ledel. Bij mijn
man - bedrijfsleider in een Amerikaanse onder
neming - en mijn dochter Jolande (13). Tussen
mijn twee poedels, mijn poes, mijn plantjes en
bloemen. En zelf het huishouden doen", legt
Truus Koopmans ons uit.
„Wilt u geloven, dat ik tegen
de dag van morgen opzie, als ik
moet optreden? Nu ja, als het zo
ver is, dan gaat het wel weer. Dan
kan ik er toch ook weer van genie
ten. Maar soms valt het niet mee.
Neem gisteravond. In een open
luchttheater ergens in Friesland.
Bar koud. Bijna niets te drinken.
Een ton op de binnenplaats
van een boerderij als enig toilet in
de buurt. En na afloop urenlang
in de auto om diep in de nacht
thuis te komen. Heerlijk, hier thuis.
Daarom streef ik bewust naar een
wat mindere frequentie. Om die re
den ook heb ik enkele jaren gele
den drastisch myn prys verhoogd.
Niet, omdat ik het hoog in de bol
heb, al beweren sommigen dat. Ik
zou als het moest mij alles
kunnen ontzeggen. En ik ben heel
dankbaar, dat ik het zeventien jaar
heb mogen doen. Ik wil echt nog
doorgaan. Als het kan nog wel tien
jaar of langer. Alleen wat kalmer
aan. Een groot zangeres ben ik
nooit geweest. Een Caterina Valen-
te of zoiets zal ik nooit worden. Ik
heb een fyne tyd gehad. Maar nu
komen anderen aan bod. Waar ik
niet kom, kunnen zij staan. Zo
raak ik er langzamerhand uit. En
daar werk ik bewust aan mee. Ik
Ik wil nu graag genieten, van
wat ik heb bereikt. Door een spe
ling van het lot is dat met zingen
gebeurd. Was het niet zo gegaan,
dan had ik wel wat anders gevon
den. Misschien had ik korsetten ge
maakt. Of voetzoekers. Ik weet het
zeker. Men kan het ijdelheid noe
men. Of initiatief. Het doet er niet
toe. Ik had er wel voor gezorgd,
dat de naam Truus Koopmans iets
had betekend. Er zyn er genoeg,
die altyd dienstmeisje blyven. Ik
niet. Niet, omdat ik daar boven sta.
Ik ben het immers zelf geweest.
Toen ik veertien jaar was. Ik moest
van myn moeder!"
Gastvrouwe
Even een korte pauze. Truus
Koopmans is een vlot en vrolyk
vertelster. Maar nu onderbreekt ze
haar verhaal om gastvrouwe te spe
len. Handig goochelt ze met flessen
en glazen. Ze is het gewend. Niet
voor niets heeft ze herhaaldelyk
aanloop van vrienden en kennissen.
We krygen een frisse dronk op een
warme dag. Heel gemakkelyk pakt
ze de draad van het gesprek weer
op.
„Waar was ik gebleven? Oh
ja, ik was dienstmeisje. Maar al
spoedig wist ik: „Truus, dat is het
niet!" Alleen, wat moest ik?
Schoolopleiding had ik niet. Pas
later heb ik handelsavondschool ge-
Heils", helpt ze ons uit de droom.
„Daar ik gitaar speelde. Nu ja, spe-
een auditie by de AVRO. Myn ka
len? Een paar confectie-akkoorden.
Ik kon my er net mee redden. Ik
zong ook wel eens. Van myn moe
der had ik enkele liedjes geleerd.
Met veel sterfgevallen erin. U kent
ze wel, van die hele mooie. En die
moest ik op partytjes altyd zin
gen. u weet hoe dat gaat. Iedereen
vond ze prachtig. Althans dat zei
men. Nu had ik met liften een
Bussums echtpaar leren kennen.
Het werden goede vrienden. In
1946 logeerde ik by hen. We luis
terden naar de Bonte Dinsdag-
avondtrein. Clinge Doorenbos trad
daar in op. Wie een ideetje heeft,
moet die maar opsturen, dan maak
ik er een liedje van, zei hy. Ik
moest en ik zou schrijven. Maar ik
had geen onderwerp. Daarom
schreef ik maar. dat ik* graag zong
en een gitaar had. Laat hy er nu
een alleraardigst liedje van maken.
„Dat is myn gitaar", heette het.
..Als je het hebt ingestudeerd, moet
je het maar laten horen", schreef
hij terug. Nu, dat heb ik gedaan.
Zelfs mevrouw Doorenbos was
enthousiast. En zowaar kwam er na
enkele weken een uitnodiging voor
potte gitaar heb ik voor die gele
genheid met leukoplast moeten re-
volgd. Om toch wat anders te gaan
doen. werd ik leerling-winkeljuf
frouw. In een lingeriezaak. In de
oorlogsjaren stond ik als winkel
juffrouw in een stomerij.
Direct na de oorlog kwam ik
hoe, weet ik echt niet meer in
het bekende Haagse Tehuis voor
Ongehuwde Mannen. Als serveer
ster. Want ik woonde toen nog
steeds met myn moeder in de Re
sidentie".
Het begin
Nog steeds missen wy in haar
verhaal het eerste aanknopings
puntje met de licht emuze.
„Dat was in de oorlogsjaren
bij een mandoline-orkestje van de
padvindery van het Leger des
