IJANY ROGERS neemt een lange aanloop naar succes
medoe wil weer
Christel Adelaar
Ui worden
Met Catootje
naar de opera
^HEINTJE"
J Foto's W. DIJKMAN
iaat
raat
Christel Adelaar aanvaardde meer dan vier jaar geleden dankbaar het aanbod
om in een V.A.R.A.-televisiestrip voor de jeugd de rol te spelen van Mammaloe,
de zorgzame echtgenote van Pipo de Clown.
Thans voert Mammaloe een verbeten strijd om weer Christel Adelaar te wor
den
id.fleintje" is kortgeleden 75 jaar
ut geworden.
ldNu vele jaren na haar glo-
en rietijd is enige toevoeging
nog overbodig. Want nog
mm steeds is Henriëtte Davids een
instituut, een van de weinig
n, overgebleven representanten
8* van de decennia, waarin de
jJ revue haar grote triomfen
bt vierde.
&<Jieintje" overkoepelt een groot
e,| stuk uitgaansleven uit het
recente verleden. Dat zal de
(sport)journalist Jan Liber
ig wel voor ogen hebben gestaan,
E toen hij haar vroeg te poseren
voor haar levensroman. Jan
ib Liber laat in het werk me-
I vrouw de weduive Pinkhof
'n( Davids zelf aan het ivoord en
ru het moet gezegd worden: hei
r is net, alsof ivij haar horen
y babbelen.
rfiet is nog niet zo lang geleden,
e dat wij het genoegen hadden
tijdens de pauze van televisie
repetities met Henriëtte Da-
r vids te dineren ergens in Bus-
sum. In het boek herkenden
we onmiddellijk de vrouw, die
l0( toen tegenover ons zat: een
ie ivonderlijk vitale „oud-gedien-
Jde". Een vrouw, die zich in het
b artiestenmilieu thuisvoelt als
een vis in het water. Een
ot vrouw, die graag herinnerin-
3e gen ophaalt, maar die nooit
bi en te nimmer kan vergeten,
t dat het publiek luistert en
kijkt.
rroen, in dat Bussumse cafeetje,
was het slechts een klein
groepje, voor het boek waren
i het weer tallozen. Maar of hei
weinigen of velen zijn, steeds
11 probeert ze haar gehoor te be-
,d hagen, zoals ze dat altijd ge-
jf daan heeft: met dik opgelegde
effecten, zowel in de humor
u als anderszins. En dat vindt
i men ook weer terug in het
b boek, dat interessant is uit het
A oogpunt van revuegeschied-
b schrijving, maar voor het ove
rige één grote geschreven
5 show van Heintje Davids, die
t> lach en traan serveert, waar
a: dat volgens haar het beste
uitkomt.
Tnoewel haar levensgeschiedenis
waarschijnlijk onder de
te druk van de auteur de rode
d draad is, die stevig wordt
vastgehouden, kan niets haar
1 weerhouden soms toch van de
k hak op de tak te springen. En
vergelijkt men sommige anek-
t dotes met de herinneringen,
t die ze onlangs voor de televisie
ophaalde, dan is er wel ruimte
voor enige twijfel aan de na-
c tuurgetrouwheid van de de-
taillering hetzij in het boek
hetzij in dat interview. Maar
we zeiden het reeds, ze kan
i het niet laten haar publiek te
bespelen. Het te geven wat zij
denkt, dat het wil hebben en
derhalve vergeet men derge
lijke ondergeschiktheden
gaarne.
\Bovendien, het is nu eenmaal
Heintje, die door de jaren
heen de levende exponent is
J geweest van een bepaald soort
humor. Heintje, die alle kri-
tiek grandioos heeft overleefd
en die nu toch met enig recht
een wat trotse ijdelheid mag
dragen. Het is Jan Libers gro-
te verdienste, dat hij deze uit
zonderlijke figuur door haar
woorden ten voeten uit tekent.
Alleen al daarom is Praaien,
altijd maar draaien" ons dier
baar.
Dat dit niet zo simpel gaat. bleek
bijvoorbeeld tijdens het „Grand
Gala des Artistes". Onder deze
luisterrijke naam ging de merk
waardige nachtvoorstelling schuil,
die vorig jaar in de circustent van
Toni Boltini werd gegeven. Ze is
meer door feilen dan door welsla
gen in de herinnering gebleven. We
denken aan de berebeet van Ria
Kuyken en het geannuleerde leeu
wenummer van Thom Kelling.
Christel Adelaar werkte ook mee
aan die wat chaotische nachtelijke
show. De jonge blonde artieste as
sisteerde Herbert Joeks in een nogal
mysterieus nummer. „Als een soort
medium", vertelt ze.
„Hoe moet U worden aangekon
digd?", vroeg iemand haar vooraf
..Zeg maar mevrouw Adelaar",
opperde ze.
Dat werd als „te stijf" afgekeurd.
„Nu ja. noem mij dan maar
Christel of iets anders. Het kan mij
niet zoveel schelen. Als het maar-
geen Mammeloe is. Ik wil beslist
niet hebben, dat die naam gebruikt
wordt".
Haar nadrukkelijk verbod werd
achteloos genegeerd. Want even la
ter schalde door de tent, dat
„Mammaloe" zou verschijnen. Het
was Mammaloe voor en Mammaloe
na. In elke zin werd deze bij de
televisiekijkende Nederlandse jeugd
eens zo bekende naam minstens
eenmaal genoemd.
Christel Adelaar was woedend.
Want ze wil van dat Mammaloe-
etiket af. Niet, dat ze niet dank
baar is voor de populariteit,
waarin deze figuur zich heeft mo
gen verheugen. Integendeel. Ze
vond het een heerlijke tijd, vol ont
roerende en hartverwarmende reac
ties, niet alleen van de jongeren.
En met goede verdiensten!
Maar na vier jaar had ze er toch
wel schoon genoeg van. Van de ene
televisie-uitzending naar de andere.
Van een toneelopvoering hier naar
een toneeluitvoering daar. En altijd
maar als die niet al te snuggere,
erg lieve en goed soep-kokende
Mammaloe naast de eeuwig opti
mistische Pipo. Voor iets anders
was gelegenheid, plaats noch tijd.
1 reugde
kelen, maar ja, ze was nu eenmaal
Mammaloe.
Daarom heeft ze met een zekere
vreugde gestaan bij het televisiegraf
van Pipo. hoe heet de tranen ook
waren, die door de jeugd geschreid
werden.
Doordat ze aan Pipo's toneelge
zelschap verbonden is gebleven,
heeft ze niet alle banden met dit
geesteskind van de auteur Wim
Meuldyk doorgesneden. Maar de te
levisie-uitzendingen zijn weggeval
len en het aantal toneelvoorstellin
gen is ook al heel wat minder ge
worden. Zo heeft ze ook meer tijd
gekregen voor wat anders.
Ze had graag wat andere artis
tieke paden bewandeld, maar ae
kreeg geen kans.
Ze had te voren wèl van alles ge
daan, maar ja, nu was zij eenmaal
Mammaloe.
Ze had wèl jarenlang zangles om
haar lyrische sopraan te ontwik-
Maar wat? Tot voor kort wist
Christel Adelaar eigenlijk nooit
goed. wat ze moest antwoorden als
men haar vroeg, wat ze nu precies
deed. Wat was ze? Een beetje ca
baretière, een beetje omroepster.
een beetje toneelspeelster, nog een
beetje van dit en een beetje van
Een oude potkachel (met oliestookeen olielamp (met elektrisch licht), een grote Friese hang
klok. klassieke ..luie" fauteuils en meer van dergelijke dingen wijzen op Christel Adelaars voor
keur voor een ..ouderwetse" aankleding van een kamer. Maar haar apartement in het bejaarde
Amsterdamse grachtenhuis aan het Singel leent er zich dan ook uitzonderlijk goed voor.
dat. Maar pas nu heeft ze haar
keus definitief bepaald. Voor de
zang!
Al haar vrije tijd besteedt ze thans
aan het opbouwen van een reper
toire. Of eigenlijk twee. Enerzijds
het commerciële. Vlotte, bekende
liedjes. Van het soort, zoals Cata-
rina Valente en Charles Trenet ze
zingen.
„En dan liefst met een lekker
toeterorkest", lacht de goedlachse
Christel.
Volkstvijsjes
Maai- daarnaast bouwt ze ook een
internationaal repertoire op van
volksliedjes en folklore. Dat is ge
komen door Marie-Cecile Moerdijk.
Die belde haar volkomen onver
wacht op na een van die radio
uitzendingen van Christel Adelaar,
die onder r'e titel „Liedjes uit mijn
album" de ether ingaan.
„Ik vind, dat jy leuk zingt. Kun
nen wij niet eens wat samen doen?",
sprak Marie-Cecile aan de andere
kant van de lijn, terwijl Christels
mond wagenwijd openviel.
„Weet jU wel, waar je aan be
gint?" was het verrassende com
mentaar. Marie-Cecile zei, dat zij
het wist. En zo komt het, dat zij
gezamenlijk hard studeren op Ita
liaanse. Engelse. Duitse en Franse
volkswijsjes.
Wat het precies gaat worden?
Christel Adelaar geeft toe. dat zij
het nog niet weet. Ze zal het wel
zien. Ze voelt zich als het ware in
een overgangstijd. Van manusje-
van-alles voor microfoon en ca
mera, naar chansonnière.
Van alles
De Utrechtse advocaatsdochter
heeft al van alles gedaan. Ze heeft
trouwens altijd van „het vak" ge
droomd. Al tijdens haar prille jeugd
in Semarang, tijdens de trieste ja
ren in het Jappenkamp in Indone
sië en na haar terugkeer in het
vaderland na de oorlog. En toen ze
op het lyceum zat in Utrecht, wilde
ze nog steeds die kant uit. Van wie
ze deze ambitie had? Ze heeft het
eens geprobeerd te ontdekken, maar
nergens heeft ze een aanknopings
punt kunnen vinden Er lopen in
haar familie geen andere artiesten
meer rond.
„Ik moet wel een bet-overgroot
moeder gehad hebben die ontroe
rend mooi gedichten kon opzeggen.
maar ik kan inij niet indenken, dat
dit er iets mee te maken heeft",
grinnikt ze tijdens ons gesprek in
haar hoge kamer aan het Singel in
Amsterdam.
Ze vertelt ons, hoe Vrouwe For-
tuna haar een handje geholpen
heeft om haar jeugddroom waar te
maken. Tijdens een voorstelling van
de amateurtoneelgroep van het ly
ceum in de Utrechtse schouwburg
zat iemand van de Kiï.O. in de
zaak „te koekeloeren naar jong ta
lent", zoals zij het uitdrukt.
„Hij zag in my wat jong talent
verscholen en sleepte mij meteen
maar voor de radio. Ik kwam in de
cabaretgroep „Poppetjes op de ruit"
wat men als een soort opleidings
klasje kon beschouwen. We moesten
een beetje met elkaar zingen. Daar
studeerde je dan dagen op. Maar
alleen om netjes gelijk te zingen
en een niet al te grote schreeuwerd
op te zetten, we kregen geen echte
muziek- of zanglessen. In het begin
werden die programmaatjes alleen
maar opgenomen om door ons be
luisterd te worden, zodat we van
onze talrijke fouten konden leren.
Pas later na enkele maanden
werden ze ook op de radioluister
aars losgelaten. Ik heb er allerlei
typetjes in moeten maken. Welke?
Weet ik veel. Gekke, oude vrouw
tjes en Jonge meissies. Van alles.
Die schetsjes werden geschreven
door jonge-tekstschrijvers-in-oplei-
ding. Wim Meuldijk behoorde er
ook bij".
Maar de K R O. zag wel wat in de
vrolijke, spontane Christel.
„Van het een kwam het ander. Ik
werkte mee in een musical en aan
Jan de Clers Wadders. Enkele sei
zoenen stond ik met Ton van Duin
hoven voor de microfoon. Ik speelde
omroepster, ik maakte interview
tjes, ik heb teksten gesproken en ik
heb liedjes gezongen. Ik had in die
tijd heerlijk veel vaste radiopro
gramma's, soms wel vier in de week.
Dat is nu voorbij. Die zijn in de
knel geraakt, toen Pipo op de prop
pen kwam. Jammer, want het was
leuk werk en ik verdiende er goed
mee".
Daarna werd het Mammaloe.
Altijd maar Mammaloe. Er bleef
geen tijd over voor wat anders.
Daar komt nu echter verandering
in. Want we zeiden het reeds, ze
is vastbesloten.
Mammaloe wü iveer Christel
Adelaar worden
(Van onze Brusselse corrspondent)
Aan de hemel van het Franse
chanson rijzen en dalen de
sterren op enige, aan ieder
een bekende uitzonderingen
na met onvoorstelbare snel
heden. Namen noemen is hier
vrijwel overbodig. Wie het wil
controleren, moet maar eens
een programma van de radio
of televisie of een catalogus
van grammofoonplaten van
een jaar geleden opslaan. Hij
kan dan zelf zien, hoeveel na
men er verdwenen zijn en hoe
vele erbij zijn gekomen.
Toch zijn er ook artiesten, die
al jaren geregeld optreden doch
die nog nooit tot de eigenlijke gro
te figuren z(jn gaan behoren. Tot
dat ook voor hen of voor haar op
een dag de grote wending komt.
Op dat punt van haar artiesten-
loopbaan staat sedert enkele we
ken de Franse in Brussel woon
achtige chansonnière Jany Rogers.
Men kan dan zeker niet zeggen,
dat zij een ontdekking van het
laatste ogenblik is. Wel dat de lie
den, die het voor het zeggen heb
ben (en de hemel alleen weet hoe
groot die bazen in de show-busi-
ness kunnen zUn) blükbaar ook
eindelijk tot de conclusie zijn ge
komen, dat zij een kaart is, waar
op kan worden gewed.
Zu zal tenminste nog deze zomer,
die zo lang op zich laat wachten,
een tournee maken langs de Fran
se badplaatsen. Zij zal twee maan
den naar Canada gaan en, zoals
het er nu eenmaal byhoort, de
langspeelplaten van haar beste
nummers zijn al aangekondigd. Die
steile vlucht Is de voorlopige be
kroning van een lange aanloop,
van een oorspronkelijk, hardwer
kend talent.
Het meisje Jany Rogers is inVille-
franche aan de Middellandse Zee
geboren. Zu heeft er, zoals het een
net Frans meisje uit een nette fa
milie betaamde, balletles gehad
van de eens befaamde madame
Nevieskaya. die de balletten van
Moskou had verlaten voor de Ope
ra van Nice. Zij had er ook het
was een vroege wens van haar
zangles van Roger Karl, eveneens
een ster van de Opera van diezelf
de stad.
In 1940 werd dat geordende le
ventje echter ruw onderbroken.
Villefranche kreeg eerst een Ita
liaanse, daarna een Duitse bezet
ting. Jany Rogers kwam in het
verzet terecht en zij werd gedepor
teerd. Niets bleef haar bespaard,
noch de kampen, waarin een deel
van haar familie is omgekomen,
noch de bombardementen op Ber
lijn, waar zij terecht was gekomen,
nadat zij uit een van die kam
pen was ontsnapt. Zij heeft in Ber
lijn ook haar man leren kennen,
de Franse journalist Georges Vig-
naux, die het in de ogen van de
Duitsers zo bont had gemaakt, dat
hij uit de verplichte tewerkstelling
in Duitsland weer terug was ge
zonden naar Frankrijk. Van waar
uit hij weer ontsnapte naar de
Duitse hoofdstad om een radiover
binding met Engeland te kunnen
onderhouden.
Toen eindelijk de bevrijding
kwam. zijn beiden teruggekeerd
naar Villefranche en er getrouwd.
Daarna eerst is de loopbaan van
Jany Rogers als zangeres begon
nen: zij zong voor de Amerikaanse
GJ.'s, die in hun zogeheten
„staving Area's" in de Camarque
verbleven. Sedertdien is zij blijven
zingen, zij het met onderbrekin
gen. Gelukkige onderbrekingen zo
als de geboorte van achtereenvol
gens een meisje, een jongen en
weer een meisje. Ongelukkige on
derbrekingen als een aanval van
kinderverlamming, die haar op de
rand van de wanhoop bracht, maar
die zij, dankzij de medici en de
steun van haar man en haar ge
zin. met enorme moed heeft kun
nen overwinnen.
Nu rol ledig
Toch is het zo, dat zij zich eigen
lijk pas de laatste vier, vijf jaren
kunnen wyden. Zo woont thans in
Brussel, waar haar man voor een
aantal Franse dagbladen corres
pondent bij de Europese gemeen
schappen is, maar zij heeft nog
altijd een appartement te Parijs,
waar zij trouwens geregeld op
treedt voor de Franse radio, voor
Radio-Luxemburg en in de caba
rets. Zorgvuldig zoekend en keu
rend heeft zij zich een vrij groot
en goed repertoire opgebouwd on
der andere met chansons zoals
„Vous" van Guy Bèart en „Je ne
croyais pas a ?a" van Dewinter.
Veel van haar liedjes hebben de
betrekking op Parijs („die hebben
in Italië en Engeland altijd het
meeste succes" zegt zij) zoals het
bijzonder aardige „Paris ma
tutoye" en „Montant sur la butte"
of „Loin de toi, j'ai peur". Jany
Rogers heeft een mooie, duidelijke
voordracht en een misschien
wel door haar moeilijke oorlogsja
ren wat tragische stem. Het
geen weer niet uitsluit, dat zij ook
optimistische chansons met heel
veel plezier en overtuiging brengt.
Het ligt in de lijn der dingen,
dat men haar ook binnen afzien
bare tijd ln ons land wel zal kun
nen horen.
Heeft Wim Sonneveld Ca
tootje vergezeld naar de
botermarkt, het Cocktail Trio
is met dit oer-Nederlandse
meisje naar de opera gegaan.
En „dat is iets dat ik nooit
meer wil", beweren de drie
op de plaat nadrukkelijk. We
betwijfelen dat, want het laat
zich aanzien, dat dit Cock
tail-nummer al hun vroegere
successen, vanaf „Batje vier"
tot en met „Geen bier", zal
overtreffen.
Sinds de befaamde Sonne
veld-show kent vrijwel heel
Nederland het melodietje van
„Catootje". Ad van der Gein
en Andrè Meurs hebben een
(gedeeltelijk) nieuwe tekst
op gemaakt, met het gevolg
dat Catootje tijdens de
opera geen ogenblik haar
mond kan houden en luid
ruchtig de dominee, de wa
felvrouw, de toverheks, de
barones en de oude heer
groet, tot stijgende ergernis
van de Figaro die tenslotte
zyn zelfbeheersing verliest.
Samen met „Er kwam een
boer uit Zwitserland" vormt
„Catootje" 'n bijzonder grap
pig plaatje (Omega).
Vierde blad no. 30898
Het goede cabaretlied is in Ne
derland een schaars artikel.
Daarom mogen we wel blij zijn
met een jonge en veelbelovende
leverancierals Jaap van de
Merwe in plaats van ons te laten
afschrikken door zijn bijtende
sport. Het laatste is namelijk
ook mogelijk, want Van der
Merwe houdt er van om op lan
ge tenen te gaan staan. Zijn
sarcasme is echter nooit grof.
maar evenmin „terloops". Wie
tegen een duwtje kan, zal veel
plezier beleven aan Van der
Merwe's eerste plaatje. Het is
een e.p. met vier kostelijke lied
jes en dat is ook al iets bij
zonders, want regel is één goed
liedje dat de hele plaat moet
verkopen. In „Vrij naar de na
tuur", „Buurman boven in de
boom" en „De vriendelijkste ke
rel van de wereld" neemt hij
resp. de moderne seksuele voor-
lichting, het geroddel in flats
en de machtsmaniak-achter-
het-stuur op de hak. Een vrien
delijk ironisch liedje is „Lief
kozen". Heel aardig is de bege
leiding door een combo o.l.v.
pianist Henk Eikerbout. (Delta*
Eenmaal bejubeld door duizenden
tieners en nu vrijwel vergeten. Hier
althans, maar niet in Amerika,
waar Johnny Ray blijkbaar nog zo
veel aanhang heeft dat er een forse
langspeelplaat van af kan. En een
plaat die bewijst dat Ray ln ons
land ten onrechte in het vergeet
boek is geraakt. De vroegere „Mr.
Huilebalk" heeft op de tegenwoor
dige teenager-idolen voor, dat htf
werkelijk kan zingen en over een
volkomen eigen en beslist niet
meer huilerige stijl beschikt .Op
zijn nieuwste l.p. zingt hij met The
Lois Winter Singers een dozijn ro
mantische slowsongs, waaronder
„Till the clouds roll by", „Love let
ters", „IH see you in my dreams",
..My melancholy baby" en „What
difference a day made". (Liberty*
Van The Hartung Sounds, vier
broers uit het Drentse Coevorden, ia
na hun succes met .Dreamy" een
tweede plaatje uitgebracht mei
„Mona" en „Silver moon" (Poly-
dor). Eveneens voor rekening van
Polydor komt het platendebuut van
de 18-jarige Pety Zwaard, die al
diverse keren in het KRO-program
„De Springplank" en voor de AVRO
is opgetreden. Op haar eerste
plaatje zingt Pety „Alle meisjes
hebben dat heel graag" en „Voor
mijn part giet het tot je thuis
komt".
Country en Western heeft in ons
land een vast publiek veroverd. Een
..koejongen" die zich strikt houdt
aan de tradities van het Wilde Wes
ten, is Cowboy Copas, van wie al
weer een e.p. is uitgebracht. Hij
zingt daarop „Seven seas from
you", „Signed, sealed and delive
red", „Soft rain" en ,.A penny for
your thoughts" (Starday).
Philips heeft een e.p. uitgegeven
met de stemmen van maar liefst
vier vertegenwoordigers van het
western-genre: Freddie Hart, Carl
Smith, Ray Price en Johnny Hor
ton. Het meest geslaagde nummer
van deze „bloemlezing" vinden w(j
Freddie Hart's „Fr&uleln",
De duizenden Leidenaars die de
afgelopen weken „De langste dag"
hebben gezien en de meeslepende
mars uit deze film nog eens willen
horen, kunnen terecht bij Mitch
Miller, die met zyn koor en orkest
zowel de Instrumentale als de vo
cale versie van Paul Anka's com
positie op de plaat heeft gezet
(Funckler).
Een heel vriendeiyk melodietje,
met een frappante gitaar- en blok-
flultbegeleiding, is All things
bright and beautiful", gespeeld en
gezongen door de Bruvvers van Joe
Brown. Op de keerzyde staat „It
took only a minute" Piccadilly
Nieuwe platen van op het ogen
blik erg populaire teenager-zangers
zyn:
It ain't that way at all I may
not live van Brian Hyland (ABC-
Paramount)
Gina I love her that's why
van Johnny Mathis (CBS),
Rumors No one really loves a
clown van de talentvolle Johnny
Crawford (CNR),
Too young to go steady Hail to
the conquering hero van James
Darren (PYE).
