f Met Gaitskell is een groot en integer politicus heengegaan Grote verslagenheid bij Labour en zijn tegenstanders ROTTERDAM maakt burgers tot hulp-sneeuwruimers PANDA EN DE MEESTERSECRETARIS TANTE PATENT" (III) LEIDSCH DAGBLAD ZATERDAG 19 JANUARI 1963 DAGELIJKS VERVOLGVERHAAL 43) Het hart van de arme Susan stort te in dat gelach, alle ellende en schande van het laatste halve Jaar uit. al de angst om hem, om wie ze dagtUjks gesidderd had en om wie nu niets meer te sidderen was. Ze voelde niet meer. dat Holborn haar vast hield LU keek strak naar dat lange ♦malle door verdriet verteerde ge zicht. Plotseling zonk ze bewusteloos op de grond. Holborn legde haar voorzichtig op het andere bed. Nicol kwam binnen. Zijn zware «tap was ai op het dek te horen. Ook de kapitein kwam. en zelfs George was door de kreet van Susan uit zijn kooi gejaagd. De kapitein en Ni- col wilder het niet geloven; Gill dood. Pit betekende een enorme leegte. Want die Gill was de ziel van het transport geweest. Zelfs Aitken voel de, da» door Gill's dood de reis van zijn „Lady Julian" niet meer dezelfde was. „We zullen hem een eervolle begra fenis geven", hoorde Lil de kapitein zeggen. Ze bleef in de deuropening itaan, want Aitken sprak verder: „We weien weliswaar niet, wie hij ln werkelijkheid was, maar we weten toch meer van hem dan van vele andere mensen, van wie we veel den ken te weten. Dit zullen we hem mor genochtend allemaal zeggen, als we fiem naar z\jn laatste rustplaats brengen". Hij wendde zich tot Holborn: ..Mor een vroeg om acht uur moet het ge- leuren' en toen tot Nicol: ,.De hele bemanning is erbij, en ook alle meis jes moeten aantreden". Nadat de kapitein nog een kort gebed had uitgesproken, staande voor iet bed. verliet hij de hut. George zat onbeweeglijk op een stoel en staarde r.aar de dode Gill. Had hij dit ge wild? Het was heel iets anders als je «en mens. half waanzinnig van woede, over de reling probeert te du wen en hem tijdens de worsteling «en mes in zijn rug steekt. Maar als die man dan zo moest sterven, zoals hier, dan was het toch veel erger. Het was nu wel bekend geworden, dat hij «en vechtpartij met Gill had gehad, zat hij hier, als zijn moordenaar. George was niet sentimenteel; hij dacht niet in het minst: „Die arme Jill'Hij betreurde alleen, dat hij •jet meer met hem kon spreken, dat nj hem geen enkele kans meer kon even. Hij had er ook geen spijt van, at hij die nacht zijn mes tegen Gill «trokken had. Het was onbelangrijk, tie van hen beiden over de reling «gaan was de zaak zou in elk ge- al glad geweest zijn. Neen, integen- leel: hij bleef nu Gill voor altijd iets chuldig. Op dat moment stond Su- an op als iemand, die uit een diepe Jaap ontwaakt. Ze ging voor het bed taan en streek zorgvuldig haar Jurk !ad, heel langzaam en zorgvuldig, rant ze vond telkens toch nog weer irgens een plooitje. Toen greep ze zich met belde han- len in het haar. Haar gezicht had fts volkomen afwezigs. Toen begon e het bed op te maken. Ze schudde iet kussen op en trok de dekens recht. )e mannen keken angstig naar haar, rant ze waren bang voor het mo- nent, dat ze zich om zou draaien en taar dode Gill zou zien. Ze deed een tap in de richting van Nicol, keek lem vragend aan, maar scheen hem liet te herkennen zoekend keek e in het vertrek om zich heen. Ze ag het bed. waarin Gill lag. toen ntdekte ze Lil in de deuropening. Heel even werden haar afwezige peïtlikken verhelderd door de blijd- - •jchap der herkenning. Ze liep naar Jl, bleef voor haar staan en zei acht: „Ik moet naar huis. naar Ujn ouders. Ik moet hun alles ver- lUen, ze weten nog van niets". „Je moet nu naar bed gaan, Su- lan. je moet tot morgenochtend gaan lapen". „Moet ik?" vroeg Susan peinzend, irgen is alles veel beter." r-UN ■anMoi ne Kunnen de heren misschien weg gaan?" vroeg Susan zacht. „Natuurlijk," zei Lil, ..de heren gaan direct weg". Susan ging weer in het bed liggen. „Doe je de lamp uit. Lil?" Lil streek over Susan's gezicht. „Je wekt me toch, morgen?" „Ja, ik wek je wel." „Het is mogelijk", zei Holborn. „dat ze plotseling weer met dezelfde kre ten wakker wordt". „Ik geloof het niet", antwoordde Lil „Ze sliep al. toen ik de lamp uit draaide". Het was precies zoals Lil zei. Susan sliep de hele nacht. Toen Lil de vol gende morgen binnenkwam, zat Su san op de rand van het bed haar haren te kammen. Ze zag hoe de matrozen kwamen die de dode Gill naar buiten droegen. Maar het drong niet tot haar door. dat het Gill was. Lil lag de hele nacht in tweestrijd, of ze naar George zou gaan en hem alles zou zeggen wat ze sinds een paar uur wist. Maar zou dat iets aan de zaak veranderen? George kon zich toch op geen enkele manier red den. Het noodlot, dat voor Gill zo onbarmhartig was, kon voor George toch nauwelijks barmhartiger zijn En toen kwam het haar opeens voor. dat ze ook niet het recht had, George te waarschuwen. Dat. wat gebeurd was, lag in Holborn's handen. Ze moest het aan Holborn overlaten: hij zou wel uitvoeren, wat hij samen met Gill besproken had. Toen de bemanning en de meisjes aangetreden waren en ook Lil naar boven ging. voelde ze zich heel treu rig zowel om Gill als om George. Het schip zou nu wel te horen krij gen. wie luitenant Smasburv in wer kelijkheid was. Ze verwachtte, Geor ge al niet meer temidden van de an deren te zien staan. Tot haar grote verbazing stond hij naast de kapi tein. Holborn, die naast hem ging staan, sprak zachtjes de merkwaardigste, de kortste en meest schokkendp rouw- rede uit. Hij keek op Gill's lijk neer, dat. door Nicol in zeildoek genaaid en ln de vlag van het koninkrijk ge huld. op een zwarte doek naast de reling lag. en zei zacht, maar eigen lijk slechts voor haar oren bedoeld: „Gill blijft Gill". De kapitein sprak ook enkele woor den Het leek Holborn, dat ze alle een dubbele betekenis hadden. Het kwam er niet op aan. zei de kapitein, wie iemand was. maar wat iemand was. Met de matroos Gill ging een mens van de „Lady Julian" heen. die haast geen naam had. want hij was pas op het laatste ogenblik uit het grote Londen aan boord ge komen. om hier zijn plicht te doen. En hij had meer dan dat gedaan. In die enkele weken was hij een stuk van het schip geworden, dat de „La dy Julian" met een zwaar hart en bittere gedachten aan de zee overgaf. Maar het troostte hem voor Gill. dat die zee altijd het graf van de besten was. HU wenste Gill van ganser har te de eeuwige rust. Vele meisjes huilden, vooral allen uit Gill's eerste en tweede afdeling. Velen snikten luid. Nicol stond er met vochtige ogen bij. De kapitein gaf een teken, en Gill zonk in de diepte. Plotseling hoorden ze uit het open venster van het ziekenzaaltje Su san's heldere stem komen, begeleid door gitaarklanken: Hebben jullie soms Lilie gezien? Ze sterft in de regentijd, in de regen moet ze ondergaan, zoals de mens in harteleed. Lil werd bleek en liep haastig weg. Susan zal op het bed. met de gitaar in haar arm, haar ogen staarden af wezig in het oneindige. Ze zag Lil niet. Vers voor vers zong ze het lied. Toen ze klaar was, legde ze de gi taar naast zich neer. stond op, streek haar jurk glad en zei: „Nu moet ik gaan, ik moet naar huis". „We gaan naar huis", zei Lil. „We gaan naar huis", zei Susan. HOOFDSTUK XXXVII Dokter Holborn vermeed in de vol gende dagen iedere ontmoeting met Lil. ZU vond dit heel natuurlijk. Ze waren het de dode Gill wel verplicht, eerst een tijdje voorbij te laten gaan. In deze dagen dacht ze voortdu rend aan George. Wat zou ervan hem terecht komen! Het stond wel vast. dat hij van de „Julian" af moest, maar als alles goed ging. zou het toch altijd nog zes weken duren, voor ze in Rio kwamen. En wat kon er in die zes weken niet allemaal ce- beuren? In wat voor een gevaarlijke toestand bevond hij zich. en bevon den zich ook Maud en zijzelf! Ze begreep niet, dat Holborn alles zo liet doorgaan zoals het vroeger ge weest was. Hij en zij waren de eni gen. die Gill's geheim kenden, en waarschijnlijk was het dus Gill's uitdrukkelijke wens. dat George op zijn plaats bleef. Die Gill was altijd even raaoselachtig geweest, en ook na zijn dood bleef hij dat nog. Gill had veel meer vrienden dan men ver moed had. De mannen spraken dik wijls over hem; met elk van hen had hij wel eens een gesprek gevoerd, en voor ieder van hen bleef dat gesprek een prettige herinnering. Perkins gaf hoog op van zijn zeevaartkundige kennis en zUn zeiltechniek. Gill had hem vee! onbekende dingen ver klaard. die zelfs voor hem, de ervaren stuurman, nieuw waren. Maar de grootste verrassing lever de haar Maud. Maud had de hele dag, toen zijn lichaam overboord ge- 'aten werd. gehuild. Natuurlijk wilde Lil haar niet met vragen lastig val len. maar ze had openlijk toegegeven, dat haar tranen Gill golden. Op de morgen van de vierde dag na Gill's begrafenis, besloot Lil naar dokter Holborn te gaan. Maar juist op die mergen vroeg Holborn haar tijdenc het appél, of ze tijd had, na het ontbijt bij hem te komen. „Ja", zei hij. toen ze bij hem zat. „U zult me wel niet kwalijk nemen, dat ik een zekere rouwtijd heb laten voorbijgaan". „Niet in het minst. Ik vond dat juist heel goed van u, en ik heb zelf in deze dagen niet minder sterk aan hem gedacht dan u." Holborn ant woordde haar. met een zeer boos ge zicht: „Die brave Gill heeft een zeer zware verantwoording op me gelegd. Ik moet u eerlijk bekennen, dat ik me niet :n staat acht die alleen te dragen. U moet me daarbij helpen. Zeg eens, miss Lil. heeft Gill zich te genover u weieens over mrs. Barn- ley geuit? Dit interesseert me om een bepaalde reden, die ik u later wel eens verklaren zal. Lil zuchtte. Ze kende dokter Hol born's omslachtige manier van ver tellen al lang genoeg. Je moest veel geduld met hem hebben, maar als je hem in de rede viel. kreeg je hele maal nietc meer te horen. Ze dacht aan het portret van ma dame de Pompadour, dat in haar hut hing. Het was een kopergravure, die ze van Hawkins had afgebedeld om haar hut wat op te vrolijken. „Uw vraag is wel vreemd", zei ze. „Gill heeft inderdaad één keek met mij over mrs. Barnley gesproken. Het was toen heel eigenaardig. Gill bekeek een hele tijd de kopergravu re van madame de Pompadour, die in mijn hut hangt, en zei toen: „Wat een overeenkomst met mrs. Barnley! Hetzelfde mooie voorhoofd, dezelfde heldere, verstandige ogen, dezelfde sierlijke gestalte." Gill keek nog langer naar de gra vure en zei: „Zij is de betreurens waardigste en ongelukkigste vrouw die ik ken". Het was me niet hele maal duidelijk, of hij madame de Pompadour of Maud Barnley bedoel de Direct daarop ging hij op een ander onderwerp over". „Ja", zei Holborn langzaam, „wij hebben veel aan die mrs. Barnley te danken; alleen voor haar heeft Gill gewenst als Gill van boord te gaan. Dat wil zeggen, ook voor u, miss Lil maar ik geloof dat uw persoon alleen maar als aanvulling diende". „Och, zoudt u zich niet wat duide lijker kunnen uitdrukken, dokter Holborn? „Zeker. Ik stond juist op het punt het te doen". Hij nam een brief uit zijn zak: „Dit gaf luitenant Smas- bury me. Ik heb tot vandaag gewacht om hem samen met u open te kun nen maken". De enveloppe droeg het opschrift: „Voor dokter Holborn, in het bijzijn van miss Knotherwell te openen. (Wordt vervolgd) 56—73. Door de vlotte bekentenissen van de heer Golderop was de inspecteur nu dicht bij de oplossing van de bankroof zaak. „Zo", zei hij, ..dus jullie hebben je vermomd als putjesschepper en vervoeren goud in een mestkar, huh? Wat is de bedoeling van deze komedie?" ..Het was een list", antwoordde de bankier glunderend. ..we wilden het goud van de Vildervelder Bank onopgemerkt weg halen". Joris begon het warm te krijgen. ..De gretigheid, waarmede hij bekent, gaat alle perken te bui ten", dacht hij. „als ik hier geen einde aan maak. zijn we ver loren". ..U moet namelijk weten", vervolgde de heer Golderop. dat wij bankrovers Verder kwam hij niet. Met een snelle beweging smoorde Joris de rest van de uitleg ip zijn hoed en nam het woord over. „11 moet namelijk weten, dat wij bankrovers vreesden", zei hij haastig. „Men leest zo vaak over bankroof nietwaar? En nu ei een belangrijk goudtransport van de Vildervelder Bank naar de Bikkeldammer Bank moest plaats vinden, zochten wij naar een middel om eventuele rovers om de tuin te leiden. Het was een idee van onze bankpresident zelf. om dit goudtransport niet in de ge bruikelijke pantserwagen, doch in een mestkar te doen plaats vin den. Geen enkele rover zal er over denken de inhoud van zo'n zuigwagen te stelen, nietwaar?" stripverhaal voor jong en oud door Annie M. G. Schmidt met tekeningen van Fiep Westendorp 382. „O wee" steunde neef Boordevol, toen ze alle drie werden vervoerd in een overvalvliegtuig. „Nu is het met ons af gelopen. We krijgen de doodstraf „Doe niet zo eng. neef", zei tante Patent. „En jammer niet zo. doe liever gewoon. Het leven is het gemakkelijkst als je maar ge woon doet. En ons geweten is zuiver daar gaat niets van af". „Het komt allemaal omdat we geen staarten hebben weeklaagde juffrouw Tuttema. „Iedereen die geen staart heeft, is hier een verdacht persoon". Stilteschreeuwde een van de agenten die hen bewaakten. Zwijgend lieten zij zich meevoeren en enige minuten later zaten ze opgesloten. Neef Boordevol deelde met juffrouw Tuttema een cel. terwijl tante Patent een cel voor zich alleen had „En dan te bedenkenzei ze tot zichzelf„dat bij mij thuis nog altijd de bruine bonen op een laag pitje staan Vervolgverhaal voor de kleintjes TSJIK, TUKIE EN TOKA 1—5. Ja. Tsjik zag iets. Daar in de verte ontdekte hij een klein eilandje, midden in de zee. Toen hij dichterbij kwam zag hij. dat op dat eilandje een aardig huisje stond, met keurige rode luiken. Zo. dacht hij. Daar moet dus iemand wonen. Ik ben blij toe. want ik heb al zolang helemaal in mijn eentje gevaren. Ik zal eens gauw gaan kijken, wie daar woont: misschien vind ik daar een aardig speelkameraadje! En zo stuurde Tsik zijn notedop op het eilandje aan De 56-jarige leider van de Britse Labour-partij, Hugh Gaitskell, s heengegaan op een tijdstip waarop zijn kansen om premier van ïroot-Brittannië te worden door zijn partijgenoten hoger dan ooit eerden aangeslagen. Volgens recente opinie-onderzoeken heeft Ie Labour-partij een grotere aanhang dan Macmillans conserva- ieven en sommige kringen waren van mening, dat de socialisten ensgezinder achter Gaitskell stonden, dan de conservatieven chter de huidige premier. lugh Todd Naylor Gaitskell bracht In jeugd door in India, waar zUn der een hoge Britse ambtenaar is. Zijn middelbare-schoolopleiding noot hij op de eeuwenoud beroem- 1 kostschool in Winchester en daar- i studeerde hij in Oxford filosofie, üitiek en economie. Later werd hij ivaatdocent in de economie en tofd van de afdeling politieke eco- ptkmie van de Londense universiteit. In juli 1945 werd hij op 39-jarige ngc- «ftijd lid van het Lagerhuis, waar vrijwel onmiddellijk op de voor- end trad. Hij werd in 1947 minister Brandstofvoorziening en Ener- ln 1950 onderminister van Eco- omische Zaken en later in datzelfde ar, na het overlijden van de kan lier van de schatkist Sir Stafford ripps. diens opvolger. A Gaitskell was toen als 44-jarige de ngste minister van Financiën die inland ooit heeft eekend. Zijn eerste begroting leidde tot de twee langste Lagerhuisbijeenkomsten sinds de oorlog. draaide later dank zij Gait-skells vastberadenheid bij en trok tenslotte samen met hem op. nadat ook Bevan had ingezien dat eenzijdige kernont wapening voor Engeland onmogelijk te aanvaarden ls. Gaitskell was het in vele opzichten met president Kennedy eens en hun eerste geslaagde ontmoeting in Washington leek veelbelovend voor een toekomstige Brits-Amerikaanse samenwerking. Gaitskell steunde verder het Ra- packi-plan voor een Europese zone vrij van kernwapens als eerste stap in de richting van ontwapening. Hij j i W werd ziek even voordat hij naar lange inwendige partycnsis over de won glansrijk, vooral omdat hij de Moskou zou gaan voor een nieuw ge- .steun had van de nog geheel door rechts beheerste vakbonden, die Mor rison te oud achtten als toekomstig premier. Zij beschouwden terecht Gaitskell als een bolwerk tegen Bevan en de met deze laatste toen nog verbonden linkervleugel. Bevan, die zijn revolutionair verleden slechts langzaam van zich af kon schudden. blik kunnen komen. Want door de labourpartij destijds met de vete- I Gaitskells toedoen is Labours jaren- j raan Morrison betwisten, maar hij I lange inwendige partijensis over di defensie en de nationalisatiepolitiek voorlopig overwonnen. Het was de moedige en evenwichtige Gaitskell met ztfn grote verstandelijke gave. die er niet voor terugdeinsde tegen de steeds opnieuw rebellerende lin kervleugel van de partij op te treden. Gaitskell had dat vechten geleerd in jarenlange strijd met Aneurin Bevan de vertegenwoordiger van het radi- i cale socialisme. Op het hoogtepunt van die strijd had de explosieve Be van Gaitskell. die toen kanselier -an de schatkist was en die. om te bezui nigen. maatregelen nam om zonodig de sociale voorzieningen aan te tas ten. uitgemaakt voor ..uitgedroogde rekenmachine". Gaitskell was echter het tegendeel van een dorre econoom, want hoewel hij altijd probeerde het gezonde verstand te laten zegevieren, waren zijn speeches allerminst ont bloot van emoties. sprek met Chroesjtsjow en andere Russische leiders. Ook dit was een voorbereiding voor Gaitskells even tuele premierschap. Belgische kotter gezonken Ook ander schip in nood De Katwüker kotter Kw 115 Mare Llberum heeft de vijf opvarenden van de Belgische kotter „Nieuwpoort 232" die vanochtend vroeg in de Noordzee, ter hoogte van Terschel ling, Is gezonken, aan boord geno- Een andere Belgische kotter 0.226 riep vannacht om 3 uur plotseling: „Help, help, ik verkeer in nood". De verslagenheid bij vriend en j Daarna werd het radiocontact ver- vijand is groot. Integere figuren van Gaitskells kaliber zUn in de poliUek bonden en sindsdien is nleta van het uiterst zeldzaam. schip gehoord. Advertentie U kunt NU ln de OPRUIMING kopen een 0 HUISKAMER KARPET 225x320 van 285 nu 208 t 200 x 300, van 245.— nu 168.— t VAST BOUCLR TAPIJT 100 cm. breed van 18.50 nu f 13.70 per meter. 0 130 cm. breed van 24.50 nu 0 17.80 per meter. WONINGINRICHTING 0 BULTHUIS J BOTERMARKT 23 A Ongewone toestanden vragen om en gewone maatregelen, meent het Rotterdamse gemeentebestuur. en daarom doet het een beroep op alle mannelijke stadgenoten tussen 18 en 60 jaar om met Ingang van Zijn intellectuele Integriteit stond boven verdenking. In de laatste jaren was hij zonder twijfel de in drukwekkendste spreker van het 630 leden tellende Laeerhuis. een spreker maandag tegen een belastingvrije Gaitskells heengaan is een ramp "roeitijk kon neeeren. al j vergoeding aan te treden voor de voor de Labourpartij en het politieke 1 "U w' "r- a°al* 'n "<«id tegen de sneeuwmassa s op de leven in het algemeen, omdat hij «teeds scherper, houding tegen En- wegen, geen opvolger heeft. Engeland, dat 1 E1"* aa^lul!l?,5 d!,^EP_ l'J snakt naar politieke vernieuwing, j had voor een belangrijk deel zijn hoop op de 56-jarige Gaitskell geves tigd, die, nog behorende tot een jon gere generatie, de eerste premier zou zijn geweest tenminste wanneer de Labourpartij de volgende verkie zingen zou winnen die de moderne tijd zou hebben vertegenwoordigd, na te zijn voorafgegaan door figuren als Winston Churchill, Clement Attlee, Anthony Eden en Harold Macmillan, die allen hun vorming in de Victori aanse periode ontvingen. Gaitskells verscheiden had voor de Labourpartij op geen slechter ogen- hield daarbij altijd een slag om de arm. maar die werd steeds minder overtuigend. De Europese socialisten hebben hem dit waarschijnlijk nooit vergeven. Gaitskells zwakte was misschien, dat hij meer een geboren docent dan een politicus was. Zijn eerlijkheid won het meestal van zijn parlemen taire tactiek. HU gaf de voorkeur aan open strUd in plaats van de bedekte, waarvan Macmillan zo vaak blUk geeft. Gaitskell was geen abstracte denker en arrogantie, hoewel hU fel kon zijn. was hem vreemd. Gaitskell moest het leiderschap van De werktijden zijn gesteld tan half tien 's morgen* tot vier uur 's middags met een middagpauze van een half uur. De reinigingsdienst zorgt voor gereedschap. Zelf dient men te zorgen voor degelijke kleding en waterdicht schoeisel. De vergoe ding bedraagt t 2.per uur. belas tingvrij. te betalen na iedere werk dag. Wanneer de vorst niet al te sterk is want dan gaat het niet door kunnen Rotterdammers zich van maandag af melden bij de afdelingen van de Reinigingsdienst. B. en W. van Amsterdam hebben met het oog op de bijzonder slechte van de aanhoudende strenge vorst en üc sneeuwval, het personeel van de gemeente, dat gewend is buitenwerk ue verrichten en dat niet voor het verrichten van andere werkzaamhe den reeds ls ingeschakeld, voor van daag en morgen opgeroepen voor het sneeuw- en UsvriJ maken van de voornaamste verkeerswegen. De stadsreiniging zal het weekein dt met alle beschikbare mankracht en materieel aan de actie deelnemen. Ook in andere plaatsen wordt hard gevochten tegen de gevolgen van de steeds voortdurende winter. Des ondanks heeft de K NA C nog eens ee automobilisten moeten waarschu wen. dat de wegen in de provincies Uirecht. Zuid-Holland. Noord-Hol land, westelijk Noord-Brabant en Zeeland, glad tot zeer glad zijn Bovendien is in heel west- en mid den-Nederland kan» op stuifsneeuw. De AfsluitdUk ls moellUk begaanbaar door stuifsneeuw. over het Us de Gouwzee per auto van Monn.kendam naar Mar ken en vandaar naar Volendam te rijden Het autoverkeer wordt slechts in Monnikendam op het ijs toegpla- ten. De route gaat dan naar Mar ken en vervolgens moet via een e- eneens uitgezette baan naar Vo lendam worden gereden, waar men het Us verlaat. De veerdienst M iddel h amis—Hel - levoetsluis heeft men gisteren moe ten staken. De Usbreker ..Marius" heeft toen nog getracht een vaar geul te maken. Omstreeks elf uur V» ochtends kwam de breker in zicht van Middelhamis. maat s avonds was de „Marius" nog niet binnen. Maatregelen zUn onmiddellUk geno men opdat de pendelaars uit Rot terdam toch het weekeinde thuis kunnen doorbrengen. Van een we- zenlUk isolement van Goeree Over- flakkee ls geen sprake Gebrek aan Morgen zal het wel weer mogelUk levensmiddelen, kolen en huisbrand toestand van de wegen, als gevolg zijn om uiteraard op eigen risico olie la er thans nog niet Jongen in bijt verdronken In Langeraar De zesjarige Paultje Otto uit Lan geraar ls gistermiddag in een brand- bUt in het Us van de Langeraarse Poel gevallen en verdronken. Het ongeluk moet gebeurd zUn omstreeks half twee, toen de Jongen op weg was naar school. De klasse- Juffrouw heeft Paultje niet gemist, zodat de ouders pas ongerust werden toen het ventje omstreeks half zes nog niet thuis was. Een onderzoek wees toen al dadelUk uit. dat Paul tje 's middags ook niet op school was geweest, maar wel omstreeks half twee was gezien bU een grote ruim drie bU twee meter grote brandbUt, waar hU met een stok het dunne Us stuk sloeg. BUJkbaar ls hU daarbU uitgegleden, voorover in de bUt ge vallen en JammerlUk verdronken. Omstreeks zeven uur heeft men het stoffelUk overschot van de Jon gen boven water gehaald. Bij het ter perse gaan van dit nummer waren de ScheeptUdingen nog niet In on* heelt.

Historische Kranten, Erfgoed Leiden en Omstreken

Leidsch Dagblad | 1963 | | pagina 15