4 VOLKSDANSEN
alleen om het plezier
Miles Davis in Carnegie Hall
Top Tien van 9G2
Nieuwjaarswensen Weinië fantasie
per Unicef-kaart
Eerst maar leren
solliciteren
(LEIDSCH DAGBLAD^)
RAY CHARLES KOMT
FOTO'S HOLVAST
JAZZ op l.p., en single
Zaterdag 29 december 1962
„Een twee drie, links opzij, sluit aan, links over,
rechts opzij, sluit aan, rechts over, een twee drie, een
twee drie In het kille gymnastieklokaal van de
St.-Laurentiusschool aan de Boommarkt in Leiden
danst een dertigtal jongens en meisjes zich het vuur
uit de sloffen. En als die sloffen hinderen, worden ze
uitgeschopt. Langs de kant liggen ettelijke paren
schoenen.
„Rechts opzijsluit aan, rechts over Onder
leiding van de 21-jarige Willem Jan Wolff („ik zie er
ouder uit, ja, dat heb ik meer gehoord"worden de
passen van een Israëlische volksdans ingestudeerd.
Door studenten, verpleegsters, beroepssoldaten, kan
toorbedienden, winkelmeisjeseen maatschappelijk
werkster en noem maar op. De jongste is 15, de oud
ste 25.
Elke maandagavond oefent
de volksdansclub „Oud-Poel
geest'' in het lokaal aan de
Boommarkt. Om zeven uur ko
men de beginners, om acht uur
de gevorderden. En dan duurt
het dansfeest tot elf uur, kwart
over elf, „want dan moeten we
van gemeentewege wel de zaal
uit".
aan studenten", vertelt Willem
Jan, zelf vijfdejaarsstudent in
de biologie. Nu zijn de meeste
leden niet-studenten.
„We hebben ruim vijftig le
den. Hoeveel precies, weet ik
niet. Misschien zijn het er veel
meer", zegt hij glimlachend. „Er
is een heel vaste kern, van 30 tot
35 man, met heel weinig franje
er om heen".
Traditie
Met die beginnerscursus is
men een paar maanden geleden
begonnen, omdat men het voort
bestaan van de groep in gevaar
zag gebracht door het steeds
ouder worden van de leden. Een
ouder worden met als gevolgen:
trouwen, emigreren en verhui
zen naar een andere stad.
Studenten
Oorspronkelijk was „Oud-
Poelgeest" een studentengroep
„Maar dat liep niet bij gebrek
t/ „Voor de gezelligheid" is h<
1948: Tsjechoslo waakse kin
deren krijgen middelen om de
\rgste ontberingen van de oor-
og te boven te komen. De ze-
)enjarige Jitka Samkowa uit
Bohemia dankte de Unicef, het
">rfonds van de Verenigde
Vaties, voor deze hulp met een
tekening. Bij gebrek aan papier
\childerde zij op een stuk glas
tinderen dansend om de mei
boom. Dit spontane, simpele ge
baar ontroerde zo, dat de orga
nisatie in Amerika er een kaart
van liet maken: de eerste Uni-
cef-kaart.
Sindsdien zijn dertien Jaar ver
streken, waarin kunstenaars van
ïaam het werk van de kleine Jitka
lebben overgenomen. Zij maken nu
ie ontwerpen van de nieuwjaars-
Laarten door de verkoop waarvan
miljoenen kinderen over de hele
vereld worden geholpen.
)e meeste kinderen in Europa heb-
)en nu de hulp van Unicef niet
meer nodig. Het zijn thans de kin
leren in de onderontwikkelde ge-
>ieden voor wie het kinderfonds
jeld inzamelt. Kinderen die er ook
recht op hebben beschermd te wor
den tegen ziekten, goed te worden
levoed, zich te ontwikkelen en een
?ak te leren, zoals het in de ver
garing van de rechten van het
kind staat te lezen.
De jaarlijkse kaartverkoop in
meer dan honderd landen brengt
een deel van dat geld byeen.
Alleen in Nederland bracht de
kaartverkoop vorig jaar 280.000 gul
den op. „En ik blijf aan de voor-
ïichtige kant als ik voorzie dat er
dit jaar in Nederland twintig pro
cent meer kaarten worden ge
plaatst", zegt de heer J. Eggink,
secretaris van het Nederlands co
mité Unicef.
In de kelders van het paleis
Noordeinde de comitéleden noe
men ze „catacomben" wachten
nog tientallen dozen kleurige kaar
ten op verzending. Vele vrijwillige,
helpende handen verdelen de doos
jes over kleinere verpakkingen,
schrijven de adressen zorgen voor
de verzending naar de honderden
particulieren en zaken die zioh met
de verkoop belasten.
.,Wat er al niet gedaan wordt om
ons te helpen", zegt de heer Eggink
enthousiast en hij vertelt als voor
beeld het verhaal van een dame uit
Vlaardingen, die ieder jaar met
enkele lege koffers naar het kan
toor in Den Haar reist om de be
stelde kaarten te halen. „Dan hoeft
u de vracht niet te betalen en zo
heb ik het gevoel dat. ik werkelijk
Iets bijdraag", vindt zij.
Zo zijn er velen die op hun ma
nier het leed van de kinderen in
de wereld willen helpen verzachten.
De 94-jarige dame, die ondanks
haar vertrek naar een rusthuis in
Amsterdam vol ijver haar eigen
comrteetje in Castricum blijft lei
den en de gepensioneerde leraar in
Utrecht, die meer dan tien procent
van de hele verkoop voor zijn reke
ning neemt.
In het geïmproviseerde winkeltje
aan de Molenstraat 23, waarover
het Nederlands Unicef-comité bij
toeval de beschikking kreeg, wordt
dan ook heel intensief gewerkt om
alle bestellingen op tijd de deur uit
te krijgen. „We hopen alleen maar
dat we het nog drukker krijgen,"
is tenslotte de wens van de heer
Eggink.
Per giro kan men de doosjes
kaarten bestellen door zoveel maal
4 gulden als men doosjes wil heb
ben, te storten op gironummer 7515
ten name van Unicef Den Haag.
|M„Voor de gezelligheid" is het
repertoire nog aangevuld met
enkele Westeuropese (Engelse,
Franse, Scandinavische) dansen
en zelfs een heel enkele Ne
derlandse. Op die vaderlandse
volksdansen heeft Willem Jan
het niet erg begrepen. „Ze slaan
meestal niet erg aan", zegt hij.
„Ze zijn te langzaam, en eerder
nog: er zit te weinig fantasie in".
Vier jaar geleden had de
Vlaardinger Willem Jan Wolff,
die nu ruim een jaar leider bij
„Oud-Poelgeest" is, weieens van
volksdansen gehoord en weieens
in jeugdherbergen eraan meege
daan, „maar meer per ongeluk
dan opzettelijk", voegt hij er zelf
aan toe. Op aandringen van een
Het selectiecentrum van het Amerikaanse Vredescorps
in Washington heeft onlangs een merkwaardige publikatie
het licht doen zien: een komisch getint uittreksel uit de
sollicitaties van veertigduizend jongeren die als vrijwilliger
naar de onderontwikkelde gebieden willen worden uitge
zonden.
Eén sollicitant gaf als zijn beroep op: fabrikant van
schakeltjes van stalen korsetten. Een ander beweerde, dat
hij in een „gorilla-oorlog" had gevochten. j
Biologisch wonder
De opzienbarende uitspraken zijn gedaan door referenties van
de sollicitanten, bij de beantwoording van de vragenlijst over de
betrokkenen. Zo werd een meisje als volgt beschreven ,,Ze doet i
pogingen zich te ontwikkelen van een verlegen, ingetogen meisje i
tot een vrijmoedige, uitdagende jongeling"i
Om tot uitdrukking te brengen hoeveel zelfbeheersing de 1
kandidate had, schreef een referentie: „Toen haar hand klem
kwam tussen het portie van een auto, bleef zij glimlachen".
„Aanbevelingen
Andere aanbevelingen:
„Alle politie-agenten die hem gedurende de laatste jaren hebben
gearresteerd, mochten hem graag".
„Hoewel hij een weinig beeft, is hij emotioneel stabiel".
„Hij kan praten over elk onderwerp dat naar voren wordt
gebracht".
„Hy is nog niet gearresteerd".
„Emotioneel kan hij alles verwerken".
„Zij is kind aan huis bij Jan-en-alleman".
„Sinds kort werken haar ouders. Daarvoor was haar vader
predikant".
„Wij hebben hem gedurende lange tijd gekend, maar nooit een
zwakke plek in zijn karakter kunnen ontdekken, tot hij bij u
solliciteerde".
Een referentie schreef, dat hij de sollicitante eerst had gekend
als een „vreselijk mens" en later als zijn schoonzuster.
Het repertoire van die „heel
vaste kern" is overwegend Sla
visch en Israëlisch. „Door een
soort oude traditie hebben we
nogal wat Joegoslavische dan
sen, dat is een erfenis van de
vroegere leider die er min of
meer verzot op was", vertelt
Willem Jan Wolff, die zelf de
voorkeur geeft aan de Griekse
dansen, „maar dat komt mis
schien omdat ik twee maanden
in Griekenland ben geweest".
Volgend jaar gaat hij er trou
wens weer naar toe, nu voor een
jaar, in verband met zijn studie.
„De Israëlische dansen", ont
hult hij verder, „hebben overi
gens een heel sterk Slavisch ele
ment. Dat is geimporteerd door
joden die uit Oost-Europa zijn
gekomen".
Vergeetachtig
Een gegadigde, die zijn voornaamste kwaliteiten moest
opsommen, antwoordde: ,.Ik ben ze vergeten".
Een andere sollicitant werd gevraagd, wat hij hoopte te
bereiken in het Vredescorp. Zijn antwoord: „Vrede".
andere student in de biologie
richtte hij in 1958 ook eens zijn
schreden naar de Boommarkt.
En hij is er blijven hangen,
zoals de meesten „die alleen
maar kwamen kijken". Want als
je de leden van „Oud-Poelgeest"
P
vraagt, waarom ze zijn gaan
volksdansen, dan luidt in de
meeste gevallen het antwoord:
omdat ik een vriendje (of vrien
din) had, die zei dat ik 'ns mee
moest gaan.
Om het plezier
„Oud-Poelgeest" geeft zelden
uitvoeringen. De groep werkt
weieens mee aan avonden van
andere verenigingen, maar ook
dat maar heel af en toe. „We
werken niet naar een uitvoering
toe", zegt de 21-jarige danslei-
der, „we hebben geen vooropge
zet doel, we doen het alleen om
het plezier van het dansen". En
wijzend naar de jongens en
meisjes die de nieuwe Israëli
sche dans proberen machtig te
worden: „Het zijn meest jonge
ren die dansen op zichzelf erg
plezierig vinden". Dan met
stemverheffing: „Links opzij,
sluit aan, links over, een twee
drie
Amerika's "biggest hitmakers", Ray Charles komt naar Neder
land. Op 11 en 12 mei zal de in Amerika enorm populaire blues
zanger, die zich echter de laatste tijd heeft gespecialiseerd in top
hits, optreden in Den Haag (Houtrusthallen) en Amsterdam (RAI-
gebouw).
Charles vraagt voor die twee dagen in totaal 64.000 guldenMaar
hy is nog bescheiden in vergelijking met Frank Sinatra die voor
één avond een gage verlangt van 50 mille om die reden gaat dan
ook het bezoek dat The Voice in april aan ons land zou brengen,
niet door. In die maand kunnen we wel Chubby Checker ver
wachten.
Een fraaie sprong van Willem Jan Wolff, de leider
..Oud—Poelgeest"
„Miles Davis at Carnegie Hall"
(„CBS" BPL 62081 - l.p.)
So what - Spring is here - No
blues - Oleo - Someday my prin
ce will come - The meaning of
the blues - Lament - New rhum-
ba
„The legendary performance of
May 19, 1961" luidt de ondertitel van
deze plaat. Het Itfkt wat voorbarig
om een concert, dat pas anderhalf
jaar geleden plaatshad, nu reeds
„legendarisch" te noemen. Maar in
dit geval is deze betiteling nu eens
niet overdreven. Trompettist Miles
Davis heeft zichzelf overtroffen,
toen hij vorig jaar mei samen met
zfjn kwintet en een door Gil Evans
geleld orkest in de Carnegie Hall
optrad. Die avond heeft hU laten
horen, dat technisch hem niets te
moeiiyk is. terwyi die virtuositeit,
die superbe vorm, steeds onderge
schikt bleef aan de muzikale inhoud.
„The legendary performance"
confronteert ons met een Davis die
alle kanten op gaat: van bedacht
zame met een minimum aan effect
gespeelde solo's (in de concertante
stukkem tot sprankelende, duize
lingwekkend snelle en hoge, inten
sief swingende „runs" (als hy al
leen met z'n kwintet speelt i
Miles is een trompettist met „klas
siek allures" en het eerste nummer
van de plaat brengt ons meteen al
in een sfeer die niet typisch is voor
Jazz: de sfeer van de concertzaal.
Op klassieke leest geschoeide, or
kestrale akkoorden introduceren het
kwintet met pianist Wynton
Kelly, bassist Paul Chambers, drum
mer Jimmy Cobb, tenorsaxofonist
Hank Mobley in een sterke versie
van „So what", gevolgd door een
zeer langzame, zwaarmoedige uit
voering van „Spring is here".
Een ware Paganini-op-de-trompet
toont Davis zich in „Oleo". Mobley
valt, evenals in „So what", de on
dankbare taak ten deel na Miles te
moeten soleren. Hy doet dat met
verve, maar bereikt op geen stuk
ken na het niveau van zyn leiier.
Een sprookjesachtig muziekje maakt
het kwintet van „Someday my
prince will come".
Het meest pretentieuze nummer
is „Meaning of the blues", dat
samen met „Lament" en „New
rhumba" één geheel vormt, een in
drukwekkend, harmonisch knap
stuk muziek, waarin orkest en kwin
tet het eerst meditatieve, dan ner
veuze en tenslotte heeriyk ontspan-
RAY BROWN
nen spel van Miles Davis voortref
felijk completeren. De arrangemen
ten zyn van Gil Evans.
Charlie Byrd
„Blues Sonata" Riverside OLP
3009 - l.p.)
The Blues Sonata - Alexan
der's Ragtime Band - Jordu -
That old devil called love - Zing!
went the strings of my heart
Met v|jf sterren waardeerde het
bekende Amerikaanse muziektijd
schrift Down Beat deze nieuwe
langspeelplaat van meestergitarist
Charlie Byrd en in het bijzonder
één nummer: Byrds eigen composi
tie „Blues Sonata", een driedelig
werk dat een hele plaatkant be
slaat en ruim twintig minuten
duurt.
Het ls nog maar twee maanden
geleden, dat wy een andere plaat
van deze Segovia-in-de-jazz bespra
ken: „The Guitar Artistry of Char
lie Byrd", eveneens uitgebracht door
Riverside. Wat wy toen schreven,
geldt in grote mate ook voor deze
plaat. Byrd is geen typische Jazz-
gitarist, hy is voor alles een gita
rist. zyn unieke, fascinerende
speeltrant heeft het fynzinnige van
de klassieke gitaarkunst, het ro
mantische van de Spaanse en de
swing en improvisatie van de Jazz.
Deze elementen vindt men har
monisch verenigd in „The Blues
Sonata", bestaande uit de delen
„Polonaise pour Pietro", „Ballad in
B minor" en „Scherzo for an old
shoe". Het is een verrukkelyk,
smaakvol stuk muziek, waarin ook
een „dienende functie" is toebedacht
aan bassist Keter Betts en percus
sionist Buddy Deppenschmidt. Deze
Blues Sonata zou men het school
voorbeeld kunnen noemen van de
ideale samensmelting van klassiek
en jazz. Nu is de gitaar ook wel het
instrument dat zich daar by uitstek
toe leent, zeker in de handen van
Charlie Byrd.
Op kant twee verwisselt Byrd de
niet-versterkte gitaar voor de elek
trische om met zyn beide vaste be
geleiders en de pianist Barry Harris
plezierig en pretentieloos te musi
ceren.
„Ray Brown, his bass, his big
band Cannonball Adderley"
(Verve MGVV 919 - l.p.)
Work song - It happened in
Monterey - My one and only
love - Tricotism - Thumbstring
- Cannon bilt - Two for the
blues - Day in day out - Baubles,
bangles en beads
Met aile respect voor The Can
nonball, deze langspeler dankt zyn
waarde toch wel In de eerste plaats
aan Ray Brown, zyn bas en zyn
voortreffeiyke big band, een der
beste die we de laatste tijd hebben
gehoord. Behalve de ritme-sectie
zyn er maar liefst vier trompettisten
(o.a. Nat Adderley en Joe Newman),
vier trombonisten en zes saxofonis
ten (o.w.The Cannonball en Yuseff
Lateef van wie een enkele af en toe
de fluit hanteert. Ernie Wilkins en Al
Cohn schreven voor deze bezetting
een aantal gematigd-progressieve
arrangementen, die ook de Jazzlief
hebbers die het niet zo erg op bop
hebben begrepen, wel zullen aan
spreken.
Behalve de big band ls er dan
ook nog de bas van Ray Brown. De
bas en.de cello. Het laatste in
strument bespeelt Brown heel vir
tuoos in „My one and only love" en
..Baubles, bangles and beads". Jam
mer is. dat Ray in ..My one" zyn
oerromantische en toch niet weke
solo afsluit met een knappe, maar
volstrekt nietszeggende coda. Voor
het overige niets dan waardering
voor Ray Brown, die eens „de" tech
nicus onder de bassisten is genoemd
en over welk een fabelachtige
techniek hy beschikt, bewijst het
vooral in „Thumbstring". De by-
dragen van Julian Adderley zyn
verdiensteiyk, hoewel niet altyd
even smaakvol en zeker niet beter
dan die van zyn broer, de trom
pettist Nat.
Een hitparade maar anders dan andere. Ditmaal niet de liedjes van
Elvis, Cliff en Anneke, niet de plaatjes die het best verkocht werden in
het afgelopen jaar, zelfs niet de kens van de lezers. Aan het eind van
het jaarhebben we ons veroorloofd op eigen gezag een hitparade samen
te stellen met de naar onze smaak beste tien jazzplaten die we
in 196£ in Jouw Wereld hebben besproken.
1. ..Charlie Parker All Star Sextet" (Roost) een plaat met diverse
onvergankeiyke meesterwerken.
2. „The Guitar Artistry tf Charlie Byrd" (Riverside) na lang aarze
len tussen deze en de hiernaast besproken plaat van Byrd.
3 „The Birdland Story" (Roulette) dat prachtige twee l.pomvat
tende album met o.m. een kant John Coltrane en een plaatzyde met
historische opnamen.
4. „8outhern Prison Blues" (Storyville) een langspeelplaat met intens
waarachtige blues uit de staatsgevangenis van Angola,
5. „Miles Davis at Carnegie Hall" (CBS) zie hiernaast.
6. Odetta 3 en 4 (Amadeo) twee ep.'s van de grandioze negervoca-
liste Odetta Felious.
7. Billy Holiday met „Did I remember" e a. (Philips) een e.p. met op
namen van deze grote blueszangeres uit de jaren '35'39.
8. „Gerry Mulligan and the Concert Jazz Band on Tour" (Verve)
geïnspireerde solo's van Mulligan. Sims en Brookmeyer en voortref-
feiyk ensemblewerk.
9. ..Stretching out" (Funckler) een e.p. met „pure Jazz" van het
Ramsey Lewis trio.
10. The Bill Broonzy Story (Verve) ln het kort verteld op twee ep.'s
