IMCA MARINA
TARZAN VIJFTIG JAAR
Boris Karloff (75)
nog steeds actief
fumgriezel nummer één
Na de
magere
jaren
nu de
vette
v
iaat
raat
Opgericht 1 maart 1860
^UcM f
Zaterdag 15 december 1962
ttEven mijn haar doen",
zegt Imca Marina haastig
als onze fotograaf een foto
van haar wil maken.
In de hoek van haar
kamer („helemaal zelf
aangekleed"voor de was
bak gaat ze aan de gang
met kam en borstel.
,JCijk, zo heb ik het ook
een tijdje gedragen",
merkt ze op, als het haar
los langs het hoofd hangt.
De fotograaf kon het niet
laten er een -plaatje van te
schieten.
Eén grammofoonplaatje kan soms veel doen.
Daar kan Imca Marina van meepraten.
Meer dan vier jaar heeft ze geprobeerd als zangeresje verder
te komen dan enige bekendheid in Groningen en directe om
geving. Met maar heel matig succes.
Zij maakte vijf. zes plaatjes. Ze deden het nauwelijks in de
verkoop. En dan opeens komt daar „Taboe". Het plaatje slaat in.
Het wordt leuk gedraaid en goed verkocht. Prompt volgen de
aanbiedingen.
Half december gaat Imca Ma
rina drie dagen naar Keulen.
Voor platenopname.
Ook in december: radiopro
gramma's met Enrico Neck-
heim en Gerard van Krevelen.
De grote, stoere, onverslaanbare en
schier onsterfelijke Tarxan is
dezer dagen vijftig Jaren gewor
den.
Immers vorige maand was het een
halve eeuw geleden, dat Edgar
Rice Burroughs boek van de per
sen kwam. waarin voor de eerste
maal de grandioze heldendaden
van de nu overbekende junglebe
woner werden bewieiookt.
Het was gesneden koek voor mil
joenen. Burroughs heeft nog heel
wat boeken over de stoere Tarzan
het levenslicht laten aanschou
wen, maar nog meer dan door
deze pennevruchten heeft de on
verschrokken boomslingeraar be
kendheid verworven door de films.
Vele heel vele toeschouwers heb
ben in de loop van vele jaren
naai de vele acteurs gekeken, die
als Tarzan over het doek liepen,
holden, zwommen of slingerden.
Misschien is Johnny Weismuller
de bekendste uit de laatste serie
geweest, maar stuk voor stuk heb
ben zjjn voorgangers en opvolgers
steentjes bijgedragen voor de
roem van Tarzan. Iedere acteur
had zjjn kenmerkende eigen
schappen, maar ze hadden ook
veel gemeen: brede schouders,
fikse spierenbundels en kleine len
dedoeken.
We tekenen nu 1962. Maar Tarzan
is .nog niet dood. In deze tijd van
ruimtevaart en andere technische
krachttoeren leeft in het hart van
vele mensen nog steeds de sym
pathie voor de romantische fi
guur. die Tarzan door de jaren
heen gebleven is: de sterke man.
die de zwakken beschermt.
„Tarzan gaat naar India" heet het
nieuwe produkt in de even onder
broken Tarzan-serie. En de film
makers zouden er beslist niet aan
beginnen als ze er geen brood in
zagen. Gordon Scolt heeft de
plaats van de jungleheld moeten
afstaan aan Jock Mahoney, al
even stoer en al even breed. Sa
men met Jai de olifantenjongen
(zie foto) neeir.t hy het op tegen
een bende buiten de wet gestelde
blanken, die in de oerwouden van
India jacht maakt op olifanten en
deze dreigt uit te roeien. Alle op
namen werden gemaakt In de
oerwouden van Mysore in India.
Maar dat zijn bijkomstigheden.
Hoe 'dzaak is: Tarzan leeft nog
en i.y trekt er weer op uit. Tot
groot genoegen van nog steeds
vele bioscoopbezoekers.
ging ze in op een uitnodiging van
een andere firma. Binnen twee we
ken was de eerste plaat geperst en
had ze een vjjfjarlg contract in
haar tasje.
Moeilijk
Het was Cor Steyn, die haar
overhaalde naar Amsterdam te ver
huizen. ..Dan kan Je daar verder
lessen nemen". Imca ging by haar
tante wonen en volgde lessen bij
Bep Ogterop. Die heeft ze nu nog
Maar nu heeft ze geen moeite meer
om deze te betalen. In het begin
wel. Want ze kon geen werk vinden
Met veel pijn en moeite kon ze het
hoofd boven water houden. Door
werk te doen als serveerster, typis
te en af en toe een enkel „schnab-
beltje" ln cabaret of revue.
Eind december (eveneens met
Enrico Neckheim) een eigen
programmaatje van een half
uur voor de VPRO-televisie.
Met liedjes ln Frans, Engels,
Italiaans en Nederlands.
In het voorjaar optreden voor
radio en televisie in Grieken
land. Imca mag de data zelf
bepalen.
En daarnaast vanzelfsprekend
nog ander optreden en meer
plaatjes.
„Maar eerst ga Ik heerljjk
een paar dagen naar Parijs. Nu
Ja, vakantie Er is overal
business!"
Wie is eigenlijk deze Imca Mari
na?
Een stevig uit de kluiten gewas
sen, blonde dochter van het Gro
ningse platteland. Klein van stuk.
Pittig en verre van verlegen. Ze
flapt er alles uit, wat voor haar
mond komt.
Eenentwintig Jaar geleden werd
ae als Imca Byl Ingeschreven in de
burgerlijke stand van Hoogezand.
Ze was beslist niet voorbestemd
om terecht te komen ln het voor
enkelen wel erg triomfantelijke,
maar voor heel velen spijkerharde
en bitter teleurstellende „vak".
Ze zong wel graag en veel. Vooral
nadat ze in de tijd, dat ze nog op
klompjes heen en weer naar de la
gere school liep een mooi glan
zende gitaar voor haar verjaardag
had gekregen. Maar ze droomde
meer van een beroep, waarin ze
haar aanleg voor tekenen produk-
tlef zou kunnen maken. Na de mu
lo wilde ze naar de tekenacademie.
Ze wilde mode-ontwerpster worden
Wedstrijd
Maar ook hier weer: de mens
wikt, het lot beschikt. Het lot dit
maal in de vorm van een zangwed
strijd, uitgeschreven door een sma-
kelijke-drankjesfirma. Imca logeer
de net bij haar tante, toen deze
strijd in Groningen werd gestreden
„Zou je het niet eens proberen?"
vroeg Imca's tante. Maar ze had
geen zin. Toen echter ook haar
moeder aandrong, zwichtte Imca
voor de overmacht. Met haar gitaar
onder de arm stapte ze er op af
Een vriend kon nog net een in
schrijvingsformulier tussen d# 66
andere schuiven.
Dat werd het begin van een Ja
renlange moeilijke weg. Want Im
ca won. Niet alleen daar in Gro
ningen. maar ook de landelijke fi
nale. Van Radio Luxemburg kreeg
ze meteen een contract voor zes
uitzendingen. En een grammofoon-
platenmaatschappij wapperde met
een aardig lijkend contract Dat
overigens nooit gehonoreerd ia.
Maar Imca had de «maak te pak
ken. Ze begreep echter wel, dat als
ze Iets wilde bereiken, vt moest stu
deren. En leasen kosten geld. Daar
om klauterde ze op een kantoor
kruk. Als typiste. Met de verdien
sten daarvan en de honoraria, die
ze incasseerde voor optreden links
en rechts kon ze haar lessen fi
nancieren. Intussen zat ze contrac
tueel vast aan een platenmaat
schappij, die haar echter geen plaat
liet maken.
Ze slaakte dan ook een diepe
zucht van verlichting, toen dat op
tiecontract was a'relopen. Gretig
Op een van die (tel zeldzame
avonden ontmoette ze twee andere
„schnabbelaars", een Belg en een
Luxemburger. In de kleedkamer
tokkelden die wat Zuidamerikaanse
muziek. Imca zong mee. Zo werd
een Zuidamerikaans trio geboren,
zoals het eens in Jos van der Valks
„Piste" voor de KRO-televisie is
opgetreden. Het heette „Los Solte-
ros" (De Vrijgezellen!. Maar bin
nen een half jaar waren de twee
mannen getrouwd. Hun vrouwen
maakten bezwaar tegen het voort
bestaan van het trio.
„En zo stond Imca weer alleen",
lacht de Groningse, als ze ons dit
verhaal vertelt „In de soete muy-
senval". Zo heeft ze haar kamer ge
noemd aan de Middenweg in Am
sterdam. ,,Het. is hier net een in
stuif, als ik er ben. Dan rolt ieder
een maar binnen. Heerlijk. Ik houd
altijd heet water en koffie gereed.
Ik heb nogal wat kennissen."
Toekomst
Na het uitvallen van het trio „Les
Solteros" heeft Imca goed het hoofd
boven water kunnen houden.
„Ik had geregeld werk. Ik maakte
plaatjes. Ik zit nog wel eens krap.
Boris Karloff, die zijn 75 ja
ren als een trots veeltakkig ge
wei draagt, neemt sluipend zijn
plaats in in de scène van een
nieuwe film om Vincent Price
en Peter Lorre, beiden ook niet
voor de poes. de doodschrik op
het lijf te jagen.
Samen met Price en Lorre,
die ook al hun sporen hebben
verdiend als griezelacteurs van
groot formaat, speelt hij in een
door de American-Internatio
nal op stapel gezette film "The
Raven" (De ongeluksprofeet).
Hij moet er een tovenaar uit de
14de eeuw in uitbeelden.
Trot.
Maai dat heeft niets met gebrek
aan werk te maken. Ik ben te gek
op leuke jurkjes
Misschien kan ze wat dat betreft
binnenkort het 'hart nog meer op
halen. Want het balletje is in be
roering gebracht. De tijd zal leren
of het een sneeuwbal wordt.
Immers, hoe klein de K van kunst
ook is, drie factoren zijn onont
beerlijk om succes te hebben: fa
natiek enthousiasme, bereidheid om
heel hard te werken en boven alles:
voldoende talent.
Slechts Imca Marina zelf kan to
nen, dat dit alles in voldoende mate
aanwezig is.
Een plaat die even populair
moet worden als het gelijkna
mige radioprogramma is „Tijd
voor teenagers!" (Philips),
waarop een lange rij van be
kende teenager-idolen de revue
passeert: The Blue Diamonds,
de Bibits. The Fouryo's, René
and his Alligators. The Candy
Kids. Peter Koelewijn. Ria Valk,
The Jumping Jewels, Anneke
Grönloh, Willeke Alberti, John
ny and his Cellar Rockers, The
Young Sisters en Johnny Lion.
Samen brengen ze maar liefst
24 verkortenummers die in
1962 goed zijn verkocht, waar
onder „Norman", Dans nog
eenmaal met mij", Ginny come
lately", Little ship" en „Ta
lisman". De plaat (25 cm l.p.)
is verpakt in een luxe-hoes met
fotootjes van de idolen en een
inleiding van de hand van Skip
Voogd. We twijfelen er niet aan,
dat „Tijd voor teenagers" vaak
zal worden gedraaid en niet
alleen door tieners.
Twee nieuwe slowsongs van Th®
Everly Brothers: .I.'m here to get
my baby out of pail" en „Lightning
Express" (Cadence). Iets voor do
liefhebbers en dat zijn er ln ons
land nogal wat van de gepolijst*
duetjes van Don en Phll.
Bobby Rydell's „The cha-cha-
cha" is in Amerika een tophit ge
worden. Toch geloven we. dat de
keerzijde van het plaatje met „The
best, man cried", een droeve ge
schiedenis overigens, bij de Neder
landse fans van Bobby meer zal
aanslaan (Cameo-Parkway
De Duitse oubolligheid ligt de
Italiaanse zanger Rocco Granata
wel. Met „Schwung" vertolkt hy
een tweetal pretentieloze, gezellige
nummers: ..Ich bin Immer ver-
liebt" en „Signorina mit dem blon
den Haar" (Artone),
Een plaatje dat wij, met het oog
op het goede doel, van harte aanbe
velen. is „Open het dorp" met twee
duetjes van Johnny Kraaykamp en
Rijk de Gooyer (Artone). Johnny en
Rijk blijken specialisten in het „een
lach en een traan" genre te zijn: op
het leutige Hello ev'rvbody" volgt
het sentimentele „Ventje., waar is je
glimlach gebleven?" De volledige
opbrengst (25.000 gulden) van het
plaatje, waarvan tienduizend stuks
in de handel zijn gebracht, komt
ten goede van Het Dorp.
Steeds maar nieuwe teenagers
dienen zich als zangers aan en
het doet ons deugd tussen al
deze eendagsvliegen een wer
kelijk talent te kunnen begroe
ten als de 16-jarige Amerikaan
Na df scène, nog gekleed in het
tovenaarskostuum, begeegt Karloff
zich naar de kleine lunchroom van
de studio en bederft er prompt de
eetlust van enkele gasten. Wie zou
nog eetlust hebben bij de verschij
ning van iemand, die monsters,
weerwolven, ïykenschenners en „le
vende lijken" voor de geest roept?
Zelfs aan boord van een schip kon Boris Karloff hel
niet laten. Voor de kinderen voerde hij een griezelshow op
waarbij hij dit vreemde masker gebruikte.
S
Karloff. die een grote waardigheid
en beroepstrots ten toon pleegt te
spreiden wil niet geloven dat hy,
buiten de bioscoopzaal, de mensen
nog schrik aanjaagt. Zelfs niet,
wanneer er argwanende en vrees
achtige blikken in zyn richting
worden geworpen.
Overigens is hy er trots op. dat
hy de vaste vertolker van een be
paald type is geworden. In zijn ge
val die van de aartsbooswicht of
de waanzinnig geworden geleerde.
zyn minachting voor de acteurs
van de Jongere generatie, die er
voor vechten om niet altijd dezelfde
rollen te moeten spelen, is oprecht
en hy brengt die ook vaak tot
uiting
„Ik ben er wat biy mee, dat ik
het handelsmerk van de griezel heb
verworven", zegt hy. „Elke fabri
kant probeert toch zyn produkt
met een bekend handelsmerk aan
de man te brengen".
„Anders zou ik nu nog een
vrachtauto-chauffeur zijn zoals ln
het begin van de Jaren twintig".
Monsters
Hoewel hy trots ls op z(Jn repu
tatie, houdt Karloff er niet van, dat
men denkt dat hy alleen maar
monsters heeft uitgebeeld.
„Ik heb het Monster van Fran
kenstein slechts driemaal gespeeld",
egt hy nadrukkely<. „En ik ben
er dankbaar voor. Maar meestal
heb lk waanzinnige geleerden uit
gebeeld".
In „The Raven" ontkomt Karloff
niet aan zyn verschrikkeiyk einde,
zoals ln zyn andere films dit
maal zal hy door Price en Lorre
uit de weg worden geruimd.
„Ze hebben de drie griezels in
één film samengebracht", grinnikt
hy. „Het ls geweldig interessant om
met die twee heren samen te wer
ken. Het zyn pracht acteurs en wy
hebben een uitstekend draaiboek.
Ik zou de film een sprookje of
en griezelfilm noemen. Er zyn by-
la evenveel lachscènes als grizel-
cènes. Er is echte humor in, die de
iriezelscènes nog meer effect geeft".
Karloff, die van geboorte Engels
man ls heeft zich weer ln zyn ge
boorteland gevestigd, van waaruit
hij naar Hollywood of elders reist,
waar men maar een griezelacteur
nodig heeft. Dit jaar speelde hy in
een „live" televisie-serie, getiteld:
.Out ol this world" die evenveel
succes oogstte als de op de band
opgenomen serie „Thriller".
Johnny Crawford, 'n jongen met
een nog wat prille, maar zui
vere stem en een zeer verzorgde
voordracht. Johnny heeft zijn
tweede plaatje gemaakt. „Your
nose is gonna grow" is in Ame
rika een tophit geworden. Op de
andere kant het niet minder
aardige „Something special"
(Artone).
„Leila" ls terug. In een pakkende
vertolking door Bruno Majcherek.
Op de keerzyde ..Lugano" (Tivoli).
Twee pittige hillbilly-liedjes zijn
„I'm the girl from Wolverton
Mountain" en ..Sloppy Joe", gezon
gen door Jo Ann Campbell tCameo
Parkway).
In de trant van Llberace maar
met minder pretenties speelt
pianist Willy Alblmoor „Concerto
d'amour" en „Lazy moon". Muziek
voor romantische zielen die zich
niet aan Rachmaninoff willen wa
gen.
Willy Schobben, wiens ster het
afgelopen jaar hoog gerezen ls aan
het vaderlandse amusementsfirma-
nent. speelt op zyn gouden trom
pet „The lonely bull" en „El Mexl-
cano" (Artone). „De eenzame stier"
ls in Amerika een tophit geworden,
maar wy geven niettemin de voor
keur aan Schob be ns melodieuze
vertolking van Aznavours ,.E1 Me-
xicano".
Voor de liefhebbers van accor-
deonmuziek speelt Coen van Or-
souw met zyn orkest „Münchner
Madeln" en „The Swedish Polka",
simpele, plezierige muziekjes (Ar
tone).
Gonnie Baars zingt met een pril
stemmetje het liefdesliedje „Waar
om brandt 'snachts het licht" (Ar
tone) Op de keerzijde staat „In
geen honderdduizend Jaar".
Fred Wiegman, geannonceerd als
..De Schele", zingt „Oh oh oh wat
een feest" en „Hé, hoe gaat het er
mee", twee nummers waarin tekst
en melodie elkaar in eenvoud pro
beren te overtreffen. Geschikt voor
bruiloften en partyen (Artone).
