ELLEN CR AAMER
wacht op een kans
w
Glamour: geen kwestie
van een knap gezichtje
KRIS-KRAS
TE PAS EN
TE ONPAS
itourbon Street
na jazxti'atlitie
van halve eeuw
^uitgespeeld"
wil trouwen
IGGLE
EER IETS NIEUWS
(LËÏDSCH DAGBLAD
„En," waarschuwt mej. Stevena
dan, „het is heel belangrijk voor
een vrouw om glamour te hebben
ook in de ogen van andere vrott»
wen. Veel hangt af van de manier
waarop tij tich kleedt en in 't
publiek verschijnt".
The Blue Diamonds zulleil op
6 oktober In heel Duitsland voor
de televisie te zien zijn in Wer
ner Müllers show „Schlager Ma-
gazin". Müller heeft om het duo
een hele presentatie gebouwd,
waarin de jongens hun grote
succesnummers (in Duitsland)
zullen zingen zoals „Ramona",
„Wie damals in Paris", „Sieben
Musikanten", „Blaues Boot der
Sehnsucht" eb „Lady Sunshine
and Mister Moon".
Van radio- en televisieprogram
ma's als Springplank, Rooster en
Nieuwe Oogst kwam de 19-jarige
Thea van der List uit Roosen
daal in de Nederlandse huls
kamers. De vele reacties hedden
een plaatopname tengevolge:
„Ben ik jou vriendinnetje/De
Sombrero van Gaspar". Thea's
toekomstplannen? „Goede raad
opvolgen en zangles nemen bij
Bep Opt erop. en spraak- en
danslessen volgen". Kijk, einde
lijk eens een teenager die een
plaat heeft gemaakt en niet
denkt dat zij er nu al „is".
■fr Dizzy Gillespie Is voor de derde
maal achtereen in de jaarlijkse
„International Jazz Critics Poll"
van Down Beat in de trompet
afdeling winnaar geworden.
Zaterdag 6 oktober 1962
MARTI STEVEN
Jack Hammer alias ex-Platter alias mr. Showbusiness
heeft weer iets nieuws. Terwijl de twist nog volop wordt be
oefend en de madison pas in opgang is. heeft hij al een nieuwe
dans gelanceerd: de wiggle. Artone heeft een plaatje van hem uit
gebracht met "Wiggling fool" en "The wiggle"Wie per sé iets
meer wil weten van de wiggle: op de hoes van het plaatje staan de
figuren en passen afgebeeld van deze dans. De foto toont ons
Jack die samen met een charmante assistente de wiggle demon
streert.
£±\krJl°n(ler(len meisjes willenmaar
dl- vJ Vy icj sl4>chts enkele kunnen het worden
Ondanks de krappe arbeids
markt is het niet moeilijk solli
citanten te vinden voor het be
roep van stewardess. Het staat
bij vele meisjes en jonge vrou
wen nog steeds hoog geonteerd.
Dit werd onlangs in het Hilton-
hotel te Amsterdam onderstreept
door een uit drie leden bestaand
wervingsteam, dat voor een
Amerikaanse luchtvaartmaat
schappij niets anders doet dan
het hele jaar door in allerlei
landen stewardessen kiezen uit
ware legertjes van sollicitanten.
Het drietal was naar Amster
dam gekomen om ditmaal in
Nederland een keuze te maken.
En daar is het druk mee ge
weest, want er meldden zich
driehonderd sollicitanten. Na
drie dagen ondervragen, schif
ten en beoordelen werd slechts
ongeveer een dozijn meisjes ge
schikt bevonden „om voor aan
stelling in aanmerking te ko
men".
Wie stewardess wil worden, moet
namelijk aan allerlei eisen voldoen
waaraan strikt de hand wordt ge
houden. De hoofdzaken zijn, dat
het meisje er goed en aantrekkelijk
uitziet, gezond is, geen bril draagt,
niet te dik en niet te dun is, een
goede opvoeding heeft genoten en
vloeiend Engels spreekt. Bovendien,
en dat is doorslaggevend na de
voorselectie, moet de aspirant-ste
wardess een goede gastvrouw zijn.
„Buiten Amerika kunnen wij ge
makkelijker stewardess0!! aantrek
ken dan in de Verenigde Stater
zelf", vertelde de leider van het
wervingsteam. „Hoe dat precies
komt, kan ik niet zeggen. Misschien
is het voor buitenlandse meisjes
een aparte attractie om het moe
derland te verlaten en slch ln Ame
rika te vestigen."
Een andere reden zou kunnen
zfjn. dat in Amerika in tegen
stelling tot Europa of andere we
relddelen de meisjes hun neus
optrekken voor een aanvangssala
ris van 350 dollar per maand. Voor
een Nederlands meisje mag 1085
gulden een fabelachtig maandsala
ris lijken, in Amerika, waar zij als
stewardess een standplaats zou
krijgen, kan zij zich met dit bedrag
in handen maar weinig veroorlo
ven (zie Jouw Wereld van 22 sep
tember). Het minimum salaris van
350 dollar wordt periodiek verhoogd
tot een maximum van 670 dollar
per maand.
Het stewardessenkorps van de be
treffende maatschappij bestaat uit
1200 meisjes. Ze worden uit de hele
wereld gerekruteerd. „In totaal telt
on« korps dan ook 37 nationalitei
ten", vertelde de leider van het
wervingsteam, „maar weinig tak
ken van ons bedrijf kennen zo'n
groot verloop. Gemiddeld verlaten
18 tot 20 meisjes ons per maand,
hoewel we steeds uiterst nauwkeu
rig selecteren en ledereen voor ten
minste twee Jaar engageren." Van
alle stewardessen die ontslag nemen
doet 67 procent dit voor een huwe
lijk, de overigen omdat zij genoeg
krijgen van vliegen en weer eens
van werkkring wensen te verande
ren
Wie nu mocht denken dat de
Amerikanen in Nederland percents
gewijze meer meisjes geschikt voor
stewardess zouden hebben gevon
den, vergist zich. In ons land meld
den zich net zoveel meisjes aan die
niet of nauwelijks Engels spreken
als Ir. alle andere landen.
De drie leden van het wervings
team reizen van land tot land
„keuren" samen per Jaar ongeveer
achtduizend sollicitanten. Dat zij
daaraan een volledige dagtaak heb
ben, willen we graag aannemen.
De liefste wens van Duitse meisjes
is op het ogenblik: trouwen en
een gezin sUchten. Dat blUkt uit
een van de enquêtes, die In Duits
land met onvermoeibare uver
worden gehouden.
Nog maar enkele Jaren geleden
moesten de Duitse jongeren n'ets
hebben van huiselijkheid, maar
nu vertelde een achttienjarige
eindexamenkandidate: „Ik hoop
een goede baan te vinden om een
huwelijk uit liefde te kunnen slui
ten". Zo denkt 90 procent van de
meisjes er over, aldus de enquête.
De Ideale echtgenoot ls geen super
man met een flinke bankreke
ning, grote auto en oogverblin
dend uiterlijk, maar eerder de
flinke, ijverige doorsnee-burger.
Een fatsoenlijk karakter, meen
den de ondervraagde meiskes.
is belangrijker dan een aantrek
kelijk gezicht en wederzijds ver
trouwen is m*er waard dan een
dikke portefeuille.
Of zoals een 20-jarige kantoorbe
diende het zei: „Samen iets op
bouwen en met elkaar de wereld
leren kennen, dat Is het mooiste
wat er bestaat".
Ellen Craamer is bij h«t grote publiek nog te onbekend om erg bemind te zijn en het Grand
Gala du Disque heeft daar niet veel verandering in gebracht. Het grootste deel van Nederland
kent Ellen sinds zaterdagavond j.l., toen zij even op het podium en dus voor de televisie
mocht verschijnen om het Edison-beeldje in ontvangst te nemen, nu weliswaar wel van gezicht,
maar nog steeds niet van stem. En dat is niet zo leuk voor Ellen, die het echt niet aan haar lieve
gezichtje heeft te danken dat haar vertolking van „Middellandse Zee" met een Edison werd
bekroond.
Ellen wacht op een kans om
„den volke" te laten horen wat zij
vocaal waard is. Die kans leek al
gekomen, toen haar versie i'an
Gerton van Wageningens Middel
landse Zee" op de plaat werd ge-
tet. Goed, het werd een artistiek
succes getuige de toekenning
van een Edison), maar beslist
geen commercieel succes. Het is
moeilijk te zeggen waarom het ene
nummer wel en het. andere niet
een trefferdeuntje(zoals de
Zuidafrikanen een tophit noemen
wordt. Het vriendelijke, melo
dieuze „Middellandse Zee" werd
het in ieder geval niet.
Voor de jonge, blonde en be
slist talentvolle Ellen vormen de
lage omzetcijfers geen aanlei
ding om bij de pakken neer te
gaan zitten. Integendeel. Zij be
schouwt het beeldje dat nu op
haar schoorsteen in Amsterdam
prijkt, als een aanmoediging om
op de ingeslagen weg voort te
gaan. Een weg die naar zij hoopt
er toe zal leiden, dat zij op de
volgende Grand Gala du Disque
niet alleen haar gezichtje zal
mogen laten zien, maar ook haar
stem zal mogen laten horen.
Ellens leven stond al vroeg in
hét teken van de kunst. Niet de
zangkunst echter. Zij was pas
vijf jaar, toen zij naar een bal
letschool ging. Negen jaar later
kwam aan de droom van tutu's
en spitzen een abrupt einde door
een ernstige voetblessure: Ellen
mocht niet meer dansen. Haar
ouders, die zelf een cabaretduo
vormden, hielpen haar over deze
teleurstelling heen door haar
zangles te laten nemen bij Bea
trice Legrange.
De zanglessen waren van korte
duur. Ellen voelde zich plotse
ling meer aangetrokken tot het
toneel en deed met zo'n zeven
honderd andere kandidaten toe
latingsexamen aan de Arnhemse
Toneelschool. Van die honder
den kandidaten bleven er ten
slotte acht over, van wie Ellen
er een was. De cursus zou drie
jaar duren, maar zij die Ellen
reeds als dramatisch actrice za
gen, trokken aan het kortste
eind.
Ellen maakte namelijk kennis
met Ton Kool van de KRO, die
haar via een opnamebandje met
wat liedjes en een praatje intro
duceerde bij Benny Vreeden.
Deze had wel interesse voor het
zeventienjarige meisje en enga
geerde haar voor zijn cabaretge
zelschap. „Ik heb er fijn ge
werkt", aldus Ellen.
ELLEN CRAAMER
..Loeder"
Na ballet, zang, toneel en ca
baret keerde Ellen weer terug tot
de zang. Zij kreeg les van Bep
Ogterop en haar kennismaking
met Karin Larsen had tot gevolg
dat zij een belangrijke rol kreeg
in de musical „O, Venus". Zij
zette daarin een „loeder" van
een type op de planken en haar
toenmalige, toneel-verloofde had
heel wat met haar te stellen.
„Op het laatst konden we toneel
en werkelijkheid niet zo best
meer uit elkaar houden", aldus
Ellen. Ze trouwde met haar to
neel-verloofde, de tegenwoordige
journalist Jan Langereis.
De musical „O, Venus" was
geen lang leven beschoren. „Wim
Sonneveld die me eens opzocht
en me in die rol had gezien, zei
trouwens dat ik wat anders
moest gaan doen", vertelt Ellen.
„Wim zei, dat iemand die zo
overtuigend een „loeder" kon
spelen, er tenslotte zelf wel één
moest worden". Het spreekt van
zelf, dat Ellen daar weinig voor
voelde.
Radio en tv
Kort nadien gelukte het Ellen
vaste voet te krijgen bij radio en
televisie. In 1959 deed zij, als lid
van een vocalgroup van vijf
man, mee aan een serie van Gijs
Stappershoef. Geregeld ver
scheen zij op het beeldscherm
in „Publieke tribune" en trad zij
in de AVRO-radio-uitzendingen
op met o.a. Gerard van Kreve
len en Jos Cleber.
Daarna legde haar dochtertje
Inge een jaar lang vrijwel ge
heel beslag op haar. Toen Ellen
weer wat meer vrijheid van han
delen kreeg, was het wachten
op een geschikte gelegenheid
voor een come-back. Die gele
genheid kwam: het songfestival
„Wat bied je voor een liedje" le
verde Ellen na vijf spannende
uitzendingen de hoofdprijs op
voor haar vertolking van „Mid
dellandse Zee". Het was een
triomf die echter Ellen ln letter
lijke zin niet veel centen wijzer
maakte.
„Lief liedje
„Het is een lief liedje", zegt
Ellen zelf van het bekroonde
nummer, „maar „Hoor hoe de
wind" (aan de andere kant van
het Imperial-plaatje) is min
stens even mooi".
Misschien heeft Ellen gelijk,
maar helemaal onbevooroor
deeld ls zij niet. „Hoor hoe de
wind" is namelijk door haar
echtgenoot geschreven.
Tegenwoordig treedt Ellen
Craamer overal ln het land op
met haar eigen trio, bestaande
uit pianist Boudewijn Leeuwen
berg, drummer Louis de By en
bassist Hans van Rossum. Zij
zingt op feesten en uitvoeringen.
Ook op die manier leert het
grote publiek haar kennen,
langzaam maar zeker
In New Orleans, de „geboorteplaats" van de jazz. heeft
de geschiedenis zich herhaald.
In 1917 werd Storyville, de amusementswijk van de toen
tertijd bijzonder drukke haven- en doorreisstad, op last van
de marine gesloten, nadat jazzpioniers als Jelly Roll Mor
ton, Buddy Bolden, Freddy Keppard. Bunk Johnson en Al-
phonse Picou er grootse triomfen hadden gevierd.
Nu, 45 jaar later, is Bourbon Street in New Orleans door
een dergelijk taboe getroffen.
9
9
9
9
9
9
9
i
9
9
9
9
9
9
9
9
9
9
9
9
9
9
Bourbon Street, waar de blues
jarenlang melancholiek langs de
gevels streelden alvorens zij hun
zegetocht door de gehele wereld
begonnen, is sinds 24 september
een doodse straat. Op de avond
van die dag werden de luiken
van een groot aantal nachtclubs
in de eens zo roemruchte straat
ln de Franse wijk van het oude
New Orleans voorgoed neerge
laten.
Het bevel hiertoe was vorige
maand gegeven door de nieuwe
procureur voor dit stadsgedeelte.
Waarschijnlijk had hij hiervoor
gegronde redenen; in Amerika
betreurt men echter, dat hij
geen uitzonderingen heeft ge
maakt. Ook kroegjes waar de
New Orleans-stijl werd geboren,
moesten worden gesloten. Ge
makkelijk ging dit niet. Vijf be
drijfjes moest men tot sluiting
dwingen en enkele onwillige
eigenaren werden gearresteerd.
FUIK
In Bourbon Street, waar eens
Louis Armstrong speelde en waar
door „streetparades" een eigen
sfeer werd gecreëerd, heerste
voortdurend een carnavalssfeer.
Badend in neonlicht vormde
Bourbon Street een gastvrije
fuik voor hen die over een goed
gevulde beurs beschikten. Zee
lleden, toeristen, beatniks, kun
stenaars en politici konden zich
hier tegen betaling op velerlei
wijze amuseren.
Maar ook degene die krap bij
kas zat, kon in Bourbon Street
met volle teugen genieten, al
was het dan niet op de eerste
rang. Want de grootste attractie
werd niet gevormd door de dan
seressen in de nachtclubs en ook
niet door de drankjes en lekkere
hapjes die te kust en te keur in
de obscure „knijpjes" voorhan
den waren, maar door de jazz
die overal te horen was en door
de mensen op wie je niet uitge
keken raakte.
SFEER
Van negen uur 's avonds tot
het aanbreken van de ochtend,
als het gekraai van de hanen
een nieuwe dag aankondigden,
kon men in Bourbon Street over
de hoofden lopen. Vrouwen in
Diors nieuwste creaties, mannen
in smokings of in spijkerbroeken
en op sandalen, mensen uit alle
windstreken die naar Bourbon
Street kwamen om een paar uur
intens te leven, om te luisteren,
te eten, te drinken, te kijken of
bekeken te worden. Zij deden
dwaas of gewoon in een histori
sche omgeving, waar de sfeer
van de jaren twintig nog hing.
Maar sinds 24 september 1962
is dit alles verleden tijd. De
clubs zijn gesloten, de oude sfeer
ls „opgelost" en met het water
van de Mississippi naar het on
bekende verdwenen.
DOOD
Slechts een handjevol bars en
een paar restaurants zijn nog
open. Al Hirt, een autoriteit op
het gebied van New Orleans jazz,
speelt bijna zonder publiek en
zoiets was voor 24 september nog
nooit voorgekomen.
Bourbon Street ls dood. En het
oude New Orleans ligt er ont
luisterd bij, nu er een halve eeuw
jazzhistorie voorgoed ls afgeslo
ten.
Behalve een omvangrijk honora
rium hebben filmsterren nog 1 ets,
waarom ze worden benijd door de
gemiddelde jongedochtergla
mour. We kunnen moeilijk een
goede omschrijving van dat woord
geven, maar gélukkig staan we
voor die moeilijkheid niet alleen.
Marti Stevens, een Amerikaanse
filmster, bekent, dat ook zij niet
precies weet wat „glamour" is.
Maar ze wxl ten behoeve van de
naar kennis dorstende teenager-
tjes, toch proberen de zaak wat
duidelijker te maken.
„Ik denk", zegt ze dus, „dat je
zelfverzekerdheid moet krijgen".
En geruststellend: „Ik geloof niet,
dat glamour iets te maken heeft
met een knap gezichtje, want een
uitgesproken lelijke vrouw kan
veel glamour hebben. Je moet
leren jezelf, met al je beperkin
gen, te waarderen".
„Je moet er achter zien te
komen, wat je aantrekkelijke pun
ten zijn en die accentueren. Je
moet het weten te „brengen". Elk
meisje kan een zekere glamour
krijgen. Je wordt er niet mee ge
boren, het moet groeien met je
persoonlijkheid".
Een van de populairste lied
jes van het ogenblik is het
vriendelijke en melodieuze
"English country garden"
(Roulette)De zanger van dit
volksmuziekachtige wijsje is de
28-jarige Jimmie Rodgers. die
al eerder triomfen vierde met
"Waltzing Matilda" en "Ho
neycomb'
