9EZE KEER WORDT HET
EEN ECHT FEEST
i
CARLA WOLTHUIS MAAKT
DROOMREIS PER SCOOTER
J
UIT en
THUIS
oghurtnagerechten
r 7^
Tijd voor nieuwe najaarshoed
Bankstel bovenaan
verlanglijstje
<~YYloeclérlylz&
overpeinzing
MENU VAN DE WEEK
Onderaan op deze pagina vindt
u een aantal lieve hoedjes voor
de komende winter, regelrecht
uit Parijs. Maar wilt u eens iets
anders dan anders, wendt u dan
tot de Italiaanse heer Forquet,
die deze verenhoed ontwierp
voor Canessa, de beste hoeden
maker van Italië. Met deze hoed
zult u opzien baren in de nieuwe
Stadsgehoorzaal. Bij het zien er
van zal men zich afvragen: wie
zit daarachter. Kortom, het is
een hoed, die u gelegenheid
geeft, buiten het bal-masqué
een mysterieuze vrouw te zijn.
Het zal u wellicht minder in
teresseren, dat dit ontwerp bo
vendien met klem wordt aanbe
volen voor vrouwelijke bank
rovers.
Voor de laatste is de combi
natie van hoed en het kapsel
van Lancetti er naast natuurlijk
ideaal.
Ook als u alleen maar wat ver
moeid bent van steeds maar re
genluchten, kan dit gordijntje
een hele steun zijn, hoewel het
zicht natuurlijk minder wordt.
Wel uitkijken dus.
i mRn gehele leven had ik
verjaardag ergens ver van
j-evierd.
txOlJde gekste plaatsen was ik
Zeppiartje ouder geworden: in
anset>merhuisje tussen de zand-
•Ren<vingen. in een bedompt pen-
)en een keistrandje aan de Ri-
ndt laan de monding van de Ti-
de voortspoedend langs de
mtor^hn, aan de oevers van de
-^S>atee of aan het Lac Léman,
Jj^zelden „thuis" temidden van
am. i, vrienden, ooms en tantes.
?ahu< gaat zo, wanneer je hartje
uur. bent geboren en je verjaar-
i, weeswege altijd midden in de
1 (intie valt.
oude
'D i4aar deze zomer zou alles an-
aSt f zijn. Tot grote vreugde
de kinderen hadden wij de
®P!intie een weekje moeten uit-
schen en nu zouden WÜ ..thuis"
temcjn aanwezigheid van de voi
ces ge familie en vriendenkring
i heuglijke feit kunnen vieren
's .^moeder nog ouder werd dan
Leldkl was.
r CJv
zieral het kroost stelde zich
eopeiyeel van voor. Dit was iets
1"des dan een verjaardag langs
Ote weg of onder een tentzeil.
n s waar de bloemen die zij
f u ?n geen vaas konden vinden
sttfiar de geschenken onveran-
:lsopt uit sou veniers bestonden.
Sinmaal zou het een écht feest
sn!
niipit kinderen precies onder
l aa^> verstaan is mij nooit hele-
duidelyk geworden. Eén ding
ik zeker: er behoort een
a^[|entapper onder de feestgan-
ejte zijn, want de kinderen wil-
Dur.achen. Hoe harder zij lachen,
108 geestdriftiger zR later zeggen:
hetje, wat een feest was dat.
gr°. nu toe had ik er nooit be-
Dor'tf tegen gehad om jarig te zijn.
i 3Vas leuk om verwend te wor-
.„7 duizend kilometer van huis,
^subtropische bloemen, die in
ij steelpan te pronk werden ge-
bus met gebak uit het kampwin-
en een buikige fles Chianti
P°ifel; om te ontdekken dat ik
Nwfiven snel kon lopen, hard kon
s p^men en ademloos kon klau-
jgeif als de dag tevoren, toen ik
een jaar jonger was.
.Hel
En als ik weer thuis kwam,
bruin, lekker moe en heerlijk
verkwikt, hadden vrienden en fa
milieleden vergeten dat ik intus
sen mijn geboortedag had her
dacht en drong de leeftijdsvermeer
dering niet tot hun bewustzijn
door. Zodat ik in de ogen der
thuisblijvers een soort vermaard
heid van „eeuwige jeugd" genoot.
Maar dit jaar kwamen zy in
drommen opzetten, met bloemen
uit het noorden, met nuttige ge
schenken en lieve woorden. Zij fe
liciteerden van harte, wensten er
nog zeker vyftig jaren bij, lieten
zich nesr in stoelen en keken rond.
Ik draafde af en aan met koffie,
gebak, schoteltjes en schalen, met
lekkers en hapjes en liflafjes, tot
ik buiten adem was en er ook bij
ging zitten. Opa vertelde grappen,
oom Janus draaide plaatsje, de
kinderen vroegen elk kwartier:
Hé, toe, oom. vertel nog eens een
mop. Opa. weet u nog een mop?
Pa. ken jü geen moppen?
Kortom, het was gezellig.
Hoe oud ben je nu precies? vroeg
tante Greet belangstellend. Opeens
waren aller ogen op mij gericht,
op de kraaiepootjes, de zes grijze
haren, de niet meer smetteloos
gladde hals. Ik moest even reke
nen.
36, hielp oom Janus.
Ik dacht toch 34, prevelde tante
Greet.
Zoiets ja, zei ik gevleid. Maar
hun vergissing geschiedde beslist
niet op grond van mijn uiterlijk,
doch louter omdat het zeker tien.
elf jaar geleden was, dat zij ge
zamenlijk mijn verjaardag hadden
opgeluisterd.
Prettig was dat.
1 6
Het najaar brengt ons misschien nog heel wat
zonnige dagen, dagen, waarop we behoefte
zullen hebben aan frisse toetjes. Yoghurt is dan
heerlijk en we kunnen er zoveel lekkere nage
rechten mee maken, dat we het niet behoeven
te laten bij één keer per week yoghurt.
Vind je het leuk om je verjaar
dag thuis te vieren? vroeg oma
ontroerd.
Natuurlijk.
Ik zag oom Janus naar zijn lege
glas grijpen en ik sprong op.
Er is nog meer hoor!
Mams, wanneer gaan we eten?
Dat was Adriaan, de tieneter.
Ik snelde naar de keuken, waar
het smoorheet was. Met zoveel
mensen in huis viel er heel wat te
regelen, te bakken, te braden, warm
te houden en klaar te stoven.
De tantes wilden wel helpen, o
ja, allicht.
Zij dekten de tafel en legden
alle bestek verkeerd neer, droe
gen schalen naar de keuken, die
ik in de kamer wilde houden en
omgekeerd. Nadat de smeltende
ijstaart tot het laatste druppel
tje was verdwenen, gingen wy
afwassen.
Met vijf vrouwen in één keu
ken schiet je wel op, al weet nie
mand waar het een en ander moet
worden opgeborgen, zodat je toch
een half uur later dan de hulp
vaardigen in de schoot van de feest
kring terugkeert, waar iedereen
schor is van de dorst.
Tegen de avond verdwenen zy
geleidelijk. Vader reed hen in
groepjes van vier naar het station.
Ik moest almaar handen druk
ken weggeraakte paraplu's cpzoe-
zjjn laatste vrachtje afgeleverd en
nogmaals afscheid nemen.
Op de stoep riepen de kinderen
oom Janus na: Kent u nog een
mop?
Eindelijk waren zij allemaal weg,
de verjaardag was voorbij. De kin-
ders verlieten het slagveld en to
gen lachend naar bed, vader had
zijn laatste vrchtje afgeleverd en
viel neer tussen de rommel.
Het was een onbeschrijflijke
bende en wy waren doodmoe drie
dagen voor de vakantie, nota bene.
Luister eens, zei ik zacht. Als het
mogelijk is zou je het volgend jaar
je vakantie dan weer een week
eerder willen opnemen.
Maar dan zit je met je verjaar
dag weer ergens in een uithoek
van Europa met alleen ons om je
heen en zonder vast adres, zodat
niemand je zelfs een kaart kan
sturen antwoordde vader.
Daarom juist, zei Ik en schopte
de schoenen van mijn brandende
voeten.
Er was nog een andere reden
ook, die ik niet naar voren bracht.
Als ik volgend jaar mijn verjaar-
Franse eliic voor
17.000 francs
Voor dertig meisjes van
welgestelde Amerikaanse, En
gelse en Noorse families, ope
nen zich één oktober de deu
ren van Maxim's „College de
Savoir Faire" voor een onder
dompeling van negen maan
den in Franse élégance en
chic.
17.000 Franse francs verder
kunnen zij U precies vertellen
hoe Sauce Bearnaise wordt ge
maakt. in vloeiend Frans con
verseren over Voltaire en het
verschil uitleggen tussen een
truffel en een tintorette.
Maxim's „college" is een van
de verscheidene instituten in
Parijs, die er zich op hebben
gespecialiseerd om buitenlandse
dametjes datgene bij te bren
gen wat de Parisiennes van heur
moeder leren.
Mevrouw Louise Vaudable,
echtgenote van de eigenaar van
het gelijknamige befaamde res
taurant, leidt het exclusiefste en
tevens duurste van deze charme-
scholen. Er is slechts plaats voor
dertig leerlingen per jaar.
De 17.000 franc zijn met inbe
grip van pension bij Franse ge
zinnen, hetgeen zoals bekend dè
manier is om de taal te leren.
Vijf ochtenden per week volgen
de meisjes speciale cursussen
aan de Sorbonne over kunstge
schiedenis, muziek, filosofie, ge
schiedenis en Franse littera
tuur. De zesde ochtend worden
zij door de chef-kok van Maxim's
ingewijd in de geheimen van de
coq au vin of omelette fran-
gaise.
In de middaguren staan be
zoeken aan musea, modeshows
en cursussen in gelaats- en
haarverzorging en in goede ma
nieren op het programma.
's Avonds worden voorstellin
gen door Franse toneel-, ballet-
of operagroepen bezocht.
Maxim's organiseert cocktail
partijen waar de debutantjes in
de Franse élégance zich kunnen
oefenen in het voeren van lichte
conversatie, terwijl ze balanceren
met een Martini in de ene hand
en een handtasje en een sigaret
in de andere.
Amsterdamse typiste sliep in Amerika
in lege scharen, hooibergen en droge
rivierbeddingen, dromend van de
Polynesische eilanden
De 24-jarige Amsterdamse typiste Carla Wolthuis is een
meisje met een „grote droom" en zij heeft een scooter en een tas
vol kaarten om die droom te verwezenlijken.
De droom begon al toen zij veertien jaar was. Ze las de ver
halen van Robert Louis Stevenson, Alain Gerbault en Herman
Melville en zij raakte onder de bekoring van de Polynesische
eilanden en de cultuur daar.
Zij besloot toen dat ze daarheen
zou gaan, maar het duurde bijna
tien jaar voordat zij vorig jaar
tegen haar ouders in Amster
dam zei: „Ik ga naar Amerika en
vandaar naar de Marquesas-eilan-
den", en als Carla de plaats niet
had aangewezen op de kaart zouden
ouders, vrienden en kennissen mis
schien nog zoeken naar de spelde-
knopjes midden in de wyde plas.
De Marquesas-eilanden (volgens
de laatste gegevens Frans gebied)
zijn een kleine groep eilanden en
kele honderden mijlen ten noord
oosten van Tahiti en heel wat meer
mijlen ten zuidoosten van de
Christmas eilanden, die min of mee
op de evenaar liggen.
Men kan er ook komen door van
uit Zuid-Amerika de evenaar te vol-
Uw modehuis
J3
dag in Stockholm, Triest of Va
lencia vier, zal het tot niemand
van mijn familie doordringen, dat
ik veertig word.
THEA BECKMAN.
gen en naar het westen te reizen.
Voorbij de Galapagos eilanden moet
men gaan, tot men driekwart de
afstand naar de Christmasgroep
heeft afgelegd. Dan slaat men
scherp links af en trekt naar de
Steenbokskeerkring en even voor
de helft van die afstand, is men
op de Marquesas eilanden. Daar
wil Carla naar toe.
Gedurende bijna een jaar werkte
zR In Amsterdam op een kantoor
om geld voor de reis byeen te spa
ren. Toen kocht zy een scooter,
twee koffers, twee grote tassen,
twee jassen, een valhelm en kaar
ten.
In mei van dit jaar klom zy
aan boord van een Zwitserse
graanboot en acht dagen later zet
te zy voet aan wal in Canada,
ongeveer 350 kilometer ten noor
den van Quebec.
Toen begon de rit. Haar plan
was om in Californië neer te strij
ken en een baantje te zoeken op
een schoener naar de eilanden in
de Stille Oceaan.
Carla hield korte rustpauzes in
Massachusetts, Connecticut en Co
lorado.
In New York bleef zij twaalf
dagen, in Iowa at zij voor het
eerst „sweet corn" en in Colorado
zag zij voor het eerst een rodeo:
„Ik dacht in Holland, dat die al
leen maar in films voorkwamen".
75 dagen en ruim 7500 kilometer
nadat zij in Canada aan land was
gegaan, tufte zij Berkeley, Cali
fornië binnen.
HelJj
>pi<
>sp<
le *DAGt
•aadbouillon, duitse biefstuk,
«aankool, aardappelen, pruiinen-
uaiart gevuld met bulgaarse yog-
laaart.
S^NDAG:
bloemkoolsoep, gebakken kaas
bak, bietjes, aardappelpuree,
^jjuit.
iu^SDAG:
net}vulde paprika's, sla, rauw ge-
-^kken aardappelen, griesmeel-
w ihoteltje.
0.' ENSDAG:
^erzieboontjes, gebakken lever,
i^rdappelen, stukjes meloen met
unne room.
jjNDERDAG:
atelet suisse, worteltjes, aardap-
ïlcroquetjes, appelyoghurt.
Jj^JDAG:
Lebrtilla (spaanse omelet) of spek-
1. annekoeken, botersaus, gemeng-
54e sla, aardappelpuree, rabarber
n"tet vanille vla.
l^TEKDAG:
Is-Ikke groentesoep, yoghurtpud-
,>g.
Pruimentaart
Voor het deeg: 250 gram bloem,
25 gram boter, 90 gram suiker,
pakj„ vanillesuiker, zout, ci-
- «roenrasp, 1 ei, 2 lepels melk.
Ij Voor de vulling: 1 kg. prui-
'nen, 2 lepels gesnipperde aman-
2.4elen, 50 gram suiker, citroen-
ap, 1 potje bulgaarse yoghurt,
b I losgeklopte eieren,
b Snijd de boter door de gezeefde
>em en maak met de rest van de
frediënten een stevig deeg. Een
I
ui
beboterde (en met bloem bestrooi
de) open vruchtentaartvorm met
dit. deeg voeren. Leg de gehalveerde
pruimen (zonder pit) in de vorm,
strooi de amandelen er over heen..
Tot slot de budgaarse yoghurt,
waaraan iets citroensap, de suiker
en de eieren, zijn toegevoegd over
de pruimen schenken. De taart in
plm. 30 min. in een matig hete
oven gaar bakken.
T or till a
Per persoon 2 eieren klutsen
met 4 lepels melk, 6 lepels ge
raspte oude kaas, peper en zout.
In een koekepan wat gesneden
tomaat, ui en kleine stukjes sper
zieboontjes bakken. Dit mengsel
met het eierbeslag mengen en er
een omelet van bakken. Voor het
opdoen de omelet royaal bestrooien
met geraspte kaas.
Y oghurtpudd ing
Vt 1. yoghurt, 50 gram rozijnen,
geconfijte vruchtjes, 2 dl. water.
50-75 gram basterdsuiker, 7 blaad
jes gelatine, slagroom, sap van
1 citroen.
De gelatine in ruim water weken.
De rozijnen met het water en 3 le-
pJs suiker opwellen en van het
vuur af de goed uitgeknepen gela
tine erin oplossen. Wat af laten
koelen en vermengen met de yog
hurt (opgeklopt met de rest van
de suiker), de gesneden vruchtjes
en het citroensap. Wanneer de mas
sa enigszins drillig gaat worden nog
eenmaal doorroeren om uitzakken
van de vulling te voorkomen en
dan overdoen in een met boter in
gevette vorm. Goed stijf laten wor
den, keren, garneren met slagroom
en geconfyte vruchtjes.
Na de ruige rit door de V.S. riep
Carla enthousiast: „Ik ben dol op
Amerika, op alles in Amerika".
Zij woont thans in een studen
tenhuis bij de universiteit van Ca
lifornië.
Carla heeft nachten doorgebracht
in een schuur in de bergen van
Virginia, op een baal hooi in Utah,
op een droge rivierbedding in Ne
vada en in vele andere schuren
en lege huizen.
En in Berkeley doet zij enthou
siaste verhalen over haar reis, maar
het duurt nooit lang of zij begint
over de wonderen van Polynesië
en over haar droom die ze bin
nenkort hoopt te verwezenlijken.
De Nederlanders willen in hun
woonkamers het liefst een bankstel
en vervolgens vaste vloerbedekking
en overgordijnen. In de slaapka
mer nieuwe dekens, bedden en vloer
bedekking.
Dit kwam naar voren in een en
quête van de Stichting Propagan
da Woninginrichting, waarop 15.000
antwoorden binnenkwamen.
Jonge mannen tot 25 jaar had
den als tweede hartewens voor de
woonkamer een boekenkast op hun
verlanglijstje staan. Slapen schijnt
voor deze hope des vaderlands min-
aer belangrijk te zijn, want een
bed kwam voor de jongelui pas op
de vijfde plaats.
Met hun vrouwelijke leeftijdge
noten (en waarschijnlijk ook onder
haar invloed) hadden ze gemeen,
dat ze in de eerste plaats een bank
stel in de kamer wilden. Het is niet
zo verwonderlijk, dat de vrouwelijke
tieners en twens dolgraag een toi
lettafel in de slaapkamer zagen.
Wel is opmerkelijk, dat ze dit
verlangen deelden met de wat oude
re mannen (25 tot 35 jaar).
Op latere leeftijd blijkt de vloer
bedekking belangrijker te worden.
Boven de 35 jaar prefereerden zo
wel mannen als vrouwen boven al
les een nieuwe vaste vloerbedekking
zcwel in de woon- als in de slaap
kamer. Wordt, zo vraagt de Stich
ting zich af, in Nederlandse gezin
nen vervanging van de vloerbedek
king misschien al te lang uitge
steld? Men heeft uit de grote deel
name van deze enquête opgemaakt,
dat er in ons land een toenemende
belangstelling voor het interieur be
staat.
wiiiijn
Bij een schoolvriendinnetje
van me hadden ze indertijd nog
zo'n echte oerouderivetse dienst
bode. Zo eentje die je nu alleen
nog maar kunt vinden op een
oud plaatje: een gezellige dik
kerd, in gesteven blauwkatoen,
met een witte schort ('s zondags
een zwarte jajpon en een schort
met kant!) en op haar hoofd
het bekende dienstbodemutsje:
zo'n wit in elkaar gerimpeld ge
valletje met twee van achteren
tot op de schouders afhangende
banden. Ze heette Dien en als er
gescheld werd kon ze op een
soort in vakjes verdeelde licht
bal in de gang zien, in welke
kamer haar aanwezigheid ge
wenst was. Overigens ivas zij het,
die die dienst uitmaakte!
Nu moet U niet meteen de
conclusie trekken: ,fNeen maar
die Hermine G. zal dan wel min
stens 80 zijn", want zo erg is het
nu ook weer niet. Maar U heeft
gelijk: deze situatie lijkt uit de
vorige eeuw.
En toch: ik zie Dien nog voor
me, in al haar welgedaanheid
en ik zie nog hoe haar mutse
banden achter haar aan wap
perden als ze bedrijvig heen en
weer draafde van de keuken
naar kamer.
Soms mochten we Dien helpen
bij de afwas; maar dan kwam
altijd een bepaald moment
waarop ze een van haar gevleu
gelde woorden sprak. Dat was,
wanneer de pannen aan de beurt
waren. Dan zei ze: „de jonge
dames worden bedankt". En we
werden de keuken uitgestuurd
en Dien bleef alleen achter in
haar heiligdom om de uiteinde
lijk en zwaarste verantwoorde
lijkheid verder zelf te dragen.
Ach nu behoor ik allang
zelf tot de uiteindelijk verant
woordelijke, en dus: pannen-
schoonmakende generatie
want 't is merkwaardig, maar
door wie je ook geholpen wordt
bij de afwas, door mand), kroost
logees of bezoekers die zijn blij
ven eten, altijd is er ergens die
zelfde grens: de pannen. Alleen
ben i k het niet die zoals, nu al
lang wijlen Dien, de jongedames
bedank. Want voor ik zo edel
moedig, of misschien zo wijs ben
klinkt het al opgewekt: „Zie zo,
dat is alweer zo goed al ge
beurd. 't Gaat lekker gauw hè,
zo samen eventjes die hele vaat
aan kant maken. Ik zal de boel
vast op gaan bergen!".
En daar sta je dan alleen
met je pannen.
Er is één troost. Nee er zijn
er twee!
Ten eerste: Ze zijn niet meer
zo vuil als de pannen van weleer
Dien kookte nog op een kolen-
fornuis, en van wat dat zeggen
wil, hebben de huidige „jonge
dames" geen notie.
Ten tweede: eenmaal zal de
tijd komen, dat zij die nu zo fier
wegstappen om de schone bor
den en kopjes op te bergen, op
hun beurt eenzaam oog in oog
zullen achterblijven met „de
pannen van hun huwelijk", zo
als ze ergens zo treffend ge
noemd werden. En al is hun
keuken, vergeleken bij die van
Dien, een Amerikaanse droom-
keuken en al koken ze vrijwel
steriel, vuile pannen zullen er
tot in lengte van jaren blijven,
zolang het mensdom tenminste
weigert zich te voeden met ta
bletjes-waar-alles-in-zit, wat je
nodig hebt.
Ik ken ook een mevrouw, die
er 't volgende huishoudelijke
grondprincipe op na houdt: Mijn
hele huis moet netjes en schoon
zijn, maar ik kaji best eens iets
over z'n kant laten gaan. Be
halve m'n pannen!! Daar mag
beslist geen enkel smetje op te
zien zijn. Want vuile pannen
vindt ik toch zo vies!"
Een stof hier, een pluisje daar,
nou ja?... Maar een pan met
ook maar geringste spoortje van
een achtergebleven kruimeltje
eten is vuil. En een vuile pan is:
vies.
Dat zal ook wel de geheime
gedachte van Dien geweest zijn.
Als ze aan de paruien toe was
werd 't pas ernst. Die eisten haar
volle concentratie en daarom
werden op dat moment: de jon
gedames bedankt.
Hermine G.
U DOET HET TOCH EN DAAROM.
GEZONDE TIPS VOOR ALLE DAG
London, september 1962.
Als de (weinig gebruikte
strandhoed de kast ingaat, is
het tijd voor een nieuwe na
jaarshoed. Bent U niet gevallen
voor de grote rage van de nieuwe
mode: struisvogelveren en gros.
dan is er zowel voor de middag
als voor de avond nog genoeg
keus uit ander materiaal- van
veloursvilt tot velours, van stof
tot veren, het een zowel als het
ander vaak gegarneerd met
pompons of juwelen.
Het simpele dopje van foto 1 is
helemaal niet gegarneerd. Het past
bij een behaaglijke wintermantel.
maar ook bij de rijke nertsjas,
waarmee het in Parijs werd gepre
senteerd. Marie-Christiane ontwierp
het blauwe bolletje van heel dunne,
maar ruige wollen stof en gaf het
een geschulpte rand.
Foto 2. Het zwart satijnen lint
zou mogelijk voldoende garnering
zijn geweest voor deze mooie hoed
van robijnrood veloursvilt. Jean
Barthet voorzag hem echter ook nog
van een sieraad, gemaakt van Ti-
roolse stenen, robijnen en gitten.
De oorknoppen, van dezelfde soort
stenen, zyn bovendien nog van pa
rels voorzien. Met zijn slappe bol en
doorgestikte rand laat de hoed het
voorhoofd vrij en geeft de draagster
gelegenheid pony of een lok haar
zichtbaar te laten.
Foto 3. Voor de meer feestelijke
en mondaine avonden in najaar en
winter deze creatie van Lanvin: een
turban-achtig model van gelakte
zwartgroene veren, gevangen in een
kooitje van hoedenvoille. Het hoedje
is versierd met een bijou van zwart
emaille en groene stenen, waarvan
er een tussen de wenkbrauwen
hangt.
Foto 4. Geheel van paars fluweel
en met geen andere garnering van
een stikseltje in dezelfde kleur is
dit dopje van Marie-Christiane. Het
laat zelfs geen stukje van het kap
sel zien en is in al zijn soberheid
dus heel geschikt om te dragen by
mooie oorsieraden. De mannequin
draagt oorknoppen en armband var
parelen, smaragd en robijn, maai
een beetje minder kan ook wel.
J.V.
Als U's ochtends toch Als U toch alleen eet
een doucheneemtzet er dan eens een
droog U dar, wat lan. vrolijk muziekje bij
ger af dan nodig is. aan.
Dit bevordert de bloeds_ Dat bevordert de
omloop en kan daardorr spijsvertering!!:!
een eventueel ochtend.
humeur verdrijven!!!!
Als Unu toch een Als Unu toch gaat
kwestie met Uw le_ slapen, laat Uw hoofd
vensgezel(lin)hebt. dan liever op een dun
praat diedanzovlug dan op een dik kus.
mogelijk uit en loopmet sen rusten,
dagenlang te mokken (Tenzij U iets aan
Oatis slecht voorUw Uw hart mankeert)
hart en Uw zenuwen!
ig 1 september 1962 Pagina 3
