IN BARS VAN NOORDWIJK
WORDT EUROPA ÉÉN
West Berlijn trefpunt
van artistieke jeugd
Duitsers: brutaal
Nederlanders: aardig
Duitsers: beleefd
Nederlanders: lomp
Jollll
FOTO'S HOLVAST
Kunst kent geen grenzen
Waarom huil
Opgericht 1 maart 1860
Zaterdag 21 juli 1962
Ze zijn er weer. De duizenden buitenlandse toeristen. Met van
zonneolie glimmende gezichten, vreemdsoortige hoofddeksels en
uitbundige kledij flaneren zij drie maanden lang in dichte drom
men over de boulevards van onze kustplaatsen. Haringhappend.
palingkluivend en ijsjelikkend.
Op hetzelfde ogenblik drijven honderden Nederlanders in zalig
nietsdoen op luchtbedden in het Gardameer. leveren hete gevech
ten met onwillige scheerlijnen en kromgeslagen grondpennen.
verknoeien hun maag met (te) veel goedkope Franse wijn en
lopen krom van de Spaanse zonnebrand.
Ja, wij leven in een integre
rend Europa. Uitroepen als:
„Europa één" en ,,de grenzen f
verdwijnen" zijn vertrouwde en
alledaagse klanken geworden.
De blik van de Europeaan f
anno 1962 is ruim. Behaaglijk f
weggedoken in een fauteuil i
weten ettelijke miljoenen zich
gelijktijdig betrokken bij een of f
ander evenement in Zuid- f
Frankrijk of Duitsland door a
middel van de beeldbuis.
En 's zomers worden de persoon-
lijke contacten gelegd. Hoe bevalt f
deze kennismaking? Valt zij mee f
of tegen? In de afgelopen weken f
hebben wy een aantal jonge va-
kantiegangers de vraag voorge- a
legd: „Wat denken jullie van ons
Nederlanders"? Om het evenwicht
te bewaren hebben we ongeveer de- J
zelfde vraag aan enkele Nederland- f
se jongeren gesteld: „Wat denken f
jullie van de buitenlanders"? f
In de kleine bars en dancings f
van Noordwijk plaatsen waar de a
meeste persoonlijke contacten wor-
den gelegd hoorden wy merk
waardige uitspraken.
John vindt het allemaal
wel mooi. Hij geniet van die
jonge mensen die met elkaar
omgaan alsof ze elkaar al
jarenlang kennen. Vanachter
zijn bar kijkt hen naar de
vrolijke jonge meisjes en
naar de moderne jonge jon
gens. Geroutineerd vult hij
zijn bar kijkt hij naar de
houden worden en turft
voortdurend de consumties op
de bierviltjes. Elk streepje
één-vijftig. John lacht. Wat
hem betreft kan Europa één
worden.
..PROOST
OP EEN VERENIGD EUROPA
NOORDWIJK, een zomeravond
In een dancing. Rokerig en roeze
moezig. Het dansvloertje is eivol.
Traag schuifelen de voeten op het
ritme van de modedeun. Gebruin
de jongens en fleurige meisjes „tan
zen in das Glück". Het geluid van
een nasale sax kaatst van de som
ber gehouden wanden terug en lost
op tussen de cola-tics en de glaasjes
jus d' orange. Aan de tafeltjes in
bet zaaltje zitten jongens en meis
jes, soms hand in hand. Nederlan
ders, Duitsers, Fransen en Engel
sen. Lustigjes doorelkaar. De Ne
derlandse jongen naast het buiten
landse meisje, dat straks als de
grenzen daadwerkelijk zullen zijn
verdwenen net zo min buitenlands
zal zijn als een Fries voor een Hol
lander. Trouwens, hier in het Lido
te Noordwyk is dit etiketje van
Frans, Duits, Engels of wat dan ook
al aan het verdwijnen. Het zijn
gewoon jongens en meisjes, die sa
men profiterend van de wel
vaart van hun Europa het geld
laten rollen.
Geen wrok
Corrie Buyinck (25) verkoopster uit
Arnhem. Haar taal is een verruk
kelijke melange van Limburgs en
Gelders. De zachte „g", die ze eerst
(waarom?) tracht te verbergen
komt weer te voorschijn als ze wat
les komt. Wat vind jij van de Duit
sers? „Ze zijn wel erg vriendelijk
voor ons, maar toch mag ik ze niet.
Ik dans veel liever met een Hol
landse jongen, want die Duitsers
vertrouw ik eigenlijk niet zo. Ze
hebben betere manieren dan de Ne
derlanders, dat is waar. maar nee ik
mag ze niet". En toch gaat Corrie
naar Noordwijk. Hoewel ze weet,
dar ze daar met onze oosterburen
te maken krijgt. „Ik ken Noordwijk
van vorig jaar en ik vond het er
wel leuk. De Duitsers neem ik dan
wel op de koop toe".
le:
me:
Christl Daub, 20 jaar, bedient
daar in de stad aan de Wupper
een ponsmachine. De Hollanders
mag ze erg graag. „Het is me opge
vallen, dat de meeste mensen hier
zo vriendelijk en behulpzaam zijn.
„Nee, ik heb niet gemerkt, dat er
bij de Nederlanders een zekere
wrok tegen ons Duitsers bestaat.
Het is hier allemaal wel erg duur.
maar ik verdien genoeg om het te
kunnen betalen". Ze drinkt hui
verend een Martini, maar houdt
stoer vol. Overdag ligt ze als het
maar even kan op het strand.
Want bruin zal ze worden. Christl
ziet geen onderscheid tussen Neder
landers en Duitsers. „Wij zijn toch
immers allemaal maar mensen"?
Mag ze niet
Tussen jongens en meisjes uit
Enschede. Gouda en Wuppertal zit
Onelegant
Renate Stroinski (19) Dussel-
dorp. „De Hollanders zijn sympa
thiek en altijd zeer hulpvaardig.
Je kan absoluut niet merken, dat
er vroeger oorlog is geweest tussen
ons. Maar dat ik ze elegant kan
vinden, nee". En terwijl zij haar
parelwitte tanden in een veront
schuldigend lachje aan haar Neder
landse partner toont: „De Neder
landers leven voor hun woning en
vergeten hun gezicht. De huizen
zijn hier mooi geverfd, de gezich
ten
Friedl van den Berg (26) uit
Kaiserslautern is een geheel an
dere mening toegedaan. „De
Hollanders zijn alleraardigst en
minstens zo elegant als de
Fransen. Ik heb tot nu toe al
leen maar prettige ervaringen
opgedaan". Haar uitspraak moet
vriendje opgedaan met wie zij
's avonds meestal uitgaan".
Mustafa
echter wel met een fiks korrel
tje zout genomen worden, want
even Nederlands als haar ach
ternaam is haar echtgenoot
Leendert van den Berg (24).
„Ik leef als Duitser onder de
Duitsers", zegt de man, die al enige
maanden zijn brood als stukadoor
aan de overzijde van de grens ver
dient. „De tegenwoordige generatie
verschilt veel met die van vroeger.
Trouwens onaangename mensen
kom. je overal tegen".
Leo Guyt (21 een goedlachse
Delftse student, die in de zomer
maanden er wat bij verdient door
in een hotel te werken zegt onge
veer het zelfde. „Ik ken alleen de
jongeren, en die bevallen me heel
goed. De oorlog beschouw ik als
een aangelegenheid van de gene
ratie vóór ons. Maar ja. het is
moeilijk ze hier in ons land te be
oordelen. In hun eigen land zijn
ze echter altijd gastvrij. Alleen
de Mensur (Duits studentenduel.
waarbij één van de tegenstanders
bloedig moet worden verwond
red.) kijk, dat bevalt me nu weer
niet
-V-V-V V
„De Duitsers vind ik fcha*> brutaal"
zegt Karin Meyerink uit Enschede.
In deze grote grensstad, waar zij
correspondente is, komt zij geregeld
met hen in aanraking. „Als ze een
kuil op het strand hebben gegra
ven. denken ze dat ie van hen is.
Toch wil ik ze wel als „Nederlan
der" accepteren. Vooral de Duitse
meisjes zijn echt aardig. Aardiger
vaak dan de Nederlandse. Twintig
jaar geleden was dat misschien an
ders. maar dat interesseert me nu
niet meer".
Aan de bars worden vaak de
meeste persoonlijke contacten
gelegd. Of misschien de meest
persoonlijke?
woord Duitsers hoort. ..Wij verdie
nen er goed aan", zegt -net verkoop
stertje zakelijk, „maar vooral de
vrouwen hebben ontzettend veel no
ten op hun zang en zijn verschrik
kelijk brutaal. Alle Duitsers tus
sen 18 en 25 jaar zijn „gewoon"
De ouderen zijn vervelend".
Precies zo, maar dan omgekeerd
der.kt Erika Tweer (17) kapster uit
Osnabrück erover. „Ik zou voor
geen geld met een Nederlander ge
trouwd willen zijn. Zij zijn stom
vervelend. Bovendien krijg ik de
indruk, dat we hier uitgebuit wor
den".
Zo
Bah
Het. Arnhemse meisje Riet Peters
(21) zet een vies gezicht als ze het
..Ach waarom zouden alle
volken niet de vredespijp ro
ken". Dit Duitse meisje is al
thans al met een sigaret be
gonnen.
Freddie Löb (28), Dord'tmund
trekt 's avonds, wanneer zijn ver
loofde is gaan slapen alleen op
avontuur uit. Hij is een vriendelijke
jongen, die graag met iedereen een
praatje maakt. Europese eenwor
ding? „Die vind je aan de bars in
Keulen, Parijs, Rome, Londen en
Noordwijk. Die ouwe mannen, die
staatslieden zijn moesten dat eens
begrijpen". En natuurlijk stellen
wij Freddie ook de vraag wat hij
over Nederlanders denkt. „De Ne
derlanders, die ik ontmoet heb in
de afgelopen weken zijn zó". Met
zijn stevige duim maakt hy het
interna tona le gebaarZó.
De Amerikaanse meisjes Barbara
Curnings (20) en Wendy Moore
(19) ontmoetten wij in de bus van
Leiden naar Noordwijk. Spontaan
vertelden zij, dat zij geen verschil
tussen Duitsers en Nederlanders za
gen
Wy in de States zijn veel verder
Wij praten nooit van Duitsers
Fransen of Engelsen, maar heb
ben het altijd over Europeanen
Toch heeft zij zich wel een ooi
deel gevormd over de Nederlan
ders. Nederland: so lovely
Noordwijk: so mee; Nederlar.
ders: so awfully kind. Dat zij ci
Nederlanders zo vriendelijk vin
den behoeft geen vcrwonderin
te verwekken. Zij hebben in ciif
paar dagen, dat zij in Noordwijk
zijn allebei een Nederlands
Als laatste laten wij een derde
niet-Europeaan aan het woord. Het
is Mustafa Ben Kalifa (21), be
roepsbokser. Hij was vedergewicht
jeugdkampioen van Marokko (zegt
ie). En twee jaar lang kampioen
van het district Parijs. De donker
bruine Marokkaan, die voor de ge
legenheid een oogverblindende trui
heeft aangetrokken schiet tijdens
het gesprek (hij spreekt Frans met
een opvallend Provencaalse o-
klank) zo nu en dan op een van
de vele tafeltjes af en verdwijnt
even later met voornamelijke hel
blonde meisjes in het dansgewoel.
Een van de hel-blonde meisjes had
hy verteld, dat hij een Surinamer
is. Met Franse voorouders. Ons ver
telt hij, dat hij binnenkort naar
Hamburg gaat om te boksen en er
een jaar te blijven. In Haarlem
versloeg hij de Nederlandse boks
kampioen. die aan de jongste Olym
pische Spelen heeft deelgenomen
'zegt ie). „De naam van de bokser
kan ik mij niet meer herinneren,
maar in de derde ronde ging hij
neer" 'zegt ie). De Nederlanders
vindt hy een prettig slag mensen.
Vooral de meisjes.
„Je hoeft hier niet bang te zyn,
wanneer je huidskleur enkele tin
ten donkerder is, dan die van een
gezonde badgast. In Frankrijk had
ik het daar wel moeilijk mee. De
Duitsers zijn ook wel aardig en van
de Europese eenwording heb ik
nooit gehoord".
Dit waren dan de uitspraken
van jeugdige vakantievierders
in Noordwijk. Terwijl de in
tegere mannen in Genève,
Straatsburg, Brussel of welk
geliefd conferentie-oord dan
ook praten, praten en nog eens
praten, en om de zoveel tijd
een onleesbaar communiqué
uitgeven over de eenheid van
Europa, worden in de vakantie
plaatsen de meest belangrijke
contacten gelegd. Nu, op dit
ogenblik omdat het vakan
tie is, en het leven goed en blij.
„Deze muur wil ik nog wel
bekijken", verzuchtte een uit
geput zangertje van het Price-
ton High School Choir uit de
Verenigde Staten. Hij was een
van de vierduizend jongeren,
die de artistieke Olympiade in
West-Berlijn bijwoonde, en
doodmoe van de lawine van
artistieke manifestaties de ge
spleten stad bezichtigde.
Onder het motto ..Muziek,
spel en dans" lokte West-Ber
lijn deze dagen jongeren uit de
gehele wereld binnen zijn oude
poorten. Eens in de vier jaar
heeft een dergelijk groots op
gezette manifestatie plaats.
Jongens en meisjes geïnteres
seerd in de schone kunsten
zoeken en vinden elkaar
omdat kunst nu eenmaal geen
grenzen erkent. Ook niet in
een gespleten stad als West-
Berlijn.
Zo talrijk als de bezoekers waren,
zo vol afwisseling was het program
ma. Het strekte zich uit van Jean
Cébrons abstracte ballet 'Séquences'
tot de cha-cha-cha. De musiceren
de. spelende en dansende jeugd
wilde geen bepaalde kunstrichting
vertegenwoordigen. Zij toonde een
voudig weg, op welke wijze zy haar
vrije tijd gebruikt, en kwam daarbij
vaak tat verrassend goede presta
ties. De Berlijners overstelpten
vooral de vertegenwoordigers van
de Europese buurlanden ook ar
tistiek bloed kruipt waar het niet
gaan kan met daverend applaus.
Ook de Nederlandse afvaardiging,
leden van het Rotterdams Volks
centrum, deelden in dit succes. De
bekoring van de typisch Neder
landse folklore betoverde de bewo
ners van de stad. die als een eiland
in de „rode zee" ligt.
Uitvoerenden en toehoorders wa
ren behalve enthousiaste Berlijners
van alle leeftijden en uit alle krin
gen, jonge mensen, a.s. onderwij
zers, pedagogen en leidende figu
ren uit het jeugdwerk; jonge men
sen tussen de tien en dertig jaar.
Voor hen gold in het bijzonder de
waarschuwing, die professor Ivo
Braak in zijn begroetingsrede uit
sprak. Juist met het oog op de goe
de kwaliteit van de prestaties, waar
schuwde de Duitse pedagoog voor
verkeerde en te hoog geschatte
waardering voor het werk van de
jeugdverenigingen, die zich bewe
gen op het gebied van de schone
kunsten. „Men moet nooit verge
ten". aldus de professor, „dat men
zich in het „voorportaal van de
kunst" bevindt, dat het zelf doen
slechts een middel is om begrip te
krijgen voor de grote kunst". Deze
woorden typeren de grote sociaal
pedagogische betekenis van de
ontmoeting in Berlijn, In een tijd.
waarin de twist en rock and roll uit
de radio en televisie klinken, staat
ook de volkskunst voor nieuwe we
gen. De opvoeders op het terrein
van muziek, spel en dans mogen
aan deze tijdsverschijnselen niet
met gesloten ogen en oren voorbij
gaan. als zij een tegenmiddel wil
len vinden, dat succes heeft. Dat
geldt wel in bijzondere mate voor
de situatie in Duitsland, waar men
soms nog de onderwijzer ontmoet,
die met hart en ziel hangt aan de
idealen van een totaal verouderde
jeugdbeweging uit de twintiger ja
ren.
Vader en zoon Fernandel in een
nieuwe speelfilm getiteld „For
ward with music". Pa slaat
nauwlettend de verrichtingen
van zoonlief gade.
Jj
In Whiting in de Amerikaanse
staat Indiana lopen op het
ogenblik vijf jongens rond met
een uitermate kaal hoofd. „Stu«-
denten", zal men snel conclude
ren. Mis het zijn geen student
ten, maar onvervalste „beat
niks", zoals men de nozems aan
de andere kant van de grote
plas pleegt te noemen.
Dat kale hoofd zal hun nog
geruime tijd herinneren aan
William Obermïllerde 39-jarige
kantonrechter van Whiting, die
met wandaden van zijn jeug
dige klanten eens op een andere
manier wilde afrekenen dan
door de boete van zoveel dollar
subs, zoveel dagen.
De vijf knapen maakten deel
uit van een groep van twaalf
branieschoppers, die op het
strand van Lake Michigan als
wilden tekeer waren gegaan.
Tientallen bierpullen hadden ze
op het strand achtergelaten zo
als ze neer gekomen waren.
Obermïller gaf de jongens in
eerste instantie de keus tussen
dertig dagen gevangenisstraf en
boeten tot 65 dollar, of het
schoonmaken van het strand
voor de rest Pan de zomer. Tot
zover de keus. Ze moesten zich
voorts zonder meer onderwer
pen aan de schrik van elke no
zem- in- hart- en- nieren: de
vlijmscherpe schaar van de
plaatselijke Figaro.
Vijf van de jongens kregen
opdracht zich bij de barbier te
melden en zich te laten kort
wieken. Niet lang daarna zagen
de jongens er wat bloot en
kwetsbaar uit zonder hun inge
wikkelde kapsels, die vooral het
zwakke geslacht geïmponeerd
had. De zeven anderen
mochten de kapper vragen het
snoeien te staken tot er geen
haar meer op de schedels stond
die langer was dan één centi
meter.
Een van de jongens, een leer
ling van de high-school, be
stond het de verbaliserende po-
litie-agent een grote mond te
geven en hem de grofste beledi
gingen naar het hoofd te slin
geren. „Leert hij wel afzei
rechter Obermïller. De jongen
zit nu over de Onafhankelijk
heidsverklaring en de Ameri
kaanse grondwet gebogen, die
hy in extenso moet overschrij
ven als boetedoening voor zijn
onjuiste optreden.
Drie van de twaalf die ge
snapt waren terwijl ze bier en
brandewijn dronken, moesten
in de rechtzaal gebukt over een
tafel gaan staan. Vijftien harde
klappen met een degelijke bul
lepees toegebracht door een so
lide politieman en in het bij
zijn van 250 aanwezigen brach
ten duidelijk zichtbare water
landers in de ogen van deze
„harde" jongens. Ooggetuigen
lieten in het midden of het nu
van pijn of van schaamte was.
Is dat laatste het geval, dan
kan William Obermïller tevre
den zijn: zoiets riskeren ze
nooit weer
