J
TOERIST IS
V.S. GOED
IN
UIT
ZOEKLICHT
niet duur)
(en
Amerikaanse I
advertenties
en affiches
adviseren
r
praa^e
Ook kleuren worden genieten
EEN
OP DE BOEKENMARKT
Kleurencursus (Y)
RïSïS-!WOORD VAK BEZINNING
I
DE SCHAT ONDER DE HAARD
N
J
„Zaterdag 5 mei 1962
Pagina 1
(Van onze correspondent in Washington)
jN één opzicht behoorde Amerika tot dusverre tot de
onderontwikkelde landen: de Amerikanen schoten
beslist tekort in de propaganda, die toeristen naar hun
land moesten brengen. Kongo gaf tot voor kort drie
maal zoveel uit voor dit doel als Amerika, Engeland
vijftig maal zoveel. Maar thans gaan de Amerikanen
daar verandering in brengen. Zij weten, dat zij vooral
één obstakel moeten overwinnen: de algemeen ver
breide opvatting dat Amerika zo duur is.
Een stroom van affiches en ad
vertenties gaat van nu af aan
Amerika prijzen als vakantieland.
Speciale bureau's zijn geopend, o.a.
in Londen, Parijs, Frankfort en
Tokio. Het is interessant om te zien
hoe de Amerikanen deze actie aan
pakken.
De regering van Kennedy is zich
zeer bewust van het tekort in de
betalingsbalans en het tekort aan
buitenlandse toeristen in de Ver
enigde Staten is een wezenlijk ele
ment in die balans. Per jaar geven
Amerikaanse toeristen 2,2 miljard
dollar uit voor hun reizen in het
buitenland, doch Amerika krijgt
nog niet de helft daarvan terug
door wat buitenlanders in de Ver
enigde Staten uitgeven. Deze dol-
lar-klöof wil men dempen. Van
daar de propaganda voor Amerika
als toeristenlandn.
Het is altijd moeilijk om voor
anderen uit te maken hoeveel
zij nodig hebben voor een vakan
tie. Toch moeten de Amerikaanse
propagandisten dat wel doen. Want
anders kunnen ziji onmogelijk het
vooroordeel van velen wegnemen
dat kort en krachtig neerkomt op
de stelling: Amerika is mij te duur.
In de informaties die de Ameri
kanen thans aan de buitenlandse
toeristen verstrekken, worden aller
lei prijzen genoemd. Over die prij
zen kan worden gedebatteerd.
Reeds nu leest men in Amerikaan
se kranten artikelen, waarin wordt
betoogd, dat de prijzen erg aan de
lage kant berekend zijn.
Zelf hebben we de indruk, dat
de prijzen reëel zijn, maar dat zij
veel Amerikanen laag lijken, om
dat zijzelf, wanneer ze vakantie
nemen, het niet bepaald op een
een koopje willen doen. De
meeste Europeanen echter, die hier
komen, moeten wel een beetje op
hun duiten passen, omdat de wis
selkoers nu eenmaal niet in hun
voordeel is in de meeste gevallen.
Om dan maar enkele prijzen
over te nemen: voor 98 dollar per
week (een kleine 360 gulden) kan
men vakantie houden in Amerika.
Daarbij is alles inbegrepen: reizen
in Amerika, hotels, .yoedsel enz.
Voor 64 dollar kan men een week
op een ranch doorbrengen. Een
motel (vaak met zwembad) kost
5,60 dollar per persoon. Wat dat
laatste bedrag betreft, moet met
een worden opgemerkt, dat men
nooit alleen voor die prijs in een
goed motel terecht kan. Maar wan
neer men een kamer met z'n twee-
en of drieën neemt, behoeft men
per persoon inderdaad niet meer
uit te geven.
Reis is duur
Wat een bezoek aan Amerika
duur maakt voor Europeanen is de
reis heen en terug over de oceaan.
De toekomst:
tentoonstelling over de 21ste
eeuw in Seattle.
Visum
Nog altijd heeft men een visum
nodig voor de Verenigde Staten.
Maar dat kan men thans heel wat
gemakkelijker krijgen dan bijvoor
beeld tien jaar geleden. Men eist
geen vingerafdrukken meer van de
toerist (dat gaf velen het gevoel
als boeven te worden beschouwd)
en aan de dames wordt niet langer
de onelegante vraag voorgelegd of
zij. ooit geld verdiend hebben met
prostitutie. Tachtig procent van de
visa zijn thans binnen een half
uur gereed.
Vooral de Italianen schijnen be
ducht voor Amerika's bureaucra
tie. Om hen gerust te stellen heeft
men affiches gemaakt, waarop
naast elkaar een eenvoudig dou
aneformulier, een vulpen en een
rijbewijs staan afgebeeld. Men
wijst er de Italiaan op, dat het
douaneformulier heel simpel is,
dat men in Amerika rijden kan
op een Europees rijbewijs en dat
een pen alles is wat men nodig
heeft, wanneer men zich inschrijft
in een hotel of motel. (Men be
hoeft dus geen pas af te geven of
allerlei gegevens uit zjjn pas te
vermelden, zoals in vele Europese
landen).
Australiërs
Duizenden Australiërs bezoeken
Engeland. Men wysb er thans op,
van Amerikaanse kant, dat men
voor weinig extra via Ame
rika naar Engeland kan reizen.
Nu de straalvliegtuigen bestaan,
doen zich tal van nieuwe mogelijk
heden voor. Vele Zuidamerikanen
gaan naar Europa. Ook zij kunnen
voor weinig extra hun weg via
Amerika nemen. Per straalvlieg
tuig is men tegenwoordig in tien
uur non stop van Amster
dam in Vancouver (westkust van
Canada). Het kan een mooie va-
kantietocht. zijn om daar vandaan
langzaam terug te reizen door de
Verenigde Staten.
Sommige Europeanen vinden de
Amerikanen (die ze alleen als va
kantiereizigers kennen) nogal luid
ruchtig. Zij; beseffen niet, dat men
ook in Amerika rust en stilte kan
vinden. Daar kan men de natuur
nog in een primitieve staat mee
maken, zoals die in Europa (be
halve in het hooggebergte) vrijwel
niet meer bestaat.
Werkelijk, Amerika kan een
heerlijk vakantieland zijn. Maar
men zal er goed aan doen "iet a 1-
e e n naar super toeristen-attrac
ties te gaan kijken en men moet
zich de tijd gunnen om in contact
te komen met Amerika's hartelijke,
opgewekte bevolking.
Daar is wel reductie op te krijgen
wanneer men in groepen reist of
in een afgehuurd vliegtuig, maar
die overtocht blijft toch een hele
som. Een onderzoek heeft echter
aangetoond, dat voor veel mensen
bulten de Verenigde Staten een
reis naar Amerika een lang ge
koesterde wens is. Voor velen is
het de reis van hun leven en daar
hebben zijn dan ook wel iets ex
tra's voor over.
De leider van Amerika's propa
ganda-actie schat, dat voor vijf-
dit gebied, raadt het Europeanen
wel een reis van drie weken naar
Amerika kunnen maken (de over
tocht over de oceaan inbegrepen).
Lord Mancroft, wellicht de Britse
deskundige bij uitnemendheid op
dit gebied, raadt het Eruopeanen
alleen aan, wanneer zij er zeven
honderd dollar voor kunnen uit
trekken. Mancroft is de leider van
het Britse reisbureau Global en
naar zijn zeggen geeft tien procent
van zijn cliëntèle 700 dollar uit
voor een vakantiereis.
Amerikanen reizen in Europa
vry vaak in groepen en met auto
bussen. Dat geldt ook vbor hen die
het niet bepaald goedkoop willen
doen. In Amerika is men van plan
ook groepsreizen te organiseren
voor buitenlanders. De Amerikaan
se bussen zijn uitstekend en de
kosten kunnen op die manier aan
zienlijk verlaagd worden.
Busabonnement
Er zijn echter heel wat Europe
anen die zich kuddedier voelen
wanneer zy met een reisgezelschap
reizen. Voor hen is het interessant
te weten, dat men voor 99 dollar
een abonnement op de bekende
Greyhound-bussen kan kopen en
met dat abonnement kan men 99
dagen lang net zoveel reizen als
men wil. Die bussen onderhouden
verbindingen in het hele land. Op
die manier kan men voor wei
nig geld vrijwel overal komen.
Voor wie een lange vakantie heeft
en niet tegen een beetje moeite op
ziet, is zo'n bustocht ideaal.
Al gauw zal de buitenlandse toe
rist bemerken, dat er allerlei ma
nieren zijn om een verblijf niet te
duur te maken. Men moet bijivoor-
beeld nooit ontbijt op bed laten
brengen. Voor een derde van de
prijs kan men in de „coffeeshop"
of de „drugstore" van het hotel
ontbijten.
Hoe meer men naar het westen
van Amerika komt, des te gast
vrijer en geïnteresseerder wordt de
bevolking. Wie er de tijd voor heeft
zal er veel plezier van beleven,
wanneer hij of zij contact zoekt
met de Amerikanen in kleinere
plaatsen. Hun vriendelijkheid en
gastvrijheid zijn heel groot.
De ongerepte natuur van alle tijden.
iiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiii»
Kossman. „De Mis-
Querido Amsterdam
Het toeristische verledent een raderboot op de Mississippi.
Alfred
daad".
1962.
Wat is er met Leo Zogt aan de
hand? Deze Leo Zogt is een merk
waardig gecompliceerde figuur
maad dat zijn wij wel gewend bij
Alfred Kossmann. Hij toch is de
schrijver van de diepzinnige twee
zijdigheid; in dit geval het conflict
tussen drift en hart.
Leo Zogt is een dichter, die op
zijn veertigste jaar tegen een jour
nalist, die hem een interview af
neemt, zegt dat hij zijn laatste
bundel verzen wel geschreven zal
hebben. Hij is nu conservator van
een klein museum in Woudrecht en
is van plan de geschiedenis van dat
stadje te gaan schrijven. Maar de
duivel grijpt in. Op een zeer ver
klaarbare manier wordt Zogt ervan
beschuldigd een klein meisje ver
moord te hebben. De bewyaen van
zijn onschuld komen van drie zij
den. Ten eerste is er de advocate
Cornelia Debuk, die zijn jeugdlief
de is geweest. Ten tweede lezen wij
wat de journalist Peter Heylot ont
dekt, die door zijn hoofdredacteur,
Michael Zogt, een broer van Leo,
er op uit wordt gestuurd om zoveel
mogelijk over het leven van de be
schuldigde te weten te komen, even
wel niet met het oogmerk een en
ander te publiceren zoals begrijpe
lijk is. En ten derde uit een lange
brief van Leo Zogt zelf, geschreven
twee maanden na de rechtzitting.
Het wonderlijke is, dat men uit
de verklaringen van de diverse
mensen, die Zogt kennen, gemak
kelijk tot de conclusie zou kunnen
komen, dat hij schuldig kan zijn.
Doch de schrijver weet deze ver
klaringen met grote scherpzinnig
heid zó weer te geven, dat er inte
gendeel Zogts onschuld uit blijkt,
hoewel zij; bijna alle op het eerste
gezicht van zeer bezwarende in
houd zijn als indicium. Deze Zogt
lijdt namelijk aan de storingen in
zijn sexuele leven die resp. sadisme
en masochisme genoemd worden.
Eigenlijk alleen aan de laatste,
want het leed, dat hij zichzelf aan
doet, heeft de grootste invloed. Een
angstwekkende kant van dit ver
haal is, dat het lijkt alsof deze Leo
binnen een onverbreekbare bancir
kel van zijn eigen zwakte moet le
ven. Behalve de reeds genoemde
Cornelia Debuk, laten de vrouwen
met wie hij in aanraking komt, zich
leiden en verleiden door zijn ten
dens. En dan is er ook nog zijn
tegenspeelster, Lydia.
Op blz 73 geeft de auteur een
verklaring voor de wreedheid, die.
zoals hij het stelt, in ieder mens
aanwezig is en die niet kan worden
uitgeroeid. Deze wreedheid, zo zegt
hij, die sedert de negentiende eeuw
niet meer in het dagelijkse en
maatschappelijke leven geinte-
greerd is, omdat men zich is gaan
schamen voor het element van wel
lust. dat met mishandeling als straf
en religieuse boetedoening samen
ging, zoekt nu in het geheim „een
kans op verwezenlijking". Wij moe
ten dat „nu" wel heel letterlijk op
nemen, zou ik zeggen, gezien de ge
beurtenissen in de laatste wereld
oorlog. Hij laat zijn hoofdfiguur
verder zeggen: „De mensen weten
niet wat ze doen en denken en voe
len, dat is het erge, maar een boek
over gruwelen in concentratiekam
pen, ze lezen het ten dele als sen-
satie-lektuur, als pornografie, niet
helemaal natuurlijk, maar voor dat
kleine, gevaarlijke, geheime deeltje
van hen, dat wel beul of martelaar
zou willen zijn".
Met deze en dergelijke uitspraken
legt de schrijver de nadruk op het
verschil tussen zijn Leo Zogt, die
zich bewust is van zijn afwijkende
neigingen en er op zijn persoonlijke
wijze met hand en tend tegen vecht
en de gemiddelde mens, die zich
zijn neigingen ontveinst. De strijd
tegen de eigen aard blijkt zeer dui
delijk aan het slot van de roman,
waar Leo terecht de vlucht neemt
als het gevaar hem weer bedreigt.
„Here is an abnormality, perhaps
as such, worth noting" is een on
derdeel van de citaten uit Frank
Harris' „My Life and Loves", die
Kossmann deze roman als motto's
meegegeven heeft. Hoewel Alfred
Kossmann en Frank Harris weinig
gemeen moeten hebben is het toch
te begrijpen, dat deze jonge Neder
lander voor veel verheldering moet
hebben gevonden bij de oude En
gelse libertijn.
CLARA EGGINK
De openingsronde in onze arti
kelenserie over kleurenfotografie is
nu achter de rug. Daarin werden
naast l^leine praktische varianten
terwille van de begrijpelijkheid
ook enkele offers op theoretisch
gebied gebracht.
Het zou nuttig zyn nu een kort
overzicht te geven van wat een
beginnend amateur minimaal moet
weten over de schrik niet
nu al ver over de dertig verschil
lende kleurenfilms, die er op de
Nederlandse markt verschijnen.
De vraag of een foto-amateur
eerst een eerbiedwaardig brok
theorie verwerkt moet hebben, voor
dat hij zich wagen mag aan de
kleuren-fotografie. is al meer ge
steld en vooral serieuze zwart-wit-
werkers tobben hier nog wel eens
over. Want verwoede hobby-men
sen zoeken niet meer het spel der
liefhebberij, maar alleen de span
ningen ervan. Het veel grotere aan
tal luchtiger afgestemde foto-lief-
hebbers ziet echter het maken van
kleurenfoto's soms wat al te sim
pel in.
Deze amateurs realiseren zich
vaak niet wat er precies in hun
camera zit. Voor hen is een kleu
renfilm een kleurenfilm. Maar uit
gaande van een dergelijk stand
punt zouden ze kropsla met bak
olie klaarmaken en de naaimachi
ne met slaolie smeren.
teleurstelling achter de
rug, maar desondanks was zijn
vertrouwen in God niet ge
schokt. Op een nacht droomde
hij van een schat, die verborgen
lag onder een brug in Praag.
De volgende morgen ging hij op
weg om de lange reis naar
Praag te ondernemen. Daar
aangekomen vond hij inderdaad
de brug, waarvan hij gedroomd
had, maar deze werd bewaakt
door schildwachten, want 't was
de brug die naar het koninklijke
paleis voerde. Elke dag zwierf
hij rondom die brug, maar hij
durfde er niet te gaan graven.
de haard en vond de schat en
van het geld liet hy een synago
ge bouwen, ter ere van God.
Deze oude joodse wijsheid
wordt ons medegedeeld in een
geschrift van de wijsgeer Mar
tin Buber en in deze gelijkenis
vinden wij ons zelf terug als de
mens, die door de tegenslagen
en teleurstellingen van zijn le
ven gaat dromen van een ver
borgen geluk, dat elders begra
ven ligt. Ieder mens heeft zo
Er zijn drie typen omkeerfilms
voor dia's en er is slechts één type
negatieffilm voor afdrukken.
Let wel: we hebben het hier dus
niet over merken en fabrikaten,
want die zijn er veel meer. Het
kiezen daarvan is een kwestie van
uw eigen smaak.
De drie typen omkeerfilm zijn:
1. voor daglicht, 2. goor kunst
der onze eigen haard. We wor
den terug verwezen naar de plek
vanwaar we vertrokken zijn,
om daar de schat te vinden,
waarvan we droomden.
De bijbel zegt, dat de grootste
schat, die in onze wereld ver
borgen is, het Koninkrijk van
God is. Ook dat zoeken we vaak
op de verkeerde plaats en niet
onder onze eigen haard en op
onze eigen plaats, waar God het
in deze wereld neergelegd Heeft
en waar het wacht om ontdekt
en opgegraven te worden. De
bijbel zegt het aldus: „Het is
niet te moeilijk voor u en het is
niet ver weg. Het is niet in de
hemel, zodat gij moet zeggen:
Zijn gedrag trok de aandacht
van de wachters en een van hen
kwam naar hem toe en vroeg
aan rabbi Eisik, of hij naar iets
zocht. Toen vertelde de rabbi
van zijn droom over de schat
die onder de brug verborgen zou
liggen.
De schildwacht glimlachte:
„Merkwaardig", zei hij, „ik heb
ook een droom gehad en in die
droom werd mij gezegd dat er
een schat begraven lag in Kra-
kau, onder de haard in de wo
ning van een zekere rabbi Eisik".
De rabbi dacht na, boog diep
V'or de schildwacht en keerde
naar zijn woning in Krakau te
rug. Daar ging hij graven onder
zijn eigen dromen en steeds
weer gaan mensen op reis ach
ter hun dromen aan naar el
ders: ze menen dat het geluk,
dat ze thuis niet konden vin
den, hun daar wacht. Uit hun
eigen huis, hun eigen huwelijk,
hun eigen kerk soms trekken
ze weg om de schat op te gra
ven. Soms zijn er schildwach
ten die hen er van weerhouden,
maar in hun gedachten blijven
ze cirkelen rondom die andere
plaats, onder een brug, waar de
schat niet ligt.
Het kan soms lang duren en
we hebben elkaar nodig voordat
we gaan ontdekken, dat de schat
die we zoeken verborgen ligt on-
wie zal opstijgen ten hemel om
het voor ons te halen en het ons
te doen horen, opdat wij het
volbrengen? En het is niet aan
de overkant der zee, zodat gij
moet zeggen wie zal oversteken
naar de overkant der zee om het
voor ons te halen en het ons te
doen horen, opdat wij het vol
brengen? Maar dit woord is zeer
dicht bij u, in uw mond en in
uw hart, om het te volbrengen".
(Deut. 30:11—20).
De schat ligt onder uw haard.
A. J. Glazemaker,
oud-katholieke pastoor te
Leiden.
licht, 3. voor blanke flitslampen.
En eigenlijk moet er dan ook
nog een splitsing in die tweede
groep gemaakt worden, omdat er
kunstlichtfilms zijn voor lampen
met een kleurtemperatuur van
3200 gr en 3400 gr Keivin!
Laat u nu vooral niet van de
wijs brengen door deze ogenschijn
lijke geleerdheid.
In negen van de tien gevallen
gebruikt u immers daglichtfilm.
Die is we gaan opzettelijk nog
weer eens even geleerd doen
afgestemd op ongeveer 5600 gr.
Keivin. (Dit wordt gewoon gelezen:
5600 graden Keivin). Waarom we
die graden Keivin erbij halen? De
vorige keren hebben we zo in het
algemeen al gesproken over bij
voorbeeld de rode stralen, die het
kunstlicht bevatten en over blau
we flitslampjes. Daaruit bleek al
dat niet alleen de kleur der din
gen, die u wilt fotografen, maar
dat ook de kleur van het licht zelf
er mee te maken heeft of uw foto
slaagt. Zeiden we niet: oppassen,
licht aanpassen!
Nu worden daglichtkleurenfilms
voor dia's gebruikt, zowel bij een
blauwe lucht met wat wolken,
als bij een strakke blauwe hemel
soms ook bij een grijs wolkendek.
En het tijdstip waarop de meeste
foto's daarmee gemaakt worden,
varieert van de vroege ochtend tot
aan zonsondergang. De kleur van
het daglicht heeft in de loop van
al die uren dan ook onderlinge ver
schillen. Denk maar eens aan dat
fel-witte licht 's middags om
twaalf uur aan het stand en aan
de zacht-rode tinten bij zons
ondergang.
Nu kan men die kleuren, dat is
dus de samenstelling van het licht
meten. Dat drukt men niet in cen
timeters of onsjes uit, maar in
graden Keivin. Eigenlijk zijn de
graden Keivin precies dezelfde als
de ons zo bekende huiskamergra
den van Celsius, alleen beginnen
die Keivin graden wat lager op de
thermometer, namelijk bij 273 gra
den onder nul. Trekt u van de
Kelvingraden dus 273 af, dan krijgt
u de temperatuur in Celsius. Niets
bijzonders dus, alleen zijn de tem
peraturen, die dan tevoorschijn
komen wel wat aan de hoge kant,
zoals u al gemerkt zult hebben.
Omdat die kleurtemperatuur zo
belangrijk is. vooral als u eens een
vakantiereisje naar het zonnige
Zuiden gaat maken, zullen we die
de volgende week nog verder uit de
doeken doen en u als troost voor al
le geleerdheid één heel gemakke
lijker egel tot slot geven.
Als u foto's in kleur op papier
wilt hebben, vraag dan alleen maar
om een negatief-kleurenfilm en
trek u van type, soort van licht,
filters enzovoort voorlopig maar
niets aan.
Flits binnenshuis rustig met ge
wone flitslampjes als u dat wilt,
want kleurafwijkingen die ont
staan, kunnen weggefilterd wor
den.
Wat echter ook bi) negatief
kleurenfilm nooit mag: twee „te
genstrijdige" lichtsoorten tegelij
kertijd gebruiken. Bij schemerig
daglicht niet een flinke bureau
lamp gebruiken voor opheldering
en geen blanke flitslampjes zolang
er nog daglicht aanwezig is!
