MIES BOUWMAN
Duitse tv is er ook nog niet
quizmiss-gastvrouwe-lady speauer- omroepster- journaliste
wil het volgende seizoen
toch wat kalmer aan doen
Ketelbinkie is terug
B.B. en de
dichter
Grief
Foto's W. Dijkman
Een van de moeilijkste
dingen (ook voor tv):
LEREN ZWIJGEN
cht 1 maart 1860
Donderdag 19 april 1962
Vijfde blad no. 30634
iiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiin
iiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiii
iiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiii
llllillllllIHNIIIIIIHIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIUIIIIIIIHIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIillllllllllllllllllllllllllllllllll
Hallohoe gaat het
tjaik ga
het wat kalmer aan doen
Het is en blijft echter een grief
van haar, dat ze nooit een pro
gramma heeft kunnen krijgen,
zoals ze dat graag gewenst had.
„Ik wil niet ieder jaar een
ander programma. En dan maar
steeds in het amusementsgenre,
waar altijd de hardste klappen
vallen. Ik ben toch geen komiek.
Mies Bouwman wil het het volgende seizoen toch wat
kalmer aan doen. Dit is niet vol te houden. De uitnodiging
gen voor medewerking aan avonden, jubilea, ontvangsten
en andere festiviteiten stapelen zich bij haar op.
Men ivil immers koste wat het kost de donkere ex-omroepster van
de K.R.O., ex-journaliste van de „Volkskrant" en binnenkort na
zes jaar ook ex-medewerkster van de A.V.R.O.-televisie als
gastvrouweengageren. Of als quizmiss. Of als lady-speaker. Of
hoe men de centrale vrouwelijke figuur ook wil noemen.
Vroeger was zoiets het werk van
een conferencier. Met een praatje
en een lachje lijmde die de ver
schillende programma-onderdelen
aan elkaar. Echte conferenciers
zijn vandaag de dag echter dun
gezaaid. En velen geven de voor
keur aan bekende radio- en tele
visiefiguren. Ze behoeven geen
grappen en grollen meer te ver
kopen. Ze behoeven slechts ge
zellig te zijn. Favoriet nummer
één voor dit werk is thans de le
vendige, vrolijke en slagvaardige
Mies Bouwman.
„Maar", zegt ze met nadruk:
„Ik doe alleen, wat ik leuk vind".
Dat deze pap echter niet zo heet
wordt gegeten, als ze zo wordt, op
gediend, blijkt later: „Mijn ellen
de is, dat ik eigenlijk alles leuk
vindt". Combineert men een en
ander, dan begrijpt men overigens
best, waarom er in de familie
Timp besloten is, dat Mies het
wat kalmer aan zal gaan doen.
„Bovendien, het wordt lang
zamerhand toch wat te gek met
twee kinderen. Nu zouden die het
misschien nog wel zonder mij
kunnen stellen ik heb een uit
stekende hulp maar ik kan ge
woon niet buiten hen", merkt ze
eerlijk op.
Boerderij
We zitten tegenover haar in de
woonkamer van haar meer dan
drie eeuwen oude boerderij in het
hartje van het rustige Gooise
dorpje Blaricum.
Ze was niet thuis, toen we aan
kwamen. Een van haar talloze af
spraken had haar wat opgehou
den. Een vriendelijk dienstmeisje
liet ons binnen in de kamer, die
duidelijk het stempel draagt van
de bewoners. Misschien niet mooi
volgens de wetten van de binnen
huis-architectuur, maar in ieder
geval warm en gezellig door de
zeer persoonlijke sfeer.
„We hebben er niets aan
veranderd, toen we kortgeleden in
dit huis trokken. Alleen op zolder
maken we vier slaapkamers. We
hebben onze spullen zo in de ka-
er gezet. En we vinden het leuk",
merkt echtgenoot Leen Timp, te
levisieregisseur bij de AVRO later
op tijdens het gesprek, dat zich
heel gemakkelijk ontwikkelt, na
dat de gastvrouwe als eer* frisse
wervelwind is binnengestormd,
duizend cn één verontschuldigin
gen aanvoerend voor haar te laat
zijn.
niet willen, want ze heeft haar
hart grondig aan dit medium ver
loren. Alleen laat ze ons nog in
het ongewisse over het hoe en bij
welke omroepvereniging. Vanzelf
sprekend heeft ze daar zelf wel
haar gedachten over, maar zo
lang die geen concrete vorm heb
ben, wil ze deze niet in de open
baarheid.
Ze is trouwens op dit moment
helemaal niet gelukkig met pu
bliciteit. „Ik ben er niet bang
voor, maar er is de laatste tijd
al zoveel teveel, als men het mij
vraagt over me geschreven",
zegt ze. Maar ze beseft ook. dat
het een niet meer weg te cijferen
JiiHiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiuiiiiiiiuiuiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiniiiiiiiuiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiuiiiiiiiuniit
iiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiniiiiiiiiiiiiii
Ik kan toch eigenlijk niets. Ik heb consequentie is van de indringen-
flnn rwi Lr li „„i i n-onrnKao,.^ aa _i -
dan ook nooit geprobeerd een pro
gramma helemaal te vullen,
waarbij 'k dan vanzelfsprekend
de quizzes buiten beschouwing
laat. Maar het moet heerlijk zijn
om te werken met een program
ma als bijvoorbeeld Willem
O.Duys' „Muziekmozaiek". Al ja
ren volgens hetzelfde beproefde
patroon. Goed opgebouwd, maar
steeds met andere personen. Dat
doe ik ook het liefste. Mensen
aan het praten krijgen en dan
zelf zwijgen. Dat is een van de
moeilijkste dingen: leren zwijgen.
Dat duurt jaren. Maar helaas,
zo'n programma heb ik nooit in
mijn vingers kunnen krijgen".
Al praat ze er niet graag over,
het is duidelijk, dat hier een van
de redenen te vinden is. waarom
ze bij de AVRO weggaat. Nu is
dat „weggaan" betrekkelijk, want
in feite is Mies Bouwman, net als
alle omroepsters een free-lance
kracht. Ze zijn niet in vaste dienst
bij. een omroepvereniging. Eigen
lijk zouden ze dus kunnen staan
en gaan, waar zij willen. Maar
Mies heeft Siebe van der Zee een
brief gestuurd, dat haar mede
werking aan de AVRO afgelopen
is. Een later gesprek heeft veel
kunnen opklaren, maar toch niet
alles, want ze is bij haar besluit
gebleven.
Wat overigens niet betekent:
nooit meer televisie. Dat zou ze
de bekendheid, die met televisie
werk gepaard gaat.
Lastig
Het kan echter bar lastig zijn.
Mies zelf trekt er zich niet zo
bijster veel van aan.
„Ze wandelt gewoon door al
die belangstelling heen, alsof het
haar niet aangaat", vertelt haar
echtgenoot-: „Maar mij kan het
soms mateloos irriteren als ze
haar zo staan aan te gapen".
„En met vakanties is het
helemaal hopeloos", vindt zijn
vrouw. „Ik heb twee kinderen
en die kan ik toch niet mee
sjouwen naar Spanje of iets
dergelijks. Hoeivl dat ook al
niet veel helpt, want tegen
woordig kom je overal in het
buitenland Nederlanders tegen,
die beslist menen familiair te
moeten doen.
Ik zou het liever dichter bij
huis zoeken. Ik zou best eens
een vakantie hier aan zee wil
len doorbrengen. Maar het kan
eenvoudig niet. Mijn kinderen
lijken wel dieren uit Artis. Tal
lozen vergapen zich aan hen en
stoppen hen vol met snoep
goed.
Mies Bonman in een karakteristiek hoekje van haar woonkamer. Links haar zoontje Joost, die I
de televisie-kinderprogramma veel belangrijker vond.
-J
De Westduitse televisie viert
dit jaar haar tiende verjaar
dag, maar haar critici menen
dat ze er nog lang niet is.
Oh ja, technisch gesproken
is de Westduitse televisie uit-
De televisie in West-Duitsland
verloopt, volgens een bepaald
plan. Hierdoor kan éénderde van
alle programma's op amusement
zijn gericht «waaronder sport en
musicals I, éénderde op toneel
stukken, operettes en opera's
j oyuikftcii, u^/ci tiico til a o, tu
stekend. De kwaliteit van het éénderde op journaals en docu-
beeld laat niets te wensen over mentaires.
storingen zijn zeldzaam.
Maar de critici richten hun
kanonnen op de kwaliteit,
lengte en distributie van de
programma's.
iVoorts bestaat er bezwaar
tegen het afhangen van oude
buitenlandse films en het ont
breken van een eigen maat
schappij voor de vervaardiging
van televisiefilms.
Er zijn thans ruim zes miljoen
Duitsers, die een televisieapparaat
in huis hebben. Deze populariteit
van het medium heeft een ernsti.
ge weerslag gehad op de bioscoop.
Voor elk nieuw filmtheater dat in
Duitsland werd geopend, moesten
en drie sluiten.
Keuze
on nn sohnnf-, crp^of-. 'r a
Een kunstzinnig jongmens is in
het holst van de nacht de Flo
rentijnse hotelkamer binnenge
drongen van Brigitte Bardot. De
deur was niet op slot, zodat het
jongmens de knop maar behoef
de om te draaien om te kunnen
binnenkomen. Op het gegil van
de actrice kwamen haar
ex-echtgenoot Roger Vadim en
de acteur Sammy Frey, die voor
het maken van een film in het
zelfde hotel logeerden, toege
sneld, grepen de indringer vast
en leverden hem over aan de
politie, die hem in een cel stop
te.
Daar zit hij nu te treuren over
de miskenning van zijn talent
en het gemis aan kunstgevoel
bij Brigitte Bardot. Want de
33-jarige dichter Domenico
Guono was alleen over de mu
ren geklauterd en had andere
halsbrekende toeren verricht
om BJ3. het gedicht te laten
horen, dat hij voor haar ge
schreven had. En tevens om in
spiratie op te doen voor een
nieuwe ode op haar uiterlijke
aantrekkelijkheden. Maar de
met fonkelende ogen in haal
bed overeind zittende gillende
Frangaise wilde op dit late uur
geen begrip opbrengen voor de
culturele boodschap, die Dome
nico te brengen had.
Later werd bekend gemaakt, dat
het niet de eerste maal was, dat
deze dichter uit Verona een ver
geefse poging had ondernomen
om B.B. op de hoogte te stellen
van zijn grote gaven. Hij slaag
de er toen in een hotelkamer
naast de filmster te hu
ren, maar deze was ook toen
niet gediend van de onophoude
lijke pogingen van haar buur
man om haar aandacht te trek
ken. De politie zette hem toen
de stad uit, maar Domenico
Buono keerde terug. Weer voor
niets
De dochter wordt uit de box ge.
haald cn op schoot gezet.
„Vraag maar. Schrijf maar.
Ik kwebbel wel door
Het kost inderdaad niet de min
ste moeite om een gesprek met
Mies Bouwman op gang te hou-
ien. Zoals ze op het televisie
scherm lijkt, zo is ze ook thuis:
spontaan, joviaal en plezierig. Al
leen nog meer ontspannen. Van
zelfsprekend. En daardoor zou
men haast zeggen: nog wat meis
jesachtiger.
Ze praat graag en veel. Slechts
af en toe aarzelt ze als ze ergens
aiet zeker van is. Met grote vraag-
3gen kijkt ze dan naar haar man,
die naast haar zit als een opval
lend contrast. Heel rustig, bijna
flegmatiek. Laconiek beaamt hij
iets of corrigeert hij. Af en toe
gooit nij onopvallend wat olie op
de golven van zijn vrouws enthou
siasme.
Maar schijn bedriegt! „Man, ik
ben suf van de vele pillen, die ik
geslikt heh om overeind te blijven.
Een griepje, denk ik".
Maar toch, wellicht is hij de
geestelijke vader geweest van het
„wat kalmer aandoen". Mies' pa
rool voor het komende seizoen.
Want nooit is de stapel uitno
digingen voor haar hoger geweest
dan de laatste tijd. Nadat Mies
Bouwman de AVRO schriftelijk
had laten weten, dat ze er aan
het einde van dit seizoen een punt
achter zou zetten heeft een blad
het nodig geoordeeld dit als een
„wijs besluit" te bejubelen, omdat
„de kijkers toch maar uitgekeken
raken op dezelfde praatjes en ge
baartjes van steeds dezelfde per
soontjes".
„Ik kreeg normaal iedere dag
wel een paar brieven. Met ver
zoeken om handtekeningen of zo
iets. Niets buitensporigs. Ik geloof
de mensen niet, die zeggen, dat zij
zulke stapels post ontvangen.
Maar .juist in die dagen hebben
tallozen zich de moeite genomen
om te schrijven, dat zij mij toch
echt nog niet beu waren. Het
heeft mij veel goed gedaan", zegt
Mies, die nog hevig ontstemd
raakt, wanneer er over deze kwes
tie gesproken wordt.
En haar man stemt volmondig
in, wanneer zij „kijkmoeheid" ten
aanzien van personen als „larie"
bestempelt.
„In Amerika doet één man
al jarenlang een ochtendprogram
ma van enkele uren. Men is er
nog steeds niet op uitgekeken. En
zo zijn er meer voorbeelden", be
toogt hij met plotseling vuur.
„Bovendien, televisie komt als
het ware bij iemand thuis. Daar
heeft men nu eenmaal het liefste
een gast, die men goed kent",
meent Mies.
Een onsterfelijk genre in de vaderlandse
lichte muziek vertegenwoordigt Ketelbin
kie", het oer-Rotterdamse volkslied over de
straatjongen die voor het eerst naar zee gaat,
bij het afscheid zijn moeder niet durft te
zoenen omdat dat niet bij zeelui hoort" en
na een reeks droeve ervaringen op de oude
schuit „Edam" triest aan zijn einde komt. Een lied dat druipt
van de sentimentaliteit, maar dat ook, door zijn sfeer en
anekdotische tekst, een typische representant is van de
..volkskunst" zoals die in het vooroorlogse Rotterdam
bloeide in de vorm van volkscabarets, straatzang en volks
toneel.
We kunnen ons voorstellen dat
de jeugd bij het horen van „Ke
telbinkie" geen tx-aan zal laten,
maar vele oudere lezers zal het
toch een plezier doen te weten dat
deze oude Rotterdamse tophit weer
op de plaat is uitgebracht. In een
frisse, niet al te ingrijpende be
werking en met gepaste uithalen
gezongen door De Zingende Zwer
ver alias Frans van Schaik. Op
de andere kant staat het zeemans
lied „De wind uit het vaderland".
(Palette PB 40082).
Bijna veertig minuten twist:
het is (te) veel van het goede.
Men wordt er om met Cees
Nooteboom te spreken twist
ziek van, dat wil zeggen: men kan
mm
1
Joey Dee in actie
er niet genoeg van krijgen of men
heeft er na die veertig minuten
schoon genoeg van. „Doin* the
twist at the Peppermint Hall" met
Joey Dee en The Starliters is dan
ook een plaat, die wij niet ieder
een zullen aanbevelen. Temeer
daar deze LP ook als twist plaat
geen uitschieter is. Joey Dee zit
minder dik in zijn vocale midde
len dan Chubby Checker en mist
de humor van een Jack Hammer.
We zijn er ook niet erg gelukkig
mee, dat een paar decimeter van
deze 30 cm plaat wordt volge-
dreund door een elektrisch orgel.
Maar misschien zijn wij niet
twist-minded genoeg. Twee van de
geschiktste nummers van deze LP
(Roulette MGRL 9411». „Ya-ya"
en „Shout", zijn ook gekoppeld op
een single (Roulette RL 21147 A)
verkrijgbaar.
De 19-jarige Newyorker Brian
Hyland, indertijd bekend gewor
den door zijn niet onamusante
„Itsy bitsy teenie weenie yellow
polka dot bikini" is weer op de
platenmarkt terug met twee
vriendelijke met zichzelf gezongen
duetjes: „Ginny come lately" en
„Should be getting better". Twee
melodieuze songs, waarvan vooral
het eerste, een beetje in de stijl
van The Everly Brothers gezon
gen, het wel zal doen. (ABC Pa
ramount AP 22124).
Op een EP-tje vertelt Max
Tailleur „Moppen over (maar
niet voor) kinderen". En die be
perking tussen haakjes is niet
geheel overbodig, want Max'
grapjes zijn nogal eens aan de pi
kante kant. Tailleur is Neder
lands moppenverteller bij uitstek.
Juist zijn rake voordracht maakt
het meer dan eens beluisteren
van dit plezierige plaatje de moei
te waard. (His Master's Voice 7
EGH 197).
Van het orkest van Willy
Schobben is in korte tijd het der
de plaatje verschenen. „Auf Wie-
dersehen Mariene" en „Bolivia"
worden beide gebracht in het
idioom dat ons na „Mexico",
„Ching-ching" en „Mallorca" ver_
trouwd in de oren klinkt. Of „Auf
Wiedersehen" of „Bolivia" ook een
hit zal worden, betwijfelen we.
(Artone DR 25129 B).
Sue Thompsons jongste schla
ger „Norman" is nu ook op een
EP-tje verkrijgbaar, gekoppeld
met „Angel, angel", haar oude
succesnummer „Sad movies" en
het pittige, makkelk in het ge
hoor liggende „Throwin' kisses".
(Funckler EPHY 6).
Acht jaar lang had de kijker
geen programmakeuze. In 1960
werd dat anders, omdat veel kij
kers overschakelden op de Oost-
duitse televisie, wanneer het
Westduitse programma hun niet
aanstond. Het tweede program
ma, van acht tot tien urn
's avonds, was geboren.
Het voornaamste programma
echter duurt op werkdagen vier
uur per dag.
De keuze van de sportprogram
ma's (vooral in het weekeinde
's middags), wekt nogal eens kri
tiek op, omdat soms twee uur of
meer gewijd wordt aan minder
bekende takken als paardesport
of schermen.
Journaal
Het grootste aantal kijkers
tussen de zestig en zeventig pro
cent is aan het televisietoestel
te vinden om acht uur 's avonds
wanneer twintig minuten nieuws
en journaal worden uitgezonden.
Deze kijkdichtheid handhaaft
The Sunbeams zijn drie broers
en twee zusjes uit één gezin, de
familie Van der Broek in 's-Gra-
veland. Met z'n vijven zingen
zij „Een soldaat ging voorbij"
en „Aha aha si si signor". pre
tentieloze, vlotte liedjes, redelijk
gezongen en met een uitstekende
begeleiding. (Delta DS 1025).
De Newyorker Brian Hyland
Lou van Burg
in Duitsland
nog populair
zich voor de volgende zestig tot
negentig minuten, wanneer een
populair toneelstuk of een docu
mentaire geboden wordt. Na half
tien daalt het aantal kijkers aan
zienlijk, omdat de Duitsers over
het algemeen vroeg naar bed
gaan.
De muziek wordt niet vergeten.
Nog onlangs bood het tweede
programma een onverkorte „La
Bohème" aan.
De programmadistributie is een
ander wrijfpunt. Onlangs was er
een avond, die als volgt was in
gedeeld: 45 minuten voor een po
litieke documentaire, daarna een
korte populaire muziekshow, en
vervolgens een politiek forum
van een uur. Een tegenhanger
van dit programma werd door de
Sowjet-zone geboden.
Geen misdaad
Critici van de Westduitse tele
visie willen een korter program
ma van het Amerikaanse soort
maar geen import van misdaad.
Cowboyfilms worden volgens hen
te weinig geboden. Slechts een
maal per week, op zaterdagmid
dag. is er één van 25 minuten voor
kinderen. Voor de kinderen is er
dan nog op zondagmiddag een
halfuursprogramma veelal gewijd
aan poppenkastvoorstellingen.
De commerciële televisie blijft
beperkt tot dertig minuten per
avond, tussen half acht en acht
uur. Er zijn maar korte adverten
ties en wie het programma aan
biedt weet men niet.
De ontwikkeling van het kleu-
renprocedé bij de Westduitse
televisie vordert gestadig. Over
twee jaar kunnen de eerste
proef programma's worden gege
ven.
Buitenlandse persoonlijkheden
zijn populair op de Duitse televi
sie. Een van dezen is de vroegere
Britse militair Chris Howland, die
eens per maand een platenpro-
gramma verzorgt. Voorts is er de
Nederlander Lou van Burg met
zijn muzikale quiz van om de
vier of vijf weken. Beide pro
gramma's trekken een grote kijk
dichtheid.
Wat de Duitse televisie nodig
heeft, zo zeggen haar critici, is
concurrentie. Momenteel zijn het
de JLander", de deelstaten, die
beide kanalen verzorgen.
llllllllllllllllllllllllllllllllll
llllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllillllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllll llllllllllllllllllllllllllllllllllllllilllllllllllllllllllllll
iiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiuiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiuiiiiiiiiiiiiuiiiiiuiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiuiuiiiuiiiiuiuiiiiiiia
