EARTHA ontdooit, als zij Nederlands hoort
KITT
CORRIE VERMEEREN
soliste in Franse ijsrevue
De ,slechtsten'
NOG MINDER
BEZOEK AAN
BIOSCOPEN
RECLAME ENIGE
UITWEG VOOR
ZWITSERSE TV?
Hollands halfuurtje
in de BBC-studio
Plezierig platendebuut van
onbekend Haarlems meisje
v_
1 eronica Lake
barjuffrouw
3"ïcht 1 maart 1860
jiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiii
N:
Zoals men zich wellicht zal
herinneren, hadden wij enige
tijd geleden een gesprek met
Jan Koopman, die voor de
AVRO-radio onder andere
het ziekenprogramma Pa
let" en „Discotaria" ver
zorgt. Hij vertelde ons toen.
dat hij op het punt stond
voor elf dagen naar Enge
land te vertrekken.
,,Als ik terug ben, bel
ik wel even", beloofde hij.
Hij heeft zijn belofte ge
houden.
Alma Cogan is een nog
jonge Britse vocaliste,
die al jarenlang succes
heeft met haar populaire
ritmische songs. De Brit
ten noemen haar het
„meisje met de lach in
haar stem".
In Engeland heeft hy zyn tyd
goed besteed en vele program
maatjes met heel bekende en
minder befaamde artiesten ge
maakt. Een zeer bijzonder pro
gramma was een rechtstreekse
uitzending via de telefoon van
.Discotaria". Het bijzondere zat
hem niet in het feit, dat hij
daarin interviews had met drie
beroemdheden: Cliff Richard. Al.
ma Cogan en Eartha Kitt, daar
aan is hij wel gewend. Bovendien
stonden die gesprekken al op de
band. Het ging meer om de wijze,
waarop de uitzending tot stand
kwam.
Eén minuut voor de uitzending
de lucht in moest was de tele
foonverbinding met Hilversum
nog niet tot stand gekomen. Jan
Koopman transpireerde dikke
druppels onder zijn koptelefoon.
Plotseling hoorde hy geluid. Of
liever, vele geluiden door elkaar:
Jan Boots in de studio, de tech
nicus in de Hilversumse hoofdre
gelkamer, de radiopost in Neder
land, de man in de hoofdregel
kamer van de BBC, iemand van
het Londense postkantoor en bo
vendien nog de technicus by hem
in de controlekamer. Het was een
complete spraakverwarring en
het duurde even voor er orde in
deze geluidschaos was geschapen.
Eén minuut te laat begon het pro.
gramma, dat tot overmaat van
ramp door een verkeerde tele
foonverbinding by na in Brussel
terecht was gekomen
Emotioneel
Alles liep zonder kleerscheuren
af. Zo konden de Nederlandse
luisteraars nog het gesprek met de
befaamde negerzangeres Eartha
Kitt horen. Een stunt op zichzelf,
want de donkere Eartha is een
moeiiyk te benaderen, hoogst
emotioneel persoontje. Er moest
een publiciteitschef van de be
roemde nachtclub „The talk of
town" aan te pas komen om haar
zover te krygen. Eartha had er
eigenlyk geen zin in. Ze had een
van haar beruchte boze buien en
deed in het begin griezelig yzig.
Ze ontdooide pas toen ze Ne
derlands hoorde spreken.
Lachend merkte ze op: „Wat
Eartha Kitt was aanvan
kelijk alleen naar Enge
land vertrokken. Haar
zoontje van nog geen half
jaar was achtergebleven
bij zijn vader, de make
laar William McDonald in
Los Angeles. Maar na vier
weken werd het Eartha te
machtig. Haar zoontje
werd per vliegtuig naar
Londen gebracht, waar hij
innig verwelkomd werd
door een dolgelukkige moe
der.
Samen zullen zij in de
Britse hoofdstad blijven,
7tiaar op 6 mei zal de jonge
Kid het toch weer een
dagje zonder zijn moeder
moeten stellen. Die is dan
in Amsterdam, waar ze in
het Concertgebouw haar
liedjesrepertoire zal bren
gen. Omdat zij ook iets
van de stad toil zien keert
zij pas tegen maandag
avond naar de Britse
hoofdstad terug om op tijd
aanwezig te zijn voor haar
show in de nachtclub
„Talk of the town".
Eartha Kitt werd in
Amerika geboren, maar is
van gedeeltelijk Indische,
gedeeltelijk Afrikaanse af
komst. Het verhaal gaat,
dat zij negen talen spreekt,
haar levensgeschiedenis
heeft geschreven en nu is
begonnen aan een roman.
Kort na haar optreden in
Amsterdam keert zij terug
naar Amerika om daar in
een musical te zingen.
een belacheiyke taal. Het ls nog
erger dan Duits!"
Eenmaal ontdooid, ontwikkel,
de zich een vlot gesprek. Eartha
brengt een voortreffelyke show in
„The talk of the town". Een
show, die rykelyk voorzien is van
pikante liedjes.
„Hoe zyn zulke songs eigenlyk
te rymen met het moederschap?"
Eartha Kitt is moeder van een
jongetje, Kid McDonald.
Een Marina Vlady, maar wat
minder uitbundig en duidelijk
Jonger, zó valt de Nederlandse
schaatsster Corrie Vermeer en
te typeren. Zy was enkele dagen
thuis tussen twee van haar
shows in de Franse ysrevue
,.Parys op het ys" (Paris sur
GlacéDeze korte vakantie had
zy echt wel "nodig om krachten
te verzamelen voor haar nieuwe
rollen als „Zigeunermeisje"
„Hawaiiaanse" of het schaat
send evenbeeld van eerder ge
noemde Marina Vlady in het
nummer ..C'est toi le venin" (jy
bent het venyn).
Corrie, die" in 1959 Nederlands
kampioene op de rolschaats was
naar het ys overstapte en ach
ter elkaar ontdekt, werd dooi
Amerikaanse talentjagers van
•de ysrevue „Holiday on Ice"
heeft kans gezien zich op te
werken tot eerste soliste van
„Paris sur Glacé" Tussen een
en ander door heeft ze een sei
zoen als schaatsende dompteuze
van beren by circus Medranr
opgetreden
Hoe haar schaatsen zo is vooruit
gegaan. verhaalt haar 27-jarige
Israëlische vriend Victor Arditi
In een klankrijk Engels, dat hy
losweg als een van de veertien
door hem beheerste talen aan
kondigt. vertelt hy van de Hon
gaarse enthousiast die uit pure
schaatsliefde Corrie's talent an
derhalve maand lang ontwik
kelde
Victor slaat als onbezoldigd „ma
nager" van de twintigjarig*
schaatsster toch geen slecht fi
guur. Zijn soms lyrische aan-
pryzingen van haar werk doen
vermoeden, dat er tussen hen
méér is. dan dat zy aan dezelfde
revue verbonden zyn. Victor
geeft dat toe, wanneer hy zegt
na zijn werk by de Israëlische
geheime dienst langer dan
bedoeld by de ysrevue te zijn
gebleven.
Nu ls dat leven by de revue aan-
trekkelyk genoeg. Het afgelopen
seizoen bezochten zij met hun
show landen achter het IJzeren
„Ach, je behoeft niet slecht te
zyn om dergelyke liedjes te
brengen. Zulke dingen moet men
kunnen scheiden". „Maar", zo
voegde zy er lachend aan toe:
„Een beetje slechtheid moet er
toch in my zyn om ze zo ten to
nele te brengen". En het moet
gezegd, Eartha brengt die songs
inderdaad voortreffelyk.
„Weet je", zegt zy: „Eeriyk ge
zegd geloof ik, dat veel vrouwen
wel een beetje ondeugend zouden
willen zyn, zoals ik in het liedje
„I want to be evil" zing, maar.
ze durven niet!"
Jan Koopman was ook byzonder
vereerd met de uitnodiging, die
hy van de BBC Home Service
ontving om voor de uitzendingen
serie „Continental Cabaret" een
programma van een half uur te
maken, vanzelfsprekend wel in
het Engels gesproken, maar met
Nederlandse grammofoonplaten,
waarop Nederlandse artiesten
Nederlandse muziek brengen. De
vroegere omroepster Lilian Duff
produceert deze serie.
Als openingsnummer klonk dit.
maal „Pony Parade" van Jos
Cleber. Daarna konden de Engel
se luisteraars kennis maken met
de zingende dominee L. A. Bo-
daan en met de door Cor Lemaire
gecomponeerde „Rain en Crime
Blues" uit Kees Brusses film
„Kermis in de regen", gespeeld
door de trompettist Gerard En-
gelsma van de Skymasters, be
geleid door Jos Cleber en zyn or
kest.
Het programma, dat aanvanke-
ïyk wa3 opgesteld, was iets te
lang uitgevallen. Derhalve wilde
Jan Koopman door Joïtnny Hoes
met zyn deun „Och, was ik maar
by moeder thuis gebleven",
schrappen, maar de Engelsen
wilden dat beslist niet. Ze vonden
het liedje veel te aardig. Nu ging
het blauwe potlood door .Lie
Wang Tai Fu" van het Cocktail
Trio en tot grote spyt van de sa
mensteller ook door „Dikkertje
Dap" van de Leidse Sleuteltjes.
Susan Hay ward en Richard Bey-
mer hebben de twyfelachtige
eer genoten door „Schotschrift"
het orgaan van de Harvard
Universiteit tot „slechtste" ac
trice en acteur van 1961 te zyn
gekozen.
Beymer kreesr de „Kirk Douglas-
prys als slechtste acteur van
het jaar" voor zijn rol in
„West Side Story". Douglas'
naam is aan deze onderschei
ding verbonden, omdat hy deze
bedenkelijke titel drie keer
heeft gekregen.
Susan Hay ward werd slechtste
actrice op grond van haar spel
in „Ada" en „Back Street".
De eerste plaats in de lijst van de
„tien slechtste films" werd ge
deeld door „King of Kings" en
„Parrish".
AVRO-medewerker Jan
Koopman in gesprek met
Cliff Richard, die zoals
gemeld in dit weekeinde
in ons land zal optreden.
.J
Wel kwamen op de band het
dwaze ,,'t Is rot, maar 't mot"
door het Leedy Trio, „Jamila"
door Laguestra and his Tipica
Orchestra dat by de BBC-
mensen een uitstekende indruk
maakte het in het Indonesisch
gezongen liedje ..O. papa Dja"
door Anneke Grönloh, de winnaar
van het nationale Songfestival
„Katinka" door De Spelbrekers en
het liefiyke liedje .Madeleine"
van de door Jules de Corte. By
zonder in de smaak viel .Kings
Clarinet" door het kwartet Ad
van der Hoed. Jurriaan Andries-
sen droeg deze compositie op aan
de Koning van Siam (Thailand),
toen deze vorstelyke klarinettist
een bezoek aan ons land bracht.
Het is nog niet te leggen, hoe
het Engelse publiek heeft gerea
geerd op dit programmaatje,
want het moet nog uitgezonden
worden. De BBC-mensen waren
wel enthousiast, hoewel ook hun
liedjes als „double Dutch" in de
oren moet hebben geklonken.
(Dutch is het Engelse woord voor
Nederlands, maar „double Dutch"
is potjes latyn
Het in verhouding tot
het buitenland in Nederland
toch al lage bioscoopbezoek
is in 1961 nog eens met acht
procent teruggelopen. Het
bioscoopbezoek bedroeg in
1961 50.985.000 (in 1960:
55.435.000).
De invoer van nieuwe hoofd
films is iets toegenomen: in 1961
werden 416 hoofdfilms ingevoerd
tegen 399 in 1960. Deze styging
komt geheel op rekening van
Europese films, die met een aan.
tal van 293 hun aandeel in de
totale filminvoer zagen sty gen tot
zeventig procent. De Amerikaanse
films hebben met 123 stuks (vo
rig jaar 139 films) het laagste
peil na de bevryding bereikt.
Het aantal kleurenfilms is aan-
zienlyk g^tegen. In 1961 bedroeg
hun aantal 177 of 42,5 procent
van het totaal tegen 146 in 1960
of 36,6 procent van het totaal.
Ook deze toeneming deed zich al
leen bij de Europese films voor.
Behalve een speelfilm ,Het
Mes" kwamen er in 1961 54 korte
flims gereed tegen 37 in 1960. Er
zijn meer dan honderd reclame
films gemaakt, alsmede ruim 500
televisiespots voor reclamedoel
einden in het buitenland en
enkele duizenden actualiteiten en
documentaire onderwerpen.
Het ziet er naar uit. dat ook
1962 een druk jaar zal worden.
Aan het begin van het Jaar wa
ren reeds veertig korte films in
voorbereiding of produktie.
Sedert de oprichting van het
Filmproduktiefonds zyn in Ne
derland 15 speelfilms in produktie
genomen, aldus is te lezen in het
jaarverslag van de Nederlandse
Bioscoopbond.
De 89-jarige vroegere zeer be
kende filmster Veronica Lake,
wier handelsmerklang blond
haar was, dat één kant van haar
gezicht bedekte, staat thans in de
cocktailbar van het Martha
Washington Hotel voor vrouwen
aan de 29ste straat in New York.
Vorig jaar november is ze er in
dienst getreden onder de naam
Connie de Toth.
Niemand had erg in miss Lake,
die drie mislukte huwelijken
achter zich heeft, totdat de
televisie enkele weken na haar
indiensttreding oude films van
haar ging uitzenden.
Joseph Rauti, de „patroon'*
van miss Lake, zei dat zijn bar
juffrouw nooit zo gelukkig en
07ibekommerd was geweest. De
ex-actrice bewoont een kamer in
het hotel en heeft 25.000 dollar
aangeboden als deelgenootschap
in de onderneming. Dat aanbod
wordt overwogen.
Gordyn, als Hongarije, Roeme
nië en Bulgarije Polen en ver
der Turkye Cyprus, Israël,
Italië, enz.
Het nieuwe seizoen voert hen naar
Duitsland, Hongarije. Italië en
misschien naar Moskou. Huise-
lyk genoeg durven we te zeggen
meer uit te zien naar de tyd dat
de show Nederland aandoet.
Eind van het jaar wordt dat
De Zwitserse televisie, die thans
200.000 „klanten" telt en een
programma in drie talen uit
zendt komt in een steeds moei
lijker financiële toestand te
verkeren. Tot nog toe had men
reolame in de uitzendingen van
de hand gewezen, maar thans
wordt overwogen of de inkom
sten uit reclame de zaak ten
slotte misschien kunnen redden,
ïn regeringswoordvoerder heeft
kortelings in het parlement ver
klaard dat men. ondanks de
principiële terughoudendheid, de
invoering van reclame-uitzen
dingen niet za.1 kunnen vermij
den. Want tot nog toe hebben
dagbladen, die de concurrentie
van televisiereclame wezen, de
helpende hand geboden om der
gelyke reclame tegen te houden.
Maar deze geldelyke steun
houdt op.
De inkomsten van tv-reclame
worder op twaalf, tot vyftien
miljoen gulden geschat. In za-
kenkringen is men ervoor En
het feit dat de Zwitserse tele
visie niet meer dan 136 franken
Der minuut uitzending kan be
steden tegen b.v. de Zuidduitse
1.560 franken, doet wel naar an
dere bronnen van inkomsten
omzien.
Nynke Hartstra, die pas haar debuut
heeft gemaakt op de grammofoonplaat,
geniet in de overbevolkte wereld van het
lichte lied nog maar weinig bekendheid.
Zonder de gebruikelijke stadia van op
treden voor de radio en meedoen aan
concoursen is dit 19-jarige Haarlemse
meisje van de beslotenheid van de Velser
zij werd ontdekt, in de openbaarheid van
de platenmarkt getreden. Met de Nederlandse versies van
twee goede oude bekende: ..La Paloma" en ,.Ga je mee
dansen" (Besamo Mucho). Geen ver-rockte of ver-twiste
versies, maar pittige interpretaties in het idioom dat min
der aan mode onderhevig is.
Jazzclub, waar
Nynke (kweekschoolleerlinge en
van plan niet om zangeres maar
om sportlerares te worden) heeft
een sympathieke, heldere stem.
zy zingt zuiver wat tegen
woordig al niet meer alledaags is
en haar voordracht is byzon
der verzorgd. Dat zy op een ge
geven ogenblik in „La Paloma"
een pleonasme gebruikt als „jy
zei toen niets, ik zei toen niets,
wy zwegen" is niet haar schuld.
Van „Ga je mee dansen" heeft
Nynke, stylvol begeleid door het
Zaanse amateurorkest The Rol
lers, een „Ausförderung zum
Tanz" gemaakt die men moeiiyk
kan afslaan. (Delta DS-1011).
Bepaald geen nieuweling in het
vak is de Nederlandse trompet
tist Willy Schobben, aan wie we
onlangs een uitvoerig artikel heb
ben gewyd. Schobben heeft zich
de laatste maanden tweemaal
naar de top geblazen, eerst met
„Mexico" en nu met „Ching-
ching", een vrolyk en met veel
vaart en vakmanschap gebracht
nummer. Aan de andere zyde het
melodieuze „Mallorca", waarin
Willy Schobben een duet met
zichzelf speelt. (Artone DR-25125)
Dat de Nederlanders de laatste
tijd geducht meetellen op de in
ternationale platenmarkt is be
wezen door onder andere de New
Orleans Syncopaters onder lei
ding van Jan Burgers, die met
het czardasachtige dixieland-
nummer .Midnight in Moscow"
zelfs in Amerika op de hitparade
kwamen. In New York werden ir
de eerste drie uur na het uit
brengen 5.000 exemplaren vai
deze plaat verkocht. De ander:
zyde biedt met Shine" dixielam
van het pure soort. Storyville
A-45042).
Geen tapper, maar wel een
plaatje van topklasse is „I'm gon
na sit right down and write my
self a letter", gebracht door Ne
derlands first lady of jazz Rita
Reys. Niet alleen om de weerga
loos knappe wyze waarop Rita
dit simpele liedje inhoud geeft
zullen de jazzliefhebbers deze op
name hogelyk waarderen, maar
ook om de geraffineerde begelei
ding door het trio Pim Jacobs,
ditmaal versterkt met de befaam
de drummer Kenny Clarke. De
tweede kant biedt „Les feuilles
mortes". door Rita zeer stem
mingsvol vertolkt. (Philips 318
701 PF).
Voor de liefhebbers van de Sel-
vera's goed nieuws: er is van dit
zuidelijke duo weer een melodra
matisch lied op de zwarte schyf
vastgelegd. „Valse parels" is het
tragische verhaal van een bedro
gen meisje. Aan de keerzyde la
ten de Selvera's zich van een
olyker kant kennen met het car
navaleske nummer „Als jy dat
eens wist". (CNR UH-9555).
NYNKE HARTSTRA
lllllllllllllllllllllllllllllllllllllllll
illllllllllllllllUliliiiiiiliuiilllillllllliillilillllllllllllillllli
HlllllllllliHIIIHIIilllllllllUIUIIHIlllia
