BRIGITTE (geboren in Hazerswoude)
in voetsporen van BARDOT
BUDDY HOLLY
veRzoek
op
Mannequin-fotomodel krijgt
JOKE KON HAAR
GELUK NIET OP
rol in Franse film
Amerika keek en luisterde
KRiS-KRAS
TE PAS EN
TE ONPAS
MILITANTE
TWEELING
Drie jaar na zijn dood verschijnen nog
steeds nieuwe platen van de crooner
EXAMEN-EXAMEN
LEIDSCH DAGBLAD
showtje wilde lopen. En dat was
het begin."
Mieters land
Twee jaar geleden werd zij free
lance mannequin (in voor- en na
jaar) en fotomodel. „Het is heerlijk,
dat ik beide heb kunnen combine
ren. want dan kun je er wel van
bestaan. Ik heb vrijwel elke dag
werk en ga vaak naar het buiten
land. Frankrijk is een mieters land.
Vorig jaar heb ik daar twee maan
den gewerkt. De zon schijnt er altijd
en de mensen zijn er vrolijk."
In Hazerswoude („een beetje stijf
dorp") komt zij ook nog weieens.
„Als ik in Den Haag opnamen heb,
ga ik bij mijn ouders eten. Ik ga er
soms ook een weekeinde naar toe.
Als ik met mijn moeder door het
dorp loop, word ik door iedereen
nagekeken. De gordijntjes worden
opzij geschoven en dan gluren ze,
maar dat doen ze daar naar alle
meisjes die een beetje modern zijn
opgemaakt."
Sportwagen
„Hobby's heb ik heel veel", vertelt
Brigitte desgevraagd. Zij somt op:
tekenen, paardrijden, dansen, ten
nissen en autorijden. „Als ik rijk
ben wil ik graag een sportwagen
hebben. Ik vind het altijd jammer,
dat mijn autootje niet harder dan
115 km rijdt".
Wil zij graag filmactrice worden?
„Als ik het zou kunnen, dan wel."
Brigitte houdt er niet van teveel
hooi op haar vork te nemen. „Ik
vind het niet zo prettig iets te
doen, wat ik misschien niet aan
kan."
Volgende week beginnen in
Enkhuizen de opnamen voor
,,De Schorpioen". Het is een
verhaal over boerenjongens,
die van 't goede pad afdwalen
maar uiteindelijk toch weer in
't goede spoor komen. Tussen
deze uit Frankrijk geïrriporteer-
Een nieuw record is gevestigd
door Tim Healy. ,een 20-jarige
student aan de universiteit van
North Staffordshire. Tim heeft
in de tijd van tien uur en tien
minuten 10.291 handen geschud.
Het oude „wereldrecord" stond
met 9.001 handdrukken op naam
van een student aan de univer
siteit van Nottingham.
Een boete van 135 gulden kreeg
de 18-jarige werktuigkundige Ri
chard Brown in Aldershot. om
dat zijn „voertuig" geen goede
remmen had en hij zelf geen rij
bewijs bezat en niet tegen onge
vallen was verzekerd. Richard
was „betrapt", toen hij met een
door hem gebouwd „rijdend bed"
had meegedaan aan een optocht
ten behoeve van een liefdadige
instelling.
k De Oxfordse studentenvereni
ging heeft met 730 tegen 307
stemmen besloten voortaan bij
hun bijeenkomsten „leden van
het zwakke geslacht" toe te laten.
Buitengaats
Enkele JW-lezers hebben ons
chriftelijk om het adres ge
vraagd van het jeugdtijdschrift
over de scheepvaart „Buiten
gaats", waarover we twee weken
geleden schreven. Het redactie
adres van „Buitengaats" luidt:
Anthony van Kampen, Kerke-
dijk 25, Bergen (N.-H.), en het
administratie-adres (voor abon
nementen e.d.)Drukkerij v.h.
C. de Boer jr., postbus 507, Hil
versum.
Zaterdag 3 maart 1962
(Van een onzer redacteuren)
T) RIGITTE studeert vlijtig Frans. „Ik spreek het wel een beetje", vertelt zij,
„maar ik wil meer in het Frans kunnen zeggen dan dat het mooi weer is".
Straks zal zij ook meer moeten zeggen, als de opnamen beginnen voor de Franse
thriller „De Schorpioen" en Brigitte van Kranenburg, mannequin en fotomodel,
haar debuut maakt als filmspeelster. In welke rol weet zij nog niet precies. „Een
meisje met veel vrienden dat wat met smokkelen te maken heeft en een paar
jongens in de maling neemt".
Vier jaar geleden, toen Brigitte
Hazerswoude de rug toekeerde, had
zij er niet het flauwste vermoeden
van, dat zij nog eens van het staan
voor foto- en filmcamera's haar be
roep zou worden. Ze ging werken
in een Noordwijks hotel en een jaar
later trok zij naar Amsterdam om
in de showroom van een confectie
bedrijf de administratie bij te hou
den.
„Daar kwamen vertegenwoordi
gers van allerlei confectiemagazij
nen", vertelt Brigitte. „En op zekere
dag vroeg V. en D. of ik een
ressen zijn Maria Callas en Rita
Reys. „Ik kan uren naar hen zit
ten luisteren".
Toekomstplannen? „Ik wacht
voorlopig nog maar op nader be
richt van Radio Veronica. Ze heb
ben mij het verzorgen van een
eigen programmaatje beloofd". Een
vertegenwoordiger van het com
merciële radiostation heeft haar
namelijk „ontdekt", zodat het niet
onwaarschijnlijk lijkt, dat Joke's
naam vandaag ook niet voor het
laatst in de krant staat.
De film zal in Nederland spelen
en voor een belangrijk deel in Enk
huizen worden opgenomen. Vier
weken geleden kwamen de Parijse
filmers naar Amsterdam. „Zij wil
den er ook een paar Hollandse
mensen in hebben", vertelt Brigitte,
die toen met een aantal andere
mannequins en fotomodellen aan
de heren werd voorgesteld. „Ze zei
den bij de kennismaking niet zoveel
en ik dacht al dat ik er niets meer
van zou horen, toen ik vorige week
een telefoontje kreeg of ik maar
even met het vliegtuig naar Parys
wilde komen".
Brigitte vloog naar Parijs. En
liet op het vliegveld Le Bourget
haar koffer staan. „Voor de film
test moesten we een nachtgewaad
aantrekken, iets geraffineerds met
Het heeft de 20-jarige Brigitte geboren in Hazerswoude,
dat zij vier jaar geleden heeft verlaten allemaal een beetje
overvallen: de kans die de Franse filmregisseur Roger Anin
haar heeft geboden en de plotselinge belangstelling van de pers
die nu in haar niet alleen een plaatje maar ook een verhaaltje
ziet.
dachten: moet je die zien in dat
dikke ding en wij in tule. Maar het
ging goed."
Zij was wel nerveus tijdens de
test, bekent ze. „Voor de camera
staan ben ik wel gewend, maar om
tegelijkertijd te lopen, te praten en
te acteren, dat imponeerde me wel."
Typetje
Het ging heel goed met de test,
aldus Brigitte. „Ze vonden me wel
een typetje voor de hoofdrol." Maar
de hoofdrol wilde zij niet. „Toen ik
al dat Frans zag in het manuscript,
schrok ik. De rol zou voor mij vijf
keer zo moeilijk zijn geweest als
voor een gewone actrice. Ten eerste
heb ik nog nooit geacteerd en in de
tweede plaats spreek ik de taal nief
perfect. Het zou verschrikkelijk ver
moeiend zijn geworden. Nu heb ik
een rol die ik wel aan kan en
waarin ik niet teveel hoef te pra
ten."
,,JW" heeft deze week be
zoek gehad van een filmster.
Hier ziet u Brigitte van Kra
nenburg gefotografeerd voor
de ingang van het gebouw van
het Leidsch Dagblad.
een beetje bloot en een beetje kant
en zo. Maar mijn spullen zaten in
mijn koffer. En in Parijs zijn die
modellen zo jaloers op elkaar, dat
geen van hen me even haar nacht
gewaad wilde lenen. Maar ik zag
in de kleedkamer een dikke heren
peignoir hangen en die heb ik toen
aangetrokken. Je zag zo aan de
gezichten wat die andere meisjes
Een tweeling uit Buston, in
Noord-Eng eland, heeft zich op
gegeven voor militaire dienst. De
een bij het leger, de ander bij
de marine. Toen beiden een op
roep ontvingen om zich bij een
rekruteringsbureau te melden,
kivam hun vader er achter en
stelde de militaire autoriteiten
ervan in kennis dat de jongetjes
nog pas negen jaar oud waren.
Het leger zal echter de naam
van zijn jonge vrijwilliger note
ren en hem oproepen wanneer
hij de vereiste leeftijd heeft be
reikt. Om de teleurstelling niet
te groot te doen zijn is hij uit
genodigd om een parade van
pantservoertuigen bij te wonen.
Zijn jaloerse broer, die nog
niets gehoord heeft van „zijn
onderdeel"de marine, hoopt
vurig, dat hij spoedig een uitno
diging in de bus zal vinden,
waarin hem een tocht op een
oorlogsschip wordt aangeboden.
De naam van het Leidse
meisje Joke Bousie staat van
daag niet voor het eerst in de
krant. Maandag nog heeft U
kunnen lezen, dat zij de finale
heeft gewonnen van de ama
teurwedstrijden, die de afgelo
pen maanden in Noordxoijk zijn
gehouden. Joke heeft trouivens
een plakboek vol krantenartike
len over de successen die zij op
vocaal gebied heeft geboekt.
Maar wat zaterdagavond in het
Noordwijkse Casino gebeurde, had
dit 18-jarige zangeresje werkelijk
niet verwacht. Joke zong in de
finale van het Crescendo-concours
twee liedjes: Pepito en Mexicali
Rose. Zij verscheen met haar eigen
bandje (vier gitaristen en een slag
werker) op de planken. En toen
werd de uitslag bekendgemaakt.
„Ik wist niet wat ik hoorde", ver
telt ze, „ik kon mijn geluk niet
op". Zij kreeg een gouden beker
mee naar huis, die nu staat opge
borgen naast twee al eerder ver
overde medailles en een zilveren
vaandel.
Joke, een vriendelijk meisje met
donker, glad naar achteren gekamd
haar en hagelwitte tanden, woont
bij haar ouders in de smalle Ryn-
dijkstraat, niet ver van de confec
tiefabriek waar zij als modinette
werkt.
Haar grootste liefhebberij is.
inderdaad, zingen. Regelmatig
treedt zjj op feestavondjes op. Joke
zingt by voorkeur moderne liedjes
in een wat rustig tempo. „Rock 'n
roll en twist? Brrrnee hoor,
">iks voor mij".
Als klein meisje zong zij in het
bekende kinderkoor „De Sleu
teltjes" van Henk Franke. Wat
ouder geworden speelde zy gere
geld de hoofdrol in kinderoperettes
van de vereniging „Staalwijk", on
der meer in „Goudhaartje en de
troubadour". Ruim een jaar geleden
ging Joke min of meer voor zich
zelf werken in het populaire genre.
Zij houdt overigens van alle
soorten muziek. „Chopin? Ja,
machtigHaar lievelingszange-
de boerenzoons zal Brigitte
zich de komende weken bewe
gen. „Dezelfde maatschappij
maakt ook nog een toeristische
film over Venetië, Turkije,
Griekenland, Israël en Egypte.
En er is een kans dat ik daar
ook aan mee mag doen", be
sluit Brigitte, wie vooral het
„snoepreisje" naar verre lan
den aanlokt.
Amerika volgde ruimtevaarder
Glenn op de voet. Hoewel dit in
letterlijke zin onmogelijk was, ge
beurde het beslist in figuurlijke zin.
De CBS, de televisie-organisatie die
Glenns tocht versloeg, schatte dat
ongeveer 60 miljoen Amerikanen,
dus een derde van de totale bevol
king, tenminste een gedeelte van
het verslag zagen. Verder luisterden
natuurlijk een groot aantal mensen
naar de radio.
De televisiereportage begon
's morgens om half zes Oostameri-
kaanse tijd en duurde zonder onder
breking tot vier uur 's middags. Wat
de Amerikanen erg op prijs stelden,
was dat alles in het openbaar ge
beurde. In Cape Canaveral kon
iedereen buiten de basis de raket
met het blote oog zien en vele men
sen kwamen, evenals de vorige ke
ren toen de lancering werd afge
last, kijken.
Op mijn school, waar in ieder lo
kaal een luidspreker is, werden de
lessen gestaakt toen het ogenblik
van de lancering naderde, zodat
iedereen het radioverslag kon vol
ken. Tussen de schooluren in stond
de radio aan evenals tijdens de pau
zes. Toen de capsule landde, werden
de lessen weer afgebroken.
De tweede klas van een lagere
school schreef een brief aan de
CBS. De leerlingen zeiden daarin,
dat zij het jammer vonden dat ze
Columbus (de held uit een tv-
jeugdprogramma) niet hadden kun
nen zien, maar dat zij de hele dag
op school naar de televisie hadden
gekeken en dat ze het erg interes
sant hadden gevonden.
Op de dag van de ruim te vlucht
werden er aanmerkelijk minder te
lefoongesprekken gevoerd dan nor
maal. De grote warenhuizen waren
leeg, iedereen was thuis. In Reno,
in de staat Nevada, stopten in de
speelhuizen de meeste mensen met
gokken om naar John Glenn te kij
ken. Niemand wilde het missen. In
een rechtszaal in Grand Rapida
(Michigan), schorste de rechter de
zitting, opdat iedereen, inclusief de
bestolene en de dief, naar de re
portage op het gestolen televisie
toestel kon kijken.
HUIB BOL
Hartland Wisconsin
Verenigde Staten
Verscheidene honderden leerlin-
gen van Israëlische middelbard
scholen hebben zich onderwor
pen aan een speciaal proef-
examen waarvan de bedoeling
ivas te ontdekken of het mid
delbare eindexamen werkelijk
een bepaalde graad van ontwik
keling aan de dag kan brengen
of alleen maar een graadmeter
is voor ingestampte feitenkennis
Dit examen-examen was door
het ministerie van Onderwijs
georganiseerd en duurde vier
uren. De helft daarvan kon be
steed worden aan de beantwoor
ding van opgaven als: leg uit
wat kosten van levensonderhoud
zijn, directe en indirecte belas
tingen, onzichtbare export,
gouddekkingsocialisme; verder
werd een beoordeling gevraagd
van enkele boeken waaronder
„Dr. Zjiwago" van Boris Paster
nak en „Sons and lovers" van
D. H. Lawrence.
In de andere helft werden
vragen gesteld om het vermogen
tot begrip en het trekken van
conclusies te toetsen.
De Amerikaanse „crooner
Buddy Holly stierf in 1959, oj"
21-jarige leeftijd. Het gebeurde
na een vreselijk ongeluk me
zijn privé-vliegtuig, waarmet
hij op weg was naar zijn zo
veelste optreden.
Dat is dus drie jaar geleden.
Het vreemde is echter dat er nu
nog altijd platen van Holly ver
schijnen met liedjes die men
hem nooit in het openbaai
heeft horen zingen. Raadsel
achtig en een beetje fascine
rend voor wie niet weet hoe de
muzikale vork precies aan de
steel zit!
Maar laten wij zijn levensver
haal in de goede volgorde vertel
len. Van kinds af aan was Bud
Holly verrukt over alles dat met
„muziek maken" te maken had.
Toen hij acht jaar was, zeurde Hij
net zo lang tot men een muziek
instrument voor hem kocht. De vi
ool, die zijn ouders hem in han
den gaven, was echter geen middei
om hem bij de doorsnee jonge -
mensen populair te maken en dus
ging die vlot aan de kant.
en toen heb ik die
dikke kamerjas maar aan
getrokken", vertelt Brigitte
lachend.
JW-lezers schrijven
Daarvoor in de plaats kwam het
instrument dat vooral in de na
oorlogse jaren zo'n enorme „aan
hang" kreeg: de gitaar. Die paste
beter bij hem en het duurde niet
lang of Buddy trad op in diverse
clubs van Californië. En in minder
dan geen tijd was hij de eigenaar
van een zeer plezierig gramofoon-
platencontract. De weg leek open
te liggen naar roem en tiendui
zenden flonkerende dollars. Maar
zijn grammofoonplaten deden het
niet en teleurgesteld en eenzaam
ging hij naar Californië terug.
Vocal group
Zijn „farewell to music" was
maar kort. In 1956 vormde hij met
enige vrienden de vocal group „The
Crickets", wier leider, arrangeur,
gitarist, solist en componist hy was.
Vocal groups werden in die jaren
bijzonder veel gevraagd en „The
Crickets" dopten dan ook met het
grootste gemak hun financiële
boontjes.
Voor grote beroemdheid was iets
anders nodig: een „schlager" die
Amerika zou veroveren. Het wach
ten was op die dag. Hij kwam eer-
BUDDY HOLLY
j°n§ gestorven
(Foto: „Tuney Tunes")
der dan werd verwacht. Gelanceerd
in Clovis, New Mexico, ver van het
in de lichte muziek „verdronken"
New York, bereikte zyn plaat
„That '11 be the day" eind 1956 de
top. „That '11 be the day" het
was inderdaad Buddy Holly's dag.
Gefortuneerd
Zijn plaat en naam vlogen ra
zendsnel omhoog op de Amerikaan
se en alle Europese hitparades en
toen hy er ook nog in slaagde via
„Oh, Boy", „Peggy Sue", „Heart
beat" en „Early in the morning"
uitstekend repertoire te houden,
was hij in 1958 op 21-jarige leef
tijd al een gefortuneerd man.
Toen kwam dat ongeluk in be
gin 1959. Musica Americana fron
ste even bedroefd de wenkbrauwen
maar het leven staat nu eenmaal
niet stil, zeker niet in de wereld
van de lichte muziek. Zijn dood
wekte even wat consternatie, meer
niet. Zijn graf werd geen „bede
vaartplaats" van jonge mensen,
zoals bij de roemruchte James
Dean. Holly, die zich vaak tooide
met een wat onflatteuze uilenbril,
was er de figuur niet naar.
Na zyn dood bleven nieuwe pla
ten van hem dus op geregelde tij
den verschijnen. Het was even een
mysterie, maar niet lang. Buddy
werkte namelijk graag en veel met
taperecorders en na zijn dood
vond men enige bandjes waarop
hy zo maar wat liedjes had ge
zongen.
Een gewiekst musicus arrangeer
de achter zyn stem een strijkor
kest en zo worden van Buddy Hol
ly nog altijd nieuwe platen ultg"»»
bracht, hoewel hij drie jaar gele
den stierf.
