SYLVIA SYMS
IN DE SIERTUIN
FOTO
Een Zoeklicht
ons yvekeli
Doe-het-zelf-cursus
schrikt niet
terug voor
schokkend
filmscenario
praatye
AFDRUKKEN
Zaterdag 2 december 1961
Pagina 2
De Engelse filmindustrie
om wat nauwkeuriger te zijn,
de Rank Organisatie heeft
kortgeleden twee produkten
afgeleverd, die in enkele op
zichten veel met elkaar ge
meen hebben.
In de eerste en voornaamste
plaats snijden beide een brandend
Brits sociaal probleem aan. In
„Flgme of the street" gepro
duceerd en geregisseerd door Roy
Baker wordt de rassendiscrimi
natie aan de orde gesteld, welke
ook in Engeland nog als een
actueel probleem geldt.
In „Victim" behandelt regisseur
Basil Dearden een zeer precair,
maar niet minder urgent onder
werp. Uit statistieken heeft men
namelijk de ontstellende conclusie
getrokken, dat vrijwel alle chan
tage zaken in Engeland homoseksu
aliteit tot achtergrond hebben. De
wetgeving daar is in dat opzicht
sterk verouderd en geeft iedereen,
die er misbruik van wil maken,
een angstig doeltreffende wapen in
de handen voor het plegen van
chantage.
Risico
Beide films hebben een warm ont
haal gekregen bij de pers. Ook het
publiek reageert volgens de eerste,
gegevens gunstig, vooral op „Vic
tim". Dirk Bogarde heeft er wel
(tegenop gezien om de hoofdrol te
spelen als de advocaat, die gechan
teerd wordt. Het was een heel risico
om zo'n vooral in Engeland du
bieuze figuur uit te beelden, maar
hij meende terecht dat hij
eens moest afwijken van zijn tra
ditionele jeune-premierrollen.
„Het was een risico", zegt Dirk
Bogarde zelf: „Maar de film is het
dubbel en dwars waard. Het gaat
hier om een werkelijk mens met
een heel werkelijk probleem. Een
man, die eerst moet vechten tegen
zijn innerlijke zwakheid en later
tegen de mensen, die deswege chan
tage op hem plegen."
„Het is een groot geluk, dat de
Britse filmindustrie vandaag de dag
zo'n film kan maken", zo vervolgt
hij. „Zes jaar geleden was dat niet
mogelijk geweest. Het maken van
intelligente films werd toen geheel
aan Fransen. Italianen en Zweden
overgelaten. Nu durven de Britten
het ook. En ik durf het ook. Mede,
omdat ik weet, dat ik niet meer
afhankelijk ben van de teenagers.
Die hebben hun voorkeur overge
bracht op jongens als Adam Faith
en Cliff Richards. Die zijn hun
filmidolen geworden. Dat heeft mij
in zeker opzicht bevrijd. En ik wil
van deze vrijheid gebruik maken.
Daarbij ben ik bereid enige risico te
lopen".
Nog een factor
Dirk Bogardes tegenspeelster is
Sylvia Syms. En dat brengt ons
meteen op nog een factor, die beide
films gemeen hebben. Sylvia Syms
speelt namelijk ook de belangrijkste
vrouwenfiguur in „The flame of the
street". Zij is daarin een blank Lon-
dens meisje, dat een gekleurde man
wil trouwen. De filmactrice heeft in
het recente verleden bewezen prijs
te stellen om sterk uiteenlopende
rollen.
Eerst was zij non in Ralph Tho
mas' ontroerende film „Conspira
cy of hearts", daarna een striptease
danseres in „Expresso Bongo", ver
volgens leed zij als een lieve Engelse
een amoureuze nederlaag (tegen een
exotisch meisje van lichte zeden in
"The world of Suzie Wong", kort
daarop was dus in „The flame of
„Ik wil alleen in
films spelen, die
iets te zeggen
hebben"
the street", een slachtoffer van het
rassenvooroordeel en dit rijtje be
sluiten we met haar rol in „Victim"
als echtgenoot van de omstreden
advocaat.
Rustig geeft ze een verklaring
voor deze sterke verschillen: „Ik wil
alleen in films spelen, die iets te
zeggen hebben".
Veel stof
Maar waarom accepteerde zy rol
len in films als „The flame of the
Dit is Audrey Hepburn
in de rol, die de Britse ac
trice Sylvia Syms zo graag
had willen spelen (men zie
elders op deze pagina). De
rol van Holly Golighty, zo
als dat persoontje werd
gecreëerd in Truman Ca
potes amusante novelle
,JBreakfast at Tiffany's".
Holly is een wonderlijk
wezentje, belast met aller
lei dwaze complexen en
uitzonderlijke gewoonten.
Een vlinderachtig, vrolijk
vrouwtje met een ontel
baar aantal vriendjes in
haar kladboekje, maar he
vig explosief als er ook
maar een strobreed in de
weg wordt gelegd.
Deze foto geeft een beeld
uit zo'n bewogen scène in
de film, die Blake Edwards
van Capotes boek maakte
met Audrey Hepburn in de
hoofdrol. Holly wordt een
duivel als zij hoort van de
dood van haar geliefde
broer. Lampen zeilen door
de kamer, make-up arti
kelen worden aan gruzele
menten gesmeten en het
fel snikkende meisje koelt
daarna haar woede op een
kussen, waarbij de vlokken
in het rond vliegen.
Haar meest toegewijde
vriend (George Peppard
komt juist binnen, maar
als er vlak naast zijn hoofd
een lamp tegen de muur
ploft, trekt hij zich maar
weer terug. Hij verzamelt
dan moed, stapt iveer bin
nen en slaagt er tenslotte
in de over haar toen
zijnde Holly te kalmeren.
street" en „Victim", waarvan zij
toch tevoren moest weten, dat ze
veel stof zouden doen opwaaien?
„In de eerste plaats geloof ik, dat
de vrouwelijke rollen in deze z.g.
probleemfilms zoveel beter zyn. Er
zit meer pit en leven in. Bovendien
zijn het altijd rollen, waarin een
actrice echt kan geloven".
Maar er zyn nog andere rede
nen. Iedere insider kent Syl
via's diepgewortelde haat tegen ras
sendiscriminatie. In feite is het
haa-r grootste haat.
ervan overtuigd, dat d Jritse wet
geving op het gebied va.» de homo-
seksua'ji'fceiit ver achter is gebleven
en dat het onderwerp in Engeland
beheerst wordt door veel hypocrisie.
„Het is niet half zo gevaarlijk
als vele andere dingen, die in ons
land gebeuren. Ik geloof b.v., dat
de mannen, die schoolmeisjes las
tig vallen een heel wat grotere be
dreiging vormen".
Meer ambities
Maar omdat Sylvia nu zoveel
voldoening vindt in het spelen van
films, die „iets te zeggen hebben"
betekent dat nog niet, dat hiermee
een einde gekomen is aan haar ar-
OP DE BOEKENMARKT
Op de bovenste foto Sylvia Syms met Johnny Sekka in een scène
uit de film "Flame in the street"Daaronder een beeld uit de
rolprent "Victim" met Sylvia Syms en Dirk Bogarde in de
hoofdnollen.
„Het is zo stom" beweert ze.
„Waarom kan men de mensen niet
beoordelen, zoals zij zijn en wat zy
doen inplaats van naar de kleur
van hun huid".
Daarom ging ze bijna gretig in
op het aanbod, dat haar gedaan
werd om in „The flame of the
street" de rol te spelen van de
blanke onderwijzeres, die verliefd
wordt op een donkere collega. Het
was een onderwerp, dat haar na
aan het hart lag.
Eigenlijk lagen de zaken net zo,
toen het ging om „Victim". Ze is
tistieke ambities. Ze wil graag toe
geven, dat ze bijvoorbeeld dolgraag
de rol gespeeld had van Holly Go
lighty in „Breakfast at Tiffany's",
die Audrey Hepburn zo kostelijk
gestalte geeft in de onlangs uitge
brachte film. Holly Golighty is een
zeer bijzonder persoontje, dat als
een vlindertje door het leven zweeft
en overal te vinden, waar plezier
gemaakt wordt.
„Maar dat is nu eenmaal mijn
moeilijkheid" verzucht Sylvia
Syms: „Ik wil altijd iets, dat
iemand anders heeft
F. Bordewijk. „Tijding van
Ver." Nygh en Van Ditmar.
's Gravenhage 1961.
Deze romoin van Bordewijk
houdt in zekeren zin het midden
tussen zijn vroege en zijn latere
werk. Men vindt er het spel met de
namen, dat van zoveel belang was
ia zijn vroege romans en verhalen
in terug, maar iets minders fantas
tisch. De Amsterdamse Hoogteka-
dijk, de buitens Sinderam en Vi-
trite, mevrouw de Cercleres, een
adellijke naam uit de zeventiende
eeuw volgens een voetnoot, me
vrouw Colonia, die eigenlijk met de
nog oudere Italiaanse naam Colon-
na had moeten prijken die alle
veroorzaken een klankspel, dat een
zekere atmosfeer teweegbrengt en
dat uitermate belangrijk is. Dit ef
fect is moeilijk te omschrijven,
maar dat namen van associatief
belang zijn, zou men op eenvoudi
ge manier kunnen aantonen door
te wijzen op de waarde, die wel
haast iedere ouder hecht aan de
voornaam, welke zijn kind zal dra
gen.
Van Bordewijks latere werk heeft
deze roman de grotere breedte. De
centrale figuur is de oud-raadsheer
van het gerechtshof, Alwijn Braam
Bouwens. Deze hoogbejaarde speelt
een intelligent spel met de dood in
dien zin, dat hij zich daar bewust
op voorbereidt. Een „tijding van
ver" is hem de doodsgedachte
eigenlijk zijn levenlang geweest,
echter zonder vrees, integendeel; de
dood is voor hem een stoische rea
liteit. Hij poogt zich onafhankelijk
te maken van de doodsgedachte
door die als een onverbreekbare
factor van zijn leven te beschou
wen. Deze wijsgerige houding
maakt, dat hij zelfs in zijn laatste
levensjaren nog een actieve en ad
viserende rol kan spelen voor hen,
die hem omringen en zelfs voor
mensen by wier ervaringen bij
slechts zijdelings b°trokken raakt.
Merkwaardig is dat de kring om
Braam Bouwens heen gevormd
wordt door mensen, die weinig bij
hem passen. Zó weinig, dat men
zich afvraagt wat de schrijver heeft
voorgehad met deze keuze. Het- zijn
wezens met over het algemeen wei
nig verstand en een hoogst conven
tionele wijze van denken.. Mensen,
waarvan men de indruk krijgt, dat
deze Braams Bouwens ze, als niet
intrigerend genoeg, voorbij zou
gaan. Toch nemen zij een belang
rijke plaats in in het verhaal, waar
uit zij echter ook weer als het ware
spoorloos verdwijnen. Het einde
indien het een einde is van
Braam Bouwens is zo terloops en
toevallig, dat men de realiteit er
van nauwelijks aanvaardt. Hij valt
van een trap na een aandeelhou
dersvergadering en rijdt in de zie
kenauto langs de vrouwelijke ver
keersagent met wie hij kort te vo
ren een blik heeft gewisseld, die
enige indruk op hem heeft
gemaakt. Deze Braam Bouwens is
zonder twijfel de interessantste fi
guur van dit wat raadselachtige
t erhaal.
Ivo Andric. „De Brug over de
Drina". De Fontein Utrecht.
z.j.
Een bekroning met de Nobelprijs,
althaas met de letterkundige, wijst
m.i. langzamerhand op iets weinig
interessants. Zeker, deze roman
heeft kwaliteiten. Terecht wijst. A.
den Doolaard, die de roman inleidt,
er op dat in dit verhaal „geslachten
komen en gaan, vier eeuwea lang,
met hun moeite cn verdriet, rijk
dom en razernij, hun alledagsbe-
staan en hun verborgen passies"
enz. enz. en dat de achtergrond
van al die honderden levens wordt
gevormd door de brug, welke over
de rivier de Drina ligt. Ik wil ook
gaarne toegeven, dat deze roman
vorm „een klassieke allure" heeft.
Maar daar tegenover staat, dat ik
mij permitteer het nele stadje Vise-
grad in Bosnië, met zija eeuwen
en inwoners en de brug op de koop
toe, stierlijk vervelend te vinden.
Wanneer zij die deze Nobelprijs te
vergeven hebben, op zoek waren
naar eea roman, did in de Balkan
speelt, dan hadden zij mi hun
Nog kunnen allerlei vaste of
overblijvende planten gepoot of
verplant worden, doch stel het
niet te lang meer uit. De winter
staat voor de deur en dan kan
men niet veel meer beginnen.
Vele vaste planten zyn volko
men winterhard, doch als men
ze omstreeks deze tyd poot, is
het nuttig ze toch wat af te
dekken. Voorheen gebruikte
men hiervoor steeds turfmolm.
Er is bewezen dat dit toch echt
niet zulk best dekmateriaal is;
het is veel beter uw planten af
te dekken met wat groene spar-
retakken. Bovendien staat dat
nog wel zo aardig.
Papaver oriëntale noemt men
ook wel eens de Oosterse klap
roos; die zou ik in mijn tuin niet
willen missen. Ze bloeit dat het
een lieve lust is en ze doet dat
met enorme bloemen. Ze komt
in verschillende tinten voor,
doch het felle rood verdient de
voorkeur; die zorgt voor een
echte kleurplek in uw tuin.
Oranje-rood is ook bijzonder
mooi en de roze tinten doen het
ook wel. Er is echter ook een
bezwaar aan de klaproos verbon
den; als ze bloeit, is ze heel
mooi, doch na die tijd wordt het
echt een kale plek in de tuin
en dan moet men de planten
kort terug snijden en er iets
anders tussen poten. Dat doen
wij ook altijd: hoogopgroeiende
Tagetes of Afrikanen kan men
er heel goed tussen zetten. In
de herfst kan men er ook vroeg-
bloeiende, doch hoog opgroeien
de Darwintulpen neer zetten;
misschien zullen Mendeltelpen
nog beter voldoen.
Klaprozen moeten een voed
zame grondsoort hebben. Het is
dus nuttig wat oude mest dooi
de grond heen te spitten; verse
mest kan men beter niet gebrui
ken. Indien de grond voldoende
humusrijk is. kan men ook heel
goede resultaten bereiken met
de bekende ko.relmestsoorten;
per tien vierkante meter is een
hoeveelheid van ongeveer drie
honderd gram voldoende. Klap
rozen kan men ook met succes
KLAPROZEN
voortkweken door middel van
scheuren. Dat kan men het best
direct na de bloei doen; dus als
men ze kort heeft afgesneden.
Vroeg in het voorjaar zou men
dat ook nog kunnen doen, doch
doe het in geen geval ln deze
tijd van het jaar.
G. Kromdijk
aandacht beter aan Den Doolaard
zelf kunnen besteden, al werkt die
dan niet met „eeuwen" en „klas
sieke allures". Doch bovengenoem
de Zweden gaan letterkundig Ne-
ijk en
derland strijk
zet voorbij.
Remarque. De Hemel kent
geen gunstelingen". Van Hol-
kema en Warendorf. Amster
dam z.j.
Neen inderdaad, de hemel kent
geen gunstelingen en de aarde
slechts voor korte tijd. Zowel de
jonge vrouw Lillian, die het sana
torium ontvlucht, omdat zij niet ge
looft in de ongeneeslijkheid van
haar ziekte, als de coureur Cler-
fayt, die blijft rijden, hoewel hij
weet, dat hij te oud wordt voor dit
roekeloze bedrijf, kunnen de dood
niet ontkomen. Want hoewel hun
liefde werkelijk „sterk als de dood"
is, blijkt de man met de zeis ster
ker. Al lezende in dit uitstekend
geschreven en zeer werelds getinte
verhaal, is een mens tenminste blij,
dat deze twee dit geluk op aarde
nog gehad hebben.
Aanbevolen pockets
Salamanders (Querldo Amster
dam).
Elie Wiesel. „De Nacht. Herinne
ring van een veertienjarige Jongen
aan een vernietigingskamp".
Top Neaff „Letje". Bekend en
beroemd.
Albert Helman. „De Laaiende
Stilte". Een historisch dagboek van
een zeventiende eeuwse Jonge
vrouw op een plantage in Surina
me.
Louis Paul Boon. „Vergeten
Straat". Een goed voorbeeld van
Boons uitzonderlijk talent.
John Steinbeck. „Goede Donder
dag". Een boek vol gesprekken in
en om Cannery Row.
Hella S. Haasse. „De Scharlaken
S tad". Een grootse roman over het
Rome aan het eind van het Borgia-
regime.
Meulenhoff Pockets. (J. M. Meu-
lenhoff Amsterdam).
Jef Last. „Schuim op de Kust",
Verhalen van Zee en Zwervers.
G. Abécassis. „100 koffers op één
dak". Amusante notities van een
reisleider.
B. A. Sijes. „De Februaristaking",
Interessant en volledig, maar moei
lijk leesbaar gedrukt.
Dostojefski. „Memoires uit het
sousterain". Een van Dostojefski's
aangrijpendste boeken.
Gerard Walschap. „Het Kind".
Wie niet bang is voor wat streek
taal, zal om de gebeurtenissen in
een Vlaams dorp beurtelings rillen
en lachen.
Ooievaars (Bakker-Daamen. Den
Haag).
Chr. Leeflang. „De Dichter en De
Dood". Bloemlezing van zeer fraaie
en soms zeer sombere gedichten
met een goede voorrede.
Jan Campert. „Wier". Walche-
rens onsterfelijke zeden en harts
tochten.
Marga Minco. „De Andere Kant".
Navrante verhalen van de bekroon
de schrijfster van „Het Bittere
Kruid."
M. Nijhoff. „Het Heilige Hout".
Kerst-, Paas-, en Pinksterspel van
de beroemde dichter.
CLARA EGGINK
We vinden het tegenwoordig heel
normaal, dat we van een film ne
gatieven krijgen, die zo we dat
zouden wensen duizenden malen
kunnen worden afgedrukt. Maar de
allerprilste fotografie was met deze
methode volkomen onbekend. Een
foto in die beginperiode gemaakt
was één enkel stuk, dat niet af
gedrukt kon worden. Zo'n Daguer
réotypie zoals een dergelijke op
name genoemd werd vertoonde
een positief beeld, dat bij schuin
opvallend licht zichtbaar werd.
Spoedig werden echter deze niet
af te drukken positieven vervan
gen door een verbetering van een
Engelse vinding.
Denken we bij de naam Talbot
tegenwoordig misschien het eerst
aan een type van een auto. de foto
grafie eert deze naam door een in
1840 door William Talbot gevon
den procédé naar hem te noemen.
Talbot maakte gebruik van licht
gevoelig papier in de camera en
maakte dus eigenlijk zijn opnamen
op wat wij 100 jaar later als een
oorlogskindje beschouwden: de pa
pierfilm.
Dit papier werd ontwikkeld, daar.
na versterkt, omdat de beeldsporen
vaak nog maar vrij zwak waren
en tenslotte werd dit negatievebeeld
transparant gemaakt.
Hoewel de papierstructuur duide
lijk zichtbaar was en de detaille
ring daardoor sterk leed, was in ze
kere zin het negatief-positief pro
cédé zoals we dat nu kennen, door
deze wijze van werken voorbereid.
Men ging immers later de papier-
laag door een glaslaag vervangen,
waardoor de transparantie niets
meer te wensen overliet en verving
de zware glasplaat enkele tiental
len jaren later door het celluloid
van de rolfilm en vlakfilm.
Men kaa nu van een negatief een
vrijwel onbeperkt aantal positieve
afdrukken maken. Dit is een vrij
eenvoudig werkje, dat echt niet
de pretentie heeft alleen maar in
een perfect ingerichte donkere ka
mer te kunnen gebeuren. O nee,
ga rustig afdrukjes maken in een
schemerig hoekje van de huiska
mer. Zorg er alleen voor, dat geen
directe lichtstralen op het lichtge
voelig papier kunnen vallen.
Begrijpelijk is, dat wie er voor
het eerst aan begint, zich ernsti
ge zorgen maakt over elk sprietseltje
licht, dat op een of andere onvoor
ziene wijze op zo'n teer velletje pa
pier terecht zou kunnen komen. Die
angst is overdreven. Direct licht
straling is schadelijk, maar als u
de lamp heeft afgeschermd, zodat
in het schemerduister alles duide
lijk te zien is, maar men enige
moeite moet doen om een stukje
tekst van een Krant te lezen, dan
behoeft u voor sluieren van het
papier niet bang te zijn.
Is de verduistering, die u voor
het des avonds in de woonkamer
afdrukken van negatieven nodig
hebt, niet zo veeleisend, de beno
digde materialen zijn ook beschei
den van omvang.
Nemen we een ogenblik aan, dat
u het afdrukken op de meest simpe
le wyze eens zou willen proberen.
Wat is daar dan voor nodig en hoè
eenvoudig kunt u het dan aanpak
ken?
Reserveer een hoekje in de ka
mer, dat niet vlak bij de deur is
Een plotseling binnftikomen van
een huisgenoot of oezoeker, die on
wetend is van uw duistere manipu
laties, zou door de epen deur een
bundel gang- of portaallicht op het
papier doen vallen, die een volko
men sluiering ten gevolge heeft.
Zet in dat rustige hoeke een ta
feltje met daarop een bureaulamp
met een vrij zwakke lamp(15 Watt
is voldoende). Een at'drukraampje,
een pakje papier, drie bakjes res
pectievelijk met ontwikkelaar, stop-
bad en fixeer completeren het ge
heel.
gang van zaken is:
ran het afdrukraam
De
Op het "ruitje van i
legt u een negatief met daarop een
masker. Dat is een volkomen zui
ver uitgesneden rechthoek of vier
kant, dat ervoor zorgt, dat u geen
„rafelige" beeldrandjes krijgt, maar
dat de omtrek van de foto een
scherpe strakke afscheiding is van
de witte papierrand. Op het nega
tief wordt een velletje lichtge
voelig papier gelegd. De rest van
het papier gaat in het doosje en
daarna wordt de bureaulamp aan
gestoken om het papier via glas
ruitje en negatief te belichten.
Na enkele seconden wordt de lamp
uitgedaan, het afdrukraampje open
gemaakt, het nog steeds blanke vel
letje papier in de ontwikkelaar ge
stopt. Langzaam komt het beeld
op en als het voldoende van kracht
is, gaat het. via -en stopbad naar
het fixeerbad. Zijn er enige af
drukken gemaakt, dan worden ze
gedurende een halfuurtje in eea
schaaltje of teiltje in de keuken
gespoeld en daarna gedroogd.
Nu zijn dit alleen maar de al
gemene aanwijzingen, die nog niets
vertellen over het hoè ea waarom.
Daar beginnen we de volgende
week dan maar aan.
VROUWEN ZIJN BETER
DAN MANNEN!!!
Vrouwen vergissen
zich minder vaak in
een bepaalde volgor.
de dan mannen.
Vrouwen hebben een
grotere woorden.
schat dan mannen
