„Hollywood
zal knarsend
tot stilstand
komen...."
IN KAMER EN TUIN
BEELDEN VAN VLEES EN BLOED
TITEL-EXPERIMENTEN
ZATERDAG 2 SEPTEMBER
WEKELIJKS BIJVOEGSEL
PAGINA 2
Voorspelling van
Dino de Laurentiis:
Maar de gebroeders
Miriscli lachen, zij
vonden wel weg
naar succes
ONS SMALFILMHOEKJE
„Het Hollywood is het afge
lopen".
Deze kreet komt van de
Italiaanse regisseur Dino de
Laurentiis. de man, die wel eens
,,de Garibaldi van de Italiaanse
film" wordt genoemd. De Lau
rentiis is er van overtuigd, dat de
toekomst van de filmindustrie in
Europa ligt.
„Ik heb het gevoel, dat Holly
wood knarsend tot stilstand zal
komen."
De Laurentiis is een opvlie
gend man met zeer bepaalde
denkbeelden. Zelfs als hij be-
leefdheidsfrazes zegt, zoals bij
voorbeeld „aangenaam met U
kennis te maken", krijgt men de
indruk, dat hij woedend is. Zijn
manier van spreken lijkt namelijk
op een serie explosies.
..De toekomst van de film
industrie ligt in Londen, Parijs en
Rome", zegt hij en slaat daarbij
met zijn vuist op het bureau. „Die
drie steden zijn de driehoek van
de toekomst. Misschien komt
daar uiteindelijk Berlijn nog bij".
Waarom
„Waarom zou het met Hollywood
gedaan zyn?"
„Heel simpel. Twintig jaar lang
hebben de filmproducenten van Holly
wood de wereld beheerst, omdat zij
geloofden in het universele karakter
van de filmkunst. Zij vonden de talen
ten, die zij nodig hadden, in allerlei
landen. Maar die figuren zyn dopd en
niemand is hun plaats komen innemen.
Dan zijn daar de lonen en salarissen,
die Hollywood veel van zijn kracht
ontnomen hebben. Tenslotte hebben
ze de fout gemaakt om te denken, dat
de films produkten zijn, die aan de
lopende band kunnen worden gemaakt.
Dat kan eenvoudig niet."
De Laurentiis is inmiddels weer
rood aangelopen: „De belastingen
doen natuurlijk ook een duit in het
zakje om Hollywood naar de onder
gang te helpen. Maar het ergste zijn
de acteurs. Die willen allemaal veel te
veel geld. En in Hollywood krijgen ze
bovendien nog een percentage van de
winst, die er met hun films wordt ge
maakt- Daar heeft bij mij nog nie
mand van gehoord. Ik ben op het
ogenblik bezig een film te maken, die
„Barabbas" heet. Die film heeft een
reusachtige bezetting. Maar geen en
kele acteur of actrice deelt m de
winst". Behalve dan wellicht zijn echt
genote Silvano Mangano. Zij speelt
ook in ..Barabbas'.
SHIRLEY MACLAINE
...„The apartmentonder
de gebroeders Mirisch
Hij gaat voort: „Geen enkele ac
teur is groter dan de film, waarin
hü speelt. Er werkt niemand voor my,
tenzij hij of zij zich aan myn idee
ën en instructies houdt. Ik wil er ook
nog aan toevoegen, dat geen enkele ac
teur van een slechte film een goede
kan maken. U moet begrijpen, dat ik
niet voor de acteurs werk. Zy werken
voor
Uitzondering
Hollywood geeft zelf toe. dat de film
industrie er daar slecht voorstaat,
maar dan wordt er vaak gezegd dat
de gebroeders Mirisch daar misschien
een uitzondering op maken.
Misschien heeft dit drietal de juiste
formule gevonden. Twee van de ge
broeders. Harold en Marvin, waren
onlangs in Europa. De derde, Walter
bleef in Hollywood om, zoals z\J zei
den, „op de winkel te passen".
Voor de zogenaamde kleine
bolgewasjes bestaat in ons land
over het algemeen wel veel be
langstelling; de bloemist noemt
het bijgoed; de hoofdprodukten
zijn de tulpen; hyacinten en
narcissen. Van dat kleine goedje
kan men in een liefhebberstuin
veel plezier hebben; vooral in de
zeer kleine tuin komt dat goedje
zo aardig tot zijn recht. De scil-
la's bloeien al heel vroeg in het
voorjaar: Scilla sibirica doet dat
soms al direct na de sneeuw
klokjes en dikwijls bloeien ze
ook tegelijk en dat wit en hel
dere blauw doen het samen pri
ma. Het zijn echt geen bolge
wasjes om er bloemperken mee
te beplanten; daar kan men
beter hulpen of hyacinten voor
gebruiken, doch op de voor
grond in de border zal een
hoekje bloeiende scilla's het heel
goed doen, doch het best komen
ze tot hun recht als ze aan de
voet van een berk gepoot wor
den; berken hebben niet zo veel
blad en worden ook niet zo dik
en zo hoog en daar voelen ze
zich best bij thuis. De kleine
bolletjes kunnen op een diepte
van ongeveer zeven centimeter
gepoot worden; ze zijn volko
men winterhard en het is dus
niet nodig hen tegen het inval
len van de winter af te dekken.
Ook in de rotstuin kan men
er wel een groepje van poten;
ze worden ook wel in het gras
gepoot, doch daar doen krokus
sen het veel beter.
Scilla's kan men voor weinig
geld kopen en als u ze eenmaal
hebt kunt u er ook jarenlang
plezier van hebben; ze behoeven
nadat ze zijn afgestorven niet
gerooid te worden; u laat ze
maar rustig staan; zelf zorgen
ze wel voor uitbreiding en daar
hebt u dus ook niets aan te
doen.
Scilla campanulata bloeit veel
later in het voorjaar en die
kent men beter als de bos-hya-
cint; een fraai bloeiend bolge-
wasje wat echter op een licht
schaduwplekje gepoot moet wor
den. Op open bosplefcken zullen
ze het prima naar hun zin heb'
ben; op oude buitenplaatsen
kan men soms hele kolonies
aantreffen en niet alleen in de
blauwe, doch ook in de roze
kleur. Het is nu de goede tijd
hen te bestellen en dan kunnen
ze direct na ontvangst op de
voor hen bestemde plaats gepoot
worden; ze verlangen ook een
pootdiepte van ongeveer zeven
centimeter.
G. KROMDIJK
SCILLA CAMPANULATA
Bij het op korte afstand filmen
van een foto. waarop met deze verf
een titel geschreven is, wordt de ver
lichting voornamelijk gericht op een
deel van de foto. Aparte verlichtings-
apparatuur is daarvoor niet nodig:
de smalfilm-projector geeft dichtbij
gehouden een prachtige straal, die
door een kartonnetje met een rond
gaatje erin achter de projectielens
bevestigd, als een klein zoeklicht over
de foto kan strijken. By het passeren
van de tekst denk even aan de
leesrichting en laat de straal van rechts
naar links spelen lichten de letters
plotseling op en „vlammend" verschijnt
de titel op het doek. Natuurlijk zoeken
we bij zulke experimenten naar een
foto met een vrij donker gedeelte, zo
dat de witter letters daartegen goed
uitkomen.
Een variatie: zet de foto, wanneer
de juiste opname-scherpte op bijvoor
beeld 40 centimeter ligt, eerst op een
afstand van ruim vijftig centimeter
van de lens af. Begin nu op te nemen,
waardoor wazige contouren zullen ont
staan. In ongeveer één a anderhalve
seconde schuift u steeds filmend de
foto dichter naar de camera toe tot
aan het scherptevlak. Door het
„groeien" van de scherpte ontstaat
een bijzonder aardig effect. Men kan
deze techniek enkele malen toepas
sen in de film. om dan eens over te
gaan op weer een andere variatie: de
foto ligt „achterover" (plat op de tafel)
met de onderste rand tegen het juiste
instelvlak. De achtergrond is donker.
Met een dun zwart draadje, dat aan
de bovenkant van de foto is bevestigd,
of door middel van een fijn ijzer
draadje dat er in de zijkant is inge
stoken wordt de foto van zijn lig
gende houding in een „rechtop-zitten
de" gebracht.
Om een goed effect te bereiken
moet dit vrij snel gebeuren, (dus niet
zo langzaam, als by de reeds eerder
vermelde variatie van in het langzaam-
scherpte-vlak schuiven).
Na de tijd, die u nodig oordeelt
om de tekst te kunnen lezen kunt
u of de film zelf direct laten volgen
of de foto nu „voorzover" vallend fil
men en dan pas het eigenlijke film-
deel laten volgen. Dit zijn slechts heel
enkele Voorbeelden. Uw fantasie kan
allerlei andere hulpmiddeltjes verzin
nen om de afwisseling veel groter te
maken. Het beurtelings van links naar
rechts en omgekeerd wegschuiven van
een afdekkend kartonnetje, het ope
nen van een paar „schuifdeurtjes" van
karton, of jaloezietje van reepjes pa
pier, zijn een paar suggesties, die zon
der veel moeite in praktijk kunnen
worden gebracht.
Nu hadden we het ook over glaspla
ten. Die gebruikt u, wanneer u een
wat langere tekst zou willen inlassen
met als achtergrond één en dezelfde
foto. Die glasplaat moet met tekst
beschreven vóór een fraaie reisop-
name geplaatst. Moet de titel een ver
volg hebben, dan worde glasplaat weg
gehaald en een andere daarvoor in
de plaats gezet. Maak echter bij één
achtergrond nooit te lange teksten,
omdat dit niet erg boeiend is. Dat
een combinatie van de zoéven reeds
genoemde methode van onscherpte ook
hierbij prachtig kan dienen, zal wel
duidelijk zijn. Plaats de glasplaat
daartoe iets te ver naar voren om hem
daarna langzaam te verplaatsen naar
de reeds scherp in het beeld staande
foto. De titelletters zullen uit een gril
lige vormeloosheid tot scherpe namen
en begrippen groeien.
We schreven zo even: de tekst moet
zalang gefilmd worden en later dus
ook geprojecteerd dat men deze ge
makkelijk lezen kan. Een eenvoudig
hulpmiddel om de gunstige lengte te
bepalen is deze: bij zéér korte titels
neemt men als tyd van opname, het
aantal seconden, waarin een normale
lezer driemaal de tekst kan lezen. Hebt
u by een regenscène dus een opschrift
als byvoorbeeld: „Stralend" vakantie-
weer!" dan drukt u de draadontspan
ner in en tezelfdertijd begint u voor
uzelf hardop of binnensmonds driemaal
deze woorden te lezen. Daarna stoppen.
Dit driemaal lezen is niet bedoeld om
de meest langzame lezer toch nog ge
legenheid te geven de tekst te kunnen
volgen, want die tijd daarvoor zou echt
wel een beetje overdreven lang zijn.
Maar wanneer beelden te kort op het
doek staan begint de film irriterend
onrustig te worden. Bij wat langere
titels kunt u dan ook volstaan met
voor uzelf tweemaal de tekst direct
acherelkaar op te lezen. Die tijdsduur
is dan voldoende. Maar denk eraan:
in dit geval is lezen niet alleen maar
vliegensvlug de ogen langs de letters
laten glijden maar écht lezen.
Nu zitten we nog met dat vloeipa
pier. Daarmee zijn allerlei grapjes
op titelgebied te maken. Zo'n vliesdun
vloeitje, waarop „Einde" staat wordt
gefilmd. Dan wordt een hoekje van
het papier, dat niet in het filmbeeld
komt, aangestoken, en in enkele se
conden is de titel en ook de film afge
lopen.
Zo'n vloeipapiertje kunt u op een
„raam" van touwtjes plakken, en het
als een trommel spannen. Nog wat
grotere spanning erop zetten en ach
ter het openbarstende velletje springt
de titel te voorschyn. Scheur kleine
stukjes van zo'n vloeitje en leg er
letters van. Draai uw toestel op z'n
kop begin de letters te filmen en zet
daarna de ventilator op de vloeipapier-
tjes.
In een dwarreldans verdwijnen de
letters.
Dit stukje film is echter „op z'n
kop" opgenomen. Als u de film on
dersteboven en nog een slag links-
rechts omdraait, zult u bij het inlas
sen van dit deel merken, dat kleine uit
het niets komende stukjes vloeipapier
naar beneden dwarrelen en zich daar
keurig tot een titel vormen alsof een
mysterieuze hand ze dirigeerde.
We stoppen nu met voorbeelden.
O ja, die draad en die natte lei.
De volgende keer dan. tegelykertyd
met het verhaal over een bril voor
uw smalfilmcamera.
JAN WOLFSLAG
»SQ«>»s^e>^c>82i>m>«>m>«»*£og>p«o«^*^8^#»^pso«^#^0e»)5as>^3^e^JosD9^4oSDe>^o9ag^*«o»^*^
De wonderlijke filmwe
reld is niets te dol
Daarin kan van alles
gebeuren, zelfs het meest
absurde.
Slechts daarin kan het
voorkomen, dat beroemde
beelden -plotseling tot le
ven komen. Zoals in de
film „De roof van de Sa-
bijnse maagden", waar
voor de opnamen onlangs
in Rome werden gemaakt.
Maar toch is het ook nog
in films vrij ongebruikelijk
dat gebeeldhouwde per
soonlijkheden ineens van
hun voetstuk stappen om
als bijna levende wezens te
gaan bewegen en te pra
ten.
Het is dan ook een
vreemde gewaarwording
Mars en Venus hun stenen
status te zien afwerpen en
te luisteren naar hun
scherpe en nogal satiri
sche discussie over een
vraag, die hen wel eeu
wenlang zal bezig gehou
den hebben: Wat is be
langrijker, oorlog of lief
de?" Niet voor niets staan
zij als symbolen voor deze
begrippen op hun respec
tievelijke voetstukken.
De Britse acteur Roger
Moore moet als Romulus
dit debat aanhoren. Hij is
in de film naar de tempel
van Venus gestapt om er
te bidden en wordt dan de
verbaasde toehoorder bij
dat vreemde tweegesprek.
Maar het menselijke van
deze beelden-van-vlees-
-en-bloed blijkt toch wel
duidelijk uit deze plaatjes.
De Italiaanse schoon
heid Rosanna (Venus)
Schiaffino luistert vol
aandacht naar regisseur
Richard Pottier, wanneer
deze haar vertelthoe hij
het precies wil hebben.
En intussen laat de
Franse acteur Jean (Mars)
Marais zich door een as
sistente met een ventila
tor enige koelte toewuiven.
Terwijl men in de grote Amerikaan
se studio's niet anders dan lange ge
zichten ziet, stralen de gebroeders Mi
risch van voldoening en zelfvertrou
wen. Men kan hun succesformule in
een paar woorden samenvatten: „Nie
mand wordt betaald tenzij hij werkt".
Deze drie filmmakers beginnen een
scenario te zoeken of een boek, dat
zij kopen om er een scenario van te
laten maken. Dan huren zij een re
gisseur en de nodige acteurs, tech
nici en een studio. Als zij op die ma
nier alles en iedereen om zich verza
meld hebben, begint het werk aan een
film. Wanneer die film klaar is, hou
den onmiddellijk alle betalingen op,
totdat er weer een nieuwe film op
stapel wordt gezet. Op die manier heb
ben Harold. Walter en Marvin Mi
risch kans gezien om succesnummers
als „The apartment", „Some like it
hot" en „The magnificent seven" te
maken. In de laatste vier jaar heb
ben zij samen 43 miljoen dollar ver
diend.
Topsferren
Andere producenten klagen, dat
zy geen topsterren kunnen vinden.
Maar het drietal heeft er geen gebrek
aan. Shirley MacLainc- heeft voor hen
gewerkt. Marilyn Monroe, Jim Garner,
Jackie Lemmon, Yul Brynner, Tony
Curtis en Audrey Hepburn. En zodra
zij horen, dat er weer een nieuwe film
in produktie gaat, vragen die topster
ren of zy weer van de partij kunnen
zyn.
Marvin geeft de volgende verklaring
van dit verbijsterende succes: „Mij
hebben drie van de beste regisseurs,
die voor ons werken, Billy Wilder, Wil
liam Tyler en Fred Zinnemann." En
we z^jn heel kieskeurig met onze sce
nario's"
Bovendien bezit het drietal geen stu
dio en geen vaste staf van technici,
die betaald moeten worden, film of
geen film. Omdat de grote filmmaat
schappijen, zeggen zij, met die vaste
lasten zitten, moeten zij hun outilla
ge en hun mensen produktief maken,
zelfs als zij geen goede scenario heb
ben of als er geen acteurs van kwa
liteit beschikbaar zijn. Dus moeten zij
middelmatige films aan de lopende
band maken of ronduit slechte. Als
men maar aan het. werk blijft. Want
de salarissen en de belastingen gaan
door
Tenslotte beweren de gebroeders Mi
risch, dat regisseurs veel liever voor
hen wérken dan voor MGM of Para
mount of een van de andere reuzen
omdat zij bij hen volkomen vrij wor
den gelaten. „Wij bemoeien ons niet
met de regisseurs, wanneer zij een
maal een opdracht hebben gekregen,
en evenmin met de scenarioschrijvers".
Met deze onorthodoxe werkwijze zyn
de gebroeders Mirisch van plan dit
jaar een totaal van acht films re ha
len. In de filmwereld zijn zy inmiddels
een factor geworden, waarmee men
rekening houdt.
Hoe we met foto's, stukjes vloeipapier, glasplaten en een natte draad
op een lei, titels voor smalfilms kunnen maken in een rijke variatie, is
de opgave, die we in dit praatje volgens afspraak van de vorige
week hebben uit te werken.
Om met de foto's direct maar te beginnen, die kunnen bij een reis-
film als ondergrond voor titels dienst doen. Het hoeven uiteraard niet
uitsluitend de op de reis gemaakte en iets vergrote kiekjes te zijn,
maar kunnen ook uit reisbeschrijvingen, of tijdschriften genomen
worden. De tekst wordt in witte letters met plakkaatverf of inkt op
de foto gezet. Wie handig en geduldig is, kan de letters knippen uit
wit stevig karton en deze meerdere malen gebruiken. Een aardig effect
geeft de z.g. lichtgevende, reflecterende verf.
