Lopen en blazen
voor Kerkrade
Jeugd roert de trom in Boskoop
excerceren
LIEVER GEEN RIJBEWIJS
Excerceren, repeteren,
repeteren, excerceren
Zonder kindvrouwtje
met maag meer mans
Opgericht 1 maart I860
Zaterdag 2 september 1961
Vierde blad no. 30442
Een achttienjarige jongen uit het
Engelse Margate was gesnapt op een
motor. Zonder rybewijs, niet verze
kerd. Bovendien reed hij zonder licht.
Giutini, zo heet de knaap, had het
met opzet gedaan, omdat hij zich niet
op die grote motor thuisvoelde. Zijn
meisje had hem de motor opgedron
gen, omdat ze het „zo stoer vond
staan".
Giutini vroeg de plaatselijke politie
rechter hem voor achttien maanden
z'n rijbewijs af te nemen.
Z'n zestienjarige vriendin krijgt nu
in leder geval niet haar zin. Ze wil
de namelijk, dat Giutini een nog gro
tere, nog mooiere en nog snellere mo
tor zou kopen.
Wat Giutini nu gaat doen? Sparen
voor een auto. Hopen, dat z'n meisje
het niet te ernstig zal opnemen. En
als ze dat onverhoopt toch doet. dan
moet ze maar uitkijken naar een jon
gen, die haar wel kan verblinden met
een glim ïende, snelle, grote motor.
Een beetje rare manier om iemand
iets aan het verstand te brengen, vin
den we. Maar toch ook wel een beetje
verstandig.
Leiden kan een voorbeeld
nemen aan de kleine dorpjes er
omheen, waar veel betere resul
taten worden bereikt, 't Is gek.
't Schijnt wel of ze in Leiden alles
half doen. Daarom doen wij nu
al ons best". De heer De Reede
is een Amsterdammer. Daarom
zegt hij dat. Hij meent het echter
goed met Leiden, al heeft ie wel
een beetje gelijk.
K. en G. moet het van de jeugd
hebben. Van jongens omstreeks
twintig. Maar toch kan het ge
beuren, dat er twee heren van om
en nabij de veertig in meelopen.
Hoe kan dat? Dat komt, omdat zij
geen afscheid kunnen nemen van
K. en G. Net zoals die jongens,
die in militaire dienst moesten, en
K. en G. vaarwel zegden, omdat
ze zich er ,,te groot" voor voel
den.
Later kwamen ze vragen, of ze
alsjeblieft weer hun partijtje mee
mochten blazen. Dan hadden ze K.
en G. weer zien lopen en gedachtig
het gezegde „oude liefde roest
niet"
K. en G. bestaat al heel wat jaartjes
en heel wat ouderen hebben er heel
wat uurtjes van hun jeugd in zoekge-
bracht. De jeugd van K. en G. heeft in
de afgelopen jaren aardige successen
weten te boeken.
Prijzen
In 1958 werd op een concours in
Den Haag een eerste prijs behaald
met het hoogste aantal punten van
het concours. In 1960 gebeurde het
zelfde in Scheveningen. Dit jaar
werd op het taptoeconcours in
Delft een eerste prijs met lof van
de jury in de wacht gesleept.
Nu gaat het op Kerkrade aan, waar
K. en G. met een gering prijsje geen
genoegen zal nemen. De jongens zijn
dan ook bezield en verbeten aan het
oefenen.
Tot 1 oktober elke zaterdag een
marsrepetitie. Dan werken voor de
ouderavond op 3 februari van het vol
gende jaar en dan in april 1962 weer
beginnen met de marsrepetities voor
Kerkrade. ,De puntjes op de i zetten",
noemt de heer De Reede het.
Of het veel puntjes op de
befaamde i zullen worden, geloven
wij niet. Want de repetitie (het
zogenaamde droge excerceren)die
wij bijwoonden liep al gesmeerd.
Ernstig kijken
Het was overigens wel een merk
waardige vertoning, daar op dat
sombere binnenplaatsje van de
school aan het Plantsoen. Geen
uniformen, geen muziek. Wel een
flink aantal ernstig kijkende jon
gens, die gedisciplineerd de kort
afgebeten bevelen van de heer J.
IJzerman (24 jaar) opvolgen.
De heer IJzerman, die al twaalf jaar
met K. en G. mee,,loopt" en ze nu
mag laten lopen
Het lijkt een beetje op excercitie,
zoals je dat in dienst leert. Maar het is
net dat tikkeltje anders. Net zó anders,
dat het een bepaalde charme aan het
ogenschijnlijk stramme militaire gedoe
geeft.
„De meeste moeite heb je in het
begin met de kleintjes", vertelt de heer
IJzerman. „Maar als ze zien, dat de
ouderen wèl serieus zijn, vol overgave
repeteren en excerceren, dan is het
gauw afgelopen. Dan zijn ze al gauw
even serieus als de ouderen. En dat
moeten we hebben anders maken we
niets in Kerkrade".
De tamboers, de fluiters, de hoorn
blazers. Ze werken hard, offeren heel
wat vrije uren met vreugde op, om
straks „hoog van de toren" te kunnen
blazen en „hun beste beentje voor te
zetten".
Drie repetities per maand z\jn ver
plicht. Voor ieder lid van K. en G. Het
wordt haarfijn aangetekend, of je de
repetities wel of niet bijwoont. In een
boekje, dat verdacht veel op een
schoolrapport lijkt,.
excerceren
excerceren, excerceren
(Foto L.D./Holvast)
Dromen
„Voor Kerkrade laten we niets aan
het toeval over. Ze moeten de excer-
citiepassen kunnen dromen. Als je ze
's nachts onverwacht hun bed uithaalt
moeten ze slaapdronken de handelin
gen kunnen doen, die nu eenmaal no
dig zijn om een beetje succesvol uit
een wereldmuziekconcours tevoorschijn
te komen".
Improviseren
K. en G. moet veel improviseren,
Veel subsidie krijgt de vereniging niet.
Er is nooit een tekort, maar de kas is
altijd leeg. Daarom knappen de jon
gens het materiaal zelf op, timmeren
ze zelf kistjes voor de hoorns. Ze beta
len ook zelf hun reisjes naar concour
sen. Voor de jonge jongens is al een
reiskas gevormd voor Kerkrade.
Er wordt al hard gespaard, want
de reis naar Kerkrade kost veel geld
Heel veel geld. Maar dat hébben ze
er graag voor over, die K. en G.-ers.
Als ze maar een goede prijs in de
wacht kunnen slepen.
Vindt ge een kindvrouwtje leuk?
Vindt ge haar zo kittig, zo grappig,
zo verschrikkelijk aanhankelijk?
Zoudt ge koste wat het kost met
een kindvrouwtje een verbintenis
voor het leven willen aangaan? Zo
ja, dan zult ge er toch ernstig re
kening mee moeten houden, dat
ge een maagzweer op de koop toe
(op den duur uiteraard) zult moe
ten nemen.
Tenminste als we dr. Franz Alexan
der, een psychoterapeut uit Los An
geles, serieus nemen. Deze heer heeft
namelijk op een congres van vakge
noten te Wenen verklaard, dat vele
mensen, die aan onze eigentijdse „ma
nagerziekte" lijden, zonder evenwel
een manager te zijn, naar alle waar
schijnlijkheid getrouwd zijn met een
zogenaamd kindvrouwtje.
Volgens de geleerde was een maag
zweer reeds in zeer vele gevallen het
minder geslaagde resultaat gebleken
van een huwelijk met een „vrouwtje,
dat aan haar man hangt als een klim
plant".
Hij zei, dat het 't beste zou zijn zo'n
echtgenote te vervangen door een meer
moederlijke partner. Medisch gespro
ken natuurlijk
repeteren
repeteren, repeteren
(Foto L.D./Holvast)
Het tamboer- en pijper korps Kunst en Genoegenin de
Sleutelstad beter bekend als K. en G., gaat naar het wereld-
muziekconcours in Kerkrade. Het zal de enige Leidse
vereniging zijn. Daarom wordt niets aan het toeval over
gelaten en wordt er geëxcerceerd en geblazen, dat de stuk
ken er afvliegen. De heer Af. H. de Reede, de „grote kleine
man" van het korps, vindt het een hele eer, dat „zijn" korps
is uitverkoren, maar vindt het evengoed jammer, dat het
peil in Leiden wat dit genre betreft niet al te best is.
De jeugd in Boskoop verveelt
zich. De zeventienjarige Charlie
Mar chant, zijn zestienjarige broer
Louis en hun zestienjarige vriend
Loe den Hengst willen daar ver
andering in brengen. Gedrieën
vormen zij de „spiritclub". Een
club, die leven in de brouwerij
van het boomkwekersdorp wil
brengen.
Eigenlijk heeft die club het al
gedaan. Want er is op initiatief
van deze drie jongens een wieler-
toer verreden, die er zijn mocht.
Ook al was ie niet offcieel en liet
de politie hem oogluikend toe. Ze
hebben het zelfs gepresteerd een
muziekkorps voor het goede doel
te laten marcheren. Toen dit aan
vankelijk niet mocht van de bur
gemeester, zijn ze naar hem toe
gegaan en hebben met hem ge
sproken. Toen mocht het wel.
De jongens hebben ook een inge
zonden stuk geschreven in het plaatse
lijke nieuwsblad. Een stuk, dat er echt
geen doekjes om wond. Er is bijna
geen toerisme in Boskoop, schreven ze.
En dat in een dorp, dat uniek is in ons
land met z'n prachtige boomkwekerij
en.
De jongens vroegen zich af, of het
niet mogelijk zou zijn een V.V.V.-kan-
toor in Boskoop op te richten. Ze gin
gen naar het centrale kantoor in Den
Haag. Daar hoorden ze, dat Boskoop
CHARLIE
een van de slechtst verzorgde dorpen
in ons land is wat het toerisme be
treft. En dat in een dorp met een
prachtig watersportcentrum in de on
middellijke nabijheid (de Reeuwijkse
plassen) en met een prachtige oude
stad (Gouda) op nog geen tien kilo
meter afstand.
Streven
We hebben sportvelden* zegt het
drietal. Maar wat dan nog. De jeugd
moet dan lid zijn van een sportver
eniging. Daarom streeft het drietal
naar de aanleg van een openbaar
speelveld, waar de jeugd naar harte
lust kan grasduinen.
„Zelfs als er één keer per jaar lui
lak is, mag de jeugd zich nog niet uit
leven. Dan moeten ze naar het voet
ballen gaan kijken. En de jongens, die
niet van voetballen houden? Die moe
ten dan maar fijn als de „oude" men-
LOUIS
sen tot half zes op bed blijven liggen
en als het al flink licht is en iedereen
al is opgestaan, gaan „luilakken". Dat
schrijven deze drie.
Zaterdagavond hebben de drie een
balavond op touw gezet. Met het vrij
bekende Harlem Sextet uit Rotterdam.
De jeugd kan dan gaan dansen in het
R.-K. Verenigingsgebouw aan de Rozen-
laan tegen betaling van een betrekke
lijk gering bedrag.
Waar de jongens het geld vandaan
hebben gehaald? Ze hebben een cor
respondentieclub. Ze verkopen dus cor
respondentieadressen in binnen- en
buitenland. Op het ogenblik hebben ze
zo'n 700 aanvragen lopen. Dat levert
een paar honderd gulden op. Er is
overigens een flinke bres in de finan
ciën,geslagen door de aankoop van een
LOE
stencilmachine, die een plaatsje op de
zolder van de woning van de familie
Marchant heeft gevonden. „De druk
kerij". noemen ze het met een duur
woord.
Voor de balavond hebben ze zelf
aanplakbiljetten ontworpen, die hier
en daar in hun eigen dorp, in Hazers-
woude, Waddinxveen en Reeuwijk een
plaatsje hebben gevonden.
Bespreking
Over enkele dagen hebben de jon
gens een bespreking met zes notabelen
uit Boskoop om de oprichting van een
V.V.V. nader te bespreken. Als alles
eenmaal in kannen en kruiken is trek
ken zij zich terug. Ze hebben het al
druk genoeg met hun „spiritclub".
Ook willen de jongens de bioscoop
terug. Ook daarmee zijn ze druk in de
weer. „De meisjes en jongens kunnen
beter ravotten op een speelveld en in
de bioscoop zitten dan lanterfanten op
straat of naast het bushokje. Want in
het bushokje mag al niet meer
Of de jongens van plan zijn hun
„actiecomité" in een vereniging om te
zetten? „Beslist niet", zeggen ze alle
drie in koor. „We willen het helemaal
in eigen hand houden. Verenigingen
zijn er genoeg. We willen alleen maar
leven in de brouwerij brengen. Voor de
hele jeugd. Van welke richting ze zijn,
of welke politieke party ze aanhangen
kan ons niets schelen. Als er maar iets
gebeurt".
Een lofwaardig initiatief, lijkt
ons. De ouderen kunnen er (he
laas) een voorbeeld aan nemen.
En het lijkt er (gelukkig) op, dat
ze het do^n.
