JULIET MU I S
TUIN
IN KAMER EN
Wat is een gummi-lens?
ZATERDAG 15 JULI
WEKELIJKS BIJVOEGSEL
PAGINA 2
BEGON ONDER DE DRUK VAN
VADERS EN ZUSTERS ROEM
0h«5 Amatl'dmlicekjè
Saintpaulia ionantha kent
men veel beter als het Kaaps
viooltje, een gemakkelijk te kwe
ken kamerplantje, waarvan men
lang plezier kan hebben. Aan
de harige blaadjes kan men
eigenlijk zo al wel zien, dat het
een familielid is van de Cloxi-
nia. Overigens blijft ze niet met
een knol in de grond over en
zal men haar dus niet een eigen
lijke rusttijd moeten geven. Dit
plantje kende men aanvankelijk
alleen maar in de blauwe of
violette bloemkleur, doch tegen
woordig komen ook soorten voor
met witte en met roze bloemen.
Vooral de roze zijn heel mooi en
waard om gekweekt te worden,
doch men ziet ze hier nog niet
veel.
KAAPS VIOOLTJE
Dit kleine plantje kan beslist
niet tegen de felle zon. Men zal
het dus wel moeten beschermen,
half april zal men het voor een
venster op het zuiden al moeten
beschermen. Het voldoet over het
algemeen veel beter voor een
venster op het oosten.
Dit plantje kan men ook voort-
kweken door middel van stek
ken; jonge plantjes opkweken is
een prettig werkje en vooral als
men er de volwassen bladeren
voor gebruiken kan. Die neemt
men met een stukje stengel van
de plant af en dan steekt men
het blad tot de bladvoet in een
potje met zanderige en turf-
In „No, my darling daughter"
speelt Juliet Mills een niet al
te handig, hoewel sympathiek
schoolmeisje, dat na een ontmoe
ting met een aantrekkelijke jonge
Amerikaan plotseling een mondain
dametje wil worden, juliet stu
deert goede manieren met een
kussen op het hoofd.
toen zij voor de eerste maal ging fil
men. Óp het toneel had ze haar eigen
weg kunnen bewandelen. Daar heeft
haar naam haar wellicht wat gehol
pen. maar daar heeft ze toch nooit
zo sterk de druk gevoeld van vaders
en zusters beroemdheid. Die werd pas
loodzwaar, toen zij zich op het glib
berige filmpad ging begeven.
Meegevallen
.Ik begon met een enorm nadeel",
meent zij zelf: „De mensen verwach
ten zo verschrikkelijk veel van je!"
Het is overigens heel erg meegeval
len. Aanvankelijk was iedereen erg
vriendelijk en sympathiek, later werd
iedereen enthousiast. Ervaren film
makers als producer Betty Box en
regisseur Ralph Thomas waren zelfs
zo tevreden over haar werk. dat ze
haar meteen contracteerden voor een
nieuwe film volgend jaar.
Dus is ook Juliet hard op weg een
flinke steen te gaan bijdragen in de
grote pot van de Mills verdiensten.
Vader en dochter Hayley krijgen al
heel hoge salarissen voor het maken
van een film. moeder Mills heeft echt
geen moeite om de door haar ge
schreven verhalen en scenario's te
verkopen. De enige in het gezin, die
zich nog niet behoeft in te spannen
voor het vullen van de familiepot, is
de enige zoon, de jongste, die nu al
leen nog maar zorgen kent over zijn
volgend schoolrapport.
Leuk
Juliet is nu negentien. Ze heeft
leuk. lang blond haar. dat een vrolijk
open. soms zelfs knap gezichtje om
kranst. Juliet gaat graag naar de film
of naar het theater en heeft meer
dan gewone belangstelling voor alles,
dat met de showbusiness in verband
staat. Haar lievelingsontspanning is
schaatsen of paardrijden.
Maar dat alles is eigenlijk heel erg
onbelangrijk vergeleken met het feit.
dat ze blijk heeft gegeven in het bezit
te zijn van een gezond verstand. Dat
heeft ze in dienst gesteld van haar
carrière. Ze weigert de weg van de
minste weerstand te kiezen en zich te
laten meedrijven op de roem van
haar vader. Ze wil goede rollen kie
zen. rollen, die iets te zeggen hebben.
„Natuurlijk moet ik dan eerst wat
ervaring opdoen", merkt ze op.
Juliet heeft zichzelf drie lichtende
voorbeelden voor ogen gesteld: Julie
Harris in ..East of Éden". Susan Hay-
ward in „I'll cry tomorrow" en Anna
Magnani in „The fugitive kind". ..Ik
denk. dat ik er in feite naar streef zo
goed te worden als een van hen. Ik
vind ze alle drie uniek".
Gelukkig toeval
Ondanks de beroemdheden in haar
directe omgeving kwam Juliet eigen
lijk nog door een gelukkig toeval in
het theaterleven terecht. Van haar
negende tot haar zestiende jaar volg
de ze balletlessen op een school,
waarop ook Hayley kortgeleden lessen
is gaan volgen. Bij een schooluitvoe-
ring viel de aandacht op haar en het
gevolg was een aanbod voor een be
langrijke rol in de show „Five finger
exercise".
De show werd een groot succes.
Tweeënhalf jaar was Juliet eraan
verbonden. Ze speelde in Londens
West-End en op Broadway in New
York. Tijdens haar verblijf in de
Amerikaanse metropool werd Juliet
geïntroduceerd in de befaamde ..Ac
tors' Studio". Het was een onvergete-
molmachtige grond. Als men er
dan een plastic hoes omheen zet,
zal ze heus wel wortels vormen.
Later kan men dan ook het jon
ge plantje verwachten.
Het kaaps viooltje moet men
's winters in de normaal ver
warmde kamer kweken; het
heeft echt behoefte aan vochtige
warmte. Sproeien kan men ech
ter beter niet doen; verstuiven
is wel goed, doch dan moet het
wel een zeer fyne verstuiver we
zen. zodat er geen druppels op
het zacht behaarde blad blijven
hangen. Het plantje kan ook wel
kamerplantenmest hebben; het
is nuttig het wekelijks een wei
nig te bemesten.
G. KROMDIJK
Twee dochters van een bekende vader, de Britse filmacteur John Mills. Beide meisjes werken in de
Pinewood Studio's te Londen aan verschillende films. Juliet (19) aan „No, my darling daughter", haar
eerste rolprent en de reeds meer ervaren 15-jarige Hayley (rechts) aan „Whistle down the wind". In de
rustpauze was er wel eens gelegenheid voor een geanimeerd praatje.
Zijn jongere dochter Hayley is torh
ook al aan het filmwerk begonnen. Al
heel vroeg en haar start was sensatio
neel. Met haar eerste film veroverde
zU in Berlijn meteen al een Zilveren
Beer. En prompt volgde wereldbe
kendheid door een rol in Walt Dis
ney's „Pollyanna". Nu staat ze al weer
voor de camera's voor haar tweede
Juliets hartje klopte heel wat
sneller d nanorra.aal
sneller dan normaal, toen zij
voor de eerste maal een filmstu
dio binnenging om voor de ca
mera's te verschijnen.
Juliet was tevoren vaak ge
noeg in een studio geweest. Niet
voor niets is zij de dochter van
een van de beroemdste Britse
filmacteurs.
Ze kende dus de bijzondere
sfeer in die ruimte. Ze kende de
bekoring van de schijnbare rom
mel tussen de talloze requisieten
en decors. Ze wist alles van het
zweet en de tranen, die gepaard
gaan met het maken van een
film. Want tussen dat alles was
ze opgegroeid. John Mills heeft
zijn leven moeten delen tussen
zijn filmwerk en zijn gezin en
vanzelfsprekend is van het een
wel iets op het ander overge
slagen.
Engels© film „Whistle down the
wind" In de hoop natuurlijk, dat het
een evengroot succes zal worden als
destijds „Tiger Bay".
Maar Inmiddels snapt men wel,
waarom dat hartje van Juliet on
danks haar bekendheid met de sfeer
en de entourage, zo hard tekeer ging,
Juliet Mills in het normale leven.
lijke belevenis. „Iedere acteur of ac
trice heeft dat eigenlijk nodig, hoe
groot zijn of haar succes ook is. Be
roemdheden uit het theaterleven gaan
daar nog heen in de stellige overtui
ging. dat zij nog altijd wat kunnen
leren".
Nu heeft Juliet haar eerste film
gemaakt „No. mv darling daughter".
Hoe heeft ze het gevonden?
„In het begin was ik ontzettend
zenuwachtig, maar daar kwam ik ge
lukkig snel overheen. Dat vooral
dankzij de mensen om mij heen. Bet
ty Box en Ralph Thomas waren bij
zonder aardig en daar zij steeds met
dezelfde vakmensen werken, is de
sfeer altijd erg goed. Bovendien heeft
Michael Graig. die ook in deze film
speelt, mij altijd geholpen, waar hij
kon. Hij was prachtig!"
Terloops spraken we de vorige week al even over de „zoom"-Iens, (ongeveer
uit te spreken als zoem-lens, doch met een iets langer dan normaal aangehouden
oe-klank).
De Nederlandse naam voor zo'n objectief is „gummi-lens", doch deze benaming
vinden we maar zelden in de smalfilmlectuur vermeld. De Engelse uitdrukking
zoom-lens is n.I. zo algemeen geworden, dat velen menen dat dit woord „gummi
lens" wel een grapje zal zijn.
Grappig of niet, de naam drukt volkomen uit, welke eigenschap de lens heeft:
de lens is rekbaar. In die zin, dat door het verdraaien van een ring of hendel dit
objectief ingesteld kan worden met de werking van een groothoeklens of tele
lens. Let wel, voor deze verschillende functies kan dus dat éne objectief gebruikt
worden.
Uiteraard ztfn er beperkingen voor
een 8 mm camera en de brandpunt
afstand van deze soort lenzen be
gint dan ook ongeveer met 8 of 9
milimeter om op te klimmen tot 25,
30 of zelfs 40 millimeter. Mocht dit
voor u als leek in de optiek geen be
grijpelijke taal zyn, dan willen we
het graag even nader verklaren.
Een smalfilmcamera heeft in het
algemeen een brandpuntafstand van 12
tot 13 mm. Dat wil zeggen, dat de
lens zo geconstrueerd is. dat op een
afstand van 12 tot 13 millimeter ach
ter het optische midden van de lens,
de beelden op verre afstand scherp
worden weergegeven.
Willen we beelden dichterbij opne
men, dan kunnen we in vele geval
len de lens instellen op die meer na
bije afstand b v. op drie of vijf meter.
We noemen deze brandpuntafstanden
van 12 of 13 mm „normaal". Daar
onder wordt verstaan, dat bij die con
structie dat deel van de omgeving op
de film wordt overgebracht, dat ge
makkelijk te overzien is.
Een eenvoudige smalfilmcamera zal
dus in het algemeen alleen uitgerust
zijn met een objectief van 12 of 13
mm brandpuntsafstand. Een enkele
maal komen er camera's op de markt,
die een kortere brandpuntsafstand van
b.v. 10 mm als standaard-uitrusting
bezitten. Zulke lenzen geven een gro
ter deel van de omgeving weer, maar
omdat die grotere hoeveelheid op
hetzelfde kleine stukje film afgebeeld
moet worden zal alles op kleiner
schaal zichtbaar zijn.
Om een voorbeeld te noemen uit
de praktijk: bij een scène waarbij
een groepje van een man of acht
naast elkaar staande wordt ge
filmd, zal de camera met een lens
met een brandpuntsafstand van 12 m
ongeveer vyf van de gestalten tegelij
kertijd kunnen afbeelden, zodat de lens
even langs het groepje moet „glijden"
om allen in het beeld te krijgen.
Heeft men nu een lens met een
brandpuntsafstand van 10 mm. dan
kunnen deze acht er zeer waarschijn
lijk allemaal tegelijkertijd op, zy het
ook. dat ze iets kleiner worden afge
beeld. Die 10 mm afstand neigt al
naar de groothoekwerking; bij sommi
ge apparaten bestaan er z.g. groot-
hoek-voorzetobjectieven, die de norma
le brandpuntsafstand met de helft be
korten. Dan kan er tweemaal zoveel
op hetzelfde kleine beeldvlakje als bij
de standaard-lens. Maar zulke voorzet-
objectieven moeten steeds op de oor
spronkelijke lens losse groothoeklenzen
altijd op de plaats van het eigenlijke
objectief geschroefd worden, wat nog
al eens omslachtig is.
Datzelfde geldt voor tele-objectiven,
die een langer brandpunt hebben dan
de normale lens. U begrijpt het al:
deze opjectieven zien niet zoveel
van de omgeving, maar beelden het
kleine beetje, wat ze zien. ook weer
af op een stukje film van hetzelfde
formaat, waar anders veel meer op
staat. Dat afgebeelde met de tele
lens wordt dus veel groter.
Die verwisseling van lenzen is dus
wel eens oorzaak van vertraging en
brengt de kans mee, dat men voor be
paalde leuke scènes veel te laat komt.
Vandaar dat in de laatste vijf jaren
veel aandacht is besteed aan de con
structie van smalfilmcamera's met een
revolverkop. Men noemt het ook wel
eens camera's met een turret. Die re
volverkop is evenals by een oud
schietwapen de cilinder met kogels
ronddraaide voorzien van een draai
bare schijf, waarop twee of drie len
zen zijn gemonteerd. Door een simpele
handbeweging kan de filmer daarmee
onmiddellijk zonder schroeverij of
verwisseling van objectieven een
lens met een ander brandpunt voor
draaien en zijn motieven dus kleiner
of groter op het celluloid brengen.
Uiteraard gaat deze overschakeling in
beeld toch altyd enigszins „sprongsge
wijze". Van de opname van het hele
strand met al zijn gekrioel komt men
tot een gehalveerd strand met grotere
mensen en tenten en met minder zand
en water tot zelfs een opname van één
hele familie in één grote golf met
één zelfgegraven kuil.
De zoom-lens kan dit alles ook maar,
bevat bovendien alle tussenliggende
brandpuntsafstanden. Elke fractie van
een millimeter, die men aan de instel-
lingsring draait, verandert de brand
puntsafstand en verandert dus ook de
afbeeldingsmaatstaf. Langzaam aan die
ring of handel draaiend, kan men
dus een lieftallige jongedame naar
zich toe halen op de film dan
altijd zodat uit een totaal-opname
een close-up ontstaat, zonder dat men
een stap hoeft te verzetten, 't Is alsof
men met de camera op de scène in
rijdt. waardoor de onderwerpen al fil
mende in grootte „groeien". Dit „rij
dende camera effect" we schreven
dat vorige week al moet echter
spaarzaam worden toegepast, daar het
anders ook spoedig vermoeiend werkt.
De lens mag niet te gulzig zijn en tel
kens groeiende happen slikken. Tij
dens het opnemen lykt het in de zoe
ker heel leuk en onderhoudend, want
de zoeker van een camera met zoom
lens „zoomt" ook en laat dus ook de
steeds groter wordende beelden zien.
Maar bij de projectie komt de tegen
valler. Dan wordt de toeschouwer in
een reuzen-rolstoel maar steeds weer
met een enorme vaart op het doek
toe gereden en met dezelfde vaart ach
teruit gewerkt.
Hoe de „zoom-lens" beter gebruikt
kan worden een volgende maal.
