VELPON
BEELDEN IN LEIDEN
FILMS VAM DEZE WEEK
Leiders van Heilige Daad slechts
slachtoffers van de president"
„SUSANNE"
De vuurproef
Verdachten: „Wij geloofden erin
RADIO TELEVISIE
ra
li
dJGTVOET
,11
Haagse advocaat is door Worms
gedagvaard in een kort geding
Opgericht 1 maart 1860
Zaterdag 27 mei 1961
Derde blad no. 30364
Sterk contrasterende grootheden
Twee talenten in „De vechtjas":
Sir Alec Guinness en John Mills
TRIANON „Tunes of glory" Is het
boeiend verhaal van een botsing van
twee mannen. Twee militairen. Twee
persoonlijkheden ook, maar met een
sterk uiteenlopend karakter. De een is
een echte vechter, een man, die in de
oorlog zün kans heeft gegrepen en van
onder af is opgeklommen tot luitenant
kolonel, belast met het commando over
een Schots Hooglanders regiment. Een
harde, ruwe kerel, verzot op whisky en
vrouwen en door zyn mede-officieren
op de handen gedragen. Voor zo'n fi
guur is 't moeilijk te verkroppen, dat hij
het commando moet overgeven en on
dergeschikt wordt aan een kolonel, die
het militair-zijn met de paplepel is in
gegeven, maar die de oorlog als krijgs
gevangene is doorgekomen en daarna
zijn militaire carrière achter een bureau
heeft voortgezet.
Strubbelingen kunnen niet uitblijven,
temeer omdat de nieuwe commandant
niet overloopt van tact en scherp in
zicht in de mentaliteit van zijn onder
geschikten. De moeilijkheden worden
verhaast door de ex-commandant, wan
neer deze door alle tegenslagen moe
deloos geworden zichzelf vergeet en in
het openbaar een jonge korporaal, die
zijn dochter het hof maakt, in het ge
zicht slaat. Het komt tot een drama
tische climax, waarbij men zich af
vraagt. wie nu eigenlijk aan het langste
eind heeft getrokken. Trouwens, regis
seur Ronald Neame heeft nergens par
tij getrokken voor zijn twee hoofdfigu
ren, zoals hij van het begin af gedoemd
was wat in de schaduw te blijven van
het aoteeergeweld, dat die hoofdrolver
tolkers op het gekleurde doek zetten.
Twee erkende grootheden uit de Britse
filmwereld zyn aan het woord en zij
eisen alle aandacht voor zich op. De
veelzijdigheid van het grote talent van
Sir Alec Guinness komt weer eens sterk
naar voren in de wyze, waarop hy de
verbitterde vechtjas Jock Sinclair ge
stalte geeft. Een tot in details warm
bloedige strijder, soms beminnelijk, dan
weer afstotend. Een creatie zó gaaf,
maar ook zó dominerend, dat alleen
een vrijwel even groot talent naast hem
kon voorkomen onder de voet te wor
den gelopen. Een opvallende prestatie
dus van John Mills, die diep menselijk
is als kolonel Basil Barrow. Een goed
willende militair, die echter getergd en
gedwarsboomd in zyn streven naar vol
maaktheid, niet de kracht kan opbren
gen door te zetten. Zjjn falen wordt
hem noodlottig.
De regisseur heeft er zich toe bepaald
dit treffen van twee contrasterende
grootheden nauwgezet te registreren.
Advertentie
Iets Iiimen?
van Ceta-Bever
Niets ontziend-realistisch
Luxor De Zweedse arts Kid
Colfach en zijn vrouw vervaardig
den de film „Susanne", als drin
gende waarschuwing tegen dat
deel der moderne jeugd, dat ge
vaarlijk en roekeloos leeft.
Maar speciaaal ook aan ouders.
Een schokkende film, waarin
werkelijk niets is weggelaten
De 16-jarige Susanne wordt verliefd
op Olie, een populaire „nozem"-figuur
in haar stad. Door hem komt zij terecht
op de „intieme feestjes", die de politie
allang met achterdocht beziet. Wanneer
er een inval wordt gedaan, razen Olie
en Susanne in hun auto weg, met alle
ontzettende gevolgen van dien. Een ver
schrikkelijke botsing volgt: zowel de
jongen als het meisje worden ernstig
gewond. Het is nauwelijks met een pen
te beschrijven, hoe luguber hier alles is
voorgesteld: de nu volgende operaties
van Olie en van Susanne incluis. Niets
heeft de Zweedse arts nagelaten, om de
jeugd te doordringen van de gevaren,
die aan „hard-rijden" verbonden zijn.
Wanneer Susanne uiteindelijk het zie
kenhuis kan verlaten, is zij wel licha
melijk hersteld, doch de psychische ge
volgen van de opgelopenshock doen zich
volop gelden. Van een stil en ingetogen
meisje is zij cynisch en hard geworden,
dat nu van Alle jongens houdt. Zelfs
Olie, die haar zijn liefde bekent, wordt
alleen nog maar als seksuele partner er
kend. Wanneer blijkt, dat zij van hem
een kind verwacht, volgt na alle moge
lijke ellende, een huwelijk. Maar in dat
huwelijk wordt beider verhouding steeds
vijandiger ten opzichte van elkaar. Su
sanne haat Olie en het nog ongeboren
kind. Wanneer het dan tenslotte ge
boren wordt, is de toestand zodanig, dat
Olie het huis verlaat. Tenslotte krijgt
een nieuwe schrik de overhand over de
vorige shock: het kind valt uit de kin
derwagen en wordt bijna door een auto
overreden. Dat is dan het ogenblik,
waarop Susanne weer een normale vrouw
wordt. De weg naar het geluk met
Olie Staat tenslotte voor haar open.
Zoals gezegd: een dringende waar
schuwing tegen uitspattingen en zorge
loosheden ener vroegrijpe jeugd, waarin
werkelijk geen blad voor de mond ge
nomen wordt. Het zijn verbijsterende
omstandigheden, waarin jongens en
meisjes kunnen geraken, vooral ook,
v/anneer zij ouders hebben, die hen niet
begrijpen en niet met hen meeleven.
Eèn ondoordacht moment daarbij en het
noodlot voltrekt zich in volle omvang...
Hier is een actueel jeugdprobleem aan
de orde gesteld, dat velen tot nadenken
zal stemmen. Dat is een voordeel van
deze onthutsende film, welke echter
door haar nietsontziende weergave met
grote stelligheid de vraag doet opwer
pen, of een verfilming wel zö indringend
onthullend mag zyn, als in een geval
als dit
Alle levens-„waarden" worden er door
verkracht
Dat daarbij zijn gevoel voor tempo en
ritme hem wel eens bedroog, wordt door
liet vele positieve, dat deze rolprent
biedt, ruimschoots goed gemaakt.
Sir Alec Guinness uitdagend op
de voorgrond, en John Mills, zoals
zij spelen in „De vechtjas".
STUDIO Nog aan het eind van de
zeventiende eeuw woekerde in de
Engelse nederzettingen van Massa
chusetts de middeleeuwse gifplant
van de verschrikkelijke angst voor
heksen en haar demonische invloed.
Aan een van de laatste processen uit
die tijd wijdde de bekende Ameri
kaanse toneelschrijver Arthur Miller
zijn stuk „De vuurproef", dat goed
deels op authentieke gegevens berust
en dat, in handen van Franse film
kunstenaars, een brok aangrijpend
en benauwend dorpsleven is gewor
den. Uiteraard zal de film meer mo
gelijkheden hebben geboden dan het
ons onbekende stuk, doch tevens het
gevaar van een zekere overdrijving
die nogal eens aan het belachelijke
1 grenst. Vooral tegen het einde echter
groeit de dramatische werking naar
een hoogtepunt, dat de toeschouwer
i met waarlijk tragisch medelijden
vervult jegens de slachtoffers van
i een benepenheid, waarmee de gees-
gemeenschappen van Amerikaanse
telijke en burgerlijke leiders in die
kolonisten hun macht poogden te
versterken.
Het gegeven is eenvoudig: Elisabeth,
de vrouw van een der kolonisten, John
Proctor, schaamt zich voor haar gevoe
lens van tederheid jegens haar echtge
noot. Zij trekt zich terug, waardoor haar
man in de verleiding valt betrekkingen
aan te knopen met het dienstmeisje
Abigail Williams. Elisabeth zet haar de
deur uit en Abigail zint op wraak. Te
zamen met andere meisjes neemt zij deel
aan toverpraktijken onder leiding van
een negerin. Als dit ontdekt wordt, ko
men de predikanten en de gouverneur
in actie. Abigail weet het zo te draaien,
dat Elisabeth en nog twee anderen on
der verdenking en in de gevangenis ko
men. Maar John Proctor, die teveel van
zijn vrouw houdt om haar aan de galg
te zien eindigen, bekent in het openbaar
zijn schuld. Men gelooft hem aanvanke
lijk niet. Tenslotte poogt Abigail hem
ertoe te brengen een valse verklaring af
te leggen om op die manier zijn leven
te redden. Maar John, tot dieper inzicht
gekomen, weigert. Na een verzoening
met Elisabeth gaat hij dapper zijn lot
tegemoet. Te laat helaas komen zijn ge
wapende vrienden, die echter nog wel de
gelegenheid krijgen af te rekenen met de
keiharde gouverneur en de dictatoriale
maar o zo bangelijke dominee Parris.
Zoals gezegd ontkomen sommige scènes
niet aan een zekere mate van gechar-
geerdheid. Het belachelijke doodt; in
dergelijke tonelen is dat dan niet alleen
het geval met de persoon, die aan de
kaak gesteld wordt zoals nogal eens met
dominee Parris het geval is», maar ook
met het desbetreffende filmfragment,
dat een inzinking betekent in een 'werk,
dat dramatische kracht genoeg bezit om
het zonder gezwollenheid te kunnen stel
len. Gemakkelijk hebben de Franse film
producenten het zich doorgaans niet ge
maakt. Mede dank zij vooral Yves Mon-
tand en. in mindere mate, Simone Signo-
ret en Mylène Demongeot zijn zij er niet
temin in geslaagd de lugubere angst van
een bekrompen gemeenschap op rake
wijze uit te beelden. En méér dan dat,
want hier wordt een scherpe analyse ge
geven van de fatale invloed van massa
suggestie, waaraan drie zuivere mensen
ten offer vallen. Gelukkig, in onze tyd
is, althans in ons land, de dwaze angst
Verdedigers tot de rechtbank:
Het proces tegen de twee ver
dachten in de zaak-Heilige Daad,
heeft gisteren zijn voorlopig einde
gekregen met de pleidooien, die de
raadslieden hielden naar aanlei
ding van hetgeen tijdens de zitting
van vrijdag naar voren was
gekomen. Mr. C. J. van Zorge, op
tredende namens de deken", vond
dat de officier van Justitie het in
zijn requisitoir te veel in de humor
heeft gezocht, waarbij hij met een
zekere nonchalance over enkele
kanten van de zaak zou zijn heen
gegleden.
Pleiter meende, dat er, wat zijn
cliënt betreft, geen sprake kan zijn van
oplichting van de N.V. Socrates of Nic.
den Besten. Immers, niet alleen had
verdachte nog geld van den Besten te
vorderen, maar bovendien is deze van
het begin af aan volkomen op de hoog
te geweest van de Heilige Daad. Hy
heeft willens en wetens geld in deze
zaak gestoken, wellicht uit speculatie
zucht.
Niet duidelijk
Mr. Van Zorge viel vervolgens de dag
vaarding van de officier aan. Hieruit
voor hekserij geweken, maar deze her
innering aan het loerend gevaar van
boosaardige hetze moge de toeschouwer
inprenten op zijn hoede te zijn
De vijand in de schaduw
Veredelde Constantine
LIDO: „De vijand in de schaduw"
is een Eddie Constantine in luxe verpak
king. Ook hier de man, die op wonder
baarlijke wyze na veel spanning aan
een regen van aanslagen ontsnapt, de
f sterkste blijkt te zyn in gevechten met
j twee of meer man. maar Er is een
maar, want de karakterisering van de
medespelenden is waarschijnlijker, soms
ook menselijker dan het van dik-hout-
zaagt-men-planken-werk van Eddie.
Het camerawerk is ook suggestiever,
heeft meer inhoud. En bovendien is er
een niet verwachte ontknoping van het
wir-war van raadselen, dat de intrige
tot stand heeft gebracht. Al moet ge
zegd worden, dat de ontknoping wel wat
beter uitgewerkt had kunnen worden,
omdat de aanvankelijke verrassing van
de plotselinge wending van het verhaal
ietwat wordt afgezwakt door een min of
meer stuntelige verklaring ervan.
De film is, zoals zo vele Franse films
in een somber zwart-wit gehouden, met
suggestieve achtergrondmuziek, waar
door veel aan sfeer wordt gewonnen.
Het verhaal is dan ook niet bepaald
vrolijk, want het gaat over de harde
stryd, die de FB.I. en Interpol moeten
voeren tegen een uiterst geraffineerde
en intelligente bende, die er werk van
maakt om staatsgeheimen te bemachti
gen.
Dodenrit
Veel kruitdamp
Een van de „oude" beelden van de Sleutelstad is dat van de
beroemde medicus en scheikundige Hermannus Boerhaave, die Leiden
in zijn tijd (eind zeventiende en begin achttiende eeuw) tot een
wetenschappelijk centrum met wereldnaam maakte. Hij oefende een
grote invloed uit op de methodiek van het natuurwetenschappelijk
onderzoek en publiceerde enkele medische en scheikundige verhan
delingen, die jarenlang standaardwerken voor deze wetenschapstak-
ken bleven.
Het bronzen standbeeld van de grote geleerde werd gemodelleerd
door Stracké en in 1'872 onthuld. Aanvankelijk stond het bij het
huidige Museum voor Volkenkunde aan de Steenstraat, toen daar
nog het Academisch Ziekenhuis gevestigd was. Later is het naar zijn
huidige standplaats aan het begin van de naar Boerhaave vernoemde
straat tegenover de ingang van het huidige ziekenhuiscomplex aan de
Rijnsburgerweg verplaatst.
REX De cowboyfilm, die deze week
in het theater aan de Haarlemmer
straat draait, haalt zeker de middel
maat van dit genre, hoewel het ver
haal soms wel wat te veel wordt uit
gesponnen.
Het vredige stadje .Paradise" wordt
plotseling opgeschrikt door een viertal
terdoodveroordeelden, die hebben weten
te ontsnappen. Na een aantal burgers
neergeknald te hebben, verdwijnen zij
met het geld van de bank en een jong
meisje in noordelijke richting. De nieu
we hulp-sheriff Banner Cole (Audy
Murphie) zet met een zestal moedige
mannen de achtervolging in. By dit
zestal bevindt zich ook een zekere Kern
(John Saxon» een fatje uit New York,
die zal gaan bewijzen, dat ook hij een
kerel is. Onderweg treffen zij het ver
nederde meisje aan. Banner Cole redt
haar twee maal. Eerst van een slang
en later van zelfmoord. Enkele mannen
keren terug, maar het uitgedunde groep
je eist wraak. Telkens stuiten bendele
den en achtervolgers op elkaar, waar
bij aan weerszijden slachtoffers vallen,
Tenslotte blijven alleen Cole en Kern
over. Beide mannen weten de rest van
de bende te doden en keren als triom
fators, zij het niet zonder kleerscheu
ren, naar Paradise terug. Het geredde
meisje en Cole wandelen aan het eind
van de rolprent in een diepe verstand
houding samen weg.
Oe hond van de Baskervilles
Knappe verfilming van
beroemd verhaal
CASINO Wie deze week uit 't thea
ter aan de Hogewoerd komt, zal onwil
lekeurig schichtig om zich heen kijken
of er misschien een hond in de buurt
is. Want „De hond van Baskervilles",
althans deze verfilming van het ver
haal dat uit de vorige eeuw(!) dateert,
is spannender en suggestiever dan meni
ge film waarvoor een moderne griezel
expert de stof heeft geleverd. Het be
roemde verhaal van Conan Doyle moge
een tikkeltje verouderd zijn waar het
de dialogen en de werkwijze van de de
tective Sherlock Homes betreft, in zyn
hoofdzaken echter de opbouw van
het verhaal, de sfeertekening is het
nog up-to-date.
,De hond van de Baskervilles" is al
eerder verfilmd. Deze versie met Pe
ter Cushin als de befaamde Sherlock
Holmes en André Morell als diens on
afscheidelijke metgezel dr. Watson is
ronduit knap. Een pittoreske proloog
toont ons, hoe de legende ontstaan is,
die aan het mysterie ten grondslag
ligt. Dan volgen de makers getrouw het
verhaal van Doyle en zien we hoe Hol
mes en Watson alle pogingen in het
werk stellen om het leven te redden
van de laatste der Baskervilles. die na
de raadselachtige dood van zyn voor
ganger op zijn beurt bedreigd wordt
door de nog raadselachtiger „helhond".
Uitstekend wordt de beklemmende sfeer
getekend van de „moor" (een uitgestrekt
landschap van moeras en heide» waar
over 's nachts altyd een dichte mist
hangt. In deze spookachtige omgeving
dwalen de mannen rond en wordt ten
slotte het mysterie opgelost. Maar ook
voor hem, die de oplossing reeds kennen,
valt er genoeg te griezelen I
„M
zou o.a. niet duidelijk blijken welke per
sonen zijn opgelicht. Ook de omschrij
ving van de wijze, waarop de Heilige
Daad zou zijn ontstaan, was, volgens
de raadsman, niet juist. Op basis van
deze dagvaarding zal geen veroordeling
kunnen volgen. Pleiter geloofde, dat
beide verdachten zyn beetgenomen door
de Duitser Arnold Dreiss de Heilige
Daad-president .die hij een bedrieger
en vervalser noemde. Dreiss heeft lis
tig gebruik gemaakt van de van plan
nen tot wereldhervorming vervulde ver
dachten. In de geest van verdachten is
langzamerhand een eenrichtingsverkeer
ontstaan. Hun geloof in de Heilige
Daad werd versterkt door de „officiële"
stukken en de informaties, die zy van
een Israëlische zakenman kregen. Dat
de „ambassadeur" erin geloofde, blijkt
wel uit het feit. dat hij zichzelf en
zijn familie tot de bedelstaf heeft ge
bracht. Tenslotte ging mr. Van Zorge
in op de tenlaste gelegde poging tot
oplichting van een Noorse zakenman.
Ook deze poging achtte hij niet bewe
zen. omdat deze niet om geld doch
slechts om een bereidverklaring tot fi
nanciële deelneming was gevraagd. De
raadsman concludeerde tenslotte tot
vrijspraak.
Gemengde gevoelens
Ook by de verdediger van de „ambas
sadeur", mr. J. van Wijngaarden, had
het requisitoir „gemengde gevoelens" ge
wekt. Met zyn collega was hij het eens.
dat de zaak juridisch niet zo sterk
staat.
Deze raadsman vroeg zich af, of de
strafvervolging van de „ambassadeur"
niet mede is ingesteld om hem murw
te maken in de Socrates-affaire, waar
in hij als directeur eveneeens een rol
heeft gespeeld. Den Besten heeft zich
nimmer opgelicht gevoeld. Thans ech
ter wordt hem voorgesteld, dat hij
slachtoffer van verdachten is gewor
den.
Verdachten hebben volkomen in de
Heilige Daad geloofd. Het is volgens de
raadsman duidelijk, dat beiden keer op
keer door Arnold Dreiss zijn overdon
derd. Ook de Israëliër geloofde erin en
dat doet hij nog steeds.
Trouwens, is de Heilige Daad-idee zo
gek? Mr. Van Wijngaarden meent, dat
deze idee is terug te vinden in diverse
internationale organisaties en in Spanje
bestaat zelfs een instituut, dat vrijwel
identiek is aan dat van de Heilige
Daad.
Er wordt over deze zaken gesproken
en vele mensen houden zich ermee be
zig. Is het dan zo vreemd, dat ver
dachten zich lieten meeslepen door
Dreiss, die volgens raadsman echter mis
bruik heeft gemaakt van het enthou
siasme van verdachten.
De officier gaat. aldus mr. Van Wijn
gaarden, van de gedachte uit, dat zelfs
voor het geval verdachten niet de be
doeling hebben gehad op te lichten hun
achteraf wel degelijk oplichting kan
worden aangewreven. Pleiter achtte dit
onmogelijk. Evenals zijn medeverdedi
ger concludeerde hij tot vrijspraak.
Niet begrepen
„Als de raadslieden denken, dat ik deze
zaak in het belachelijke heb getrokken,
hebben ze mijn requisitoir niet begre
pen", zo wierp de officier van justitie,
mr. J. F. Hartsuiker, de verdedigers
tegen. Als er iets belachelijks is, komt
dat door de feiten en niet door mijn
interpretatie.
De officier noemde oplichting een
hoogst ernstig misdrijf. Het gaat er niet
om wie precies de benadeelde is. Hoofd
zaak is of er is opgelicht. Overigens
heeft den Besten meermalen verklaard,
dat hij nooit geld zou hebben gegeven
als hy de Heilige Daad had doorzien.
Verdachten beroepen zich erop, dat ze
de verhalen van Arnold Dreiss hebben
doorgegeven aan anderen. Maar tegen-
i over een geldschieter vertelden zij deze
verhalen als waarheden. Verdachten
hadden de rechtsplicht de verhalen van
Dreiss te onderzo ken. alvorens zy men
sen gingen bewegen hiervoor geld te ge
ven.
In zyn laatste woord verzekerde de
„deken" zich nooit aan list of bedrog
tc hebben schuldig gemaakt. De „am-
I bassadeur" zei te betreuren, dat er
j tijdens de zitting op de tribune enige
malen is gelachen om de ideeën van
de Heilige Daad. „Ik heb erin geloofd
en het is nooit myn bedoeling geweest
iemand te bedriegen en evenmin om
mijzelf te willen verryken". Over de
Heilige Daad zei hy voorts: „In deze
wereld met rassehaat, atoombomgevaar
en hongersnood moest men het toejui
chen, dat er een organisatie kwam, die
hieraan een eind wilde maken. Het past
niemand dit belachelijk te maken".
De rechtbank zal over 14 dagen uit
spraak doen. Het proces-Heilige Daad,
dat in totaal tien uur in beslag heeft
genomen doch dat maanden voor
bereiding heeft gevergd is voorlopig
ten einde.
m
ii:
GANGEUl.
LEIDEN-TEL.2S0W»)
Moet bewijsstukken corruptie overleggen
(Van onze Haagse correspondent)
Een verrassende ontwikkeling heeft zich voorgedaan in de schrootfraude-affaire
waarin de heer L. Worms nog steeds tracht recht te verkrijgen en de corruptie
by de vereveningskas van de E.G.K.S. te bewijzen. Terwijl in Den Haag de heer
Worms een Haagse advocaat in kort geding heeft gedagvaard om de bewijsstukken
over een beweerde fraude of een geval van het aanvaarden van steekpenningen
door de heer D. Spierenburg, die thans vice-voorzitter van de Hoge Autoriteit van
de E.G.K.S. is, aan de officier van Justitie over te leggen, komt uit Luxemburg
het bericht, dat de heer Spierenburg volledig zou zijn gerehabiliteerd. Dit zyn
wonderlijke complicaties, die zich voordoen nu de heer Worms erin geslaagd is
de heer Spierenburg zodanig te prikkelen, dat deze een aanklacht wegens laster
tegen hem indiende.
Om te beginnen het bericht uit
Luxemburg Dit komt van Associated
Press. „Goed ingelichte zegslieden" zou
den dit persbureau hebben medegedeeld,
dat „de heer Spierenburg van alle blaam
gezuiverd is".
De Nederlandse minister van Econo
mische Zaken heeft namelyk verklaard,
dat de heer Worms tydens een telefoon
gesprek met hem zou hebben gezegd,
dat het „mogelyk was, dat de heer Spie
renburg de steekpenningen had geind
voor de Staat der Nederlanden".
Het blijkt echter, dat de minister van
Economische Zaken niet heeft begrepen,
dat deze opmerking van de heer Worms
sarcastisch bedoeld was. Door deze op
merking letterlyk te nemen en daarvan
mededeling te doen aan de Hoge Auto
riteit van de E.G.K.S., is de verwarring
ontstaan. Het kan natuurlyk niet juist
zyn, dat terwyl de aanklacht tegen de
heer Worms wegens laster nog in behan
deling is, de heer Spierenburg reeds vol
komen zou zyn gezuiverd van de be
schuldiging van corruptie. De zaak is
sub judice en men zal dus moeten af
wachten wat de rechter beslist.
Merkwaardig
Het dagvaarden van de Haagse advo
caat door de heer Worms is daarom zo
merkwaardig, omdat deze advocaat bij
zyn verhoor door de officier van Justi
tie, mr. dr. J. C. Maris, bevestigd heeft,
wat de heer Worms bij het ministerie
van Economische Zaken heeft bekend
gemaakt. namelyk, dat hij (de advo
caat) de belangrijkste inlichtingen heeft
verschaft op grond waarvan de heer
Worms zyn beschuldiging tegen de heer
Spierenburg heeft geuit. I)e advocaat
weigerde echter de bewijsstukken aan
de officier van Justitie en de heer
Worms over te leggen.
De officier van Justitie is niet in staat
een getuige te dwingen bewysstukken te
overhandigen. Voor de heer Worms zat
er dus niets anders op, dan deze stukken
op te eisen in een kort geding.
Daartoe heeft de Rotterdamse advo
caat mr. B. J. Pot dan ook bereids een
I dagvaarding tegen zyn confrère in Den
Haag uitgebracht Op straffe van een
dwangsom van. f 10.000.voor iedere
dag dat hy weigerachtig biyft, de stuk
ken Ier beschikking te stellen, werd de
advocaat aangemaand dit alsnog te
doen en wel uiteriyk vóór woensdag
middag jl. 12.00 uur. Mr. Pot heeft In
middels telegrafisch bericht ontvangen
van de gedagvaarde, dat hy de stukken
ter beschikking van de heer Worms zal
stellen, daar deze zich zou laten leiden
door persoonlyke motieven. Er zou na
melijk rancune jegens de heer Spieren
burg in het spel zyn.
Volgende week vrydag zal de presi
dent van de Haagse rechtbank dit merk
waardige kort geding behandelen. Mr.
dr. J. C. Maris, de officiervan Justitie,
zal als getuige optreden. Hy immers zal
kunnen bevestigen, dat de advocaat be
schuldigingen aan het adres van de heer
Spierenburg heeft herhaald by zyn ver
hoor.
Kunstenaars
naar Griekenland
Op grond van het cultureel akkoord
tussen Nederland en Griekenland zal
een vyftal jonge acteurs en actrices
een studiereis naar Griekenland ma
ken op uitnodiging van de Griekse re
gering Dit zyn: Jules Croiset, Hans
Croiset, Annet Nieuwenhuyzen. Tom
van Beek en Anna-Marie Heyligers. Ze
zullen in Griekenland het theaterfesti
val in Athene en Epidaurus bywonen.
Het initiatief tot deze reis is uitgegaan
van mevrouw Josephine van Gasteren.
De acteurs en actrices werden gister
middag namens de minister van O.K. en
W. in het ministerie ontvangen door de
secretaris-generaal dr. J. H. Wesselings.
Gevaarlijke indruk
De secretaris-generaal van het Inter
nationaal Verbond van vrye vakver
enigingen (IVVV). de Belg Omer Becu,
meent dat de recente bezoeken van
Westeuropese staatslieden aan Spanje
en Portugal „De gevaariyke indruk
kunnen wekken dat de vrye wereld tota
litaire regimes steunt".
Becu doelde op de verklaringen die de
Westduitse minister van Economische
Zaken Erhard en de Engelse minister
van Binnenlandse Zaken Butler dezer
dagen resp. in Lissabon en Madrid heb
ben afgelegd. Beide staatslieden bepleit
ten opneming van Spanje en Portugal
in de westeiyke gemeenschap.
