Oratie prof. dr. J. Brugman over
Islam en Arabisch nationalisme
^BR82jp
Kunstschilders
materialen
FIL
Strijdigheid niet scherp gevoeld
SAINT LVCAS SOCIETY
Achter facade van gemoedelijke
humor aanklacht tegen oorlog
Heidi Briihl zingt, danst en flirt
ich dir gehören
in „Immer will
Gero-cassetle
Opgericht 1 maart 1860
Zaterdag 29 april 1961
Tweede blad no. 30342
w§. rn^mm
mj
jgm H
jjitt&Efc'
wmBÊm
j
t
j, -'Wi
Gisteren heeft prof. dr. J. Brugman in het Groot Auditorium van de
Leidse Universiteit het ambt van gewoon hoogleraar in de Arabische
taal en cultuurgeschiedenis, in het bijzonder van de nieuwere tijd, aan
vaard met een oratie over ,,De Islam en het Arabisch nationalisme". De
leerstoel van prof. Brugman is te beschouwen als een versterking van
de wetenschapsbeoefening op het terrein van de Arabistiek, die tot
dusver meer op het verleden dan op heden en toekomst was gericht.
Prof. Brugman kent uit eigen ervaring de moderne Arabische wereld.
Hij was voor zijn benoeming te Leiden hoofd van het bureau Afrika van
de directie Afrika en Midden-Oosten van het Ministerie van Buiten
landse Zaken.
Na de dood van de profeet Moham
med, die waarschijnlijk de Islam als
een Arabische religie beschouwde,
stichtten zijn volgelingen een Arabisch
rijk, waarin de Arabieren een aristo
cratische heerserskaste vormden, al
dus prof. Brugman in zijn oratie. Dit
Arabische rijk duurde slechts honderd
jaar, waarna het rijk werd geïslami
seerd waarbij echter het Arabisch de
taal van religie en wetenschap bleef.
Nadat aan de dominerende positie van
de Arabieren een eind was gekomen
werd toch nog een groot gedeelte van
de bevolking der onderworpen landen
geassimileerd zodat zij zich nu als Ara
bieren beschouwen. In het Islamiti
sche rijk kwam echter de nationalitei
tenkwestie op den duur tot rust. Tus
sen de nationaliteiten werd een natuur
lijk evenwicht gehandhaafd.
Dit evenwicht werd verbroken door
de aanraking met de Westerse levens-
Advertentie
Boetseerklei in zes soorten per brood
en per kilo - chamotte - kaoline
RAPENBURG 83
TEL.: 2 55 14 LEIDEN
Op Bevrijdingsdag
feest voor de jeugd
Onder auspiciën van de L.J.A. (Leidse
Jeugd Actie) en 't Comité .Bevrijdings
dag 1945' zullen op 5 mei festiviteiten
worden georganiseerd voor de jeugd. Op
het programma staan een wandelspeur
tocht over een afstand van 15 km en
een fietsspeurtocht, die deelnemers via
Leiderdorp in de richting van de
Braassemermeer-Hoogmade zal voeren.
De tochten zijn bestemd voor kinderen
van negen jaar en ouder. Het contact
tussen de verschillende controleposten
zal worden onderhouden middels een
mobilofooninstallatie, die door padvin
ders van de Ewout Joppenszgroep zal
worden aangelegd.
's Avonds verzorgen de Leidse volks
dansgroepen „Oud Poelgeest", de R.K.
Volksdansvereniging „Nieuw Holland" en
het „Leidse Volkshuis" onder auspiciën
van de L.J-A. een volksdansbal in het
St. Antoniusclubhuis.
JAZZCONCERT
De Leidse Volksuniversiteit zal in sa
menwerking met de L.J.A. een jazzcon
cert in de Stadsgehoorzaal laten geven
op de avond van de bevrijdingsdag. Mi-
chiel de Ruyter zal twee ensembles bij
de toehoorders inleiden: The Diamond
Five en het Trio Misja Mengelberg. De
eerste groep is samengesteld uit trom
pettist Cees Smal, tenorsaxofonist Har
ry Verbeke, pianist-leider Cees Slinger,
bassist Jacques Schols en drummer John
Engeb jr.
Het Trio Misja Mengelberg is een zeer
bekend gezelschap in ons land. Misja
Mengelberg weet het uiterste uit zijn
trio-genoten te halen. Toon van Vliet is
een veteraan in de jazz-wereld en de
jonge gitarist Hans van Leeuwen heeft
een staaltje van zyn kunnen ten beste
gegeven op het Loosdrechts Jazzcon-
cours 1960.
Schoolvoetbaltoemooi
wordt uitgespeeld
Met medewerking van alle betrokken
instanties is het de schoolvoetbalcom-
missie van de Afdeling Leiden van de
KNVB alsnog gelukt een gaatje te vin
den om het in de paasvakantie gesneu
velde schoolvoetbaltoemooi uit te spelen.
Het toernooi te Alphen a.d. Rijn wordt
gespeeld op dinsdag 23 mei. De res
terende wedstrijden van het Leidse toer
nooi zullen op dezelfde dag in de och
tenduren worden gespeeld, de Leidse
finales volgen in de namiddag. Ten
slotte vinden de streekfinales tussen de
winnaars van de toernooien in de Bol
lenstreek, Rijnstreek, Duinstreek en Lei
den plaats op zaterdag 3 juni.
en beschavingsvormen, die zich ook
daar lieten gelden waar de Europese
mogendheden niet de politieke macht
hadden verkregen. De geestelijke uit
daging van het Westen liet zich het
sterkst gevoelen in Egypte, waar zij
aanvankelijk in Islamitische zin werd
beantwoord.
Van nationalisme, Egyptisch of Ara
bisch. was daar in de eerste helft van
de 19e eeuw nog geen sprake. In de
Oostelijke Arabische landen, waar de
Arabieren in het Ottomaanse rfjk aan
vankelijk in een betrekkelijk gunstige
positie verkeerden, kwam het Arabisch
nationalisme op als reactie tegen het
Turks nationalisme van de Jong-Tur-
ken. De Christelijke Arabieren waren in
deze landen de voormannen van dit
Arabisch nationalisme, dat na de oorlog
1914-1918 een ideologie werd. In Egypte
domineerde omstreeks de eeuwwisse
ling nog het Panislamisme, waarna een
zuiver Egyptisch nationalisme opkwam.
In de jaren dertig echter voorname
lijk door de ontwikkelingen in Palestina,
werd Egypte geleidelijk betrokken in
de gebeurtenissen in de andere Ara
bische landen, en sindsdien is daar het
Arabisch nationalisme voortdurend in
kracht toegenomen.
Door het Arabisch nationalisme zjjn
dc Islamitische bewegingen thans op
de achtergrond geraakt. Over het alge
meen wordt de tegenstrijdigheid tus
sen Islam en nationalisme niet scherp
gevoeld, al zijn er vooral in Egypte vele
Moslims geweest die zich daarvan be
wust waren. De vraag rijst derhalve
of het Arabisch nationalisme in zijn
huidige vorm wel als geheel los van
de Islam gezien mag worden.
Het feit dat de positie der Arabi
sche Christenen ondanks hun histori
sche verdiensten voor het Arabisch na
tionalisme achteruit is gegaan wijst er
ook op dat ondanks de schijnbare te
genstelling de idee van de UMMA, van
de Islamitische gemeenschap der gelo
vigen, nog een rol speelt. Hoewel uiter
lijk de begrippen moderne staat en
staatsburgerschap zijn aanvaard, blijkt
uit talrijke verschijnselen voorts dat er
een substraat van Islamitisch denken
is en dat de Islam derhalve nog een
factor van betekenis is. Prof. Brugman
besloot zijn oratie met de gebruikelijke
toespraken, waarna hij recipieerde in
de ontvangstzaal van de Academie.
Prof. dr. G. W. Drewes wenst
zijn collega-Arabist prof. dr. f.
Brugman geluk tijdens de receptie
na de oratie.
(Foto L.D./Holvast)
Advertentie.
De brave soldaat Schwejk
Levensechte rol van
Heinz Rühniann
LIDO: Het is een wat wee
moedige humordie „brave soldaat
Schwejk" kenmerkt. De goedige,
VAN DEZE WEEK
UIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIUII1IIIIIIIIIIUIIIIIIIIIII1I1IIIH
TRIANON Zó zag Heidi Briihl er
uit, toen zij enkele weken geleden
op Schiphol arriveerde om de Neder-
Jeugd hoorde Orthel, Biepembrock en Kavel
Het laatste Toonkunstconcert in dit seizoen, verzorgd door het Rot
terdams Philharmonisch Orkest, met Eduard Flipse als inspirerend
leider, vormde een briljante afsluiting der serie.
Drie voor het merendeel der jeugd onbekende werken sierden het
programma, t.w. „Musica Iniziale" van Leon Orthel, de Nachtmuziek
uit dt „Marsyas"-suite van Alphons Diepenbrock en de tweede „Daph-
nis et Chloë"-suite van Maurice Ravel. Een programma, dat vóór alles
door de schitterende instrumentale spitsvondigheid de aandacht deed
boeien, want alle drie componisten beheersen dit „handwerk" ten volle,
met Ravel als geniale climax!
Orthel schreef zijn feestelijke „aan-
vangsmuziek" ter gelegenheid van het
25-jarig lustrum van het R. Ph. O. on
der Flipse's leiding en het werd een
prachtig, vloeiend en klankrijk geschre
ven stuk, met glans vervuld van een
verzadigd „modern" Wagneriaans idioom
waarin hoorns, trombone's en tuba's,
tezamen niet de strijkers in de meesle
pende fanfares hun dominerende rol
spelen, met daartussendoor weemoedige
passages. Want het orkest had in zijn
bestaan zijn hoogte- en dieptepunten.
Het is begrijpelijk, dat deze muziek,
voerend naar een uitbundig slot, in de
korte tijd van zijn bestaan reeds twin
tigmaal met groot succes in binnen- en
buitenland werd uitgevoerd. Een uitne
mend voorbeeld van de huidige vader
landse compositiestand, vrucht van een
man, die zelfs een gelegenheidscompo
sitie „inhoud" weet te geven.
In scherpe tegenstelling tot de hier
wel zeer hoogopgevoerde luidruchtig
heid stond Diepenbrooks fijnzirmig-
te dere Nachtmuziek, innig-meloddous, in
1910 geschreven voor het toneelstuk van
Balthazar Verhagen. Speciaal in coloris-
tisoh opzicht schonk Diepenbrock hier
verrijkingen, dde de uitbeelding der
sfeer in hoge mate ten goede kwamen.
Een kort, doch veelzeggend fragment,
met een fraai gestreken vioolsolo van
concertmeester Radnay.
Tenslotte Ravels „Daphnis et Chloë",
waarin hij zijn dromen over het oude
Griekenland muzikaal verbeeldde, met
héél het meesterschap, dat hem eigen
was. Verrukkelijk is de pastorale sfeer,
het tekenen van de zonsopgang, het als
met duizend-en-een stemmen geschil
derde ontwaken der natuur, het blijde
weerzien van het jonge paar, uitmon
dend in die vreugdevolle „danse géné
rale", zó geraffineerd geïnstrumenteerd,
dat niemand welhaast de geheimen van
Ravel's betoverende kunst ooit heeft
kunnen evenaren.
Ook hier had Flipse, evenals het or
kest, als over het algemeen in de voor
gaande werken, een gelukkige illustra
tieve hand, met een enthousiast ap
plaus van de jeugdige toehoorders tot
gevolg.
Dat zij zich aan de2>e drie muzieken
gelaafd hebben, bewees de geconcen
treerde aandacht en het enthousiaste
applaus.
Flipse heeft er góed aan gedaan, de
jeugd met andere dan de geijkte reper-
toirewerken te confronteren.
Dat heeft deze middag tot een ver
rassende gemaakt!
Mogen er het volgend seizoen meer
van deze volgen!
H.
landse première van haar film „Im
mer will ich dir gehören" bij te wo
nen. Het negentienjarige sterretje is
inmiddels weer naar Duitsland te
ruggereisd dm aan een nieuwe film
te gaan werken, terwijl haar rolprent
in de bioscopen van ons vaderland
draait. Hij is nu ook in Leiden, waar
men opnieuw kan zien, dat de blonde
Heidi toch eigenlijk tot weinig im-
ponerends in staat is. Een bijzondere
stem heeft ze bepaald niet, maar de
liedjes zijn melodieus en liggen ge
makkelijk in het gehoor. En zo is het
ook met haar dansen. De pasjes, die
ze maakt, zou ieder ander kunnen
doen, maar haar toiletjes zijn char
mant, de rokjes kittig wijd en haar
partners uitstekend. Ze lijkt ook dan
heel wat. En dat ze over weinig ac
teertalent beschikt, doet niets ter
zake in dit luchtige niemendalletje.
In ieder geval is Heidi wat men
vroeger „een leuke bakvis" genoemd
zou hebben, maar wat tegenwoordig
„een vlotte teenagerheet en als
zodanig een pittig middelpunt van
een pretentieloos verhaaltje met veel
muziek en lichtverteerbare roman
tiek.. Om wat geld voor een reisje te
verdienen gaat een studentje (Heidi)
in deze film in twee garages werken.
Als de blonde Anne jaagt ze in de
ene garage het hart op hol van een
jong advocaat (Helmut Lohner) en
als de donkere Mary doet ze in de
andere zaak een aanval op de ge
moedsrust van zijn oom (Hans Söhn-
ker, tevens directeur van het bedrijf.
Dat tenslotte de jeugd triomfeert in
dit soms vrij onlogische liefdesduel,
laat zich gemakkelijk raden. De le
den van de Dutch Swing College
Band zijn er ook nog met de haren
bijgesleept, die overigens schuil gaan
onder wonderlijke witte tulbanden.
Maar ja, ze moeten oosterlingen uit
beelden, al is hun muziek nog zo
westerlijk.
Maar goed, al die ongerijmdheden
neemt men graag op de koop toe.
Het is vrolijke, gezellige ontspanning
waaraan vooral de enthousiaste be
wonderaars van het Duitse teen
ageridool Heidi Briihl wel plezier
aan zullen beleven.
To Paris with love
Een tikje Franse charme en
een snuifje Engelse humor
STUDIO Als deze film alleen be
oordeeld zou moeten worden naar het
scenario, dan zou hij niet anders dan
een niemendalletje mogen heten. Maar
de studios van Rank verstaan de kunst
van een tot op de draad versleten intrige
iets aardigs te componeren, zodat men
toch nog tot een redelijke mate van
waardering komt in de trant van: luch
tig en kluchtig, met net voldoende Fran
se charme en Engelse humor on er een
gezellige avond van te maken. En dat
vooral dank zij Alec Guinness als de
Schotse edelman, die in Parijs wel eens
een aardige vrouw voor zijn zoon zal
weten te vinden, maar zich niet bewust
is van het feit, dat die zoon hem eigen
lijk naar de Lichtstad gelokt heeft, om
dat papa jong en aantrekkelijk genoeg
is om een einde te maken aan zijn
kluizenaarsbestaan van weduwnaar! Die
wederzijdse plannen pakken natuurlijk
averechts uit: papa ontdekt een aardig
verkoopstertje van 20 jaar en de zoon
ziet zich tijdelijk verbonden aan de
vrouw, die nu juist een goede party
voor zijn vader zou zynHoe dat
allemaal op zijn pootjes terechtkomt is
niet moeilijk te raden. Maar de attrac
tie van deze film is toch in hoofd
zaak het spel van Alec Guinness, die
zelfs goedkope effecten nog tot een suc
ces weet te maken. Hij is echt de En
gelse gentleman, die onder alle omstan
digheden zijn innerlijke rust weet te
bewaren totdat bij het spelen van een
partijtje badminton de in een boom ver
dwaalde shuttle net even te veel wordt
Dan begrijpt hij, dat hij bezig was zich
belachelijk te maken. Aan het eind:
drie gelukkige paren. Zoals gezegd een
kluchtig gegeven, dat door de menge
ling van charme en humor en het spel
van Guinness tot een genietbare film
in het „betere" vakantie-genre is ge
worden.
simpele Schwejk, die van politiek
weinig begrijpt, maar van oprechte
vriendschap des te meer. Hij is al
tijd de man, „die het gedaan heeft
die het goede nastreeft en het ver-
keerde(?) doet. En desondanks (of
juist daarom?) de oorlog overleeft.
Zijn luitenant Lukas, in wie hij ge
looft, zonder zich af te vragen waar-
om- is hij letterlijk trouw tot aan de
dood. Hij is zo aanhankelijk als een
hond. Van honden begrijpt hij dan
ook meer dan van hoogverraad, ma
jesteitsschennis, vechten voor het
vaderland en de heldendood sterven.
Reden waarom hij in het dagelijks
leven zijn brood verdient met een
handeltje in tweedehands honden,
die hij van zelf gemaakte stambo
men en van elke gewenste kleur
voorziet.
Heinz Rühmann is de aangewezen
man om de brave soldaat tot leven te
brengen. Wie zijn films „De kinder
rechter" en „De kapitein van Kopenick"
heeft gezien, zal begrijpen, waarom deze
brave soldaat zo levensecht is, waarom
deze rol Rühmann op het lijf geschre
ven is.
Achter de gemoedelijke humor, waar
aan deze film zo rijk is, verschuilt zich
een bijtende aanklacht tegen de oorlog.
Minder sarcastisch dan „Wir Wunder-
kinder", maar vaak in dezelfde sfeer
getrokken, zodat deze film ongetwijfeld
associaties op zal wekken met een pro-
dukt, dat in de hele wereld zo veel stof
op deed waaien.
Zelfs in de oorlog blijft Schwejk in
het goede geloven, zelfs als hij door
een misverstand voor het vuurpeleton
wordt geleid, maar op het nippertje ont
snapt. omdat de vrede is „uitgebroken".
Hij blijft in het goede geloven, wat er
ook gebeurt, omdat hij alleen het goede
ziet, omdat hij zelf, ondanks allerlei te
kortkomingen, zo door en door goed,
zo heel menselijk is.
De brave soldaat laat ons vaak har
telijk lachen, maar stemt ons nog meer
tot nadenken. Hoe humoristisch me
nig scène ook is, elke meter filmstrook
moet ons van de waanzin van de oorlog
doordringen. Hoe grappig die scène in
het korenveld ook lijkt, waarin de bra
ve soldaat zich overgeeft aan een Rus
sische soldaat, die hetzelfde doet, omdat
hij al even bang is als Schwejk, waar
na ze zich verbroederen door eikaars
uniformen aan te trekken, hoe zot dit
ook is, toch
Het uiteindelijke doel van de film
is de oorlog, het leger, de zogenaamde
vaderlandslievendheid in het lachwek
kende, in het belachelijke te trekken.
Hierin is de film zo geslaagd, dat
men haar wat dit betreft universeel
kan noemen.
Er zijin ook wel wat aanmerkingen
op de film te maken. Sommige scènes
zijn wat te gerekt, op het langdradige
af. De dialogen zijn wel eens wat stroef.
De humor wel eens te boertig.
Maar toch zult ge fijntjes glimlachen
en een beetje melancholiek gestemd zijn
als ge de avonturen van deze Chaplin-
achtige soldaat hebt meebeleefd. En als
ge nog enige tijd over deze film „door
denkt" dan zult ge tot de conclusie ko
men, dat er meer in deze film zit dan
ge bij het aanschouwen ervan wel dacht.
Hetgeen dan een goede conclusie is.
Vanaf 1 mei spelen
in
CHALET D'VIJFF VLIEGHEN
te
WARMOND
TATA MIRANDO. Primas MORSHY
Handel in minderjarigen
Trieste realiteit
LUXOR Het trieste gegeven, dat
aan deze film ten grondslag ligt, is
helaas geen produkt van een wilde fan
tasie, het is bittere, keiharde werkelijk
heid. Jaarlijks verdwijnen er zo'n 20.000
meisjes uit Frankrijk. Velen van haar
zijn de vaak willige slachtoffers van
laaghartige individuen, die met wreed
succes speculeren op de ij dele dromen
van de veelal minderjarige meisjes. Zij
dromen van eer, roem en geld en zijn zo
maar al te gemakkelijk te verleiden met
voze beloften en sluwe intriges. De Fran
se regisseur Walter Kapps heeft een
van de duizenden gevallen bij de kop
genomen, welke in werkelijkheid jam
mer genoeg heel was minder gelukkig
afliep dan deze film weergeeft. Hoeve-
len van deze meisjes komen niet terecht
in een leven, dat soms erger is dan de
dood? Zo'n vaart loopt het dan nu niet
met het hoofdpersoontje uit Kapps' ver
haal, de blonde Christiane (Hélène
Chancel), die voor niets anders leeft
dan voor een carrière als danseres. Een
dubieuze vriend wil haar maar al te
graag helpen. Via een mogelijk nog du
bieuzer fotograaf komt ze terecht bij
een „dansschool", in feite niets anders
dan het hoofdkwartier van een van de
velë organisaties die zich met het ver
foeilijkste en laagste bedrijf ter wereld
bezig houden. Door Christianes geldge
brek krijgen zij vat op haar en het
meisje lijkt haar ondergang tegemoet
te snellen, als haar zuster en haar ver
loofde (een journalist), tenslotte met
behulp van de politie, niet hadden in
gegrepen.
Hoewel Walter Kapps nadrukkelijk
stelt, dat hij deze film als waarschu
wing wil laten gelden hetgeen hij
door zijn indringende kracht ongetwij
feld ook is heeft hij niet geschroomd
op sommige momenten de sensatie om
wille van de sensatie te zoeken. Dat
wekt enige twijfel aan zijn bedoelingen
en het maakt zijn produkt althans bij
ons niet bereikbaar voor al degenen, die
hij ermede zou hebben willen waarschu
wen. Dat neemt echter niet weg, dat hij
zyn verhaal met een enigszins docu
mentaire inslag, in goed gekozen film
terminologie vertelt, al had men hiel
en daar het tempo wat hoger willen
zien.
Teenager love
Jongeren voor
REX Een pretentieloos, gezellig
filmpje draait t.m. maandag in het
theater aan de Haarlemmerstraat.
„Teenagers love" is de naam zegt
het al een film over en in hoofdzaak
wel bestemd voor jonge mensen. De
hoofdrol wordt gespeeld door het pittige
zeventienjarige sterretje Sandra Dee, dat
als „Gidget" een zonnige en amoureuze
vakantie aan het strand doorbrengt. Nu
de vakantietijd nadert, zijn de vele
watersportscènes bepaald om van te wa
tertanden. En uiteraard vormt ook de
populaire muziek een belangrijk ele
ment in deze teenagers-film. Vanaf
dinsdag wordt de documentaire „De Dic
tatoren" vertoond. De vraag „Wat is
de dictatuur?" is het onderwerp van deze
interressante film, die ons confronteert
met verschillende vormen van dictatuur,
waarvan de nazistische, fascistische en j
communistische wel de bekendste (en
gevaarlijkste) zijn. I
Enkele reis naar de hel
Gangsterfilm van klasse
CASINO Enkele reis naar de hel',
gemaakt naar de roman ,Classe tous
risques" van José Giovanni, in ons
land verschenen onder de titel
„Staatsvijand nummer een", is een
gangsterfilm van klasse. Het is een
thriller waarop zelfs de meest kri
tische toeschouwer maar iveinig zal
kunnen aanmerken. Het ietwat
langdradige verhaal van Giovanni is
vlot in beeld gebracht. Maar al vol
gen de gebeurtenissen elkaar snel op
en wordt er herhaaldelijk met revol
vers geschoten of gedreigd, opvallend
is hoeveel aandacht regisseur Clau
de Sautet heeft besteed aan de ach
tergrond van de hoofdpersonen in
dit gangsterepos.
„Enkele reis naar de hel" laat neg dui
delijker dan b.v. „Touchez pas au grisbi"
zien, hoe „menselijk" misdadigers zijn,
het zwart-wit-patroon is hier volkomen
verdwenen. In „Enkele reis naar de hel"
krijgt men te doen met mensen die
men sympathiek of niet sympathiek zal
vinden, maar die men niet kan afdoen
met slecht of goed.
Staasvijand nummer een is een Fran
se gangster, die met vrouw en twee
kinderen in Italië woont en daar sa
men met een vriend ook opereert. Beide
mannen worden gezocht wegen* moord
en moeten Italië ontvluchten. Als zij
met een gestolen boot de Franse zuid
kust bereiken, stuiten zij op de douane.
Bij het vuurgevecht dat hier op volgt
komen de vrouw van de gangster en de
vriend om het leven.
Achtervolgd door de politie en met
twee kinderen op sleeptouw zet de gang
ster (Lido Ventura) koers naar Parijs.
Hij doet een beroep op vroegere vrien
den daar om hem te helpen, maar deze
lieden zijn in goede doen geraakt en ook
„voorzichtiger" geworden. Hij slaagt
erin zijn kinderen ergens onder te bren
gen, maar met hemzelf gaat het berg
afwaarts. Vroegere vrienden laten hem
in de steek.
Tenslotte blijft slechts een jonge vak
genoot (Jean-Paul Belmondo) hem
trouw, als hij door anderen reeds is ver
raden. Het slot is in overeenstemming
met de rest van de film zonder gangster -
pathetiek: de man wordt terwijl hij in
Parijs wandelt gearresteerd en men weet
dan dat hij terechtgesteld zal worden.
Zoekt U een
van f40.— of f400.—.
v. d. WATER, Haarlemmerstr. 207
heeft het. De Gero-specialist.
Op de Alkmaarseweg te Middenmeer
(Wieringermeer) is gistermiddag de 66-
jarige rustend landbouwer W. Noordhof
door een personenauto gegrepen en op
slag gedood. Het slachtoffer kwam vanaf
een aan de weg gelegen boerenerf de weg
oprijden, waarbij hij waarschijnlijk niet
voldoende heeft uitgekeken.
