Informatrice bij VVV:
hard maar ,enig' werk
Tip voor jongeren:
probeer t zo eens
BANG?
NDERMANS VAKANTIE IS HUN BROOD én HUN
ELLA HOOG
GEPREZEN
IN HET NIEUW
•richt 1 maart 1860
Zaterdag 22 april 1961
Zesde blad no. 30336
nijn schooltijd herinner ik
er tussen leraren en leer-
poortdurend een strijd gaan-
een soort schoolstrijd dus,
de ene "partij probeerde de
net een ietsje vlugger af te
r leraar deed zijn best zijn
te handhaven door het or-
tn van onverwachte repeti-
uitdelen van strafjen die
Mar in originaliteit wed-
ft en het maken van sarcas-
opmerkingen waarom het
fier nooit maar zijn klasge-
neestal wel moesten lachen.
i onze kant lieten geen kans
qaan om zijn gezag te onder-
jerhaal dat ik echter onlangs
heeft me verbaasd door de
teerde strategie waarmee te-
dig sommige scholieren deze
leveren. Hier volgt dat staaltje
ogische oorlogsvoering,
iongen is van plan om een
\e leraar, die ik gemakshalve
noemen, in het ootje te nemen
speculeren op diens hebbe
en, die de jongen waarschijn-
minder verblijdende erva-
heeft leren kennen,
rnlt een dropje uit zijn zak
dit duidelijk zichtbaar voor
de bank. Let op, zegt hij te-
i buurman, straks komt N.
kt het dropje, steekt het in
ond en zet dan men een
ntelijk lachje: „Dat had je
dacht he? Moet je het daar
iiet neerleggen",
mens wachten. Dan komt de
aan, met langzame beheerste
en een spiedende, autoritaire
de ogen hij doet zoals ge
le. Plotseling versnelt hij zijn
jn spiedende blik heeft het
ontdekt en met een bliksem-
tbaar grijpt hij de lekkernij
bank. Hij onderwerpt het
aan een hygiënisch onder -
rijft er denkbeeldige stofjes
en steekt het tenslotte met
levierend gebaar in de wijd
Ie mond.
je niet gedacht, he?" zegt de
zuigend, „moet je het daar
niet neerleggen". De leraar
trt.
hij weet niet, dat hij deze
andioos verloren heeft.
bben de Ndordwijkse VVV -
itrices nog weieens even tijd
lellig bij elkaar te zitten en
latje te maken, maar straks,
ze badplaats overstroomd
door buitenlandse toeristen,
ikelijk Duitserszal daar
etegenheid meer voor be-
Dan moeten de meisjes hard
van 's ochtends vroeg tot
ds laat. soms heel laat.
ziet u Riet Alkemade,
Timmers. Anneke Knijnen-
i mej. Af. van Alkemade die
hort in het huwelijk treedt en
V verlaat.
Als wij straks naar het buitenland vluchten om hier niet
onder de voet te worden gelopen door de Duitsersals wij
onze vermoeide lichamen zullen uitstrekken in het zand van
de Costa Brava, de Cote d'Azur of andere uitheemse stran
den, als wij met permissie van de baas en zonder gewetens
bezwaar naar hartelust kunnen luieren, dan verzetten
Boudy, Riet, Anneke en Willy bergen werk. Andermans
vakantie is hun brood. Want Boudy Timmers 19 jaar), Riet
Alkemade (19), Anneke Knijnenburg (18) en op 1 mei
ook Willy Koop (19) zijn de VVV-inf or matrices van
Noordwijk. Andermans vakantie is trouwens niet alleen hun
brood, het is ook een voortdurende bron van plezier. „Het is
enig werk", vertelt Boudy, die op 1 mei mej. M. van Alke
made, die binnenkort in het huwelijksbootje stapt, opvolgt
als eerste informatrice.
„O nee", antwoordt zy heel beslist op
een vraag van ons of zy altyd zonnige
gezichten ziet omdat- zy voortdurend in
aanraking komt met mensen die met
vakantie zyn. „Als het slecht weer is,
komen de klachten los. Het bed kraakt,
de deur piept, de kraan lekt, er rijden
auto's langs het huis, het ontbyt is
slecht.
STRAKS
Straks, als wy naar het buitenland
vluchten of althans de plannen daar
voor beramen, dan vangen voor de VVV-
informatrices in Noordwyk, en niet al
leen in Noordwyk, de lange werkdagen
aan. Dat „straks" is niet ver meer. „Eind
deze maand, misschien de 22ste al met
het corso, krijgen we de eerste grote
stoot", vertelt Boudy. „Maar dat hangt
van het weer af. Is het geen mooi weer,
dan biyven ze meestal in de steden."
VVV-informatrice, een afwisselend
baantje voor wie eens een tydje van het
typebureau af wil zoals Anneke of voor
wie weer eens wat anders wil zyn dan
secretaresse zoals Riet. Iedereen die zyn
moderne talen (Engels, Frans en Duits)
vlot spreekt en goed met mensen kan
omgaan, kan WV-informatrice worden.
Maar bezint eer ge begint. WV-infor-
matrices moeten juist in het „luie sei
zoen" hard werken. Hoe meer andere
mensen in de vakantiestemming zijn,
hoe harder zy moeten aanpakken. Hard
werk dus, maar ook, om met een uit
spraak van Boudy te besluiten, „enig
Dit is de voornaamste taak van
een VVV-informatrice: het geven
van inlichtingen aan en het maken
van afspraken voor buitenlandse
toeristen. Hier helpt Boudy een
Duitse gast.
werk". En dat is waarschijnlijk de reden,
waarom er voor dit baantje onder de
meisjes zoveel animo bestaat.
..Ik zou niet weten wat voor
werk ik anders zou moeten doen",
gaat zij door.
.Lerares?" suggereren wij. Want
even tevoren heeft zij ons verteld,
dat zij M.O. Frans studeert.
,Dat weet ik nog niet", geeft zij
aarzelend te kennen. .Studeren
vind ik wel leuk. Maar lerares
Boudy werkt al een jaar als informa
trice. Zij is de enige van de vier die in
vaste dienst is by de VVV. De andere
meisjes worden in het voorseizoen, in
februari, maart en april, aangenomen
en krygen half of eind september hun
ontslag.
Waarom zy ambassadrice is geworden
van de hotelhouders en neringdoenden
in deze badplaats? „Het is zuiver toeval
lig geweest, geloof ik. Ik zag een adver
tentie in de krant staan, ik heb er op
geschreven, een mondelinge sollicitatie
en ik kon meteen beginnen." Daarvoor
had zy, na het verlaten van de h.b.s.,
drie maanden in Frankryk gewerkt, in
de huishouding, en naar haar terugkeer
op vaderlandse bodem nog verscheidene
baantjes gehad. Want Boudy moet wel
werken om haar studie te financieren.
Die studie komt trouwens door het
werk weieens in het gedrang. „In de
winter gaat het wel", zegt Boudy, „maar
's zomers is het byna onmogelijk beide
te combineren, zo druk hebben we het
dan."
„In het seizoen werken we van 's mor
gens negen tot 's avonds negen en op
uitgesproken drukke dagen blijft het
niet bij negen uur, dan wordt het heus
weieens gehad in weekeinden, dat ik pas
weieens geha din weekends dat ik pas
om half twee in de nacht thuiskwam.
En zo gaat dat in de zomer continu
door."
De drukste dagen van de zomerse
week zyn zaterdag en vrydag
(avond), de drukste uren van de dag
Dit is
Boudy Timmers,
die straks mej.
Van Alkemade
opvolgt als eerste
informatrice
bij de
Noord wijk se
VVV.
Min of meer
toevallig is zij in
het vak gerold.
En hoe zij het
werk vindt?
..Enig".
van een tot twee en van vyf tot zeven
uur.
VOORAL DUITSERS
Het zijn vooral Duitsers die in
de zomermaanden de hulp van de
VVV komen inroepen. In het
voorseizoen komen ook veel Ame
rikanen en Fransen naar Noord-
wijk, maar die stroom neemt af
tegen de zomer.
Welke nationaliteit by Boudy favoriet
is? „Ik mag hen allemaal erg graag",
antwoordt zy diplomatiek. „Ik heb geen
bepaalde voorkeur, misschien voor de
Fransen wel een beetje, maar dat komt
omdat ik Frans studeer."
Zy bevestigt onze veronderstelling, dat
het hoofdzakelyk „dure mensen" zyn
die in Noordwyk hun vrye dagen door
brengen. „We hebben hier weinig
dagjesmensen. De gemiddelde verblijfs
duur van de mensen is hier vier tot vyf
dagen, langer dus dan by voorbeeld in
Scheveningen."
„VVV-CODE"
Rare ervaringen? „O, elk druk
weekeind wordt er wel gelachen. Er
worden altijd wel gekke vragen ge
steld." Maar als we haar uitnodigen
ivat van die ervaringen te vertellen,
krijgt Bandy's gezichtje een pein
zende uitdrukking en zegt ze: „Tja,
dat kan ik me niet zo gauw herinne
ren." Wel vertelt zij, dat landgeno
ten aan de andere kant van de ba
lie in de lach schieten, als zij of
haar collega's in „VVV-code" tele
foongesprekken voeren, als een van
de meisjes bijvoorbeeld een van de
hotels belt om een „twee op zee met
bad" vraagt, dat is dan: een twee
persoonskamer met uitzicht op zee
en bad.
De jazz-zangeres Ella Fitzgerald heeft
twee toppryzen gekregen van de „Na
tional Academy of Recording Arts en
Sciences" (oftewel de Amerikaanse
grammofoonplatenindustrie. Ella kreeg
de prijs voor de beste zangeres van het
jaar voor haar interpretatie van „Mack
the Knife"(!) en de prys voor de beste
langspeelplaat door een zangeres ge
maakt voor haar „Ella in Berlin".
De jonge negerzanger Ray Charles
kreeg deze beide toppryzen in de zan-
gersafdeling voor zyn vertolking van
„Georgia on my mind" en zyn langspeel
plaat „Genius of Ray Charles".
De prys voor de plaat van het jaar
ging naar de song „A summer place"
uit de geiyknamige film. De prijs voor
de langspeelplaat van het jaar werd toe
gekend aan de komiek Bon Newhart
voor diens monoloog op de LP „Button
down mind". De prys voor de tune van
het jaar ging naar het thema uit de
film „Exodus".
„The Singing Strings" uit Öegstgeest
hebben alle redenen om de trompet te
steken. Nadat het „hun" meneer Trijse-
laar gelukt was van het Anjerfonds een
versterker te krijgen, waarover wy in
de kolommen uitvoerig hebben geschre
ven, zyn zy nu geheel in het nieuw
gestoken. Hiervoor hebben zij echter
geen hulp ingeroepen. Ze speelden hun
nieuwe pakjes helemaal zelf by elkaar.
Het feit, dat wy over deze jonge ama
teurs schreven, heeft hiertoe volgens de
heer Trijselaar bygedragen. Van alle
kanten kwamen er nameiyk gunstige
reacties op, hetgeen hun ook
enkele avondjes-om-te-spelen opleverde.
Het bandje is overigens ook nog ver
rijkt met een nieuw drumstel en een
elektrische gitaar.
Een jeugdige, frisse verschijning,
nietwaar? Dat kan ook moeilijk an
ders, want Marianne Themsen is pas
dertien jaar. Zoals de leerplichtwet
in haar vaderland, Denemarken, dat
wil, zit het meisje nog op school,
al hebben sommige lieden zich reeds
afgevraagd wat zij daar nog te zoe
ken heeft. Een beroep hoeft Ma
rianne immers niet meer te leren,
want voorlopig is haar kostje wel
gekocht. Met een Westduit se film
maatschappij is onlangs een con
tract gesloten voor twaalf films in
vijf jaar.' Bovendien heeft Marian
ne, die heel aardig schijnt te zingen,
aanbiedingen voor de televisie ge
kregen. En dat allemaal, hoewel zij
pas dertien is.Of juist omdat zij
pas dertien is?
Jeugdlezers schrijven
In de krant van 8 april las ik het
stukje „Schryven over jazz". Hierdoor
kwam ik te weten, dat u in het jazz-
periodiek Rhythme van februari las, dat
iedereen tegenwoordig op ondeskundige
wijze over jazz schryft. Hiermee is le
zer het volkomen eens. Verder schryft
u dat u in het pas verschenen maand
blad Oscar (april) het volgende las
(met enkele kanttekeningen van de re
dactie)
„Thelonious Monk ontlaadt in zyn
spel gefrusteerde spanningen, welke zich
expressief en geladen een uitweg zoe
ken". Om bang van te worden. En
dan zo'n zin: „zyn thema's zyn drin
gend en intrigant". Nogal intrigant,
niet?
Dit stond inderdaad in de platenru-
briek van Oscar betreffende de LP
Thelonious Monk Quartet plus Two at
the Blackhawk. Deze rubriek werd ge
schreven door Rud Niemans. Uit uw
stukje mag ik dan wel opmaken dat u
het eens bent met het maandblad
Rhythme, vooral toen u de kritiek van
Rud Niemans in Oscar las.
Is het u echter bekend, dat deze Rud
Niemans ook een geregelde medewer
ker van Rhythine is? Lezer vraagt zich
af, hoe de redactie denkt over de ru
brieken die Niemans verzorgt in Rhyth
me of moeten wy daar ook bang van
worden?
P. DIJKSTRA
ÖEGSTGEEST
Lezer kan niet goed lezen. In het
februari-nummer van Rhythme
stond: Weet, dat u in een tijd leeft,
ivaarin iedereen over jazz schrijft
en waarin de ondeskundigheid der
halve hoogtij viert. De opmerking
van de heer Dijkstra, dat tegen
woordig iedereen ondeskundig
over jazz schrijft zouden we niet
graag voor onze rekening willen ne
men.
Voorts wil het feit, dat wij uit
Rhythme één regeltje citeren waar
mee we het eens zijn, niet zeggen
dat we ja zeggen tegen alles wat
in dit blad staat. De conclusie van
de heer Dijkstra dat „wij het eens
zijn met Rhythmei' komt hiermee
wel in de lucht te zweven.
Als trouw lezer van Rhythme
moet de heer Dijkstra weten, dat
in het januari-nummer van dit
blad Paul ten Have er op wees, dat
Rhythme-medewerker Niemans
zich weieens meer verschrijft.
Overigens willen we zeker niet
voorschrijven, ivelke artikelen de
heer Dijkstra angst moeten inboe
zemen.
Het ..samen uit, samen thuis" geldt niet voor de
83-jarige Joe Jordan uit Kinver in Engeland en zijn
77-jarige echtgenote Alice. Want al gaan de twee
oudjes samen nog zo gezellig uit, na afloop samen
thuiskomen doen zij nooit. Wel gaan Joe en Alice
na het traditionele afzakkertje als brave burgers
naar huis. maar dat betekent, dat Joe naar Joe's
huis en Alice naar Alice's huis gaat.
Deze merkwaardige verhouding dateert van
1953 toen Joe Alice ten huwelijk vroeg. Iedereen
bracht een heildronk uit op het oude jonge paar en
niemand gaf er zich rekenschap van dat er mensen
zijn die hun gewoonten niet meer kunnen ver
anderen.
Toen de laatste gast op de receptie het paar de
rug had toegekeerd, zei Joe: „Ziezo, dat is dat.
We zullen nu maar naar huis gaan."
„Naar wiens huis?" vroeg Alice.
„Naar het mijne", antwoordde Joe.
..Ik ga niet in jouw huis wonen", zei Alice.
,,En er moet heel wat gebeuren voor ik bij jou
intrek", antwoordde Joe.
Geen van beiden wilden toegeven. Sindsdien
slapen Joe en Alice in hun eigen huizen en hebben
ze nog nooit één nacht onder één dak door
gebracht.
,,Hij wist. dat ik mijn huis niet uit zou gaan
wanneer hij mij zou trouwen", zei Alice. „Toen
had hij nog de treurige moed om me te vragen bij
hem in dat oude pandje te trekken. Natuurlijk zou
ik graag met hem onder één dak zitten, maar och,
het maakt niet veel verschil uit met zoals het nu
gaat."
Overdag is Alice wel in Joe's huis om de zaak
aan de kant te doen. „We zijn heel wat gelukkiger
op deze manier dan veel andere echtparen die
doordat ze elke minuut bij elkaar zijn op elkanders
zenuwen gaan werken", filosofeerde Joe.
„St.-Tropez" heet dit door Ferry Offerman ont
worpen driedelige vakantie-ensemble gemaakt van
katoenen imprimé en witte piqué. Onder de over-
gooier", die veel weg heeft van een gladde jurk.
worden een kort broekje en een blouse met grote
kraag gedragen. Een idee voor de aanstaande va
kantie-garderobe?
