Carol Heis:
Fran;oise Prévost
ook in een fiimrc
Opname in stereo (II)
ttisso
ZATERDAG 11 MAART
WEKELIJKS BIJVOEGSEL
PAGINA 2
Jonge Franse ster
„geld is niet alles"
VOLOP BLOEMEN
De groenblijvende hulst komt
veel voor in onze tuinen, doch
er is ook een bladverliezende
soort: Hex verticillata moet men
dan bestellen: die kan elke win
ter vol bessen zitten. Voor de
groenblijvende hulsten bestaat
echter meer belangstelling; geen
wonder ze kunnen ook zo mooi
vol bessen zitten. Voorheen
waren die bessen een probleem.
Er zijn namelijk hulstsoorten
met alleen maar mannelijke
bloemen, die uiteraard nooit
bessen geven. Doch er zijn ook
soorten met alléén vrouwelijke
bloemen en die kunnen wel elke
winter bessen voortbrengen. Dan
moet ze evenwel bestoven wor
den door een mannelijke struik.
Gelukkig zijn er nu soorten
en vooral de Ilex pyramidalis
moet hiervan genoemd worden
die zowel mannelijke als vrou
welijke bloemen op één struik
voortbrengt. Hiervan kan men
dus elke winter bessen verwach
ten. Overigens moet U ook een
beetje rekening houden met
beurtjaren; niet elke winter
kunnen ze vol bessen zitten. Er
zijn ook bonte hulstsoorten;
soorten met zilverbonte en met
goudbonte bladeren. Die geven
weliswaar niet zo veel rode bes
sen. doch dat blad is in de lange
winter als een attractie op zich
zelf. Er zyn ook hulstsoorten
met gele en met oranjekleurige
bessen. Ze komen niet zo veel
voor, doch een goed gesorteerde
boomkweker kan U er toch wel
aan helpen. Het is nu de goede
tijd om ze te bestellen; ze kun
nen dan direct na ontvangst op
de voor hen bestemde plaats ge
poot worden. Zorg voor voldoen
de ruimte; op den duur kunnen
ze tot flinke struiken uitgroeien.
Men zal er beslist veel plezier
van hebben.
G. KROMDIJK.
De bladverliezende Hulst
Levendig
wel uit het feit, dat ze binnen twee
laar niet minder dan zeven hoofdrol
len vertolkte.
„Wat boeit dan toch zo in die nou
velle vague? Wat maakt de produkten
van die filmers dan zo verschillend?
Waarom trekken zij acteurs en actrices
aan? En waarom zijn zij beter dan de
traditionele films? Waarom dan toch?"
Francoise haalt diep adem en barst
meteen los: „In de eerste plaats omdat
ze natuurlijk zijn. Die films worden ge
maakt door jongens, die zich op hun
eigen wijze willen uitdrukken. Dat
daarbij de achtergrond soms wat vaag
is of de dialoog niet helemaal technisch
klopt, doet niets ter zake. Ze zeggen op
hun manier, wat ze willen zeggen.
Voor acteurs en actrices is hun werk
wijze stimulerend. Die zijn niet aan
handen en voeten gebonden. Zij kun
nen evenals de regisseur hun
persoonlijkheid in hun vertolking la
ten meespreken."
Bezwaar
Als altijd was er ook hier echter een
maar.... In de nouvelle vague werd
Frangoise een type. Altijd weer was zij
weer de'precieuze Parisienne, scherp
van geest, sarcastisch van humor. „Ik
werd er een beetje ziek van."
Daarom kwam ze Het Kanaal over.
om in ,J promise to pay" een opwin
dend, hartstochtelijk Frans meisje te
zijn. „Oh, wat zou ik die graag in
Frankrijk gespeeld hebben!," verzucht
ze.
De toekomst? Die ziet er roos
kleurig genoeg uit voor Frangoise.
Idealistisch zegt ze, dat goede rol
len voor haar het "belangrijkste zijn,
de beloning komt pas op de tweede
plaats. Oh ja, ze heeft zeker be
langstelling voor geld, maar er
komt een moment, dat geld niet
langer belangrijk is. „Als je een be
paald bedrag verdiend hebt, kan je
twee leuke huisjes kopen, misschien
zelfs wel drie. En twee fraaie bont
jassen en twee supersnelle en diep
glanzende auto's Maar wat
komt er dan: Niets. Dan geeft geld
ook geen bevrediging meer. Men
moet waarachtige interesse in de
film hebben. Men moet altijd naar
iets nieuws zoeken. Zo gebeurt het
niet altijd. Sommige acteurs en ac
trices verzamelen alleen geld. Ze
hebben geen belangstelling meer
voor het leven zelf en een belang
rijk deel daarvan: hun werk. Ze
durven geen risico's meer te nemen.
TJit angst voor hun reputatie. Uit
angst voor hun geld. Maar zodra je
weigert nog risico's te nemen ben
je geestelijk dood".
Het ziet er niet naar uit, dat dit
spoedig zal gebeuren met Fran
goise. Ze is nog heel, heel ver weg
van zo'n dood
We spraken de vorige week over de
methode waarop met elke willekeuri
ge camera een ruimtelijke foto ge
maakt kan worden. Dat kan alleen
van stilstaande onderwerpen; voor an
dere motieven moet de speciale stereo
camera er aan te pas komen.
Lange tijd heeft de amateur-stereo
fotografie een zekere hoewel zeer
magere aanhang gehad door deze
speciale camera's, die uitgerust waren
met twee lenzen. Nu moeten we elk
toestel, dat voorzien is van twee lenzen,
niet aanzien voor zo'n stereocamera.
Want een reflexcamera heeft óók twee
objectieven. Maar die zijn boven el
kaar geplaatst en bij de stereocame-
Ze heet Frangoise Prévost en
ze is een Frangaise. Wanneer
men na deze constatering aan
hoord te hebben onverschillig de
schouders zou ophalen en zou
zeggen: „En wat zou dat?",
niemand zou het kwalijk kunnen
nemen.
Want met al haar persoonlijk
heid, haar bruisende vitaliteit en
haar tintelende levenslust Is de
jeugdige Frangoise nog steeds een
heel klein nietig schakeltje in de
gigantische keten van het wereld
gebeuren.
Maar toch, voor hen, die belangstel
ling koesteren voor wat er omgaat in
dat wonderlijke wereldje van de cine
matografie, zou het wel aardig zijn
haar naam te onthouden: Frangoise
Prévost. In de laatste twee Jaar stond
die naam al zeven maal hoog geno
teerd in de medewerkerslijsten, die
evenzovele „nouvelle vague'-films
vooraf gingen. En nu staat Frangoise
voor de eerste maal in het buitenland
voor de filmcamera. Naast Michael
Craig en Billie Whitelaw maakt zij in
Engeland onder leiding van Sidney
Hayers „I promise to pay". En het zal
Frangoises laatste uitstapje wel niet
zijn.
Ex-journaliste
Kast was enthousiast over haar klei
ne bijdrage en vroeg haar een belang
rijke rol te spelen in zijn La morte sai-
son des amours". De rol kostte Fran
goise een hele vakantie, maar voor die
om was, had ze haar besluit genomen:
ze zou de journalistieke arbeid vaar
wel zeggen en pogen een artistieke
loopbaan op te bouwen. Het begin was
niet eens moeilijk, want al spoedig kwa
men de aanbiedingen. Dat blijkt ook
De slanke, aantrekkelijke Ameri
kaanse Carol Heiss, die vijf jaar ach
tereen de wereldtitel kunstrijden op
de schaats voor zich opeiste en begin
vorig jaar in Squaw Valley het Olym
pisch goud veroverde voor onze land
genote Sjoukje Dijkstra, die haar pres
taties met zilver gehonoreerd zag,
is tenslotte toch de weg ingeslagen, die
vele van haar voorgangsters reeds be
wandeld hebben. Ook Carol is beroeps
geworden.
„Net op tijd", is men wellicht achter
af geneigd om te zeggen. Was Carol
amateur en haar schaatsen trouw ge
bleven, vermoedelijk was zy dan „lea-
ding-lady" geweest in de Amerikaanse
schaatsploeg, die kortgeleden op weg
naar Praag bij Brussel verongelukte.
Nu kan zij nóg de titelrol spelen in een
film van 20Th Century Fox „Sneeuw
witje en de drie helpers". In Holly
wood, tijdens de opnamen voor deze
rolprent, waarin wij de donkere Ame
rikaanse vanzelfsprekend vele malen
op de gladde ijzers zullen tegenkomen,
vierde Carol Heiss haar verjaardag. De
reus uit de film, de voormalige zwaar
gewicht worstelaar Buddy Baer, bood
haar zijn mes aan om haar enorme
verjaardagstaart aan te snijden. Wel
een contrast, tussen de lieftallige
kunstrijdster en de kolossale worste
laar
Wellicht zullen er ln Engeland ge
weest zijn, die dachten een volgende
Brigitte Bardot of Mylène Demongeot
te zien opduiken. Tussen Frangoise en
deze befaamde filmdames is er echter
nauwelijks*enige overeenkomst. Fran
goise is geen actrice, die haar even
tuele filmroem op uiterlijke aantrek
kelijkheden wil baseren. Ze kan het
trouwens ook niet. Want al heeft ze
een levendig, soms zelfs boeiend ge
zicht, knap zullen maar weinigen haar
vinden.
Op de filmset liep zij in een smal
toelopende lange broek met een slob
berig wijd truitje. Haar kastanjebruin
haar zat bijna slordig. Maar zodra
komt men met haar in gesprek of men
wordt getroffen door haar eerlijk en
open gelaat, waarin de ogen schitte
ren en voortdurend schijnen te lachen.
Haar oogopslag is pittig, doordringend,
maar vooral intelligent.
Haar levendig gezicht is een afspie
geling, van een even levendige geest.
Een gesprek met haar kan over vele
onderwerpen gaan: van de Algerijnse
problemen tot de nouvelle-vague-films.
Vanzelfsprekend vormde zijzelf eerst
even het onderwerp van gesprek. Ze
acteerde al jong, maar toen ze zeven
tien was gaf ze er de brui aan: „Ik was
er te lang voor geworden!"
Ze werd journaliste. Vier jaar han
teerde ze in die hoedanigheid de pen.
Maar ik voelde, dat ik het niet
zou uithouden. Ik vond veel vreugde
in de journalistieke arbeid, maar mijn
hart ging uit naar het acteren. Ik wist,
dat ik eens naar die oude liefde zou
terugkeren."
Zo gebeurde het ook. In Parijs ont
moette ze Pierre Kast, een van de
vooraanstaande filmers uit de nouvelle
vague. Hy was met „Le belage" bezig
en bood Frangoise een bijrolletje aan.
Deze hapte gretig toe en nam twee
snipperdagen.
ra zijn ze naast elkaar in het camera-
huis bevestigd. Dat is om de werking I
van de beide ogen van de mens foto
grafisch te imiteren. Trouwens bij een
spiegelreflexcamera dient de bovenste
lens alleen om een zoekerbeeld te vor
men, de onderste om een opname te
maken. Bij een stereo-toestel worden
volkomen gelijktijdig twee opnamen
gemaakt.
De formaten van de vroegere stereo
camera's waren vrij groot. Voor de
opnamen ermee werden glasplaten ge
bruikt. Pas toen de kleinbeeldcamera
in de vorm van een twee-ogige ruim
te camera werd uitgebracht, beleefde
de stereo-fotografie een nieuwe op
gang, omdat nu op het vrij goedkope
kleinbeeldformaat opnamen konden
worden gemaakt en bovendien in kleu
ren. Toch waren deze camera's vrij
prijzig en de liefhebberij is betrekke
lijk gering, hetgeen eendeels te be
treuren is, omdat het effect van deze
opnamen werkelijk zeer fraai kan wer
ken.
Natuurlijk heeft de industrie ook
methoden gevonden om van een gewo
ne camera een stereo-apparaat te
maken. Men kwam met de z.g. stereo-
voorzetstukken, die aangepast konden
worden aan diverse toestellen. Het
eigenaardige is dat zo'n stereo-voorzet
stuk in zeer veel gevallen helemaal
geen lens heeft. Door een zeer handig
foefje gaat men n.l. de lens van het te
gebruiken fototoestel optisch in twee
delen splitsen. Geen angst, de lens
wordt niet uitelkaar gedraaid of ge
sloopt! Men plaatst alleen vóór de
lens een apparaatje waarin twee pris
ma's of spiegels zodanig zijn bevestigd,
dat de lichtstralen niet direct door de
lens kunnen gaan, maar alleen via elk
der prisma's of spiegels. Omdat ze elk
verschillend „gericht" zijn en de een
dus datgene aan lichtindrukken door
zendt, wat het linker-, de ander juist
wat het rechteroog zou hebben gezien
ontstaan op de kleinbeeldfilm in het
toestel twee negatieven naast elkaar,
die samen net zo groot zyn als het
normale negatief. Met een voorzetstuk
voor stereo krijgt men dus steeds
slechts de halve grootte vhn het origi
nele opnameformaat. Wie voor het
eerst aan stereo „doet", komt ook tot
de ontdekking, dat wat we maar de
linkeroog-opname zullen noemen
rechts van het negatievenpaar zit en
de rechter dan natuurlijk links. Bij het
maken van afdrukken en het bekijken
van kleurendia's moet dus wel opgelet
worden, dat de beelden verwisseld wor
den. Er bestaat ook nog een voorzet
stuk voor speciale camera's met ver
wisselbare lens, waarbij de gebruike
lijke lens uit het toestel wordt geno
men en een metalen plaatje met twee
opname-lensje daarvoor in de plaats
komt.
Zoeven spraken we over kleurendia's
in stereo opgenomen. Deze kunnen
met een stereoviewer bekeken wor
den, maar ook geprojecteerd. Dan
komt echter een ander probleem om
de hoek kijken. Want er worden twee
plaatjes op het doek geworpen, die de
indruk van één moeten maken. Maar
hoe houden onze ogen deze beelden
uit elkaar, wanneer ze over elkaar
heen geprojecteerd zijn? Want twee
aparte grote beelden op de wand en de
toeschouwer met grote oogkleppen la
ten zitten kijken omdat ze met het ene
oog maar één beeld mogen zien en met
het andere het tweede beeld, is vrijwel
onmogelijk.
Nee, de beelden worden werkelyk
over elkaar heen geprojecteerd echter
via een bijzonder filter: een polarisa
tiefilter. In een volgend praatje kun
nen we misschien eens wat dieper op
de fantastische werking van zo'n filter
ingaan, maar hier moeten we even
volstaan met de verklaring, dat pola
risatiefilters een soort éénrichtingsver
keer van het licht verzorgen. En dat
twee polarisatiefilters al naar de stand
een algeheel „stopverbod" betekenen.
Zodat iemand, die een bril met „pola"
glazen op heeft en kijkt naar een dia,
dat ook via zo'n filter is geprojecteerd
(maar dat in een andere stand staat)
van dit dia absoluut niets kan zien.
En van deze wonderlijke eigenschap
maakt men in de stereoprojectie ge
bruik om het linkerbeeld voor het
rechteroog te laten verdwijnen!
Reeds ln 1850 waren er tal van
ateliers, die stereoscopische Daguer-
retypen maakten en met poeder-
verf de opnamen op zeer knappe
wijze inkleurden.
Voor loenskijkende mensen werd
in ongeveer 1860 het kijken naar
stereobeelden aanbevolen als een
hulpmiddel tot verbetering van de
stand van het oog.
Rond 1870 waren er plaatsen
waar men stereoopnamen tegen
een kleine betaling kon bekijken;
per jaar werd op één plaats een
bezoekersaantal van bijna 70.000
geteld.
Voor de tweede wereldoorlog was
het aantal beschikbare stereo-fo
to's ongeveer 40 miljoen'.
en gezonde planten met
Bloemen-mest kegeltjes
_Meststollenmengsel 6-13-18. Ontheliing nr. 513
