CORRIE'S MOEDER MAG
IN DE ROOK ZITTEN
Bodegraafse familie bezeten van snelheid
Dat weet
pa niet
Westduitse jeugd tuk
op onderwijsbaantje
£ei^DraacL
Wat wil je
worden?
Mevrouw Kennedy Ureey brief
Professor
Weetal
is pas
tien jaar
VEEL SUCCES, GREETJE
Jazz niet meer muziek van het
imperialisme
Opgericht 1 maart 1860
Zaterdag 11 maart 1961
no. 30302
„Wat wil je worden?" Iedere jon
geman en menig meisje krijgt te
gelegener of ongelegener tijd deze
vraag op zich afgevuurd. Het gros
van de jongelui is zo voorzichtig er
even over na te denken alvorens
een antwoord te geven op deze kapi
tale vraag. Dat „even" is trouwens
een rekbaar begrip.
Maar sommige jongelieden schie
ten meteen met scherp terug: zoete-
broodjesbakker, witkiel, dictator,
zeerover (sinds het avontuur met de
„Santa Maria" weer erg in de mode),
baliekluiver, commissaris (maar niet
van politie)Ziedaar een wille
keurige greep uit de grabbelton.
Daarentegen zijn er ook jongelui
die hun hele leven met losse flodders
blijven schieten. Tegen de tijd dat
die jongelui niet zo jong meer zijn,
z ij n ze wel wat, maar dan weten
zij nog niet wat zij willen worden.
Of ze willen voor de zoveelste keer
een ander beroep dan zij op dat mo
ment uitoefenen.
Ingewikkeld? Laat ik dan een
voorbeeld geven. Ik ken een jonge
man van omstreeks 25 jaar die zijn
boterham verdient als classificeer
der. Op zichzelf is dat natuurlijk niet
vreemd, maar dat is het wel voor
de mensen die deze knaap kennen.
Want deze jongeman, laat ik hem
gemakshalve Jan noemen, heeft de
hbs-B uitgeworsteld en het daarna
nog een paar jaar op een hogere
technische school uitgehouden. (De
termen uitworstélen en uithouden
zijn met opzet gébruikt, omdat deze
inderdaad tekenend zijn voor het
plezier waarmee Jan studeerde).
Waarom Jan, die dus een behoor
lijke opleiding heeft genoten, het
eerzame maar eenvoudige beroep
van classificeerder uitoefent? Nee,
niet uit roeping. Maar om de een
voudige reden, dat hij nog steeds
niet precies iveet wat hij ivorden wil.
Aj en toe heeft hij het ivél geweten,
maar nooit precies.
Twee jaar geleden bijvoorbeeld
kwam ik Jan tegen. Na de gebrui
kelijke begroeting de voor men
sen die Jan kennen gebruikelijke
vraag: ..Wat doe je momenteel?"
Hij werkte als flessenspoeler of iets
dergelijks in een limonade fabriek.
Maar hij wist nu wél wat hij ivilde
worden: schapenfokker in Australië.
En hij meende het!
Een jaar geleden had ik wederom
het genoegen hem te ontmoeten.
Toen ik gehoord had, dat hij als
poetser of zoiets in een metaalfa-
briek werkte, vroeg ik: „Weet je al
wat je wil worden?" Het antwoord
luidde heel beslist: mijnwerker.
De laatste keer dal ik hem te
genkwam. scheen Jan toch wel heel
vast omlijnde toekomstplannen te
hebben. Toen ik hem de traditionele
vraag „Wat wil je ivorden?" stelde,
antwoordde hij kort en bondig:
BrodeloosToen ik heel ver
baasd vroeg „waarom?" zei hij:
„Dan kan ik tenminste doen wat ik
wil"
LIESJE VAN LISSE
Bij Corrie thuis loopt er altijd wel een met zwarte handen
rond. Is het haar veertienjarige broer Jan nietdan is het
Corrie zelf wel. De hele familie Heemskerk in Bodegraven
is dan ook bezeten van alles wat met motoren en snelheid
te maken heeft. En het feit, dat het kaasstadje de eerste
officiële skelterbaan in ons landje bezit draagt daar niet
weinig toe bij. Of moeder Heemskerk het leuk vindt, dat
haar charmante achttienjarige dochter niets liever doet dan
op een pijlsnelle skelter over het asfalt suizen? Ze vindt het,
geloven we, niet altijd even plezierig, maar is er toch maar
trots op, dat haar Corrie zo goed met deze geperfectioneerde
zeepkisten, waarvan de 200 c.c.-ers wel 120 kilometer per
uur kunnen halenoverweg kan.
Ze kunnen er eigenlijk allemaal
goed mee overweg. Zo goed, dat je
je de moeite kunt besparen om in
het weekeinde bij de familie
Heemskerk op visite te gaan. Want
er is altijd wel èrgens een skelter-
wedstrijd. Of anders een puzzelrit
waar vader Heemskerk gek op is.
En dan zijn er nog motor- en auto
races, in Zandvoort of Assen, het
doet er niet toe.
De familie Heemskerk heeft zelf
een skelter gebouwd. Een familie
skelter dus. Een tweede staat op
stapel. En denk niet, dat er na de
voltooiing van deze ranke race-
karretjes niet het een en ander te
sleutelen valt. Daar zorgt Jan wel
voor. Dag en (letterlijk vaak)
nacht is hij met de gemotoriseerde
zeepkist bezig.
„Er is altijd wel iets kapot", vertelt
Corrie. „En het gekke is, dat we eigen
lijk op het gebied van motoren leken
zijn. Mijn broer Jan heeft in de praktijk
moeten leren hoe je met motoren om
moet gaan".
Andere sporten
Vroeger heeft Corrie nog gezeild,
geturnd en aan atletiek gedaan.
Maar toen ze eenmaal een skelter
onder zich had gevoeld was het gauw
met die sporten gedaan. „Als je een
maal rijdt vergeet je alles om je
heen", vertelt ze. „Je zit vlak bij de
grond en ziet het asfalt dus met een
gewéldige snelheid onder je wegsui-
zen. Het lijkt wel of je 200 kilometer
per uur rijdt, ook al zit je op een
50 c.c."
Corrie's ogen schitteren. Ze heeft leuk
kastanjebruin haar en een grappig ge
zichtje. Ondanks de „mannelijke"
sport, die ze beoefent is ze op en top
meisjesachtig. Ook al heeft ze ver
schrikkelijk het land aan breien „ik
heb twee jaar over een trui gedaan"
en huishoudelijke klusjes „bah",
zegt.
Ze trekt een gek gezicht als je
het daar over hebt en vertelt weer over
skelteren. Ze vertelt, dat de skelter stuk
ging in Drachten. En dat het karretje
gelast moest worden bij de plaatselijke
smid.
Ze vertelt van de wedstrijd in 's-Her-
togenbosch toen het zo verschrikkelijk
regende en ze er uitzagen als beesten.
„Ze stonden te dringen bij de dou
ches". Ze vertelt ook van de keer, dat ze
in brand stond, zonder dat ze het zelf
merkte, zo was ze verdiept in de sport,
die ons landje stormenderhand veroverd
heeft.
Ze praat honderd-uit, proest het
soms uit van het lachen als haar iets
geks te binnen schiet. Maakt grappi
ge beweginkjes met haar handen. Ze
vertelt bijzonder levendig. Flapt er
plotseling uit: „Ik geloof niet, dat U
erg veel verstand van skelteren
heeft". Wat we dan ook niet heb
ben
Elke zaterdag kun je Corrie op de
skelterbaan in „De Kuil" aantreffen.
Dan slipt ze door de bochten. Uitermate
geconcentreerd en één met haar skelter.
Ze kan goed rijden. Mensen, die het
weten kunnen, hebben het gezegd. Ze
heeft "feeling". En als ze dan „uitge
raasd" is en ze zet haar valhelm af, dan
lacht ze breed-uit. Omdat ze zo n ple
zier heeft.
Corrie „scheurt'' door de bocht.
Omdat ze het wonder van de snelheid
heeft begrepen. Omdat ze weet wat ze
ermee kan doen.
In de rook
En al vindt moeder Heemskerk het
niet altijd even leuk. Ze gaat mee. waar
geskelterd wordt. „Dan mag ze in de
rook zitten", zegt Corrie. die onlangs in
één keer haar autorijbewys haalde, niet
alleen omdat ze vader in de zaak helpt.
„En toch had ik graag kinder
verzorgster willen worden zegt
Corrie. „Ik ben dol op kinderen,
maar je hebt nooit de weekeinden
vrij". Ze zegt het een beetje spijtig.
Sleutelen met broer Jan aan de
„familie skelter"
CORRIE
gespt haar helm vast.
Catherine, de dochter van de
voormalige secretaris-generaal van
de NAVO, Paul-Henri Spaak,
maakt op het ogenblik haar debuut
in de Franse film ,,Le puit aux
trois vérités" (De bron met de
drie waarheden).
De zestienjarige Catherine, een
welgevormd meiske, speelt er de
rol in van een schildersmodel. Zij
vertelde tegen een verslaggever
van UPI. dat haar vader zijn toe
stemming had gegeven voor haar
film-loopbaan. ..Hij vindt het wel
leuk", zei zij lachend. ..maar hij
weet dan ook niet. dat ik in een
minimum aan textiel optreed".
..Professor" Luigi zat achter zijn bureau,
fronsde zijn wenkbrauwen en zei in heel correct
Engels: ..Ja. Enkele vertalingen hebben mij wat
moeite bezorgd".
Luigi Solano had het over een bloemlezing uit
Giuseppe Tomasi di Lampedusa. een leidende
figuur in de Italiaanse literatuur, die bekend is
om zijn formidabele woordenrijkdom. De ver
taling ervan in het Engels was een van de
examenopgaven voor het lagere diploma van
de universiteit van Cambridge. Een examen dat
doorgaans niet wordt afgenomen aan personen
jonger dan achttien jaar. ..Professor Luigi" ech
ter is een maand geleden pas tien jaar
- geworden. Hij was acht toen hij Engels begon te
studeren.
Hij woont in Trastevere, een van de armste wijken van Rome en wordt er
„professor" genoemd of ook wel Gigi Satutto (Gigi Weetal). Twee weken geleden
kreeg Gigi bericht uit Cambridge, dat hij met vlag en wimpel geslaagd was voor
het examen, dat in december werd afgenomen.
J Met de eindexamens voor de deur
Van alle Westduitse scholieren -
van de lagere school, de ambachts
school en de middelbare school
die de volgende maand de scholen
zullen verlaten, wil het overgrote
deel een solide verdere ontwikke
ling. Er is namelijk een uitgespro
ken tendens onder alle Westduitse
jongeren tussen de vijftien en twin
tig jaar, om een goedgeschoolde ar
beidskracht te worden, opdat zij „er
beter van zullen worden".
In de Bondsrepubliek vormen de
maanden maart en april de periode
waarin de eindexamens worden ge
daan en de overgang geschiedt van
de lagere school naar het eerste be
roep of een hogere onderwijsinstan-
tie.
Er komen niet minder dan 667.000
scholieren „vrij", dat is 100.000 meer
dan in 1960. Toch zal het tekort aan
leerlingen in de bedrijven op rond
200.000 blijven staan! Ondanks de ware
jacht van grote en kleine industriële on
dernemingen, van winkeliers en kleine
zelfstandigen op leerlingen!
deren voor leraar of een natuurweten
schappelijk of technisch beroep, de
meisjes hebben het voorzien op het be
roep van lerares, maar vooral van on
derwijzeres, waarvoor men hier ook een
academische studie moet volgen.
Gemiddeld wil 80 procent van alle
jongens en meisjes hetzij leraar (lera
res) hetzij onderwijzer (onderwijzeres)
worden
De tijd van het tekort aan onder
wijzers zal in Duitsland waarschijnlijk
snel voorbij zijn dank zij de goede
salariëring
De vijftienjarigen, die van de lagere
school komen en het bedrijf in moe
ten, hebben uitgesproken voorkeur voor
een groot bedrijf in de metaal- en
electro-industrie. Onder invloed van hun
ouders vragen zij daarbij om een goed
pensioen, kans op bevordering en soci
ale voorzieningen
Het gaat hier nog slechts om 67 pro
cent van alle jongeren van 15 tot 20
jaar, die volgende maand de scholen
zullen verlaten. Want het aantal kin
deren dat een middelbaar of een met
de m.uJ.o. te vergelijken examen af
legt-, is in tien jaar tijds verdubbeld en
maakt in totaal thans bijna 30 pro
cent uit.
Legers vertegenwoordigers,
gewapend met cadeautjes,
graasden de scholen af
De afgelopen maanden graasden na
melijk legers vertegenwoordigers, gewa
pend met beloften en cadeaus, de la
gere en hogere scholen af naar leer
lingen.
Maar 75 procent van hen die de ko
mende maanden een lager- of middel
bare school verlaat, wil direct naar an
der onderwijs stappen: om een beroep
te leren, om een technische school of
universiteit te bezoeken.
Zeer opvallend is daarbij dat 90 pro
cent van de jongens en 70 procent van
de meisjes, die thans voor een h.b.s.-
of gymnasiumeindexamen staan, naar
een universiteit wil gaan en dat
ondanks de propvolle Westduitse uni
versiteiten en hogescholen!
De jongens willen daar vooral stu-
De uitslag was geen verassing voor
hem. Hij had indertijd op de Ameri
kaanse school in Rome, waarvoor hij een
beurs had gehad, de „afstand" tussen de
vierde en de vyfde klas in enkele weken
„afgelegd". Toen hij tweeëneenhalf jaar
oud was, had hij voor een vragen-pro-
gramma voor de radio al een goede
beurt gemaakt.
Verleden jaar bleef hij slechts korte
tijd in de zesde klas zitten, want zijn on
derwijzers schoven hem maar meteen
door naar de zevende. Als hij vijftien
jaar is. zal hij wel zover zijn, dat hij naar
een universiteit kan, als er tenminste
geld is.
De beurs die hij nu heeft loopt over
twee jaar af. Dan zal er ergens een an
dere beurs vandaan moeten komen want
de vader van de „prof" verdient niet ge-
I noeg voor de studie van zün geleerde
zoon. die electronica of kernwetenschap
pen wil gaan studeren in de V.S.
Hij heeft indertijd mevrouw Kenned>
in een brief geschreven „of zij zo goed
wil zjjn een grote Amerikaanse stichting
van mij vertellen".
Leonid Utjosow, in Rusland een bekende
dirigent van filmorkesten en vaudevil
le-ensembles, heeft een formule ge
vonden om jazzmuziek in de Sovjet-
Unie toe te laten. Zoals bekend wordt
de jazz in Rusland veroordeeld als
„de muziek van het imperialisme". Ut
josow heeft echter gezegd, dat men
jazz dient te beschouwen als de mu
ziek van de neger. „Jazz wortelt niet
in de bankrekeningen van de Ameri
kaanse Kapitalisten, maar in de door
de armoede getroffen negerwijken", zo
zei hjj.
De verklaringen van de Russische mu
sicus verschenen in de krant, .nadat
lezers hadden geklaagd, dat jazz we
liswaar niet verboden, maar ook niet
toegelaten is, en dat er voortdurend
over wordt gedisputeerd.
Twee jaar geleden werd voor het eerst
jazz ten gehore gebracht door hotel
strijkjes. Tot verbazing van hotelgas
ten spelen de Russen heel behoorlijk
dixieland, swing, cool en zelfs rock *n
roll.
Utjosow zei in zyn artikel, dat de blanke
wereld tot de ontdekking zou komen,
dat de neger zeer muzikaal is. Zelfs
zullen de blanken op hun „Muziek-
Olympus" plaats moeten inruimen
voor negers, zo verklaarde hjj.
(Utjosow vergeet, dat de blanken
in Amerika en West-Europa reeds
lang een reeks van plaatsen op hun
,JMuziek-Olympus" hebben inge
ruimd voor negermusici en -voca
listen. Ella Fitzgerald, Louis Arm
strong, Mahalia Jackson, Oscar Pe
terson, Duke Ellington, om er maar
enkele te noemen, zijn tijdens hun
leven al beroemdheden geworden,
die een blijvende plaats hebben ver
worven in de muziekgeschiedenis. In
Rusland schijnt men echter nog niet
zover te zijn. Het daghet in het Oos
ten, zouden we willen zeggen, maar
het is nog lang geen dag in de Sov
jet-Unie. red.)
Greetje Kauffeld ziet de toekomst
kennelijk nog zonnig in. Waarom
ook niet?
Het kan best zijn, dat zij op het
Eurovisie Songfestival, dat 18 maart
in Cannes wordt gehouden, met
Dick Schollies* liedje „Wat een dag"
ergens in de achterhoede belandt.
Maar wat dan nog? Bijna niemand
in Nederland verwacht anders. En
Greetje kan het toch niet helpen,
dat zij tot Neerlands hoop is gebom
bardeerd, nadat het overigens
nogal gebruikelijke gekrakeel en
gekonkel in Hilversum het houden
van een nationale finale onmogelijk
hadden gemaakt.
Succes Greetje! Gaat het aan
stonds niet in Cannes, misschien
gaat het dan beter in Duitsland,
waar zij zich metterwoon gaat ves
tigen. Het ontbreekt haar niet aan
durf. Het is een hele onderneming
om als zelfstandig zangeresje in
Duitsland te gaan bouwen aan een
nieuwecarrière.
