Van Gigi
tot jazzkelderbewoonsfer
HET SCHEEPSKOM
DOE AF Ei\ TOE EEW TUKJE!
ZATERDAG 10 DECEMBER
WEKELIJKS BIJVOEGSEL
PAGINA 4
Hoe Leslie Caron beroemd werd HOE WERKT HET?
huismoeder
Het geval van de onbevreesde
verlichting
noodkompos""}.
stuurkompas
dekglos
nachthuis
noord
drijver
standaardkompas
van de ijzermassa
schip, vertoont het kompas
behalve de variatie nog andere af-
die tezamen de deviatie
De som van variatie en
heet „miswijzing"
Het magnetisch kompas aan
boord van schepen wijst de
kompas noord-zuid richting
aan onder invloed van het
aardmagnetisme en het
scheepsmagnetisme.
diviatio
variatie
Nw ware noordrichting
Nm magnetische
Nk kompas
Kw ware koers
Km magnetische koers.
Kk kompaskoers
Week ijzeren bol
schuivend op
rails.
De„harde" ijzermassa's zijn tijdens de bouw van
het schip blijvend (permanent) magnetisch ge
worden. In de weekijzermassa wordt tijdens de
vaart door het aardmagnetisme veranderlijk
(vluchtig of transiënt) magnetisme geinundeerd.
Dat verandert dus met de vaarrichting. Men
tracht de afwijking op te heffen door het aan
brengen van compensatiemiddelen, n.l. een week-
ijzeren (Flinders)staaf, twee weekijzeren bollen
en ten derde permanent magnetische correctie-
staafjes verticaal, in langs-en in dwarsrichting.
Jacht op Leslie
•tr-
Leslie terug naar Parijs, weinig ver
moedend dat slechts enkele weken
haar scheidden van de wereldfaam. In
Parijs kwam Marcel Camé bij haar.
Hij wilde haar een grote rol geven
in een nieuwe film. Leslie aarzelde; zij
vroeg zich af of zij wel kon acteren
en vroeg veertien dagen bedenktijd.
Vamé was teleurgesteld, maar bedacht
tevens, dat iemand, die zo weinig zeker
van zich zelf was, misschien wel to
taal, ongeschikt zou zijn. Hij vertrok
en Leslie ging het aan haar groot
moeder vertellen.
„Bedenktijd is altijd slecht, mijn
kind" zei grootmoeder, „je doet er goed
aan er niet teveel van te verwachten...."
Dat was op hetzelfde ogenblik, waarop
een Amerikaan in een taxi door Pa
rijs raasde om een danseres te vinden
voor een kleurenfilm naar Gershwins
operette „Een Amerikaan in Parijs."
Op de roos zijn de ver
schillende windrichtingen,
de tussenstanden en de
gradenverdeling aange
geven.
Het scheepskompas bestaat uit de
electrisch verlichte kompasroos die
draait in de met vloeistof gevulde
kompasketel. De kompasketel bevindt
zich bovenop het nachthuis en is af
geschermd door een kap. De vloeistof
dempt het schommelen en draaien
van de roos door de beweging van
het schip. De ketel is scharnierend
opgehangen, zodat hij altijd recht hangt.
Het grote standaardkompas bevindt
zich op de brug en is voorzien van
een peilinrichting waarin andere
schepen of vaste punten (vuurtorens)
worden gezien. In het stuurhuis of er
bovenop bevindt zich het stuurkom
pas voor de roerganger. Op het achter
dek staat nog een nood kompas.
Het purperrode gordijn van het Newyorkse Broadway Theater moest op deze
avond keer op keer worden gehaald op aandringen van het donderend applaus
van 'n geestdriftig publiek. Steeds weer boog 'n groepje jeugdige balletmeisjes
voor deze storm van bijval. Heel New York was vervuld van de triomfen van het
Franse ballet van Roland Petit, dat met het gedanste sprookje „Doornroosje"
avond aan avond talloze mensen in vervoering bracht. Tussen de buigende bal
letmeisjes stond Doornroosje zelf, een slank meisje van misschien twintig jaar.
Niemand zag haar aan, dat zjj al een van de bekendste ballerina's ter wereld
was en er waren een heleboel mensen wie de naam Leslie Caron niets zei. Nog
was het applaus voor de laatste maal niet geheel weggeklaterd of Leslie Caron
liet zioh in haar kleedkamer in een stoel vallen. Zweetdruppels stonden op haar
voorhoofd, op haar schouders. Een kleedster wierp haastig een wollen badman
tel om haar heen, opdat zjj geen kou zou vatten. Met gesloten ogen zat de
danseres in de stoel; het bloed klopte in haar slapen. Plotseling werd de deur
van de kleedkamer opengerukt en als erwten uit een lekke zak stroomden
journalisten naar binnen. „Miss Caron, kunt u eens zeggen wat u denkt van
het Amerikaanse ballet? Bent u van plan lang in Amerika te blijven? Wat
denkt u van Amerika? Gaat u gauw trouwen? Wat zijn uw toekomstplannen?"
De vragen ratelden op haar neer. Leslie Caron had weinig respect voor de op
dringerige journalisten. „Niemand heeft iets te maken met wat ik denk of zeg!"
set ze opspringend, trok de badmantel strak om zich heen en keek met vlam
mende ogen naar de journalisten. „U wilt ons toch wel te woord staan?" „Nee,
dat wil ik niet!" zei Leslie Caron. „ik heb niets te zeggen! Laat me alleen, ik
ben moe!" De krantenmensen gehoorzamend, aarzelden nog.
De volgende dag schreven zjj allemaal, over miss Caron en haar balletkunst,
doch ze schreven allemaal wat anders, eerlijk uit de respectievelijke duimen
gezogen. Het gevolg was. dat opnieuw miljoenen krantelezers beseften, dat
eigenlijk niemand het rechte wist van Leslie Caron. Dat wist trouwens maar
één mens op de hele wereld: de oude madame Caron, de grootmoeder van Les-
Ue. Als kind al wilde het meisje zo worden als haar grootmoeder. Haar groot
moeder was van jongs af aan haar vertrouwde en haar beste vriendin met wie
alles besprak
Kans op roem
Leslies vader, Claude Caron, was
apotheker in Parijs. Hij had
een grote apotheek in de Rue
de la Paix. Zijn vrouw Marguerite
was Amerikaanse van geboorte (van
daar de naam Leslie voor haar dochter),
maar Frans tot in haar vingertoppen.
Leslie en haar broer Almery waren
haar trots en haar vreugde. Vooral
Leslie was haar lieveling. Zij kon het
kind niets weigeren, vooral niet toen
het de hartewens van Leslie bleek om
balletdanseres te worden. Ze ging mee
met haar dochter naar de balletschool
van Knasleff en droomde ijverig met
Leslie mee van de grote illusie, een
maal een beroemde danseres te zullen
zijn. Behalve de moeder en de groot
moeder was er ook nog een tante,
Lucette Caron, een mode-ontwerpster.
Bij haar kon Leslie heerlijk dwepen
over de veroveringen, welke zij in de
wereld zou maken, terwijl zij tegelij
kertijd van de tante leerde haar eigen
japonnen te maken en het tekenen
van modellen. Het was dan ook door
tante Lucette, dat Leslie haar eerste
geld verdiende. Tante Lucette maakte
van haar -nichtje een mannequin, die
bij Path en Dior werkte als zestien
jarige in de drukke tijd van de „pre
sentations". Als de andere mannequins
het te druk hadden, viel zij in. Zo
verscheen de foto van de jonge on
bekende ballerina in tal van mode
tijdschriften en damesbladen en haar
slanke figuurtje plus het bijzondere
gezichtje bleven niet onopgemerkt.
Tante Lucette, die altijd zakelijk
was, sprak ook eens met een bekende
Amerikaanse handschoenenfabrikant,
die zy bij Dior ontmoette en bood de
diensten van haar nichtje aan voor
advertenties, omdat het kind zulke
slanke welgevormde handen had. „Ab
soluut onbekend!" zei de Amerikaan,
„zo iemand kan ik niet gebruiken voor
die advertenties! Ik moet er iemand
van naam voor hebben, dat moet U
kunnen begrijpen!"
Twee Jaar later trok diezelfde Ame
rikaan zich de haren uit het hoofd
van spijt, dat hij deze kans voorbij
had laten gaan. want toen ontdekte
hij. dat diezelfde Leslie Caron plot
seling een beroemdheid was geworden.
Dat was ook vrij plotseling gegaan.
Leslie wilde praktisch werken en was
aangenomen bij de dansgroep van Ro
land Petit. Lange tijd bleef zij één
uit de velen, maar toen kwam haar
gloriedag. Monsieur Roland kwam de
zaal binnenstormen, waar de meisjes
aan de „barre" oefenden. „Leslie", zei
hij. Danielle Dormance heeft geel
zucht! Over veertien dagen is de pre
mière van „La rencontre! Wil jij de
eerste rol hebben?"
Souvenir van de Koningin
Welk meisje zou een dergelijk
aanbod hebben geweigerd? Les
lie had gebloosd van vreugde
en twee weken lang hard gezwoegd voor
haar rol in het ballet van Jean Coc-
teau. Drie weken later sprak heel Pa
rijs over haar en droegen alle Parijse
meisjes het haar, zoals Leslie in het
ballet „La rencontre".
De roem kwam als een stormvlaag.
Roland Petit kreeg een aanbod voor
een tournee met zijn balletgroep, door
Egypte en Griekenland. Leslie maakte
zelf met behulp van haar tante, groot
moeder en moeder haar garderobe voor
de grote reis in orde. „Triomf voor
Franse balletgroep aan de Nijl" schre
ven de Franse kranten. „Diner ten
paleize, van Franse ballerina's. Konin
gin Frederika en koning Paul verrukt
van Franse meisjes!" Kort na deze
reis konden de kranten schrijven „Ko
ningin Elizabeth van Engeland toonde
zich zeer ingenomen met het optreden
van het Petitballet in de Britse hoofd
stad".
Het reisdagboek van Leslie Caron
bevatte vele merkwaardige opmerkin
gen over haar ervaringen. Zo werd
zij op slag verrukt van de sfinx. In
Athene was zij opgetogen van de Akro-
polis en in Londen van de koningin.
De koele Engelsen vergaten hun koel
heid bij de schitterende prestaties van
het Petit-ballet. Koningin Elizabeth en
prins Philip waren al even geestdriftig
als iedereen. Bij de ontvangst ten
hove toonde de koningin zich zeer
geinteresseerd in Leslie Caron. Zij
sprak lange tijd met de jonge Fran-
gaise in haar eigen taal (koningin
Elizabeth spreekt heel wat beter Frans
dan de meeste van haar landgenoten»
en zij gaf Leslie Caron een persoon
lijk geschenk als herinnering. Beladen
met souvenirs van vele reizen keerde
Help me dan toch zoeken!" zei
Gene Kelly tegen de Franse zan
ger Eddy Constantine, „een jaar
geleden was ze een aankomende bal-
lerine, Leslie Caron heet ze. Nu is ze,
geloof ik, in Egypte of misschien weer
thuis
Eddie Constantine lachte.
„Als je hier rustig in je hotel de
krant had zitten lezen inplaats van
als een gek door Parijs te razen, had
je haar al lang gevonden. Haar vader
is apotheker in de Rue de la Paix.
en ze zit vermoedelijk nu net aan
de soep met haar ouders. Overigens
staat in de krant, dat Marcel Carné
haar een rol in zijn nieuwste film
heeft aangeboden
„Bel een taxi!" riep Gene Kelly en
holde meteen de straat op om naar
de Rue de la Paix te gaan. Inderdaad
zat Leslie met haar ouders en groot
moeder op dat moment aan tafel. De
volgende ochtend werden de proefopna-
men van Leslie Caron in kleuren ge
maakt, ontwikkeld en per vliegtuig
naar Amerika gestuurd! Leslie zelf
wond zich niet op over die drukte;
die Amerikanen hadden altijd haast
„Ik ga een eindje fietsen door het
Bois" zei ze een paar dagen later tegen
haar moeder. Ze fietste door het bos
en ging op een bank over een vijver
uit zitten kijken. Toen ze tegen half
een thuiskwam, zag haar moeder rood
en bleek tegelijk. In haar handen had
ze een blauw telegramformulier.
Het was van Metro Goldwyn uit
Hollywood. „Proefopnamen bevredigen
stop verwachten U binnen drie dagen
in Hollywood stop ons Parijse kan
toor heeft opdracht U in alles te hel
pen stop Metro Goldwyn", las zij.
Thans was het de beurt van Leslie om
rood en bleek tegelijk te worden. „Drie
dagen?" zei ze, „dat is onmogelijk,
„in drie dagen tijd kan ik alles nooit
voor elkaar krijgen!"
Ze haastten zich naar het kantoor
van Metro Goldwyn en kreeg twee
dagen uitstel. In twee dagen tijd moest
ze alle formaliteiten afdoen, haar kof
fers pakken en haar garderobe in orde
maken. Ze zag zelfs kans om in die
tussentijd een hemelsblauw mantelpakj
voor zich zelf te laten maken. Nie
mand sloeg er overigens acht op, toen
zij van het vliegveld Orly vertrok. Zij
was immers nog lang niet beroemd?
De hele "familie nam afscheid. Tante
Lucette gaf goede raad, papa Caron
veegde tranen uit zijn snor en groot
moeder lachte en huilde tegelijk. Les
lie zelf was kalm. Haar moeder verge
zelde haar naar de nieuwe wereld,
„Vaarwel Parijs", zei Leslie toen het
vliegtuig startte, „ik ga weg om be
roemd te worden, maar dan kom ik
terug
In Hollywood werd zy in een duur
hotel ondergebracht. Eerst dacht zy
dat dit voor haar werd betaald, maar
men heeft haar uitgelegd, dat ze het
zelf moest betalen, doch dat haar gage
dat best kon verdragen.
Rust bij Shakespeare
Leslie vond een bedrag van zestig
dollar per dag wel wat hoog en
huurde dezelfde dag nog een klei
ne bungalow, waar ze met haar moeder
ging wonen. Zij had ook spijt als ha
ren op haar hoofd, dat ze op school
niet beter Engels had geleerd, want
ze had de grootste moeite met de dialo
gen. Elke middag werkte ze met de
moed der wanhoop aan de dialogen.
Toen begonnen de opnamen voor „Een
Amerikaan in Parijs", terwijl haar moe
der weer naar Frankrijk vertrok. En
kele maanden later veroverde de tot
dien bijna onbekende Leslie Caron de
wereld met haar rol in die film. Dat
was toen haar broer Almery met een
klein koffertje als bagage naar Holly
wood kwam. Leslie bezorgde hem een
baantje als loopjongen in een studio.
Hollywood was echter gauw uitge
keken op Leslie Caron, die met haar
broer in een bungalow van niets woon
de en waarover niets verder te vertel
len viel dan dat zij hard werkte. Toen
het bleek, dat Leslie niet van plan
was naar Parys terug te komen, be
sloot Papa Caron zijn vrouw het ple
zier te doen haar naar haar geboor
teland terug te brengen. Hij verkocht
de apotheek in de Rue de la Paix en
begon een zaak in geneesmiddelen en
schoonheidsartikelen in Miami (Flo
rida) Kort daarop kwam ook de groot-
moeder.
Het werd Leslie spoedig duidelijk
dat men van één film niet kan blij
ven leven. Ze ging dus weer dansen:
in New York, is Parijs, in Cairo, Monte
Carlo en beleefde de ene ballettriomf
na de andere. Het doomroosjeballet,
bleek een blijvend succes. Op een goede
dag maakte ze kennis met een jon
geman, Peter Hall.
Leslie had toen pas nieuwe triomfen
gevierd met de operettefilm „Gigi".
Door Peter kreeg zij nieuwe inspira
ties. Ondanks zijn jeugdige leeftijd
was hij al directeur-regisseur van het
Shakespeare Memorial Theater in
Stratford. Drie weken na de kennis
making traden zy in het huwelijk. Pe
ter Hall heeft van Leslie Caron eet
andere persoonlijkheid gemaakt. De Gi
gi behoort tot het verleden. Leslie u
een rijpere vrouw geworden. Zy is m
moeder van een zoon en een dochte
en ze wil graag rollen van betekenis
spelen. Haar eerste kans was de film
De ondergrondsen", een film ovei
jongelui in de jazzkelders van New
York, (Ze zijn overal hetzelfde, zegt;
Leslie. Hollywood heeft ze nu de rugi
toegekeerd. Met haar man en twecj
kinderen bewoont zij een gezellig huis:
dichtbij Stratford. „Peter heeft mij ctë
schoonheid van Shakespeare leren ken
nen", zegt zij, „ik hoop nog eens te
mogen optreden in het Memorial
Theater
Misschien zou zy een voortreffelijke
Cordelia zijn voor „King Lear". Mis
schien is zij zelfs wel een uitstekende
Julia voor een of andere Romeo, maai
haar enige en ware Romeo is die
typisch Britse jongeman Peter Hall
die er niets op tegen heeft om Lelie
Shakespeare te laten spelen, als zij
blijkt het te kunnen. Hij is sceptisch,
doch Engelse theatercritici hebben
Leslie Caron inmiddels al genoemd ale
kandidate voor grote rollen in de be
roemdste schouwburg ter wereld aan
de Avon
Is 't tegenwoordig eigenlijk
niet zó, dat u en ik, ja ieder
een een beetje overbelast i
door alle drukte, opwinding en
spanning van het leven?
We vliegen, van de éne dag op
de andere, door dat leven heen,
vinden nauwelijks tijd voor één
moment rust.
We zyn wat moe van al die
strijd in Algerije en Kongo, van
Kroesjtsjef en zijn kornuiten
van Fidel Castro, Soekamo en
van Laos.
Afgezien dèèrvan: duizend
en-een dingen zijn er te bered-"
deren. Ze laten u geen minuut
los. Belastingproblemen, te be
talen rekeningen, kortom: hel
héle complex van zaken spe
ciaal ook huishoudelijke om
het boeltje op-orde-te-houden,
speelt z'n onstuitbare rol.
Storm en regen kwamen er in
deze donkere decembermaand
nog by om 't ons nóg moeilijker
te maken. Slechts enkelen ont
kwamen aan het hozen en
dweilen, om de onverwachte
lekkage-schade tot een mini
mum te beperken
Zo ratelt 't aan alle kanten
door; alleen de héél sterken of
zij, die zich van de hele boel
niets aantrekken, houden zich
in de steeds woelende maal
stroom staande.
En nu kwam bovenop dat al
les nog het Sinterklaas
feest! Zeg eens éérlijk: kon
u de tijd vinden voor ellenlange
gedichten, zoals onze voor
ouders of misschien zelfs u
in jonge jaren die maakte?
Kon u voldoende optimisme
opbrengen voor stapels scherts
en luim, voor pakjes en surpri
ses?
Of moest u er zich toe „zét
ten", met de tanden op elkaar?
U heeft er ach beslist over ver
baasd, dat uw rijmprodukt
tóch nog klaar kwam, vliegens
vlug en op 't laatste moment,
tegen alle ongeloof in u zelf in.
Zeker: het ging, met pijn en
moeite.
En 't kostte enorme concen
tratie en inspanning, omdat uw
geest in de grond met belangrij
ker zaken bezig was.
Of zie ik 't misschien té som
ber?..
(Footo F. Zorral)
Zó, als deze zielige uitgeputte
meneer op een bankje, voe
len we ons één voor één
wel eens, midden tussen 't ver-
keersgedender.
U kunt zich nu wel vol bra-
vour op de borst slaan en zeg
gen, dat u nergens last van
heeft. En tóch ontkomt ook u
niet aan die veelzijdige, drei
gende druk van een revolutio
naire tijd, of u moet een imbe
ciel zijn..
Het zal er op aèn komen,
tussen alle waanzin in, uzelf
niet kapot te laten maken door
een wereld, waarin zelfs de
hoogste „bewindsmannen"
modewoord van deze tijd!
nauwelijks of géén oplossing
weten voor de steeds sneller
aanstormende warboel van com
plicaties.
Houdt het hoofd koel!
Laat u niet van de wijs bren
gen.
Windt u niet op!
Doe af en toe een tukje. Zelfs
een Churchill deed dat z'n hele
lange leven en dat zegt genoeg!
Dan komt u er wel weer boven
op.
Als nu die rare, gebroken we
reld, waarin we leven, dat óók
maar doen wil!
Daar blijft, ondanks èlle
„hoogconjunctuur" het wachten
op. Misschien het volgend jaar?
FANTASIO
Leslie Caron, gewezen ballerina
van het Roland Petitballetont-
wikkelde zich in de filmstudio's
van Hollywood tot een per
soonlijkheid (Gigi) en maakt nu
faam als hoofdrolspeelster in de
Onder grond sen"een film welke
zich afspeelt in de jazzkelders van
New York. Echtgenoot Peter
Hall is directeur-regisseur van het
Shakespeare Memorial Theater in
Stratford en heeft geen princi
piële bezwaren om zijn vrouw eens
als Cordelia of Julia op de plan
ken te zien.
