Achter schepper van Maigret staat
MONSIEUR ANTOINE,
een charmante vrouw
de haar-dictator van miljoenen vrouwen!
Opgericht 1 maart 1860
Zaterdag 10 december 1960
Vierde blad 110. 30225
imperium in Europa met behulp van
een staf van personeel, een Ameri
kaanse businessmanager en twee par
ticuliere vliegtuigen. In Parijs is mon
sieur Antoine bescheiden met zijn prij
zen. Hij vraagt drieduizend franken
voor wassen, knippen en golven en
dat is een heel verschil met de vijfen
zeventig dollar, die zijn salons in Hol
lywood, New York en Dallas verlangen.
Zelf kapt hij nog maar zeer zelden
tegenwoordig, wel grijpt hij nu en dan
in. Hij kan een van zijn assistenten
plotseling een schaar of mes uit de
handen nemen en bliksemsnel met
geestdrift het werk voltooien. Zijn ar
tistieke inspiratie komt plotseling en
onweerstaanbaar.
„Monsieur Antoine, knip die krul
niet af smeekt een cliënte. „Ma
dame, U vraagt een chirurg ook niet
of hij wel of niet mag amputeren
repliceert Antoine dan ernstig.
Hij is nu eenenzeventig jaar oud,
ziet eruit als vijftig en is zo vlug als
iemand van dertig. Hij eet en drinkt
wat hij wil en rookt, na tien jaren
van onthouding zestien uur per dag
zijn sigaretten. Hij verdient naar
schatting veertig tot vijftig miljoen
(oude) franken per jaar en het is al
weer Marie Berthe, die hier zorgend in
grijpt. Zij heeft met dat geld enkele
van de best (en best verhuurde) apar-
tementblokken van Parijs laten bou
wen als belegging. Monsieur Antoine
bekommert zich niet om dergelijke
details. Het was een lange weg van de
arme Antek die met vijf goudstukken
in Parijs arriveerde tot de gewaar
deerde assistent van monsieur Dedoux
en vandaar tot de gevierde monsieur
Antoine. Ook daar bekommert mon
sieur Antoine zich niet om. Hij gaat
glimlachend door het leven en denkt
aan nieuwe kapsels, die hij zou willen
ontwerpen
Hij is scherp van tong. „Als U Uw
kapsel niet verandert, madame" zegt
hij tegen een cliënte, „hebt U kans
dat Uw echtgenoot van vrouw veran
dert
„Doe wat U wilt
„Doe wat U wilt met mijn haar
zeggen de dames en monsieur Antoine
gaat aan het werk. Terwijl Marie
Berthe in de Rue Cambon de vlag hoog
hield, trok Antoine in 1939 naar Ame
rika. Daar werd hij door de oorlog
verrast. Vanuit een roze villa op Long
Island zag monsieur zijn Amerikaanse
imperium groeien. Na de oorlog liet
Amerika hem niet los, doch monsieur
liet zich niet vasthouden. In 1949 ver
trok hij in het diepste geheim uit
Amerika om Parijs terug te zien.
Tegenwoordig komt hij maar eens per
jaar naar Amerika om haarhistorie te
maken. Verder leidt hij zijn cosmetica-
Fantastische carrière van
Poolse schoenmakerszoon
Monsieur Antoine is voor het kappersvak wat Shakespeare voor de
Engelse taal is. De nu eenenzeventig jarige monsieur Antoine (de
Paris) schiep met zijn sterke Poolse boerenhanden niet alleen een
half dozijn haarstijlen, die de wereld op hun grondvesten schokten.
Hij schiep ook een vermogen gebaseerd op een honderdveertig
schoonheidssalons van Parijs tot Australië met alleen al zeventig fili
ilen in de Verenigde Staten. Toeristen, die Parijs „doen", vergeten
monsieur Antoine evenmin als het Louvre en de Eiffeltoren. Mil
joenen vrouwen koesteren de geheime wens eens' in haar leven hun
haar door Antoine gekapt te krijgen, maar de onmogelijkheid daar
van beseffend, volstaan zij ermee zijn stijl zo goed mogelijk na te vol
gen. Het dameskapsel behoort tegenwoordig evengoed tot de haute-
ttuture als parfums en hoeden en de hele professie zal eens monsieur
Antoine huldigen voor zijn pionierswerk op dit gebied.
r onsieur Antoine weet niet alleen
J\ zijn werk goed te doen, hij ver-
'I staat ook de kunst om reclame
loor zichzelf te maken. Men heeft hem
1> de Parijse boulevards gezien met
fen prachtige Barzoi, in een schitte-
fcnd blauwe kleur geverfd; het was
en experiment met een nieuwe haar-
poeling. Jarenlang reed hij zijn ku-
Istisch gevormde auto van eigen ont-
[erp door Parijs. Men heeft hem ge
len in een kostuum van tomaatrode
tide en thuis loopt hij vaak op glazen
^uiltjes. Hij liet zijn foto eens maken
i een glazen lijkkist gevoerd met anti-
toehuid. Voor zijn begrafenis heeft
U de meest uitvoerige voorbereidingen
ptroffen. Buiten Parijs wacht hem al
ïn monumentale tombe. Aanvanke-
[k wenste hij door twee dozijn van
p knapste Parijse mannequins naar
ün laatste rustplaats te worden ge-
ragen; zijn nieuwste beschikking is,
pt hij in een witte monnikspij (ge
pakt naar maat door een befaamde
tojse couturier) bij fakkellicht in
tet holst van de nacht door vrienden
W worden begraven. Toch is het ver-
jerd monsieur te zien als een kome-
pant. Hij is alleen maar een merk
aardige man met een zeer variabele
jlavische ziel. Antoine is zeer vaag als
let om getallen gaat en hij staat on-
prschillig tegenover geld. Hij koopt
[at hy mooi vindt zonder naar een
pils te vragen. Die eigenschap zou
lem allang aan de rand van de on-
prgang hebben gebracht, als Marie
jerthe, zijn vrouw, er niet was ge
feest.
Antek zocht rijkdom in Parijs
jt onsieur Antoine bezit twee Pa-
rijse apartementen, een land-
huis bij Parijs, twee villa's aan
|e Franse Rivièra en vijf fabrieken
Jn kosmetische produkten in verschil
lede landen. Hij geeft eerlijk toe, dat
Hl dit bezit goeddeels te danken heeft
het zakelijk inzicht van zijn
Jouw. De rest dankt hij aan zijn
ipd gesternte. Als zestienjarige kwam
lij naar Parijs met een bontmuts op
jet hoofd en een gebedenboek onder
[e arm. In de voering van zijn overjas
jaren vijf goudstukken genaaid als
patste reserve. Zijn naam was toen
ptek Cierplikowski en hij was de zoon
Sp11 een schoenmaker in het stadje
fleradz in wat toen Russisch Polen
Ps. Hij had het vak geleerd bij de
JJaatselijke barbier, die tevens tand-
trts was. Antek kon kindertandeu en
Wezen met zijn vingers trekken. In
had hij zijn leertijd voltooid bij
pn oom, die kapper was en die onder
peer beschikte over een gaskomfoor en
Jzeren krultangen. Rijke dames in
f|Wz vertelden de jonge Antek, dat
Dn plaats in Parijs was en dus ging
Antek. Voor zijn goudstukken waren
verteerd, werkte hij als vlechtenmaker
bij monsieur Decoux. Het loon was te
weinig om te leven en te veel om te
sterven, maar toch wist Antek geld
over te houden om het Louvre te be
zoeken. Hij wilde namelijk beeldhou
wer in klassieke stijl worden. Monsieur
Dedoux gaf de Poolse jongen een kans,
toen er op een dag veertig warenhuis
verkoopsters tegelijk kwamen, die hun
haar gekapt wilden hebben voor een
feestje. Dedoux kon het niet af en
haalde er Antek bij. Hij was dermate
tevreden over de jongen, dat hij hem
het jaar daarna meenam naar Trou-
ville voor het seizoen. Op een dag nam
Dedoux zijn „Russische leerling" mee
naar het boudoir van madame Lily de
Moure, een bekende figuur van die da
gen. Antek had een idee: Madame
moest zonder hoed gaan met een op
zienbarend kapsel. Het was ondenk
baar in die eerste jaren van onze
eeuw, maar het werd een succes. Alle
dames wilden hun haar gekapt hebben
door Antek en ze wilden allemaal zon
der hoed lopen, opdat iedereen hun
kapsel goed kon zien
Antek werd Antoine en behalve faam
en een naam vond hij nog iets in
Trouville: liefde. Het was een mani-
cuurmeisje.
Antoine volgde het meisje, dat in
Londen ging werken en zij traden daar
in het huwelijk. Misschien was hij wel
in Engeland gebleven, als de eerstge
borene niet kort daarop was overleden.
De Antoines gingen terug naar Parijs
om het verdriet te vergeten
Revolutie
der haarstijlen
Het Parijs, waar Antoine en zijn
vrouw terugkeerden, was het vro
lijke Parijs uit de jaren voor de
eerste wereldoorlog. De deftige dames
hadden kameniersters om hun haar
te doen en alleen in noodgevallen werd
de kapper met zijn krultangen te hulp
geroepen De cliënten bepaalden de
stijl en dat was net een van de dingen
die monsieur Antoine wenste te veran
deren. Hoewel hij op gespannen voet
stond met de Franse taal (wat hij nog
altijd doet) wist monsieur Antoine zich
vaste voet te verschaffen in de bou
doirs. Als de clientèle voor het seizoen
naar Cannes, Biarritz of Deauville
ging, dan ging monsieur Antoine ook
daarheen. Hij wist de dames van zijn
vakmanschap te doordringen en werd
geliefd en populair. Hij bestudeerde
karakters en gezichten en maakte coif
fures, die zijn cliënten in vervoering
brachten. Hij paste de coiffures aan
de gelaatsvorm en persoonlijkheid en
wist opgewonden cliënten, die een kap-
Iets uit het privé leven van Georges Simenon
Men weet vrijwel alles van Georges Simenon; men weet dat hij behalve een
schrijver van detectiveromans ook psychologische romans schrijft. Men weet,
dat hij een der meest produktieve schrijvers van onze tijd is. Men weet dat hij
een groot deel van zijn tweehonderdeenenzeventig romans (misschien zijn het
er nu al tweehonderdtweeënzeventig) in drieëntwintig talen is vertaald en dat
alle oplagen aaneengelegd een band zouden vormen van tweehonderdduizend
kilometer, vijf maal om de wereld. Men weet dat van zijn zesenvijftig Maigret-
romans er tweeënvijftig verfilmd zijn in de meest verschillende landen. Men
weet, dat hij zijn boeken vlot schrijft in een kamer met gesloten gordijnen en
dat hij er nooit langer dan één week over doet. Men weet, dat hij de losse bla
den, zoals ze uit de schrijfmachine komen, door de hele kamer dwarrelt, en dat
hij het aan zijn vrouw overlaat om die bladen te verzamelen en op volgorde te
leggen en ermee naar een uitgever te gaan en over de royalities te onderhan
delen en te zorgen dat het geld binnenkomt.
Maar wat men niet weet van deze vijftigjarige is, dat hij verliefd is als een
schooljongen op Madame Simenon. Denise is een Frans Canadese, nu de moe
der van Johnny, Marie-Jo en Pierre. Het was allemaal een kwestie van een
toeval. Aan de bar van het hotel „Les Bergues" zaten wij naast een dame, die
de barkeeper tot tweemaal vroeg of haar man nog niet was teruggekeerd naar
zijn kamer. „Pas encore, madame Simenon!" zei de barkeeper.
haar open. Onderweg naar het Pierre-
hotel, waar zij hadden afgesproken,
zei ze „Als ik één keer rood licht heb
bij een oversteekplaats, ga ik meteen
terug Alle lichten stonden op groen
bij iedere oversteekplaats. Dat was zo
bijzonder dat zij later heeft geïnfor
meerd hoe dat mogelijk was. De op
lossing bleek doodeenvoudig: de New
yorkse verkeerspolitie hield in ver
band met aanstaande verkiezingen
een controle op verkeerslichten in af
wachting van een verhoogd voetgan
gersverkeer. Die controle viel samen
met de wandeling van de aanstaan
de madame Simenon naar haar af
spraakje!
„Maar is het niet merkwaardig?"
zei zij ons in Génève, „het was als
of ik groen licht kreeg om mijn gang
te gaan én gewoon verliefd te worden
op een man, waar ik eigenlijk bang
voor was!" De grootste teleurstelling
beleefde zij toen zij in de beroemde
eetzaal van het Pierrehotel kwam: Si
menon was er niet. Zij bestelde een
cocktail en wachtte. Toen bedacht zij,
dat Simenon, de beroemde schrijver,
misschien niet veel prijs stelde op een
lunch met een Canadees meisje.
rekt klaar om die opmerking toe te
lichten. „Zij schrijft al mijn boeken,
Nu al veertig jaar lang de
creteert monsieur Antoine de
Paris, hoe de vrouwen hun haar
moeten dragen. Hij brengt de
lange of korte haren in de
mode, net naar het hem zint.
Hjj is de uitvinder van de veel
besproken bobbed coiffure en
hij weet heel zeker, dat als hij
morgen met iets nieuws komt,
alle vrouwen overmorgen die
nieuwe coiffure van Antoine
zullen willen dragen
sel verlangden als madame X of lady
Y ervan te overtuigen, dat dit hen
niet zou staan. Antoine vond vlak voor
de oorlog de bob uit, maar pas na de
oorlog kwam het korte haar in de mo
de. Monsieur Antoine had de val goed
gesteld: als de bob goed wilde zitten,
moest men regelmatig naar de kapper
gaan. Het werd een ware revolutie. Ter
wijl de lange vlechten der dames op
de vloeren der kapperssalons neer
dwarrelden, verhieven kranten en poli
tici hun stem tegen de zedenverwilde
ring. Koningin Mary van Engeland
verbande alle debutantes met bobbed
haar van het hof; Amerikaanse wa
renhuizen ontsloegen meisjes, die hun
haren lieten knippen. Maar Antoine
heeft gewonnen. Hij liet zich tweedui
zend franken betalen voor een kapsel
en een rijke Engelse dames, die de
meester liet overkomen om haar haren
te boben, betaalde voor die eer zelfs
veertigduizend franken plus de reiskos
ten. Monsieur Antoine had nog meer
ideeën. Hij vond de dameskapsalon
uit. Hij weigerde nog thuis te komen
bij zijn cliënten en toen de dames de
salon in de rue Cambon leerden ken
nen, raakten zij in geestdrift over de
gezelligheid van dit gezamenlijk ge
deelde domein der schoonheid. Antoi
nes salon werd een trefpunt voor „tout
Paris". Zijn werkmethoden waren
nieuw. Hij gebruikte geen krultangen
en hij verwierp de Marcelgolf.
Hij werd de uitvinder van het
eer om zelfs in de Encyclopaedia Bri-
tannica te worden genoemd als schep
pend kunstenaar.
„Ik begrijp de
vrouwelijke psyche"
Antoine is inderdaad een schep
pend kunstenaar. Hij heeft ar
tistieke portretbustes vervaar
digd en in het kunstmuseum in Phila
delphia treft men plastic meubilair
aan, ontworpen door hem. Antoine
ontwierp hoeden voor Greta Garbo en
won de eerste prijs op een bal aan de
Rivièra met een japon, vervaardigd
van couranten. Hij heeft pruiken en
kostuums ontworpen voor het ballet
van de Comèdie Fran?aise en heeft
zelf herenkostuums ontworpen.
„Mijn grote gehei mis, dat ik de
vrouwelijke psyche begrijp als geen
ander" zegt hij zelf over zijn succes.
Of dit inderdaad zo is, weet men na
tuurlijk niet. Wel weet men, dat de
slanke handen van monsieur Antoine
de kapsels hebben gevormd voor iedere
vrouw, die ooit van zich heeft doen
spreken.
die in het Engels verschijnen" zegt
hij, en zij vertaalt al mijn Franse
boeken in het Engels. Zonder haar
zou ik heel wat minder lezers hebben!"
Voordien hadden wij echter al het
interessantste verhaal gehoord van Ma
dame Simenon zelf. Denise Quilet
leerde Georges Simenon kennen in
1945. Hij adverteerde toen in een en
dezelfde advertentie voor een auto
met chauffeur, een woning en een
tweetalige secretaress. Goed Frans en
goed Engels gaan niet veel samen in
New York. Er was dan ook geen Ame
rikaanse, die solliciteerde. Alle drie-
hondex*d vijf tig sollicitanten naar de
positie van secretaresse waren Cana
dese meisjes. Denise was een van die
vele meisjes, maar zij zou nooit zijn
geslaagd als haar broer, een Cana
dees, die werkzaam was bij een New-
yorkse uitgeverij, Simenon niet per
soonlijk had gekend.
„Look here" zei die broer, „je hebt
hier een kleine vierhonderd sollicita
tiebrieven. Als je die allemaal wilt
lezen, ben je over drie weken gék
Ik stuur mijn zuster om je te hel
pen!" Het was de eerste taak als se
cretaresse van de beroemde Simenon,
die Denise waarnam: het lezen en
schiften van al die brieven. Haar
eigen sollicitatiebrief verscheurde zij
om neutraal te blijven. Zij typte een
rapport van dertig pagina's over haar
Enorme waterschade in
Belgische textielfabriek
(Van onze Brusselse correspondent)
Het hoge water heeft voor 20 miljoen
Belgische franks (anderhalf miljoen gul
den) schade aangericht in de textielfa
brieken van de N.V. Felix Beernaerts
te Wetteren, halverwegen Gent en Den-
dermonde. Een betrekkelijk kleine water
loop, de Molenbeek, loopt dwars door het
fabriekscomplex waarin voornamelijk
handdoeken en lakens worden gefabri
ceerd. Omdat de nabije Schelde bij ge
brek aan kredieten niet genoeg is uit
gebaggerd heeft de Molenbeek niet ge
noeg water kunnen lozen en zijn de
fabrieken ondergelopen. Het water is
tot meer dan een halve meter boven
de vloeren van de ateliers komen te
staan. De olie van de machines en van
de verwarmingsinstallaties heeft de tien
duizenden rollen half afgewerkt en weef
getouwen zijn onklaar geraakt en de
fabriek zal zeker enige tijd moeten slui
ten, waardoor het grootste deel van de
800 werknemers zonder werk zal komen.
Te erger treft de ramp omdat de vier
eigenaars van de textielbedrijf een jaar
of vijf geeleden een kwijnende onderne
ming hadden overgenomen en deze we
derom tot bloei hadden gebracht, wet
teren zal dan ook, wanneer de fabriek
niet snel haar poorten weer kan openen,
voor grote financiële en sociale proble
men komen te staan. Men hoopt dat de
Belgische staat voorlopig zal bijsprin
gen. zodat een deel van de produktie
zo snel mogelijk kan worden hervat.
lectuur, maar Simenon weigerde het
te lezen. „Vous etes parfaite" zei hij,
„ik neem u aan als secretaresse".
Simenon heeft later verteld, dat hij
vanaf de eerste kennismaking dolver
liefd was op het Canadese meisje,
maar er niet voor uit durfde komen.
„Vanaf het monent, dat ik hem zag.
was ik verliefd op hem!" zegt Denise
nu, „hij was zo gewoon, zo charmant,
zo bescheiden en bijna net zo verle
gen als ik!"
Geen van beiden kwam voor die me
ning uit. „Ik was een doodgewoon
meisje met een lange vlecht" zegt De
nise, „ik durfde gewoon niet verliefd
te worden op een schrijver als Geo
Maar hij vertrouwde haar van de eer
ste dag af het werk toe. Zij moest
cocktailparties voor hem organiseren,
zijn brieven lezen en afspraken maken
en onthouden. „Ik dacht dat hij ver
liefd was op mijn Frans" zegt Madame
Simenon, „en ik was als door de blik
sem getroffen toen ik merkte, dat hij
meer op mij dan op mijn talenken
nis verliefd was!"
Het licht was groen!
Na drie dagen vroeg Simenon haar
mee te gaan lunchen. Zij weigerde,
maar Georges hield aan. Ze deed' een
halve belofte. Zij logeerde toen in een
hotel aan Park-Avenue. Een uur voor
het afgesproken tijdstip ging ze zich
kleden. „Als ik een ladder in een kous
trek, ga ik niet zei ze. Er waren
geen ladders. Toen ze naar de lift
liep, zei ze „Als de lift ei; niet is, ga
ik terug naar mijn kamer!". Doch de
liftbediende hield beleefd het hek voor
Huwelijksaanzoek
Juist wildq ze opstaan en betalen,
toen ze merkte dat ze bij het over
pakken van haar tasje haar geld had
vergeten. Ten einde raad besloot ze
toen nog maar even te wachten. Tien
minuten daarna kwam Simenon, een
en al haast en verontschuldigingen.
Men had hem opgehouden bij een uit
gever. „Ik was zo blij, dat hij er ein
delijk was. dat hij het op mijn ge
zicht kon lezen" zegt madame Sime
non, „hij bestelde ook een cocktail en
vroeg me ten huwelijk.
Kon ik anders dan JA zeggen? Ik
had me zelf al door en door verra
den!"
Simenon zelf zegt van zijn huwe
lijk en wat daaraan vooraf ging,
„Dat is een roman die ik nooit zal
schrijven!" Madame Simenon onthul
de een geheim: nabij Cagnes hebben
zij en haar man een klein huisje, waar
zij „wittebroodsweken" spelen. Zelfs de
kinderen kennen dat huis niet. Mada
me Simenon is jonger dan haar echt
genoot, maar haar man geeft haar
in jeugd niets toe. Zonder nog ooit
een woord te schrijven, kan hij nu
al leven als een miljonair. Hij geeft
er echter de voorkeur aan te blij
ven schrijven. „Ik heb het nu een
maal inmij" zegt hij, „en het moet er
uit. Bovendien moet Simenon ook wat
te doen hebben. Madame Simenon ont
hulde ons nog een geheim aan de
bar van het hotel „les Bergues".
„Ik had weer geen geld bij me"
zei ze, „en met Geo weet je het nooit;
hij zat natuurlijk weer bij een uitge
ver of een filmman, die hem ophield
en wat had ik dan moeten beginnen?"
Antoine de Paris is ongetwijfeld
de meest gevierde haarkunstenaar
van onze tijd. Meer dan een halve
eeuw geleden kwam hij als Antek
Cierplikowski in Parijs om beeld
houwer te worden; zijn faam is
even onovertroffen als zijn in
vloed
Voor een vrouw, die al vijftien jaar
getrouwd is, was haar ongeduld om
haar levensgezel terug te zien, wel
zeer opvallend. Maar hoe kan het an
ders wanneer die man Georges Sime
non is, een van de meest charmante
figuren uit de litteraire wereld van
onze tijd? Simenon bleek opgehouden
te zijn door filmmensen, die hem in
een ingewikkeld zakengesprek hadden
gewikkeld. Hij liet zijn vrouw meer
dan een uur wachten. Daardoor kre
gen wij gelegenheid om met haar ken
nis te maken. Het gesprek was moei
lijk genoeg; wij wilden spreken over
Denise Simenon née Quilet. Zij wil
de spreken over Georges Simenon en
zo kwam het gesprek telkenmale terug
op de gezellige man met de blauwe
blazers, de sportpet en de pijp, die
erin geslaagd is om zich een faam te
scheppen als detectiveschrijver en ro
manschrijver tegelijk. Toen hij eindelijk
kwam, werd hij vergezeld door Adrian
Conan Doyle, de zoon van de schep
per van Sherlock Holmes, die perma
nent in het Hotel „les Bergues" woont.
Tweetalige secretaresse
„Madam Simenon is een bekende
schrijfster" zei Georges Simenon, „U
hebt beslist veel van haar gelezen
Bij zo'n opmerking kijkt iedereen vra
gend, maar Georges Simenon staat di-
Van zich zelf heet zij Denise Qui
let en zij is van Frans-Canadese
afkomst. Tegenwoordig is zij Ma
dame Simenon en moeder van drie
kinderen. In haar eigen woorden
is zij een der gelukkigste vrouwen
ter wereld. Zij schrijft ook (vol
gens George Simenon) want zijn
Amerikaanse boeken zijn door
haar bewerkt en vertaald, en zijn
in het Engels verschenen boeken
worden door Madame Simenon
persoonlijk vertaald.
